Sekcja 2 - MINIMALNY CZAS PRZERW W PRACY - INNE ASPEKTY ORGANIZACJI CZASU PRACY - Dyrektywa 93/104/WE dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1993.307.18

Akt utracił moc

Wersja od: 1 sierpnia 2000 r.

SEKCJA  II

MINIMALNY CZAS PRZERW W PRACY - INNE ASPEKTY ORGANIZACJI CZASU PRACY

Artykuł  3

Dzienny czas przerw w pracy

Państwa Członkowskie podejmą niezbędne kroki, aby każdemu pracownikowi zapewnić minimalny czas odpoczynku w ilości 11 nieprzerwanych godzin, w okresie czasu obejmującym 24 godziny.

Artykuł  4

Przerwy

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdemu pracownikowi w czasie jego dziennego czasu pracy, który wynosi ponad sześć godzin, została przyznana przerwa na odpoczynek, której szczegółowe zasady, w tym długość i warunki przyznania takiej przerwy, będą ustalone w układach zbiorowych pracy lub umowach zawartych między partnerami społecznymi albo, z powodu braku takich porozumień, w ustawodawstwie krajowym.

Artykuł  5 ⁵

Cotygodniowe przerwy w czasie pracy

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdemu pracownikowi został przyznany w siedmiodniowym okresie pracy minimalny nieprzerwany czas przerwy w pracy w ilości 24 godzin, łącznie z dziennym czasem przerwy w pracy w ilości jedenastu godzin, określonym w art. 3.

Jeżeli uzasadniają to warunki obiektywne, techniczne lub organizacji pracy, może być stosowany minimalny czas przerwy w pracy w wymiarze 24 godzin.

Artykuł  6

Maksymalny tygodniowy czas pracy

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że zgodnie z potrzebą ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników:

1. okres tygodniowego czasu pracy jest ograniczony w drodze przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych lub układów zbiorowych pracy lub układów zawartych między partnerami społecznymi;

2. przeciętny czas pracy w okresie siedmiodniowym, łącznie z godzinami nadliczbowymi, nie przekracza 48 godzin.

Artykuł  7

Urlop coroczny

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdemu pracownikowi został przyznany coroczny płatny urlop w wymiarze co najmniej czterech tygodni, zgodnie z warunkami uprawniającymi i przyznającymi mu taki urlop, które zostały przewidziane w ustawodawstwie krajowym i/lub w praktyce krajowej.

2. Minimalny płatny urlop przysługujący w ciągu roku nie może być zastępowany żadnym ekwiwalentem pieniężnym, z wyjątkiem sytuacji, kiedy stosunek pracy ustał.

⁵ Art. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2000/34/WE z dnia 22 czerwca 2000 r. (Dz.U.UE.L.00.195.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 sierpnia 2000 r.