Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 12 grudnia 2013...

A.

mając na uwadze, że art. 18. ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności stanowi, że wszelkie składniki obecne w postaci wytworzonych nanomateriałów muszą być wyraźnie wskazane w wykazie składników, aby zapewnić udzielenie konsumentom informacji; mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności zawiera definicję "wytworzonych nanomateriałów";

B.

mając na uwadze, że art. 18 ust. 5 rozporządzenia w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności upoważnia Komisję do dopasowania i dostosowania - w drodze aktów delegowanych i z myślą o osiągnięciu celów tego rozporządzenia - definicji wytworzonych nanomateriałów, o której mowa w rozporządzeniu, do postępu technicznego i naukowego lub do definicji uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym;

C.

mając na uwadze, że w zaleceniu Komisji 2011/696/UE określono ogólną definicję nanomateriałów;

D.

mając na uwadze, że w rozporządzeniach Komisji (UE) nr 1129/2011 i (UE) nr 1130/2011 określono wyczerpujące unijne wykazy dodatków do żywności, które były dopuszczone do stosowania przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, po dokonaniu przeglądu ich zgodności z przepisami tego rozporządzenia;

E.

mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane Komisji wyklucza z nowej definicji "wytworzonych nanomateriałów" wszystkie dodatki do żywności zawarte w unijnych wykazach i zamiast tego sugeruje, że należy się zająć się koniecznością określenia szczególnych wymogów oznaczania nanomateriałów w odniesieniu do tych dodatków, w kontekście programu ponownej oceny zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 257/2010, w razie konieczności przez zmianę warunków stosowania załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 oraz specyfikacji tych dodatków do żywności, określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 231/2012 6 ;

F.

mając na uwadze, że obecnie to właśnie dodatki do żywności mogą się znajdować w żywności jako nanomateriały;

G.

mając na uwadze, że takie ogólne odstępstwo unieważnia przepisy dotyczące etykietowania w odniesieniu do wszystkich dodatków do żywności, które są wytworzonymi nanomateriałami; mając na uwadze, że anuluje to podstawowy skutek aktu prawnego i narusza główny cel dyrektywy, jakim jest dążenie do wysokiego poziomu ochrony zdrowia i interesów konsumentów przez zapewnienie konsumentom końcowym podstawy do dokonywania świadomych wyborów;

H.

mając na uwadze, że Komisja uzasadnia takie ogólne odstępstwo obejmujące wszystkie istniejące dodatki do żywności, stwierdzając, że "umieszczenie w wykazie składników, po nazwie takich dodatków do żywności, słowa »nano« w nawiasie może wprowadzać konsumentów w błąd, sugerując, że dodatki takie są nowe, podczas gdy w rzeczywistości stosowane one były w tej postaci w żywności od dziesięcioleci";

I.

mając na uwadze, że takie uzasadnienie jest błędne i niewłaściwe, ponieważ rozporządzenie w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności nie przewiduje rozróżnienia na istniejące i nowe nanomateriały, lecz jednoznacznie wymaga oznaczania wszystkich składników obecnych w postaci wytworzonych nanomateriałów;

J.

mając na uwadze, że zapowiedziany przez Komisję zamiar zajęcia się, w ramach programu ponownej oceny, koniecznością określenia szczególnych wymogów etykietowania nanomateriałów w odniesieniu do dodatków do żywności zawartymi w unijnych wykazach jest nieodpowiedni, ponieważ oznacza mylenie kwestii bezpieczeństwa z ogólnymi wymogami etykietowania w celu informowania konsumentów; mając na uwadze, że sugeruje to również, że Komisja kwestionuje samą potrzebę szczególnego oznaczania nanomateriałów, co narusza przepisy art. 18 ust. 3 rozporządzenia w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności; mając na uwadze, że dodatek do żywności jest nanomateriałem lub nim nie jest, w związku z czym takie wymogi etykietowania mają być stosowane do wszystkich dozwolonych dodatków do żywności, które są nanomateriałami, bez względu na warunki stosowania lub inne specyfikacje;

K.

mając ponadto na uwadze, że jest nie do przyjęcia, aby odwoływać się do niezwiązanego z tematem programu ponownej oceny, który istniał już w chwili, kiedy ustawodawca postanowił wprowadzić jednoznaczne wymogi etykietowana w rozporządzeniu w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, gdyż jest to próba unieważnienia tych wymogów etykietowania w trzy lata po ich wprowadzeniu;

Dz.U.UE.C.2017.378.92