Rozporządzenie delegowane 2023/662 zmieniające rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 w odniesieniu do metody obliczania zobowiązań z tytułu instrumentów pochodnych

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2023.83.58

Akt jednorazowy

Wersja od: 1 października 2022 r.

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2023/662

z dnia 20 stycznia 2023 r.

zmieniające rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 w odniesieniu do metody obliczania zobowiązań z tytułu instrumentów pochodnych

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 ¹ , w szczególności jej art. 103 ust. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 ²  zobowiązania z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne stanowią jeden z elementów obliczeń rocznych składek wpłacanych przez instytucje na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W szczególności obliczaną kwartalnie średnią roczną kwotę zobowiązań, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne, ustala się zgodnie z art. 429, 429a i 429b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 ³ .

(2) Przed wejściem w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 ⁴  art. 429, 429a i 429b rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zobowiązywały instytucje do obliczania wartości ekspozycji z tytułu swoich instrumentów pochodnych z zastosowaniem metody wyceny według wartości rynkowej - metody bieżącej ekspozycji ("CEM") - na mocy odniesienia do art. 274 tego rozporządzenia dotyczącego obliczania ekspozycji z tytułu wskaźnika dźwigni.

(3) Rozporządzeniem (UE) 2019/876 zmieniono rozporządzenie (UE) nr 575/2013. W szczególności art. 429, 429a i 429b zastąpiono nowymi art. 429-429 g. Zmiany te obejmowały między innymi wprowadzenie w art. 429c rozporządzenia (UE) nr 575/2013 obowiązku obliczania przez instytucje wartości ekspozycji z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne zgodnie z metodą wyceny według wartości rynkowej zwaną metodą standardową dotyczącą ryzyka kredytowego kontrahenta (SA-CCR), która zastąpiła metodę bieżącej ekspozycji (CEM) ze skutkiem dla okresów pobierania składek ex ante począwszy od 2023 r.

(4) Metoda standardowa dotycząca ryzyka kredytowego kontrahenta nie może być stosowana do wyceny zobowiązań z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne w przypadku, gdy taka wycena ma być dokonana do celów rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63. Zastosowanie tej metody prowadziłoby do nieścisłości w obliczeniach zobowiązań z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne, przy czym ich skutki byłyby różne dla poszczególnych instytucji. Wynika to, po pierwsze, z istnienia zerowego dolnego progu w niektórych stosowanych wzorach, co miałoby różne skutki dla instytucji w zależności od tego, czy stosują one MSSF (Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej), oraz, po drugie, z trudności technicznych i niepewności w stosowaniu wzorów służących obliczeniu potencjalnej przyszłej ekspozycji. Należy zatem umożliwić instytucjom stosowanie metody bieżącej ekspozycji do wyceny zobowiązań z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne oraz wprowadzić tę metodę, poprzednio określoną w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63.

(5) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63.

(6) Organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy zapewnić więcej czasu na przyjęcie decyzji w sprawie składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie ze zmienionymi wymogami oraz na powiadomienie instytucji o tych decyzjach. Należy zatem przewidzieć rozwiązanie przejściowe na rok 2023 w postaci przedłużenia terminów dokonania tych powiadomień.

(7) Ponieważ organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji muszą mieć możliwość jak najszybszego zastosowania zmienionych wymogów w celu obliczenia i pobrania składek za 2023 r., należy przewidzieć wejście w życie niniejszego rozporządzenia następnego dnia po jego opublikowaniu.

(8) Zgodnie z art. 14 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 instytucje są zobowiązane do przekazywania organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji informacji istotnych dla obliczenia składek do dnia 31 stycznia każdego roku. Należy zapewnić instytucjom dodatkowy miesiąc na przekazanie tych informacji w 2023 r. poprzez wprowadzenie przepisu przejściowego.

(9) Należy również zapewnić organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji możliwość wydania instytucjom, z odpowiednim wyprzedzeniem w stosunku do terminu ustalonego na 2023 r., instrukcji dotyczących przekazywania tych informacji spójnie z wprowadzonymi zmianami, tak aby uniknąć powstania niepewności prawa co do metody, którą należy stosować w 2023 r. w odniesieniu do wyceny zobowiązań z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne. Aby zapewnić ciągłość metody obliczania w okresach składkowych oraz umożliwić organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wydawanie, od dnia 1 października 2022 r., instrukcji dotyczących przekazywania stosownych informacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie z mocą wsteczną od tej daty,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/63 wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 3 dodaje się pkt 30 w brzmieniu:

"30) »zobowiązania z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne« oznaczają indywidualne zobowiązania z tytułu kontraktu na instrumenty pochodne lub, w stosownych przypadkach, zobowiązania z tytułu pakietu kompensowania obejmującego kontrakty na instrumenty pochodne wymienione w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013.";

2) art. 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

"3. Do celów niniejszej sekcji obliczaną kwartalnie średnią roczną kwotę zobowiązań, o których mowa w ust. 1, z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym pozycji pozabilansowych, ustala się zgodnie z art. 5a-5e niniejszego rozporządzenia.

Wartość przypisana zobowiązaniom z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne nie może być jednak mniejsza niż 75 % wartości tych samych zobowiązań wynikającej ze stosowania przepisów dotyczących rachunkowości mających zastosowanie do danej instytucji do celów sprawozdawczości finansowej.

Jeżeli w ramach krajowych standardów rachunkowości mających zastosowanie do instytucji brak jest księgowej miary ekspozycji dla niektórych instrumentów pochodnych, ponieważ te instrumenty pochodne stanowią pozycje pozabilansowe, instytucja zgłasza organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji sumę wartości godziwych tych instrumentów pochodnych, jeżeli suma ta ma wartość ujemną, jako koszt odtworzenia oraz dodaje te instrumenty pochodne do swoich wartości księgowych pozycji bilansowych.";

3) dodaje się art. 5a-5e w brzmieniu:

"Artykuł 5a

Wartość ekspozycji z tytułu instrumentów pochodnych

1. Instytucje określają wartość ekspozycji z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w tym stanowiących pozycje pozabilansowe, zgodnie z metodą wyceny według wartości rynkowej określoną w art. 5b.

Przy określaniu wartości ekspozycji instytucje mogą uwzględnić skutki umów nowacji i innych umów o kompensowaniu zobowiązań zgodnie z art. 5d. Kompensowanie międzyproduktowe nie ma zastosowania. Instytucje mogą jednak dokonywać kompensacji w ramach dowolnej pojedynczej kategorii produktu, o której mowa w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, jeżeli są związane umową o kompensowaniu międzyproduktowym.

2. Jeżeli w wyniku wniesienia zabezpieczenia związanego z kontraktami na instrumenty pochodne zmniejsza się kwota zobowiązań w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości, instytucje dokonują odwrócenia tego zmniejszenia.

3. Do celów ust. 1 instytucje mogą odliczyć zmienny depozyt zabezpieczający wniesiony w środkach pieniężnych na rzecz kontrahenta od części bieżącego kosztu odtworzenia wartości ekspozycji, jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości nie uznano już zmiennego depozytu zabezpieczającego jako zmniejszenia wartości ekspozycji oraz jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) w przypadku transakcji, których nie rozlicza się za pośrednictwem kwalifikującego się kontrahenta centralnego zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 88 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, nie wydziela się środków pieniężnych przekazanych kontrahentowi będącemu odbiorcą;

b) zmienny depozyt zabezpieczający oblicza się i wymienia codziennie na podstawie wyceny pozycji w instrumentach pochodnych według wartości rynkowej;

c) zmienny depozyt zabezpieczający wniesiony w środkach pieniężnych jest wyrażony w tej samej walucie co waluta rozliczenia kontraktu na instrument pochodny;

d) wymieniony zmienny depozyt zabezpieczający stanowi pełną kwotę, która byłaby konieczna do pełnego zamknięcia ekspozycji z tytułu instrumentu pochodnego według wartości rynkowej, z zastrzeżeniem progu i minimalnych kwot transferu mających zastosowanie do instytucji;

e) kontrakt na instrument pochodny i zmienny depozyt zabezpieczający między instytucją a kontrahentem tego kontraktu objęte są jedną umową o kompensowaniu zobowiązań, którą instytucja może traktować jako ograniczającą ryzyko zgodnie z art. 5d.

Do celów akapitu pierwszego lit. c), jeżeli kontrakt na instrument pochodny podlega kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań, waluta rozliczenia oznacza dowolną walutę rozliczenia określoną w kontrakcie na instrument pochodny lub obowiązującej kwalifikującej się umowie ramowej o kompensowaniu zobowiązań.

Jeżeli w ramach mających zastosowanie standardów rachunkowości instytucja uznaje zmienny depozyt zabezpieczający otrzymany w środkach pieniężnych od kontrahenta za należne zobowiązanie, może ona wykluczyć to zobowiązanie z miary ekspozycji, jeżeli spełnione są warunki określone w akapicie pierwszym lit. a)-e).

4. Do celów ust. 3 zastosowanie mają następujące warunki:

a) odliczenie wniesionego zmiennego depozytu zabezpieczającego ogranicza się do części ujemnego bieżącego kosztu odtworzenia wartości ekspozycji;

b) instytucja nie korzysta ze zmiennego depozytu zabezpieczającego wniesionego w środkach pieniężnych w celu zmniejszenia kwoty potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej, w tym do celów art. 5e ust. 1 lit. b) pkt (ii).

5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 instytucje mogą stosować uproszczoną metodę ekspozycji określoną w art. 5c do określenia wartości ekspozycji z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne wymienionych w pkt 1 i 2 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pod warunkiem że wielkość prowadzonej przez nie działalności bilansowej i pozabilansowej dotyczącej instrumentów pochodnych spełnia warunki określone w art. 273a ust. 2 tego rozporządzenia.

Instytucje, które stosują tę uproszczoną metodę ekspozycji, nie zmniejszają miary ekspozycji o kwotę zmiennego depozytu zabezpieczającego otrzymanego w środkach pieniężnych.

Artykuł 5b

Metoda wyceny według wartości rynkowej

1. Bieżący koszt odtworzenia zobowiązań z tytułu kontraktów na instrumenty pochodne na poziomie pakietu kompensowania stanowi wartość bezwzględna wartości rynkowej netto tych kontraktów w ramach kompensowania, przed odliczeniem jakiegokolwiek posiadanego lub wniesionego zabezpieczenia, jeżeli dodatnie i ujemne wartości rynkowe są kompensowane przy obliczaniu wartości rynkowej netto. W tym celu instytucje traktują poszczególne transakcje na instrumentach pochodnych jako odrębny pakiet kompensowania.

2. W celu określenia potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej instytucje mnożą, stosownie do przypadku, kwoty referencyjne lub wartości bazowe przez wartości procentowe określone w tabeli 1, postępując zgodnie z następującymi zasadami:

a) kontrakty na instrumenty pochodne, które nie należą do żadnej z pięciu kategorii określonych w tabeli 1, traktuje się jako kontrakty dotyczące towarów innych niż metale szlachetne;

b) w przypadku kontraktów na instrumenty pochodne z wielokrotną wymianą kwoty głównej wartości procentowe mnoży się przez liczbę płatności pozostałych do realizacji zgodnie z kontraktem;

c) w przypadku kontraktów na instrumenty pochodne, które są tak skonstruowane, aby rozliczyć należność z tytułu ekspozycji po określonych terminach płatności, oraz których warunki zostają przeformułowane w taki sposób, że wartość rynkowa kontraktu na instrument pochodny jest w tych określonych terminach równa zeru, rezydualny termin zapadalności jest równy okresowi pozostającemu do najbliższego terminu przeformułowania warunków kontraktu; w przypadku kontraktów na stopę procentową, które spełniają powyższe kryteria i których rezydualny termin zapadalności wynosi więcej niż jeden rok, wartość procentowa nie może być mniejsza niż 0,5 %.

Tabela 1

Rezydualny termin zapadalności	Kontrakty na stopę procentową	Kontrakty walutowe i kontrakty na złoto	Kontrakty dotyczące instrumentów kapitałowych	Kontrakty dotyczące metali szlachetnych innych niż złoto	Kontrakty dotyczące towarów innych niż metale szlachetne
1 rok lub mniej	0%	1 %	6%	7%	10%
Więcej niż 1 rok, ale nie więcej niż 5 lat	0,5%	5%	8 %	7%	12%
Więcej niż 5 lat	1,5%	7,5%	10%	8 %	15 %

3. Wartość ekspozycji jest sumą bieżącego kosztu odtworzenia i potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej.

Artykuł 5c

Uproszczona metoda ekspozycji 1. W ramach uproszczonej metody ekspozycji instytucje określają wartość ekspozycji w drodze pomnożenia kwoty referencyjnej każdego instrumentu przez wartości procentowe określone w tabeli 2.

Tabela 2

Pierwotny termin zapadalności	Kontrakty na stopę procentową	Kontrakty walutowe i kontrakty na złoto
1 rok lub mniej	0,5%	2%
Więcej niż 1 rok, ale nie więcej niż 2 lata	1 %	5%
Dodatkowo za każdy kolejny rok	1 %	3 %

2. Instytucje mogą, przy obliczaniu wartości ekspozycji z tytułu kontraktów na stopę procentową, zastosować pierwotny albo rezydualny termin zapadalności.

Artykuł 5d

Uznawanie kompensowania umownego za ograniczające ryzyko

Instytucje mogą traktować jako ograniczające ryzyko zgodnie z art. 5e wyłącznie następujące rodzaje umów o kompensowaniu zobowiązań, jeżeli dana umowa o kompensowaniu zobowiązań została uznana przez właściwe organy zgodnie z art. 296 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz jeżeli instytucja spełnia wymogi określone w art. 297 tego rozporządzenia:

a) dwustronne umowy nowacji zawarte między instytucją a jej kontrahentem, zgodnie z którymi wzajemne należności i zobowiązania stron zostają automatycznie połączone w taki sposób, że każdorazowo przy dokonywaniu nowacji określona zostaje pojedyncza kwota netto, w związku z czym powstaje nowa, pojedyncza umowa, która jest wią- żąca dla stron i która zastępuje wszystkie poprzednie umowy i wszystkie zobowiązania między stronami na mocy tych umów;

b) inne umowy dwustronne zawarte między instytucją a jej kontrahentem.

Artykuł 5e

Skutki uznawania kompensowania za ograniczające ryzyko

1. Instytucje traktują umowy o kompensowaniu zobowiązań w następujący sposób:

a) w przypadku umów nowacji instytucje mogą ważyć pojedyncze kwoty netto określone w tych umowach zamiast odpowiednich kwot brutto.

W zastosowaniu art. 5b instytucje mogą uwzględnić umowę nowacji przy ustalaniu:

– bieżącego kosztu odtworzenia, o którym mowa w art. 5b ust. 1;

– referencyjnych kwot głównych lub wartości bazowych, o których mowa w art. 5b ust. 2.

Stosując uproszczoną metodę ekspozycji, przy określaniu kwoty referencyjnej, o której mowa w art. 5c ust. 1, instytucje mogą uwzględnić umowę nowacji do celów obliczenia referencyjnej kwoty głównej. W takich przypadkach instytucje stosują wartości procentowe określone w tabeli 2;

b) w przypadku innych umów o kompensowaniu zobowiązań instytucje stosują art. 5b w następujący sposób:

(i) bieżący koszt odtworzenia, o którym mowa w art. 5b ust. 1, w przypadku kontraktów objętych umową o kompensowaniu zobowiązań określa się przez uwzględnienie faktycznego, hipotetycznego kosztu odtworzenia netto wynikającego z umowy; w przypadku gdy kompensowanie prowadzi do powstania należności netto dla instytucji obliczającej koszt odtworzenia netto, bieżący koszt odtworzenia ustala się jako »0«;

(ii) wartość potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej, o której mowa w art. 5b ust. 2, z tytułu wszystkich kontraktów objętych umową o kompensowaniu zobowiązań obniża się według następującego wzoru:

PCE_red = 0,4 • PCE_gross + 0,6 • NGR • PCE_gross,

gdzie:

PCE_red = obniżona wartość potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej z tytułu wszystkich kontraktów z danym kontrahentem objętych prawnie obowiązującą dwustronną umową o kompensowaniu zobowiązań;

PCE_gross = suma wartości potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej z tytułu wszystkich kontraktów z danym kontrahentem objętych prawnie obowiązującą dwustronną umową o kompensowaniu zobowiązań i obliczanych jako iloczyn referencyjnych kwot głównych i wartości procentowych określonych w tabeli 1;

NGR = wskaźnik netto/brutto obliczany jako iloraz kosztu odtworzenia netto dla wszystkich kontraktów objętych prawnie obowiązującą dwustronną umową o kompensowaniu zobowiązań z danym kontrahentem (licznik) oraz kosztu odtworzenia brutto dla wszystkich kontraktów objętych prawnie obowiązującą dwustronną umową o kompensowaniu zobowiązań z tym kontrahentem (mianownik).

2. Przy obliczaniu potencjalnej przyszłej ekspozycji kredytowej zgodnie ze wzorem określonym w ust. 1 lit. b) pkt (ii) instytucje mogą traktować doskonale dopasowane kontrakty na instrumenty pochodne objęte umową o kompensowaniu zobowiązań tak, jakby kontrakty te stanowiły pojedynczy kontrakt z referencyjną kwotą główną stanowiącą równowartość wpływów netto.

Stosując art. 5c ust. 1, instytucje mogą traktować doskonale dopasowane kontrakty na instrumenty pochodne objęte umową o kompensowaniu zobowiązań tak, jakby kontrakty te stanowiły pojedynczy kontrakt z referencyjną kwotą główną stanowiącą równowartość wpływów netto, przy czym referencyjne kwoty główne mnoży się przez wartości procentowe określone w art. 5c tabela 2.

Do celów niniejszego ustępu doskonale dopasowane kontrakty na instrumenty pochodne oznaczają kontrakty walutowe typu forward lub podobne umowy, w których referencyjna kwota główna stanowi równowartość przepływów pieniężnych, o ile te przepływy pieniężne są wymagalne w tej samej dacie waluty i są w całości w tej samej walucie.

3. W przypadku wszystkich innych kontraktów na instrumenty pochodne objętych umową o kompensowaniu zobowiązań instytucje mogą obniżyć mające zastosowanie wartości procentowe jak wskazano w tabeli 3.

Tabela 3

Pierwotny termin zapadalności	Kontrakty na stopę procentową	Kontrakty walutowe
1 rok lub mniej	0,35%	1,50%
Więcej niż 1 rok, ale nie więcej niż 2 lata	0,75 %	3,75 %
Dodatkowo za każdy kolejny rok	0,75 %	2,25 %

4. W przypadku kontraktów na stopę procentową instytucje mogą wybrać pierwotny lub rezydualny termin zapadalności.";

4) w art. 20 dodaje się ust. 6 i 7 w brzmieniu:

"6. W drodze odstępstwa od art. 13 ust. 1 w okresie składkowym 2023 organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powiadamiają każdą instytucję, o której mowa w art. 2, o swojej decyzji określającej roczną składkę należną od danej instytucji do dnia 31 maja 2023 r.

7. W drodze odstępstwa od art. 14 ust. 4 i w odniesieniu do informacji, które mają być przekazane organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w 2023 r., informacje, o których mowa w tym ustępie, są przekazywane najpóźniej do dnia 28 lutego 2023 r.".

Artykuł  2

Wejście w życie i rozpoczęcie stosowania

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 października 2022 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 stycznia 2023 r.

¹ Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190.

² Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. L 11 z 17.1.2015, s. 44).

³ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościo- wych dla instytucji kredytowych oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

⁴ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1).