Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 listopada 2023 r. w sprawie sposobu stworzenia innowacyjnej strategii pomocy humanitarnej: obecne i zapomniane kryzysy w centrum uwagi (2023/2000(INI))
Dz.U.UE.C.2024.4223
Akt nienormatywnyP9_TA(2023)0437
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 listopada 2023 r. w sprawie sposobu stworzenia innowacyjnej strategii pomocy humanitarnej: obecne i zapomniane kryzysy w centrum uwagi (2023/2000(INI))
(C/2024/4223)
(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2024 r.)
Parlament Europejski,
- uwzględniając art. 208 i 214 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
- uwzględniając art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),
- uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/96 z dnia 20 czerwca 1996 r. dotyczące pomocy humanitarnej 1 ,
- uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/947 z dnia 9 czerwca 2021 r. ustanawiające Instrument Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej - Globalny Wymiar Europy, zmieniające i uchylające decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 466/2014/UE oraz uchylające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1601 i rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 480/2009 2 ,
- uwzględniając decyzję Rady 2003/335/WSiSW z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wykrywania i karania ludobójstwa, zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni wojennych 3 ,
- uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2023/720 z dnia 31 marca 2023 r. zmieniające niektóre rozporządzenia Rady dotyczące środków ograniczających w celu dodania przepisów dotyczących zwolnienia ze względów humanitarnych 4 oraz decyzję Rady (WPZiB) 2023/726 z dnia 31 marca 2023 r. zmieniającą niektóre decyzje Rady w sprawie środków ograniczających w celu dodania przepisów dotyczących zwolnienia ze względów humanitarnych 5 ,
- uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej dotyczące konsensusu europejskiego w sprawie pomocy humanitarnej, opublikowane w Dzienniku Urzędowym z dnia 30 stycznia 2008 r. 6 ,
- uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, w szczególności jej art. 11 dotyczący sytuacji zagrożenia i nadzwyczajnych sytuacji humanitarnych oraz art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 w sprawie konsultacji z osobami niepełnosprawnymi, za pośrednictwem ich organizacji przedstawicielskich, przy opracowywaniu, wdrażaniu i monitorowaniu prawodawstwa i polityki, a także protokół operacyjny do tej konwencji z grudnia 2006 r., ratyfikowany przez UE w grudniu 2010 r.,
- uwzględniając wytyczne Stałego Komitetu Międzyinstytucjonalnego ONZ z lipca 2019 r. dotyczące włączenia osób
z niepełnosprawnościami w działania humanitarne,
- uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2475 (2019) w sprawie ochrony osób z niepełnosprawnościami w konfliktach zbrojnych,
- uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2021 r. zatytułowany. "Unia równości: Strategia na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2021-2030" (COM(2021)0101) oraz wytyczne operacyjne Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Prowadzonych przez UE Operacji Ochrony Ludności i Pomocy Humanitarnej (DG ECHO) dotyczące włączenia osób z niepełnosprawnościami w finansowane przez UE operacje pomocy humanitarnej,
- uwzględniając partnerstwo humanitarne UE na lata 2021-2027 i jego cel dotyczący poprawy skuteczności i wydajności pomocy humanitarnej,
- uwzględniając komunikat UNICEF z lipca 2021 r. pt. "Financing an inclusive recovery for children: A call to action" [Finansowanie odbudowy sprzyjającej włączeniu społecznemu dzieci: wezwanie do działania],
- uwzględniając komunikat Komisji Gospodarczej ONZ ds. Afryki z dnia 21 grudnia 2022 r. zatytułowany "Special drawing rights must be relocated to avail sustainable financing for Africa" [Należy przenieść specjalne prawa ciągnienia, aby zapewnić zrównoważone finansowanie dla Afryki],
- uwzględniając komunikat Grupy Afrykańskiego Banku Rozwoju z dnia 15 kwietnia 2022 r. zatytułowany "Special drawing rights and reallocating for low income countries" [Specjalne prawa ciągnienia i ich ponowny przydział na rzecz krajów o niskich dochodach],
- uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 marca 2021 r. w sprawie operacji humanitarnych UE: nowe wyzwania, te same zasady (COM(2021)0110) oraz późniejsze konkluzje Rady z dnia 20 maja 2021 r.,
- uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 maja 2023 r. w sprawie wyeliminowania luki w finansowaniu pomocy humanitarnej,
- uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2664 (2022) w sprawie zwolnienia ze względów humanitarnych w odniesieniu do zamrożenia aktywów przewidzianego w systemach sankcji ONZ,
- uwzględniając sprawozdanie Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców z dnia 21 czerwca 2023 r. pt. "Zagrożenie dla życia, godności i nadziei: Konsekwencje niedofinansowania działań UNHCR w 2023 r.",
- uwzględniając uaktualnione wytyczne Unii Europejskiej w sprawie promowania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego 7 ,
- uwzględniając IV Konwencję genewską z dnia 12 sierpnia 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny,
- uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2286 (2016) z dnia 3 maja 2016 r. w sprawie ochrony rannych i chorych, personelu medycznego i personelu organizacji humanitarnych w konfliktach zbrojnych,
- uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z dnia 23 sierpnia 2016 r. w sprawie wyników Światowego Szczytu Humanitarnego oraz zobowiązań podjętych przez uczestników tego szczytu,
- uwzględniając tzw. wielki układ (Grand Bargain) podpisany 23 maja 2016 r., roczne niezależne sprawozdania na jego temat, w szczególności sprawozdanie za rok 2021, oraz ramy Grand Bargain 2.0 i odnośne załączniki przedstawione na dorocznym posiedzeniu Grand Bargain w dniach 15-17 czerwca 2021 r., oraz zobowiązania odnowione podczas dorocznego posiedzenia Grand Bargain w dniach 19-20 czerwca 2023 r.,
- uwzględniając sprawozdanie Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców z lipca 2021 r. w sprawie wykorzystania elastycznego finansowania w 2020 r. oraz aktualizacje tego sprawozdania,
- uwzględniając ramy z Sendai dotyczące ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych w latach 2015-2030 przyjęte dnia 18 marca 2015 r. na trzeciej światowej konferencji ONZ w sprawie ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych w Sendai (Japonia), wyniki sesji globalnej platformy na rzecz ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych, które odbyły się w Cancun (Meksyk) w 2017 r. i w Genewie (Szwajcaria) w 2019 r., oraz sprawozdanie z 2023 r. w sprawie śródokresowego przeglądu wdrażania ram z Sendai,
- uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 8 lutego 2023 r. w sprawie unijnych celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy 8 ,
- uwzględniając Kartę dotyczącą klimatu i środowiska dla organizacji humanitarnych oraz deklarację darczyńców pomocy humanitarnej w sprawie klimatu i środowiska z marca 2022 r.,
- uwzględniając Agendę ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz cele zrównoważonego rozwoju,
- uwzględniając sprawozdanie międzynarodowej organizacji Development Initiatives z 2022 r. w sprawie pomocy humanitarnej na świecie,
- uwzględniając światowy przegląd sytuacji humanitarnej z 2023 r. przygotowany przez Biuro ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej oraz jego comiesięczne aktualizacje,
- uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2020 r. w sprawie równouprawnienia płci w polityce zagranicznej i bezpieczeństwa UE 9 ,
- uwzględniając swoje rezolucje w sprawie pomocy humanitarnej, w szczególności rezolucję z dnia 15 grudnia 2021 r. w sprawie nowych kierunków operacji humanitarnych UE 10 , rezolucję z dnia 6 lipca 2022 r. w sprawie rozwiązania kwestii bezpieczeństwa żywnościowego w krajach rozwijających się 11 oraz rezolucję z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie ulepszenia wieloletnich ram finansowych na lata 2021-2027: gotowy na nowe wyzwania, odporny budżet UE 12 ,
- uwzględniając art. 54 Regulaminu,
- uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A9-0321/2023),
A. mając na uwadze, że potrzeby humanitarne są na rekordowo wysokim poziomie i rosną w bezprecedensowym tempie: w 2023 r. liczbę osób potrzebujących szacuje się na 339 milionów wobec 274 milionów w 2022 r.;
B. mając na uwadze, że kryzysy humanitarne stają się bardziej długotrwałe i złożone oraz powodują efekt domina o zasięgu ogólnoświatowym; mając na uwadze, że wzrost liczby konfliktów, zagrożenia związane ze zmianą klimatu i ich skutki, klęski żywiołowe, coraz poważniejszy brak bezpieczeństwa żywnościowego, kryzys energetyczny i pandemia COVID-19 zwiększyły podatność na zagrożenia ekonomiczne i skalę przymusowych przesiedleń, w wyniku czego potrzeby jeszcze bardziej wzrosły; mając na uwadze, że te kryzysy znacznie zwiększyły nierówności i poważnie zakłóciły świadczenie podstawowych i ratujących życie usług opieki zdrowotnej; mając na uwadze, że ograniczenie potrzeb humanitarnych na całym świecie może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka przemocy i do utrzymania pokoju; mając jednak na uwadze, że głównym celem działań humanitarnych pozostaje zaspokajanie podstawowych potrzeb i łagodzenie cierpienia;
C. mając na uwadze, że wciąż pogłębia się dysproporcja między globalnym zapotrzebowaniem na pomoc humanitarną a zasobami przeznaczanymi na jego zaspokojenie; mając na uwadze, że w 2022 r. luka w finansowaniu wynosiła 23 mld USD, a poziom zaspokojenia potrzeb w ujęciu globalnym - jedynie 55 %; mając na uwadze, że istnieje wyraźna potrzeba zaangażowania potencjalnych darczyńców o odpowiedniej zdolności finansowania; mając na uwadze, że UE wraz z jej państwami członkowskimi i Stany Zjednoczone zapewniają przeważającą większość globalnych środków finansowych na pomoc humanitarną; mając na uwadze, że budżet operacji humanitarnych UE na 2023 r. ustalono na poziomie 1,7 mld EUR, co jest kwotą dalece niewystarczającą na dalsze wywiązywanie się przez UE - jako jednego z czołowych światowych darczyńców - z jej zobowiązań; mając na uwadze, że w przypadku apeli o pomoc humanitarną występują ogromne nierówności w finansowaniu, co jest odzwierciedleniem rosnącej liczby kryzysów, które popadają w zapomnienie; mając na uwadze, że pomoc humanitarna różni się od innych wydatków UE tym, że ratuje życie;
D. mając na uwadze, że nie ma powszechnie uzgodnionej oficjalnej definicji "zapomnianego kryzysu"; mając na uwadze, że terminu "zapomniany kryzys" używa się często do opisania kryzysów humanitarnych, którym poświęca się niewiele uwagi i które nie są dostatecznie nagłaśniane w mediach, są często przyćmione innymi sytuacjami nadzwyczajnymi lub trwającymi konfliktami lub które nie wywołują międzynarodowej reakcji pomimo powagi sytuacji i jej wpływu na odnośną ludność;
E. mając na uwadze, że Komisja przeznacza co najmniej 15 % swojego początkowego rocznego budżetu na pomoc humanitarną na zapomniane kryzysy i daje dobry przykład, dopilnowując, by nie doszło do przekierowania pomocy w związku z inwazją Rosji na Ukrainę na pełną skalę; mając na uwadze, że budżety na pomoc humanitarną na całym świecie, w tym budżety państw członkowskich, zostały jednak ograniczone w wyniku wojny;
F. mając na uwadze, że 83 % osób potrzebujących żyje w krajach, w których przez co najmniej pięć lat z rzędu apelowano o zareagowanie na sytuacje wyjątkowe przy wsparciu ONZ; mając na uwadze, że niemal trzy czwarte osób potrzebujących pomocy humanitarnej żyje w krajach, które doświadczają co najmniej dwóch z kluczowych przyczyn kryzysów, takich jak konflikt, klimat lub niestabilność gospodarcza; 13
G. mając na uwadze, że sprostanie globalnym wyzwaniom humanitarnym wymaga innowacyjnych rozwiązań strukturalnych, które zapewnią, że system pomocy humanitarnej będzie sprawniejszy, lepiej przygotowany na kryzys humanitarny i zdolny do zareagowania na niego, a także bardziej neutralny płciowo, zarządzany lokalnie i rozliczalny; mając na uwadze, że rozwiązania te powinny służyć przede wszystkim zapewnieniu dostatecznego finansowania wysokiej jakości, wdrożeniu skutecznego podejścia opartego na powiązaniu między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi, a także stworzeniu warunków sprzyjających operacjom humanitarnym prowadzonym przez pracowników pomocy humanitarnej i organizacje humanitarne; mając na uwadze, że należy uznać oraz wesprzeć rolę i udział podmiotów lokalnych i podmiotów działających na pierwszej linii w działaniach humanitarnych; mając na uwadze, że według szacunków ponad 40 % z pół miliona pracowników organizacji humanitarnych pierwszej linii to kobiety; mając na uwadze, że działania mające na celu sprostanie obecnym i przyszłym wyzwaniom humanitarnym muszą być prowadzone zgodnie z uwrażliwionym na konflikty podejściem skoncentrowanym na ludziach, które uwzględnia różne potrzeby humanitarne wszystkich ludzi i społeczności, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet, dzieci i osób z niepeł- nosprawnościami, oraz zapewnia ochronę ich praw wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego;
H. mając na uwadze, że w kontekście humanitarnym, w tym w kontekście konfliktów zbrojnych, występuje zwiększone zagrożenie dla zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, co wymaga szczególnej uwagi; mając na uwadze, że ponad 26 mln kobiet i dziewcząt w wieku rozrodczym na całym świecie zostało zmuszonych do opuszczenia domów i obecnie mieszka w obozach dla uchodźców i w strefach kryzysowych, co dodatkowo naraża je na zwiększone ryzyko przemocy seksualnej;
I. mając na uwadze, że na obszarach, na których panuje trudna sytuacja, i na obszarach dotkniętych konfliktem strony konfliktu często nie przestrzegają swoich zobowiązań i nie wypełniają obowiązków wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego, co wpływa na ochronę ludności cywilnej oraz na zdolność organizacji humanitarnych i pracowników pomocy humanitarnej do uzyskania dostępu i zaspokojenia potrzeb osób dotkniętych konfliktami, a to w rezultacie nasila i utrwala potrzeby humanitarne;
Finansowanie
1. pilnie wzywa Komisję i państwa członkowskie, by znacznie zwiększyły środki budżetowe na pomoc humanitarną - bez narażania budżetów na rozwój - w celu zaspokojenia potrzeb humanitarnych, które są na rekordowo wysokim poziomie; ponownie wzywa państwa członkowskie, aby przeznaczały stałą część (0,7 %) dochodu narodowego brutto na oficjalną pomoc rozwojową (ODA); popiera w związku z tym konkluzje Rady z 22 maja 2023 r., w których zachęca się państwa członkowskie do przeznaczania 10 % ODA na działania humanitarne, i wzywa do ich szybkiego wdrożenia i dopilnowania, by przyznane środki były wykorzystywane w sposób wydajny, skuteczny i ukierunkowany na długoterminowe zrównoważone rozwiązania, w ścisłej konsultacji i współpracy z partnerami humanitarnymi; wzywa państwa członkowskie do określenia ambitnych celów oraz do sporządzenia planów działania mających na celu stopniowe zwiększanie ODA z myślą o osiągnięciu celu końcowego wynoszącego 10 %;
2. zauważa, że odpowiedzialność za wyeliminowanie luki w finansowaniu ma wymiar ogólnoświatowy; w związku z tym przypomina, że trzeba zapewnić bardziej zrównoważoną strukturę finansowania i rozszerzyć bazę zasobów humanitarnych, starając się o większe zaangażowanie nietradycyjnych i nowych państw darczyńców o dużym potencjale gospodarczym oraz uruchamiając finansowanie prywatne, czemu powinny towarzyszyć mechanizmy monitorowania, przy pełnym poszanowaniu zasad humanitarnych, takich jak zasada humanitaryzmu, neutralności, bezstronności i niezależności;
3. wzywa wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, pełniącego funkcję przewodniczącego Rady do Spraw Zagranicznych, do opowiedzenia się przeciw przekierowywaniu i ograniczaniu pomocy humanitarnej przez państwa członkowskie; podkreśla, że rozbudowa bazy darczyńców na świecie będzie wymagała stanowczych działań dyplomatycznych i politycznych ze strony UE; zwraca uwagę, że trzeba wykorzystać potencjał państw członkowskich o mniejszym doświadczeniu w dziedzinie pomocy humanitarnej i współpracy na rzecz rozwoju;
4. podkreśla obawy dotyczące dodatkowości rozwojowej mechanizmów łączenia gwarancji zgodnie z oceną Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącą Europejskiego Funduszu na rzecz Zrównoważonego Rozwoju; wzywa Komisję i instytucje finansowe, w tym Europejski Bank Inwestycyjny, do dopilnowania, by wszystkie operacje humanitarne prowadzone za pomocą łączonego finansowania były zgodne z celami działań zewnętrznych UE zdefiniowanymi w art. 21 TUE, które obejmują poszanowanie i propagowanie praw człowieka, eliminację ubóstwa i zarządzanie zagrożeniami dla środowiska; wzywa Komisję, by dostarczyła Parlamentowi pisemną ocenę wdrożenia pilotażowego projektu łączonego finansowania działań humanitarnych, zdefiniowanego w komunikacie Komisji z 10 marca 2021 r., aby ocenić dostosowanie tego mechanizmu finansowania do celów działań zewnętrznych;
5. podkreśla, że większa rola partnerstw sektora prywatnego, w tym wsparcie na rzecz strategii Global Gateway, zwiększa złożoność dostępu do wsparcia dla podmiotów lokalnych i ogranicza ich dostęp do sprawiedliwych partnerstw, których celem jest niepozostawianie nikogo w tyle; nalega na pełne zagwarantowanie przejrzystości i rozliczalności wszystkich działań zewnętrznych UE i powiązanych instrumentów finansowych, w tym inicjatyw "Drużyny Europy" mających na celu udzielanie wsparcia humanitarnego;
6. podkreśla, jak ważne jest zachowanie wiedzy specjalistycznej i nieingerowanie w zasadę neutralności podmiotów udzielających pomocy humanitarnej; podkreśla, że większe zaangażowanie sektora prywatnego wymaga uprzedniej analizy wyników osiągniętych do tej pory dzięki tej współpracy, promowania wyłącznie partnerstw zgodnych z międzynarodowymi zasadami humanitarnymi oraz normami dotyczącymi środowiska, praw społecznych i praw człowieka, a także rozli- czalności wobec ludności dotkniętej kryzysem;
7. apeluje o rewizję wieloletnich ram finansowych (WRF) w celu ujęcia w nich znacznie większego budżetu pomocy humanitarnej, co pozwoli dostosować się do nowej sytuacji w tej dziedzinie oraz do nowych potrzeb, w tym szczególnych potrzeb kobiet i dziewcząt; wyraża zaniepokojenie, że środki finansowe przeznaczone na kryzysy zewnętrzne w rezerwie na rzecz solidarności i pomocy nadzwyczajnej (SEAR) wyczerpały się już w pierwszym kwartale 2023 r.; proponuje, aby rezerwę SEAR podzielić na dwie odrębne części, odzwierciedlające wymiar wewnętrzny i zewnętrzny, oraz zapewnić odpowiednie finansowanie każdej z nich;
8. podkreśla, że każde wzmocnienie SEAR powinno stanowić uzupełnienie, a nie zastąpienie linii budżetowej pomocy humanitarnej; apeluje do UE o zapewnienie solidnego budżetu rocznego na pomoc humanitarną UE, aby zagwarantować terminowe, przewidywalne i elastyczne finansowanie od początku każdego roku finansowego, oraz o wyodrębnienie puli środków w ramach SEAR na wypadek kryzysów humanitarnych poza granicami Unii, a także o utrzymanie istniejącej zdolności do szybkiego uruchomienia dodatkowych funduszy w przypadku pojawiających się, nasilających lub nagłych sytuacji kryzysowych; wzywa Parlament i Radę do znacznego wzmocnienia instrumentu pomocy humanitarnej w ramach budżetu rocznego na rok 2024;
9. wyraża zaniepokojenie nierównym poziomem finansowania w poszczególnych kryzysach i sektorach oraz ostrzega przed konsekwencjami ciągłego niedofinansowania dla najbardziej potrzebujących; zauważa, że w 2022 r. apel o pomoc humanitarną dla Salwadoru pozwolił zabezpieczyć zaledwie 27,7 % potrzebnego finansowania w porównaniu z 94,5 % w przypadku Republiki Środkowoafrykańskiej, co pokazuje, że z powodu nierówności w finansowaniu niektóre apele o pomoc prowadzą do uzyskania nawet trzy razy większego finansowania niż inne; zwraca uwagę na krytyczne i ciągłe nie- dofinansowanie obszarów zarówno ochrony, jak i zwalczania przemocy ze względu na płeć, co istotnie wpływa na dostęp osób potrzebujących do usług; wzywa do bardziej sprawiedliwego, opartego na potrzebach rozdziału środków finansowych, aby nikt nie został pominięty; wzywa Komisję, aby opracowała bardziej zharmonizowane podejście do zapomnianych kryzysów oraz zdała sprawę ze swojego zobowiązania do przeznaczania 15 % początkowego rocznego budżetu operacji humanitarnych na zapomniane kryzysy, a także zapobiegła przekierowywaniu środków z kryzysów, których łagodzenie jest już niedofinansowane; wzywa Radę do lepszej koordynacji uwagi państw członkowskich i wsparcia udzielanego przez nie na rzecz tych kryzysów;
10. wzywa Komisję i państwa członkowskie do poparcia i wdrożenia oświadczenia ministrów spraw zagranicznych państw grupy G-7 w sprawie działań wyprzedzających oraz do zainwestowania większej części finansowania operacji humanitarnej we wczesne ostrzeganie i działania wyprzedzające; zachęca Komisję i państwa członkowskie do umocnienia już istniejących i obecnie opracowywanych systemów wczesnego ostrzegania (na przykład zintegrowanej klasyfikacji faz bezpieczeństwa żywnościowego (IPC), Sieci Systemów Wczesnego Ostrzegania o Klęskach Głodu i systemów lokalnych) w celu wzmocnienia i rozpowszechniania bazy dowodowej na potrzeby ostrzegania politycznego i uruchomienia odpowiedniej reakcji rządu, darczyńców i partnerów, aby nie dopuścić do tego, by sytuacje poziomu IPC 2 pogarszały się i stawały się sytuacjami nadzwyczajnymi IPC 3, 4 lub 5;
11. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zapewniły większą pulę wysokiej jakości przewidywalnego finansowania, zwłaszcza w kontekście przedłużających się kryzysów, w drodze elastycznego finansowania niecelowego, finansowania w mniejszym stopniu przeznaczonego na określony cel i finansowania wieloletniego, które będzie dostosowane do lokalnych warunków, ukierunkowane na potrzeby i skoncentrowane na ludziach; zwraca się o zwiększenie wieloletniego, elastycznego finansowania, które ma szczególne znaczenie dla programów budowania odporności; podkreśla obciążenia związane z przeszkodami administracyjnymi napotykanymi przez organizacje humanitarne w pozyskiwaniu funduszy i w związku z wymogami w zakresie sprawozdawczości, co wpływa na ich skuteczność i szybkość reagowania na kryzysy, a także podkreśla potrzebę ograniczenia tych przeszkód; wyraża zaniepokojenie, że podmioty lokalne i organizacje humanitarne mają trudności z dostępem do finansowania i pozyskiwaniem środków, w tym jeśli chodzi o fundusze wspólnego inwestowania, ze względu na utrudnienia biurokratyczne i brak możliwości; uważa, że podmiotom lokalnym powinno zapewnić się maksymalną elastyczność, w szczególności w odniesieniu do progów kosztów ogólnych; zachęca Komisję i państwa członkowskie, by nalegały na ściślejsze wdrażanie zobowiązań wielkiego układu z myślą o zwiększeniu wieloletniego finansowania o 30 % w stosunku do ich własnego punktu odniesienia, a także udostępnianiu co najmniej 30 % ich środków jako finansowania elastycznego lub finansowania w mniejszym stopniu przeznaczonego na określony cel; podkreśla, że trzeba zharmonizować i uprościć procedury składania wniosków przez darczyńców, procedury zawierania umów z darczyńcami, procedury zarządzania dotacjami i procedury sprawozdawcze, a także umożliwić darczyńcom opracowywanie programów wsparcia rządów i społeczeństwa obywatelskiego na potrzeby zarządzania ryzykiem i reagowania na kryzysy; apeluje do Komisji i państw członkowskich o rozważenie zastosowania specjalnych praw ciągnienia do finansowania pomocy humanitarnej i współpracy na rzecz rozwoju (w odniesieniu do krajów o niskich i średnich dochodach);
12. podkreśla, że bardzo ważne jest zapewnienie skuteczniejszego reagowania, w większym stopniu zarządzanego lokalnie; podkreśla ważną rolę społeczeństwa obywatelskiego, organizacji humanitarnych i partnerów lokalnych w określaniu potrzeb i dostarczaniu pomocy humanitarnej bezpośrednio do potrzebujących; apeluje jednak o lepszą koordynację pomocy wśród organizacji pozarządowych i darczyńców, aby zapewnić przewidywalność pomocy, a jednocześnie uniknąć jej fragmentacji i nakładania się działań; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by umożliwiły podmiotom lokalnym lepszy dostęp do informacji, podejmowania decyzji i mechanizmów koordynacji oraz przydzieliły większe bezpośrednie finansowanie organizacjom pozarządowym i podmiotom lokalnym, które mogą je wykorzystać w sposób bardziej efektywny i opłacalny; apeluje o zwiększenie przejrzystości w odniesieniu do odbiorców i kwot finansowania na stronie internetowej DG ECHO; podkreśla potrzebę osiągnięcia globalnego celu łącznego określonego przez wielki układ, polegającego na przekazywaniu co najmniej 25 % finansowania pomocy humanitarnej bezpośrednio lokalnym organizacjom zajmujące się reagowaniem na kryzysy, i z zadowoleniem przyjmuje, że Komisja zobowiązała się do osiągnięcia tego celu; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by monitorowały realizację tego zobowiązania i regularnie składały sprawozdania na ten temat;
13. wzywa UE do osiągnięcia celu polegającego na przeznaczaniu co najmniej 20 % oficjalnej pomocy rozwojowej na rozwój społeczny będący podstawowym narzędziem osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju oraz do przyjęcia celów w zakresie równouprawnienia płci, które są przedstawione w ujęciu ilościowym z podaniem kwot, a nie tylko w ujęciu procentowym, jako część ogólnych programów; ponawia swój apel o przyjęcie do ogólnego budżetu UE podejścia uwzględniającego aspekt płci, aby osiągnąć cel zrównoważonego rozwoju nr 5 dotyczący równości płci; wzywa delegatury UE i wszystkie państwa członkowskie do priorytetowego potraktowania rozwoju społecznego w ich wspólnym programowaniu;
Powiązanie między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi
14. zauważa, że powiązanie między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi ma kluczowe znaczenie dla zajęcia się przyczynami i potrzebami specyficznymi dla kontekstu w przypadku złożonych i przedłużających się kryzysów oraz dla budowania odporności na przyszłe kryzysy, aby poprawić spójność i komplementarność reakcji oraz lepiej powiązać krótko- i długoterminowe mechanizmy wsparcia, zgodnie z zasadami humanitarnymi, oraz że odgrywa kluczową rolę w ustabilizowaniu sytuacji w krajach objętych kryzysem i w budowaniu bezpieczeństwa międzynarodowego; podkreśla, że ubóstwo, konflikty, niestabilność i przymusowe wysiedlenia to zjawiska ściśle powiązane, na które należy reagować w sposób spójny i kompleksowy; domaga się zwiększenia finansowania uwzględniającego wzajemne powiązania, przejrzystości, widoczności, koordynacji i wymiany wiedzy wśród zainteresowanych podmiotów przy stosowaniu podejścia opartego na potrójnym powiązaniu, w tym dzięki lepszemu zaangażowaniu podmiotów lokalnych;
15. wyraża zaniepokojenie, że mniej środków na rozwój jest udostępnianych w celu wsparcia krajów w odejściu od pomocy humanitarnej; zauważa, że ogólnie pomoc rozwojowa jako odsetek łącznej ODA dla krajów znajdujących się w długoterminowej sytuacji kryzysowej spadła z 50 % do 48 % w okresie pięciu lat do 2021 r., podczas gdy udział pomocy humanitarnej wzrósł do 41 % ze średniego poziomu 37 % 14 ;
16. wzywa Komisję, aby zapewniła skuteczne wdrożenie podejścia opartego na powiązaniu między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi w poszczególnych obszarach polityki i strukturach oraz regularnie informowała o stanie jego wdrożenia; apeluje, by promować większą liczbę wspólnych ocen i analiz oraz częstsze wspólne planowanie w ramach różnych instrumentów finansowych, w szczególności na szczeblu krajowym; zwraca uwagę na potencjał Instrumentu Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej - "Globalny wymiar Europy" (ISWMR - "Globalny wymiar Europy") przy stosowaniu w praktyce podejścia opartego na powiązaniu między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi; apeluje o poprawę koordynacji między Dyrekcją Generalną Komisji ds. Partnerstw Międzynarodowych (DG INTPA), DG ECHO i Europejską Służbą Działań Zewnętrznych przy wdrażaniu szybkiego reagowania w ramach ISWMR - "Globalny wymiar Europy", co pozwoli zadbać o to, by jednostki te wzajemnie uzupełniały się w działaniach;
17. wzywa Komisję do zareagowania na zalecenia przedstawione w zleconym przez INTPA badaniu dotyczącym powiązania między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi pt. "HDP nexus: challenges and opportunities for its implementation" [Powiązanie między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi: wyzwania i możliwości związane z jego wdrożeniem] i do wdrożenia tych zaleceń, w szczególności zalecenia dotyczącego monitorowania wdrażania powiązania we wszystkich odpowiednich służbach;
18. zachęca państwa członkowskie do współpracy z Komisją przy wyznaczaniu regionalnych celów i poziomów odniesienia, aby ukierunkować przyszłe wdrażanie podejścia opartego na powiązaniu między aspektami humanitarnymi a rozwojowymi i pokojowymi do końca obowiązywania obecnych WRF;
19. podkreśla, że przedłużające się sytuacje kryzysowe są zawsze sytuacjami humanitarnymi i że znaczną część finansowania opartego na powiązaniach przekazuje się za pośrednictwem puli środków na rozwój, co nie może zapewnić takiej samej elastyczności w przyznawaniu środków jak wsparcie humanitarne; wzywa UE i jej państwa członkowskie, by przewidziały konkretne rozwiązania dotyczące skutecznego przydziału środków finansowych dla partnerów działających w tych sytuacjach;
Sprawiedliwość klimatyczna
20. apeluje o zwiększenie skali finansowania działań w dziedzinie klimatu, tak by zapobiegać niepokojącym skutkom zmiany klimatu dla kryzysów humanitarnych, łagodzić te skutki i na nie reagować; wyraża zaniepokojenie, że wydatki na cele klimatyczne w ramach ISWMR - "Globalny wymiar Europy" znacznie odbiegają od zobowiązania, zgodnie z którym wydatki te powinny stanowić 30 % łącznej puli środków finansowych tego instrumentu; wzywa Komisję, aby niezwłocznie zwiększyła skalę tych wydatków, ze szczególnym uwzględnieniem przystosowania się do zmiany klimatu i zmniejszania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi w krajach najsłabiej rozwiniętych; przypomina, że kraje rozwinięte zobowiązały się do osiągnięcia wspólnego celu polegającego na mobilizacji 100 mld USD rocznie na rzecz działań w dziedzinie klimatu w krajach rozwijających się na 15. Konferencji Stron (COP15) Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu w Kopenhadze 2009 r. oraz że zobowiązanie to zostało odnowione na 27. Konferencji Stron (COP27) w Szarm-el-Szejk w 2022 r.; wzywa UE, by wniosła należyty wkład w osiągnięcie tego celu oraz by wykorzystała wszystkie swoje środki dyplomatycznych, by zachęcić wszystkie kraje rozwinięte do uczynienia tego samego;
21. podkreśla, że skutki zmiany klimatu dramatycznie zwiększają potrzeby humanitarne w krajach rozwijających się; podkreśla, że trzeba zapewnić lokalny wymiar zmniejszania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi oraz gotowości, adaptacji i reagowania w dziedzinie klimatu, a także budować zdolności podmiotów i społeczności lokalnych w celu ograniczenia negatywnych skutków wpływu zmiany klimatu na pomoc humanitarną oraz zapewnić odporność na zmianę klimatu grupom najbardziej potrzebującym; wzywa Komisję do określenia najlepszych sposobów dotarcia do społeczności żyjących w najbardziej niepewnych i wrażliwych środowiskach, w szczególności za pomocą kierowanych lokalnie środków przystosowawczych; podkreśla, że trzeba angażować ludność rdzenną i społeczności lokalne w proces nadawania wymiaru lokalnego; wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia politycznego, finansowego i technicznego organizacjom społeczeństwa obywatelskiego świadczącym usługi na poziomie społeczności, co zagwarantuje, by osoby, które znajdują się w najtrudniejszej sytuacji, otrzymały dostosowane do ich potrzeb i odpowiednie usługi;
22. apeluje do darczyńców i państw członkowskich o przyjęcie i wdrożenie deklaracji darczyńców pomocy humanitarnej w sprawie klimatu i środowiska przez zwiększenie ich finansowania na rzecz zapobiegania klęskom, przygotowania na klęski, podejmowania działań wyprzedzających i reagowania na klęski; apeluje do podmiotów niosących pomoc humanitarną o podpisanie i wdrożenie Karty dotyczącej klimatu i środowiska dla organizacji humanitarnych w celu maksymalizacji zrównoważenia środowiskowego ich pracy;
23. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia Warszawskiego Międzynarodowego Mechanizmu Strat i Szkód Związanych ze Skutkami Zmian Klimatu (Mechanizmu Strat i Szkód) w celu lepszego uwzględnienia strat i szkód związanych ze skutkami zmiany klimatu;
24. zachęca zainteresowane podmioty do wspólnych wysiłków na rzecz wdrożenia bardziej ekologicznych i scyfryzowa- nych działań humanitarnych; podkreśla opłacalność działań wyprzedzających; apeluje o przyjęcie skoncentrowanego na ludziach podejścia do cyfryzacji i o odpowiedzialne używanie odpowiednich narzędzi cyfrowych; apeluje o dalsze wzmocnienie potencjału narzędzi cyfrowych na potrzeby zarządzania ogromną ilością złożonych danych związanych z pomocą humanitarną oraz szybszego wykrywania i przewidywania klęsk żywiołowych;
Podejście skoncentrowane na ludziach
25. podkreśla, że ważne jest budowanie odporności ludzi przez zwiększanie ochrony, minimalizowanie zagrożeń, których doświadczają osoby znajdujące się w sytuacji kryzysowej, oraz przez zapewnienie pełnego poszanowania ich praw przy jednoczesnym zagwarantowaniu dostępu do edukacji i podstawowej opieki zdrowotnej; wzywa do podjęcia działań na rzecz zwiększenia lokalnej i zrównoważonej produkcji rolnej i produkcji żywności przez promowanie metod agroeko- logicznych i zrównoważonego rybołówstwa, aby zwiększyć dostępność żywności i zapobiegać uzależnieniu od dostaw zewnętrznych podczas kryzysów humanitarnych; podkreśla, że trzeba w znaczący sposób angażować ludzi dotkniętych kryzysami i społeczności lokalne oraz lokalne i krajowe podmioty humanitarne w działanie struktur koordynacyjnych i we wdrażanie systemów wczesnego ostrzegania, gwarantowanie ich zdolności do podejmowania działań przed wystąpieniem klęsk żywiołowych, przeprowadzanie ocen potrzeb oraz określanie i monitorowanie działań humanitarnych;
26. podkreśla rolę i znaczenie lokalnych formalnych i nieformalnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego w działaniach humanitarnych; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zagwarantowały uwzględnienie i udział tych organizacji we wszystkich procesach zgodnie z przygotowanymi przez Komisję wytycznymi dotyczącymi promowania sprawiedliwych partnerstw z lokalnymi służbami interwencyjnymi w kontekście humanitarnym;
27. zwraca się do Komisji, by lepiej oceniała, uwzględniała i monitorowała potrzeby i skuteczny dostęp do pomocy humanitarnej najsłabszych grup społecznych, w tym mniejszości, dzieci, kobiet, osób starszych, społeczności lokalnych, ludów tubylczych, a zwłaszcza osób z niepełnosprawnościami i osób borykających się ze wzajemnie powiązanymi trudnościami, w celu dopilnowania, aby polityka humanitarna UE nie pozostawiała nikogo w tyle; podkreśla wyzwania, z jakimi mierzą się te grupy i mniejszości podczas korzystania z pomocy humanitarnej z powodu marginalizacji, aktywnego ukierunkowywania pomocy na grupy docelowe lub słabej pozycji społecznoekonomicznej; zachęca do stosowania wskaźnika niepełnosprawności Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, aby śledzić postępy w operacjach humanitarnych; wzywa Komisję, aby wsparła Europejską Służbę Działań Zewnętrznych w aktualizacji Wytycznych UE w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych oraz by zapewniła ich wdrożenie;
28. zwraca się do Komisji o umocnienie strategii na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2021-2030, aby zapewnić skuteczne uwzględnianie potrzeb osób z niepełnosprawnościami w ramach finansowanej przez UE pomocy humanitarnej, co powinno obejmować gromadzenie zdezagregowanych danych dotyczących osób z niepełnosprawnoś- ciami w kontekście humanitarnym i upowszechnianie stosowania krótkiego zestawu pytań grupy waszyngtońskiej; zwraca się do Komisji o konsultowanie się ze społeczeństwem obywatelskim i organizacjami reprezentującymi osoby z niepełnos- prawnościami na wszystkich etapach przygotowywania strategii oraz przypomina, że w celu zapewnienia skutecznego osiągnięcia tych celów należy uwzględnić je - wraz z przydziałem konkretnego budżetu - na samym początku całego procesu planowania i podejmowania decyzji;
29. zdecydowanie popiera inicjatywę Komisji dotyczącą uwzględniania edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych; podkreśla, że trzeba zwiększyć pomoc humanitarną i rozwojową, aby wspierać ochronę dzieci oraz wysokiej jakości kształcenie i szkolenie na wszystkich szczeblach, w tym w sytuacjach kryzysowych, zapobiegać przedwczesnemu kończeniu nauki przez dzieci i młodzież, zapewniając dostęp do podstawowych usług opieki zdrowotnej i perspektywy produktywnego zatrudnienia w małych i słabych gospodarkach, zwłaszcza w przypadku długotrwałych konfliktów; podkreśla problem tak zwanych "straconych pokoleń", który występuje zwłaszcza w przypadkach zapomnianych kryzysów;
30. zauważa, że liczba osób przesiedlonych na świecie jest rekordowo wysoka; wzywa UE i społeczność międzynarodową do wspierania uchodźców, osób wewnętrznie przesiedlonych i społeczności przyjmujących, w tym grup, do których trudno dotrzeć, osób znajdujących się w odległych lokalizacjach i osób zmuszonych do ucieczki ze względu na skutki zmiany klimatu, niezależnie od ich statusu prawnego, oraz do zapewnienia im równego i skutecznego dostępu do podstawowych usług i pomocy humanitarnej, a także do wypracowania trwałych rozwiązań, zwłaszcza w przypadku zapomnianych kryzysów; wzywa Komisję i państwa członkowskie do składania sprawozdań dotyczących zobowiązań podjętych w ramach Globalnego porozumienia w sprawie uchodźców oraz do potwierdzenia tych zobowiązań w celu zapewnienia bardziej sprawiedliwego podziału globalnej odpowiedzialności za przyjmowanie uchodźców; uznaje, że trwałe rozwiązania na rzecz uchodźców i osób wewnętrznie przesiedlonych muszą zapewniać długoterminowe bezpieczeństwo i ochronę, dostęp do zatrudnienia i odpowiedniego poziomu życia, do podstawowych usług publicznych oraz do skutecznych środków prawnych i wymiaru sprawiedliwości;
31. podkreśla, że istniejące strukturalne nierówności ze względu na płeć są potęgowane podczas kryzysów i że w związku z tym kobiety i dziewczęta, a także grupy najbardziej marginalizowane, które doświadczają różnych, krzyżujących się form dyskryminacji - takie jak osoby z niepełnosprawnościami, osoby LGBITIQ+ lub osoby starsze - w nieproporcjonalnym stopniu odczuwają skutki konfliktów, klęsk żywiołowych lub zagrożeń związanych ze zmianą klimatu; podkreśla, że szczególne potrzeby i prawa tych grup należy uwzględnić we wszystkich działaniach humanitarnych; ponownie podkreśla, że odpowiednie i terminowe usługi w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego powinny być traktowane priorytetowo i udostępniane w ramach natychmiastowej pomocy humanitarnej;
32. wzywa UE i państwa członkowskie, by podejmowały zdecydowane i pozytywne działania w zakresie uwzględniania aspektu płci w operacjach humanitarnych (biorąc pod uwagę, że kobiety i dziewczęta są najbardziej prawdopodobnymi ofiarami konfliktów i klęsk żywiołowych, ale także inicjatorkami zmian) w celu dopilnowania, aby interwencje humanitarne we wszystkich sektorach faktycznie opierały się na potrzebach i były transformacyjne z punktu widzenia równości płci, a także by wspierały znaczący udział organizacji kobiecych w opracowywaniu, wdrażaniu, monitorowaniu i ocenie działań humanitarnych zgodnie ze zobowiązaniami podjętymi w ramach wielkiego układu; apeluje do Komisji o dopilnowanie, aby wprost włączyć uczestnictwo kobiet na równych zasadach i wzmocnienie ich pozycji do przyszłych mechanizmów humanitarnych; podkreśla, że trzeba przyspieszyć wdrażanie unijnego planu działania w sprawie równości płci III w ramach wszystkich działań zewnętrznych UE; ubolewa nad wzrostem przemocy ze względu na płeć w kontekście udzielania pomocy humanitarnej oraz podkreśla, że trzeba jej zapobiegać; przypomina, że zgodnie z zasadą "nie szkodzić" podmioty niosące pomoc humanitarną we wszystkich sektorach odpowiadają za opracowanie i wdrożenie swoich programów w sposób zmniejszający do minimum ryzyko przemocy ze względu na płeć; wzywa Komisję do oceny wcześniejszych doświadczeń w dziedzinie sektorowego wsparcia humanitarnego na rzecz równości płci, a także do wprowadzenia konkretnych wydatków, programów oraz metod śledzenia i oceny ukierunkowanych na działania związane z płcią; podkreśla, że trzeba poprawić gromadzenie i zgłaszanie danych dotyczących finansowania związanego z płcią, w szczególności gdy finansowanie wspiera uwzględnianie aspektu płci w operacjach humanitarnych;
Sprzyjające otoczenie
33. zaznacza, że trzeba wzmocnić centralną rolę i poszanowanie międzynarodowego prawa humanitarnego, prawa międzynarodowego praw człowieka i zasad humanitarnych w działaniach zewnętrznych UE; zachęca Komisję, aby wspólnie z państwami członkowskimi opracowała strategię dyplomacji humanitarnej promującą bardziej systematyczne i skoordynowane podejście do dyplomacji humanitarnej, a także ochronę ludności cywilnej, przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego i poszanowanie zasad humanitarnych; uznaje, że trzeba pilnie zapewnić pracownikom organizacji humanitarnych dostęp do ludności w strefach konfliktu, aby zagwarantować, że środki ograniczające i przeszkody biurokratyczne nie utrudniają dostarczania pomocy humanitarnej;
34. stanowczo potępia zbrodnie wojenne i naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego; wzywa do pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich sprawców i do zadośćuczynienia ofiarom; zwraca uwagę, że trzeba odpowiednio wykorzystać istniejącą dokumentację, aby rzeczywiście postawić sprawców przed wymiarem sprawiedliwości; zwraca się do Komisji o ocenę możliwości ustanowienia ram UE w celu wypłaty odszkodowań ofiarom naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego; ubolewa nad wzrostem liczby ataków na osoby cywilne, pracowników humanitarnych i personel medyczny oraz na infrastrukturę krytyczną, w tym na szpitale i szkoły, na świecie oraz zaznacza, że trzeba objąć osoby cywilne, pracowników humanitarnych i personel medyczny oraz infrastrukturę krytyczną skuteczniejszymi środkami ochrony i bezpieczeństwa, a także opracować specjalne środki w celu ochrony kobiet pracujących w organizacjach humanitarnych przed wykorzystywaniem seksualnym i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych; potępia dyskryminującą politykę, taką jak zakaz pracy kobiet w organizacjach humanitarnych w Afganistanie;
35. z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2664 (2022) wprowadzającej zwolnienie ze względów humanitarnych z sankcji ONZ; wzywa UE i państwa członkowskie, by jeszcze bardziej dostosowały się do globalnego standardu wyznaczonego rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2664; wzywa Komisję, by przeprowadziła analizę wpływu sankcji na niesienie pomocy humanitarnej i by, zgodnie z wymogami międzynarodowego prawa humanitarnego, przyjęła stałe zwolnienia ze względów humanitarnych w swoich autonomicznych systemach sankcji w celu zapewnienia pomocy humanitarnej i wsparcia na rzecz zaspokajania podstawowych potrzeb ludzkich w miejscach objętych konfliktem zbrojnym; nalega ponadto na konieczność uwzględnienia stałego zwolnienia ze względów humanitarnych w przyszłej dyrektywie w sprawie definicji przestępstw związanych z naruszeniem unijnych środków ograniczających oraz kar za takie przestępstwa w celu zapewnienia, aby działania humanitarne nie były uznawane za przestępstwa w ramach unijnych systemów sankcji oraz aby pracownicy organizacji humanitarnych byli chronieni w kontekstach, w których zastosowanie mają sankcje UE; wzywa Komisję do ścisłej współpracy z instytucjami finansowymi i podmiotami niosącymi pomoc humanitarną, aby zapewnić usunięcie przeszkód administracyjnych, w tym ograniczenie ryzyka nadmiernego przestrzegania przepisów, by umożliwić niesienie pomocy humanitarnej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego wśród kryteriów umieszczania osób lub podmiotów w odpowiednich systemach sankcji UE oraz do stanowczego ścigania i karania tych, którzy wykorzystują głód jako broń wojenną;
36. wzywa Komisję do utworzenia europejskiego centrum badań i innowacji w dziedzinie pomocy humanitarnej, skupiającego ekspertów akademickich i praktyków, w celu wsparcia innowacji w sektorze pomocy humanitarnej, w szczególności w zakresie dostępu do nowych źródeł finansowania;
37. docenia rolę odgrywaną przez organizacje lokalne i krajowe oraz przez podmioty działające na pierwszej linii w działaniach humanitarnych, a także wsparcie udzielane przez te organizacje i podmioty na rzecz osób najbardziej potrzebujących; podkreśla, że ważne jest współpracowanie z podmiotami lokalnymi i wspieranie ich, aby zwiększyć ich zdolność do działania na obszarach dotkniętych konfliktami, przy jednoczesnym zapewnianiu odpowiednich szkoleń i ochrony pracownikom organizacji humanitarnych oraz zwiększaniu udziału dotkniętych społeczności w zaspokajaniu potrzeb humanitarnych zgodnie z zobowiązaniem podjętym w ramach wielkiego układu, w myśl którego operacje humanitarne, prowadzone w duchu zasad humanitarnych, mają mieć wymiar jak najbardziej lokalny; zwraca uwagę, że wszyscy pracownicy pomocy humanitarnej w sytuacji konfliktu, niezależnie od ich narodowości lub kraju pochodzenia, muszą być uprawnieni do równej ochrony i wsparcia podczas operacji ewakuacji i że nie można wprowadzać rozróżnienia w oparciu o pochodzenie pracowników czy jakiekolwiek inne czynniki dyskryminacyjne; z zadowoleniem przyjmuje wytyczne Komisji dotyczące sprawiedliwych partnerstw oraz zobowiązanie się ECHO do przyspieszenia realizacji działań dotyczących zasady lokalności podczas dyskusji w ramach wielkiego układu; wzywa wszystkie podmioty zaangażowane w działalność humanitarną do promowania bardziej sprawiedliwych partnerstw, w szczególności z organizacjami reprezentującymi najbardziej marginalizowane osoby dotknięte kryzysem; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by w pełni i znacząco wywiązały się z zobowiązań przewidzianych w wytycznych, zapewniając partnerom rozliczalność i odpowiednie wsparcie oraz sprawiedliwe podzielenie się ryzykiem z pośrednikami i lokalnymi organizacjami partnerskimi;
Rola mediów
38. podkreśla, że działania humanitarne UE muszą być bardziej rozpoznawalne jako takie; podkreśla zasadniczą rolę mediów w podnoszeniu świadomości na temat kryzysów i w generowaniu wsparcia publicznego na potrzeby reakcji na kryzys; zachęca organizacje medialne, by zapewniały przekazywanie dokładnych i terminowych informacji na temat kryzysów oraz by przeznaczały środki na szczegółową sprawozdawczość, która obejmuje udzielenie dziennikarzom dostępu do obszarów ogarniętych kryzysami, ułatwienie przeprowadzania wywiadów z dotkniętą ludnością oraz wspieranie dziennikarstwa śledczego w celu ujawniania leżących u źródła przyczyn i dynamiki kryzysów;
39. uznaje, że organizacje medialne ponoszą pewną odpowiedzialność za przyczynianie się do zapomnianych kryzysów przez selektywne informowanie i nieodpowiednie relacjonowanie działań następczych; podkreśla, że organizacje medialne nie powinny rezygnować z informowania o konfliktach, nawet jeżeli uważa się te konflikty za "przedłużone" lub "zapo- zapomniane", ponieważ ciągła sprawozdawczość ma zasadnicze znaczenie dla informowania społeczności międzynarodowej, utrzymania presji na odpowiednich zainteresowanych stronach oraz wsparcia działań zmierzających do rozwiązania konfliktów i budowania pokoju; zdecydowanie zachęca media do zastanowienia się nad ich rolą i aktywnego zajęcia się tą kwestią poprzez priorytetowe traktowanie zrównoważonej i kompleksowej sprawozdawczości na temat wszystkich kryzysów humanitarnych, niezależnie od ich czasu trwania lub lokalizacji geograficznej, w celu dopilnowania, by głos ludności dotkniętej kryzysami został usłyszany; zachęca do podejmowania inicjatyw i projektów, które mają na celu poszerzenie świadomości społecznej na temat zapomnianych kryzysów i mobilizowanie darczyńców do przekazywania większej pomocy w te rejony; wzywa Komisję do zaproponowania strategii medialnej mającej na celu skierowanie uwagi na zapomniane kryzysy, która powinna obejmować publikowanie sponsorowanych artykułów i postów w mediach drukowanych, online i w mediach społecznościowych, a także organizowanie staży i szkoleń dla dziennikarzy;
°
°°
40. zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącemu Komisji / wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych.