Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2015 r. przez Islandzkie Towarzystwo Usług Finansowych przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA (Sprawa E-4/15).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.143.9

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 kwietnia 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2015 r. przez Islandzkie Towarzystwo Usług Finansowych przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA

(Sprawa E-4/15)

(2015/C 143/10)

(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2015 r.)

Skarga przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 28 stycznia 2015 r. przez Islandzkie Towarzystwo Usług Finansowych, reprezentowane przez adwokatów Hansa-Jörga Niemeyera i Christiana Kovácsa z kancelarii Hengeler Mueller, Square de Meeûs 40, 1000 Bruksela, Belgia.

Skarżący twierdzi, że Trybunał EFTA powinien:

1) unieważnić decyzję Urzędu Nadzoru EFTA nr 298/14/COL z dnia 16 lipca 2014 r. (Dz.U. C 400 z 13.11.2014, s. 13) o zamknięciu postępowania w sprawie istniejącej pomocy dla Islandzkiego Funduszu Finansowania Mieszkalnictwa (Íbúðalánasjóður); i

2) obciążyć Urząd Nadzoru EFTA kosztami postępowania.

Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone na poparcie skargi:

- Skarżący, Islandzkie Towarzystwo Usług Finansowych ("SFF"), reprezentuje wszystkie zarejestrowane przedsiębiorstwa finansowe w Islandii, w tym banki uniwersalne, inwestycyjne i oszczędnościowe, jak również firmy ubezpieczeniowe, spółki leasingowe, biura maklerskie i przedsiębiorstwa zajmujące się obsługą transakcji kartami płatniczymi. Jego celem jest promowanie konkurencyjnego środowiska prowadzenia działalności dla firm finansowych w Islandii oraz promowanie ich interesów na arenie międzynarodowej.

- Niniejsza sprawa dotyczy wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Nadzoru EFTA o zamknięciu postępowania w sprawie istniejącej pomocy dla Islandzkiego Funduszu Finansowania Mieszkalnictwa ("HFF").

Skarżący twierdzi, że Urząd Nadzoru EFTA:

- błędnie założył, że wsparcie udzielone HFF stanowi istniejącą pomoc, podczas gdy w rzeczywistości jest to nowa pomoc,

- nie przedstawił odpowiedniego uzasadnienia wniosków, które zawarł w decyzji, naruszając tym samym art. 16 porozumienia o nadzorze i Trybunale,

- popełnił oczywisty błąd w wykładni art. 59 ust. 2 Porozumienia EOG.