Art. 59. - Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego - Rozporządzenie 2024/1348 w sprawie ustanowienia wspólnej procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową w Unii i uchylenia dyrektywy 2013/32/UE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1348

Akt oczekujący

Wersja od: 22 maja 2024 r.

Artykuł  59

Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego

1. Państwo trzecie może zostać wskazane jako bezpieczny kraj trzeci tylko w przypadku, gdy w tym państwie:

a) życie i wolność cudzoziemców nie są zagrożone z powodu rasy, religii, obywatelstwa, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych;

b) cudzoziemcom nie grozi rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy, o której mowa w art. 15 rozporządzenia (UE) 2024/1347;

c) cudzoziemcy są chronieni przed przeprowadzeniem refoulement zgodnie z konwencją genewską i przed wydaleniem z naruszeniem prawa do ochrony przed torturami oraz okrutnym, nieludzkim lub poniżającym traktowaniem lub karaniem, określonego w prawie międzynarodowym;

d) istnieje możliwość wystąpienia o skuteczną ochronę określoną w art. 57 i, jeżeli spełnione są warunki, jej otrzymania.

2. Wskazanie państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju trzeciego zarówno na poziomie Unii, jak i na poziomie krajowym może nastąpić z wyłączeniem konkretnych części jego terytorium lub łatwych do zidentyfikowania kategorii osób.

3. Ocena, czy państwo trzecie można wskazać jako bezpieczny kraj trzeci zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, opiera się na zróżnicowanych istotnych i dostępnych źródłach informacji, w tym na informacjach z państw członkowskich, Agencji ds. Azylu, Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców, Rady Europy i innych właściwych organizacji międzynarodowych.

4. Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego może zostać zastosowana:

a) w przypadku gdy państwo trzecie zostało wskazane na poziomie Unii lub poziomie krajowym jako bezpieczny kraj trzeci zgodnie z art. 60 lub 64; lub

b) w odniesieniu do konkretnej osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową - w przypadku gdy państwo nie zostało wskazane na poziomie Unii lub poziomie krajowym jako bezpieczny kraj trzeci, pod warunkiem że spełnione są względem tej osoby warunki określone w ust. 1.

5. Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego może zostać zastosowana tylko pod warunkiem, że:

a) osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową nie może dostarczyć w ramach indywidualnej oceny elementów uzasadniających, dlaczego nie ma do niej zastosowania koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego;

b) istnieje związek między osobą ubiegającą się o ochronę międzynarodową a danym państwem trzecim, na podstawie którego udanie się do tego państwa byłoby rozsądne z punktu widzenia tej osoby;

6. Państwo trzecie może zostać uznane za bezpieczny kraj trzeci dla małoletniego bez opieki tylko wtedy, gdy nie jest to sprzeczne z jego najlepszym interesem, a organy państw członkowskich otrzymały najpierw od organów danego państwa trzeciego zapewnienie, że organy te zajmą się małoletnim bez opieki i że uzyska on natychmiastowy dostęp do skutecznej ochrony, o której mowa w art. 57.

7. W przypadku gdy Unia i państwo trzecie wspólnie wypracowały - zgodnie z art. 218 TFUE - umowę przewidującą, że migranci przyjęci na mocy tej umowy będą chronieni zgodnie z właściwymi standardami międzynarodowymi i z pełnym poszanowaniem zasady non-refoulement, określone w niniejszym artykule warunki dotyczące statusu bezpiecznego kraju trzeciego można uznać za spełnione bez uszczerbku dla ust. 5 and 6.

8. W przypadku gdy wniosek zostanie odrzucony jako niedopuszczalny w wyniku zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego, organ rozstrzygający:

a) informuje osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową zgodnie z art. 36; oraz

b) wydaje jej dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie wskutek zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego.

9. W przypadku gdy dane trzecie państwo nie przyjmie osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową lub odmówi jej readmisji na swoje terytorium, osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową uzyskuje dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II oraz w rozdziale III sekcja I.