Protokół posiedzenia w dniu 27 listopada 2013 r., środa.
Dz.U.UE.C.2014.64.8
Akt nienormatywny(2014/C 64/03)
(Dz.U.UE C z dnia 4 marca 2014 r.)
PROTOKÓŁ POSIEDZENIA W DNIU 27 LISTOPADA 2013 R., ŚRODA
(Posiedzenie zostało otwarte o godz. 9.10)
OBRADOM PRZEWODNICZYŁ: Louis MICHEL
Współprzewodniczący
1. Rola gospodarki proekologicznej w zapewnianiu trwałego rozwoju w Etiopii
Wymiana poglądów z Dessalegnem Mesfinem (Zastępcą Dyrektora Generalnego Urzędu ds. Ochrony Środowiska w Etiopii)
Dessalegne Mesfin zwrócił uwagę na główne wyzwania stojące przed Etiopią w związku ze zmniejszeniem emisji dwutlenku węgla i przedstawił środki podjęte przez rząd Etiopii w celu łagodzenia skutków zmiany klimatu w kraju i promowania gospodarki proekologicznej. Członkowie pogratulowali Etiopii ambitnych planów w zakresie przeciwdziałania zmianom klimatu, wskazując jednak na potrzebę podjęcia przez rząd środków w poszanowaniu praw ludności Etiopii.
Głos zabrali: Gay Mitchell, Jo Leinen, Fiona Hall, Michèle Rivasi, Edit Bauer, Ana Gomes oraz Louis Michel.
Dessalegne Mesfin zamknął debatę.
2. Oświadczenie Rolandasa Krisciunasa, litewskiego wiceministra spraw zagranicznych i urzędującego przewodniczącego Rady UE
Rolandas Krisciunas przedstawił priorytety litewskiej prezydencji w UE, jakimi są: Sahel, Somalia i konflikty w regionie Wielkich Jezior oraz w Republice Środkowoafrykańskiej. Zwrócił on uwagę na potrzebę współpracy UE i partnerów AKP w związku ze wspólnymi wyzwaniami, takimi jak zmiana klimatu, a także zastanowienia się nad tym, jak powinny kształtować się relacje po wygaśnięciu umowy z Kotonu w 2020 r. Przedstawił także szczegóły programowania na szczeblu krajowym i regionalnym w ramach 11. EFR.
3. Oświadczenie Fonotoe Luafesiliego Pierre'a Lauofo, wicepremiera oraz ministra spraw zagranicznych i handlu Samoa i urzędującego przewodniczącego Rady AKP
Fonotoe Luafesili Pierre Lauofo z zadowoleniem przyjął jednomyślne stanowisko UE i członków AKP w sprawie zagrożenia terrorystycznego przedstawione po ataku na centrum handlowe Westgate w Nairobi (Kenia). Zwrócił on uwagę na szereg obszarów, w których obie strony powinny nawiązać bliską współpracę, takich jak zmiana klimatu, migracja oraz reżim handlu globalnego. Podkreślił także znaczenie produkcji rolnej i bezpieczeństwa żywnościowego, zauważając przy tym, iż te kwestie powinny być traktowane priorytetowo w kontekście ram rozwoju po 2015 r.
4. Tura pytań do Rady
Fonotoe Luafesili Pierre Lauofo (Samoa) odpowiedział w imieniu Rady AKP na następujące pytania i pytania dodatkowe:
Pytanie nr 1, które skierował Enrique Guerrero Salom w sprawie strategii UE-Afryka oraz UE-Sahel.
Pytanie nr 2, które skierował Horst Schnellhardt w sprawie ryzyka destabilizacji w Kenii.
Pytanie nr 3, które skierował Jean-Jacob Bicep w sprawie "nielegalnego wypłukiwania złota w Gujanie: czy to wspólna odpowiedzialność?".
Pytanie nr 4, które skierowała Fiona Hall w sprawie milenijnych celów rozwoju oraz celów zrównoważonego rozwoju, oraz pytanie nr 6, które skierował Filip Kaczmarek w sprawie ram rozwoju po 2015 r.
Pytanie nr 5, które skierowała Ana Gomes w sprawie ograniczania wolności mediów i rozłamu na scenie politycznej w Etiopii.
Pytanie nr 8, które skierował Olle Schmidt w sprawie wolności wypowiedzi w krajach AKP.
Autorzy pytań nr 1, 2 i 3 nie mieli dodatkowych pytań.
Autorzy pytań nr 7 i 9 byli nieobecni.
Rolandas Krisciunas odpowiedział w imieniu Rady UE na następujące pytania i pytania dodatkowe:
Pytanie nr 10, które skierował Enrique Guerrero Salom w sprawie strategii UE-Afryka oraz UE-Sahel.
Pytanie nr 11, które skierowała Marielle de Sarnez (zastąpiona przez Fionę Hall) w sprawie europejskiej koordynacji działań na rzecz zwalczania piractwa u wybrzeży Somalii.
Pytanie nr 12, które skierował Horst Schnellhardt w sprawie ryzyka destabilizacji w Kenii.
Pytanie nr 13, które skierował Gay Mitchell w sprawie braku bezpieczeństwa żywnościowego i niedożywienia w regionie Sahelu.
Pytanie 15, które skierowała Michèle Rivasi w sprawie obaw w związku z sytuacją na Madagaskarze i nadchodzącymi wyborami.
Pytanie 16, które skierował Patrice Tirolien w sprawie okresu przejściowego z 10. między 11. EFR.
Pytanie nr 19, które skierował Jo Leinen w sprawie ekofunduszu klimatycznego.
Pytanie nr 20, które skierowała Catherine Bearder w sprawie trofeów myśliwskich z dzikich zwierząt.
Pytanie nr 21, które skierowała Ana Gomes w sprawie ograniczania wolności mediów i rozłamu na scenie politycznej w Etiopii.
Autor pytania nr 16 nie miał dodatkowych pytań.
Autorzy pytań nr 14, 17 i 18 byli nieobecni.
5. Debata z udziałem Rady - pytania z sali
Głos zabrali: Olle Schmidt, Catherine Bearder, Tesfaye Daba (Etiopia), James Kemi-Gitura (Kenia), Michèle Rivasi, Laurent Ngon-Baba (Republika Środkowoafrykańska), Ana Gomes, Manuel Jimenez (Republika Dominikańska), Elmi Obsieh Wais (Dżibuti), Ibrahim Bundu (Sierra Leone), Mohammed Mukhtar Ahmed (Nigeria), Kennedy Hamudulu (Zambia), Moses Y. Kollie (Liberia), Louis Michel, Christophe Lutundula (Demokratyczna Republika Konga) oraz Abdurahamane Chegou (Niger).
Fonotoe Luafesili Pierre Lauofo i Rolandas Krisciunas odpowiedzieli na pytania i wzięli udział w debacie poświęconej różnym kwestiom, takim jak tragedia na wyspie Lampedusa, migracja, Kenia i Międzynarodowy Trybunał Karny, włączenie do budżetu EFR, sytuacja w Republice Środkowoafrykańskiej, stosunki pomiędzy organizacjami społeczeństwa obywatelskiego a ludnością lokalną, a także sytuacja w zakresie praw politycznych i praw człowieka w Etiopii.
6. Zagadnienie pilne nr 2: sytuacja na archipelagu Komorów
Głos zabrali: Vincent Ringenberg (ESDZ), Christophe Lutundula (Demokratyczna Republika Konga), Philippe Boulland, Patrice Tirolien, Netty Baldeh (Gambia), Michèle Rivasi, Olle Schmidt, Moses Y. Kollie (Liberia), Djaé Ahamada Chanfi (Komory) oraz Mohammed Mukhtar Ahmed (Nigeria).
Posłowie do PE zwrócili uwagę na szereg zmian oraz inne wyzwania stojące przed Związkiem Komorów. Członkowie AKP ostro skrytykowali trwającą kontrolę Francji nad Majottą, organizowanie odnośnych referendów na tej wyspie oraz jej status département w ramach Republiki Francuskiej. Czyniąc to, członkowie AKP odwołali się do szeregu rezolucji ONZ poświęconych tym kwestiom, jak również do stanowisk odnośnie do innych kwestii suwerenności terytorialnej. Sprzeciwili się także przyznaniu Majotcie statusu najbardziej oddalonego regionu w UE od dnia 1 stycznia 2014 r.
7. Zatwierdzenie protokołu posiedzenia z dnia 25 listopada 2013 r., poniedziałek
Protokół został zatwierdzony.
(Posiedzenie zostało zamknięte o godz. 12.30 i wznowione o godz. 15.15.)
| Joyce LABOSO i | Alhaj Muhammad MUMUNI i |
| Louis MICHEL | Luis Marco AGUIRIANO NALDA |
| Współprzewodnicząca | Współsekretarze generalni |
OBRADOM PRZEWODNICZYŁA: Joyce LABOSO
Współprzewodniczący
8. Sprawozdanie dotyczące 10. regionalnego posiedzenia (region Afryki Zachodniej), które odbyło się w Abudży (Nigeria) w dniach 17-19 lipca 2013 r. - sprawozdanie współprzewodniczących
Współprzewodniczące Joyce Laboso i Michèle Rivasi złożyły ustne sprawozdanie z głównych wniosków z regionalnego posiedzenia, które odbyło się w Abudży w dniach 17-19 lipca 2013 r., podkreślając główne tematy dyskusji.
Głos zabrali: Alban Sumana Kingsford Bagbin (Ghana), Sangoné Sall (Senegal), Boniface Yehouetome (Benin), Mohamed Abdallahi Ould Guelaye (Mauretania), Michèle Rivasi oraz Mohammed Mukhtar Ahmed (Nigeria).
Członkowie wyrazili obawę w związku z kwestią kradzieży ropy naftowej i proponowanym systemem identyfikowalności służącym podniesieniu poziomu kontroli nad ropą naftową i rynkiem docelowym.
9. Sprawozdania podsumowujące warsztaty
Catherine Bearder dokonała ustnego sprawozdania z warsztatów poświęconych programowi rozwoju mieszkalnictwa na rzecz zapewnienia zrównoważonego rozwoju miast.
Tutai Tura (Wyspy Cooka) dokonała ustnego sprawozdania z warsztatów poświęconych tworzeniu nowych miejsc pracy dla ludzi młodych i kobiet poprzez rozwój mikro- i małych przedsiębiorstw.
10. Zatwierdzenie protokołów posiedzeń z dnia 26 listopada 2013 r., wtorek rano i po południu
Protokoły zostały zatwierdzone.
11. Walka z praktykami okaleczania żeńskich narządów płciowych
Debata bez rezolucji z Bogaletch Gebre, założycielką KMG Ethiopia.
Bogaletch Gebre przedstawiła działania, jakich była inicjatorką i propagatorką w walce z praktykami okaleczania żeńskich narządów płciowych.
Głos zabrali: Achille Marie Joseph Tapsoba (Burkina Faso), Mariya Gabriel, Idriss Amaoud Ali (Dżibuti), Maria Muniz de Urquiza, Mohammed Mukhtar Ahmed (Nigeria), Nyasha Eunice Chikwinya (Zimbabwe), Michèle Rivasi, James Kembi-Gitura, Edit Bauer, Nita R. K. Deerpalsing (Mauritius), Louis Michel, Vincent Ringenberg (ESDZ) oraz Ana Gomes.
Dzięki dialogowi ze społecznościami, w ciągu 10 lat wskaźnik obrazujący przypadki okaleczania żeńskich narządów płciowych ze 100 % obniżył się do około 3 %. Ograniczono także liczbę przypadków małżeństw poprzez pojmanie i przemocy domowej. Członkowie wyrazili uznanie dla zaangażowania Bogaletch Gebre, metod przez nią stosowanych i osiąganych wyników oraz wezwali do ustanowienia przepisów, działań edukacyjnych i przedsięwzięcia innych środków na rzecz wspierania i poszerzania działań zwalczających przypadki okaleczania żeńskich narządów płciowych.
Bogaletch Gebre zamknęła debatę.
12. Realizacja MCR w Afryce
Debata bez rezolucji
Głos zabrali: Peter Craig-McQuaide (Komisja Europejska), Boniface Yehouetome (Benin), Filip Kaczmarek, Mo-Mamo Karerwa (Burundi), Ole Christiansen, Mohamed Abdirahman Abdillahi (Dżibuti), Catherine Bearder, Abadula Gemeda Dago (Etiopia), Jean-Jacob Bicep, Netty Baldeh (Gambia), Sàbado Teresa Malendza (Mozambik), Abdourahamane Chegou (Niger), Edit Bauer, Mohammed Mukhtar Ahmed (Nigeria), Philippe
Boulland, Mariya Gabriel, Komi Selom Klassou (Togo), Makhosini Hlongwane (Zimbabwe), Simon Vuwa Kaunda (Malawi), James Kembi-Gitura (Kenia) oraz Mussa Azzan Zungu (Tanzania).
Członkowie zauważyli, że działania na rzecz zwalczania ubóstwa są niewystarczające w obliczu niesamowitego wzrostu obserwowanego w Afryce w ciągu ostatnich pięciu lat, a na drodze do ich realizacji stoi brak równości. Pomimo znaczących postępów w zakresie MCR dotyczących zdrowia matki i dziecka, w Afryce nadal odnotowuje się największy odsetek zgonów dzieci i matek. Członkowie doszli do wniosku, że niezbędne jest, aby kraje nadal uczyły się poprzez wymianę doświadczeń oraz że państwa, które połączyły stały, sprawiedliwy wzrost ze stabilnością polityczną i polityką ukierunkowaną na rozwój człowieka dobrze radzą sobie w kontekście realizacji większości celów.
Peter Craig-McQuaide (Komisja Europejska) zamknął debatę.
13. Sprawozdanie partnerów gospodarczych i społecznych
Wystąpienie Xaviera Verbovena, przewodniczącego komisji monitorującej AKP, Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny
Xavier Verboven dokonał prezentacji na temat kluczowej roli społeczeństwa obywatelskiego w kontekście zrównoważonego rozwoju.
Głos zabrali: Netty Baldeh (Gambia), Michèle Rivasi, Adjedoue Weidou (Czad) oraz Kennedy K. Hamudulu (Zambia).
Członkowie omówili warunki, w jakich realizowane są działania społeczeństwa obywatelskiego w niektórych krajach.
Xavier Verboven zamknął debatę.
Współprzewodnicząca serdecznie podziękowała Członkom za ich wspaniałą współpracę podczas jej kadencji i poinformowała Zgromadzenie, że jej następcą będzie Fitz A. Jackson (Jamajka).
OBRADOM PRZEWODNICZYŁ: Louis MICHEL
Współprzewodniczący
Współprzewodniczący podziękował współprzewodniczącej Joyce Laboso i życzył jej wszystkiego najlepszego.
14. Głosowanie nad projektami rezolucji zawartymi w sprawozdaniach trzech komisji stałych
Współprzewodniczący przypomniał Zgromadzeniu procedury dotyczące głosowania.
– Przestrzeganie praworządności oraz znaczenie bezstronnego i niezawisłego sądownictwa (ACP-EU/101.521/13/A/fin.)
Komisja Spraw Politycznych
Sprawozdanie: Dharamkumar Seeraj (Gujana) i Filip Kaczmarek
Nie zgłoszono żadnych poprawek. Rezolucja została przyjęta jednogłośnie.
– Współpraca południe-południe i współpraca trójstronna: szanse i wyzwania dla państw AKP (ACP-EU/101.516/13/A/ fin.)
Komisja Rozwoju Gospodarczego, Finansów i Handlu
Sprawozdanie: Elvis Mutiri wa Bashara (Demokratyczna Republika Konga) i Jean-Jacop Bicep
Poprawka przyjęta: 1.
Zmieniona rezolucja została przyjęta jednogłośnie.
– Skutki społeczne i środowiskowe pasterstwa w państwach AKP (ACP-EU/101.526/13/A/fin.)
Komisja Spraw Społecznych i Środowiska
Sprawozdanie: Abdourahamane Chégour (Niger) i Fiona Hall
Nie zgłoszono żadnych poprawek.
Rezolucja została przyjęta jednogłośnie.
15. Głosowanie nad projektami rezolucji pilnych
– Bezpieczeństwo w regionie Wielkich Jezior (ACP-EU/101.541/13/fin.)
Poprawki przyjęte: 1, 3, 4, poprawki ustne 1, 6.
Poprawka odrzucona: 2.
Poprawka niepodlegająca głosowaniu: 5
Zmieniona rezolucja została przyjęta.
– Sytuacja na archipelagu Komorów (ACP-UE/101.542/13/ fin.)
Złożono wniosek o głosowanie odrębne w poszczególnych kolegiach.
Poprawka wycofana: 4.
Poprawki odrzucone: 1, 2, 3, 5.
Rezolucja została odrzucona.
16. Głosowanie nad poprawkami do Regulaminu Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE
Poprawki do Regulaminu Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego przedstawione przez Prezydium zgodnie z art. 35 Regulaminu zostały przyjęte jednogłośnie.
17. Sprawy różne
Współprzewodniczący Louis Michel zdał relację z wizyty w więzieniu Kaliti, którą odbył ze współprzewodniczącą Joyce Laboso wcześniej tego dnia.
Głos zabrali: Michèle Rivasi, współprzewodniczący Louis Michel, Mohammed Abdallahi Ould Guelaye (Mauretania), Ana Gomes oraz Jacob Oulanyah (Uganda).
18. Termin i miejsce 27. sesji Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego
27. sesja Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego odbędzie się w dniach 17-19 marca 2014 r. w Strasburgu (Francja).
Współprzewodniczący podziękował władzom Etiopii za doskonałe zaplecze i dobrą organizację sesji, dziękując także współsekretarzom i całemu personelowi za ich pracę.
Współprzewodniczący poinformował Zgromadzenie, że do władz Grecji oraz do instytucji UE zostały wysłane pisma wyrażające głębokie rozczarowanie faktem, iż grecka prezydencja nie będzie gospodarzem kolejnej sesji.
(Posiedzenie zostało zamknięte o godz. 18.20)
| Joyce LABOSO i | Alhaj Muhammad MUMUNI i |
| Louis MICHEL | Luis Marco AGUIRIANO NALDA |
| Współprzewodniczący | Współsekretarze generalni |
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
ALFABETYCZNA LISTA CZŁONKÓW WSPÓLNEGO ZGROMADZENIA PARLAMENTARNEGO
ALFABETYCZNA LISTA CZŁONKÓW WSPÓLNEGO ZGROMADZENIA PARLAMENTARNEGO
| Przedstawiciele AKP | Przedstawiciele PE |
| LABOSO, (KENIA), współprzewodnicząca | MICHEL, współprzewodniczący |
| ANGOLA | ALFONSI |
| ANTIGUA I BARBUDA | ALVES |
| BAHAMY | BAUER |
| BARBADOS | BEARDER |
| BELIZE | BICEP |
| BENIN | BULLMANN |
| BOTSWANA | CALLANAN |
| BURKINA FASO | CARVALHO |
| BURUNDI | CASA |
| KAMERUN (wiceprzewodniczący) | CASINI |
| WYSPY ZIELONEGO PRZYLĄDKA | CASPARY |
| REPUBLIKA ŚRODKOWOAFRYKAŃSKA | CASTEX |
| CZAD | CHRISTENSEN |
| KOMORY | COELHO |
| KONGO (Demokratyczna Republika Konga) | DE KEYSER |
| KONGO (Republika Konga) (wiceprzewodniczący) | DELVAUX |
| WYSPY COOKA | DE MITA |
| WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ | DE SARNEZ |
| DŻIBUTI (wiceprzewodniczący) | DURANT |
| DOMINIKA | ENGEL |
| REPUBLIKA DOMINIKAŃSKA (wiceprzewodniczący) | ESTARÀS FERRAGUT |
| ERYTREA | FERREIRA, Elisa |
| ETIOPIA | FERREIRA, João |
| FIDŻI | FORD |
| GABON | GABRIEL |
| GAMBIA | GAHLER |
| GHANA | GOERENS (wiceprzewodniczący) |
| GRENADA (wiceprzewodniczący) | GRIESBECK |
| GWINEA | GUERRERO SALOM |
| GWINEA BISSAU | HALL |
| GUJANA | HÄNDEL |
| HAITI | HANNAN |
| Przedstawiciele AKP | Przedstawiciele PE |
| JAMAJKA | HAUG |
| KIRIBATI | JENSEN |
| LESOTO | JOLY |
| LIBERIA | KACZMAREK |
| MADAGASKAR | KLASS (wiceprzewodnicząca) |
| MALAWI (wiceprzewodniczący) | KORHOLA |
| MALI | KUHN |
| WYSPY MARSHALLA (Republika Wysp Marshalla) | KURSKI |
| MAURETANIA (wiceprzewodniczący) | LEGUTKO |
| MAURITIUS (wiceprzewodnicząca) | LE PEN |
| MIKRONEZJA (Sfederowane Stany Mikronezji) | LÓPEZ AGUILAR |
| MOZAMBIK (wiceprzewodniczący) | LÖVIN |
| NAMIBIA | McMILLAN-SCOTT |
| NAURU | MANDERS |
| NIGER (wiceprzewodniczący) | MARTIN |
| NIGERIA | MARTÍNEZ MARTÍNEZ |
| NIUE | MATO ADROVER |
| PALAU | MAYER |
| PAPUA NOWA GWINEA | MITCHELL |
| RWANDA | MIZZI |
| SAINT KITTS I NEVIS | MOREIRA |
| SAINT LUCIA | NEUSER |
| SAINT VINCENT I GRENADYNY | NICHOLSON (wiceprzewodniczący) |
| SAMOA (wiceprzewodniczący) | OMARJEE (wiceprzewodniczący) |
| WYSPY ŚW. TOMASZA I WYSPA KSIĄŻĘCA | OUZKÝ (wiceprzewodniczący) |
| SENEGAL | RIVASI (wiceprzewodnicząca) |
| SESZELE | ROITHOVÁ (wiceprzewodnicząca) |
| SIERRA LEONE | RONZULLI (wiceprzewodnicząca) |
| WYSPY SALOMONA | SCHLYTER |
| SOMALIA | SCHMIDT |
| REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI | SCHNELLHARDT |
| SURINAM | SCOTTÀ |
| SUAZI | SENYSZYN |
| TANZANIA | SPERONI (wiceprzewodniczący) |
| TIMOR WSCHODNI | ŠTASTNÝ (wiceprzewodniczący) |
| TOGO | STRIFFLER |
| Przedstawiciele AKP | Przedstawiciele PE |
| TONGA | STURDY |
| TRYNIDAD I TOBAGO | TIROLIEN |
| TUVALU | TOIA |
| UGANDA | VAUGHAN (wiceprzewodniczący) |
| VANUATU (wiceprzewodniczący) | VLASÁK |
| ZAMBIA | WEBER |
| ZIMBABWE | WIELAND |
| ZANICCHI | |
| ZIMMER |
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE | |
| PURCELL (SAMOA), współprzewodniczący | CASA, współprzewodniczący | |
| HONGWANE (ZIMBABWE), wiceprzewodniczący | KORHOLA, wiceprzewodnicząca | |
| MILEBOU-AUBUSSON (GABON), wiceprzewodniczący | CASTEX, wiceprzewodnicząca | |
| ANTIGUA I BARBUDA | ALFONSI | |
| YEHOUETOME (BENIN) | CALLANAN | |
| NGON-BABA (REPUBLIKA ŚRODKOWOAFRYKAŃSKA) | CASINI | |
| NDOUANE (KONGO, Republika Konga) | DE KEYSER | |
| TOURE (WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ) | DURANT | |
| WAÏSS (DŻIBUTI) | FERREIRA, Elisa | |
| ERYTREA | GABRIEL | |
| DAGO (ETIOPIA) | GAHLER | |
| USAMATE (FIDŻI) | GRIESBECK | |
| GWINEA | HANNAN | |
| DHARAMKUMAR (GUJANA) | HÄNDEL | |
| HAITI | KACZMAREK | |
| JACKSON (JAMAJKA) | LE PEN | |
| KIRIBATI | LÓPEZ AGUILAR | |
| KOLLIE (LIBERIA) | MANDERS | |
| MALI | MARTÍNEZ MARTÍNEZ | |
| MOZAMBIK | MOREIRA | |
| PALAU | NICHOLSON | |
| TOZAKA (WYSPY SALOMONA) | ROITHOVÁ | |
| SAINT VINCENT I GRENADYNY | SCHMIDT | |
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE | |
| DLAMINI (SUAZI) | SPERONI | |
| KLASSOU (TOGO) | STRIFFLER | |
| OULANYAH (UGANDA) | WIELAND | |
KOMISJA ROZWOJU GOSPODARCZEGO, FINANSÓW I HANDLU
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE |
| SALL (SENEGAL), współprzewodniczący | CARVALHO, współprzewodnicząca |
| LENGKON (VANUATU), wiceprzewodniczący | LEGUTKO, wiceprzewodniczący |
| VAN DER WALT (NAMIBIA), wiceprzewodniczący | ALVES, wiceprzewodniczący |
| DE FONTES PEREIRA (ANGOLA) | BICEP |
| WORREL (BARBADOS) | BULLMANN |
| WA BASHARA (DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA) | CASPARY |
| ENGEL | |
| KINGSFORD BAGBIN(GHANA) | FORD |
| MESSU (GWINEA RÓWNIKOWA) | GOERENS |
| KEMBI-GITURA (KENIA) | GUERRERO SALOM |
| SOFONIA (LESOTO) | JENSEN |
| VUWA-KAUNDA (MALAWI) | KUHN |
| WYSPY MARSHALLA | MARTIN |
| OULD GUELAYE (MAURETANIA) | MATO ADROVER |
| DEERPALSING (MAURITIUS) | MAYER |
| AHMED (NIGERIA) | McMILLAN-SCOTT |
| POLISI (RWANDA) | MICHEL |
| SAINT KITTS I NEVIS | MITCHELL |
| LONG (SAINT LUCIA) | MIZZI |
| WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA | OMARJEE |
| POOL (SESZELE) | SCHLYTER |
| SIERRA LEONE | ŚTASTNY |
| AMIN ABDEL MAGID (SUDAN) | STURDY |
| PANKA (SURINAM) | TIROLIEN |
| HAVEA TAIONE (TONGA) | WEBER |
| KHAN (TRYNIDAD I TOBAGO) | ZANICCHI |
| TUVALU |
KOMISJA SPRAW SPOŁECZNYCH I ŚRODOWISKA
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE |
| NDUGAI (TANZANIA), współprzewodniczący | RIVASI, współprzewodnicząca |
| WEIDOU (CZAD), wiceprzewodniczący | BAUER, wiceprzewodnicząca |
| GRENADA, wiceprzewodniczący | SCHNELLARDT, wiceprzewodniczący |
| BAHAMY | BEARDER |
| BELIZE | CHRISTENSEN |
| (BOTSWANA) | COELHO |
| TAPSOBA (BURKINA FASO) | DELVAUX |
| KARERWA (BURUNDI) | DE MITA |
| OWONA KONO (KAMERUN) | DE SARNEZ |
| WYSPY ZIELONEGO PRZYLĄDKA | ESTARÀS FERRAGUT |
| DJAE (KOMORY) | FERREIRA, João |
| TURA (WYSPY COOKA) | HALL |
| DOMINIKA | HAUG |
| (REPUBLIKA DOMINIKAŃSKA) | JOLY |
| BALDEH (GAMBIA) | KLASS |
| GWINEA BISSAU | KURSKI |
| (MADAGASKAR) | LÖVIN |
| SFEDEROWANE STANY MIKRONEZJI | NEUSER |
| NAURU | OUZKÝ |
| CHEGOU (NIGER) | RONZULLI |
| TAGELAGI (NIUE) | SCOTTÀ |
| KOIM (PAPUA NOWA GWINEA) | SENYSZYN |
| SOMALIA | TOIA |
| (REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI) | VAUGHAN |
| TIMOR WSCHODNI | VLASÁK |
| HAMUDULU (ZAMBIA) | ZIMMER |
ZAŁĄCZNIK II
LISTA OBECNOŚCI NA SESJI W DNIACH 25-27 LISTOPADA 2013 R. W ADDIS ABEBIE (ETIOPIA)
LISTA OBECNOŚCI NA SESJI W DNIACH 25-27 LISTOPADA 2013 R. W ADDIS ABEBIE (ETIOPIA)
| LABOSO, (Kenia), współprzewodnicząca | MICHEL, współprzewodniczący(2),(3) |
| DE FONTES PEREIRA (Angola) | ALFONSI |
| WORRELL (Barbados) | ATTARD-MONTALTO(1),(2) (za MOREIRĘ, V.) |
| YEHOUETOME (Benin) | BEARDER |
| MOTLHALE (Botswana) | BINEV (za SPERONIEGO, F. E.) |
| TAPSOBA (Burkina Faso) | BOUILLAND (za DE MITĘ, L.) |
| KARERWA (Burundi) | CALLANAN |
| OWONA KONO (Kamerun), wiceprzewodniczący | CARVALHO(1) |
| NGON-BABA (Republika Środkowoafrykańska) | CHRISTENSEN |
| WEIDOU (Czad) | DE SARNEZ(1) |
| DJAE (Komory) | GABRIEL |
| LUTUNDULA APALA (Kongo, Demokratyczna Republika Konga) | GOMES (za FERREIRĘ, E.) |
| NDOUANE (Republika Konga) | GRIESBECK(1) |
| TURA (Wyspy Cooka) | GUERRERO SALOM |
| TOURE (Wybrzeże Kości Słoniowej) | GUTIERREZ-CORTINES (za MATĘ, G.) |
| WAISS (Dżibuti) (wiceprzewodniczący) | HALL |
| JIMÉNEZ (Republika Dominikańska) (wiceprzewodniczący) | KACZMAREK |
| USAMATE (Fidżi) | KLASS (wiceprzewodnicząca) |
| MILEBOU AUBUSSON (Gabon) | KORHOLA |
| BALDEH (Gambia) | LEINEN (za TOIĘ, P.) |
| BAGBIN (Ghana) | LOPEZ AGUILAR |
| SEERAJ (Gujana) | MARTINEZ MARTINEZ(1) |
| RAKOTOMIANDRISOA (Madagaskar) | MAYER |
| VUWA-KAUNDA (Malawi) | MITCHELL |
| OULD GUELAYE (Mauretania) | MIZZI |
| SITHOLE (Mozambik) (wiceprzewodnicząca) | MUNIZ DE URQUIZA (za CASTEX, F.) |
| VAN DER WALT (Namibia) | NEUSER |
| CHEGOU (Niger) (wiceprzewodniczący) | NICOLAI (za MANDERSA, T.) |
| AHMED (Nigeria) | RINALDI(1),(2) (za JENSEN, E.) |
| TAGELAGI (Niue) | RIVASI |
| KOIM (Papua Nowa Gwinea) | SCHMIDT |
| KANAI (Palau) | SCHNELLHARDT |
| LONG (Saint Lucia) | STASTNY |
| PURCELL (Samoa) (wiceprzewodniczący) | TIROLIEN(2),(3) |
| SALL (Senegal) | VAUGHAN |
| POOL (Seszele) | VANHECKE(1) (za SCOTTĘ, G.) |
| BUNDU (Sierra Leone) | VLASAK(1) |
| TOZAKA (Wyspy Salomona) | WIELAND |
| SWART (Republika Południowej Afryki) | WLOSOWICZ(2),(3) za KURSKIEGO, J.) |
| PANKA (Surinam) | |
| DLAMINI (Suazi) | |
| NDUGAI (Tanzania) (wiceprzewodniczący) | |
| KLASSOU (Togo) | |
| TAIONE (Tonga) | |
| KHAN (Trynidad i Tobago) | |
| OULANYAH (Uganda) | |
| KALTALIO (Vanuatu)(*) | |
| HAMUDULU (Zambia) | |
| HLONGWANE (Zimbabwe) |
(*) Kraj reprezentowany przez osobę nie będącą posłem do Parlamentu.
(1) Obecni w dniu 25 listopada 2013 r.
(2) Obecni w dniu 26 listopada 2013 r.
(3) Obecni w dniu 27 listopada 2013 r.
| Ponadto obecni: | ||
| ANGOLA | BARBADOS | BENIN |
| TEIXEIRA | CHANDLER | DAYORI |
| GUNGA | HOUNGNIGBO | |
| CHINLINGUTILA | AGNIDOZAN | |
| TCHIKANHA | ||
| da Silva. PEREIRA | ||
| AVELINO | ||
| BOTSWANA | BURKINA FASO | BURUNDI |
| MANGOLE | DOAMBA | MWIDOGO |
| MOTSHOME | OUEDRAOGO ZARE | KAREKEZI |
| CHINGAPANE | BAKIO | NIYUBAHWE |
| LENGWADIBE | ||
| KAMERUN | REPUBLIKA ŚRODKOWOAFRY- | CZAD |
| GBERI | KAŃSKA | ADJI |
| AWUDU MBAYA | NOUGANGA | TEKILO |
| ESSOMBA ATANGANA | DINGAOMAIBE | |
| DAOUDA | NGARSOULEDE | |
| FOKOU | AFFONO | |
| NGOUNGOURE EPSE SAMBA | GUELPINA | |
| NDOUMBA NGONO | ||
| KONGO (Demokratyczna Repub- | KONGO, Republika Konga | WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ |
| lika Konga) | IBOVI | F. TOURE |
| MABAYA GIZI AMINE | KOURISSA | S. TOURE |
| BASIALA MAKA | NGAMELLA | KRA |
| wa BASHARA | APATOUL | |
| KAT MUSHITU | BOUNDA | |
| OTSHUMAMPITA ALOKI | ||
| NGOY SALIBOKO | ||
| LONTANGE BONGIMA | ||
| EBUA LIHAU | ||
| NGINDU KABUNDI BIDUAYA | ||
| MUKENDI | ||
| BOKO MUKE | ||
| LUKUKA | ||
| KUBA | DŻIBUTI | GWINEA RÓWNIKOWA |
| SHELTON | WAIS | NGUEMA MANANA |
| MARICHAL | GOUMANEH | NOHAME ELA |
| ABDILLAHI | CHEVOL ABOMALA | |
| WARSAMA | SANGO WILASI | |
| SAID | ||
| HASSAN | ||
| BILIL | ||
| SAID | ||
| DAOUD | ||
| FARAH | ||
| ETIOPIA | FIDŻI | GABON |
| DABA | VOCEA | DAMAS OZIMO |
| TOGA CHANAKA | ONGOUORI NGOUBILI | |
| TESSEMA | RISSONGA | |
| ESHETE | KOUMBA | |
| MELESE BELAY | ||
| TADESSE | ||
| DESTA | ||
| GAMBIA | GHANA | GUINEE |
| SILLAH | ASAMOAH | NOUNKE |
| KEBBEH | BROWN | |
| CAMARA | SARKU ALIFO | |
| GUJANA | KENIA | LESOTO |
| GOMES | WA KABANDO | MAHASE-MOILOA |
| ADEN | MAPHIKE | |
| WERU | LIPHOLO | |
| ONGUKA | LEBOTSA | |
| MOGERE | MOKOALELI | |
| NDINDIRI | ||
| MUNYUA | ||
| WAIGANJO | ||
| MADAGASKAR | MALAWI | MAURETANIA |
| NORBERT RICHARD | KAUNDA | MINT HAMA |
| SETILAHY | KAMLONGERA | |
| CHISALA | ||
| CHINYAMA | ||
| MAKANDE | ||
| MOZAMBIK | NAMIBIA | NIGERIA |
| MALENDZA | NAHOLO | OUSMANE |
| MANUEL | NGHILEEDELE | FOUKORI |
| MATE | MUCHILA | TONDY |
| DAVA | MAINA CAZALICA | |
| NIGERIA | PAPUA NOWA GWINEA | SAMOA |
| IVVEJUO | BALANGETUMA | LUTERU |
| AHMED | MARO | |
| AUDU | ||
| ABDULLAHI | ||
| ALHASSAN | ||
| AKPAN | ||
| TILLEY-GYADO | ||
| ISIYAK | ||
| SENEGAL | SESZELE | SIERRA LEONE |
| TALL | VEL | LEWALLY |
| DIALLO | SAMSON | KUYEMBEH |
| FALL | SORIE | |
| LO | ||
| SECK | ||
| SUDAN | SURINAM | SUAZI |
| AMIR ABDELMAGID | CASTELEN | MASUKU |
| NASR-ADEEN | TARNADI | |
| ISMAIEL ALBAGIER | NELSON | |
| TANZANIA | TRYNIDAD I TOBAGO | UGANDA |
| AZZAN ZUNGU | JOSEPH | BIHANDE |
| YAKUBU | JOHNSTON | AKOL |
| NZOWA | NABBANJA KAWEESA KAGORO | |
| VANUATU | ZAMBIA | ZIMBABWE |
| LENGKON | KABWE | CHIKWINYA |
| JOY | NGULUBE | MPARIWA |
| RURU | MUBANGA | MUCHADA |
| MAYONDI | CHIPARE CHIKURI MASARA |
RADA AKP
Fonotoe Luafesili Pierre Lauofo, wicepremier oraz minister spraw zagranicznych i handlu Samoa i urzędujący przewodniczący Rady AKP
RADA UE
Rolandas Kriš čiūnas, wiceminister spraw zagranicznych Litwy i przedstawiciel Przewodniczącego Rady UE
KOMISJA EUROPEJSKA
PIEBALGS, komisarz ds. rozwoju
ESDZ
COSTA PEREIRA, kierownik wydziału ds. obszaru panafrykańskiego
EKES
VERBOVEN
COMESA
NKANAGU
AU
MWENCHA
OIF
BARARUNYERETSE
SEKRETARIAT AKP
MUMUNI, współsekretarz generalny
SEKRETARIAT UE
AGUIRIANO NALDA, współsekretarz generalny
ZAŁĄCZNIK III
AKREDYTACJA PRZEDSTAWICIELI SPOZA PARLAMENTÓW
AKREDYTACJA PRZEDSTAWICIELI SPOZA PARLAMENTÓW
John Usamate,
minister pracy, stosunków przemysłowych i zatrudnienia oraz szef delegatury w Fidżi
Madagaskar
Jean Ernest Rakotomiandrisoa,
członek Narodowego Kongresu ds. Przemian (National Congress of Transition) i szef delegatury na Madagaskarze
ZAŁĄCZNIK IV
TEKSTY PRZYJĘTE
TEKSTY PRZYJĘTE
(ACP-EU/101.521/13/fin.)
– Rezolucja w sprawie współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej: szanse i wyzwania dla państw AKP
(ACP-EU/101.516/13/fin.)
– Rezolucja w sprawie skutków społecznych i środowiskowych pasterstwa w państwach
AKP (AKP-UE/101.526/13/fin.)
– Rezolucja w sprawie bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior
(ACP-EU/101.541/13/fin.)
– Poprawki do Regulaminu Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego (AP101.347)
REZOLUCJA 1
w sprawie przestrzegania praworządności oraz znaczenia bezstronnego i niezawisłego sądownictwa
w sprawie przestrzegania praworządności oraz znaczenia bezstronnego i niezawisłego sądownictwa
– zgromadzone w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 25-27 listopada 2013 r.,
– uwzględniając art. 18 ust. 1 swojego Regulaminu,
– uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 2 i art. 21 ust. 1 i 2,
– uwzględniając umowę z Kotonu, w szczególności jej art. 8 ust. 4, art. 9, art. 33 ust. 1 i art. 96,
– uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów przyjętą w dniu 30 stycznia 2007 r., w szczególności jej art. 2 ust. 2, 5, 6 i 9, art. 3 ust. 1, 2, 5, 7, 8 i 9 oraz art. 4, 10, 12, 15, 17, 27, 32 i 33,
– uwzględniając Kartę społeczeństwa obywatelskiego CARICOM z dnia 19 lutego 1997 r., w szczególności jej art. XVII,
– uwzględniając deklarację w sprawie demokracji, politycznego, gospodarczego i korporacyjnego ładu przyjętą przez Organizację Jedności Afrykańskiej w dniu 8 lipca 2002 r., w szczególności jej art. 7 i 14,
– uwzględniając przyjętą przez Unię Afrykańską konwencję w sprawie zapobiegania korupcji i zwalczania jej z dnia 11 lipca 2003 r., w szczególności jej art. 3 i 17 2 ,
– uwzględniając sprawozdanie Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 16 marca 2012 r. w sprawie programu działania mającego na celu umocnienie praworządności na szczeblu krajowym i międzynarodowym,
– uwzględniając podstawowe zasady ONZ dotyczące niezawisłości sądownictwa,
– uwzględniając protokół A/SP1/12/01 Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej w sprawie demokracji i dobrego sprawowania rządów przyjęty w Dakarze w dniu 21 grudnia 2001 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji ds. Politycznych (ACP-EU/101.521/A/fin.),
A. mając na uwadze, że poszanowanie praworządności i równowaga między władzami (wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą) stanowią warunek sine qua non wdrożenia i funkcjonowania stabilnej demokracji - co jest wspólnym i zasadniczym celem współpracy między UE a AKP - oraz podstawowy element dobrych rządów i promowania sprawiedliwego państwa i zrównoważonego rozwoju politycznego, gospodarczego i społecznego, przez co demokracja parlamentarna funkcjonuje łatwiej;
B. mając na uwadze, że faktyczny, stanowczy i jasny podział władzy jest kluczowy dla zapewnienia prawdziwie bezstronnego, niezawisłego i łatwo dostępnego sądownictwa;
C. mając na uwadze, że powołane struktury prawne powinny gwarantować równowagę między trzema konstytucyjnymi władzami, które muszą być niezależne od osób zajmujących poszczególne stanowiska;
D. mając na uwadze, że sieć wolnej i etycznej prasy oraz społeczeństwo obywatelskie, którego prawa są przestrzegane i które jest uwzględniane podczas podejmowania decyzji politycznych, mogą przyczyniać się do zapewnienia właściwej równowagi między władzami konstytucyjnymi;
E. mając na uwadze, że stały rozwój demokracji i wprowadzenie w życie należycie funkcjonującego systemu konstytucyjnego stanowią dla państw AKP i UE przedmiot znacznego wspólnego zainteresowania;
F. mając na uwadze, że istnienie bezstronnego, niezawisłego i łatwo dostępnego sądownictwa stanowi we wszystkich państwach kluczowy czynnik praworządności gwarantujący przestrzeganie prawa przez wszystkich, sprzyjający zrównoważonemu wzrostowi gospodarczemu i zwiększeniu zaufania obywateli do rządu, co przekłada się na większą stabilność polityczną i bezpieczeństwo;
G. mając na uwadze, że korupcja w wymiarze sprawiedliwości narusza zasadę niedyskryminacji oraz prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości, rzetelnego procesu sądowego i skutecznego środka odwoławczego, które mają zasadnicze znaczenie dla egzekwowania wszystkich innych praw człowieka, oraz mając na uwadze, że korupcja poważnie narusza niezależność, kompetencje i bezstronność sądownictwa i administracji publicznej, pogłębiając brak zaufania do instytucji publicznych, podważając zasadę praworządności oraz prowadząc do przemocy;
H. mając na uwadze, że wystarczająca liczba dobrze wykwalifikowanych pracowników, których zatrudniono na podstawie obiektywnych i sprawiedliwych kryteriów, ma podstawowe znaczenie dla właściwego funkcjonowania sądownictwa i policji;
I. mając na uwadze, że zaufanie obywateli do systemu prawnego ich państwa oraz do legitymizacji sądów zależy od sprawiedliwego, przejrzystego, uczciwego i skutecznego sądownictwa;
J. mając na uwadze, że uczciwość w sprawach publicznych i zarządzaniu funduszami publicznymi stanowi podstawę dobrych rządów i praworządności i jest postrzegana jako czynnik ograniczający korupcję; mając na uwadze, że przywódcy polityczni powinni być pociągani do odpowiedzialności politycznej i karnej za przywłaszczanie sobie funduszy publicznych; mając na uwadze, że powszechna korupcja i brak przejrzystości, dostępu do informacji oraz czynnego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji uniemożliwiają obywatelom pociągnięcie rządów oraz przedstawicieli politycznych do odpowiedzialności w celu zadbania o to, by wpływy z eksploatacji zasobów i rynku wykorzystywane były do zapewnienia przestrzegania praw człowieka; mając na uwadze, że rządy powinny dołożyć wszelkich starań, aby zwalczyć korupcję w przedsiębiorstwach publicznych i prywatnych;
K. mając na uwadze, że zasadę dobrych rządów, będącą kluczowym elementem współpracy między UE a krajami AKP, określa się jako długoterminowy proces zmian oparty na uniwersalnych założeniach i zasadach oraz wspólnych dążeniach, które muszą mieć zastosowanie do wielkich zadań władczych państwa, a także do wzajemnych relacji między instytucjami publicznymi i obywatelami 3 ;
L. mając na uwadze, że edukacja od najwcześniejszych lat, zwłaszcza edukacja obywatelska, a także powszechna i ogólna świadomość kultury pokoju, praw człowieka, demokracji, praworządności i swobód obywatelskich stanowią kluczowy czynnik umacniania poczucia przynależności obywateli do społeczeństwa i zaangażowania obywateli w społeczeństwo, a także wpajania poszanowania dla praworządności;
M. mając na uwadze, że te same zasady muszą mieć zastosowanie powszechne i nie mogą podlegać specjalnym "normom" krajowym lub regionalnym, nawet jeżeli sposób ich stosowania może różnić się w zależności od kraju;
1. przypomina, że każdy system demokratyczny opiera się na konstytucji i powiązanym z nią wymiarze sprawiedliwości, oraz podkreśla w związku z tym znaczenie zasady niezawisłości sądownictwa;
2. kładzie nacisk na rzeczywiste przyjęcie i stosowanie odpowiednich artykułów dotyczących praworządności, podziału władzy i niezawisłości sądownictwa zawartych w traktatach, kartach, porozumieniach i deklaracjach organizacji międzynarodowych, takich jak ONZ, Unia Afrykańska, UE i organizacje regionalne;
3. wzywa organizacje międzynarodowe i regionalne do wykorzystywania swoich wpływów w celu wspierania parlamentów narodowych w sprawowaniu funkcji kontrolnej nad władzą wykonawczą; zachęca w tym celu do wymiany dobrych praktyk między parlamentami państw AKP i państw członkowskich Unii Europejskiej;
4. z zadowoleniem przyjmuje wdrożenie regionalnych inicjatyw na rzecz dobrych rządów, takich jak afrykański mechanizm wzajemnej oceny, oraz wzywa do opracowania podobnych rozwiązań w sektorze sprawiedliwości;
5. zaleca, aby w konstytucjach lub w zasadniczych dokumentach prawa państwowego wyraźnie określono zasady podziału władzy i sprecyzowano odpowiadające im ramy instytucjonalne; w tym względzie zgłasza zastrzeżenia wobec obserwowanej, wątpliwej z punktu widzenia prawa konstytucyjnego praktyki, zgodnie z którą większości konstytucyjne mogą ograniczać prawa mniejszości na gruncie krajowym, stworzone w celu umożliwienia politycznej kontroli; podkreśla, że zmiany konstytucji powinny być dokonywane w wyjątkowych sytuacjach i powinny stanowić odpowiedź na potrzebę o charakterze instytucjonalnym, a nie politycznym; zachęca zatem, by przed jakąkolwiek zmianą konstytucji wprowadzano w życie formalne mechanizmy kontroli politycznej oraz kontroli sprawowanej przez niezależny trybunał konstytucyjny;
6. jest zdania, że ustanowienie skutecznych praw chroniących mniejszość parlamentarną, w połączeniu ze stosowaniem surowych i zapewniających wysoki stopień przejrzystości przepisów dotyczących finansowania partii politycznych, jest niezbędne w celu umożliwienia demokratycznej kontroli, równowagi pomiędzy poszczególnymi rodzajami władzy i trwałej demokracji;
7. ponownie wskazuje, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa pozytywną i aktywną rolę w kontaktach między władzami państwa a partiami politycznymi i obywatelami oraz w zapobieganiu zamachom stanu lub naruszaniu praworządności;
8. podkreśla znaczenie wolnych i niezależnych pluralistycznych mediów, które są w stanie uczestniczyć w demokratycznej kontroli i przyczyniać się do równowagi między władzami państwa i które są chronione prawami wynikającymi z ustawodawstwa dotyczącego wolności informacji; apeluje o położenie kresu nękaniu dziennikarzy, którym powinno się umożliwić wykonywanie pracy w sposób niezależny, bez obawy przed przemocą i oskarżeniami, a także o natychmiastowe uwolnienie dziennikarzy i blogerów niesłusznie pozbawionych wolności ze względu na ich pracę; apeluje o zmianę ustawodawstwa dotyczącego walki z terroryzmem i ekstremizmem oraz przepisów dotyczących bezpieczeństwa narodowego, zdrady lub działalności wywrotowej, które to przepisy mogą być wykorzystywane do prześladowania dziennikarzy i pozbawiania ich wolności;
9. zdecydowanie zaleca umocnienie struktur i instytucji państwowych, zwłaszcza tych, które są powiązane z sądownictwem; wzywa organy krajowe do przyznania niezbędnych środków na ten cel; zwraca uwagę, że kar i wyroków skazujących orzekanych przez sądy nie można wykonywać bez wiarygodnego systemu więziennictwa, który otrzymuje niezbędne finansowanie i działa w oparciu o poszanowanie praw człowieka;
10. uważa, że UE powinna zwracać większą uwagę na sytuację "państw upadłych" zgodnie z zasadami OECD dotyczącymi podejmowania działań międzynarodowych w niestabilnych państwach i sytuacjach niestabilności;
11. wzywa do zrozumiałego i przejrzystego stanowienia prawa w obszarze gospodarki, co w połączeniu z niezawisłym sądownictwem mogłoby zwiększyć zaufanie inwestorów, a tym samym znacznie przyczynić się do zrównoważonego rozwoju gospodarczego; w związku z tym wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na przepisy dotyczące własności oraz podkreśla znaczenie wprowadzenia w życie - jako podstawowych zasad demokracji - prawa do uczestnictwa i prawa dostępu do informacji, a także mechanizmów odpowiedzialności publicznej, takich jak otwarte dane;
12. podkreśla potrzebę umocnienia, w drodze szkoleń i przekwalifikowania, wewnętrznej zdolności podmiotów odpowiedzialnych za sądownictwo (Trybunał Konstytucyjny, niezależne krajowe komisje wyborcze, sędziowie, prokuratorzy, wydziały dochodzeniowe) oraz instytucjonalizacji wewnętrznych mechanizmów kontroli rzetelności;
13. zaleca powołanie sądu dyscyplinarnego dla pracowników systemu sądownictwa, aby zagwarantować niezawisłość sędziów w obliczu perspektyw rozwoju kariery i nominacji;
14. podkreśla wyraźną potrzebę rozwiązywania codziennych problemów, takich jak ubóstwo, brak świadczonej po przystępnych cenach opieki zdrowotnej i korupcja, które wzmagają poczucie obywateli, że demokracja nie poprawiła warunków życia;
15. jest zdania, że silne i dysponujące wystarczającymi zasobami sądownictwo stanowi zabezpieczenie przed epidemią korupcji; uważa w związku z tym, że pracownicy sądownictwa i policji muszą otrzymywać adekwatne wynagrodzenie i nie mogą być narażeni na jakiekolwiek naciski, wystawiające na próbę ich uczciwość lub utrudniające wykonywanie ich obowiązków zawodowych;
16. podkreśla znaczenie, jakie ma wysokiej jakości system kształcenia pracowników sądownictwa i policji, który opiera się na wartościach i etyce humanizmu oraz na zasadach demokratycznych, zasadzie dobrych rządów i zasadzie praworządności;
17. zaleca ustanowienie parlamentarnych instytucji i mechanizmów, które zainicjują zmianę świadomości społecznej w celu stworzenia skutecznej ochrony przed korupcją i nepotyzmem; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie z Dżakarty w sprawie zasad funkcjonowania agencji antykorupcyjnych, wydane w listopadzie 2012 r.; podkreśla potrzebę rozwiązania problemu braku skuteczności w zakresie zwalczania korupcji utworzonych w wielu krajach instytucji antykorupcyjnych, który wynika głównie z powodu ich uwarunkowań instytucjonalnych, braku niezależności funkcjonalnej od władzy wykonawczej, braku wsparcia politycznego, odbierania im zasobów finansowych, ich przepisów dotyczących wybierania i mianowania urzędników, a także ich uprawnień egzekucyjnych; wzywa do opracowania międzynarodowych norm dotyczących niezależności i skuteczności organów antykorupcyjnych, które to normy powinny zostać opracowane na szczeblu międzyrządowym w celu ich ostatecznego przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ i które powinny stanowić odpowiednik zasad paryskich dotyczących krajowych instytucji ds. praw człowieka oraz obejmować równie szeroki zakres; podkreśla, że zasady te powinny stanowić kryterium oceny odpowiedzialności w ramach wzajemnej oceny działania;
18. popiera utworzenie międzynarodowej komisji ds. walki z korupcją w drodze międzynarodowego traktatu lub protokołu do konwencji ONZ przeciwko korupcji, którym to protokołem powołano by międzynarodowy organ dochodzeniowy o uprawnieniach odpowiadających uprawnieniom krajowych organów ścigania oraz organów odpowiedzialnych za egzekwowanie przestrzegania prawa, w celu dochodzenia i ścigania przestępstw korupcyjnych na terytoriach państw-sygnatariuszy oraz o uprawnieniach umożliwiających wnoszenie oskarżeń przed krajowymi sądami karnymi;
19. podkreśla, że zasady i praktyki dobrych rządów w dziedzinie sądownictwa muszą zostać zaszczepione na szczeblu struktur lokalnych, zwłaszcza poprzez rozwój infrastruktury sądowej odznaczającej się wysoką jakością i obejmującej swym zasięgiem całe terytorium;
20. zachęca do podejmowania inicjatyw w zakresie reform systemów sądownictwa i uważa, że w takie reformy powinny być w pełni zaangażowane odnośne delegatury Unii, ich poszczególni partnerzy i społeczeństwo obywatelskie;
21. zaleca włączenie edukacji obywatelskiej do krajowych programów kształcenia od najwcześniejszych lat, aby promować kulturę odpowiedzialności, świadomości praw człowieka, demokracji i praworządności, zwłaszcza z zamiarem walki z epidemią korupcji;
22. zaleca włączenie lokalnych elementów do systemu sądownictwa oraz do ogólnej demokratycznej struktury państwa, aby zapewnić lepsze zaangażowanie obywateli, przy zachowaniu pełnego poszanowania demokratycznych zasad i wartości; podkreśla w tym kontekście znaczenie dialogu na szczeblu lokalnym oraz działań straży sąsiedzkiej dla zapobiegania wykroczeniom i przestępstwom oraz dla promowania poszanowania i obrony praworządności i sądownictwa przez obywateli;
23. podkreśla ważną rolę Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) w skutecznych działaniach skierowanych na zwalczanie bezkarności; zwraca w tym kontekście uwagę, że MTK nie może zastępować skutecznych krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych; zachęca do ustanowienia instytucjonalnego mechanizmu regularnego dialogu między MTK i rządami, zwłaszcza z szefami państw i rządów Unii Afrykańskiej, w celu usprawnienia obecnego funkcjonowania MTK dzięki uwzględnieniu kwestii będących przedmiotem zainteresowania poszczególnych stron statutu rzymskiego;
24. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji instytucjom Unii Afrykańskiej i Unii Europejskiej, Radzie Mnistrów AKP-UE, Wspólnocie Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej, Międzyrządowemu Organowi ds. Rozwoju, Południowoafrykańskiej Wspólnocie Rozwoju oraz Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
REZOLUCJA 4
w sprawie współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej: szanse i wyzwania dla państw AKP
w sprawie współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej: szanse i wyzwania dla państw AKP
– zgromadzone w Addis Abebie w dniach 25-27 listopada 2013 r.,
– uwzględniając art. 18 ust. 1 swojego Regulaminu,
– uwzględniając umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. 5 ("umowa z Kotonu") i zmienioną po raz pierwszy w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r. 6 , a po raz drugi w Wagadugu w dniu 22 czerwca 2010 r. 7 ,
– uwzględniając art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który stanowi, że "głównym celem polityki Unii w dziedzinie [współpracy na rzecz rozwoju] jest zmniejszenie, a docelowo, likwidacja ubóstwa. Przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju.",
– uwzględniając oświadczenie wydane przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne w Budapeszcie (maj 2011 r.) na temat 4. Forum Wysokiego Szczebla w sprawie Skuteczności Pomocy w Pusan (Korea Południowa) w 2011 r. 8 ,
– uwzględniając oświadczenie z 7. szczytu szefów państw i rządów w Malabo, w szczególności jego ust. 18, w którym wezwano do zwrócenia szczególnej uwagi na współpracę południe-południe oraz współpracę trójstronną z myślą o położeniu kresu zależności od pomocy 9 ,
– uwzględniając partnerstwo z Pusan w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju zawarte w dniu 1 grudnia 2011 r. 10 ,
– uwzględniając deklarację paryską w sprawie skuteczności pomocy z dnia 2 marca 2005 r. oraz program działania z Akry z dnia 4 września 2008 r. 11 ,
– uwzględniając konkluzje z 3166. posiedzenia Rady Unii Europejskiej (Sprawy Zagraniczne i Rozwój) z dnia 14 maja 2012 r. pt. "Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju: program działań na rzecz zmian" 12 ,
– uwzględniając notę Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie planu ramowego zawierającego wytyczne operacyjne dotyczące wsparcia Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej (SSC/17/3) z dnia 12 kwietnia 2012 r. 13 ,
– uwzględniając sympozjum AKP-OIF poświęcone zacieśnianiu współpracy południe-południe oraz wyzwaniom i szansom dla grupy AKP 14 ,
– uwzględniając dokument końcowy z posiedzenia zespołu modularnego (en. building block) w sprawie współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej, które odbyło się w dniach 5 i 6 marca 2012 r. w Brukseli 15 ,
– uwzględniając wnioski z dialogu politycznego w sprawie współpracy trójstronnej zorganizowanego w Lizbonie w dniach 16 i 17 maja 2013 r. przez OECD i rząd Portugalii 16 ,
– uwzględniając dokument końcowy z Nairobi w sprawie współpracy południe-południe przyjęty przez Konferencję Wysokiego Szczebla Organizacji Narodów Zjednoczonych 17 ,
– uwzględniając sprawozdanie ze wspólnego posiedzenia zarządów UNDP/UNFPA/UNOPS, UNICEF, ONZ Kobiety i WFP z dnia 4 lutego 2013 r. w Nowym Jorku, w sprawie jak najlepszego wykorzystania współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej 18 ,
– uwzględniając przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia ustanawiającego Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju 19 , uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Gospodarczego, Finansów i Handlu w sprawie współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej: szans i wyzwań dla państw AKP (AP101.516/13/fin),
A. mając na uwadze, że pierwsze dziesięciolecie XXI wieku charakteryzowało się szybkim wzrostem gospodarczym dużych krajów wschodzących na Południu (Chiny, Indie, Brazylia, Argentyna, Indonezja, Republika Południowej Afryki itp.), które coraz bardziej potwierdzają swoją decydującą rolę w rozwoju, a w 2010 r., zgodnie z szacunkami OECD, miały prawie 50 % udziału w światowym PKB w porównaniu z udziałem na poziomie 36 % dziesięć lat wcześniej;
B. mając na uwadze, że w tym kontekście i wobec wyzwań w dziedzinie rozwoju państwa AKP coraz częściej wybierały zaangażowanie się w partnerstwo południe-południe, obejmujące nie tylko przepływy finansowe, lecz również wymianę doświadczeń, transfer technologii, preferencyjny dostęp do rynku oraz bardziej solidarną wymianę handlową;
C. mając na uwadze, że przyszłość współpracy południe-południe zależy od działań zbiorowych, które przyczyniają się do rozwoju wszystkich krajów uczestniczących i przynoszą rozwiązania wspólnych problemów;
D. mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym będące w trakcie procesu ratyfikacji przez kraje AKP muszą stanowić narzędzie na rzecz rozwoju krajów partnerskich Unii Europejskiej, zwłaszcza za sprawą dywersyfikacji ich gospodarek i zacieśniania współpracy między krajami AKP;
E. mając na uwadze, że państwa AKP dokonały stopniowej refleksji nad nowymi sposobami realizacji celów dotyczących wyeliminowania ubóstwa i osiągnięcia trwałego rozwoju w większym stopniu na szczeblu regionalnym i za pośrednictwem partnerstw horyzontalnych;
F. mając na uwadze, że współpraca trójstronna jest procesem obejmującym współpracę południe-południe wspieranym przez państwo z Północy, który różni się od zwykłych programów współpracy technicznej tym, że każdy podmiot określa swój wkład w zależności od własnej przewagi komparatywnej, biorąc na siebie część odpowiedzialności za wyniki w dziedzinie rozwoju;
G. mając na uwadze, że współpraca południe-południe powinna być bardziej przejrzysta i powinna angażować w większym stopniu lokalne społeczeństwa obywatelskie;
H. mając na uwadze, że choć osiągnięto znaczny postęp w zakresie realizacji założeń określonych w ramach milenijnych celów rozwoju, to postęp ten jest skrajnie nierównomierny;
I. mając na uwadze, że kraje z Północy mają żywotny interes w zapewnieniu pomyślnego przebiegu współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej;
J. mając na uwadze, że bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) między krajami rozwijającymi się sięgnęły w 2010 r. 16 % światowych inwestycji (tj. ich wartość wyniosła ok. 210 mld USD w porównaniu z 187 mld USD w 2008 r.) oraz że nadal istnieje niewykorzystany potencjał w zakresie ściślejszej transgranicznej integracji gospodarczej południe-południe;
K. mając na uwadze, że zgodnie z raportem Sekretarza Generalnego ONZ dane liczbowe dotyczące współpracy na rzecz rozwoju południe-południe szybko rosły, osiągając poziom 16,2 mld USD w 2008 r., co oznacza wzrost o 63 % w stosunku do 2006 r.,
1. uważa, że zarówno współpraca południe-południe, jak i współpraca trójstronna, mimo ich odmiennego charakteru i zakresu, oferują nowe płaszczyzny działania i otwierają nowe środki współpracy, dzięki którym kraje wschodzące z Południa mogą dzielić się doświadczeniami w osiąganiu sukcesu i wnioskami wyciągniętymi z poniesionych porażek z krajami mniej rozwiniętymi, zwłaszcza z krajami najsłabiej rozwiniętymi (LDC), i oferować im pomoc rozwojową;
2. stwierdza, że kraje wschodzące (Chiny, Indie, Brazylia, Turcja, Maroko, kraje Zatoki Perskiej itp.) masowo inwestują w państwach AKP i należy zachęcać je do wykorzystywania ich pozycji do podejmowania podstawowych wyzwań międzynarodowych, począwszy od ożywienia gospodarczego, a skończywszy na bezpieczeństwie żywnościowym, prawach człowieka i zmianie klimatu;
3. przyznaje, że dzięki bliskości geograficznej i rosnącej komplementarności regionalnej państwa AKP posiadają fachową wiedzę techniczną specyficzną dla ich terytorium, chociaż nadal utrzymuje się brak równowagi w wymianie handlowej, o czym świadczy przykład Chin i Afryki;
4. wyraża ubolewanie z powodu struktury wymiany handlowej między państwami AKP i gospodarkami wschodzącymi, która nie ulega zmianie jakościowej, ponieważ państwa AKP pozostają rezerwuarem podstawowych produktów i surowców służących do napędzania wzrostu przemysłowego pozostałych krajów; nalega, aby kraje te pokazały zdolność do propagowania nowych form mechanizmów rozwoju i uruchamiania środków, dzięki którym stosunki handlowe z krajami wschodzącymi mogłyby wspierać dywersyfikację strukturalną gospodarki;
5. wzywa obecnych partnerów handlowych do udzielania pomocy w zakresie szkolenia i inwestycji w tych gałęziach przemysłu, które zwiększają wartość produktów z krajów AKP i innych krajów południowych, w celu budowania umiejętności i najkorzystniejszego wykorzystania ich zasobów na rzecz zrównoważonego wzrostu w przyszłości;
6. wzywa zatem Unię Europejską do wspierania współpracy południe-południe na rzecz rozwoju, która zdecydowanie opiera się na zasadach równości i wzajemnego interesu, przy uwzględnieniu istniejącego braku równowagi między obiema stronami w ramach partnerstw; jest zdania, że należy zapobiegać zwykłemu wyprzedawaniu surowców oraz wspierać sprawiedliwy handel zasobami, a w szczególności intensywny transfer edukacji, wiedzy i technologii;
7. uważa, że projekty w ramach współpracy trójstronnej stanowią dla Unii Europejskiej dalszą okazję do promowania trwałych partnerstw z krajami AKP;
8. zachęca do rozwoju innowacyjnego finansowania, takiego jak możliwość wprowadzenia podatku od emisji dwutlenku węgla opartego na zasadzie "zanieczyszczający płaci", zważywszy, że kraje rozwinięte i wschodzące są często znaczącym, choć nie jedynym, źródłem emisji dwutlenku węgla ze względu na ich gwałtowną industrializację; pochwala w związku z tym wysiłki państw członkowskich UE na rzecz stopniowego wycofywania paliw kopalnych zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii w zakresie przeciwdziałania zmianie klimatu, oraz zachęca do tego, aby w ramach współpracy trójstronnej koncentrować się na promowaniu wykorzystywania odnawialnych źródeł energii oraz stosowania technologii ekologicznych jako elementu zrównoważonego koszyka energetycznego;
9. wzywa Komisję Europejską i Europejski Bank Inwestycyjny do zwiększenia finansowania inicjatyw podejmowanych w ramach współpracy trójstronnej, zwłaszcza przez graniczące ze sobą kraje;
10. zachęca wszystkie zainteresowane strony do wspierania zwiększania potencjału państw AKP w perspektywie długoterminowej poprzez wdrażanie współpracy trójstronnej, która opiera się na wykorzystywaniu przewagi komparatywnej i komplementarności między różnymi podmiotami rozwoju i skupia kraje wokół wspólnego celu, jakim jest eliminacja ubóstwa na świecie i propagowanie zrównoważonego rozwoju;
11. jest zdania, że współpraca południe-południe i współpraca trójstronna powinny także koncentrować się na zwalczaniu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a ich celem powinien być trwały rozwój gospodarczy oparty na praworządności;
12. jest zdania, że współpraca południe-południe i współpraca trójstronna powinny przyczyniać się do zrównoważonego i opłacalnego gospodarczo wykorzystywania zasobów naturalnych i surowców;
13. przypomina, że aby współpraca południe-południe i współpraca trójstronna przynosiły wymierne korzyści obywatelom, należy je rozwijać jako uzupełnienie aktywnych inwestycji publicznych, prywatnych i wspólnych w dziedzinach służących pożytkowi publicznemu, takich jak m.in. transport, energetyka, w szczególności dostawy energii i dostęp do elektryczności, infrastruktura TIK, oraz powinien im towarzyszyć zestaw ukierunkowanych na wzrost publicznych strategii politycznych, w tym odpowiedni system podatkowy i odpowiedni poziom decentralizacji, w celu upodmiotowienia regionów i społeczności lokalnych;
14. przyznaje, że w obliczu nieznacznej mobilizacji zasobów wewnętrznych i obniżenia wartości pomocy rozwojowej, finansowanie wynikające ze współpracy południe-południe stanowi niejako linę ratowniczą dla wielu państw AKP, które mają ogromne potrzeby finansowe; ubolewa jednak, że finansowanie to charakteryzuje się wyraźną koncentracją na sektorach takich jak sektory wydobycia zasobów naturalnych i mineralnych;
15. uważa, że pomoc rozwojowa i projekty realizowane w ramach współpracy powinny w większym stopniu koncentrować się na promowaniu lepszego wykorzystania zasobów wewnętrznych państw AKP;
16. zachęca do rozszerzenia współpracy południe-południe i współpracy trójstronnej o dziedziny, które sprzyjałyby zrównoważonemu rozwojowi, takie jak dobre rządy;
17. kładzie nacisk na potrzebę zwiększenia potencjału państw AKP w zakresie uregulowania tworzenia i wdrażania ustawodawstw, w imię solidarnego rozwoju gwarantującego poszanowanie praw człowieka, dobre rządy, sprawiedliwość społeczną, równość, demokrację i przestrzeganie ochrony środowiska;
18. uważa, że państwa AKP muszą być zdolne do stawienia czoła wyzwaniom środowiskowym takim, jak zmiana klimatu, energetyka, degradacja środowiska i utrata różnorodności biologicznej, zwłaszcza dzięki finansowaniu przeznaczonemu na eksploatację zasobów naturalnych, która musi mieć zrównoważony charakter;
19. proponuje, aby światowe partnerstwo zawiązane w celu skutecznej współpracy na rzecz rozwoju mogło służyć jako forum dla partnerów podzielających te same zasady i mających właściwie zdefiniowane zobowiązania, tak aby uzyskać namacalne wyniki rozwoju, wykorzystując przewagę komparatywną i komplementarność oraz poprawiając przejrzystość w kwestii wydatków, beneficjentów oraz odpowiedzialności podmiotów lokalnych i regionalnych zaangażowanych w odnośne procesy;
20. podkreśla, że tradycyjni darczyńcy pozostają głównymi dostawcami pomocy dla państw AKP i partnerów handlowych, zaś Unia Europejska i jej państwa członkowskie potwierdziły podjęte wcześniej zobowiązanie dotyczące przeznaczenia w 2015 r. i w dalszej perspektywie 0,7 % dochodu narodowego brutto na przyspieszenie postępów w osiąganiu milenijnych celów rozwoju;
21. zachęca zatem do tworzenia partnerstw w poszczególnych dziedzinach i w ramach konkretnych działań, aby wywierać większy wpływ na decyzje międzynarodowe; wzywa zainteresowane podmioty do rozważenia kwestii trwałości tych nowych form współpracy w kontekście centralnego zagadnienia, jakim jest transfer wiedzy i technologii, a także ochrony środowiska ponad granicami;
22. uważa, że nowe formy integracji terytorialnej wymagają przekazania projektów w obszarze rozwoju w gestię podmiotów lokalnych i regionalnych;
23. kładzie nacisk na konieczność przyznania istotnej roli badaniom i innowacjom poprzez wynegocjowanie, w stosunkach międzynarodowych, systemów sprzyjających badaniom na rzecz rozwoju;
24. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Ministrów AKP-UE, Parlamentowi Europejskiemu, Komisji Europejskiej, prezydencji Rady UE, Unii Afrykańskiej, Parlamentowi Panafrykańskiemu, parlamentom narodowym i regionalnym oraz organizacjom regionalnym państw AKP.
REZOLUCJA 20
w sprawie skutków społecznych i środowiskowych pasterstwa w państwach AKP
w sprawie skutków społecznych i środowiskowych pasterstwa w państwach AKP
– zgromadzone w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 25-27 listopada 2013 r.,
– uwzględniając art. 18 ust. 1 swojego Regulaminu,
– uwzględniając strategiczne ramy Unii Afrykańskiej na rzecz pasterstwa w Afryce ("Policy Framework for Pastoralism in Africa: Securing, Protecting and Improving the Lives, Livelihoods and Rights of Pastoralist Communities"), przyjęte przez konferencję afrykańskich ministrów rolnictwa w październiku 2010 r. i zatwierdzone przez Radę Wykonawczą na jej 18. posiedzeniu zwykłym, które odbyło się w styczniu 2011 r. w Addis Abebie (doc. EX.CL/631 XVIII),
– uwzględniając deklarację z Ndżameny z dnia 29 maja 2013 r. w sprawie wkładu hodowli pasterskiej w bezpieczeństwo i rozwój,
– uwzględniając ramy i wytyczne dotyczące polityki gruntowej w Afryce, zatwierdzone w 2009 r. przez wspólną konferencję ministrów Unii Afrykańskiej odpowiedzialnych za rolnictwo, gospodarkę gruntami i hodowlę,
– uwzględniając decyzję A/DEC.5/10/98 szefów państw lub rządów Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) dotyczącą uregulowania transgranicznego sezonowego pasterstwa wędrownego między państwami członkowskimi ECOWAS,
– uwzględniając politykę rolną państw członkowskich ECOWAS przyjętą w dniu 19 stycznia 2005 r. w Abudży,
– uwzględniając politykę rolną Zachodnioafrykańskiej Unii Gospodarczej i Walutowej (WAEMU) przyjętą w dniu 10 grudnia 2001 r. aktem dodatkowym nr 03/2001,
– uwzględniając projekt ram strategicznych Wspólnego Rynku Afryki Wschodniej i Południowej (COMESA) z grudnia 2009 r. na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego w regionach pasterskich,
– uwzględniając ramy strategiczne polityki regionalnej przygotowane przez Międzyrządowy Organ ds. Rozwoju (IGAD), odnoszące się do zdrowia zwierząt i do handlu, zatwierdzone w grudniu 2009 r.,
– uwzględniając umowę o partnerstwie AKP-UE ("umowę z Kotonu"), w szczególności art. 32 ust. 1 dotyczący środowiska i zasobów naturalnych, art. 32a dotyczący zmiany klimatu, art. 31 dotyczący kwestii związanych z płcią, a także art. 23 dotyczący rozwoju sektora gospodarczego, odnoszący się do strategii na rzecz obszarów wiejskich i produkcji rolnej,
– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z marca 2013 r. pt. "Zwiększenie roli żywienia matek i dzieci w pomocy zewnętrznej: ramy polityki UE" (COM(2013)0141),
– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. "Podejście UE do kwestii odporności: wyciąganie wniosków z kryzysu bezpieczeństwa żywnościowego" (COM(2012)0586),
– uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego pt. "Unijne zasady ramowe dotyczące wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym" (COM(2010)0127),
– uwzględniając unijne inicjatywy AGIR i SHARE stanowiące reakcję na kryzysy żywnościowe i niedożywienie,
– uwzględniając sprawozdanie Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) pt. "World Livestock 2011. Livestock in food security" ("Hodowla na świecie w 2011 r. Wkład hodowli w bezpieczeństwo żywnościowe") (Rzym, 2012 r.),
– uwzględniając Deklarację praw ludów tubylczych przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 2007 r. (A/RES/66/142),
– uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 18 listopada 2002 r. w sprawie ludów tubylczych (13466/02),
– uwzględniając milenijne cele rozwoju określone przez ONZ w 2000 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Socjalnych i Środowiska (ACP-EU/101.526/13/fin.),
A. mając na uwadze, że w Afryce żyje około 268 mln pasterzy i że w niektórych regionach pasterstwo jest głównym źródłem dochodów; mając na uwadze, że tereny pasterskie pokrywają około 40 % kontynentu afrykańskiego i że pasterstwo stanowi główną działalność w niektórych regionach, np. w Nigrze wartość pogłowia bydła szacowana jest na 2 000 mld FCFA, a dochody sektora stanowią 21 % krajowego eksportu;
B. mając na uwadze, że pasterze dysponują ugruntowanymi rodzimymi umiejętnościami oraz wykorzystują sieci społeczne i nowe technologie informacyjno-komunikacyjne do tego, by na terenach suchych i półsuchych odnajdować najbogatsze w roślinność pastwiska i strategicznie przeprowadzać tam swoje stada, a tym samym czerpać korzyści z gruntów nieuprawnych i słabo nadających się do innych zastosowań;
C. mając na uwadze, że dane statystyczne dotyczące wkładu pasterstwa w gospodarkę poszczególnych państw są mało znane, pomimo znaczenia, jakie odgrywa ono w zapewnianiu podaży bydła i tworzeniu sieci usług wokół tej działalności;
D. mając na uwadze, że na terenach suchych i półsuchych pasterstwo okazuje się bardziej produktywne niż hodowla osiadła pod względem ilości produkowanego mięsa na hektar i pod względem wydajności kalorycznej na hektar oraz że przyczynia się ono w ten sposób do wyżywienia ludności, a tym samym do zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego oraz odporności;
E. mając na uwadze, że wypas na terenach suchych i półsuchych w połączeniu z potencjałem pastwisk w zakresie wychwytywania dwutlenku węgla mógłby wywierać pozytywny wpływ na środowisko; mając na uwadze, że z drugiej strony wypasanie stad w jednym miejscu powoduje nadmierny wypas i utratę różnorodności biologicznej, ponieważ rośliny nie mogą się właściwie zregenerować;
F. mając na uwadze, że z powodu zmiany klimatu pasterze są bardziej zagrożeni brakiem bezpieczeństwa żywnościowego i ubóstwem, pomimo tego, że dzięki mobilności pasterze mogą łatwiej dostosowywać się do zmiany klimatu niż hodowcy prowadzący hodowle osiadłe;
G. mając na uwadze, że przyrost demograficzny prowadzi do zwiększenia zapotrzebowania na grunty uprawne oraz urbanizacji w Afryce oraz że czynniki te mogą ograniczyć możliwość przemieszczania się zwierząt, a także mając na uwadze, że ostrożna gospodarka i utworzenie kodeksów i planów wykorzystania gruntów są zatem szczególnie ważne w celu zachowania możliwości przemieszczania się zwierząt;
H. mając na uwadze, że dzięki analizie zagadnień związanych z zarządzaniem mobilnością transgraniczną na poziomie regionalnym można by uzyskać rozwiązania konfliktów między społecznościami o dostęp do wody i ziemi;
I. mając na uwadze, że pasterze, przemierzający tereny odizolowane, mogą odgrywać pozytywną rolę w zakresie bezpieczeństwa;
J. mając na uwadze, że dywersyfikacja działalności umożliwia niektórym pasterzom powiększenie dochodów;
K. mając na uwadze, że dostęp pasterzy do odpowiedniej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości, edukacji, wody i opieki weterynaryjnej dla ich zwierząt może okazać się problematyczny oraz że trudności z prowadzeniem wśród nich spisów ludności mogą powodować ich marginalizację polityczną;
L. mając na uwadze, że celem strategicznych ram Unii Afrykańskiej na rzecz pasterstwa jest ochrona dochodów pasterzy, udzielenie im pomocy w podejmowaniu stojących przed nimi wyzwań, zagwarantowanie im praw oraz zwiększenie ich wkładu w gospodarkę;
1. wzywa państwa AKP i władze lokalne, aby dokonały harmonizacji polityki krajowej, lokalnej i regionalnej z ramami zaproponowanymi przez Unię Afrykańską oraz zapewniły udział pasterzy w określaniu stosowanych strategii;
2. zwraca się do Unii Europejskiej, aby uznała pasterstwo za wartościowy system produkcji, a także pomagała państwom AKP we wdrażaniu ram strategicznych;
3. wskazuje na konieczność zastosowania odpowiednich środków w zakresie zdrowia i higieny zwierząt, aby uniknąć rozprzestrzeniania się chorób zwierzęcych, utrzymać pasterstwo i chronić zdrowie publiczne; zauważa, że wiedza pasterzy o zapobieganiu chorobom zwierząt i leczeniu tych chorób ma duże znaczenie;
4. apeluje do państw AKP o utworzenie i wdrożenie lokalnych, krajowych, dwustronnych i regionalnych inicjatyw, środków ustawodawczych i kodeksów na rzecz pasterstwa, sezonowego pasterstwa wędrownego i użytkowania gruntów; wzywa państwa AKP do opracowania innowacyjnych koncepcji wsparcia w dziedzinach takich jak edukacja i zdrowie publiczne, tak aby lepiej odpowiadać na potrzeby przemieszczających się grup populacji;
5. wzywa podmioty sektora publicznego i prywatnego do zadbania o to, by granice i ograniczenia nie wpływały negatywnie na bezpieczną mobilność pasterzy ani na ich dostęp do zasobów, a także by pasterze wciąż mogli wypasać swoje stada na obszarach, gdzie grunty są sprywatyzowane;
6. zaleca państwom AKP wspieranie kobiet pasterzy i doradzanie im kwestii umocnienia ich pozycji ekonomicznej;
7. wzywa państwa AKP do poprawy struktur zarządzania w celu zapewnienia lepszej reprezentacji pasterzy w tych strukturach, w szczególności przez nadanie większych uprawnień instytucjom tradycyjnym i organizacjom społeczeństwa obywatelskiego, tak aby wprowadzono odpowiednie środki z myślą o realizacji następujących celów:
a) pewny dostęp do pastwisk i stref buforowych w porze suchej;
b) ochrona tradycyjnych umiejętności oraz zasobów genetycznych, przy jednoczesnym zdobywaniu nowej wiedzy na temat zdrowia zwierząt, środowiska i ochrony zasobów;
c) dostęp do odpowiedniej edukacji, usług medycznych, opieki weterynaryjnej i wody, o wysokiej jakości i w formie dostosowanej do pasterstwa;
d) udostępnienie i wykorzystywanie technologii, usług sanitarnych, systemów zarządzania w przypadku suszy, informacji o rynku i usług finansowych;
e) rozbudowa i udoskonalenie infrastruktury przetwórstwa produktów i ich wprowadzania na rynek oraz ich szlaków dystrybucji;
8. wzywa państwa AKP do poświęcenia szczególnej uwagi edukacji dziewcząt w społecznościach pasterskich oraz do utworzenia im udogodnień w dostępie do edukacji;
9. zwraca się do państw AKP i Unii Europejskiej, aby angażowały pasterzy w proces podejmowania decyzji oraz udzielały pasterzom pomocy w rozwiązywaniu konfliktów, stosując - jeśli to stosowne i możliwe - sposoby zwyczajowe, a także ułatwiały im dostęp do usług prawnych;
10. zwraca się do państw AKP o zapewnienie wsparcia i doradztwa pasterzom decydującym się na opuszczenie sytemu;
11. zaleca państwom AKP gromadzenie dalszych danych dotyczących pasterstwa w celu lepszej oceny jego wkładu w gospodarkę, a także przeprowadzanie analiz społeczno-gospodarczych z myślą o lepszej kategoryzacji zagrożeń, na jakie narażeni są pasterze, takich jak np. zmiana klimatu, konflikty, zmiana sposobu użytkowania gruntów lub brak bezpieczeństwa żywnościowego;
12. wzywa państwa UE i AKP do podejmowania wszelkich możliwych starań w celu zwalczania zmiany klimatu, przy uwzględnieniu jej niszczycielskiego wpływu na populacje pasterzy; podkreśla w związku z tym znaczenie nie tylko wspierania dostosowania do zmiany klimatu i poprawy odporności społeczności pasterskich w państwach AKP, lecz również dążenia do ambitnego programu ograniczania emisji gazów cieplarnianych zarówno w państwach UE, jak i AKP;
13. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Ministrów AKP-UE, Parlamentowi Europejskiemu, Komisji Europejskiej, prezydencji Rady UE, Unii Afrykańskiej, Parlamentowi Panafrykańskiemu, parlamentom narodowym i regionalnym oraz organizacjom regionalnym państw AKP.
REZOLUCJA 21
w sprawie bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior
w sprawie bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior
– zgromadzone w Addis Abebie w dniach 25-27 listopada 2013 r.,
– uwzględniając art. 18 ust. 2 swojego Regulaminu,
– uwzględniając Umowę 2000/483/WE o partnerstwie między członkami Grupy Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu (Benin) dnia 23 czerwca 2000 r., zmienioną następnie w 2005 r. i 2010 r.,
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 2098 (2013) w sprawie Demokratycznej Republiki Konga (DR Konga),
– uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie niestabilnej i niebezpiecznej sytuacji w regionie Wielkich Jezior, a w szczególności we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga (DR Konga), przyjętą na posiedzeniu w Paramaribo (Surinam) w dniu 29 listopada 2012 r.,
– uwzględniając oświadczenie z dnia 14 listopada 2013 r. w sprawie sytuacji DR Konga wydane przez przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ,
– uwzględniając Pakt o bezpieczeństwie, stabilności i rozwoju w regionie Wielkich Jezior podpisany w Nairobi (Kenia) w grudniu 2006 r. przez szefów państw i rządów państw członkowskich Międzynarodowej Konferencji w sprawie Regionu Wielkich Jezior (ICGLR),
– uwzględniając dokument ustanawiający ramy pokoju, bezpieczeństwa i współpracy dla Demokratycznej Republiki Konga i regionu, podpisany w dniu 24 lutego 2013 r. w Addis Abebie (Etiopia) przez jedenastu szefów państw i rządów państw członkowskich ICGLR i Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC),
– uwzględniając oświadczenie szefów państw i rządów państw członkowskich ICGLR w sprawie sytuacji w zakresie bezpieczeństwa w prowincji Kiwu Północne w DR Konga wydane na posiedzeniu ICGLR w Kampali (Uganda) w dniu 5 września 2013 r.,
– uwzględniając komunikat końcowy ze wspólnego szczytu SADC i ICGLR w Pretorii w dniu 4 listopada 2013 r.,
– uwzględniając podjętą w dniu 14 listopada 2013 r. na 406. posiedzeniu Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej decyzję w sprawie sytuacji we wschodniej części DR Konga,
– uwzględniając wspólne oświadczenia z dni 9 września 2013 r. oraz 4, 6, i 11 listopada 2013 r. wydane przez specjalnych wysłanników UE, ONZ, Unii Afrykańskiej (UA) i USA do regionu Wielkich Jezior i specjalnych przedstawicieli tych organizacji ds. regionu Wielkich Jezior,
– uwzględniając oświadczenia przedstawione przez wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa: w dniu 30 sierpnia 2013 r. w sprawie sytuacji w Kiwu Północnym oraz w dniu 7 czerwca 2012 r. i 10 lipca 2012 r. w sprawie wschodniego Konga,
– uwzględniając wcześniejsze rezolucje Parlamentu Europejskiego w sprawie DR Konga, w szczególności te z dnia 17 grudnia 2009 r., 13 grudnia 2012 r. i 12 września 2013 r.,
– uwzględniając oświadczenie z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie pogorszenia się sytuacji humanitarnej w DR Konga, wydane przez komisarz UE ds. współpracy międzynarodowej, pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego Kristalinę Georgiewę,
– uwzględniając art. 3 konwencji genewskiej z 1949 r. i protokół II do tej konwencji, które zakazują egzekucji pozasądowych, gwałtów, przymusowej mobilizacji i innych aktów okrucieństwa,
– uwzględniając Konwencję o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r., która w szczególności zakazuje angażowania dzieci w konflikty zbrojne,
– uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka z 1948 r. oraz Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z 1966 r.,
– uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów ratyfikowaną przez DR Konga w 1982 r.,
A. wyrażając poważne zaniepokojenie z powodu utrzymującej się przemocy, łamania praw człowieka na wielką skalę, różnego rodzaju przestępstw (niesłusznych aresztowań, wymuszeń, grabieży, przymusowej pracy, przemocy seksualnej, przymusowej rekrutacji dzieci do wojska, tortur i egzekucji) oraz braku bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior;
B. mając na uwadze, że obecność i działalność ugrupowań zbrojnych w całym regionie Wielkich Jezior, a w szczególności we wschodniej części DR Konga, jest jedną z podstawowych przyczyn utrzymującego się braku bezpieczeństwa w tym regionie oraz stanowi stałe zagrożenie dla pokoju, bezpieczeństwa, stabilności oraz rozwoju gospodarczego i społecznego, a także współpracy krajów tego regionu;
C. mając na uwadze, że trwająca nielegalna eksploatacja i grabieże zasobów naturalnych i kopalnych DR Konga, zwłaszcza we wschodniej części kraju, jest jedną z głównych przyczyn braku bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior; mając na uwadze, że do wzrostu przemocy i destabilizacji w regionie przyczyniają się również rosnące bezrobocie i ubóstwo, kryzys żywnościowy oraz niedostatek podstawowych usług społecznych;
D. mając na uwadze, że w ubiegłym roku z powodu walk przesiedlono ponad 100 000 osób, co nasiliło trwający kryzys humanitarny w regionie, w którym żyje już około 2,6 mln osób wewnętrznie przesiedlonych i 6,4 mln osób wymagających pilnej pomocy żywnościowej i doraźnej - sytuacja ta jest spowodowana głównie rebelią M23 oraz działalnością przestępczą innych ugrupowań zbrojnych we wschodniej części DR Konga;
E. mając na uwadze, że po ofensywie wojskowej rozpoczętej pod koniec października 2013 r. przy wsparciu brygady interwencyjnej MONUSCO, siły zbrojne DR Konga (FARDC) stłumiły rebelię M23 i umożliwiły stopniowe przywrócenie na obszarach okupowanych przez rebeliantów państwowej administracji terytorialnej;
F. zauważając oświadczenie przywódców M23 z dnia 5 listopada 2013 r., w którym zapowiedzieli oni zakończenie rebelii i wyrazili wolę realizowania celów ich ruchu wyłącznie za pomocą środków politycznych;
G. mając na uwadze, że pomimo zwycięstwa FARDC i starań społeczności międzynarodowej oraz zasobów przez nią przeznaczonych w regionie Wielkich Jezior, w szczególności we wschodniej części DR Konga, wciąż nie położono kresu przemocy i poważnym przypadkom łamania praw człowieka, zbrodniom wojennym i zbrodniom przeciwko ludzkości, których dopuszczają się ugrupowania zbrojne, a także nielegalnej eksploatacji i grabieży zasobów naturalnych DR Konga; mając zatem na uwadze, jak ważne jest kontynuowanie starań na rzecz umocnienia pokoju i bezpieczeństwa w tym regionie;
H. potępiając trudności w sprawnym zakończeniu rozmów w Kampali między rządem DR Konga a M23, które to trudności wynikały z różnicy zdań co do charakteru i tytułu tekstu końcowego podsumowującego te rozmowy, pomimo już poczynionych postępów;
I. mając na uwadze, że istnieje pilna potrzeba ostatecznego powstrzymania działalności wszystkich pozostałych wrogo nastawionych ugrupowań działających we wschodniej części DR Konga, w tym Demokratycznych Sił Wyzwolenia Rwandy (FDLR), Zjednoczonych Sił Demokratycznych/Krajowej Armii Wyzwolenia Ugandy (ADF/NALU) oraz poszczególnych grup Mai-Mai, a także szybkiego przywrócenia pokoju i bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior;
J. mając na uwadze, że należy ubolewać nad tym, iż zobowiązania podjęte we wspomnianym powyżej porozumieniu ramowym podpisanym w Addis Abebie w dniu 24 lutego 2013 r. nie zostały dotrzymane przez wszystkie zaangażowane strony;
K. mając na uwadze, że prezes Banku Światowego zapowiedział podczas wspólnych wizyt z sekretarzem generalnym ONZ w regionie Wielkich Jezior w maju 2013 r., że Bank Światowy przeznaczy 1 mld USD na projekty rozwojowe w tym regionie, przyłączając się do wysiłków czynionych obecnie przez wspólnotę międzynarodową w celu zaprowadzenia trwałego pokoju w regionie Wielkich Jezior;
1. ponownie z całą mocą potępia dokonane akty przemocy, przestępstwa, przypadki łamania praw człowieka, gwałty oraz przypadki wcielania dzieci do wojska oraz ponownie zapewnia o swoim wsparciu dla mieszkańców regionu Wielkich Jezior, którzy padli ofiarą okrucieństw wojennych; zachęca państwa do promowania dialogu, mediacji oraz negocjacji w procesie rozwiązywania konfliktów wewnętrznych, ponieważ jest to sposób na wyeliminowanie przyczyn tarć prowadzących do prób obalenia demokratycznie wybranych rządów;
2. wzywa rząd DR Konga do sprawowania pełnej władzy na całym terytorium DR Konga oraz do poprawy ogólnego sposobu sprawowania rządów w kraju, w tym w dziedzinie praw człowieka, jak również do zidentyfikowania i wdrożenia odpowiednich środków gwarantujących wszystkim warstwom społeczeństwa DR Konga takie same prawa;
3. wzywa parlamenty regionu Wielkich Jezior do współpracy z rządami i partiami politycznymi na rzecz promowania sprawiedliwości społecznej w celu zapewnienia trwałego pokoju;
4. wzywa parlamenty i rządy do zagwarantowania równego udziału wszystkich kategorii społeczeństwa, w tym kobiet i osób młodych, mniejszości i grup szczególnie narażonych, w procesie demokratycznym i sprawowaniu rządów;
5. wzywa społeczność międzynarodową, w tym UA, UE i ONZ, do dalszego świadczenia istotnej, skoordynowanej i skuteczniejszej pomocy osobom, których dotyczy sytuacja braku bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior, oraz do pozostawania w gotowości na wypadek potrzeby zareagowania na katastrofę humanitarną w tym regionie;
6. potwierdza swoje niezachwiane zaangażowanie w kwestie suwerenności, niepodległości, integralności terytorialnej i jedności narodowej w państwach regionu Wielkich Jezior, a w szczególności w DR Konga, a także podkreśla, że wartości te należy szanować, aby promować pokój, bezpieczeństwo i rozwój w regionie Wielkich Jezior;
7. potwierdza niezbywalne i nieodwołalne prawo każdego narodu w tym regionie do pełnego korzystania z bogactw narodowych oraz do dysponowania nimi w sposób całkowicie suwerenny, w zgodzie z krajowym prawem;
8. wyraża poparcie dla podpisanego w Addis Abebie dokumentu ustanawiającego ramy pokoju, bezpieczeństwa i współpracy dla Demokratycznej Republiki Konga i regionu oraz wzywa wszystkich sygnatariuszy do wywiązania się z zobowiązań niezwłocznie i w dobrej wierze; apeluje zatem do Rady Bezpieczeństwa ONZ o podjęcie odpowiednich działań zgodnie z ust. 6 jej rezolucji nr 2098 (2013) w odniesieniu do stron, które nie wywiązały się z zobowiązań podjętych we wspomnianych ramach;
9. z zadowoleniem przyjmuje wsparcie UE dla wspomnianego porozumienia ramowego oraz zachęca UE do czynienia wszelkich starań, wraz z innymi organizacjami międzynarodowymi, aby promować pokój i zacieśniać współpracę między DR Konga, Ugandą, Rwandą, Burundi i Tanzanią;
10. wyraża poparcie dla wszystkich środków służących przywróceniu pokoju i bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior inicjowanych i przyjmowanych przez ONZ, UA, UE, ICGLR i SADC, oraz wzywa te organizacje do dalszych działań, a w szczególności do ustanowienia programu harmonijnego rozwoju przedmiotowego regionu, aby zaoferować młodym osobom oraz wszystkim innym mieszkańcom regionu Wielkich Jezior taką alternatywę dla wojny, która zapewni im lepszą przyszłość;
11. z zadowoleniem przyjmuje rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2098 (2013) w sprawie DR Konga oraz wzywa przywódców z regionu Wielkich Jezior i całą wspólnotę międzynarodową do pilnego podjęcia prac w celu zagwarantowania właściwego i pełnego wdrożenia tej rezolucji;
12. z zadowoleniem przyjmuje rozmieszczenie w Kiwu Północnym oddziałów brygady interwencyjnej ustanowionej na mocy tej rezolucji w ramach misji stabilizacyjnej MONUSCO; z zadowoleniem przyjmuje aktywny udział tej brygady w stłumieniu rebelii M23 oraz wzywa ją do dalszego wspierania kongijskich oddziałów rządowych, tak aby doprowadzić do rozbicia wszystkich pozostałych ugrupowań zbrojnych na terytorium DR Konga i położyć kres ich działalności przestępczej w regionie Wielkich Jezior;
13. wzywa społeczność międzynarodową, w szczególności darczyńców pomocy, do wspierania wysiłków władz DR Konga po zwycięstwie wojskowym nad M23 prowadzących do instytucjonalnych, politycznych, gospodarczych i społecznych reform strukturalnych, zwłaszcza w sektorze obrony, bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości, tak aby umocnić demokrację, praworządność i dobre sprawowanie rządów na wszystkich szczeblach administracji publicznej;
14. wzywa DR Konga i jej sąsiadów do zaangażowania się w ściślejszą i skuteczniejszą współpracę regionalną, tak aby wspólnie zająć się skutkami nawracających konfliktów regionalnych oraz równolegle z rozwiązywaniem problemów politycznych i dotyczących bezpieczeństwa promować rozwój gospodarczy w regionie Wielkich Jezior; wzywa społeczność międzynarodową, zwłaszcza ICGLR, UA, UE, ONZ i USA, do wspierania takiej współpracy;
15. podkreśla w związku z tym konieczność ożywienia Wspólnoty Gospodarczej Państw Regionu Wielkich Jezior i zapewnienia jej środków finansowych potrzebnych do promowania pokoju, integracji i wzrostu gospodarczego oraz tworzenia miejsc pracy, tak aby zaoferować mieszkańcom tego regionu lepsze warunki życia;
16. z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione w negocjacjach z Kampali pod auspicjami ICGLR oraz apeluje do mediatora i wszystkich stron o niezwłoczne zakończenie tych rozmów, tak aby rozwiązać pilne kwestie, jak np. ekstradycja dawnych rebeliantów z M23, którzy schronili się w państwach sąsiedzkich, a także osób oskarżonych o zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i poważne łamanie praw człowieka;
17. wzywa do prowadzenia demobilizacji, rozbrojenia, rehabilitacji i reintegracji (DDRR) dawnych rebeliantów w ścisłej zgodności z podstawowymi normami międzynarodowymi w tej dziedzinie oraz ze specyficznymi wymaganiami w dziedzinie wojskowości, o czym mowa w rezolucji Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie zagrożeń dla demokracji i stabilności politycznej w krajach AKP spowodowanych zamachami wojskowymi oraz w sprawie roli społeczności międzynarodowej;
18. odnotowuje konsultacje krajowe w DR Konga między większością prezydencką, opozycją polityczną i społeczeństwem obywatelskim, zwołane przez prezydenta Josepha Kabilę, oraz zachęca władze DR Konga do zastosowania się do wniosków i zaleceń sformułowanych w wyniku tych konsultacji, tak aby promować pojednanie narodowe i trwale wyeliminować przyczyny nawracających kryzysów politycznych w DR Konga;
19. podkreśla potrzebę jak najszybszego zidentyfikowania, z pomocą Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, byłych rebeliantów M23 i kongijskich uchodźców w Rwandzie i Ugandzie, tak aby można było dokonać ich dobrowolnej repatriacji do kraju pochodzenia oraz umożliwić każdemu chętnemu udział w programie DDRR;
20. podkreśla, że położenie kresu bezkarności jest jednym z warunków wstępnych przywrócenia pokoju i bezpieczeństwa w regionie Wielkich Jezior, oraz powtarza swój apel do władz sądowniczych państw członkowskich ICGLR oraz do Międzynarodowego Trybunału Karnego o ściganie i karanie sprawców łamania praw człowieka, przestępstw przeciwko ludzkości, przestępstw wojennych, gwałtów i wcielania dzieci do wojska w regionie Wielkich Jezior;
21. utrzymuje, że wszystkie zbrojne ugrupowania przebywające w regionie Wielkich Jezior muszą - o ile jeszcze tego nie uczyniły - niezwłocznie złożyć broń i powrócić do normalnego cywilnego życia w swoich krajach;
22. wzywa wszystkie kraje w regionie Wielkich Jezior, które przyjęły uchodźców cywilnych lub wojskowych z innych krajów, do ścisłego przestrzegania postanowień Konwencji genewskiej z 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców oraz konwencji Organizacji Jedności Afrykańskiej (OJA) z 1967 r. regulującej szczegółowe aspekty problemów uchodźców w Afryce, zwłaszcza zakazu angażowania się przez te osoby w działalność polityczną i wojskową wymierzoną przeciwko ich krajowi pochodzenia;
23. wzywa Bank Światowy do dotrzymania obietnicy złożonej przez jego prezesa w dniu 22 maja 2013 r. w Kinszasie i dotyczącej zainwestowania kwoty 1 mld USD w projekty rozwojowe w regionie Wielkich Jezior, oraz zaleca skierowanie tych funduszy w pierwszej kolejności na obszary ogarnięte konfliktem;
24. wzywa UA, ICGLR i jej państwa członkowskie, ONZ i UE do podjęcia zdecydowanych i skutecznych działań zmierzających do zwalczania nielegalnej eksploatacji zasobów naturalnych DR Konga i innych państw regionu Wielkich Jezior i handlu nimi, a w szczególności do nakładania - zgodnie z zasadami przejrzystości przyjętymi na szczeblu międzynarodowym - kar na przedsiębiorstwa dopuszczające się takich praktyk;
25. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Unii Afrykańskiej, Radzie Ministrów AKP-UE, Radzie i Komisji Europejskiej, Wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Specjalnemu Wysłannikowi Sekretarza Generalnego ONZ do Regionu Wielkich Jezior, państwom członkowskim Międzynarodowej Konferencji w sprawie Regionu Wielkich Jezior oraz prezydentom, szefom państw i rządów, a także parlamentom odnośnych państw.
Regulamin Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego
Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne
Prezydium
Prezydium może zaproponować ograniczenie czasu wypowiedzi.
Obecność innych instytucji
Obserwatorzy i inni goście
Stali obserwatorzy mogą zabierać głos przed Zgromadzeniem.
Mogą one, na podstawie analizy konkretnego przypadku, zabierać głos podczas sesji lub posiedzenia komisji po otrzymaniu zgody odpowiednio Zgromadzenia lub prezydium właściwej komisji.
Sesje Zgromadzenia
Posiedzenia Zgromadzenia na szczeblu regionalnym
Porządek dzienny
Projekt porządku dziennego każdej sesji zawiera następujące rodzaje tematów:
Kworum
Przewodnictwo posiedzeń
Porządek miejsc
Członkowie zasiadają w porządku alfabetycznym, określonym, w przypadku przedstawicieli Parlamentu Europejskiego, przez ich nazwiska, a w przypadku przedstawicieli AKP, przez nazwę państwa pochodzenia, przy czym pierwsza litera porządku alfabetycznego jest zmieniana na kolejną podczas każdej sesji.
Języki urzędowe
Na wszystkich posiedzeniach odbywających się w zwykłych miejscach pracy Parlamentu Europejskiego zapewnia się tłumaczenie ustne na wszystkie języki robocze posłów do Parlamentu Europejskiego obecnych na posiedzeniu. Na wszystkich posiedzeniach odbywających się poza zwykłymi miejscami pracy Parlamentu Europejskiego zapewnia się tłumaczenie ustne zgodnie z właściwymi wewnętrznymi przepisami Parlamentu Europejskiego, zawartymi w Regulaminie posiedzeń Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE i jego organów określonym decyzją Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lutego 2003 r. 22 . Tłumaczenia pisemne podczas każdego posiedzenia wykonywane są na język angielski i francuski.
Jawność obrad
Sesje Zgromadzenia są jawne, chyba że Zgromadzenie zadecyduje inaczej.
Protokół
Oświadczenia współprzewodniczących i komunikaty dla prasy
Prawo zabierania głosu
Prawo do głosowania i sposoby głosowania
Wyjaśnienie stanowiska zajętego w głosowaniu
Każdy członek może wygłosić ustne wyjaśnienie stanowiska zajętego w głosowaniu końcowym nieprzekraczające półtorej minuty lub też złożyć wyjaśnienie pisemne o maksymalnej długości 200 słów. Wyjaśnienia pisemne są archiwizowane w języku źródłowym.
Rezolucje Zgromadzenia
Poprawki
Zapytania wymagające odpowiedzi na piśmie
Tura pytań
Sprawozdanie Rady Ministrów AKP-UE z wdrażania umowy o partnerstwie
Sprawozdanie Rady Ministrów AKP-UE z wdrażania umowy o partnerstwie, które dotyczy między innymi działań podjętych w wyniku rezolucji i zaleceń Zgromadzenia, jest drukowane w językach urzędowych i doręczane na czas dorocznej debaty na forum Zgromadzenia.
Nadzór nad wdrażaniem umowy o partnerstwie
Bez uszczerbku dla sprawozdań regionalnych, o których mowa w art. 6, na wniosek Prezydium Zgromadzenie może powołać współsprawozdawcę AKP oraz współsprawozdawcę UE w celu sporządzenia sprawozdania na temat konkretnego regionu bądź też na każdy inny temat związany z wdrażaniem umowy o partnerstwie.
Wnioski Rady Ministrów AKP-UE o wydanie opinii
Komisje stałe
Tymczasowe komisje nadzoru
Warsztaty
Misje i delegacje
Sprawozdanie przedstawiane jest Prezydium oraz na kolejnej sesji Zgromadzenia. W związku z zaleceniami wysuniętymi w sprawozdaniu na kolejnym posiedzeniu Prezydium podejmowane są dalsze konkretne czynności.
Zasięganie opinii społeczeństwa obywatelskiego
Zgromadzenie podejmuje działania zmierzające do tego, by państwa AKP i UE utrzymywały regularne stosunki z przedstawicielami partnerów gospodarczych i społecznych AKP-UE i innymi przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego oraz zasięgały ich opinii, w celu poznania ich poglądów na temat realizacji celów umowy o partnerstwie. Przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego mają możliwość uczestnictwa w posiedzeniach na szczeblu regionalnym, w posiedzeniach komisji stałych oraz w warsztatach. Prezydium każdorazowo rozpatruje warunki, na jakich są oni zapraszani.
Honorowy przewodniczący
Na wniosek Prezydium i w wyjątkowych przypadkach Zgromadzenie może przyznać jednemu ze swoich poprzednich współprzewodniczących tytuł Honorowego Przewodniczącego. Wyróżnienie to jest wyrazem wdzięczności Zgromadzenia za znaczące zasługi wyświadczone przez daną osobę na rzecz Zgromadzenia podczas wykonywania przez nią mandatu.
Sekretariat
Sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego i sekretarz generalny sekretariatu AKP podejmują wszelkie niezbędne kroki mające na celu pomoc Zgromadzeniu i zapewnienie właściwego przebiegu jego prac. Każdy z nich może wyznaczyć wyższego urzędnika swojego sekretariatu, aby reprezentował go jako współsekretarz generalny Zgromadzenia. Odpowiadają oni przed Prezydium.
Regulamin finansowy
Na podstawie propozycji Prezydium Zgromadzenie przyjmuje własny regulamin finansowy.
Interpretacja regulaminu
Przewodniczący lub, na jego wniosek, Prezydium rozstrzygają kwestie dotyczące interpretacji niniejszego regulaminu.
Wystąpienia w sprawie stosowania regulaminu
Zmiany regulaminu
2. Zaproponowane zmiany są przyjmowane, tylko jeżeli otrzymają większość głosów każdej z dwóch grup przedstawicielskich w Zgromadzeniu.
3. O ile w trakcie głosowania nie postanowiono inaczej, zmiany do niniejszego regulaminu wchodzą w życie pierwszego dnia sesji następującej po ich przyjęciu.
Załącznik 1
Uprawnienia, zakres odpowiedzialności, skład oraz procedury komisji stałych
Uprawnienia, zakres odpowiedzialności, skład oraz procedury komisji stałych
Istnieją trzy stałe komisje parlamentarne, posiadające następujące kompetencje i zakres odpowiedzialności:
Komisja ma uprawnienia w następujących dziedzinach:
Komisja będzie koordynowała misje informacyjne i badawcze, w tym misje obserwatorów wyborów, zgodnie z art. 28 regulaminu Zgromadzenia.
Komisja ma uprawnienia w następujących dziedzinach:
Komisja ma uprawnienia w następujących dziedzinach:
Do zawartych w sprawozdaniach propozycji rezolucji mogą być dołączone uzasadnienia nieprzekraczające czterech stron.
Załącznik II
Długość tekstów
Długość tekstów
– wyjaśnienia, robocze dokumenty przygotowawcze i sprawozdania misji informacyjnych i badawczych: tron;
– propozycje rezolucji zawarte w sprawozdaniach i zagadnieniach pilnych: trony, włączając motywy, ale wyłączając umocowania.
Za stronę przyjmuje się tekst złożony z 1 500 znaków (nie wliczając spacji). Niniejszy załącznik może zostać zmieniony na mocy zwykłej decyzji Prezydium.
Załącznik III
Posiedzenia ugrupowań politycznych
Posiedzenia ugrupowań politycznych
Załącznik IV
Przepisy Parlamentu Europejskiego w zakresie tłumaczenia ustnego i pisemnego (art. 11 niniejszego regulaminu)
Przepisy Parlamentu Europejskiego w zakresie tłumaczenia ustnego i pisemnego (art. 11 niniejszego regulaminu)
a) W przypadku posiedzeń organizowanych w trzech stałych miejscach pracy Parlamentu Europejskiego:
(i) tłumaczenie ustne jest zapewnione we wszystkich językach roboczych rzeczywiście obecnych europejskich członków WZP;
(ii) rzeczywista obecność w rozumieniu niniejszego akapitu oznacza uczestnictwo danych członków we wszystkich posiedzeniach danej sesji oraz w posiedzeniach Prezydium i stałych komisji;
(iii) tłumaczenie pisemne w trakcie tychże posiedzeń zapewnione jest w językach angielskim i francuskim.
b) W przypadku posiedzeń organizowanych poza trzema stałymi miejscami pracy Parlamentu Europejskiego:
(i) Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE zapewnia zasadniczo tłumaczenie ustne w języku angielskim, francuskim, niemieckim, hiszpańskim, włoskim i portugalskim; w wyjątkowych okolicznościach na potrzeby danych posiedzeń mogą zostać wzięte pod uwagę również inne języki (np. język prezydencji Rady).
W przypadku gdy na dwa tygodnie przed wyznaczonym posiedzeniem zostanie stwierdzone, że będzie na nim obecnych mniej niż trzech członków posługujących się jednym z tych języków, tłumaczenie ustne z danego języka lub języków nie będzie zapewnione.
Obecność potwierdza się w następujący sposób:
– w przypadku posiedzeń odbywających się poza terytorium Unii Europejskiej: poprzez dokonanie rezerwacji biletu lotniczego w upełnomocnionym przez Parlament Europejski biurze podróży, lub
– w przypadku posiedzeń odbywających się na terytorium Unii Europejskiej: na podstawie list przekazanych przez grupy polityczne wspólnemu sekretariatowi europejskiemu wraz z rezerwacją biletu lub pokoju hotelowego,
(ii) po rozpoczęciu posiedzenia tłumaczenie ustne na przewidziane języki będzie miało miejsce nawet w przypadku obecności na danym posiedzeniu mniej niż trzech członków posługujących się jednym z tych języków,
(iii) jeżeli po zastosowaniu przepisów lit. i) język kraju przyjmującego nie stanowi części profilu językowego tłumaczeń ustnych danej sesji WZP, tłumaczenie ustne czynne i bierne na ten język może zostać zapewnione dodatkowo, jeżeli jest on językiem wspólnotowym,
(iv) tłumaczenie pisemne w trakcie tychże posiedzeń zapewnione jest w językach angielskim i francuskim.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.