Rozdział 6 - WZAJEMNA POMOC TRANSGRANICZNA - Rozporządzenie 2019/1020 w sprawie nadzoru rynku i zgodności produktów oraz zmieniające dyrektywę 2004/42/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 765/2008 i (UE) nr 305/2011

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2019.169.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 23 maja 2024 r.

ROZDZIAŁ  VI

WZAJEMNA POMOC TRANSGRANICZNA

Artykuł  22

Wzajemna pomoc

1. Prowadzona jest skuteczna współpraca i wymiana informacji pomiędzy organami nadzoru rynku z państw członkowskich oraz między organami nadzoru rynku a Komisją i odpowiednimi agencjami Unii.

2. Jeżeli organ nadzoru rynku, pomimo podjęcia wszelkich odpowiednich starań w celu uzyskania informacji, nie może zakończyć swojego postępowania ze względu na niemożliwość uzyskania dostępu do tych informacji, może złożyć uzasadniony wniosek do organu nadzoru rynku innego państwa członkowskiego, w którym dostęp do tych informacji może zostać wyegzekwowany. W tym przypadku organ współpracujący udziela organowi wnioskującemu niezwłocznie, a w każdym razie w terminie 30 dni, wszelkich informacji, które organ współpracujący uznaje za istotne do celów ustalenia, czy dany produkt jest niezgodny z wymaganiami.

3. Organ współpracujący przeprowadza odpowiednie postępowania lub podejmuje wszelkie inne środki odpowiednie do celów zgromadzenia żądanych informacji. W razie potrzeby inne organy nadzoru rynku udzielają pomocy w przeprowadzeniu tych postępowań.

4. Organ wnioskujący pozostaje odpowiedzialny za wszczęte przez siebie postępowanie, chyba że organ współpracujący wyrazi zgodę na przejęcie odpowiedzialności.

5. W należycie uzasadnionych przypadkach organ współpracujący może odmówić udzielenia odpowiedzi na wniosek o udzielenie informacji na mocy ust. 2, jeżeli:

a) organ wnioskujący nie uzasadnił w wystarczający sposób, że żądane informacje są niezbędne do stwierdzenia niezgodności;

b) organ współpracujący wykaże uzasadnione powody, które wskazują, że zastosowanie się do wniosku mogłoby znacznie utrudnić wykonywanie jego własnej działalności.

Artykuł  23

Wnioski o zastosowanie środków egzekwowania

1. W przypadku gdy usunięcie niezgodności w odniesieniu do produktu wymaga podjęcia środków w ramach jurysdykcji innego państwa członkowskiego, a środki takie nie wynikają z wymagań art. 16 ust. 7, organ wnioskujący może złożyć należycie uzasadniony wniosek do organu współpracującego w tym innym państwie członkowskim o podjęcie środków egzekwowania.

2. Organ współpracujący niezwłocznie podejmuje wszelkie stosowne i niezbędne środki egzekwowania, korzystając z uprawnień powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia, aby usunąć dany przypadek niezgodności, wykonując uprawnienia określone w art. 14 oraz wszelkie dodatkowe uprawnienia przyznane mu na mocy prawa krajowego.

3. Organ współpracujący informuje organ wnioskujący o podjętych lub planowanych środkach, o których mowa w ust. 2.

Organ współpracujący może odmówić zastosowania się do wniosku o podjęcie środków egzekwowania w dowolnej z poniższych sytuacji:

a) organ współpracujący uzna, że organ wnioskujący nie dostarczył wystarczających informacji;

b) organ współpracujący uzna wniosek za sprzeczny z unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym;

c) organ współpracujący wykaże uzasadnione powody, które wskazują, że zastosowanie się do wniosku mogłoby znacznie utrudnić wykonywanie jego własnej działalności.

Artykuł  24

Procedura dotycząca wniosków o wzajemną pomoc

1. Przed złożeniem wniosku na mocy art. 22 lub 23 organ wnioskujący dokłada wszelkich starań, aby przeprowadzić wszelkie możliwe postępowania.

2. Składając wniosek, o którym mowa w art. 22 lub 23, organ wnioskujący udziela wszelkich dostępnych informacji, by umożliwić organowi współpracującemu zrealizowanie wniosku, w tym przekazuje wszelkie dowody możliwe do uzyskania wyłącznie w państwie członkowskim organu wnioskującego.

3. Do celów przekazywania wniosków, o których mowa w art. 22 i 23, i prowadzenia całej związanej z nimi komunikacji stosuje system informacyjny i komunikacyjny, o którym mowa w art. 34, z wykorzystaniem elektronicznych standardowych formularzy.

4. Komunikacja odbywa się bezpośrednio między zaangażowanymi organami nadzoru rynku lub za pośrednictwem jednolitych urzędów łącznikowych zainteresowanych państw członkowskich.

5. Zainteresowane organy nadzoru rynku uzgadniają, jakie języki mają być stosowane we wnioskach, o których mowa w art. 22 i 23, oraz podczas prowadzenia całej związanej z nimi komunikacji.

6. Jeżeli zainteresowane organy nadzoru rynku nie są w stanie osiągnąć porozumienia w sprawie stosowanych języków, wnioski, o których mowa w art. 22 i 23, przesyła się w języku urzędowym państwa członkowskiego organu wnioskującego, a odpowiedzi na takie wnioski - w języku urzędowym państwa członkowskiego organu współpracującego. W takim przypadku organ wnioskujący i organ współpracujący zapewniają tłumaczenie wniosków, odpowiedzi lub innych dokumentów otrzymanych od drugiego organu.

7. System informacyjny i komunikacyjny, o którym mowa w art. 34, zapewnia zainteresowanym jednolitym urzędom łącznikowym uporządkowane informacje na temat przypadków wzajemnej pomocy. Korzystając z tych informacji, jednolite urzędy łącznikowe udzielają wszelkiego wsparcia niezbędnego do ułatwienia pomocy.