Międzynarodowa konwencja w sprawie harmonizacji granicznych kontroli towarów. Genewa.1982.10.21.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1984.126.3

Akt obowiązujący

Wersja od: 27 maja 2021 r.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA W SPRAWIE HARMONIZACJI GRANICZNYCH KONTROLI TOWARÓW

PREAMBUŁA

UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

PRAGNĄC poprawić międzynarodowy przepływ towarów,

MAJĄC NA UWADZE potrzebę ułatwienia przewozu towarów przez granice,

STWIERDZAJĄC, że środki kontroli są stosowane na granicach przez różne służby kontroli,

UZNAJĄC, że warunki, na jakich takie kontrole są przeprowadzane, mogą być w znacznym stopniu zharmonizowane bez umniejszenia ich celowości, ich właściwego wykonania oraz ich skuteczności,

W PRZEKONANIU, że harmonizacja kontroli granicznych stanowi istotny środek dla osiągnięcia tych celów,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

ROZDZIAŁ  I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  1

Definicje

Do celów niniejszej Konwencji:

a) "administracja celna" oznacza organ rządowy, który jest odpowiedzialny za stosowanie prawa celnego, pobieranie przywozowych i wywozowych należności celnych i podatkowych, a także odpowiedzialny za stosowanie innych ustaw i rozporządzeń odnoszących się między innymi do przywozu, tranzytu i wywozu towarów;

b) "kontrola celna" oznacza środki stosowane w celu zapewnienia zgodności z ustawami i rozporządzeniami, za wprowadzanie w życie których jest odpowiedzialna administracja celna;

c) "kontrola medyczno-sanitarna" oznacza kontrole przeprowadzane w celu ochrony życia oraz zdrowia osób, z wyjątkiem kontroli weterynaryjnej;

d) "kontrola weterynaryjna" oznacza kontrolę sanitarną stosowaną do zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego w celu ochrony życia oraz zdrowia osób i zwierząt, jak również kontrolę przeprowadzaną na przedmiotach lub towarach, które mogą przenosić choroby zwierzęce;

e) "kontrola fitosanitarna" oznacza kontrolę mającą na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu i przenoszeniu się szkodników roślin i produktów roślinnych przez granice państwowe;

f) "kontrola zgodności z normami technicznymi" oznacza kontrolę w celu zapewnienia, że towary spełniają minimalne międzynarodowe lub krajowe normy określone przez odpowiednie ustawy i rozporządzenia;

g) "kontrola jakości" oznacza każdą kontrolę inną niż te, które zostały określone powyżej, w celu zapewnienia, że towary odpowiadają minimalnym międzynarodowym lub krajowym definicjom jakości określonym przez odpowiednie ustawy i rozporządzenia;

h) "służby kontroli" oznaczają każdą służbę odpowiedzialną za przeprowadzanie wszystkich lub części kontroli zdefiniowanych powyżej lub każdej innej kontroli regularnie przeprowadzanej na towarach przywożonych, wywożonych lub przewożonych w tranzycie.

Artykuł  2

Cel

W celu usprawnienia międzynarodowego przepływu towarów niniejsza konwencja ma na celu ograniczać wymagania odnośnie do spełniania formalności oraz liczby i czasu trwania kontroli, w szczególności poprzez krajową i międzynarodową koordynację trybów postępowania kontroli oraz metod ich przeprowadzania.

Artykuł  3

Zakres

1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do wszystkich towarów, które są przywożone, wywożone lub przewożone w tranzycie, w przypadku gdy są przewożone przez jedną lub więcej granicę morską, powietrzną lub lądową.

2. Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do wszystkich służb kontroli Umawiających się Stron.

ROZDZIAŁ  II

HARMONIZACJA PROCEDUR

Artykuł  4

Koordynacja kontroli

Umawiające się Strony podejmują się, w jak największym zakresie, zorganizować w zharmonizowany sposób interwencje służb celnych i innych służb kontrolnych.

Artykuł  5

Środki służb kontrolnych

W celu zapewnienia należytego działania służb kontrolnych Umawiające się Strony mają wzgląd na to, na ile jest to możliwe oraz w ramach prawa krajowego, że są one wyposażone w:

a) wystarczającą liczbę wykwalifikowanego personelu, odpowiadającą wymaganiom ruchu granicznego;

b) odpowiednią do przeprowadzania kontroli i wymagań ruchu granicznego ilość sprzętu i urządzeń, w tym środki transportu;

c) urzędowe instrukcje dla funkcjonariuszy w celu działania zgodnie z umowami i porozumieniami międzynarodowymi oraz z aktualnie obowiązującymi przepisami krajowymi.

Artykuł  6

Współpraca międzynarodowa

Umawiające się Strony zobowiązują się do wzajemnej współpracy oraz do poszukiwania koniecznej współpracy z właściwymi organami międzynarodowymi w celu osiągnięcia celów niniejszej Konwencji a ponadto, jeżeli to będzie konieczne, w celu uzgodnienia nowych wielostronnych lub dwustronnych umów lub porozumień.

Artykuł  7

Współpraca pomiędzy krajami sąsiadującymi

W każdym przypadku, gdy jest przekraczana wspólna granica lądowa, zainteresowane Umawiające się Strony podejmują właściwe kroki, jeśli jest to możliwe, w celu ułatwienia przewozu towarów oraz w szczególności dążą do:

a) zorganizowania wspólnych kontroli towarów i dokumentacji poprzez zastosowanie wspólnej infrastruktury;

b) zapewnienia, że będą korespondować ze sobą:

– godziny otwarcia posterunków granicznych,

– działające tam służby kontrolne,

– kategorie towarów, środki transportu oraz międzynarodowe celne procedury tranzytowe tam akceptowane lub stosowane.

Artykuł  8

Wymiana informacji

Umawiające się Strony na wniosek przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do stosowania niniejszej Konwencji zgodnie z warunkami określonymi w załącznikach.

Artykuł  9

Dokumenty

1. Umawiające się Strony dążą do usprawnienia stosowania, pomiędzy nimi oraz z właściwymi organami międzynarodowymi, dokumentów uzgodnionych z Layout Key Narodów Zjednoczonych.

2. Umawiające się Strony akceptują dokumenty wydane zgodnie z każdą odpowiednią procedurą techniczną, pod warunkiem że spełniają one wymogi przepisów urzędowych co do formy, autentyczności i zatwierdzenia oraz że są czytelne i zrozumiałe.

3. Umawiające się Strony gwarantują, że niezbędne dokumenty będą sporządzane i zatwierdzane w ścisłej zgodności z właściwym ustawodawstwem.

ROZDZIAŁ  III

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE TRANZYTU

Artykuł  10

Towary w tranzycie

1. Umawiające się Strony, gdziekolwiek jest to możliwe, zapewniają uproszczone i szybkie traktowanie towarów w tranzycie, w szczególności tych przesyłanych w ramach międzynarodowych celnych procedur tranzytowych, poprzez ograniczanie swoich kontroli do przypadków usprawiedliwionych aktualnymi okolicznościami lub ryzykiem. Dodatkowo, biorą one pod uwagę sytuację krajów śródlądowych. Umawiające się Strony dążą do wydłużenia czasu pracy oraz zwiększenia kompetencji istniejących posterunków celnych w odniesieniu do odpraw celnych towarów przewożonych w ramach międzynarodowej celnej procedury tranzytowej.

2. Umawiające się Strony dążą do maksymalnego ułatwienia tranzytu towarów przewożonych w kontenerach lub innych ciężkich jednostkach zapewniających odpowiedni stopień zabezpieczenia.

ROZDZIAŁ  IV

POSTANOWIENIA RÓŻNE

Artykuł  11

Porządek publiczny

1. Żaden przepis w niniejszej Konwencji nie uniemożliwia stosowania zakazów lub ograniczeń odnoszących się do przywozu, wywozu lub tranzytu, nałożonych ze względu na porządek publiczny, w szczególności bezpieczeństwo publiczne, moralność i zdrowie, lub ze względu na ochronę środowiska naturalnego, dziedzictwa kulturalnego lub własności handlowej i intelektualnej.

2. Pomimo to, w każdym przypadku, gdy będzie to możliwe i pozostanie bez uszczerbku dla skuteczności kontroli, Umawiające się Strony dążą do stosowania do kontroli związanych z zastosowaniem środków opisanych powyżej w ustępie 1, postanowień niniejszej Konwencji, między innymi tych, które są uregulowane w artykułach 6-9.

Artykuł  12

Środki nadzwyczajne

1. Środki nadzwyczajne, które Umawiające się Strony mogą być zmuszone wprowadzić ze względu na szczególne okoliczności, muszą być proporcjonalne do powodów, które uzasadniają ich wprowadzenie oraz muszą być zawieszone lub zniesione, jeżeli te powody przestają istnieć.

2. W każdym przypadku, gdy będzie to możliwe bez uszczerbku dla skuteczności podjętych środków nadzwyczajnych, Umawiające się Strony publikują odpowiednie postanowienia dotyczące tych środków.

Artykuł  13

Załączniki

1. Załączniki do niniejszej Konwencji stanowią integralną część Konwencji.

2. Nowe załączniki dotyczące innych obszarów kontroli mogą być dodane do niniejszej Konwencji zgodnie z procedurą określoną poniżej w artykule 22 lub 24.

Artykuł  14

Stosunek do innych Traktatów

Bez uszczerbku dla zastosowania postanowień artykułu 6, Konwencja nie pomija praw i obowiązków wynikających z Traktatów, które Umawiające się Strony Konwencji zawarły przed staniem się stronami niniejszej Konwencji.

Artykuł  15

Niniejsza Konwencja nie stanowi przeszkody w zastosowaniu większych ułatwień, które dwie Umawiające się Strony lub więcej mogą sobie wzajemnie przyznać, oraz nie będzie stanowiła przeszkody w prawie regionalnych organizacji integracji gospodarczej, określonych w artykule 16 i które są Umawiającymi się Stronami, do stosowania swojego własnego ustawodawstwa odnośnie do kontroli na ich wewnętrznych granicach pod warunkiem, że to nie zmniejszy w żaden sposób ułatwień wynikających z niniejszej Konwencji.

Artykuł  16

Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie

1. Niniejsza Konwencja, której depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych, jest otwarta do przystąpienia przez wszystkie państwa oraz regionalne organizacje integracji gospodarczej utworzone przez niepodległe państwa, które posiadają kompetencje do negocjacji, zawierania i stosowania umów międzynarodowych w sprawach określonych przez niniejszą Konwencję.

2. Regionalne organizacje integracji gospodarczej, określone w ustępie 1, mogą, w zakresie swoich kompetencji, stosować we własnym imieniu prawa oraz wykonywać obowiązki, które niniejsza Konwencja nakłada na ich Państwa Członkowskie będące Umawiającymi się Stronami niniejszej Konwencji. W takich przypadkach Państwa Członkowskie wymienionych organizacji nie są upoważnione do stosowania indywidualnie takich praw, łącznie z prawem głosowania.

3. Państwa oraz regionalne organizacje integracji gospodarczej, określone powyżej, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej Konwencji przez:

a) złożenie dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia po jej podpisaniu, lub

b) złożenie dokumentu przystąpienia.

4. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich państw i regionalnych organizacji integracji gospodarczej, określonych w ustępie 1, od dnia 1 kwietnia 1983 roku do dnia 31 marca 1984 roku włącznie w siedzibie Narodów Zjednoczonych w Genewie.

5. Od dnia 1 kwietnia 1983 roku jest ona otwarta do ich przystąpienia.

6. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia są składane Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  17

Wejście w życie

1. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie trzy miesiące od daty złożenia przez pięć państw dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

2. Po złożeniu przez pięć państw dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia niniejsza Konwencja będzie wchodziła w życie dla kolejnych Umawiających się Stron po upływie trzech miesięcy od daty złożenia przez nie dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

3. Każdy dokument ratyfikacyjny, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia złożony po wejściu w życie zmiany do niniejszej Konwencji uważa się za stosujący się do tej Konwencji jako zmieniający.

4. Każdy taki dokument, złożony po przyjęciu poprawki zgodnie z procedurą określoną w artykule 22, lecz przed wejściem jej w życie, jest uważany za stosujący się do tej Konwencji jako zmieniający z dniem wejścia zmiany w życie.

Artykuł  18

Wypowiedzenie

1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejszą Konwencję składając w tym celu notyfikację Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabiera mocy po sześciu miesiącach od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego o wypowiedzeniu.

Artykuł  19

Wygaśnięcie

Jeżeli po wejściu w życie niniejszej Konwencji liczba państw, które są Umawiającymi się Stronami, będzie przez dowolny okres 12 kolejno po sobie następujących miesięcy mniejsza od pięciu, to Konwencja przestaje obowiązywać od chwili zakończenia tego 12-miesięcznego okresu.

Artykuł  20

Rozstrzyganie sporów

1. Każdy spór pomiędzy dwiema lub większą liczbą Umawiających się Stron, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji jest, tak dalece, jak to możliwe, rozwiązywany w drodze negocjacji pomiędzy nimi lub w drodze innych metod rozstrzygania sporów.

2. Każdy spór pomiędzy dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie może być uregulowany za pomocą środków przewidzianych w ustępie 1 niniejszego artykułu, zostanie, na żądanie jednego z nich, przekazany do Trybunału Arbitrażowego utworzonego w następujący sposób: każda strona sporu wyznacza arbitra, a ci arbitrzy wyznaczają innego arbitra, który zostaje przewodniczącym. Jeżeli w okresie trzech miesięcy po otrzymaniu żądania, jednej ze stron nie uda się wyznaczyć arbitra lub jeżeli arbitrom nie uda się wyznaczyć przewodniczącego, każda ze stron może poprosić Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych o wyznaczenie arbitra lub przewodniczącego Trybunału Arbitrażowego.

3. Decyzja Trybunału Arbitrażowego ustanowionego zgodnie z postanowieniami ustępu 2 będzie ostateczna i wiążąca dla stron sporu.

4. Trybunał Arbitrażowy określa swoje własne reguły proceduralne.

5. Trybunał Arbitrażowy podejmuje decyzje większością głosów oraz na podstawie umów istniejących pomiędzy stronami sporu i ogólnego prawa międzynarodowego.

6. Każda kwestia sporna, która może powstać pomiędzy stronami sporu, dotycząca wykładni i stosowania orzeczenia, może być poddana przez każdą ze stron pod osąd do Trybunału Arbitrażowego, który wydał orzeczenie.

7. Każda strona sporu pokrywa koszty wskazanego przez siebie arbitra i swoich przedstawicieli poniesione podczas postępowania arbitrażowego; koszty przewodniczącego i pozostałe koszty będą pokrywane w równych częściach przez strony sporu.

Artykuł  21

Zastrzeżenia

1. Każda Umawiająca się Strona może, w momencie podpisywania, ratyfikowania, przyjmowania lub zatwierdzania niniejszej Konwencji lub przystępowania do niej oświadczyć, że nie uważa siebie za związaną artykułem 20 ustępy 2-7 niniejszej Konwencji. Pozostałe Umawiające się Strony nie są związane tymi ustępami w odniesieniu do każdej Umawiającej się Strony, która wprowadziła takie zastrzeżenie.

2. Każda Umawiająca się Strona wprowadzająca zastrzeżenie przewidziane w ustępie 1 niniejszego artykułu może, w dowolnym czasie, wycofać takie zastrzeżenie, składając w tym celu notyfikację Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

3. Z wyjątkiem zastrzeżeń przewidzianych w ustępie 1 niniejszego artykułu nie są dozwolone żadne inne zastrzeżenia do niniejszej Konwencji.

Artykuł  22

Procedura zmieniająca niniejszą Konwencję

1. Niniejsza Konwencja, wraz z załącznikami, może być poprawiona w drodze propozycji zgłoszonej przez każdą Umawiającą się Stronę, zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule.

2. Każda zaproponowana poprawka do niniejszej Konwencji jest rozpatrywana w Komitecie Administracyjnym złożonym ze wszystkich Umawiających się Stron zgodnie z regułami postępowania opisanymi w załączniku 7. Każda taka poprawka, rozpatrywana lub przygotowana podczas spotkania Komitetu Administracyjnego oraz przyjęta przez niego, jest podawana do wiadomości Umawiającym się Stronom przez Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych w celu ich przyjęcia.

3. Każda zaproponowana poprawka, podana do wiadomości zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu, wchodzi w życie, w odniesieniu do wszystkich Umawiających się Stron, trzy miesiące po wygaśnięciu okresu 12 miesięcy następujących po dacie zakomunikowania proponowanej poprawki, jeśli podczas tego okresu nie zostały zgłoszone Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych żadne zastrzeżenia co do proponowanej poprawki przez państwo, które jest Umawiającą się Stroną lub przez regionalną organizację integracji gospodarczej, która jest Umawiającą się Stroną i działa zgodnie z warunkami określonymi w artykule 16 ustęp 2 niniejszej Konwencji.

4. Jeżeli zastrzeżenie do proponowanej poprawki zostało zgłoszone zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, poprawka jest uważana za nieprzyjętą i nie ma żadnego skutku.

Artykuł  23

Wnioski, notyfikacje i sprzeciwy

Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych informuje wszystkie Umawiające się Strony i wszystkie państwa o każdym wniosku, notyfikacji czy sprzeciwie wniesionymi zgodnie z artykułem 22 oraz o dacie wejścia w życie każdej zmiany.

Artykuł  24

Konferencja rewizyjna

Po pięciu latach obowiązywania niniejszej Konwencji każda Umawiająca się Strona może, w drodze notyfikacji Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, zażądać zwołania konferencji w celu przeglądu Konwencji, wskazując propozycje, którymi powinna zająć się konferencja. W takim przypadku:

i) Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych powiadamia wszystkie Umawiające się Strony o żądaniu i zaprosi je do przedstawienia, w okresie trzech miesięcy, swoich komentarzy w sprawie pierwotnych propozycji oraz do przedstawienia innych propozycji, jeśli życzą sobie, by zajęła się nimi konferencja.

ii) Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych powiadamia również wszystkie Umawiające się Strony o tekstach wszystkich innych przygotowanych propozycji i zwoła konferencję przeglądową, jeżeli w okresie sześciu miesięcy od daty tego powiadomienia nie mniej niż jedna trzecia Umawiających się Stron powiadomi Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych o swoim poparciu dla zwołania takiej konferencji.

iii) Jednakże jeżeli Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych uważa, że propozycja przeglądowa może być uważana za propozycję zmiany zgodnie z artykułem 22 ustęp 1, może, w porozumieniu z Umawiającą się Stroną, która przedstawiła propozycję, zastosować procedurę zmiany Konwencji, określoną w artykule 22, zamiast procedury przeglądowej.

Artykuł  25

Notyfikacje

W uzupełnieniu do notyfikacji i zawiadomień, przewidzianych w artykułach 23 i 24, Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych powiadamia wszystkie państwa o:

a) podpisaniu, ratyfikacjach, przyjęciach, zatwierdzeniach i przystąpieniach zgodnie z artykułem 16;

b) datach wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 17;

c) wypowiedzeniach na mocy artykułu 18;

d) wygaśnięciu niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 19;

e) zastrzeżeniach zgodnie z artykułem 21.

Artykuł  26

Uwierzytelnione odpisy

Po dniu 31 marca 1984 roku Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych przekazuje dwa uwierzytelnione odpisy niniejszej Konwencji każdej Umawiającej się Stronie oraz wszystkim państwom, które nie są Umawiającymi się Stronami.

Sporządzono w Genewie dnia dwudziestego pierwszego października tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego drugiego roku, w jednym egzemplarzu, w językach angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim, przy czym teksty te są jednakowo autentyczne.

Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, będący odpowiednio upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  1 

HARMONIZACJA KONTROLI CELNYCH I INNYCH KONTROLI

Artykuł  1

Zasady

1. Ponieważ administracja celna jest obecna na wszystkich granicach oraz jej interwencje mają charakter ogólny, inne kontrole powinny, na ile jest to możliwe, być zorganizowane w zharmonizowany sposób z kontrolami celnymi.

2. Przy stosowaniu tej zasady jest możliwe, jeżeli jest to właściwe, przeprowadzanie wszystkich lub niektórych z tych kontroli w innym miejscu niż na granicy, pod warunkiem że zastosowane procedury przyczynią się do ułatwienia międzynarodowego przepływu towarów.

Artykuł  2

1. Administracja celna jest w pełni informowana o wymaganiach ustanowionych przez przepisy ustawowe lub wykonawcze, które mogą skutkować przeprowadzaniem innych kontroli niż kontrole celne.

2. Jeżeli stwierdzi się, że inne kontrole są konieczne, administracja celna zapewnia, że zainteresowane służby są informowane oraz że współpracuje z nimi.

Artykuł  3

Organizacja kontroli

1. Jeżeli kilka kontroli musi być przeprowadzanych w tym samym miejscu, właściwe służby podejmują wszelkie stosowne kroki w celu jednoczesnego ich przeprowadzenia, jeżeli to będzie możliwe, lub z minimalnym opóźnieniem. Właściwe służby dążą do skoordynowania swoich wymagań co do dokumentacji i informacji.

2. W szczególności właściwe służby podejmują wszelkie kroki w celu zapewnienia niezbędnego personelu i urządzeń w miejscach przeprowadzania kontroli.

3. Administracja celna może, w drodze formalnie delegowanych przez właściwe organy uprawnień, przeprowadzać w ich imieniu wszystkie lub niektóre kontrole, za które te służby są odpowiedzialne. W takim przypadku służby te dopilnują, aby niezbędne środki zostały udostępnione administracji celnej.

Artykuł  4

Wynik kontroli

1. We wszystkich sprawach, którymi zajmuje się niniejsza Konwencja, służby kontroli i administracja celna wymieniają się wszelkimi stosownymi informacjami jak najszybciej w celu zapewnienia skuteczności kontroli.

2. Na podstawie wyników przeprowadzanych kontroli właściwe służby decydują o późniejszym traktowaniu towarów oraz, jeżeli to będzie konieczne, informują służby odpowiedzialne za inne kontrole. Na podstawie tej decyzji administracja celna poddaje towary właściwej procedurze celnej.

ZAŁĄCZNIK  2 

KONTROLA MEDYCZNO-SANITARNA

Artykuł  1

Zasady

Gdziekolwiek przeprowadzana kontrola medyczno-sanitarna, zachowuje zgodność z zasadami określonymi w niniejszej Konwencji, w szczególności w załączniku 1.

Artykuł  2

Informacje

Każda Umawiająca się Strona zapewnia, że następujące informacje są łatwo dostępne dla każdej zainteresowanej osoby:

– towary podlegające kontroli medyczno-sanitarnej;

– miejsca, gdzie te towary mogą być przedstawiane do kontroli;

– wymagania określone w ustawach i rozporządzeniach dotyczące kontroli medyczno-sanitarnej oraz związane z nimi procedury mające ogólne zastosowanie.

Artykuł  3

Organizacja kontroli

1. Służby kontroli upewniają się, że zostały zapewnione konieczne ułatwienia w punktach granicznych, gdzie może mieć miejsce kontrola medyczno-sanitarna.

2. Kontrola medyczno-sanitarna może być również przeprowadzana w miejscach wewnątrz kraju, jeżeli z wystawionych świadectw oraz zastosowanych procedur transportowych jasno wynika, że towary nie mogą się psuć lub ulec skażeniu podczas przewozu.

3. W zakresie obowiązujących konwencji Umawiające się Strony dokładają starań, aby zmniejszyć, na ile jest to możliwe, fizyczne kontrole łatwo psujących się towarów będących w drodze.

4. Jeżeli towary muszą być zatrzymane do czasu otrzymania wyników kontroli medyczno-sanitarnej, właściwe służby kontrolne Umawiających się Stron zapewniają, że takie składowanie jest zgodne z warunkami zapewniającymi zabezpieczenie towarów przy minimum formalności celnych.

Artykuł  4

Towary w tranzycie

W zakresie obowiązujących Konwencji Umawiające się Strony, na ile jest to możliwe, obywają się bez kontroli medyczno-sanitarnej towarów w tranzycie w takich okolicznościach, które nie stwarzają ryzyka skażenia.

Artykuł  5

Współpraca

1. Służby kontroli medyczno-sanitarnej współpracują z odpowiadającymi im służbami innych Umawiających się Stron tak, aby przyśpieszyć przejazd łatwo psujących się towarów podlegających kontroli medyczno-sanitarnej, między innymi poprzez wymianę przydatnych informacji.

2. Kiedy przesyłka łatwo psujących się towarów zostaje zatrzymana w czasie kontroli medyczno-sanitarnej, właściwe organy dołożą starań, aby powiadomić o tym odpowiadające im służby państwa wywozu w jak najkrótszym czasie, wskazując powody zatrzymania oraz podjęte odnośnie do tych towarów środki.

ZAŁĄCZNIK  3 

KONTROLA WETERYNARYJNA

Artykuł  1

Zasady

Gdziekolwiek przeprowadzana kontrola weterynaryjna zachowuje zgodność z zasadami określonymi w niniejszej Konwencji, w szczególności w załączniku 1.

Artykuł  2

Definicje

Kontrola weterynaryjna zdefiniowana w artykule 1 litera d) niniejszej Konwencji obejmuje również kontrolę środków i warunków transportu zwierząt oraz produktów zwierzęcych. Może również obejmować kontrole dotyczące norm jakości oraz różnych uregulowań, takich jak kontrola mająca na celu ochronę gatunków zagrożonych, które ze względu na skuteczność są często związane z kontrolą weterynaryjną.

Artykuł  3

Informacje

Każda Umawiająca się Strona zapewnia, że następujące informacje są łatwo dostępne dla każdej zainteresowanej osoby:

– towary podlegające kontroli weterynaryjnej,

– miejsca, gdzie te towary mogą być przedstawiane do kontroli,

– obowiązkowo zgłaszane choroby,

– wymagania określone w ustawach i rozporządzeniach dotyczące kontroli weterynaryjnej oraz związane z nimi procedury mające ogólne zastosowanie.

Artykuł  4

Organizacja kontroli

1. Umawiające się Strony dokładają starań, aby:

– utworzyć, tam gdzie jest to konieczne i możliwe, odpowiednie ułatwienia dla kontroli weterynaryjnej, odpowiadające wymaganiom ruchu granicznego,

– ułatwić przepływ towarów, w szczególności poprzez koordynację godzin pracy służb weterynaryjnych i celnych oraz porozumienie w sprawie przeprowadzania odpraw celnych poza normalnymi godzinami, jeżeli przybycie towarów jest wcześniej zgłoszone.

2. Kontrola weterynaryjna produktów zwierzęcych może być przeprowadzana w miejscach wewnątrz kraju, jeżeli można wykazać, oraz użyte środki transportu są takie, że produkty nie zepsują się lub nie ulegną skażeniu podczas transportu.

3. W zakresie obowiązujących Konwencji Umawiające się Strony dokładają starań, aby zmniejszyć, na ile jest to możliwe, fizyczne kontrole nietrwałych towarów będących w drodze.

4. Jeżeli towary muszą być zatrzymane do czasu otrzymania wyników kontroli weterynaryjnej, właściwe służby kontrolne Umawiających się Stron zapewniają, że z takim składowaniem są związane minimalne formalności celne oraz jest ono zgodne z warunkami zapewniającymi bezpieczeństwo kwarantanny i zabezpieczenie towarów.

Artykuł  5

Towary w tranzycie

W zakresie obowiązujących Konwencji Umawiające się Strony, na ile jest to możliwe, obywają się bez kontroli weterynaryjnej produktów zwierzęcych w tranzycie w takich okolicznościach, które nie stwarzają ryzyka skażenia.

Artykuł  6

Współpraca

1. Służby kontroli weterynaryjnej współpracują z odpowiadającymi im służbami innych Umawiających się Stron tak, aby przyśpieszyć przejazd towarów podlegających kontroli weterynaryjnej, między innymi poprzez wymianę przydatnych informacji.

2. Kiedy przesyłka nietrwałych towarów lub żywych zwierząt zostaje zatrzymana w czasie kontroli weterynaryjnej, właściwe organy dołożą starań, aby powiadomić o tym odpowiadające im służby państwa wywozu w jak najkrótszym czasie, wskazując powody zatrzymania oraz podjęte odnośnie do tych towarów środki.

ZAŁĄCZNIK  4 

KONTROLA FITOSANITARNA

Artykuł  1

Zasady

Przeprowadzana w dowolnym miejscu kontrola fitosanitarna jest zgodna z zasadami określonymi w niniejszej Konwencji, w szczególności w załączniku 1.

Artykuł  2

Definicje

Kontrola fitosanitarna zdefiniowana w artykule 1 litera e) niniejszej Konwencji obejmuje również kontrolę środków i warunków transportu roślin oraz produktów roślinnych. Może również obejmować środki mające na celu ochronę zagrożonych gatunków roślin.

Artykuł  3

Informacje

Każda Umawiająca się Strona zapewnia, że następujące informacje są łatwo dostępne dla każdej zainteresowanej osoby:

– towary podlegające specjalnym fitosanitarnym warunkom,

– miejsca, gdzie poszczególne rośliny i produkty roślinne mogą być przedstawiane do kontroli,

– wykaz szkodników roślin i produktów roślinnych, z którymi są związane obowiązujące zakazy i ograniczenia,

– wykaz wymagań określonych w ustawach i rozporządzeniach dotyczących kontroli fitosanitarnej oraz związanych z nimi procedur mających ogólne zastosowanie.

Artykuł  4

Organizacja kontroli

1. Umawiające się Strony dokładają starań, aby:

– utworzyć, tam gdzie jest to konieczne i możliwe, odpowiednie kontrole fitosanitarne, przechowywanie oraz dezynfekcje i odrobaczanie, odpowiadające wymaganiom ruchu,

– ułatwić przepływ towarów, w szczególności poprzez koordynację godzin pracy służb fitosanitarnych i celnych oraz uzgodnienia dotyczące przeprowadzania odpraw celnych towarów łatwo psujących się poza normalnymi godzinami, jeżeli ich przybycie jest wcześniej zgłoszone.

2. Kontrola fitosanitarna roślin i produktów roślinnych może być przeprowadzana w miejscach wewnątrz kraju, jeżeli można wykazać oraz ze względu na zastosowane środki transportu wynika, że produkty nie spowodują zakażenia podczas transportu.

3. W zakresie obowiązujących Konwencji Umawiające się Strony dokładają starań, aby zmniejszyć, na ile jest to możliwe, fizyczne kontrole nietrwałych roślin i produktów roślinnych będących w drodze.

4. Jeżeli towary muszą być zatrzymane do czasu otrzymania wyników kontroli fitosanitarnej, właściwe służby kontrolne Umawiających się Stron doprowadzą do tego, że z takim składowaniem będą związane minimalne formalności celne oraz będzie ono zgodne z warunkami zapewniającymi bezpieczeństwo kwarantanny i zabezpieczenie towarów.

Artykuł  5

Towary w tranzycie

W zakresie obowiązujących Konwencji Umawiające się Strony będą, na ile jest to możliwe, obywać się bez kontroli fitosanitarnej towarów w tranzycie, chyba że takie środki są niezbędne dla ochrony ich własnych roślin.

Artykuł  6

Współpraca

1. Służby kontroli fitosanitarnej współpracują z odpowiadającymi im służbami innych Umawiających się Stron tak, aby przyśpieszyć przejazd roślin i produktów roślinnych podlegających kontroli fitosanitarnej, między innymi poprzez wymianę przydatnych informacji.

2. Kiedy przesyłka roślin lub produktów roślinnych zostaje zatrzymana w czasie kontroli fitosanitarnej, właściwe organy dołożą starań, aby powiadomić o tym odpowiadające im służby państwa wywozu w jak najkrótszym czasie, wskazując powody zatrzymania oraz podjęte odnośnie do tych towarów środki.

ZAŁĄCZNIK  5 

KONTROLA ZGODNOŚCI Z NORMAMI TECHNICZNYMI

Artykuł  1

Zasady

Gdziekolwiek przeprowadzana kontrola zgodności z normami technicznymi, odnosząca się do towarów objętych niniejszą konwencją, zachowuje zgodność z zasadami określonymi w Konwencji, w szczególności w załączniku 1.

Artykuł  2

Informacje

Każda Umawiająca się Strona zapewnia, że następujące informacje są łatwo dostępne dla każdej zainteresowanej osoby:

– stosowane normy,

– miejsca, gdzie towary mogą być przedstawiane do kontroli,

– wymagania określone w ustawach i aktach wykonawczych dotyczących kontroli zgodności z normami technicznymi oraz związanych z nimi procedur mających ogólne zastosowanie.

Artykuł  3

Harmonizacja norm

W przypadku braku międzynarodowych norm Umawiające się Strony, które stosują normy krajowe, dokładają starań, aby je zharmonizować w drodze międzynarodowych umów.

Artykuł  4

Organizacja kontroli

1. Umawiające się Strony dokładają starań, aby:

– utworzyć, tam gdzie jest to konieczne i możliwe, w zgodzie z wymaganiami ruchu granicznego, posterunki kontroli zgodności z normami technicznymi,

– ułatwić przepływ towarów, w szczególności poprzez koordynację godzin pracy służb odpowiedzialnych za kontrolę zgodności z normami technicznymi i służb celnych oraz uzgodnienia dotyczące przeprowadzania odpraw celnych towarów łatwo psujących się poza normalnymi godzinami, jeżeli ich przybycie jest wcześniej zgłoszone.

2. Kontrola zgodności z normami technicznymi może być przeprowadzana w miejscach wewnątrz kraju, jeżeli można wykazać oraz ze względu na zastosowane środki transportu wynika, że towary, w szczególności towary łatwo się psujące, nie ulegną zepsuciu podczas transportu.

3. W zakresie obowiązujących Konwencji Umawiające się Strony dokładają starań, aby zmniejszyć, na ile jest to możliwe, fizyczne kontrole łatwo psujących towarów będących w drodze i podlegających kontroli zgodności z normami technicznymi.

4. Umawiające się Strony organizują kontrole zgodności z normami technicznymi, harmonizując, gdzie jest to możliwe, tryb postępowania służb odpowiedzialnych za te kontrole z kontrolami innych służb odpowiedzialnych za pozostałe kontrole i inspekcje.

5. Jeżeli towary nietrwałe muszą być zatrzymane do czasu otrzymania wyników kontroli zgodności z normami technicznymi, właściwe służby kontrolne Umawiających się Stron zapewniają, że z takim składowaniem towarów lub parkowaniem sprzętu transportowego będą związane minimalne formalności celne oraz odbywa się ono zgodne z warunkami zapewniającymi zabezpieczenie towarów.

Artykuł  5

Towary w tranzycie

Kontroli zgodności z normami technicznymi nie stosuje się zwykle do towarów będących w tranzycie.

Artykuł  6

Współpraca

1. Służby odpowiedzialne za kontrole zgodności z normami technicznymi współpracują z odpowiadającymi im służbami innych Umawiających się Stron tak, aby przyśpieszyć przejazd towarów nietrwałych podlegających kontroli zgodności z normami technicznymi, między innymi poprzez wymianę przydatnych informacji.

2. Kiedy przesyłka łatwo psujących się towarów zostaje zatrzymana w czasie kontroli zgodności z normami technicznymi, właściwe organy dołożą starań, aby powiadomić o tym odpowiadające im służby państwa wywozu w jak najkrótszym czasie, wskazując powody zatrzymania oraz podjęte odnośnie do tych towarów środki.

ZAŁĄCZNIK  6 

KONTROLA JAKOŚCI

Artykuł  1

Zasady

Gdziekolwiek przeprowadzana kontrola jakości, odnosząca się do towarów objętych niniejszą konwencją, zachowuje zgodność z zasadami określonymi w konwencji, w szczególności w załączniku 1.

Artykuł  2

Informacje

Każda Umawiająca się Strona zapewnia, że następujące informacje są łatwo dostępne dla każdej zainteresowanej osoby:

– miejsce, gdzie towary mogą być przedstawiane do kontroli,

– wymagania określone w ustawach i rozporządzeniach dotyczących jakości oraz związanych z nimi procedur mających ogólne zastosowanie.

Artykuł  3

Organizacja kontroli

1. Umawiające się Strony dokładają starań, aby:

– utworzyć, tam gdzie jest to konieczne i możliwe, w zgodzie z wymaganiami ruchu granicznego, posterunki kontroli jakości,

– ułatwić przepływ towarów, w szczególności poprzez koordynację godzin pracy służb odpowiedzialnych za kontrolę jakości i służb celnych oraz uzgodnienia dotyczące przeprowadzania odpraw celnych towarów łatwo psujących się poza normalnymi godzinami, jeżeli ich przybycie jest wcześniej zgłoszone.

2. Kontrola jakości może być przeprowadzana w miejscach wewnątrz kraju, pod warunkiem że stosowane procedury przyczyniają się do ułatwienia międzynarodowego przepływu towarów.

3. W zakresie obowiązujących konwencji Umawiające się Strony dokładają starań, aby zmniejszyć, na ile jest to możliwe, fizyczne kontrole nietrwałych towarów będących w drodze i podlegających kontroli jakości.

4. Umawiające się Strony organizują kontrole jakości, harmonizując tam, gdzie jest to możliwe, tryb postępowania służb odpowiedzialnych za te kontrole z kontrolami innych służb odpowiedzialnych za pozostałe kontrole i inspekcje.

Artykuł  4

Towary w tranzycie

Kontroli zgodności z normami technicznymi nie stosuje się zwykle do towarów będących w tranzycie.

Artykuł  5

Współpraca

1. Służby odpowiedzialne za kontrole jakości współpracują z odpowiadającymi im służbami innych Umawiających się Stron tak, aby przyśpieszyć przejazd towarów nietrwałych podlegających kontroli jakości, między innymi poprzez wymianę przydatnych informacji.

2. Kiedy przesyłka łatwo psujących się towarów zostaje zatrzymana w czasie kontroli jakości, właściwe organy dokładają starań, aby powiadomić o tym odpowiadające im służby państwa wywozu w jak najkrótszym czasie, wskazując powody zatrzymania oraz podjęte odnośnie do tych towarów środki.

ZAŁĄCZNIK  7 

REGULAMIN WEWNĘTRZNY KOMITETU ADMINISTRACYJNEGO OKREŚLONY W ARTYKULE 22 NINIEJSZEJ KONWENCJI

Artykuł  1

Członkowie

Członkowie Komitetu Administracyjnego są Umawiającymi się Członkami niniejszej Konwencji

Artykuł  2

Obserwatorzy

1. Komitet Administracyjny może podjąć decyzję o zaproszeniu właściwych administracji wszystkich państw, które nie są Umawiającymi się Stronami lub przedstawicieli organizacji międzynarodowych, które nie są Umawiającymi się Stronami, do uczestniczenia jako obserwatorzy w sesjach Komitetu w sprawach ich dotyczących.

2. Jednakże bez uszczerbku dla artykułu 1, organizacje międzynarodowe określone w ustępie 1, które są właściwe w tematach omawianych w załącznikach do niniejszej Konwencji, mają prawo do uczestniczenia jako obserwatorzy w pracach Komitetu Administracyjnego.

Artykuł  3

Sekretariat

Prowadzenie Sekretariatu komitetu zapewnia Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej.

Artykuł  4

Zwoływanie zebrań

Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej zwołuje zebrania Komitetu:

i) dwa lata po wejściu w życie Konwencji;

ii) a następnie w terminie określonym przez Komitet, lecz nie rzadziej, niż co pięć lat;

iii) na żądanie właściwych administracji, co najmniej pięciu państw, które są Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  5

Członkowie Komitetu

Na każdej ze swoich sesji Komitet dokonuje wyboru przewodniczącego i wiceprzewodniczącego.

Artykuł  6

Kworum

W celu podjęcia decyzji jest wymagane kworum składające się z co najmniej jednej trzeciej państw będących Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  7

Decyzje

i) Propozycje poddawane są głosowaniu.

ii) Każde państwo reprezentowane na sesji, które jest Umawiającą się Stroną, ma jeden głos.

iii) Tam, gdzie ma zastosowanie artykuł 16 ustęp 2 konwencji, regionalne organizacje integracji gospodarczej, będące stronami konwencji, mają, w przypadku głosowania, jedynie liczbę głosów równą całkowitej ilości głosów przydzielonej ich Państwom Członkowskim, które są również Stronami Konwencji. W tym drugim przypadku, te Państwa Członkowskie nie korzystają ze swojego prawa głosu.

iv) Z zastrzeżeniem litery v) poniżej, propozycje są przyjmowane zwykłą większością głosów obecnych członków oraz są poddawane pod głosowanie zgodnie z warunkami określonymi powyżej w literach ii) i iii).

v) Poprawki do niniejszej Konwencji są przyjmowane większością dwóch trzecich głosów obecnych członków oraz są poddawane pod głosowanie zgodnie z warunkami określonymi powyżej w ii) i iii).

Artykuł  8

Sprawozdanie

Przed zakończeniem sesji Komitet przyjmuje sprawozdanie.

Artykuł  9

Postanowienia uzupełniające

W przypadku braku odpowiednich postanowień w niniejszym załączniku, zastosowanie znajdują zasady postępowania Europejskiej Komisji Gospodarczej, chyba że Komitet zadecyduje inaczej.

ZAŁĄCZNIK  8  ¹

UPROSZCZENIE PROCEDUR PRZEKRACZANIA GRANICY W MIĘDZYNARODOWYM TRANSPORCIE DROGOWYM

Artykuł  1

Zasady

Mając na uwadze uzupełnienie postanowień konwencji, w szczególności zawartych w załączniku nr 1, niniejszy załącznik ma na celu określenie środków, jakie należy wprowadzić, aby ułatwić procedury przekraczania granic w międzynarodowym transporcie drogowym.

Artykuł  2

Uproszczenie procedur przyznawania wiz zawodowym kierowcom

1. Umawiające się Strony powinny dążyć do uproszczenia procedur przyznawania wiz zawodowym kierowcom zatrudnionym w międzynarodowym transporcie drogowym, zgodnie z najlepszymi krajowymi praktykami stosowanymi wobec wszystkich osób ubiegających się o wizę oraz krajowymi przepisami imigracyjnymi, jak również zobowiązaniami międzynarodowymi.

2. Umawiające się Strony postanawiają wymieniać regularnie informacje dotyczące najlepszych sposobów postępowania w zakresie ułatwiania procedur przyznawania wiz zawodowym kierowcom.

Artykuł  3

Operacje międzynarodowego transportu drogowego

1. W celu ułatwienia międzynarodowego transportu towarów Umawiające się Strony zobowiązują się regularnie informować wszystkie strony biorące udział w operacjach transportu międzynarodowego, w sposób zharmonizowany i skoordynowany, o obowiązujących lub planowanych wymogach kontroli granicznych dotyczących operacji międzynarodowego transportu drogowego, jak również o bieżącej sytuacji na przejściach granicznych.

2. Umawiające się Strony dążą do przeniesienia, w zakresie możliwym do zrealizowania i nie tylko w odniesieniu do ruchu tranzytowego, wszelkich niezbędnych procedur kontrolnych do miejsc wyjazdu i przeznaczenia towarów prze-wożonych transportem drogowym, w celu zwiększenia przepustowości na przejściach granicznych.

3. Biorąc pod uwagę w szczególności art. 7 niniejszej konwencji, pierwszeństwo przyznaje się partiom towaru wymagającym szybkiego przewozu, takim jak żywe zwierzęta oraz szybko psujące się towary. W szczególności właściwe służby na przejściach granicznych:

(i) podejmują wszelkie niezbędne środki celem ograniczenia czasu oczekiwania przez pojazdy zatwierdzone na podstawie konwencji ATP, przewożące szybko psujące się artykuły żywnościowe lub przez pojazdy przewożące żywe zwierzęta, od czasu przybycia na przejście graniczne do momentu przeprowadzenia kontroli w zakresie przestrzegania przepisów, kontroli administracyjnej, celnej i sanitarnej;

(ii) zapewniają możliwie najszybsze przeprowadzenie wymaganych kontroli, o których mowa w ppkt (i);

(iii) zezwalają, o ile jest to możliwe, na użytkowanie niezbędnych jednostek chłodniczych w pojazdach przewożących szybko psujące się artykuły żywnościowe w trakcie przekraczania granicy, chyba że jest to niemożliwe ze względu na wymagane procedury kontrolne;

(iv) podejmują współpracę, w szczególności poprzez wczesną wymianę informacji, ze swoimi odpowiednikami na terytoriach innych Umawiających się Stron w celu przyspieszenia procedur stosowanych przy przekraczaniu granicy w przypadku szybko psujących się artykułów żywnościowych i żywych zwierząt, jeśli podlegają one kontroli sanitarnej.

Artykuł  4

Kontrola pojazdów

1. Umawiające się Strony, które nie są jeszcze stronami Umowy w sprawie przyjęcia jednolitych warunków dla okresowych kontroli technicznych pojazdów kołowych oraz wzajemnego uznawania tego rodzaju kontroli z 1997 r., powinny dążyć, zgodnie z odpowiednim przepisami krajowymi i międzynarodowymi, do ułatwienia pojazdom drogowym przekraczania granicy poprzez uznanie świadectwa międzynarodowej kontroli technicznej określonego w tej umowie. Świadectwo kontroli technicznej, zawarte w umowie od dnia 1 stycznia 2004 r., stanowi dodatek 1 do niniejszego załącznika.

2. W celu identyfikacji pojazdów zatwierdzonych na podstawie konwencji ATP, przewożących szybko psujące się artykuły żywnościowe, Umawiające się Strony mogą wykorzystać oznaczenia rozpoznawcze umieszczane na środku transportu oraz świadectwa ATP lub tabliczki zatwierdzenia, o których mowa w Umowie o międzynarodowych przewozach szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych przewozów z 1970 r.

Artykuł  5

Międzynarodowe świadectwo ważenia pojazdu

1. W celu przyspieszenia przekraczania granic Umawiające się Strony, zgodnie z odpowiednim przepisami krajowymi i międzynarodowymi, powinny dążyć do unikania powtarzania procedur ważenia pojazdów na przejściach granicznych poprzez przyjmowanie i wzajemne uznawanie międzynarodowego świadectwa ważenia pojazdu, które zawarto w dodatku 2 do niniejszego załącznika. Jeśli Umawiające się Strony uznają takie świadectwa, nie dokonuje się dalszych pomiarów ważenia pojazdu, z wyjątkiem wyrywkowych kontroli w przypadku podejrzenia nieprawidłowości. Pomiary ważenia, których wyniki odnotowuje się w takim świadectwie, są dokonywane tylko w państwie rozpoczęcia operacji transportu międzynarodowego. Wyniki takich pomiarów są należycie wpisane i poświadczone w takim świadectwie.

2. Każda z Umawiających się Stron, uznająca międzynarodowe świadectwo ważenia pojazdu, publikuje wykaz wszystkich punktów ważenia pojazdów w danym państwie, zatwierdzonych zgodnie z przepisami międzynarodowymi, jak również wszystkie jego zmiany. Wykaz ten oraz wszelkie jego zmiany są przekazywane sekretarzowi wykonawczemu Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) w celu przekazania ich wszystkim Umawiającym się Stronom oraz organizacjom międzynarodowym, o których mowa w art. 2 załącznika nr 7 do niniejszej konwencji.

3. Minimalne wymagania dotyczące zatwierdzonych punktów ważenia pojazdów, zasady zatwierdzania oraz podstawowe zasady procedur ważenia zawarto w dodatku 2 do niniejszego załącznika.

Artykuł  6

Przejścia graniczne

W celu usprawnienia i przyspieszenia niezbędnych formalności na przejściach granicznych Umawiające się Strony zapewniają spełnianie, o ile jest to możliwe, następujących minimalnych wymogów odnoszących się do przejść granicznych otwartych dla międzynarodowego przepływu towarów:

(i) infrastruktura umożliwia wspólne kontrole pomiędzy sąsiadującymi państwami (zasada "jednego zatrzymania się") przez 24 godziny na dobę, jeśli jest to uzasadnione potrzebami handlu oraz zgodne z przepisami ruchu drogowego;

(ii) wyodrębniony jest ruch różnego rodzaju przewozów po obu stronach granicy, co pozwala na wprowadzenie pierwszeństwa obsługi pojazdów posiadających ważne międzynarodowe dokumenty tranzytu celnego lub przewożących żywe zwierzęta albo szybko psujące się artykuły żywnościowe;

(iii) wydzielone są zatoki do wyrywkowych kontroli ładunku i pojazdów;

(iv) istnieje odpowiednia infrastruktura parkingów i terminali;

(v) istnieje odpowiednia infrastruktura higieniczno-sanitarna, socjalna i telekomunikacyjna dla kierowców;

(vi) firmy spedycyjne są zachęcane do tworzenia na przejściach granicznych odpowiedniej infrastruktury w celu oferowania konkurencyjnych usług dla operatorów transportowych.

Artykuł  7

Sprawozdawczość

Zgodnie z art. 1-6 niniejszego załącznika sekretarz wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) przeprowadza co pięć lat sondaż wśród Umawiających się Stron w sprawie poczynionych postępów w celu poprawy procedur przekraczania granic w ich państwach.

DODATEK  1 

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO KONTROLI TECHNICZNEJ(1)

Zgodnie z Umową w sprawie przyjęcia jednolitych warunków okresowych kontroli technicznych pojazdów kołowych oraz wzajemnego uznawania tego rodzaju kontroli z 1997 r., która weszła w życie dnia 27 stycznia 2001 r.

1. Oficjalne ośrodki kontroli technicznej są odpowiedzialne za przeprowadzenie badań kontrolnych, wydawanie dokumentów potwierdzających zgodność z wymogami kontroli określonymi w odpowiednich przepisach załączonych do porozumienia wiedeńskiego z 1997 r. oraz podanie terminu następnej kontroli, który powinien być wskazany w pozycji 12.5 międzynarodowego świadectwa kontroli technicznej, którego wzór określono poniżej.

2. Międzynarodowe świadectwo kontroli technicznej zawiera informacje podane poniżej. Może mieć formę książeczki o formacie A6 (148 × 105 mm), z zieloną okładką i białymi kartkami w środku, lub arkusza zielonego lub białego papieru formatu A4 (210 × 197) złożonego do formatu A6, aby strona ze znakiem rozpoznawczym danego państwa lub Organizacji Narodów Zjednoczonych znajdowała się na górze złożonego świadectwa.

3. Poszczególne pozycje świadectwa i ich treść są wydrukowane w języku Umawiającej się Strony wydającej świadectwo z zachowaniem numeracji.

4. Alternatywnie stosowane mogą być okresowe sprawozdania z kontroli, które są stosowane przez Umawiające się Strony umowy. Ich wzór należy przesłać Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu przekazania informacji Umawiającym się Stronom.

5. Wpisy do międzynarodowego świadectwa kontroli technicznej mogą być dokonywane odręcznie, maszynowo lub komputerowo wyłącznie przez właściwe organy przy użyciu alfabetu łacińskiego.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

______

⁽¹⁾ Od dnia 1 stycznia 2004 r.

DODATEK  2 

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO WAŻENIA POJAZDU

1. Celem międzynarodowego świadectwa ważenia pojazdu (International Vehicle Weight Certificate - IVWC) jest uproszczenie procedur przekraczania granicy oraz, w szczególności, uniknięcie ponownego ważenia pojazdów przewożących towary, będących w trasie na terytorium Umawiających się Stron. Dane dotyczące wyników ważenia pojazdu znajdujące się w odpowiednio wypełnionych świadectwach, uznawanych przez Umawiające się Strony, powinny być uznane przez właściwe organy Umawiających się Stron za wiążące. Właściwe organy nie żądają przeprowadzania dodatkowego ważenia pojazdu, oprócz wyrywkowych kontroli w przypadku podejrzenia nieprawidłowości.

2. Międzynarodowe świadectwo ważenia pojazdu, zgodne ze wzorem przedstawionym poniżej w niniejszym dodatku, jest wydawane i stosowane pod nadzorem wyznaczonego organu rządowego każdej z Umawiających się Stron (które uznają takie świadectwa) zgodnie z procedurą opisaną w załączonym świadectwie.

3. Korzystanie ze świadectwa przez operatorów transportowych jest dobrowolne.

4. Umawiające się Strony uznające takie świadectwa dokonują zatwierdzeń punktów ważenia pojazdów, które wypełniają, międzynarodowe świadectwo ważenia pojazdu wspólnie z operatorem transportowym/kierowcą pojazdu drogowego przewożącego towary, zgodnie z minimalnymi wymogami przedstawionymi poniżej:

a) punkty ważenia pojazdów powinny być wyposażone w zatwierdzone urządzenia do ważenia pojazdów. Do dokonania ważenia pojazdu Umawiające się Strony uznające takie świadectwa mogą wybrać metodę oraz urządzenia, które uznają za właściwe. Umawiająca się Strona uznająca takie świadectwa zapewnia, by punkty ważenia pojazdów posiadały odpowiednie kompetencje, np. poprzez ich zatwierdzenie lub proces oceny, oraz zapewnia, by punkty te korzystały z odpowiednich urządzeń do ważenia pojazdów, dysponowały wykwalifikowanym personelem, posiadały udokumentowane systemy jakości oraz procedury testowe;

b) punkty ważenia pojazdów oraz ich urządzenia do ważenia pojazdów muszą być utrzymywane w dobrym stanie. Urządzenia do ważenia są regularnie sprawdzane i plombowane przez właściwe organy odpowiedzialne za wagi i miary. Urządzenia do ważenia pojazdów, ich maksymalne dopuszczalne błędy oraz eksploatacja są zgodne z zaleceniami Międzynarodowej Organizacji Metrologii Prawnej (OIML);

c) punkty ważenia pojazdów są wyposażone w urządzenia do ważenia pojazdów odpowiadające jednemu z poniższych wymogów:

– zalecenie OIML R 76 "Urządzenia do ważenia pojazdów nieautomatyczne" klasa dokładności III lub większa,

– zalecenia OIML R 134 "Automatyczne urządzenia do ważenia pojazdów w ruchu", klasa dokładności 2 lub większa; większe wartości błędu mogą mieć zastosowanie w przypadku poszczególnych pomiarów nacisku każdej z osi.

5. W wyjątkowych przypadkach, w szczególności gdy istnieje podejrzenie nieprawidłowości lub na żądanie operatora transportowego/kierowcy danego pojazdu drogowego, właściwe organy mogą dokonać ponownego ważenia pojazdu. Jeśli punkt ważenia pojazdów dokona kilku błędnych pomiarów, które zostaną wykryte przez organy kontrolujące Umawiającej się Strony uznającej takie świadectwa, właściwe organy państwa, w którym znajduje się ten punkt ważenia pojazdów, podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby tego typu sytuacja ponownie nie wystąpiła.

6. Wzór świadectwa może być sporządzony w dowolnym z języków Umawiających się Stron uznających takie świadectwa, pod warunkiem że zachowany zostanie układ tekstu świadectwa i kolejność punktów w nim występujących.

7. Każda Umawiająca się Strona uznająca takie świadectwa publikuje wykaz wszystkich punktów ważenia pojazdów w danym państwie, które zostały zatwierdzone zgodnie z przepisami międzynarodowymi, jak również wszelkie zmiany tego wykazu. Wykaz ten oraz wszelkie jego zmiany są przekazywane sekretarzowi wykonawczemu Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) w celu przekazania ich każdej z Umawiających się Stron oraz organizacjom międzynarodowym, o których mowa w art. 2 załącznika nr 7 do niniejszej konwencji.

8. (Postanowienie przejściowe) Ponieważ w chwili obecnej jedynie nieliczne punkty ważenia pojazdów wyposażone są w urządzenia do ważenia pojazdów, za pomocą których można dokonać pomiaru nacisku poszczególnych osi lub pomiaru nacisku zespołu osi, Umawiające się Strony uznające takie świadectwa postanawiają, że w okresie przejściowym, trwającym 12 miesięcy od wejścia w życie niniejszego załącznika, pomiary całkowitej masy pojazdu, określone w pozycji 7.3 międzynarodowego świadectwa ważenia pojazdu, są wystarczające i uznawane przez właściwe organy krajowe.

grafika

grafika

ZAŁĄCZNIK  9 ²

UŁATWIENIE PROCEDUR PRZEKRACZANIA GRANIC W MIĘDZYNARODOWYM KOLEJOWYM PRZEWOZIE TOWAROWYM

Artykuł  1

Zasady ogólne

1. Celem załącznika, który stanowi uzupełnienie postanowień konwencji, jest określenie działań, jakie należy podjąć w celu ułatwienia i przyspieszenia przekraczania granic w międzynarodowym kolejowym przewozie towarowym.

2. Umawiające się strony zobowiązują się do współpracy mającej na celu maksymalne ujednolicenie formalności i wymogów dotyczących dokumentów i procedur we wszystkich obszarach związanych z przewozem towarów kolejami.

Artykuł  2

Definicja

"Stacja graniczna (przesiadkowa)" oznacza stację kolejową, gdzie przeprowadza się procedury operacyjne lub administracyjne umożliwiające kolejowy przewóz towarów przez granicę. Stacja ta może być położona na granicy lub w jej pobliżu.

Artykuł  3

Przekraczanie granic przez urzędników i inne osoby związane z międzynarodowym transportem kolejowym

1. Umawiające się strony powinny dążyć do ułatwienia procedur przyznawania wiz członkom załóg lokomotyw, członkom załóg wagonów chłodniczych, osobom towarzyszącym przewożonym towarom oraz pracownikom stacji granicznych (przesiadkowych) zatrudnionym w międzynarodowym transporcie kolejowym, zgodnie z najlepszymi krajowymi praktykami stosowanymi wobec wszystkich osób ubiegających się o wizę.

2. Procedurę przekraczania granic w odniesieniu do osób wymienionych w ust. 1, w tym wymogi dotyczące oficjalnych dokumentów potwierdzających ich status, określa się na podstawie porozumień dwustronnych.

3. Podczas wspólnego przeprowadzania kontroli urzędnicy zatrudnieni na granicy, celnicy lub pracownicy innych agencji przeprowadzających kontrole na stacjach granicznych (przesiadkowych) przekraczają granicę państwa w trakcie wykonywania swoich obowiązków za okazaniem dokumentów określonych przez umawiające się strony dla swoich obywateli.

Artykuł  4

Wymogi dotyczące stacji granicznych (przesiadkowych)

W celu racjonalizacji i przyspieszenia niezbędnych formalności na stacjach granicznych (przesiadkowych) umawiające się strony spełniają przedstawione poniżej minimalne wymogi dotyczące stacji granicznych (przesiadkowych) otwartych dla międzynarodowego kolejowego przewozu towarowego:

1) stacje graniczne (przesiadkowe) posiadają budynki (pomieszczenia), urządzenia, infrastrukturę i wyposażenie techniczne, które umożliwiają całodobowe przeprowadzanie kontroli, jeżeli jest to uzasadnione i stosowne do natężenia ruchu towarowego;

2) stacje graniczne (przesiadkowe), na których przeprowadzane są kontrole fitosanitarne, weterynaryjne i inne, zaopatrzone są w wyposażenie techniczne;

3) zdolność przewozowa i przepustowość stacji granicznych (przesiadkowych) oraz sąsiednich torów musi być stosowna do natężenia ruchu;

4) należy udostępnić strefy przeznaczone do przeprowadzania kontroli oraz magazyny do tymczasowego przechowywania towarów podlegających kontroli celnej lub innym formom kontroli;

5) należy udostępnić sprzęt, infrastrukturę, technologie informatyczne oraz systemy komunikacji służące do wcześniejszej wymiany informacji, w tym informacji dotyczących towarów zbliżających się do stacji granicznych (przesiadkowych), podanych w kolejowym liście przewozowym i zgłoszeniu celnym;

6) na stacjach granicznych (przesiadkowych) zapewniona musi być wystarczająca liczba wykwalifikowanych pracowników kolei, celników, urzędników zatrudnionych na granicy oraz pracowników innych agencji w celu obsługi ładunków przewożonych przez te stacje;

7) stacje graniczne (przesiadkowe) posiadają wyposażenie techniczne, infrastrukturę, technologie informatyczne i systemy komunikacji, które przed przybyciem taboru na granicę umożliwiają otrzymywanie i wykorzystywanie danych dotyczących zatwierdzenia technicznego i inspekcji technicznych taboru przeprowadzonych przez odpowiednie organy i koleje zgodnie z ich uprawnieniami, chyba że umawiające się strony podejmą alternatywne ustalenia w celu pełnienia tych funkcji.

Artykuł  5

Współpraca między krajami sąsiadującymi na stacjach granicznych (przesiadkowych)

Zgodnie z postanowieniami art. 7 konwencji, umawiające się strony koordynują działania dotyczące kontroli taboru, kontenerów, naczep używanych w transporcie kombinowanym oraz przewożonych towarów, a także dotyczące kontroli dokumentów przewozowych, oraz podejmują starania zmierzające do tego, by wszystkie wspólne kontrole przeprowadzano w oparciu o porozumienia dwustronne.

Artykuł  6

Kontrole

Umawiające się strony:

1) ustanawiają mechanizm wzajemnego uznawania wszystkich form kontroli taboru, kontenerów, naczep używanych w transporcie kombinowanym oraz przewożonych towarów, pod warunkiem, że cele tych kontroli są zbieżne;

2) przeprowadzają kontrole celne w oparciu o zasadę, zgodnie z którą wyboru dokonuje się na podstawie oceny ryzyka i zarządzania nim. Ogólną zasadą jest, że nie przeprowadza się kontroli fizycznej jeśli dostarczono wymagane informacje dotyczące towarów i jeśli towary znajdują się w dobrze zamkniętej i opieczętowanej jednostce taboru, kontenerze, naczepie lub wagonie;

3) przeprowadzają kontrole uproszczone na stacjach granicznych (przesiadkowych) oraz, w miarę możliwości, przenoszą niektóre formy kontroli na stacje odjazdu i przeznaczenia;

4) nie naruszając art. 10 konwencji, art. 4 załącznika 2, art. 5 załącznika 3 ani art. 5 załącznika 4, przeprowadzają kontrole przewożonych towarów tylko w przypadkach, w których jest to uzasadnione rzeczywistymi okolicznościami lub ryzykiem.

Artykuł  7

Terminy

1. Umawiające się strony dotrzymują określonych w porozumieniach dwustronnych terminów wykonania operacji technicznych obejmujących przyjęcie i odprawę pociągów na stacjach granicznych (przesiadkowych), w tym wszystkie rodzaje kontroli, oraz dążą do skrócenia tych terminów poprzez udoskonalenie wykorzystywanych technologii i sprzętu. Umawiające się strony zobowiązują się do maksymalnego skrócenia czasu trwania kontroli w nadchodzących latach.

2. Umawiające się strony dokumentują opóźnienia pociągów lub wagonów na stacjach granicznych (przesiadkowych) i przekazują te informacje zainteresowanym stronom, które przeprowadzają następnie analizę i proponują środki ograniczania opóźnień.

Artykuł  8

Dokumentacja

1. Umawiające się strony dbają o to, by towarzyszące dokumenty przewozowe były odpowiednio sformułowane, zgodnie z przepisami krajów przywozu i tranzytu.

2. Umawiające się strony dążą we wzajemnych stosunkach do zmniejszenia ilości wymaganych dokumentów w formie papierowej i do uproszczenia procedur dokumentacji poprzez wykorzystanie elektronicznych systemów wymiany informacji będących odpowiednikiem informacji zawartych w towarzyszącym towarom kolejowych listach przewozowych i zgłoszeniach celnych, sporządzonych zgodnie z przepisami umawiających się stron.

3. Umawiające się strony podejmują starania, by z wyprzedzeniem dostarczyć organom celnym informacje dotyczące towarów zbliżających się do stacji granicznych (przesiadkowych), podane w kolejowym liście przewozowym i w zgłoszeniu celnym. Format, procedurę i terminy dostarczenia tych informacji określają umawiające się strony.

Artykuł  9

Wykorzystanie kolejowego listu przewozowego CIM/SMGS

Zamiast innych dokumentów przewozowych przewidzianych obecnie na mocy traktatów międzynarodowych, umawiające się strony mogą wykorzystywać kolejowy list przewozowy CIM/SMGS, który może równocześnie służyć jako dokument celny.

¹ Załącznik 8:

- dodany przez art. 1 decyzji Rady nr 2009/161/WE z dnia 25 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.09.55.21) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 25 września 2008 r.

- zmieniony przez umowę międzynarodową z dnia 27 maja 2021 r. (Dz.U.UE.L.2021.187.1) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 27 maja 2021 r.

² Załącznik 9 dodany przez umowę międzynarodową z dnia 30 listopada 2011 r. (Dz.U.UE.L.11.317.13) zmieniającą nin. umowę międzynarodową z dniem 30 listopada 2011 r.