Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie roli regionów i miast UE we wdrażaniu porozumienia paryskiego z konferencji COP21 w sprawie zmian klimatu (2017/2006(INI)).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.162.31

Akt nienormatywny

Wersja od: 10 maja 2019 r.

Rola regionów i miast UE we wdrażaniu porozumienia paryskiego z konferencji COP21 w sprawie zmian klimatu

P8_TA(2018)0068

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie roli regionów i miast UE we wdrażaniu porozumienia paryskiego z konferencji COP21 w sprawie zmian klimatu (2017/2006(INI))

(2019/C 162/04)

(Dz.U.UE C z dnia 10 maja 2019 r.)

Parlament Europejski,

mając na uwadze, że nasilenie się ekstremalnych zjawisk pogodowych jest bezpośrednią konsekwencją zmiany klimatu wywołanej przez działalność człowieka i będzie nadal negatywnie wpływać na wiele części Europy z coraz większą częstotliwością, zwiększając podatność na zagrożenia występujących tam zamieszkałych ekosystemów; mając na uwadze, że według scenariuszy Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu temperatura na naszej planecie może wzrosnąć o 0,9-5,8 °C do 2100 r.;

mając na uwadze, że 7. program działań w zakresie środowiska (EAP), który będzie wytyczną europejskiej polityki w zakresie środowiska do 2020 r., wskazuje poprawę zrównoważoności miast w Unii jako cel priorytetowy, wraz z trzema kluczowymi celami horyzontalnymi dotyczącymi ochrony, zachowania i poprawy kapitału naturalnego Unii, przekształcenia Unii w zasobooszczędną, zieloną i konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną oraz ochrony obywateli Unii przed związanymi ze środowiskiem problemami i zagrożeniami dla zdrowia i dobrostanu;

mając na uwadze, że - zgodnie z kluczowymi wnioskami zawartymi w sprawozdaniu EEA nr 12/2006 - zmiana klimatu już obecnie wywiera negatywny wpływ na UE w postaci ekstremalnych zdarzeń pogodowych i stopniowych skutków w perspektywie długoterminowej, takich jak huragany, burze, pustynnienie, susze, erozja ziemi i nabrzeży, ulewne deszcze, fale upałów, powodzie, podnoszenie się poziomu mórz, problemy z zaopatrzeniem w wodę, pożary lasów i rozprzestrzenianie się chorób tropikalnych;

mając również na uwadze, że niedawne badania wskazują, iż różne obserwowane zmiany w środowisku naturalnym i społeczeństwie, takie jak zmiany składu gatunkowego lasów, osiedlanie się inwazyjnych gatunków obcych i pojawianie się ognisk chorób, zostały spowodowane lub nasilone przez globalną zmianę klimatu i sprawiły, że ludzie, przyroda i ekosystemy, które zamieszkują, stały się bardziej narażone, o ile nie zastaną podjęte konkretne środki; mając na uwadze, że zintegrowane wsparcie unijne w celu zwiększenia solidarności i wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi pomogłoby w zagwarantowaniu, że regiony najbardziej dotknięte zmianą klimatu będą zdolne do podjęcia koniecznych środków służących przystosowaniu się do zmiany klimatu;

mając na uwadze, że zmiana klimatu uwydatnia różnice społeczne, które już i tak narastały w UE w ciągu ostatniej dekady, pogarszając sytuację najbardziej podatnych na zagrożenia grup społecznych dysponujących mniejszymi zasobami pozwalającymi stawiać czoła skutkom zmiany klimatu; mając na uwadze, że podatność ludności na skutki zmiany klimatu zależy w znacznym stopniu od jej zdolności do uzyskania dostępu do podstawowych zasobów oraz że organy administracji publicznej powinni gwarantować dostęp do tych podstawowych zasobów;

mając na uwadze, że dokonywane wybory urbanistyczne będą miały wpływ na odporność miast wobec zmiany klimatu; mając na uwadze, że miasta, przedsiębiorstwa i inne podmioty niepaństwowe mają potencjał w zakresie łagodzenia zmiany klimatu w zakresie od 2,5 do 4 mld ton CO₂ do 2020 r.; mając na uwadze, że regiony i miasta są zdolne zmniejszyć globalny poziom emisji o 5 %, co pozwoli osiągnąć cel określony w porozumieniu paryskim, oraz że mają potencjał do znaczącego zmniejszenia globalnego poziomu emisji;

mając na uwadze, że cel zrównoważonego rozwoju nr 11 ("Zadbanie o to, by miasta i osady ludzkie sprzyjały włączeniu społecznemu, były bezpieczne, odporne i zrównoważone") zakłada znaczne zwiększenie do 2020 r. liczby miast i osad ludzkich, które przyjęły i wdrożyły zintegrowane strategie polityczne i plany działania w zakresie włączenia społecznego, niedoboru zasobów naturalnych, łagodzenia skutków zmiany klimatu i dostosowania się do nich oraz odporności na katastrofy naturalne, a także opracowanie i wdrożenie kompleksowego zarządzania ryzykiem klęsk żywiołowych na wszystkich szczeblach zgodnie z ramami z Sendai dotyczącymi ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych w latach 2015-2030;

mając na uwadze, że w strategii UE w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu (COM(2013)0216) oraz w odpowiednich przepisach UE dotyczących europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych wskazano główne cele i związane z nimi działania polityczne, szczególnie dzięki wprowadzeniu mechanizmów takich jak warunki wstępne i cele tematyczne odnoszące się do klimatu w ramach polityki spójności na lata 2014-2020 - takie jak cel tematyczny 4: "Wspieranie przejścia na gospodarkę niskoemisyjną we wszystkich sektorach"; cel tematyczny 5: "Promowanie dostosowania do zmian klimatu, zapobiegania ryzyku i zarządzania ryzykiem"oraz cel tematyczny 6: "Ochrona środowiska naturalnego i wspieranie efektywności wykorzystywania zasobów", które zwiększyły i lepiej ukierunkowały finansowanie działań w dziedzinie klimatu w ramach niektórych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

Ramy ogólne

wyraża zadowolenie z roli odegranej przez Unię Europejską w porozumieniu paryskim/COP 21 oraz docenia jej rolę światowego lidera w dziedzinie przeciwdziałania zmianie klimatu; podkreśla, że Europa wyznacza sobie jeden z najbardziej ambitnych na świecie celów w dziedzinie przeciwdziałania zmianie klimatu; wzywa do pilnego uznania łagodzenia zmiany klimatu za ważny priorytet polityk spójności UE, aby wypełnić i zachować zobowiązania na mocy porozumienia paryskiego / COP 21 dzięki propagowaniu innowacyjności w dziedzinie czystej energii, gospodarki o obiegu zamkniętym, energii ze źródeł odnawialnych i efektywności energetycznej, bez szkody dla koniecznych działań przystosowawczych, przy czym należy utrzymać podstawową rolę i cele polityki spójności zgodnie z art. 174 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE);

popiera podejście do walki ze zmianą klimatu określone w celach zrównoważonego rozwoju (ONZ) i pakcie amsterdamskim (agenda miejska UE); podkreśla, że Europa musi stać się prawdziwym światowym liderem w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych, zgodnie z obietnica złożoną przez Komisję, i przypomina, że agenda miejska UE przyczynia się do realizowania agendy ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 w związku z celem dotyczącym bezpiecznych i odpornych miast sprzyjających włączeniu społecznemu; uwzględnia w tym kontekście różnice między europejskimi władzami lokalnymi i ich różny potencjał; apeluje o elastyczne, dostosowane do potrzeb podejście do wdrażania agendy miejskiej, przewidujące zachęty i wytyczne w celu pełnego wykorzystania potencjału miast;

wyraża ubolewanie z powodu nieodpowiedzialnych strategii zagrażających środowisku, takich jak niektóre rodzaje działalności gospodarczej oraz konkretne sektory przemysłu generujące wysokie poziomy zanieczyszczenia, oraz podkreśla odpowiedzialność wszystkich grup społecznych za przyczynianie się do działań koniecznych do odwrócenia tendencji stanowiącej zagrożenie dla życia na Ziemi; podkreśla fakt, że brakuje informacji na temat działań podejmowanych przez niektóre sektory przemysłu w celu zwalczania skutków zanieczyszczenia oraz na temat identyfikowania rozwiązań powodujących mniejsze zanieczyszczenie; wyraża jednak ubolewanie, że niektóre środowiska opiniotwórcze w dziedzinie nauki, mediów i polityki wciąż negują dowody na zmianę klimatu;

ubolewa, że Stany Zjednoczone zamierzają wycofać się z porozumienia paryskiego i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że duża liczba organów niebędących organami federalnymi, w szczególności stanów i miast USA, potwierdziła swoje zaangażowanie w osiągnięcie celów porozumienia paryskiego; zachęca organy lokalne i regionalne w Stanach Zjednoczonych, które chcą angażować się w przeciwdziałanie zmianie klimatu, aby współpracowały i nawiązywały partnerstwa z innymi publicznymi i prywatnymi partnerami w ramach swoich projektów oraz dzieliły się najlepszymi praktykami w tym zakresie; wzywa do wdrożenia nowego zarządzania, które mogłoby zapewnić środki na działania w zakresie klimatu, oraz do lepszej integracji regionów i miast oraz ich organów przedstawicielskich;

podkreśla, że miasta mają do odegrania decydującą rolę w walce ze zmianą klimatu, przy skoordynowanej współzależności z władzami krajowymi i z otaczającymi je regionami; zachęca do dalszego zaangażowania we współpracę między liderami regionalnymi i rządami krajowymi na szczeblu międzynarodowym za pośrednictwem platform takich jak Friends of Cities; uważa, że w szczególnym przypadku zintegrowanego zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich władze lokalne powinny być uprawnione nie tylko do wyboru projektów, lecz także do przygotowania, opracowywania i wdrażania lokalnych planów rozwoju; podkreśla możliwe pozytywne aspekty wzrostu i tworzenia zielonych miejsc pracy;

12.

ostrzega przed kosztami społecznymi i skutkami gospodarczymi emisji gazów cieplarnianych uderzającymi obecnie w infrastrukturę miejską, systemy publicznej opieki zdrowotnej i pomocy społecznej, które - w niektórych okresach i w niektórych miastach i regionach - są nadmiernie obciążone i znajdują się niepewnej sytuacji gospodarczej; zauważa, że systemy te będą zatem coraz bardziej obciążone i musiały sprostać konieczności zaspokajania rosnących i coraz bardziej złożonych potrzeb; z zadowoleniem przyjmuje potencjalne korzyści gospodarcze dla miast, które prowadzą inwestycje i są pionierami w zakresie infrastruktury niskoemisyjnej, w tym niższych kosztów energii elektrycznej, konserwacji i opieki zdrowotnej dzięki zmniejszeniu zanieczyszczeń;

13.

przyznaje, że łagodzenie zmiany klimatu i przystosowanie się do niej to długotrwałe procesy wykraczające zarówno poza cykle wyborcze, jak i zasięg decyzji podejmowanych na szczeblu lokalnym i regionalnym, oraz zachęca do postrzegania łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej jako źródła możliwości w odniesieniu do innych wyzwań, takich jak zatrudnienie, poprawa stanu zdrowia i jakości życia oraz poprawa usług publicznych; zauważa, że porozumienie paryskie przewiduje aktywne zaangażowanie zainteresowanych podmiotów niebędących stronami w ramach procesów analizy technicznej dotyczącej łagodzenia i przystosowywania się;

14.

uznaje kluczową rolę regionów, miast i miejscowości w promowaniu odpowiedzialności za transformację sektora energetycznego oraz oddolnego popierania celów związanych z klimatem i energią; zauważa, że regiony i obszary miejskie najlepiej nadają się do testowania i wdrażania zintegrowanych rozwiązań energetycznych w ramach bezpośredniej współpracy z obywatelami; podkreśla potrzebę stymulacji transformacji sektora energetycznego i lokalnych inwestycji w łagodzenie zmiany klimatu i środki dostosowawcze; podkreśla, że innowacje w dziedzinie czystej energii i małych projektów w zakresie energii ze źródeł odnawialnych powinny odgrywać kluczową rolę w osiągnięciu celów porozumienia paryskiego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do ułatwiania dostępu do zasobów finansowych, które uwzględniają specjalne cechy i długoterminową wartość lokalnych wspólnot energetycznych dla rynku energii, środowiska naturalnego i społeczeństwa, oraz do promowania roli indywidualnych prosumentów w związku z odnawialnymi źródłami energii, aby zapewnić większą samowystarczalność i prosumpcję energii; wzywa miasta i regiony do przejęcia inicjatywy w zakresie promowania efektywności energetycznej i wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych w celu redukcji emisji gazów cieplarnianych i zanieczyszczeń atmosferycznych;

15.

podkreśla potrzebę wdrożenia przez regiony dyrektywy 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków oraz dyrektywy 2012/27/UE sprawie efektywności energetycznej i wzywa do skoncentrowania lub zwiększenia funduszy strukturalnych w celu wspierania modernizacji energetycznej budynków publicznych lub samowystarczalnego zasilania budynków samorządowych w energię ze źródeł odnawialnych; wzywa również do wspierania spółdzielczych projektów z zakresu energetyki obywatelskiej w ramach funduszy strukturalnych i dzięki usunięciu barier biurokratycznych na szczeblu krajowym i regionalnym;

UE i polityka spójności

19.

przypomina o zobowiązaniu dotyczącym przeznaczenia co najmniej 20 % budżetu UE na lata 2014-2020 (około 212 mld EUR) na działania w dziedzinie klimatu; zwraca się do Komisji i państw członkowskich, aby należycie uwzględniły sprawozdanie specjalne nr 31 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z 2016 r., w którym ostrzega się, iż istnieje poważne ryzyko, że cel 20 % nie zostanie osiągnięty, jeżeli nie podejmie się dodatkowych działań, oraz wzywa Komisję, by informowała Parlament o postępie prac w tym ważnym obszarze; podkreśla, że w Europejskim Funduszu Społecznym, jak również w strategiach politycznych dotyczących rolnictwa, rozwoju obszarów wiejskich i rybołówstwa nie nastąpiło znaczące przejście w kierunku działań związanych z klimatem i nie wykorzystano w pełni wszystkich potencjalnych możliwości finansowania działań związanych z klimatem;

20.

podkreśla zasadniczą rolę polityki spójności w podejmowaniu wyzwań związanych ze zmianą klimatu w skali regionalnej i lokalnej; przypomina o konieczności zwiększenia budżetu polityki spójności na okres po 2020 r.; podkreśla, że w ramach polityki spójności należy zwrócić szczególną uwagę na inwestycje na obszarach miejskich ukierunkowane na poprawę jakości powietrza, gospodarkę o obiegu zamkniętym, przystosowanie się do zmiany klimatu, rozwiązania dotyczące budowy zielonej infrastruktury oraz transformację energetyki i transformację cyfrową;

22.

uważa, że w ramach polityki spójności należy uwzględniać zróżnicowane podejścia oparte zarówno na łagodzeniu zmiany klimatu, jak i przystosowywaniu się do niej, lecz przy odpowiednim rozróżnieniu ich i z uwzględnieniem koniecznej koordynacji między nimi oraz przy wprowadzeniu jasnych mechanizmów finansowania, aby stymulować politykę i działania w każdym obszarze oraz zapewniać zachęty w tym zakresie; jest zdania, że można wdrożyć te mechanizmy za pośrednictwem jasnych i wymiernych planów inwestycyjnych opracowywanych z udziałem miast i regionów (w tym władz publicznych, przedstawicieli przemysłu, zainteresowanych stron i społeczeństwa obywatelskiego) oraz że udział ten powinien dotyczyć także etapów wdrażania i oceny;

23.

odnotowuje, że jedynie piętnaście państw członkowskich przyjęło plan działania i strategię w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu, przy czym plany te zawierają niewiele konkretnych rozwiązań do zastosowania w terenie; uważa, że przyszłe planowanie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych powinno być lepiej zintegrowane z krajowymi planami w zakresie energii i klimatu na 2030 r.; podkreśla, że w przyszłych wieloletnich ramach finansowych zapewnić uwzględnienie celów związanych z klimatem w jeszcze większym stopniu, na przykład przez bliższe powiązanie inwestycji w obszarze polityki spójności z ogólnymi planami państw członkowskich dotyczącymi osiągnięcia celu na 2030 r.; wskazuje, że umowy o partnerstwie należy oceniać, mając na uwadze cele klimatyczne UE, a programy operacyjne powinny zachować ścisłe powiązanie ze strategiami i planami przystosowania się poszczególnych państw członkowskich w celu zapewnienia koordynacji i spójności na wszystkich szczeblach planowania i zarządzania, w szczególności w przypadkach, gdy fundusze unijne stanowią znaczną część dostępnych środków publicznych; zauważa, że w wyniku tego przy ocenie programów operacyjnych należy uwzględniać skuteczność ich wkładu w ograniczanie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym dążeniu do opracowania wspólnej metodologii nadzoru i procesu monitorowania w celu uniknięcia pseudoekologicznego marketingu;

27.

podkreśla, że do osiągnięcia długoterminowych celów porozumienia paryskiego potrzebna jest większa spójność w odniesieniu do inwestycji i długoterminowej strategii dekarbonizacji dla regionów / państw członkowskich / całego rynku UE, oraz wzywa do opracowania środków ułatwiających dostęp do finansowania, które umożliwią zdobywanie środków mniejszym miastom i regionom; podkreśla ponadto, że priorytetowe finansowanie powinno zostać udostępnione regionom zależnym od emisji dwutlenku węgla, aby umożliwić płynne przechodzenie na gospodarkę niskoemisyjną, oraz że priorytetowe znaczenie należy nadać przejściu do alternatywnych form zatrudnienia dla pracowników wysokoemisyjnych sektorów przemysłu; wzywa Komisję do zaproponowania, by w ramach polityki spójności po 2020 r. osiągnięcie ograniczenia emisji (oraz inne działania, takie jak prace lub działania rekultywacyjne mające na celu odnowę lub odkażenie terenów poprzemysłowych) było ważnym elementem w ocenie realizacji programów operacyjnych;

29.

podkreśla, że dotacje dla regionów i miast powinny nadal stanowić podstawowe narzędzie finansowania wspólnotowego w ramach polityki spójności, a w szczególności w ramach działań na rzecz klimatu; podkreśla jednak, że pomimo większej spójności i precyzji wskaźników wpływu i rezultatu dotyczących klimatu wskaźniki rezultatu nie są wystarczające, aby ustanowić poziom wkładu polityki spójności umożliwiający osiągnięcie ogólnych celów UE w dziedzinie klimatu, oraz uważa, że konieczne jest usprawnienie systemu nadzoru i monitorowania wydatków w dziedzinie klimatu w celu dopilnowania, by w wydatkach UE zapewnić konkretny, wymierny wkład na rzecz osiągnięcia celów UE; wzywa do stworzenia mapy drogowej celem monitorowania lokalnych i regionalnych działań w dziedzinie klimatu oraz wzywa Komisję do oceny odsetka środków, jakie państwa członkowskie przeznaczają na szczeblu lokalnym na ograniczanie emisji gazów cieplarnianych oraz przystosowywanie danego obszaru do zmiany klimatu;

30.

uznaje rolę instrumentów zintegrowanego rozwoju terytorialnego, takich jak zintegrowane inwestycje terytorialne i rozwój lokalny kierowany przez społeczność, z których mogą korzystać miasta, jako dodatkowych narzędzi w finansowaniu strategii dotyczących zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich lub obszarów funkcjonalnych; wzywa do wdrożenia zintegrowanych podejść lokalnych i strategii w celu zapewnienia skuteczniejszego wykorzystywania zasobów, budowania odporności na skutki zmiany klimatu i przystosowywania się do nich w obszarach, w których proces ten jest najbardziej intensywny;

31.

dostrzega, że miasta UE są siedzibą zdecydowanej większości europejskich ośrodków badawczo-rozwojowych zajmujących się kwestiami zmiany klimatu; wzywa Komisję do zwiększenia wsparcia dla miast i regionów w dziedzinach szkolenia i zwiększania świadomości, wytycznych finansowych, dostarczania wiedzy, działań komunikacyjnych, badań i rozwoju, edukacji i ochrony klimatu oraz doradztwa zarówno w zakresie łagodzenia zmiany klimatu, jak i przystysowania się do niej, w szczególności przez wzmocnienie istniejących instrumentów, takich jak platforma URBIS, URBACT i innowacyjne działania miejskie; wzywa Komisję do zapewnienia, by branża ta korzystała w pełni z globalnej współpracy badawczej oraz do wzmocnienia tych instrumentów, aby pomóc lokalnym rządom realizować dostosowane do założonych celów projekty oraz uzyskać dostęp do opcji finansowania w celu testowania innowacyjnych rozwiązań w strategiach rozwoju obszarów miejskich; apeluje, aby organy szczebla niższego niż krajowy spoza UE mogły dobrowolnie uczestniczyć w europejskich inicjatywach naukowych, badawczych i technologicznych, takich jak "Horyzont 2020", zarówno formalnie, jak i nieformalnie, by osiągać wspólne cele; uważa, że organom lokalnym należy bezpośrednio udostępnić mechanizmy finansowe, takie jak globalne fundusze klimatyczne; uważa, że synergie między polityką spójności a polityką badań i innowacyjności powinny zostać wzmocnione, aby zapewnić szybkie wdrażanie nowych technologii niskoemisyjnych;

32.

apeluje do Komisji, aby w ramach programu "Horyzont 2020"poświęcono większą uwagę projektom innowacyjnym i badawczym w dziedzinie gospodarki o obiegu zamkniętym i zrównoważonych miast oraz aby zwiększono środki finansowe przeznaczane na ten cel; zachęca państwa członkowskie - przy wsparciu Komisji i Europejskiego Banku Inwestycyjnego - do zwiększenia zdolności administracyjnych regionów i miast, aby mogły one w pełni wykorzystać możliwości finansowania publicznego i prywatnego dostępne na poziomie UE;

34.

uważa, że w przyszłym okresie programowania należy włączyć problem zmiany klimatu w zakres programowania współpracy terytorialnej; podkreśla ważną rolę współpracy terytorialnej, współpracy transgranicznej i strategii makroregionalnych w działaniach regionów i miast, zarówno w granicach terytorium UE, jak i poza nimi, oraz przypomina o konieczności wzmocnienia tego instrumentu pod względem politycznym i finansowym w odniesieniu do zarówno łagodzenia zmiany klimatu, jak i przystosowania się do niej; podkreśla, że ramy wdrażania wspólnych działań i wymiany doświadczeń z zakresu polityki między podmiotami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi z różnych państw członkowskich, takie jak INTERREG, są szczególnie odpowiednie na potrzeby przeciwdziałania zmianie klimatu oraz prowadzenia właściwych działań mających na celu łagodzenie jej skutków; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście fakt, że 7 z 15 ponadnarodowych programów INTERREG w Europie finansuje strategie, działania pilotażowe, szkolenia i narzędzia, aby pomagać miastom budować zdolności w zakresie obniżania emisji dwutlenku węgla i łagodzenia zmiany klimatu w dążeniu do osiągnięcia celów UE;

Miasta i regiony

35.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy takie jak Globalne Porozumienie Burmistrzów na rzecz Klimatu i Energii oraz rolę odgrywaną przez liczne miasta i regiony w przeciwdziałaniu zmianie klimatu i ochronie środowiska; wzywa miasta i regiony, by współpracowały oraz by pilnie i w szerszym zakresie włączyły walkę ze zmianą klimatu do swoich programów instytucjonalnych; zaleca, aby władze miejskie wdrażały i regularnie aktualizowały długoterminowe inteligentne strategie urbanistyczne oraz by stosowały innowacyjne podejścia, takie jak inicjatywa "inteligentne miasta"; podkreśla potrzebę zrównoważonych i efektywnych energetycznie projektów mieszkaniowych oraz inteligentnych budynków prowadzących do oszczędności energii, inwestycji w energię ze źródeł odnawialnych, przyjaznego dla środowiska transportu publicznego, dalszego wsparcia dla projektów sprzyjających niskoemisyjnym miastom i regionom oraz dla sojuszy miast oraz władz lokalnych i regionalnych we współpracy na rzecz zwalczania globalnego ocieplenia;

37.

przypomina, że sektor transportu odpowiada także zarówno za emisje gazów cieplarnianych, jak i niebezpiecznych dla zdrowia zanieczyszczeń atmosferycznych, których stężenie w powietrzu w miastach reguluje dyrektywa (UE) 2016/2284 w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych; uważa, że regiony i miasta mają ogromny potencjał w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych w transporcie oraz podkreśla konieczność finansowania inicjatyw zwiększających lokalną i regionalną mobilność niskoemisyjną; podkreśla jak ważne jest, aby miasta odgrywały wiodącą rolę w promowaniu elektryfikacji transportu publicznego i prywatnego, oraz wzywa do propagowania kilku modelowych regionów do zbadania inteligentnego i połączonego w sieć systemu transportu między miastem a wsią;

38.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy miast, takie jak inteligentne miasta i inteligentne sieci, które mają na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych i zwiększenie zasobooszczędności; podkreśla, że regiony muszą zintensyfikować działania na rzecz usprawnienia rozwiązań ekologicznych przez sprzyjanie transformacji energetyki i transformacji cyfrowej oraz że rozwiązania takie jak inteligentne sieci mają potencjał w zakresie dostarczania energii do mieszkań i budynków w bardziej wydajny sposób; uznaje, że współpraca między przedsiębiorstwami i miastami pomaga tworzyć rozwiązania innowacyjne i integracyjne, oraz wzywa do propagowania ich; podkreśla potrzebę zwiększenia inwestycji w inne trwałe rozwiązania, takie jak zielona infrastruktura, a w szczególności w zwiększanie zadrzewionej powierzchni w miastach; przypomina, że konieczne jest nie tylko obniżenie emisji, ale także zwiększenie zdolności pochłaniania CO₂ przez glebę, oraz wzywa do większej ochrony istniejących i nowo powstałych lasów na obszarach miejskich w regionach UE;

39.

podkreśla, że wytwarzana lokalnie żywność sezonowa może zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych powodowaną przez transport, a tym samym zmniejszyć ogólny ślad węglowy żywności; wzywa Komisję do współpracy z sektorem produkcji żywności w celu zwiększenia zrównoważonej lokalnej i regionalnej produkcji żywności oraz z zadowoleniem przyjmuje dobrowolne działania ("etykietowanie z wykorzystaniem systemu sygnalizacji świetlnej") dla zapewnienia widoczności stopnia obciążenia klimatu i śladu węglowego w przypadku wytwarzania żywności i innych produktów; wzywa do wprowadzenia jednakowych w całej UE wskaźników umożliwiających dobrowolne lecz porównywalne etykietowanie oraz wzywa organy administracji lokalnej do prowadzenia kampanii informacyjnych w celu podnoszenia świadomości w zakresie śladu węglowego żywności;

41.

uznaje różnorodność i specyficzny charakter zagrożeń i potencjału w poszczególnych regionach oraz zaznacza, że wyzwania, zasoby i skuteczne środki mogą być różne na poszczególnych obszarach; przypomina w związku z tym o swoim przywiązaniu do zasady pomocniczości i podkreśla, że miasta i regiony muszą dysponować koniecznymi kompetencjami i wystarczającą autonomią polityczną, administracyjną i finansową, aby planować i podejmować konkretne działania; podkreśla potrzebę, by miasta dostosowywały własne planowanie przestrzeni miejskiej przez inwestowanie w zieloną infrastrukturę, mobilność, transport publiczny i inteligentne sieci, aby osiągnąć cele określone w porozumieniu paryskim; przypomina, że władze lokalne i regionalne, jako szczebel sprawowania rządów najbliższy obywatelom, a także najbardziej zbliżony do wyzwań związanych ze zmianą klimatu, mają najbardziej wszechstronny wgląd w wiele problemów, i w związku z tym podkreśla, jak ważne jest, by zapewnić władzom lokalnym i regionalnym zdolność administracyjną oraz narzędzia finansowe w celu opracowania odpowiednio dostosowanych rozwiązań na rzecz łagodzenia zmiany klimatu;

42.

wzywa do bardziej skutecznego wielopoziomowego sprawowania rządów z zachowaniem pełnej przejrzystości, które może lepiej zaangażować władze lokalne, regiony i miasta oraz ich organy przedstawicielskie w unijny proces podejmowania decyzji oraz w proces UNFCCC; wzywa do promowania i gwarantowania koordynacji między wszystkimi organami administracji publicznej oraz wspierania uczestnictwa obywateli, podmiotów społecznych i podmiotów gospodarczych, oraz wzywa Komisję do wspierania koordynacji działań oraz wymiany informacji i najlepszych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi, regionami, lokalnymi społecznościami i miastami;; wskazuje na konieczność zachęcania do modeli zarządzania lokalnego angażujących społeczność lokalną;

43.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu o opracowaniu specjalnego sprawozdania dotyczącego miast i klimatu w 2023 r. stanowiącą zobowiązanie, które zwiększy zakres badań naukowych nad znaczeniem miast w walce ze zmianą klimatu; uważa, że miasta powinny zapewnić wkład w globalne sprawozdanie na temat klimatu, który zostanie sporządzone w 2018 r.; uważa ponadto, że miasta i regiony mogą wpływać na kształtowanie polityki w związku z zawarciem porozumienia paryskiego przez wdrażanie podejścia strategicznego na rzecz zwalczania globalnego ocieplenia oraz wspierania łagodzenia skutków zmiany klimatu i środków dostosowawczych na obszarach miejskich, gdzie mieszka ponad połowa populacji świata; apeluje do Komisji, aby wspierała wielopoziomową wizję działań w dziedzinie klimatu w tym procesie w dążeniu do promowania integracyjnego systemu rozwiązań dotyczących zmian klimatu, uwzględniającego działania podejmowane przez organy lokalne i organy poniżej szczebla krajowego;

45.

zauważa, że wiele podmiotów przemysłowych inwestuje w ekologiczną transformację i zobowiązało się do realizowania polityki dekarbonizacji; uznaje, że współpraca między przedsiębiorstwami i miastami prowadzi do tworzenia innowacyjnych i integracyjnych rozwiązań w zakresie działań w dziedzinie klimatu i pomaga UE osiągać jej cele; przypomina, że przemysł odgrywa kluczową rolę w finansowaniu i likwidowaniu luki inwestycyjnej na obszarach miejskich; apeluje o promowanie partnerstw między miastami a przedsiębiorstwami;

49.

dostrzega szczególną odpowiedzialność miast za walkę ze zmianą klimatu, jako że wytwarzają one 70 % emisji CO₂ w ujęciu globalnym, oraz ponownie potwierdza zobowiązanie Parlamentu do pomyślnego globalnego wdrożenia Globalnego Porozumienia Burmistrzów na rzecz Klimatu i Energii, włącznie z realizowaną w jego ramach inicjatywą w zakresie dostosowania się do zmian klimatu (inicjatywa "Mayors Adapt"), oraz protokół ustaleń "Under 2 Degrees Memorandum of Understanding"i inicjatywę RegionsAdapt; uważa, że zobowiązania podjęte w deklaracji przyjętej w paryskim ratuszu w 2015 r. można będzie wypełnić jedynie przy zaangażowaniu Globalnego Porozumienia Burmistrzów na rzecz Klimatu i Energii, oraz zachęca wszystkie miasta w UE i poza nią do przyłączenia się do porozumienia burmistrzów oraz - bez uszczerbku dla ich uczestnictwa w innych sieciach sektorowych lub instytucjonalnych mających takie same cele - do zaangażowania się w ambitne działania na rzecz klimatu oraz do organizowania wymiany doświadczeń i dobrych praktyk; odnotowuje, że część przekazanych przez miasta planów działania zawiera zobowiązania do 2020 r., w związku z tym nalega, by miasta te podjęły dodatkowe prace do 2030 r.; uważa, że UE powinna nadal zapewniać miastom autonomię w planowaniu strategii dotyczących łagodzenia zmiany klimatu, ponieważ często prowadzą one do określenia bardziej ambitnych celów;

o o

1 Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0363.

2 Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0383.

3 Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0380.

4 Dz.U. C 316 z 22.9.2017, s. 124.

5 Dz.U. C 207 z 30.6.2017, s. 51.

6 Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320.

7 Dz.U. C 349 z 17.10.2017, s. 67.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.