Pomoc państwa - Republika Włoska - Pomoc państwa SA.32014 (11/C) (ex 11/NN), SA.32015 (11/C) (ex 11/NN), SA.32016 (11/C) (ex 11/NN) - Pomoc państwa dla przedsiębiorstw należących do byłej grupy Tirrenia (potencjalna pomoc państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych oraz potencjalna pomoc w kontekście prywatyzacji) (SA.28172 (CP 103/2009), SA.29989 (CP 393/2009), SA.30107 (CP 414/2009), SA.30206 (CP 3/2010), SA.31645 (CP 234/2010), SA.31715 (CP 248/2010)) - Zaproszenie do zgłaszania uwag zgodnie z art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Dz.U.UE.C.2012.28.18
Akt nienormatywnyPomoc państwa SA.32014 (11/C) (ex 11/NN), SA.32015 (11/C) (ex 11/NN), SA.32016 (11/C) (ex 11/NN)
Pomoc państwa dla przedsiębiorstw należących do byłej grupy Tirrenia (potencjalna pomoc państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych oraz potencjalna pomoc w kontekście prywatyzacji)
(SA.28172 (CP 103/2009), SA.29989 (CP 393/2009), SA.30107 (CP 414/2009), SA.30206 (CP 3/2010), SA.31645 (CP 234/2010), SA.31715 (CP 248/2010))
Zaproszenie do zgłaszania uwag zgodnie z art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(2012/C 28/05)
(Dz.U.UE C z dnia 1 lutego 2012 r.)
Pismem z dnia 5 października 2011, zamieszczonym w autentycznej wersji językowej na stronach następujących po niniejszym streszczeniu, Komisja powiadomiła Republikę Włoską o swojej decyzji w sprawie wszczęcia postępowania określonego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczącego wyżej wspomnianego środka pomocy.
Zainteresowane strony mogą zgłaszać uwagi na temat środka pomocy, w odniesieniu do którego Komisja wszczyna postępowanie, w terminie jednego miesiąca od daty publikacji niniejszego streszczenia i następującego po nim pisma. Uwagi należy kierować do Kancelarii ds. Pomocy Państwa w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej na następujący adres lub numer faksu:
European Commission
Directorate-General for Competition
State aid Greffe
Office: J-70 3/225
1049 Bruxelles/Brussel
BELGIQUE/BELGIË
Faks +32 22961242
Otrzymane uwagi zostaną przekazane władzom włoskim. Zainteresowane strony zgłaszające uwagi mogą wystąpić z odpowiednio uzasadnionym pisemnym wnioskiem o objęcie ich tożsamości klauzulą poufności.
PROCEDURA
W dniu 29 lipca 2010 r. władze włoskie, zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE, zgłosiły Komisji fakt wypłacenia przez państwo włoskie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przedsiębiorstwu Caremar - Campania Regionale Maritima S.p.A. (zwanemu dalej Caremar), które było jednym z przedsiębiorstw regionalnych byłej grupy Tirrenia w latach 2008, 2009 i 2010. Zgłoszenie to zostało zarejestrowane pod numerem sprawy N 338/2010. Pomimo że środek ten został zgłoszony Komisji, został on zarejestrowany jako niezgłoszony środek pomocy pod numerem NN 51/2010, ze względu na fakt, że pomoc państwa została wdrożona zanim Komisji mogła ustosunkować się co do kwestii jej zgodności z rynkiem wewnętrznym.
W dniu 24 września 2010 r. Komisja zwróciła się o dodatkowe informacje w sprawie zgłoszonego środka pomocy. Jednocześnie Komisja poinformowała władze włoskie, że wymagane jest przedłożenie pełnego zgłoszenia, obejmującego wysokość rekompensaty wypłaconej każdemu z przedsiębiorstw należących do byłej grupy Tirrenia, począwszy od dnia 1 stycznia 2009 r.
W dniu 20 października 2010 r. władze włoskie dostarczyły wymagane informacje, nie zgłosiły jednak oficjalnie kwot rekompensaty wypłaconych przez państwo włoskie pozostałym przedsiębiorstwom byłej grupy Tirrenia, mianowicie Tirrenia di Navigazione S.p.A. (zwanemu dalej Tirrenia), Saremar - Sardegna Regionale Marittima S.p.A (zwanemu dalej Saremar), Toremar -Toscana Regionale Marittima S.p.A. (zwanemu dalej Toremar) oraz Siremar - Sicilia Regionale Marittima S.p.A. (zwanemu dalej Siremar).
W dniu 1 grudnia 2010 r. władze włoskie zgłosiły Komisji rekompensaty wypłacone w latach 2009 i 2010 przez państwo włoskie przedsiębiorstwom Saremar i Toremar, stanowiącym dwa przedsiębiorstwa regionalne byłej grupy Tirrenia. Ponadto władze włoskie ponownie przedłożyły zgłoszenie o wypłaceniu rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przedsiębiorstwu Caremar. Ponieważ rekompensata wypłacona w 2008 r. przedsiębiorstwom należącym do byłej grupy Tirrenia objęta jest zakresem konwencji wstępnych (zob. poniżej) i stanowi tym samym przedmiot odrębnej oceny, nowe zgłoszenie dotyczyło tylko rekompensat wypłaconych przedsiębiorstwu Caremar w latach 2009 i 2010.
W piśmie z dnia 15 grudnia 2010 r. władze włoskie poinformowały Komisję, że w odniesieniu do trzech przedsiębiorstw regionalnych, o których mowa powyżej, zastosowana będzie w 2011 r. identyczna wysokość rekompensat, jak w 2010 r. dlatego też poprzednie zgłoszenie zostaje odpowiednio rozszerzone. Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 (obecnie art. 108) Traktatu WE(1) (zwane dalej rozporządzeniem proceduralnym), władze włoskie wystąpiły o wycofanie pierwszego formalnego zgłoszenia dotyczącego kwot wypłaconych przedsiębiorstwu Caremar.
Ponieważ środek ten został wdrożony przed zgłoszeniem go Komisji oraz przed udzieleniem przez nią formalnego zezwolenia, Włochy naruszyły postanowienia zawarte w art. 108 ust. 3 TFUE dotyczące zasady "stand-still". Skutkiem tego powyższe środki pomocy zostały zarejestrowane jako niezgłoszone środki pomocy pod numerami SA 32014, SA 32015 i SA 32016.
W dniu 23 lutego 2011 r. Komisja zażądała od władz włoskich dodatkowych informacji. Ponadto Komisja wezwała władze włoskie, aby formalnie zgłosiły Komisji wysokość kwot rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych wypłaconych w latach 2009-2011 pozostałym przedsiębiorstwom byłej grupy Tirrenia, tzn. przedsiębiorstwom Tirrenia i Siremar.
Władze włoskie dostarczyły wymagane informacje w dniu 6 kwietnia 2011 r. Pomimo że w odpowiedzi władz włoskich zawarte zostały niektóre informacje, w większości dotyczące tras obsługiwanych przez przedsiębiorstwa Tirrenia i Siremar, jak również usług świadczonych przez przedsiębiorstwa konkurencyjne na tych samych trasach, formalne zgłoszenie dotyczące wypłacenia na rzecz tych ostatnich rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych w rozumieniu art. 108 ust. 3 TFUE nie zostało przedłożone.
W dniach 23 marca 2009 r., 9 grudnia 2009 r., 21 grudnia 2009 r., 6 stycznia 2010 r., 27 września 2010 r. i 12 października 2010 r. do Komisji wpłynęło sześć skarg dotyczących różnych środków wsparcia udzielonych przez państwo włoskie przedsiębiorstwom byłej grupy Tirrenia, w szczególności odnośnie do rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przyznanej tym przedsiębiorstwom po wygaśnięciu konwencji wstępnych (zob. poniżej), dodatkowych środków wsparcia ustanowionych na mocy kilku aktów prawodawczych przyjętych w kontekście prywatyzacji przedsiębiorstw, jak również odnośnie do niektórych kwestii powiązanych z samym procesem prywatyzacji. Na potrzeby niniejszej decyzji Komisja wzięła pod uwagę informacje udostępnione przez skarżących.
OPIS ŚRODKA
Grupa Tirrenia stanowiła własność państwa włoskiego za pośrednictwem przedsiębiorstwa Fintecna - Finanziaria per i Settori Industriale e dei Servizi S.p.A. (zwanego dalej Fintecna) i obejmowała początkowo sześć przedsiębiorstw, mianowicie Tirrenia, Adriatica, Caremar, Saremar, Siremar i Toremar, które świadczyły usługi transportu morskiego na mocy odrębnych zamówień publicznych na usługi udzielonych przez państwo włoskie w 1991 r. i obowiązujących przez 20 lat: od stycznia 1989 r. do grudnia 2008 r. (zwanych dalej konwencjami wstępnymi)(2).
Celem umów dotyczących zamówienia publicznego na usługi było zagwarantowanie regularności oraz niezawodności usług transportu morskiego oraz ich ciągłości. Większość z nich dotyczyła połączeń pomiędzy Włochami kontynentalnymi oraz Sycylią, Sardynią i innymi, pomniejszymi wyspami włoskimi. W tym celu państwo włoskie zapewniło wsparcie finansowe w formie dotacji wypłacanych bezpośrednio każdemu z przedsiębiorstw grupy.
Dekretem z mocą ustawy o numerze 207 z dnia 30 grudnia 2008 r., przekształconym w ustawę nr 14 z dnia 27 lutego 2009 r., przedłużono okres obowiązywania konwencji wstępnych do końca 2009 r. W art. 19b dekretu z mocą ustawy nr 135 z dnia 25 września 2009 r. przekształconego w ustawę nr 166 z dnia 20 listopada 2009 r. (zwaną dalej ustawą z 2009 r.) zawarto postanowienie o dalszym przedłużeniu okresu obowiązywania konwencji wstępnych do dnia 30 września 2010 r., tzn. do momentu, do którego Włochy zamierzały ukończyć proces prywatyzacji przedsiębiorstw grupy Tirrenia. Ustawą nr 163 z dnia 1 października 2010 r., przekształcającą dekret z mocą ustawy nr 125 z dnia 5 sierpnia 2010 r. (zwaną dalej ustawą z 2010 r.) przedłużono ponownie okres obowiązywania konwencji wstępnych do momentu zakończenia procesu prywatyzacji.
Władze włoskie przedłożyły formalne zawiadomienie o wypłaconych rekompensatach wyłącznie w odniesieniu do przedsiębiorstw Caremar, Saremar i Toremar i tylko za lata 2009-2011.
Komisja uważa jednak, że dodatkowe elementy pomocy państwa zawarte są w ustawie nr 166 z dnia 20 listopada 2009 r. oraz w dekrecie z mocą ustawy nr 125/2010 przekształconym ze zmianami w ustawę nr 163 z dnia 1 października 2010 r.
Ponadto na podstawie posiadanych informacji Komisja uważa, że prywatyzacja przedsiębiorstw Tirrenia oraz Siremar przeprowadzona w ramach specjalnego postępowania dotyczącego niewypłacalności (nadzwyczajne postępowanie administracyjne) w drodze sprzedaży działających przedsiębiorstw upoważnionych do świadczenia usług publicznych (jak również w przypadku przedsiębiorstwa Tirrenia - usług świadczonych na różnych trasach nieobjętych mocą konwencji), w drodze postępowania, o którym mowa w art. 4 ust. 4c dekretu z mocą ustawy nr 347 z dnia 23 grudnia 2003 r. ustanawiającego środki doraźne w przypadku restrukturyzacji dużych, niewypłacalnych przedsiębiorstw, przekształconego ze zmianami w ustawę nr 39 z dnia 18 lutego 2004 r. (zwaną dalej ustawą Marzano) z późniejszymi zmianami, może obejmować elementy pomocy państwa.
OCENA ŚRODKÓW POMOCY
Istnienie pomocy państwa
Rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych
W oparciu o informacje dostępne na obecnym etapie Komisja przyjmuje wstępnie, że w omawianej sprawie nie są spełnione łącznie cztery przesłanki wymienione w wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Altmark, na podstawie których można stwierdzić, czy dana rekompensata za świadczenie usług publicznych stanowi korzyść w rozumieniu art. 107 TFUE, i uznaje w związku z powyższym, że środek ten przynosi odbiorcom pomocy korzyść gospodarczą.
Po pierwsze, na obecnym etapie władze włoskie nie przedstawiły Komisji żadnego aktu prawnego, który w sposób wyraźny określa obowiązki świadczenia usługi publicznej nałożone na beneficjentów. Ze względu na brak precyzyjnego, uprzedniego zdefiniowania poziomu wymaganych usług Komisja nie jest w stanie ocenić w pełnym zakresie, czy definicja misji użyteczności publicznej stanowi oczywisty błąd poprzez odwołanie się do usług konkurencyjnych.
Po drugie, Komisja stwierdza, że parametry podstawy obliczenia rekompensaty zostały ustalone z wyprzedzeniem, z poszanowaniem wymogów przejrzystości. W szczególności konwencje wstępne zawierały wyczerpujące i precyzyjne zestawienie elementów kosztowych, które należy uwzględnić, jak również metodologię kalkulacji dochodu operatora. W odniesieniu do rekompensaty dotyczącej wywiązywania się ze zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych w 2010 r. i latach późniejszych, Komisja stwierdza, że wysokość rekompensaty obliczona została na podstawie dyrektywy międzyresortowego komitetu planowania gospodarczego (Comitato interministeriale per la programmazione economica, CIPE), opublikowanej już w roku 2008, w której wyszczególniono metodę kalkulacji rekompensaty, tzn. uwzględnione elementy kosztowe oraz zwrot z zainwestowanego kapitału.
Komisja zauważa jednak, że od 2010 r. premia z tytułu ryzyka powiązana z realizacją zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych ustalona została na poziomie 6,5 %. Na tym etapie Komisja wyraża wątpliwość, czy poziom ten we właściwy sposób odzwierciedla poziom ryzyka. Bez zagłębiania się w sprawę, wydaje się, że przedsiębiorstwa świadczące takie usługi nie ponoszą ryzyka, jakim zazwyczaj obarczone jest świadczenie takich usług. W konsekwencji Komisja ma wątpliwości co do proporcjonalności rekompensaty za świadczenie takich usług i przyjmuje wstępnie, że począwszy od 2010 r. operatorzy otrzymywali nadmierne rekompensaty z tytułu wykonywania zadań świadczenia usługi publicznej.
Komisja zauważa na koniec, że beneficjenci nie zostali wybrani w oparciu o procedurę przetargową. Różne akty prawne przedłużały tylko okres obowiązywania ustalonego systemu, upoważniając tym samym wcześniej wybranych operatorów do otrzymywania dalszych rekompensat ze względu na wywiązywanie się ze zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych. Władze włoskie nie przedstawiły Komisji żadnych dokumentów wykazujących, że wysokość rekompensaty została ustalona na podstawie analizy kosztów, jakie w związku z wykonywaniem tych obowiązków poniosłoby przeciętne przedsiębiorstwo, dobrze zarządzane i odpowiednio wyposażone, by spełnić stawiane wymogi użyteczności publicznej, z uwzględnieniem związanych z tym przychodów oraz rozsądnego zysku z tytułu wykonywania tych obowiązków. Ze względu na brak jakichkolwiek elementów, który potwierdziłyby tezę przeciwną, w przedmiotowym przypadku nie można uznać, że rekompensata wypłacona przedsiębiorstwom z tytułu wykonywania usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym została ustalona na podstawie kosztów efektywnie działającego przedsiębiorstwa.
Komisja uważa, że rekompensata wypłacona w latach 2009-2011 przedsiębiorstwom Caremar, Saremar i Toremar obejmuje zasoby państwowe, przynosząc jej odbiorcom korzyści gospodarcze, które mogą mieć wpływ na wymianę handlową w UE oraz mogą zakłócić konkurencję w ramach rynku wewnętrznego, tak więc istnieje prawdopodobieństwo, że stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
Ponadto, ponieważ konwencje wstępne zawarte przez państwo włoskie z przedsiębiorstwami Tirrenia i Siremar (pozostałymi przedsiębiorstwami byłej grupy Tirrenia), zostały przedłużone na mocy tych samych aktów prawnych, Komisja uznaje, że rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych wypłacona powyższym przedsiębiorstwom w tym samym okresie czasu również stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
Zbycie aktywów
Komisja uważa, że nadzór nad postępowaniem dotyczącym zbycia aktywów pełniony przez władze publiczne na mocy ustawy Marzano, zmienionej następne dekretem z mocą ustawy 134/2008, oznacza możliwość przypisania decyzji podejmowanych przez komisarza nadzwyczajnego państwu włoskiemu.
Jeśli dane państwo zbywa posiadane aktywa poniżej ceny rynkowej, zrzeka się ono zasobów państwowych, udzielając jednocześnie korzyści nabywcy aktywów lub prywatyzowanemu przedsiębiorstwu, która nie byłaby możliwa do uzyskania w normalnych warunkach rynkowych. Korzyść ta jest z konieczności selektywna, ponieważ udzielona jest tylko na rzecz nabywcy aktywów lub danej działalności gospodarczej.
Pomimo że zaproszenie do wyrażenia zainteresowania nabyciem aktywów przedsiębiorstw Tirrenia i Siremar opublikowane zostało w szeregu gazet, nie wyszczególniało ono aktywów będących przedmiotem sprzedaży i nie udostępniało oferentom żadnych wyraźnych instrukcji co do przebiegu następnych faz postępowania przetargowego. Zaproszenie to nie zawierało żadnych kryteriów wstępnej kwalifikacji czy selekcji lub innych warunków, które musieli spełniać oferenci, poza niezbędnym warunkiem dalszego świadczenia usług użyteczności publicznej na warunkach ustalonych na mocy aktów powierzenia.
Ponadto przepisy szczegółowe, mające zastosowanie w przypadku najważniejszych usług publicznych, wprowadzone na mocy dekretu z mocą ustawy 134/2008 i mające zastosowanie w przedmiotowej sprawie, w znaczny sposób ograniczyły wymogi związane z przejrzystością określone w przepisach ogólnych, w szczególności poprzez umożliwienie komisarzowi nadzwyczajnemu prowadzenia prywatnych negocjacji z potencjalnymi nabywcami.
Ponadto Komisja stwierdza, że zgodnie z postanowieniami dekretu z mocą ustawy 134/2008, kryteria przyznania niekoniecznie pozwalają na uzyskanie możliwie najwyższej ceny za aktywa będące przedmiotem sprzedaży. Postępowanie to nie służy więc maksymalizacji przychodów z tytułu zbycia aktywów.
Komisja stwierdza ponadto, że w tym przypadku potencjalnemu nabywcy narzucono określone warunki odnośnie do poziomu zatrudnienia.
Komisja stwierdza również, że w zaproszeniu do wyrażenia zainteresowania nabyciem aktywów jako niezbędny warunek w okresie obowiązywania nowych konwencji wyraźnie wskazano ciągłość wykonywania obowiązku użyteczności publicznej.
Bez zagłębiania się w sprawę Komisja stwierdza, że fakt ten mógł na wczesnym etapie postępowania zniechęcić potencjalnych inwestorów mających inne plany odnośnie do przedmiotowych aktywów. Wątpliwości budzi fakt, czy poprzez nałożenie obowiązku świadczenia usług publicznych państwo włoskie dążyło do osiągnięcia najwyższej ceny, czy też realizowało cele podyktowane względami społecznymi i dotyczącymi rozwoju regionalnego. Komisja ma wątpliwości co do tego, czy ciągłość wykonywania zadań świadczenia usługi publicznej miałaby takie same znaczenie w przypadku prywatnego sprzedawcy. Na obecnym etapie Komisja nie może wykluczyć, że sprzedawca prywatny usiłowałby zbyć aktywa w sposób niewiązany, oraz że nie byłby zainteresowany definiowaniem jakichkolwiek planów strategicznych przyszłej działalności wykonywanej za pomocą tych aktywów.
Tak więc Komisja przyjmuje wstępnie, że warunek ten może stanowić utrudnienie dla środowiska konkurencyjnego w procesie sprzedaży, ponieważ jako taki mógł uniemożliwić oferentowi, nawet oferującemu najwyższą cenę, wygranie przetargu, w przypadku niezaakceptowania strategii biznesowej w pełni zgodnej z zadeklarowanymi celami użyteczności publicznej.
Komisja stwierdza również, że prywatny sprzedawca, w normalnych warunkach rynkowych nie narzuciłby zasadniczo warunku utrzymania poziomu zatrudnienia, ponieważ ryzykowałby wówczas, że nie otrzyma za sprzedawane aktywa możliwie najwyższej ceny.
Dlatego też na tym etapie postępowania Komisja stwierdza, że procedura prywatyzacji przedsiębiorstwa Tirrenia nie była w wystarczającym stopniu przejrzysta i bezwarunkowa, by zagwarantować sprzedaż po cenach rynkowych. Na podstawie posiadanych informacji nie można wykluczyć, że jeśli kryteria wyboru byłyby bardziej przejrzyste, a sam przetarg nieobciążony warunkami, złożone zostałyby oferty korzystniejsze cenowo lub, że w przetargu wzięliby udział inni oferenci. Wszczynając formalne postępowanie wyjaśniające, Komisja wzywa władze włoskie oraz zainteresowane strony do przedstawienia wszystkich informacji istotnych dla oceny zgodności ceny sprzedaży z wartością rynkową aktywów przeniesionych na nabywcę. Kluczowym elementem jest indywidualna ocena, czy powyższe warunki obniżyły wartość rynkową sprzedanych aktywów, a zatem przyniosły korzyść gospodarczą sprzedawanej działalności gospodarczej lub też nabywcy.
Pierwszeństwo przybijania do nabrzeża
Odnośnie do pierwszeństwa przybijania do nabrzeża, o którym mowa w art. 19b ust. 21 ustawy z 2009 r., Komisja uznaje, że w zakresie, w jakim pierwszeństwo cumowania jest nieodpłatne, środek ten stanowi korzyść regulacyjną niepowodującą transferu zasobów państwowych i nie może w związku z tym kwalifikować się jako pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. W zakresie w jakim pierwszeństwo przybijania do nabrzeża powoduje utratę zasobów państwowych, środek ten stanowi jednak pomoc państwa.
Inne środki wsparcia
Ponadto Komisja uważa, że w ustawie nr 166 z dnia 20 listopada 2009 r. oraz w dekrecie z mocą ustawy 125/2010, przekształconym ze zmianami w ustawę nr 163 z dnia 1 października 2010 r., zawarte są następujące dodatkowe elementy pomocy państwa:
Na tym etapie Komisja stwierdza, że wszystkie wyżej wymienione środki stanowią dodatkowe finansowanie państwowe udzielone przedsiębiorstwom byłej grupy Tirrenia przez państwo włoskie, tak więc bezspornie obejmują transfer zasobów państwowych. Środki te przynoszą selektywną korzyść gospodarczą beneficjentom i mogą mieć wpływ na wymianę handlową w UE oraz mogą zakłócić konkurencję w ramach rynku wewnętrznego.
Zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym:
Na obecnym etapie postępowania Komisja uważa, że środki pomocy będące przedmiotem sporu, udzielone na korzyść przedsiębiorstw byłej grupy Tirrenia wydają się być niezgodne z rynkiem wewnętrznym.
Zgodnie z art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 wszelka bezprawnie przyznana pomoc może podlegać odzyskaniu od beneficjentów.
TEKST PISMA
(1) Dz.U. L 83 z 27.3.1999, s. 1.
(2) Po przyjęciu decyzji w 2004 r. Tirrenia di Navigazione połączyła się z przedsiębiorstwem Adriatica.