Opinia "Kodeks postępowania w zakresie partnerstwa".

I.

ZALECENIA POLITYCZNE

1.

Podziela stanowisko Komisji, że partnerstwo jest kluczowym czynnikiem pomyślnej realizacji strategii "Europa 2020" i sprawnego wdrażania funduszy objętych zakresem wspólnych ram strategicznych Unii Europejskiej.

2.

Przyjmuje z satysfakcją wyrażony przez Komisję zamiar wprowadzenia obowiązku organizowania przez państwa członkowskie partnerskiej współpracy władz publicznych szczebla krajowego, regionalnego i lokalnego oraz podmiotów gospodarczych, społecznych i sektora pozarządowego we wszystkich procesach wdrażania polityk Unii Europejskiej.

3.

Popiera inicjatywę Komisji dotyczącą uzupełnienia rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów o Europejski kodeks postępowania w zakresie partnerstwa (ECCP) jako dokument konkretyzujący i uszczegółowiający partnerstwo w procesie przygotowania, wdrażania i ewaluacji programów oraz funduszy objętych zakresem wspólnych ram strategicznych (CSF).

4.

Głęboko ubolewa nad decyzją Rady, by wyłączyć Kodeks postępowania z negocjacji, co oznacza, że zignorowano stanowisko Parlamentu Europejskiego i KR-u. Instytucje te będą jednak nadal opowiadać się za potrzebą istnienia takiego instrumentu w okresie programowania 2014-2020.

5.

Wobec powyższego apeluje do Komisji, aby ECCP zapewniał faktyczną równowagę pomiędzy potrzebą spełnienia przez państwa członkowskie zawartych w nim wymogów partnerstwa a prawem państw członkowskich do zachowania ich specyficznych możliwości i dotychczasowych praktyk.

6.

W związku z tym sugeruje, aby rozważyć wprowadzenie do projektu ECCP procedury wstępnego uzgadniania sposobu wypełnienia obowiązku partnerskiej współpracy przez poszczególne państwa członkowskie, zgodnie z ich specyficznymi uwarunkowaniami. Zapis takich uzgodnień byłby podstawą do weryfikacji przez Komisję zgodności umów partnerskich i programów z wymaganiami ECCP.

7.

Przypomina i podkreśla, że polityka spójności ze swej natury łączy w sobie wymiar strategiczny z decentralizacją odpowiedzialności przekazanej podmiotom regionalnym i lokalnym, które posiadają doświadczenie oraz wiedzę fachową niezbędne do zagwarantowania pomyślnej realizacji tej polityki w państwach członkowskich. Po uzgodnieniu strategii ogólnej z Komisją zadaniem regionów jest często podejmowanie kluczowych decyzji w takich dziedzinach, jak wybór projektów i zarządzanie nimi.

8.

Podkreśla zatem, że partnerstwo jest niezbędnym warunkiem zwiększenia skuteczności polityki spójności, w ramach której wytyczne strategiczne Unii Europejskiej trzeba dostosować do wyzwań regionalnych i lokalnych. W rzeczywistości wyłącznie system wielopoziomowego sprawowania rządów, obejmujący wszystkie szczeble, może umożliwić skuteczne połączenie tych dwóch wymiarów. Władze regionalne i lokalne są istotnym składnikiem wielopoziomowego sprawowania rządów i nie mogą być sprowadzane do pozycji partnerów sektora pozarządowego.

9.

Jednocześnie wyraża dezaprobatę wobec takiego sposobu stosowania zasady wielopoziomowego rządzenia, który daje w procedurach partnerstwa faktyczną przewagę poziomom wyższym nad niższymi. ECCP winien stanowczo zachęcać państwa członkowskie do skutecznego zapobiegania takim sytuacjom.

10.

Domaga się, aby władze regionalne i lokalne zostały w pełni włączone w przygotowywanie umów partnerskich podpisywanych między Komisją a państwem członkowskim i by umowy te zawierały zapis uzgodnionych zasad współpracy pomiędzy władzami krajowymi a samorządami terytorialnymi, które mogłyby stanowić część warunków ex ante przewidzianych w rozporządzeniu ogólnym.

11.

Pragnie także, by władze regionalne i lokalne odgrywały kluczową rolę w wyznaczaniu i realizacji priorytetów inwestycyjnych polityki regionalnej. Apeluje zatem do Komisji, by potwierdziła wiodącą rolę władz lokalnych i regionalnych w stosunku do innych partnerów wskazanych w ECCP.

12.

Wyraża zrozumienie dla deklarowanej przez Komisję woli określenia w Europejskim kodeksie postępowania w zakresie partnerstwa jedynie minimalnych wymagań dla państw członkowskich w odniesieniu do włączania partnerów w różne fazy programowania. Jednocześnie wyraża nadzieję, że wymagania te będą wystarczająco wysokie i jasne, aby zapewnić realne partnerstwo w najbardziej istotnych kwestiach.

13.

Podkreśla szczególnie znaczenie zasad pomocniczości i proporcjonalności, które z jednej strony powinny umożliwiać i wzmacniać udział w partnerstwie podmiotów poziomu odpowiadającego zasięgowi terytorialnemu danego programu, a z drugiej strony gwarantować zakres udziału partnerów stosownie do ich potencjału i znaczenia dla realizacji programu.

14.

Zwraca uwagę, że niezależnie od zróżnicowania instytucji oraz kultury politycznej, państwa członkowskie są znacznie zróżnicowane pod względem wielkości obszaru oraz liczby i przestrzennego rozmieszczenia ludności. W związku z tym podział na poziom narodowy, regionalny i lokalny w praktyce oznacza w poszczególnych państwach członkowskich bardzo różne sytuacje, wpływające na sposoby realizacji partnerstwa.

15.

Z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza przyjąć ECCP jako akt delegowany niezwłocznie po wejściu w życie rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów. Komitet apeluje, by w razie podjęcia decyzji o innym statusie prawnym tego dokumentu zapewniono rozwiązania gwarantujące realną i jakościową poprawę przestrzegania zasad partnerstwa w okresie budżetowym 2014-2020.

Partnerzy

16.

Zwraca uwagę, że zawarty w projekcie ECCP podział potencjalnych partnerów na trzy grupy: a) władze publiczne szczebla regionalnego i lokalnego; b) partnerów gospodarczych i społecznych; oraz c) podmioty reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, w tym organizacje proekologiczne, organizacje pozarządowe i podmioty odpowiedzialne za promowanie równości i niedyskryminacji, stawia na jednym poziomie podmioty o bardzo różnym charakterze i różnych możliwościach wywierania realnego wpływu na wdrażanie programów.

17.

W związku z powyższym dostrzega potrzebę zapewnienia odpowiedniej hierarchii partnerów. Nadrzędną pozycję w procesie partnerstwa powinny posiadać władze regionalne i lokalne, ponieważ posiadają polityczną legitymację, a tym samym także odpowiedzialność polityczną i finansową. Dlatego też mają obowiązek reprezentacji interesów ogólnych. Ponoszą również odpowiedzialność za realizację licznych programów i projektów. W niektórych państwach zdecentralizowanych władze regionalne posiadają również kompetencje legislacyjne.

18.

Zwraca uwagę, że sformułowanie o kluczowej roli "regionów" w organizacji procesu partnerstwa w państwach "zdecentralizowanych" nie powinno być rozumiane w ten sposób, że w pozostałych państwach członkowskich tę kluczową rolę winny odgrywać władze krajowe.

19.

Podziela pogląd Komisji, że przede wszystkim należy dobierać instytucje, organizacje i grupy, które mogą realnie wpłynąć na wdrażanie danego programu lub istotnie odczuć skutki jego realizacji.

20.

Docenia poszanowanie przez Komisję dotychczas wypracowanych w państwach członkowskich procedur i technik realizowania partnerstwa (warsztaty, ankiety, fora, rady, spotkania), lecz równocześnie zwraca uwagę na konieczność uwzględnienia rewolucyjnych zmian w sposobach komunikacji społecznej w związku z upowszechnieniem nowych technologii telekomunikacyjnych. ECCP winien zachęcać państwa członkowskie do większej odwagi i innowacyjności w tym względzie. Jest to też niezbędny warunek włączenia najmłodszych obywateli w procesy partnerstwa.

21.

Podziela troskę Komisji o uwzględnienie udziału przedstawicieli grup najbardziej wrażliwych i marginalizowanych. Nie widzi jednak potrzeby wymieniania ich z nazwy w dokumencie ogólnym, gdyż w zależności od lokalnych uwarunkowań i konkretnego programu mogą to być inne grupy.

22.

Zwraca uwagę, że wobec udokumentowanej w przeszłości możliwości występowania konfliktów społecznych na tle realizacji niektórych przedsięwzięć, ECCP winien skłaniać państwa członkowskie do wczesnego włączania w proces partnerstwa przedstawicieli grup i podmiotów mogących krytycznie zapatrywać się na wdrażanie danego programu.

Władze publiczne szczebla regionalnego, lokalnego, miejskiego i inne

23.

Przypomina, że partnerzy reprezentujący regionalne i lokalne społeczności, niezależnie od ich formalnych kompetencji w poszczególnych państwach członkowskich, wyrażają poglądy, wartości i interesy wspólne. W związku z tym ich pozycja jako partnerów jest obiektywnie inna niż partnerów sektorowych i społecznych reprezentujących poglądy, wartości i interesy cząstkowe. Fakt ten powinien znaleźć wyraźne odzwierciedlenie w dokumencie ECCP.

24.

Sugeruje, aby w ECCP wymienić wprost rodzaje podmiotów terytorialnych, które powinny być włączane w proces partnerstwa. W szczególności chodzi o podmioty niemające charakteru jednostek podziału terytorialnego danego państwa członkowskiego: obszary funkcjonalne (miejskie, wiejskie, infrastrukturalne, przyrodnicze, transgraniczne, nadmorskie i in.), terytorialne ugrupowania współpracy międzygminnej oraz sieci współpracy miast i miejscowości.

25.

Popiera zamiar Komisji, aby w ECCP zobowiązać władze regionalne zarządzające programami do organizowania - na wszystkich etapach realizacji programów - procesów partnerstwa z przedstawicielami władz lokalnych, miejskich, partnerami gospodarczymi i społecznymi oraz przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacjami proekologicznymi, organizacjami pozarządowymi i podmiotami odpowiedzialnymi za promowanie równości i niedyskryminacji.

26.

Sugeruje, aby władze miast i przedstawiciele miejskich obszarów funkcjonalnych włączani byli w procesy partnerstwa nie tylko wtedy, gdy realizują zintegrowane inwestycje terytorialne (ITI), lecz zawsze wtedy, gdy jest to sensowne z punktu widzenia danego programu.

Partnerzy gospodarczy i społeczni

27.

Podziela pogląd Komisji, że organizacjom pracodawców i pracobiorców należy zagwarantować równy udział w partnerstwie. Należy jednak wziąć pod uwagę silne zróżnicowanie stopnia i sposobów zorganizowania tych środowisk w różnych państwach członkowskich. W wielu branżach charakter pracy praktycznie uniemożliwia tworzenie organizacji pracobiorców. ECCP winien zawierać zalecenia, które nie narzucając konkretnych rozwiązań, nakładać będą na państwa członkowskie obowiązek wypracowania procedur współpracy z partnerami gospodarczymi i społecznymi uwzględniających specyfikę narodową, regionalną, a nawet lokalną.

28.

Zwraca uwagę, że ze względu na sytuację na wielu europejskich rynkach pracy, wśród partnerów społecznych winny być uwzględniane organizacje lub instytucje reprezentujące osoby poszukujące pracy, zwłaszcza młode i wykwalifikowane.

Partnerzy reprezentujący społeczeństwo obywatelskie, w tym organizacje proekologiczne, organizacje pozarządowe i podmioty odpowiedzialne za promowanie równości i niedyskryminacji

29.

W pełni popiera sugestię Komisji, aby partnerstwo z licznymi i rozproszonymi organizacjami reprezentującymi społeczeństwo obywatelskie opierać na współpracy z organizacjami patronackimi oraz wspierać powstawanie różnych form sieciowania i współpracy poszczególnych organizacji uczestniczących w partnerstwie.

30.

Zwraca uwagę, że ECCP powinien wskazywać na jasne i przejrzyste zasady wyboru reprezentatywnych organizacji pozarządowych, głównie w oparciu o ich kompetencje i dotychczasową aktywność w dziedzinie, której dotyczy dany program.

Proces Partnerstwa

Dostosowanie partnerstwa do programu

31.

Dostrzega potrzebę dostosowania partnerów do rodzaju programu, lecz wyraża wątpliwości, czy programy winny być grupowane według rodzaju funduszy (Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Europejski Fundusz Morski i Rybacki, Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Społeczny), zwłaszcza że przywiduje się programy współfinansowane z wielu funduszy. O doborze partnerów powinien decydować rodzaj programu i dziedzina jego oddziaływania.

32.

Sugeruje, by w ECCP przyjąć generalną zasadę, że uznanie pewnego rodzaju partnerów za kluczowych nie powinno z góry wykluczać innych podmiotów z udziału w partnerstwie, jeżeli jest to merytorycznie uzasadnione.

33.

Zwraca uwagę, że w programy finansowane ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Funduszu Spójności należy włączyć jako partnerów organizacje reprezentujące ugrupowania regionalnych i lokalnych społeczności terytorialnych, w tym ugrupowania transgraniczne.

34.

Uważa, że we wszystkie właściwe programy należy jako partnerów włączyć podmioty ze sfery badań naukowych i rozwoju, w zakresie i formie odpowiadających ich specyfice. Wynika to ze skomplikowania współczesnych procesów rozwojowych i niezbędności dostępu do szczegółowej wiedzy eksperckiej w celu efektywnego wpływania na ich przebieg.

Włączanie partnerów w przygotowanie dokumentów programowych

35.

Zgadza się z proponowaną przez Komisję zasadą włączania partnerów na możliwie wczesnym etapie programowania, a także z zasadą oddzielenia tego partnerstwa od procedur strategicznej oceny oddziaływania na środowisko (SEA).

36.

Szczególnie podkreśla znaczenie włączania władz regionalnych i lokalnych do programowania w fazach: (1) analizy wyzwań i potrzeb adresowanych przez wspólne ramy strategiczne (CSF), (2) wyboru celów i priorytetów, (3) koordynacji mechanizmów celem uzyskania synergii rozwojowych. Równocześnie zachęca państwa członkowskie do konkretyzacji sposobów gwarantowania takiego partnerstwa.

Przygotowanie kontraktu partnerskiego

37.

Apeluje o określenie pewnych ramowych wymagań wobec państw członkowskich w kwestii formułowania procedur zapewnienia realnego partnerstwa w trakcie tworzenia umów partnerskich.

38.

Uważa, że właściwe władze regionalne i lokalne powinny być stałym uczestnikiem procesu negocjacji w związku z przygotowaniem umów partnerskich zarówno na poziomie krajowym, jak i regionalnym.

39.

Docenia fakt uwzględnienia w projekcie ECCP inicjatywy Komitetu Regionów w postaci Paktów Terytorialnych dla Europy 2020 jako istotnego elementu zarządzania wielopoziomowego. Równocześnie uważa, że instrument ten został wykorzystany w niedostatecznym stopniu.

Zasady udziału w partnerstwie

40.

Akceptuje i popiera przewidziany w projekcie ECCP wymóg ustalenia przez państwa członkowskie jasnych zasad procedur partnerstwa w kwestiach: 1) wczesnego udostępniania dokumentów; 2) zapewnienia czasu na zapoznanie się, konsultacje oraz reakcję; 3) zapewnienia kanałów przepływu informacji; 4) przejrzystości sposobów reakcji na wnioski i komentarze; 5) rozpowszechnienia wyników.

Informacja w dokumentach programowych o sposobie realizacji partnerstwa

41.

Akceptuje i popiera przewidziane w projekcie ECCP wymagania wobec państw członkowskich włączenia do kontraktów partnerskich szczegółowych zasad partnerstwa. Wymagania te powinny jednak uwzględniać specyfikę poszczególnych Państw Członkowskich. W szczególności dotyczy to władz publicznych szczebla regionalnego i lokalnego.

Skład, znaczenie i zasady działania komitetów monitorujących

42.

Podziela opinię Komisji o kluczowej roli komitetów monitorujących we wdrażaniu wszystkich programów wspólnych ram strategicznych (CSF) Unii Europejskiej. Akceptuje i popiera przewidziane w projekcie ECCP szczegółowe wymagania wobec państw członkowskich w kwestii udziału partnerów, a zwłaszcza władz publicznych szczebla regionalnego i lokalnego w tworzeniu komitetów monitorujących. Powinny one mieć udział w formalnych ustaleniach zasad ich działania oraz bieżącego funkcjonowania komitetów monitorujących.

Udział partnerów w wyborze projektów

43.

Akceptuje propozycję, by w projekcie ECCP zasugerowano instytucjom zarządzającym wyznaczenie szczegółowych wymogów w celu: 1) włączenia właściwych partnerów w ustalanie zasad konkursów na projekty oraz ich oceny; 2) skutecznego zapobiegania sytuacjom konfliktu interesów wśród partnerów; 3) zagwarantowania kadencyjności reprezentantów partnerów zaangażowanych w konkursy na projekty; 4) zapewnienia pełnej świadomości partnerów o obowiązkach wynikających z udziału w procedurach wyboru projektów. Szczególna rola w wyborze i ocenie projektów przewidujących oddziaływanie terytorialne przypada władzom regionalnym i lokalnym.

Włączanie partnerów w fazie sprawozdawczości i ewaluacji

44.

Akceptuje propozycję, by w projekcie ECCP zasugerowano instytucjom zarządzającym określenie szczegółowych wymogów dotyczących włączania partnerów w sporządzanie corocznych sprawozdań z realizacji programów, okresowych sprawozdań z realizacji kontraktów partnerskich w pierwszej połowie lat 2017 i 2019, a zwłaszcza zawarcia w nich informacji o przebiegu i ocenę roli partnerów w ich wdrażaniu.

45.

Podziela żądanie Komisji, aby każdemu programowi wspólnych ram strategicznych (CSF) towarzyszył plan ewaluacji sporządzony przez instytucję zarządzającą. Wyraża również pogląd, że poważnego uzasadnienia wymaga przyjęcie odrębnych zasad sporządzania planów ewaluacji z jednej strony dla programów finansowanych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego ERDF, Europejskiego Funduszu Rybackiego EMFF, Funduszu Spójności CF i Europejskiego Funduszu Społecznego ESF, a z drugiej strony z Europejskiego Funduszu Rolnego i Rozwoju Obszarów Wiejskich EAFRD.

Wsparcie dla partnerów

46.

Niektóre podmioty partnerskie, zwłaszcza reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, w tym organizacje proekologiczne, organizacje pozarządowe i podmioty odpowiedzialne za promowanie równości i niedyskryminacji ze względu na niedostateczną wiedzę i ograniczone zasoby mogą mieć trudności we właściwym udziale w procesie partnerstwa.

47.

W związku z tym Komitet Regionów akceptuje i popiera to, że w projekcie ECCP sugeruje się państwom członkowskim przeznaczenie części środków przewidzianych na pomoc techniczną na potrzeby słabszych partnerów.

Bruksela, 29 listopada 2012 r.

	Przewodniczący
	Komitetu Regionów
	Ramón Luis VALCÁRCEL SISO

Sprawozdawca	Stanisław SZWABSKI (PL/EA), przewodniczący Rady Miasta Gdyni
Dokument źródłowy	Dokument roboczy służb Komisji "Zasada partnerstwa w procesie wdrażania funduszy objętych zakresem wspólnych ram strategicznych - elementy europejskiego kodeksu postępowania w zakresie partnerstwa" SWD(2012) 106 final

Opinia "Kodeks postępowania w zakresie partnerstwa".

Dz.U.UE.C.2013.17.13