Art. 66. - Przepisy proceduralne dotyczące pozbawienia ochrony międzynarodowej - Rozporządzenie 2024/1348 w sprawie ustanowienia wspólnej procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową w Unii i uchylenia dyrektywy 2013/32/UE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1348

Akt oczekujący

Wersja od: 22 maja 2024 r.

Artykuł  66

Przepisy proceduralne dotyczące pozbawienia ochrony międzynarodowej

1. W przypadku gdy organ rozstrzygający lub, jeżeli przewiduje to prawo krajowe, właściwy sąd lub trybunał rozpoczynają rozpatrywanie w celu pozbawienia ochrony międzynarodowej obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi, zainteresowana osoba korzysta z następujących gwarancji:

a) zostaje pisemnie poinformowana, że to, czy kwalifikuje się ona jako osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej jest ponownie rozpatrywane, wraz z podaniem podstaw takiego ponownego rozpatrywania;

b) zostaje poinformowana o obowiązku współpracy z organem rozstrzygającym i innymi właściwymi organami, w szczególności o fakcie, że jest zobowiązana do złożenia pisemnego oświadczenia lub stawienia się na przesłuchaniu lub rozprawie i do odpowiedzi na pytania;

c) zostaje poinformowana o konsekwencjach braku współpracy z organem rozstrzygającym i innymi właściwymi organami oraz o tym, że niezłożenie pisemnego oświadczenia i nieobecność na przesłuchaniu lub rozprawie bez należytego uzasadnienia nie uniemożliwia organowi rozstrzygającemu lub właściwemu sądowi lub trybunałowi podjęcia decyzji o pozbawieniu ochrony międzynarodowej; oraz

d) zapewnia jej się możliwość przedstawienia uzasadnienia, dlaczego nie powinna ona zostać pozbawiona ochrony międzynarodowej w pisemnym oświadczeniu złożonym w rozsądnym terminie, licząc od daty, w której osoba ta otrzymała informacje, o których mowa w lit. a) oraz podczas przesłuchania lub rozprawy w dniu wyznaczonym przez organ rozstrzygający lub, gdy przewiduje to prawo krajowe, przez właściwy sąd lub trybunał.

2. Do celów ust. 1 organ rozstrzygający lub właściwy sąd lub trybunał:

a) uzyskuje istotne, dokładne i aktualne informacje z istotnych i dostępnych źródeł krajowych, unijnych i międzynarodowych oraz, jeżeli jest ona dostępna, uwzględnia wspólną analizę sytuacji w konkretnym kraju pochodzenia oraz wytyczne, o których mowa w art. 11 rozporządzenia (UE) 2021/2303; oraz

b) nie pozyskuje żadnych informacji od domniemanych podmiotów dopuszczających się prześladowania lub poważnej krzywdy w sposób, który skutkowałby poinformowaniem tych podmiotów o fakcie, że dana osoba jest osobą korzystającą z ochrony międzynarodowej, której status podlega ponownemu rozpatrzeniu.

3. Decyzja o pozbawieniu ochrony międzynarodowej jest wydawana na piśmie tak szybko, jak to możliwe. Decyzja zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne pozbawienia, a informacji o sposobie odwołania się od tej decyzji i o odpowiednich terminach udziela się na piśmie.

4. W przypadku gdy organ rozstrzygający lub, w przypadkach przewidzianych przez prawo krajowe, właściwy sąd lub trybunał podjął decyzję o pozbawieniu ochrony międzynarodowej, stosuje się odpowiednio art. 6, 17, 18 i. 19.

5. W przypadku gdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec nie współpracuje poprzez niezłożenie pisemnego oświadczenia, nieobecność na przesłuchaniu lub rozprawie lub nieudzielenie odpowiedzi na pytania bez należytego uzasadnienia, brak pisemnego oświadczenia, przesłuchania lub rozprawy nie uniemożliwiają organowi rozstrzygającemu, właściwemu sądowi lub trybunałowi podjęcia decyzji o pozbawieniu ochrony międzynarodowej. Taka odmowa współpracy może być traktowana jedynie jako domniemanie wzruszalne, że obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec nie chcą już korzystać z ochrony międzynarodowej.

6. Procedura określona w niniejszym artykule nie ma zastosowania, w przypadku gdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec:

a) jednoznacznie zrzeka się bycia uznanym za osobę korzystającą z ochrony międzynarodowej

b) stał się obywatelem jednego z państw członkowskich; lub

c) został następnie beneficjentem ochrony międzynarodowej w innym państwie członkowskim.

Państwa członkowskie kończą sprawy objęte przepisami niniejszego ustępu zgodnie ze swoim prawem krajowym. Zakończenie to nie musi mieć formy decyzji, ale zostaje zarejestrowane co najmniej w aktach osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową wraz ze wskazaniem podstawy prawnej tego zakończenia.