Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2018 r. w sprawie stosunków między UE a NATO (2017/2276(INI)).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.28.49

Akt nienormatywny

Wersja od: 27 stycznia 2020 r.

Stosunki UE-NATO

P8_ТА(2018)0257

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2018 r. w sprawie stosunków między UE a NATO (2017/2276(INI))

(2020/C 28/05)

(Dz.U.UE C z dnia 27 stycznia 2020 r.)

Parlament Europejski,

mając na uwadze, że dwie główne organizacje Zachodu, mianowicie UE i NATO, dokonują postępów w zacieśnianiu współpracy w odpowiedzi na złożone wyzwania i zagrożenia, zarówno konwencjonalne, jak i hybrydowe, których źródłem są podmioty państwowe i niepaństwowe pochodzące głównie ze Wschodu i z Południa; mając na uwadze, że nagromadzenie się kryzysów destabilizujących europejskie sąsiedztwo stwarza zagrożenia dla bezpieczeństwa zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego; mając na uwadze, że ani jedna, ani druga organizacja nie posiada pełnego zestawu instrumentów potrzebnych do samodzielnego sprostania owym wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa i każda może im skuteczniej stawić czoła we współpracy z drugą; mając na uwadze, że UE i NATO to organizacje niezbędne do zagwarantowania bezpieczeństwa Europie i jej obywatelom;

mając na uwadze, że współpracy między UE a NATO nie należy postrzegać jako celu samego w sobie, ale że należy ją traktować jako sposób realizacji wspólnych priorytetów i osiągania wspólnych celów dzięki komplementarności misji i dostępnych środków; mając na uwadze, że państwa członkowskie UE oraz sojusznicy NATO mają jeden jednolity zasób sił; mając na uwadze, że obie organizacje wspólnie mogą w sposób wydajny korzystać z zasobów oraz skuteczniej uruchamiać szeroki zakres istniejących instrumentów, aby reagować na wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa;

mając na uwadze, że NATO, w przeciwieństwie do UE, jest sojuszem wojskowym; mając na uwadze, że UE jest globalnym podmiotem strategicznym i dostarczycielem bezpieczeństwa oraz dysponuje wyjątkowym i szerokim zasobem instrumentów i narzędzi, dzięki którym może w sposób kompleksowy stawiać czoła bieżącym wyzwaniom w ramach swoich różnych strategii politycznych; mając na uwadze, że zgodnie z celami i w następstwie przyjęcia globalnej strategii Unia Europejska przejmuje większą odpowiedzialność za własne bezpieczeństwo i obronę, większego znaczenia nabiera jej rola jako partnera na rzecz pokoju i bezpieczeństwa na świecie, a także wzrasta jej zdolność do niezależnego podejmowania działań, a jednocześnie zwiększa się jej wkład na rzecz NATO oraz zacieśniania współpracy;

mając na uwadze, że NATO odpowiada w pierwszej kolejności za zbiorową obronę swoich członków; mając na uwadze, że przyjmuje do wiadomości wytyczne NATO dotyczące osiągnięcia przez sojuszników w ciągu dziesięciu lat poziomu wydatków na obronność w wysokości 2 proc. PKB, aby utrzymać odpowiednie zdolności obronne; mając na uwadze, że NATO jako kluczowy partner UE w dziedzinie bezpieczeństwa w dalszym ciągu stanowi podstawową gwarancję interoperacyjności sił sojuszniczych i ich zdolności oraz spójności ich działań w zakresie zamówień w dziedzinie obronności;

mając na uwadze, że UE i NATO, które są zaangażowane w zarządzanie kryzysowe, skuteczniej prowadziłyby te działania, jeśli czyniłyby to w sposób prawdziwie skoordynowany oraz wykorzystywałyby w jak największym stopniu posiadaną wiedzę specjalistyczną i zasoby; mając na uwadze, że w wyniku przyjęcia globalnej strategii UE następuje wzmocnienie wspólnego podejścia Unii do konfliktów i kryzysów zewnętrznych oraz odpowiada ona na zagrożenia i wyzwania związane z bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym przy użyciu środków o charakterze cywilnym lub wojskowym;

mając na uwadze, że podczas szczytu NATO w Warszawie w 2016 r. sojusz i UE, stojąc w obliczu wspólnych wyzwań dla Wschodu i Południa, wytyczyły obszary nasilonej współpracy, obejmujące m.in. zwalczanie zagrożeń hybrydowych, wzmacnianie odporności, tworzenie zdolności obronnych, cyberobronę, bezpieczeństwo morskie oraz ćwiczenia; mając na uwadze, że w grudniu 2016 r. ministrowie spraw zagranicznych państw NATO zatwierdzili 42 działania służące intensyfikacji współpracy na linii UE-NATO, a w grudniu 2017 r. uzgodniono kolejne obszary współpracy;

mając na uwadze nasilenie działalności Rosji; mając na uwadze, że utrzymuje się ryzyko osłabienia więzi transatlantyckich i solidarności między państwami członkowskimi UE, w związku z czym należy wzmocnić ich wspólne strategiczne podejście do Rosji; mając na uwadze, że coraz większa pewność siebie charakteryzująca działania wojskowe Rosji jest niepokojąca zarówno dla UE, jak i dla NATO; mając na uwadze, że źródłem niepokoju są również manipulacje polityczne i cyberataki; mając na uwadze, że UE zareagowała na rosyjskie ingerencje w wewnętrzne sprawy Europy, naruszające prawo i standardy międzynarodowe; mając na uwadze, że odporność jest i pozostanie kluczowym elementem obrony zbiorowej;

mając na uwadze, że cyberataki stają się coraz powszechniejsze i coraz bardziej zaawansowane; mając na uwadze, że w 2014 r. NATO włączyło cyberobronę w zakres podstawowych zadań sojuszu dotyczących wspólnej obrony, a w 2016 r. uznało cyberprzestrzeń za kolejny obszar operacji, analogicznie do obszarów prowadzenia operacji lądowych, powietrznych i morskich; mając na uwadze, że UE i NATO mogą wzajemnie uzupełniać własne starania; mając na uwadze, że należy wspierać wzmożoną współpracę państw członkowskich UE w zakresie cyberbezpieczeństwa oraz że w obszarze tym potrzebne jest skoordynowane podejście wszystkich państw członkowskich UE;

Partnerstwo w większym stopniu oparte na przesłankach merytorycznych.

jest przekonany, że UE i NATO podzielają te same wartości w dążeniu do pokoju i bezpieczeństwa na świecie i stoją przed podobnymi wyzwaniami o charakterze strategicznym, a z uwagi na 22 wspólnych członków mają zbieżne interesy w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, obejmujące również ochronę swoich obywateli przed wszelkimi zagrożeniami; uważa, że strategiczne partnerstwo między UE a NATO ma zasadnicze znaczenie dla stawienia czoła wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa; podkreśla, że współpraca między UE a NATO powinna mieć charakter uzupełniający się i przebiegać w duchu poszanowania specyfiki i ról każdej z tych organizacji;

podkreśla, że otwartość, przejrzystość i pełne poszanowanie autonomii w zakresie podejmowania decyzji, a także procedury obu organizacji, inkluzywność oraz wzajemność bez uszczerbku dla specyficznego charakteru polityki bezpieczeństwa i obrony każdego państwa członkowskiego to ważne zasady strategicznego partnerstwa UE-NATO; podkreśla, że współpraca z państwami członkowskimi UE nienależącymi do NATO oraz państwami NATO nienależącymi do UE stanowi integralną część współpracy między UE a NATO;

jest przekonany, że NATO jest dla swoich członków fundamentem obrony zbiorowej i prewencji w Europie; wyraża również przekonanie, że silniejsza UE, prowadząca skuteczniejszą wspólną politykę bezpieczeństwa i obrony w ramach licznych projektów realizowanych w ramach współpracy między państwami członkowskimi i zdolna do wywiązywania się z zobowiązań wynikających z postanowień art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej, na mocy którego państwa członkowskie mogą zwrócić się o pomoc, przyczynia się do wzmocnienia NATO; podkreśla, że współpraca między UE a NATO musi uwzględniać także politykę bezpieczeństwa i obrony sześciu państw członkowskich UE, które nie są członkami NATO, oraz siedmiu członków NATO, którzy nie należą do UE;

zwraca uwagę, że choć wspólna europejska kultura strategiczna wymaga dalszego rozwoju, doprowadzenie do wspólnego postrzegania zagrożeń będzie miało pozytywne skutki; jest zdania, że Unia musi dążyć do wzmocnienia swojej strategicznej autonomii; w związku z tym zachęca państwa członkowskie UE do wypracowania - we współpracy z instytucjami UE - wspólnego rozumienia zmieniających się zagrożeń oraz do kontynuowania działań takich jak wspólne briefingi, szkolenia w zakresie cywilnego reagowania kryzysowego oraz wspólne oceny zagrożenia; z zadowoleniem przyjmuje ostatnie wysiłki w tym kierunku;

11.

uważa, że wspólna deklaracja UE-NATO i wynikające z niej działania wdrażające oznaczają nową i istotną fazę strategicznego partnerstwa; z zadowoleniem przyjmuje wymierne rezultaty wdrażania wspólnej deklaracji, w szczególności w odniesieniu do zwalczania zagrożeń hybrydowych, komunikacji strategicznej, spójności rezultatów w ramach odpowiednich procesów planowania obrony oraz w odniesieniu do współpracy morskiej; zachęca do dalszych postępów i z zadowoleniem przyjmuje nowe działania dodane w dniu 5 grudnia 2017 r., w szczególności działania dotyczące zwalczania terroryzmu, mobilności wojskowej i sytuacji kobiet, a także pokoju i bezpieczeństwa; z zadowoleniem przyjmuje zmianę w kulturze zaangażowania oraz bezproblemową współpracę między personelem podczas realizacji każdego działania; przypomina, że choć sam proces jest nadzorowany przez instytucje, skuteczność w realizowaniu uzgodnionych wspólnych celów i działań zależy od utrzymania woli politycznej wszystkich państw członkowskich; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje także zaangażowanie członków zarówno UE, jak i NATO oraz podkreśla, że powodzenie wdrożenia wspólnej deklaracji zależy od woli politycznej wszystkich państw członkowskich w ramach całego procesu; uważa, że duże znaczenie ma zacieśnianie i usprawnianie współpracy między UE a NATO oraz intensyfikacja dialogu między obiema organizacjami, a także zadbanie o wolę polityczną i odpowiednie zasoby z myślą o nieprzerwanym wdrażaniu i dalszym udoskonalaniu współpracy; oczekuje nowej deklaracji UE-NATO, która ma zostać przyjęta podczas szczytu NATO w Brukseli w dniach 11-12 lipca 2018 r.;

13.

z zadowoleniem przyjmuje ponowne potwierdzenie zaangażowania USA w ramach NATO i na rzecz bezpieczeństwa europejskiego; przypomina, że UE i Stany Zjednoczone są kluczowymi partnerami międzynarodowymi oraz że potwierdzeniem tego partnerstwa jest także NATO; podkreśla wartość dwustronnych stosunków między państwami członkowskimi UE a Stanami Zjednoczonymi; wyraża przekonanie, że zacieśnianie współpracy między UE a NATO umacnia więzi transatlantyckie oraz że zdolność NATO do prowadzenia misji wynika ze stosunków transatlantyckich; zauważa w związku z tym, że ostatnie zmiany sytuacji politycznej mogą mieć wpływ na trwałość stosunków transatlantyckich; zauważa, że Stany Zjednoczone, które zasadniczo wspierały i z zadowoleniem przyjmowały istotne zmiany dotyczące unijnej polityki obronności, powinny w dalszym ciągu dążyć do lepszego zrozumienia strategicznych interesów europejskich, zwłaszcza jeżeli chodzi o rozwój europejskich zdolności obronnych; podkreśla, że dążenie UE do uzyskania strategicznej autonomii poprawia ogólne bezpieczeństwo sojuszu;

14.

z zadowoleniem przyjmuje wzmocnioną wysuniętą obecność NATO na jego wschodniej flance; z zadowoleniem przyjmuje rozmieszczenie czterech wielonarodowych grup bojowych NATO w Estonii, na Łotwie, na Litwie i w Polsce, którymi dowodzą odpowiednio Zjednoczone Królestwo, Kanada, Niemcy oraz Stany Zjednoczone; uważa, że należy zacieśnić współpracę UE-NATO na wschodniej i południowej flance z myślą o bezpieczeństwie obydwu organizacji oraz że należy we właściwy sposób zapobiegać i przeciwdziałać rosyjskiej penetracji również w krajach wschodniej flanki, bez względu na to, czy odbywa się ona przy użyciu środków konwencjonalnych czy też hybrydowych; podkreśla, że obecną infrastrukturę w Europie, która jest głównie zorientowana na kierunek zachodni i wschodni, należy uzupełnić o nowy wymiar północno-południowy w odpowiedzi na wymogi związane z mobilnością wojskową; podkreśla, że działania w zakresie mobilności wojskowej powinny przyczyniać się do skutecznej realizacji misji i operacji w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony oraz do wzmocnienia stanowiska obronnego sojuszu; uważa, że należy zmodernizować drogi, mosty oraz linie kolejowe, aby umożliwić szybkie rozmieszczenie personelu i sprzętu wojskowego;

16.

z zadowoleniem przyjmuje podjęcie stałej współpracy strukturalnej; podkreśla jej potencjał, jeżeli chodzi o wzmocnienie europejskiego wkładu na rzecz NATO; uważa, że może ona doprowadzić do większych efektów synergii i poprawić skuteczność, a także że stanowi decydujący krok na drodze ku poprawie bezpieczeństwa UE i jej zdolności obronnych oraz potencjalnej sprawności europejskich członków NATO; jest również przekonany, że silniejsza UE i NATO umacniają się wzajemnie;

17.

podkreśla komplementarność stałej współpracy strukturalnej względem NATO oraz uważa, że powinna ona być czynnikiem pobudzającym dalszą współpracę między UE a NATO w zakresie rozwoju zdolności, gdyż jej celem jest poprawa możliwości obronnych UE i ogólnie uczynienie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony skuteczniejszą oraz lepsze jej ukierunkowanie na rozwiązywanie dzisiejszych problemów w zakresie bezpieczeństwa oraz na stawianie czoła wyzwaniom o charakterze wojskowym; podkreśla znaczenie przejrzystości i komunikacji na temat stałej współpracy strukturalnej w kontaktach ze Stanami Zjednoczonymi oraz innymi członkami NATO, aby uniknąć wszelkich nieporozumień;

18.

podkreśla, że w kolejnej wspólnej deklaracji UE-NATO powinien znaleźć się postulat udostępniania zdolności wypracowanych na płaszczyźnie wielonarodowej przez państwa członkowskie UE, w tym również w ramach stałej współpracy strukturalnej, oraz członków NATO na potrzeby operacji zarówno UE, jak i NATO; zwraca uwagę, że ostatnie decyzje UE (dotyczące skoordynowanego rocznego przeglądu w zakresie obronności, stałej współpracy strukturalnej i Europejskiego Funduszu Obronnego), które mają sprawić, że Europejczycy przejmą większą odpowiedzialność za własne bezpieczeństwo, przyczyniają się do wzmocnienia NATO, a także do sprawiedliwego podziału obciążeń w wymiarze transatlantyckim, przy czym bierze się pod uwagę cel, jakim jest wspólne podejmowanie wspólnych wyzwań w zakresie bezpieczeństwa, unikanie niepotrzebnego powielania wysiłków oraz rozwijanie spójnych, komplementarnych i interoperacyjnych zdolności obronnych; uważa, że opracowanie wspólnych norm, procedur, szkoleń i ćwiczeń należy postrzegać jako istotny czynnik poprawiający skuteczność współpracy UE-NATO;

Główne obszary współpracy

21.

odnotowuje, że zagrożenia dla bezpieczeństwa stały się w większym stopniu hybrydowe, a w mniejszym - konwencjonalne oraz że aby przeciwdziałać tym zagrożeniom, konieczna jest współpraca międzynarodowa; wzywa UE i NATO do dalszego budowania odporności oraz opracowania wspólnej orientacji sytuacyjnej względem zagrożeń hybrydowych; zachęca UE i NATO do skoordynowania mechanizmów reagowania kryzysowego w celu umożliwienia spójnych działań w odpowiedzi na zagrożenia hybrydowe; z zadowoleniem przyjmuje niedawne wspólne otwarcie w Helsinkach Europejskiego Centrum ds. Zwalczania Zagrożeń Hybrydowych przez sekretarza generalnego NATO i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz zachęca państwa członkowskie do tworzenia podobnych ośrodków na wzór centrum w Helsinkach; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje odrębne, lecz równoległe ćwiczenia PACE17 i CMX17, które przeprowadzono w 2017 r. oraz w toku których odpowiednio personel UE oraz personel NATO testował stosowne procedury przekazywania i wymiany informacji w warunkach narastającego fikcyjnego zagrożenia hybrydowego; pochwala zgodne działanie zachodnich sojuszników w reakcji na podejrzenie przeprowadzenia przez Rosję ataku chemicznego na terytorium Zjednoczonego Królestwa;

26.

zwraca uwagę na uciążliwość i nieskuteczność aktualnych procedur wymiany informacji niejawnych między obiema organizacjami; uważa, że przed obiema organizacjami stoją podobne wyzwania strategiczne oraz że należy się spodziewać, iż razem będą one mieć do czynienia z ich konsekwencjami; uważa, że dzięki budowaniu wzajemnego zaufania należy usprawnić współpracę w zakresie wymiany informacji niejawnych oraz analizy danych wywiadowczych, w tym również w dziedzinie walki z terroryzmem; podkreśla, że UE będzie musiała zwiększyć swoje zdolności poprzez udostępnienie większej liczby personelu posiadającego poświadczenie bezpieczeństwa, organizację specjalistycznych szkoleń dotyczących zajmowania się informacjami niejawnymi oraz inwestycje w bezpieczną komunikację; jest zdania, że promowanie podejścia do wymiany odpowiednich informacji opartego na wzajemności i konieczności dzielenia się wiedzą byłoby również z korzyścią dla misji i operacji prowadzonych przez obie organizacje; jest zdania, że równoległą i skoordynowaną ocenę danych wywiadowczych można wykorzystywać w zwalczaniu zagrożeń hybrydowych skuteczniej w ramach współpracy obydwu organizacji;

29.

jest przekonany, że współpraca oraz wymiana informacji i dzielenie się nimi ma kluczowe znaczenie w obszarze cyberbez-pieczeństwa, a także dostrzega postępy, jakich dokonano w tej dziedzinie; podkreśla potrzebę sprawniejszego zapobiegania cyberin-cydentom, a także poprawy ich wykrywania i reagowania na nie; zachęca obydwie organizacje do koordynowania działań w zakresie monitorowania oraz do wymiany w stosownych przypadkach danych dotyczących cyberobrony, co ułatwiłoby działalność wywiadowczą UE i NATO; zachęca UE i NATO do zacieśnienia współpracy i koordynacji operacyjnej oraz do zwiększania stopnia interoperacyjności poprzez dzielenie się najlepszymi praktykami w zakresie środków, metod i procesów stosowanych w celu przypisania odpowiedzialności za cyberataki; uważa, że zintensyfikowanie wymiany informacji między UE a NATO ma priorytetowe znaczenie, jeżeli chodzi o zdolność do identyfikacji wszystkich źródeł odpowiedzialnych za cyberataki oraz do podejmowania działań prawnych w odpowiedzi na nie; uważa, że należy także zharmonizować działania szkoleniowe oraz współpracować w zakresie badań naukowych i technologii w cyberprzestrzeni; z zadowoleniem przyjmuje uzgodnienia między zespołem reagowania na incydenty komputerowe UE a komórką NATO ds. reagowania na incydenty komputerowe; uważa, że nowe działania związane ze współpracą w zakresie cyberobrony, podejmowane w ramach nowego mandatu Agencji Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji, mogą spotkać się z zainteresowaniem NATO;

30.

uważa, że należy zadbać o komplementarność oraz niepowielanie wysiłków w budowaniu zdolności morskich w celu skuteczniejszego zapewniania bezpieczeństwa morskiego; z zadowoleniem przyjmuje zacieśnioną współpracę i koordynację operacyjną między UE a NATO, w tym dzielenie się orientacją sytuacyjną, w oparciu o doświadczenia zdobyte na Morzu Śródziemnym i w Rogu Afryki, a tym samym poszukiwanie możliwości wzajemnego wsparcia logistycznego i wymiany informacji między personelem obu organizacji na temat działań operacyjnych, w tym działań dotyczących nielegalnej migracji;

31.

z zadowoleniem przyjmuje zacieśnioną współpracę taktyczną i operacyjną, w tym dzięki bezpośrednim powiązaniom między dowództwem morskim NATO a agencją Frontex, a także między operacjami Sea Guardian i EUNAVFOR MED SOPHIA, co pomaga UE i unijnym misjom w hamowaniu nielegalnej migracji oraz w walce z nielegalnymi sieciami przemytniczymi, w tym zajmującymi się przemytem broni; odnotowuje, że po otrzymaniu stosownego wniosku NATO może zapewnić wsparcie logistyczne i inne, np. tankowanie na morzu i pomoc medyczną; odnotowuje, że jest to następstwem udanej współpracy między UE a NATO w ramach operacji Ocean Shield i operacji EUNAVFOR Atalanta, dotyczących zwalczania piractwa u wybrzeży Rogu Afryki;

33.

przypomina, że inicjatywy UE mające na celu poprawę europejskiego bezpieczeństwa i europejskiej obrony powinny także pomagać państwom członkowskim UE, które są także sojusznikami NATO, w wywiązywaniu się z zobowiązań wobec NATO; uważa, że bycie jednocześnie państwem członkowskim UE i członkiem NATO nie powinno być ze szkodą dla żadnego państwa; podkreśla ponadto, że neutralność niektórych państw członkowskich UE w stosunku do NATO powinna prowadzić do przejmowania przez te państwa innych zobowiązań w kontekście Europejskiej Unii Obrony; podkreśla, że państwa członkowskie UE powinny być w stanie podejmować się niezależnych misji wojskowych również wówczas, gdy NATO nie chce podejmować działań lub gdy działania UE są odpowiedniejsze;

34.

z zadowoleniem przyjmuje utrzymującą się wśród członków NATO tendencję do zwiększania wydatków na obronę; zachęca wszystkie państwa członkowskie UE, które są jednocześnie członkami NATO, do znacznych postępów na drodze ku realizacji celu, jakim jest przeznaczanie 2% PKB na obronę, przy czym 20% tych środków powinno iść na nowy ciężki sprzęt wojskowy; uważa, że państwa członkowskie UE, które są związane wytycznymi NATO w sprawie wydatków na obronę, powinny rozważyć możliwość przeznaczania określonej kwoty - w granicach 20% środków na nowe zamówienia - na badania naukowe i rozwój, aby zagwarantować, że pewien minimalny poziom wydatków zostanie przekierowany na innowacje, co z kolei może przynieść efekt zewnętrzny polegający na stosowaniu opracowanych technologii w sektorze cywilnym;

35.

przypomina o zawartym we wspólnej deklaracji UE-NATO po szczycie w Warszawie i skierowanym do członków sojuszu apelu o "ułatwianie wzmacniania przemysłu obronnego i rozwoju badań w dziedzinie obronności"; jest przekonany, że członkowie UE i NATO muszą współpracować ze sobą i dążyć do efektów synergii w zakresie umacniania i rozwoju swojej bazy technologicznoprzemysłowej, aby reagować na priorytetowe potrzeby w zakresie zdolności, w szczególności w ramach skoordynowanego rocznego przeglądu w zakresie obronności oraz procesu planowania obronnego NATO; uważa, że ważne jest, by skuteczna i zrównoważona transatlantycka współpraca technologicznoprzemysłowa w dziedzinie obronności była strategicznym priorytetem dla obydwu organizacji; popiera środki przewidziane w ramach Europejskiego Funduszu Obronnego, mające na celu zachęcanie do wspólnych badań naukowych i rozwoju europejskich zdolności; uważa, że większe zaangażowanie na rzecz badań naukowych i planowania zdolności może skutkować wzrostem wydajności;

36.

przypomina o potrzebie zapewnienia spójności rezultatów i terminów między skoordynowanym rocznym przeglądem w zakresie obronności UE, planem rozwoju zdolności i odpowiednimi procesami NATO, takimi jak proces planowania obrony NATO; podkreśla potrzebę zadbania o to, by wielonarodowe inicjatywy UE i NATO w zakresie rozwoju zdolności wzajemnie się uzupełniały i wzmacniały; podkreśla, że zdolności wykorzystywane w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony oraz rozwijane w ramach stałej współpracy strukturalnej pozostają własnością państw członkowskich, które mogą je udostępniać na potrzeby innych struktur ramowych;

37.

podkreśla potrzebę rozwiązania - w ramach ścisłej współpracy między UE a NATO - kwestii fizycznych i prawnych przeszkód utrudniających szybkie i sprawne przemieszczania personelu wojskowego i zasobów wojskowych w UE i poza jej granicami w celu zapewnienia w razie konieczności bezproblemowego przemieszczenia sprzętu i sił w Europie, co obejmuje również możliwość wykorzystania infrastruktury krytycznej, takiej jak drogi, mosty i linie kolejowe, zwłaszcza poprzez realizację planu działania przedstawionego przez wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisję na podstawie harmonogramu opracowanego przez państwa członkowskie UE w ramach Europejskiej Agencji Obrony; wzywa państwa członkowskie UE do szybkiego podjęcia działań następczych oraz wykorzystania w tym celu osiągniętego już tempa działań; podkreśla potrzebę kompatybilnych zdolności obronnych z myślą o usprawnieniu współpracy i rozmieszczania sił na całym obszarze UE i NATO; zaleca UE oraz NATO zajęcie się również kwestią mobilności sił NATO spoza UE na terytorium europejskim;

38.

uważa, że UE i NATO powinny wspólnie uczynić więcej w celu wzmocnienia odporności i obronności oraz poprawy bezpieczeństwa krajów sąsiadujących i partnerów obydwu organizacji; wyraża zdecydowane poparcie w związku z tym, iż pomoc dla krajów sąsiadujących i krajów partnerskich, przeznaczona na budowanie ich zdolności i wspieranie odporności, w tym również pomoc w zakresie walki z terroryzmem, komunikacji strategicznej, cyberobrony, magazynów amunicji i reformy sektora bezpieczeństwa, stanowi wspólny cel, szczególnie w trzech krajach pilotażowych (Bośnia i Hercegowina, Mołdawia i Tunezja);

39.

przypomina, że w interesie zarówno UE, jak i NATO jest zajęcie się kwestiami dotyczącymi bezpieczeństwa na Bałkanach Zachodnich i w sąsiedztwie UE oraz współpraca w pewnych wyodrębnionych dziedzinach; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki UE i NATO mające na celu wspieranie w wymiarze politycznym i praktycznym krajów Bałkanów Zachodnich, Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego; sugeruje, by państwa członkowskie UE nie ustawały w tych wysiłkach z myślą o zapewnieniu dalszego rozwoju demokratycznego oraz reformy sektora bezpieczeństwa; podkreśla, że współpraca między UE i NATO a krajami Bałkanów Zachodnich ma kluczowe znaczenie, jeżeli chodzi o wyeliminowanie zagrożeń dla bezpieczeństwa całego kontynentu;

o o

1 Dz.U. С 58 z 15.2.2018, s. 109.

2 Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0435.

3 Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0440 i P8_TA(2017)0492.

4 Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0503 i P8_TA(2017)049 3.

5 Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0092.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.