Dyrektywa 91/68/EWG w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1991.46.19

Akt utracił moc

Wersja od: 16 listopada 2016 r.

DYREKTYWA RADY

z dnia 28 stycznia 1991 r.

w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami

(91/68/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 19 lutego 1991 r.)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji ¹ ,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ² ,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ³ ,

a także mając na uwadze, co następuje:

harmonijne funkcjonowanie wspólnej organizacji rynku owiec i kóz nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, dopóki handel wewnątrzwspólnotowy ograniczają różnice między Państwami Członkowskimi, odnoszące się do warunków zdrowotnych;

w celu stworzenia zachęt dla takiego handlu zalecane jest usunięcie tych różnic i wprowadzenie, obowiązujących na obszarze całej Wspólnoty, zasad dotyczących wprowadzania do obrotu owiec i kóz w takim handlu; realizacja takiego celu przyczyni się także do urzeczywistnienia jednolitego rynku;

by kwalifikować się do wewnątrzwspólnotowego handlu, owce i kozy powinny spełniać określone warunki zdrowotne zwierząt, których celem jest uniknięcie rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych;

stosowane warunki zdrowotne zwierząt powinny być zróżnicowane w zależności od przeznaczenia sprzedawanych zwierząt;

sytuacja zdrowotna owiec i kóz nie jest jednakowa na całym terytorium Wspólnoty; dlatego też, zajmując się poszczególnymi częściami tego terytorium, należy odnosić się do "regionów" w rozumieniu dyrektywy Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną ⁴ , ostatnio zmieniona dyrektywą 90/425/EWG ⁵ ;

nie mogą istnieć żadne bariery dla handlu między regionami, w których warunki zdrowotne zwierząt są równoważne;

należy wprowadzić przepisy zezwalające Komisji na zatwierdzanie pewnych dodatkowych wymagań uwzględniających postęp poczyniony przez Państwo Członkowskie w eliminowaniu niektórych chorób, pod warunkiem że wymagania te w żadnym wypadku nie są surowsze od wymagań stosowanych na szczeblu krajowym przez dane Państwo Członkowskie;

w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych powinny zostać ustanowione warunki dotyczące transportowania zwierząt do ich miejsca przeznaczenia;

w celu zapewnienia, że stosowne wymagania są przestrzegane, powinien zostać ustanowiony przepis wprowadzający świadectwo zdrowia, które byłoby wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii i które towarzyszyłoby owcom i kozom do chwili ich przybycia na miejsce przeznaczenia;

w stosunku do organizacji i następstw kontroli przeprowadzanych przez Państwa Członkowskie oraz w stosunku do środków ochronnych, jakie mają być wprowadzone, należy poczynić odniesienie do ogólnych zasad ustanowionych w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami, mając na względzie wprowadzenie rynku wewnętrznego;

należy ustanowić przepis umożliwiający Komisji przeprowadzanie kontroli;

należy wprowadzić procedurę przewidującą ścisłą i skuteczną współpracę między Państwami Członkowskimi a Komisją w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Niniejsza dyrektywa określa warunki zdrowotne zwierząt regulujące handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami.

Artykuł  2 ⁶

a) Gdzie sytuacja tego wymaga, mają zastosowanie definicje określone w art. 2 dyrektywy 90/425/EWG i w art. 2 dyrektywy 91/628/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu oraz zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG i 91/496/EWG ⁷ .

b) Ponadto, do celów niniejszej dyrektywy mają zastosowanie następujące definicje:

1) "owce i kozy rzeźne" oznaczają zwierzęta z gatunków owiec i kóz przeznaczone do wprowadzenia do ubojni albo bezpośrednio albo poprzez zatwierdzone miejsce gromadzenia w celu ich ubicia;

2) "owce i kozy hodowlane" oznaczają owce i kozy inne niż wymienione w pkt 1 i 3 przeznaczone do przetransportowania do miejsca przeznaczenia, albo bezpośrednio albo przez zatwierdzone miejsce gromadzenia w celach hodowli i produkcji;

3) "owce i kozy przeznaczone do tuczu" oznaczają owce i kozy inne niż wspomniane w pkt 1 i 2 przeznaczone do przetransportowania do miejsca przeznaczenia, albo bezpośrednio lub przez zatwierdzone miejsce gromadzenia, w celu utuczenia, a następnie uboju;

4) "gospodarstwo owiec i kóz oficjalnie uznane za wolne od brucelozy" oznacza gospodarstwo, które spełnia warunki ustanowione w sekcji I rozdział 1 załącznika A;

5) "gospodarstwo owiec i kóz wolne od brucelozy" oznacza gospodarstwo, które spełnia warunki ustanowione w rozdziale 2 załącznika A;

6) "choroba podlegająca obowiązkowi zgłaszania" oznacza chorobę wymienioną w sekcji I załącznika B;

7) "urzędowy lekarz weterynarii" oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwy organ centralny Państwa Członkowskiego;

8) "gospodarstwo pochodzenia" oznacza każde gospodarstwo, w którym owce i kozy przebywają stale, zgodnie z wymogami niniejszej dyrektywy i w których prowadzone są rejestry poświadczające stałą obecność zwierząt, które to rejestry mogą być sprawdzane przez właściwe organy;

9) "miejsce gromadzenia" oznacza punkty skupu i rynki, w których grupowane są pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii owce i kozy pochodzące z różnych gospodarstw w celu utworzenia grup zwierząt przeznaczonych do przemieszczania w obrębie kraju;

10) "zatwierdzone miejsce gromadzenia" oznacza pomieszczenia, w których grupowane są owce i kozy pochodzące z różnych gospodarstw, w celu utworzenia grup zwierząt przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego;

11) "pośrednik" oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która kupuje i sprzedaje zwierzęta w obrocie handlowym, bezpośrednio albo pośrednio, prowadzi regularny obrót tymi zwierzętami i maksymalnie w ciągu 29 dni od nabycia zwierząt odsprzedaje je lub przemieszcza je z pierwszych pomieszczeń do innych pomieszczeń albo bezpośrednio do ubojni, która nie jest jego własnością;

12) "zatwierdzone pomieszczenia pośrednika" oznacza pomieszczenia zarządzane przez pośrednika stosownie do pkt 11 i zatwierdzone przez właściwe organy, w których grupowane są owce i kozy pochodzące z różnych gospodarstw, w celu utworzenia grup zwierząt przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego;

13) "przewoźnik" oznacza osobę fizyczną lub prawną określoną w art. 5 dyrektywy 91/628/EWG;

14) 8  "region" oznacza część terytorium Państwa Członkowskiego o powierzchni co najmniej 2000 km², która podlega kontroli właściwych organów i obejmuje, co najmniej jeden z następujących regionów administracyjnych:

- Belgia:	province/provincie
- Niemcy:	Regierungsbezirk
- Dania:	amt lub island
- Francja:	département
- Włochy:	provincia
- Luksemburg	-
- Niderlandy:	RVV-kring
- Zjednoczone Królestwo:
Anglia, Walia i Północna Irlandia:	county
Szkocja:	district or island area
- Irlandia:	county
- Grecja:	νοµός
- Hiszpania:	provincia
- Portugalia:
kontynent:	distrito
inne części terytorium Portugalii:	região autónoma
- Austria:	Bezirk
- Szwecja:	län
- Finlandia:	lääni/län;
- Bułgaria	област
- Rumunia:	judeţ
- Chorwacja:	županija

Artykuł  3 ⁹

1. Owce i kozy rzeźne mogą być przedmiotem handlu jedynie wówczas, jeśli spełniają warunki określone w art. 4, 4a, 4b i 4c.

2. Owce i kozy przeznaczone do tuczu mogą być przedmiotem handlu jedynie wówczas, jeśli spełniają warunki określone w art. 4, 4a, 4b i 5, bez uszczerbku dla wszelkich dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane na podstawie art. 7 i 8.

3. Owce i kozy hodowlane mogą być przedmiotem handlu jedynie wówczas, gdy spełniają warunki określone w art. 4, 4a, 4b, 5 i 6, bez uszczerbku dla gwarancji dodatkowych, które mogą być wymagane stosownie do art. 7 i 8.

4. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2 i 3, właściwe organy Państw Członkowskich miejsca przeznaczenia mogą zgodzić się na ogólne lub ograniczone odstępstwa w zakresie przemieszczania owiec i kóz hodowlanych i z przeznaczeniem do tuczu, przeznaczonych wyłącznie do tymczasowego wypasu w pobliżu granic wewnętrznych Wspólnoty. Państwo Członkowskie korzystające z takiego odstępstw informuje Komisję o treści przyznanych odstępstw.

5. Owce i kozy objęte niniejszą dyrektywą nie mogą w żadnym wypadku między opuszczeniem gospodarstwa pochodzenia i przyjazdem do miejsca przeznaczenia mieć styczności ze zwierzętami parzystokopytnymi innymi niż zwierzęta o tym samym stanie zdrowia.

Artykuł  4 ¹⁰

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że owce i kozy:

a) są zidentyfikowane i zarejestrowane zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym;

b) są zbadane przez urzędowego lekarza weterynarii w ciągu 24 godzin poprzedzających załadunek zwierząt i nie przejawiają żadnych klinicznych objawów choroby;

c) nie pochodzą z gospodarstwa ani miały kontaktu ze zwierzętami z gospodarstw, które są objęte zakazem z uwagi na zdrowie zwierząt; okres trwania takiego zakazu liczy od momentu uboju i/albo zbytu ostatniego zwierzęcia cierpiącego lub podatnego na jedną z chorób, określonych w i), ii) lub iii), przez co najmniej:

i) 42 dni w przypadku brucelozy,

ii) 30 dni w przypadku wścieklizny,

iii) 15 dni w przypadku wąglika;

d) nie pochodzą z gospodarstwa ani nie miały kontaktu ze zwierzętami z gospodarstwa, mieszczącego się na obszarze, który ze względów zdrowotnych objęty jest zakazem lub ograniczeniem wprowadzonym wobec gatunku, którego sprawa dotyczy, zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym lub krajowym;

e) nie są, z powodu zdrowia zwierząt, objęte ograniczeniami w zastosowaniu prawodawstwa wspólnotowego w odniesieniu do pryszczycy, ani nie były szczepione przeciwko pryszczycy.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że handlem nie są następujące zwierzęta:

a) owce i kozy, które mają zostać poddane ubojowi w ramach krajowego programu zwalczania chorób, niewymienionych w załączniku C do dyrektywy 90/425/EWG albo w rozdziale I załącznika B do niniejszej dyrektywy;

b) owce i kozy, które nie mogą zostać wprowadzone do obrotu na ich własnym terytorium z powodu zdrowia publicznego albo zdrowia zwierząt uzasadnionych w art. 30 Traktatu.

3. Państwa Członkowskie zapewniają, że owce i kozy:

a) urodziły się i był y hodowane od urodzenia we Wspólnocie; lub

b) zostały przywiezione z państwa trzeciego zgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Artykuł  4a ¹¹

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że owce i kozy rzeźne, hodowlane i z przeznaczeniem do tuczu nie są wysyłane do innego Państwa Członkowskiego, chyba że zwierzęta:

a) stale przebywały w gospodarstwie pochodzenia, przez co najmniej 30 dni, albo od urodzenia, jeśli zwierzęta mają mniej niż 30 dni,

b) nie pochodzą z gospodarstwa, do których owce i kozy zostały wprowadzone w ciągu 21 dni przed wysyłką,

c) nie pochodzą z gospodarstwa, do którego zwierzęta parzystokopytne przywożone z państwa trzeciego zostały wprowadzone w okresie 30 dni przed wysyłką.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b) i lit. c), Państwa Członkowskie mogą zezwalać na wysyłanie owiec i kóz do innego Państwa Członkowskiego, jeśli zwierzęta określone w ust. 1 lit. b) i lit. c) były cał kowicie odizolowane od wszystkich innych zwierząt w gospodarstwie.

Artykuł  4b ¹²

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że warunki wymienione w ust. 2-6 stosowane są do handlu wewnątrzwspólnotowym wszystkimi owcami i kozami.

2. Zwierzęta nie przebywają poza swoim gospodarstwem pochodzenia przez więcej niż sześć dni przed ostatnią certyfikacją do handlu w miejscu przeznaczenia w innym Państwie Członkowskim, jak określono w świadectwie zdrowia.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 9 ust. 1, w przypadku transportu morskiego, termin sześciu dni ulega przedłużeniu na czas trwania podróży drogą morską.

3. Po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia zwierzęta są przekazywane bezpośrednio do miejsca przeznaczenia w innym Państwie Członkowskim.

4. W drodze odstępstwa od ust. 3, owce i kozy mogą, po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia i przed przybyciem do miejsca przeznaczenia w innym Państwie Członkowskim, przejść przez tylko jedno zatwierdzone miejsce gromadzenia mieszczące się w Państwie Członkowskim pochodzenia.

W przypadku owiec i kóz rzeźnych, zatwierdzone miejsce gromadzenia może zostać zastąpiony zatwierdzonymi pomieszczeniami pośrednika mieszczącymi się w Państwie Członkowskim pochodzenia.

5. Zwierzęta rzeźne, które po przybyciu do Państwa Członkowskiego przeznaczenia zostały przyjęte do ubojni, muszą zostać ubite najszybciej jak to możliwe, najpóźniej w ciągu 72 godzin od przybycia.

6. Bez uszczerbku dla przepisów art. 3 ust. 5, Państwa Członkowskie zapewniają, że zwierzęta objęte niniejszą dyrektywą, w czasie między opuszczeniem gospodarstwa pochodzenia a ich przybyciem na miejsce przeznaczenia, w żadnym momencie zachowują stan zdrowia owiec i kóz nieprzeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego.

Artykuł  4c ¹³

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 4a ust. 1 lit. a) owce i kozy rzeźne mogą być przedmiotem handlu, jeżeli przebywały w gospodarstwie pochodzenia stale, przez co najmniej 21 dni.

2. W drodze odstępstwa od przepisów art. 4a ust. 1 lit. b) i bez uszczerbku dla przepisów ust. 1 i przepisów art. 4b ust. 2, owce i kozy rzeźne mogą zostać przekazane z gospodarstwa pochodzenia, do gospodarstwa, do którego owce i kozy zostały wprowadzone w ciągu 21 dni przed wysyłką, jeś li są transportowane bezpośrednio do ubojni w innym Państwie Członkowskim w celu natychmiastowego uboju bez przechodzenia przez miejsce gromadzenia lub punkt etapowy ustanowiony zgodnie z dyrektywą 91/628/EWG.

3. W drodze odstępstwa od przepisów art. 4b ust. 3 i 4 i bez uszczerbku dla przepisów art. 4b ust. 2, owce i kozy rzeźne mogą, po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia, przejść przez jedno dodatkowe miejsce gromadzenia pod następującymi warunkami alternatywnymi:

a) zwierzęta, zanim przejdą przez zatwierdzone miejsce gromadzenia określone w art. 4b ust. 4, które znajduje się w Państwie Członkowskim pochodzenia, spełniają następujące warunki:

i) po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia zwierzęta przechodzą przez pojedyncze miejsce gromadzenia pod urzędowym nadzorem weterynaryjnym, które dopuszcza tylko zwierzęta, o co najmniej tym samym stanie zdrowia,

ii) bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego identyfikacji owiec i kóz, zwierzęta są identyfikowane indywidualnie, najpóźniej w miejscu gromadzenia, aby umożliwić w każdym przypadku odnalezienie gospodarstwa pochodzenia oraz

iii) z miejsca gromadzenia zwierzęta są, wraz z urzędowym dokumentem weterynaryjnym, transportowane do zatwierdzonego miejsca gromadzenia, określonego w art. 4b ust. 4, w celu zatwierdzenia i przekazania bezpośrednio do ubojni w Państwie Członkowskim przeznaczenia;

lub

b) zwierzęta mogą po wysłaniu z Państwa Członkowskiego pochodzenia przejść przez jedno zatwierdzone miejsce gromadzenia przed przekazaniem do ubojni w Państwie Członkowskim miejsca przeznaczenia pod następującymi warunkami:

i) zatwierdzone miejsce gromadzenia znajduje się w Państwie Członkowskim przeznaczenia, skąd zwierzęta muszą zostać przekazane bezpośrednio do ubojni, za co odpowiedzialny jest urzędowy lekarz weterynarii, w celu uboju w terminie pięciu dni od przybycia do zatwierdzonego miejsca gromadzenia, albo

ii) zatwierdzone miejsce gromadzenia mieszczące się w jednym Państwie Członkowskim tranzytu, skąd zwierzęta są przekazywane bezpośrednio do ubojni w Państwie Członkowskim przeznaczenia wskazanej w świadectwie zdrowia zwierząt wystawionym zgodnie z przepisami art. 9 ust. 6.

Artykuł  5

Bez uszczerbku dla dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane zgodnie z art. 7 i 8, owce i kozy przeznaczone do hodowli i tuczu muszą, w uzupełnieniu do warunków ustanowionych w art. 4, spełniać - w celu wprowadzenia ich do gospodarstwa urzędowo uznanego za wolne od brucelozy lub gospodarstwa hodowli owiec lub kóz wolnego od brucelozy - odpowiednio wymagania załącznika A rozdział I. D lub rozdział 2. D.

Artykuł  6

Bez uszczerbku dla dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane zgodnie z art. 7 i 8, zwierzęta przeznaczone do hodowli muszą ponadto spełniać następujące wymagania:

a) Mogą one być pozyskane z gospodarstwa i mogły mieć kontakt tylko ze zwierzętami z takiego gospodarstwa:

i) w którym nie zdiagnozowano klinicznie następujących chorób:

– w okresie poprzedzających sześciu miesięcy: zakaźnej bezmleczności owiec (Mycoplasma agalactiae) lub zakaźnej bezmleczności kóz (Mycoplasma agalactiae, M. capricolum, M. Mycoïdes var. mycoïdes "duża kolonia"),

– w okresie poprzedzających 12 miesięcy: paratuberkulozy lub serowaciejącego zapalenia węzłów chłonnych,

– w okresie poprzedzających trzech lat, gruczolakowatości płuc owiec, choroby Maedi Visna lub wirusowego zapalenia stawów i mózgu kóz. Jednakże okres ten skraca się do 12 miesięcy, jeśli zwierzęta zarażone chorobą Maedi Visna lub wirusowym zapaleniem stawów i mózgu zostały poddane ubojowi, a pozostałe zwierzęta reagowały negatywnie na dwukrotnie przeprowadzone testy, uznane zgodnie z procedurą określoną w art. 15,

lub które, bez uszczerbku dla zgodności z wymaganiami dotyczącymi innych chorób, zapewnią, w stosunku do jednej lub większej ilości wspomnianych wyżej chorób, w ramach programu zatwierdzonego zgodnie z art. 7 i 8, gwarancje zdrowotne równoważne z tymi, które dotyczą wymienionej wyżej choroby lub chorób;

ii) w którym uwagi urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za wystawianie świadectw zdrowotności nie zwrócił żaden stan faktyczny sugerujący, że nie zostały spełnione wymagania pkt i);

iii) których właściciel oświadcza, że nie jest mu znany żaden taki stan faktyczny i, co więcej, oświadcza na piśmie, że zwierzę lub zwierzęta przeznaczone do wewnątrzwspólnotowego handlu spełniają kryteria ustanowione w pkt i);

b) 14  (skreślona).

c) w odniesieniu do zakaźnej brucelozy (B. ovis) niekastrowane tryki przeznaczone do hodowli muszą:

– pochodzić z gospodarstw, w których w ciągu ostatnich 12 miesięcy nie zdiagnozowano żadnego przypadku zakaźnej brucelozy (B. ovis),

– być nieprzerwanie trzymane w tym gospodarstwie przez 60 dni przed ich wysyłką,

– w ciągu 30 dni poprzedzających wysyłkę być poddane, z wynikiem negatywnym, testowi serologicznemu przeprowadzonemu zgodnie z załącznikiem D lub spełniać równoważne gwarancje zdrowotne, które muszą być uznane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15;

d) świadectwo odpowiadające wzorowi III załącznika E musi stwierdzać, że wymagania te zostały spełnione.

Artykuł  7

1. 15  Państwo Członkowskie dysponujące obowiązkowym lub dobrowolnym krajowym programem kontroli lub krajowym programem monitorowania jednej z zakaźnych chorób, określonych w załączniku B sekcja III, w odniesieniu do całości lub części swego terytorium, może przedłożyć ten program Komisji, prezentując w szczególności:

– rozprzestrzenienie choroby w Państwie Członkowskim,

– powody zainicjowania programu, przy uwzględnieniu znaczenia choroby w Państwie Członkowskim i przewidywane korzyści z programu w porównaniu z kosztami jego realizacji,

– obszar geograficzny, na którym program będzie wprowadzony,

– różne kategorie, stosujące się do poszczególnych gospodarstw, standardy przypisane każdej z kategorii i stosowane procedury testowania,

– procedury monitorowania programu,

– działania, jakie zostaną podjęte, jeżeli gospodarstwo z jakiegokolwiek powodu utraci swój status,

– środki, jakie zostaną podjęte, jeżeli testy przeprowadzone zgodnie z założeniami programu dadzą wynik pozytywny.

2. Komisja bada programy przedstawione przez Państwa Członkowskie. Programy, określone w ust. 1, mogą być zatwierdzone po spełnieniu kryteriów ustanowionych w ust. 1, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15. Zgodnie z tą samą procedurą określane są, równocześnie lub najpóźniej w ciągu trzech miesięcy po zatwierdzeniu programu, dodatkowe gwarancje, ogólne lub ograniczone, jakie mogą być wymagane w wewnątrzwspólnotowym handlu. Warunki tych gwarancji nie mogą być surowsze niż te, które Państwo Członkowskie stosuje w swoim kraju.

3. Programy przedkładane przez Państwa Członkowskie mogą być zmieniane lub uzupełniane zgodnie z procedurą określoną w art. 15. Zmiany lub uzupełnienia w programach już zatwierdzonych lub w odniesieniu do gwarancji określonych zgodnie z ust. 2 mogą być zatwierdzane zgodnie z tą samą procedurą.

4. Programy zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem korzystają z finansowania Wspólnoty przewidzianego w art. 24 decyzji Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii ¹⁶  na zwalczanie chorób i na określonych w niej warunkach.

Artykuł  8

1. 17  Jeżeli Państwo Członkowskie uważa, że jego terytorium lub część jego terytorium jest wolna od jednej z chorób wymienionych w załączniku B sekcja III, na którą są podatne owce i kozy, przedstawia Komisji właściwe dokumenty, określające w szczególności:

– rodzaj choroby i historię jej występowania na jego terytorium,

– wyniki testów kontrolnych przeprowadzonych w oparciu o badania serologiczne, mikrobiologiczne, anatomopatologiczne lub epidemiologiczne oraz uwzględniających fakt, że dana choroba musi być z mocy prawa zgłaszana właściwym władzom,

– okres, w ciągu którego przeprowadzano kontrolę,

– tam, gdzie ma to zastosowanie, okres, w ciągu którego, na obszarze, którego to dotyczyło, było zabronione dokonywanie szczepień przeciwko tej chorobie,

– rozwiązania przyjęte w celu sprawdzania nieobecności choroby.

2. Komisja bada dokumenty potwierdzające przedłożone przez Państwa Członkowskie. Dodatkowe gwarancje, ogólne lub ograniczone, jakie mogą być wymagane w wewnątrz wspólnotowym handlu, są określane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15. Warunki tych gwarancji nie mogą być surowsze niż te, które Państwo Członkowskie wprowadza w swoim kraju. Jeżeli dokumentacja potwierdzająca zostanie przedłożona do dnia 1 stycznia 1992 r., decyzje w sprawie dodatkowych gwarancji zostają podjęte do dnia 1 lipca 1992 r.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o każdej zmianie w dokumentacji potwierdzającej, określonej w ust. 1, która dotyczy choroby. Gwarancje określone zgodnie z ust. 2 mogą, na podstawie takiego powiadomienia, zostać zmienione lub wycofane, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15.

4. 18  Komisja dokona badania, możliwie szybko, na podstawie przekazanych przez Szwecję informacji dotyczących owczej paratuberkulozy i owczego zakaźnego braku laktacji. Po przeprowadzeniu tego przeglądu i jeśli jest to uzasadnione można zastosować postanowienia ust. 2. Odpowiednie decyzje przewidziane w ust. 2 zostaną podjęte możliwie szybko. Do czasu tej decyzji Szwecja może w odniesieniu do powyższych chorób, w okresie jednego roku od daty wejścia w życie Traktatu o Przystąpieniu stosować swoje krajowe zasady obowiązujące przed tą datą. Jeśli jest to niezbędne, okres jednego roku może być przedłużony zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15

Artykuł  8a ¹⁹

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że w celu zatwierdzenia przez właściwy organ, miejsca gromadzenia muszą, co najmniej:

a) być pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, który zapewnia, w szczególności, zgodność z przepisami art. 3 ust. 5;

b) znajdować się na obszarze nie objętym zakazami lub ograniczeniami, zgodnie z odpowiednim prawodawstwem wspólnotowym i/lub ustawodawstwem krajowym;

c) podlegać oczyszczeniu i dezynfekcji przed użyciem, zgodnie z wymogami urzędowego lekarza weterynarii;

d) posiadać, przy uwzględnieniu możliwości przechowywania zwierząt przez miejsce gromadzenia:

– budynek, przeznaczony wyłącznie do tego celu, gdy jest wykorzystywany jako miejsce gromadzenia,

– odpowiednie obiekty i urządzenia do załadunku, wyładunku i odpowiednie pomieszczenia o właściwym standardzie dla zwierząt, do ich pojenia i karmienia, i do niezbędnego oporządzania; obiekty te muszą być łatwe do czyszczenia i dezynfekcji,

– odpowiednie obiekty do prowadzenia kontroli,

– odpowiednie obiekty do celów izolowania,

– odpowiednie urządzenia do czyszczenia i dezynfekowania pomieszczeń i ciężarówek,

– odpowiednie obszary składowania paszy, ściółki i obornika,

– odpowiedni system odprowadzania ścieków,

– biuro dla urzędowego lekarza weterynarii;

e) dopuszczać jedynie zwierzęta, które są zidentyfikowane zgodne z prawodawstwem wspólnotowym i spełniają warunki zdrowotne zwierząt ustalone w niniejszej dyrektywie dla kategorii właściwych zwierząt. W tym celu, kiedy zwierzęta są przyjmowane, właściciel albo osoba odpowiedzialna w punkcie zapewniają, aby towarzyszyły im świadectwa zdrowia albo odpowiednie świadectwa dla gatunków i kategorii, objętych niniejszą dyrektywą;

f) regularnie być badane przez właściwy organ w celu stwierdzenia, czy nadal spełniane są wymogi niezbędne do zatwierdzenia

2. Od właściciela albo osoby odpowiedzialnej w miejscu gromadzenia wymaga się, na podstawie dokumentów towarzyszących zwierzętom albo numerów identyfikacyjnych albo oznaczeń zwierząt, umieszczenia w rejestrze albo w bazie danych i zachowania przez okres, co najmniej trzech lat następujących informacji:

– nazwisko właściciela, pochodzenie, daty wprowadzenia i wyprowadzenia, liczby i identyfikacji owiec i kóz albo numer rejestracyjny gospodarstwa pochodzenia zwierząt wprowadzanych do punktu, tam gdzie stosuje się weterynaryjny numer identyfikacyjny lub zatwierdzenia miejsca gromadzenia, przez które zwierzęta przeszły przed wprowadzeniem do punktu oraz ich przewidziane miejsce przeznaczenia,

– numer rejestracyjny przewoźnika i numer rejestracyjny samochodu ciężarowego dostarczającego zwierzęta do punktu lub odbierającego je z punktu.

3. 20  Właściwy organ nadaje numer zatwierdzenia każdemu zatwierdzonemu miejscu gromadzenia zwierząt. Zatwierdzenie takie może być ograniczone do jednego lub kilku gatunków objętych niniejszą dyrektywą, lub do zwierząt hodowlanych, przeznaczonych do tuczu lub rzeźnych.

Właściwy organ sporządza i aktualizuje wykaz zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt oraz ich niepowtarzających się numerów zatwierdzenia i udostępnia go innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.

4. Właściwy organ może zawiesić lub wycofać zatwierdzenie w przypadku niezgodności z niniejszym artykułem lub innymi odpowiednimi przepisami niniejszej dyrektywy albo innych dyrektyw w odniesieniu do ograniczeń zdrowotnych. Zatwierdzenie może zostać wznowione, gdy właściwy organ uzna, że miejsce gromadzenia całkowicie spełnia wszystkie stosowne przepisy niniejszej dyrektywy.

5. Właściwy organ zapewnia, aby w czasie działania, miejsca gromadzenia mają wystarczającą liczbę zatwierdzonych lekarzy weterynarii do wypełniania wszystkich obowiązków.

6. Wszelkie szczegółowe przepisy wymagane dla jednolitego stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2.

Artykuł  8b ²¹

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że wszyscy pośrednicy są zarejestrowani oraz, do celów handlu wewnątrzwspólnotowego, zatwierdzeni i wyposażeni w numer zatwierdzenia przez właściwy organ, oraz że zatwierdzeni pośrednicy spełniają przynajmniej następujące warunki:

a) muszą zajmować się wyłącznie zwierzętami, które są zidentyfikowane i pochodzą z gospodarstw, które spełniają warunki określone w art. 3. W tym celu pośrednik zapewnia, że zwierzęta są właściwie zidentyfikowane, i towarzyszą im stosowne dokumenty zdrowia zgodne z niniejszą dyrektywą;

b) od pośrednika wymaga się, aby prowadził rejestr albo bazę danych na podstawie dokumentu towarzyszącego zwierzętom, albo na podstawie numerów identyfikacji albo oznaczeń zwierząt oraz przechowywał następujące dane przez okres co najmniej trzech lat:

– nazwisko właściciela, pochodzenie, datę kupna, kategorię, liczbę i identyfikację owiec i kóz albo numer identyfikacyjny gospodarstwa pochodzenia nabytych zwierząt, oraz, tam gdzie stosuje się numer zatwierdzenia albo numer identyfikacyjny miejsca gromadzenia, przez które zwierzęta przeszły przed ich nabyciem oraz ich miejsce przeznaczenia,

– numer rejestracyjny przewoźnika i/lub numer rejestracyjny samochodu ciężarowego dostarczającego i odbierającego zwierzęta,

– nazwisko i adres nabywcy oraz miejsce przeznaczenia zwierząt,

– kopie planowanej trasy i/lub numery porządkowe świadectw zdrowia, w miarę potrzeby;

c) jeżeli pośrednik trzyma zwierzęta we własnych obiektach, gwarantuje on, że:

– personel zajmujący się zwierzętami jest odpowiednio przeszkolony w zakresie stosowania wymogów niniejszej dyrektywy oraz w zakresie właściwej opieki i pielęgnacji zwierząt,

– niezbędne kontrole i badania zwierząt były regularnie przeprowadzane przez urzędowego lekarza weterynarii oraz, aby były podejmowane wszystkie niezbędne środki dla zapobieżenia rozprzestrzenianiu się choroby.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, aby wszystkie pomieszczenia używane przez pośrednika w związku z jego działalnością były rejestrowane i aby był im nadawany numer zatwierdzenia przez właściwy organ oraz aby spełniały, co najmniej następujące warunki:

a) muszą pozostawać pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii;

b) muszą znajdować się na obszarze, który nie podlega zakazowi albo ograniczeniom zgodnie prawodawstwem Wspólnoty lub ustawodawstwem krajowym;

c) muszą posiadać:

– odpowiednie pomieszczenia o dostatecznej pojemności, w szczególności, pomieszczenia do kontroli oraz pomieszczenia do izolowania tak, aby wszystkie zwierzęta mogły zostać odizolowane w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej,

– odpowiednie obiekty i urządzenia do rozładunku oraz, w razie potrzeby, pomieszczenia o odpowiednim standardzie do trzymania zwierząt, ich pojenia i karmienia oraz oporządzania; obiekty te muszą być łatwe do czyszczenia i dezynfekcji,

– odpowiedni obszar przeznaczony na ściółkę i obornik,

– odpowiedni system odprowadzania ścieków;

d) muszą zostać oczyszczone i zdezynfekowane przed użyciem, zgodnie z wymaganiami urzędowego lekarza weterynarii.

3. Właściwy organ może zawiesić lub wycofać zatwierdzenie w razie niezgodności z niniejszym artykułem lub innymi właściwymi przepisami niniejszej dyrektywy albo innych dyrektyw w zakresie ograniczeń zdrowotnych. Zatwierdzenie może zostać przywrócone, jeśli właściwy organ upewni się, że pośrednik działa w pełni zgodnie ze wszystkimi odpowiednimi przepisami niniejszej dyrektywy.

4. Właściwy organ musi przeprowadzać regularne inspekcje w celu stwierdzenia, że wymagania niniejszego artykułu są spełniane.

5. 22  Państwa członkowskie sporządzają i aktualizują wykaz zatwierdzonych pośredników i zarejestrowanych pomieszczeń wykorzystywanych przez pośredników w ich działalności oraz ich numerów zatwierdzenia i udostępniają ten wykaz innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.

Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego ustępu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

Artykuł  8c ²³

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że przewoźnicy określeni w art. 5 dyrektywy 91/628/EWG spełniają następujące warunki dodatkowe:

a) do przewozu zwierząt muszą używać środków transportu, które są:

– skonstruowane w taki sposób, aby odchody zwierząt, ściółka i pasza nie mogły wyciec lub wypaść z pojazdu,

– oczyszczane i dezynfekowane niezwłocznie po każdym transporcie zwierząt albo produktów, które mogłyby wpływać na zdrowie zwierząt oraz, jeśli to konieczne, przed każdym nowym załadunkiem zwierząt, przy użyciu środków dezynfekujących urzędowo zatwierdzonych przez właściwy organ;

b) muszą posiadać odpowiednie urządzenia do czyszczenia i dezynfekcji, zatwierdzone przez właściwy organ, włącznie z obiektami i urządzeniami do przechowywania ściółki i odchodów, lub muszą przedstawić dokumentację dowodową, że czynności te wykonuje strona trzecia zatwierdzona przez właściwy organ.

2. Przewoźnik musi zapewnić, aby dla każdego pojazdu używanego do transportu zwierząt byłprowadzony rejestr, który musi być przechowywany przez okres minimum trzech lat zawierający, co najmniej następujące informacje:

i) miejsca i daty załadunku, nazwisko lub nazwę firmy i adres gospodarstwa albo miejsca gromadzenia, z którego zwierzęta są zabierane,

ii) miejsca i daty dostawy, nazwisko lub nazwę firmy i adres odbiorcy(-ów),

iii) gatunki i liczbę przewożonych zwierząt,

iv) datę i miejsce dezynfekcji,

v) szczegóły dokumentacji towarzyszącej, numer itd.

3. Przewoźnicy zapewniają, że wysyłka lub zwierzęta, w żadnym wypadku w okresie między opuszczeniem gospodarstwa lub miejsca gromadzenia a dotarciem do miejsca przeznaczenia, nie miały kontaktu ze zwierzętami o gorszym stanie zdrowia.

4. Państwa Członkowskie zapewniają, że przewoźnicy złożą pisemne zobowiązanie stwierdzające w szczególności, że:

– zostaną podjęte wszystkie środki niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, w szczególności przestrzegane będą przepisy niniejszego artykułu i przepisy odnoszące się do odpowiedniej dokumentacji towarzyszącej zwierzętom,

– transport zwierząt jest powierzany pracownikom posiadającym niezbędne umiejętności, kwalifikacje zawodowe i wiedzę.

5. W przypadku naruszenia niniejszego artykułu, art. 18 dyrektywy 91/628/EWG stosuje się odpowiednio.

Artykuł  9 ²⁴

1. Owcom i kozom musi towarzyszyć podczas transportu do miejsca przeznaczenia świadectwo zdrowia zgodne ze wzorem I, II lub III wymienionym w załączniku E, odpowiednio do przypadku. Świadectwo składa się z pojedynczego arkusza albo, tam gdzie wymagana jest więcej niż jedna strona, ma mieć taką formę, że dwie strony lub więcej stanowią część zintegrowanej i niepodzielnej całości i posiadają numer seryjny. Świadectwo wystawia się w dniu przeprowadzania inspekcji sanitarnej, przynajmniej w jednym z języków urzędowych kraju przeznaczenia. Świadectwo jest ważne 10 dni od daty inspekcji sanitarnej.

2. Inspekcja sanitarna w celu wydania świadectwa zdrowia, zawierająca dodatkowe gwarancje, do celów wysyłki zwierząt, może być przeprowadzona albo w gospodarstwie pochodzenia albo w zatwierdzonym miejscu gromadzenia albo, w przypadku zwierząt rzeźnych, w zatwierdzonych pomieszczeniach pośrednika. W tym celu właściwy organ zapewnia, aby każde świadectwo było sporządzane przez urzędowego lekarza weterynarii po przeprowadzeniu inspekcji, wizytacji i kontroli, przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

3. Urzędowy lekarz weterynarii z miejsca gromadzenia przeprowadza wszelkie niezbędne kontrole zwierząt, które są tam wprowadzane.

4. W przypadku owiec i kóz przeznaczonych do tuczu i hodowlanych wysyłanych do innego Państwa Członkowskiego z zatwierdzonego miejsca gromadzenia lub z zatwierdzonych pomieszczeń pośrednika znajdujących się w Państwie Członkowskim pochodzenia, świadectwo zdrowia, określone w ust. 1, zgodne z wzorem II lub III określonym w załączniku E, odpowiednio do przypadku, może zostać wydane jedynie na podstawie kontroli ustalonych w ust. 3 oraz urzędowego dokumentu zawierającego niezbędne informacje podane przez urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za gospodarstwo pochodzenia.

5. Dla owiec i kóz rzeźnych, wysyłanych do innego Państwa Członkowskiego z zatwierdzonego miejsca gromadzenia albo z zatwierdzonych pomieszczeń pośrednika znajdujących się w Państwie Członkowskim pochodzenia, świadectwo zdrowia, określone w ust. 1, zgodne ze wzorem I określonym w załączniku E, może zostać wydane tylko na podstawie kontroli określonych w ust. 3 oraz urzędowego dokumentu zawierającego niezbędne informacje, podane przez urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za gospodarstwo pochodzenia albo miejsce gromadzenia, określone w art. 4c ust. 3 lit. a) i).

6. Dla owiec i kóz rzeźnych, przechodzących przez zatwierdzone miejsce gromadzenia zgodnie z przepisami art. 4c ust. 3 lit. b) ii), urzędowy lekarz weterynarii odpowiedzialny za zatwierdzone miejsce gromadzenia w Państwie Członkowskim tranzytu dostarcza zaświadczenie dla Państwa Członkowskiego przeznaczenia w drodze wystawienia drugiego świadectwa zdrowia, zgodne z wzorem I określonym w załączniku E, podając w nim dane zgodne z oryginalnym(-i) świadectwem(-ami) zdrowia i załączając do niego urzędowo poświadczoną kopię oryginalnych świadectw. W tym przypadku łączny okres ważności świadectw nie może przekraczać okresu określonego w ust. 1.

7. Urzędowy lekarz weterynarii wystawiający świadectwo zdrowia dla handlu wewnątrzwspólnotowego zgodne z wzorem I, II lub III określonym w załączniku E, odpowiednio do przypadku, zapewnia, aby przemieszczanie zostało zapisane w systemie ANIMO w dniu wystawienia świadectwa.

Artykuł  10

1. Zasady ustanowione w dyrektywie 90/425/EWG stosują się w szczególności do kontroli pochodzenia, organizacji i następstw kontroli przeprowadzanych przez Państwo Członkowskie miejsca przeznaczenia oraz do stosowanych środków ochronnych.

2. W załączniku A pozycja I dyrektywy 90/425/EWG dodaje się następujące odniesienie:

"Dyrektywa Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami,

______

Dz.U. L 46 z 19.2.1991, str. 19."

3. W załączniku B pkt A do dyrektywy 90/425/EWG skreśla się tiret pierwsze.

Artykuł  11

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą, w zakresie niezbędnym dla zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy i we współpracy z właściwymi władzami krajowymi, przeprowadzać inspekcje na miejscu. Państwo Członkowskie, na terytorium którego przeprowadzane są kontrole, udzieli wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom w wykonywaniu ich zadania. Komisja informuje Państwa Członkowskie o wynikach takich inspekcji.

2. Ogólne rozwiązania, dotyczące stosowania niniejszego artykułu, zostaną przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 15.

Zasady stosowane w odniesieniu do inspekcji, określone w niniejszym artykule, są ustanawiane zgodnie z tą samą procedurą.

Artykuł  12

Państwa Członkowskie wprowadzające alternatywne systemy kontroli przewidujące gwarancje równoważne z tymi, jakie ustanowiono w art. 5 i art. 6 lit. a) i c) w związku z przemieszczaniem w obrębie ich terytoriów owiec i kóz, mogą wzajemnie udzielać sobie zgody na odstępstwa od kontroli przewidzianych w art. 4 ust. 1 lit. b) i obowiązku okazywania świadectw przewidzianych w art. 9, na zasadzie wzajemności. Powiadamiają one o tym Komisję.

Artykuł  13 ²⁵

(skreślony)

Artykuł  14 ²⁶

1. Załącznik A zmienia Rada, na wniosek Komisji, kwalifikowaną większością głosów.

2. Załączniki B, C, D i E zmienia się zgodnie z procedurą, określoną w art. 15 ust. 2.

3. Zasady wykonywania niniejszej dyrektywy przyjmuje się zgodnie z procedurą, określoną w art. 15 ust. 2.

Artykuł  15 ²⁷

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 ²⁸

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE ²⁹ .

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  16 ³⁰

(skreślony)

Artykuł  17

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania:

i) art. 7 i 8 niniejszej dyrektywy, w ciągu dwóch miesięcy od daty jej notyfikacji, przez co należy rozumieć, że stosowne przepisy krajowe są nadal stosowane aż do zatwierdzenia programów, a w przypadku braku takich programów - do daty określonej w pkt ii);

ii) innych przepisów niniejszej dyrektywy, nie później niż do dnia 31 grudnia 1992 r.

2. Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

Artykuł  18

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 28 stycznia 1991 r.

	W imieniu Rady
	J.-C. JUNCKER
	Przewodniczący

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  A  ³¹

ROZDZIAŁ  1

I. Gospodarstwo hodowli owiec lub kóz urzędowo uznane za wolne od brucelozy (B. melitensis)

A. Przyznawanie statusu

Gospodarstwo hodowli owiec lub kóz urzędowo uznane za wolne od brucelozy (B. melitensis) oznacza:

1. gospodarstwo:

a) w którym wszystkie zwierzęta podatne na brucelozę (B. melitensis) były wolne od klinicznych lub wszelkich innych objawów brucelozy (B. melitensis) co najmniej przez 12 miesięcy;

b) w którym nie ma owiec lub kóz zaszczepionych przeciwko brucelozie (B. melitensis), z wyjątkiem tych, które zaszczepiono co najmniej przed dwoma laty szczepionką Rev. 1 lub każdą inną szczepionką zatwierdzoną zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15 niniejszej dyrektywy;

c) w którym przeprowadzono dwa testy, oddzielone przerwą wynoszącą co najmniej sześć miesięcy, z wynikami negatywnymi, zgodnie z załącznikiem C, u wszystkich owiec i kóz w gospodarstwie, w wieku powyżej sześciu miesięcy w chwili przeprowadzania testów; i

d) w którym, w następstwie testów, określonych w lit. c), przebywają tylko owce i kozy urodzone w gospodarstwie lub które przybyły z gospodarstw urzędowo wolnych lub wolnych od brucelozy przy zachowaniu warunków określonych w pkt D,

i które, po zakwalifikowaniu do odpowiedniej kategorii, nadal spełniają wymagania określone w pkt B;

2. gospodarstwo zlokalizowane w Państwie Członkowskim lub regionie urzędowo uznanym za wolny od brucelozy, zgodnie z częścią II.

B. Utrzymanie statusu

1. W przypadku gospodarstw hodowli owiec lub kóz urzędowo uznanych za wolne od brucelozy (B. melitensis), które nie są położone na części terytorium, która jest urzędowo uznana za wolną od brucelozy, i w których, po zakwalifikowaniu do odpowiedniej kategorii, wprowadzanie zwierząt jest dokonywane zgodnie z wymaganiami zawartymi w pkt D, corocznie musi być kontrolowana reprezentatywna liczba sztuk owiec lub kóz w wieku powyżej sześciu miesięcy. Gospodarstwo może zachować swój status urzędowo uznanego za wolne od brucelozy (B. melitensis), jeżeli wyniki testów są negatywne.

Reprezentatywna liczba zwierząt do poddania testom musi, dla każdego gospodarstwa, obejmować:

– wszystkie niekastrowane zwierzęta płci męskiej w wieku powyżej sześciu miesięcy,

– wszystkie zwierzęta sprowadzone do gospodarstwa od czasu ostatniego testu,

– 25 % samic, które osiągnęły wiek rozrodczy (tj. które są dojrzałe płciowo) lub są mleczne, przy minimalnej ilości 50 sztuk na gospodarstwo - z wyjątkiem gospodarstw liczących poniżej 50 sztuk samic, w którym to przypadku muszą być poddane testom wszystkie samice.

2. Dla regionu, który nie jest urzędowo uznany za wolny od brucelozy, gdzie ponad 99 % gospodarstw hodowli owiec lub kóz deklaruje się jako urzędowo uznane za wolne od brucelozy (B. melitensis), częstotliwość kontroli gospodarstw hodowli owiec lub kóz urzędowo uznanych za wolne od brucelozy można zmniejszyć do trzech lat, po warunkiem że gospodarstwa, które nie są urzędowo uznane za wolne od brucelozy, są objęte kontrolą urzędową lub programem eliminowania tej choroby.

C. Podejrzenie lub rzeczywiste przypadki brucelozy

1. Jeżeli, w gospodarstwie hodowli owiec lub kóz, urzędowo uznanym za wolne od brucelozy,

a) jedna lub więcej sztuk owiec lub kóz jest podejrzewanych o zachorowanie na brucelozę (B. melitensis), to gospodarstwu urzędowo uznanemu za wolne od brucelozy właściwe władze muszą cofnąć jego status. Jednakże status ten może być tymczasowo zawieszony, jeżeli zwierzę lub zwierzęta zostaną niezwłocznie zniszczone lub odizolowane do czasu urzędowego potwierdzenia choroby lub urzędowego zwolnienia z podejrzenia o wystąpienie tej choroby;

b) wystąpienie brucelozy (B. melitensis) jest potwierdzone, tymczasowe zawieszenie może zostać uchylone przez właściwe władze tylko wówczas, gdy wszystkie zarażone zwierzęta lub wszystkie zwierzęta gatunków podatnych na chorobę zostaną ubite, a dwa testy, przeprowadzone w terminach oddzielonych od siebie przerwą wynoszącą co najmniej trzy miesiące i w sposób zgodny z załącznikiem C, na wszystkich zwierzętach w gospodarstwie w wieku powyżej sześciu miesięcy, przyniosą wynik negatywny.

2. Jeżeli gospodarstwo określone w ust. 1 położone jest w regionie, który jest uznany za urzędowo uznany za wolny od brucelozy (B. melitensis), zainteresowane Państwo Członkowskie musi niezwłocznie powiadomić o tym Komisję i inne Państwa Członkowskie.

Właściwe władze zainteresowanego Państwa Członkowskiego muszą:

a) dokonać uboju wszystkich zarażonych zwierząt i wszystkich zwierząt z gatunków podatnych na zarażenie znajdujących się w danym gospodarstwie. Zainteresowane Państwo Członkowskie musi na bieżąco informować Komisję i Państwa Członkowskie o rozwoju sytuacji;

b) przeprowadzić dochodzenie epidemiologiczne, a stada epidemiologiczne powiązane ze stadem zarażonym muszą zostać poddane testom ustanowionym w pkt 1 lit. b).

3. Jeżeli wybuch brucelozy zostanie potwierdzony zgodnie z pkt 2, Komisja, po dokonaniu oceny okoliczności wystąpienia ponownego wybuchu brucelozy (B. melitensis), przyjmuje, jeżeli jest to uzasadnione dokonaną oceną, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 15, decyzję o zawieszenia lub wycofaniu statusu przyznanemu temu regionowi. Jeżeli następuje wycofanie statusu, warunki dla ponownego zakwalifikowania zostaną określone zgodnie z tą samą procedurą.

D. Wprowadzanie zwierząt do gospodarstwa urzędowo uznanego za wolne od brucelozy (B. melitensis)

Owce lub kozy wolno wprowadzać do gospodarstwa hodowli owiec lub kóz urzędowo uznanego za wolne od brucelozy, tylko wówczas, jeżeli:

1.

– pochodzą one z gospodarstwa hodowli owiec i kóz urzędowo uznanego za wolne od brucelozy;

2. albo:

– pochodzą z gospodarstwa wolnego od brucelozy, i

– zostały indywidualnie zidentyfikowane zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy,

– nigdy nie były szczepione przeciwko brucelozie lub, jeżeli były szczepione, to zostały zaszczepione wcześniej niż w okresie ostatnich dwóch lat. Jednakże samice w wieku powyżej dwóch lat, szczepione przed osiągnięciem wieku siedmiu miesięcy, mogą być również wprowadzane do gospodarstwa, i

– zostały w gospodarstwie, z którego pochodzą, odizolowane w ramach nadzoru urzędowego i w okresie tej izolacji zostały poddane, z wynikiem negatywnym, dwóm testom w terminach oddzielonych od siebie przerwą wynoszącą co najmniej sześć tygodni, zgodnie z załącznikiem C.

II. Państwo Członkowskie lub region urzędowo uznany za wolny od brucelozy

Za urzędowo uznane za wolne od brucelozy może zostać uznane, zgodnie z procedurą określoną w art. 15, każde Państwo Członkowskie lub region w rozumieniu art. 2 ust. 10 niniejszej dyrektywy:

1.

a) w którym 99,8 % gospodarstw hodowli owiec lub kóz jest urzędowo uznanych za wolne od brucelozy;

lub

b) które spełnia następujące warunki:

i) co najmniej od pięciu lat bruceloza owiec i kóz jest chorobą obowiązkowo zgłaszaną;

ii) co najmniej przez pięć lat nie miał miejsca urzędowo potwierdzony przypadek brucelozy owiec lub kóz;

iii) w okresie co najmniej trzech lat szczepienia były w nim zakazane; i

c) w którym doprowadzono do zgodności z tymi warunkami zgodnie z procedurą określoną w art. 15 niniejszej dyrektywy;

2. w którym zostały spełnione warunki wymienione w pkt 1; i

i)

– w pierwszym roku po uznaniu Państwa Członkowskiego lub regionu za wolny od brucelozy (Br. melitensis) kontrole wyrywkowe przeprowadzone na poziomie gospodarstw albo rzeźni wykazały ze współczynnikiem ufności 99 %, że zakażonych było mniej niż 0,2 % gospodarstw lub że przynajmniej 10 % owiec i kóz w wieku powyżej sześciu miesięcy przeszło test przeprowadzony zgodnie z załącznikiem C z wynikiem negatywnym;

– każdego roku, od drugiego roku po uznaniu Państwa Członkowskiego lub regionu za wolny od brucelozy (Br. melitensis), kontrole wyrywkowe przeprowadzane na poziomie gospodarstw albo rzeźni wykazują ze współczynnikiem ufności 95 %, że mniej niż 0,2 % gospodarstw było zakażonych lub że przynajmniej 5 % owiec i kóz w wieku powyżej sześciu miesięcy przeszło test przeprowadzony zgodnie z załącznikiem C z wynikiem negatywnym;

Postanowienie to będzie podlegało przeglądowi przed wejście w życie Traktatu o Przystąpieniu, pod kątem dokonania możliwych zmian, które zostaną wprowadzone w trybie określonym w art. 15.

– przepisy ustanowione w powyższych dwóch tiret mogą być zmienione zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15.

ii) nadal spełniane są warunki wymagane do zakwalifikowania do tego statusu.

ROZDZIAŁ  II

Gospodarstwa hodowli owiec lub kóz wolne od brucelozy (B. melitensis)

A. Przyznawanie statusu

A. Za wolne od brucelozy (B. melitensis) uznaje się gospodarstwo hodowli owiec lub kóz:

1. w którym:

a) wszystkie zwierzęta podatne na brucelozę (B. melitensis) były wolne od klinicznych bądź innych objawów brucelozy co najmniej przez 12 miesięcy;

b) wszystkie bądź niektóre owce lub kozy zostały zaszczepione szczepionką Rev. 1 lub inną szczepionką zatwierdzoną zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15 niniejszej dyrektywy. Zaszczepione zwierzęta musiały być poddane szczepieniom przed osiągnięciem wieku siedmiu miesięcy;

c) zostały przeprowadzone dwa oddzielne testy, w terminach oddzielonych od siebie przerwą wynoszącą co najmniej sześć miesięcy, z wynikiem negatywnym, zgodnie z załącznikiem C, na wszystkich szczepionych owcach i kozach w gospodarstwie, będących w chwili przeprowadzania testu w wieku powyżej 18 miesięcy;

d) zostały przeprowadzone dwa oddzielne testy, w terminach oddzielonych od siebie przerwą wynoszącą co najmniej sześć miesięcy, z wynikiem negatywnym, zgodnie z załącznikiem C, w stosunku do wszystkich nie szczepionych owiec i kóz w gospodarstwie, będących w chwili przeprowadzania testu w wieku powyżej sześciu miesięcy; i

e) po przeprowadzeniu testów, określonych w lit. c) lub d), wszystkie owce i kozy w gospodarstwie urodziły się w nim lub przybyły z gospodarstw wolnych od brucelozy, na warunkach określonych w sekcji D; i

2. w których, po zakwalifikowaniu ich jako wolnych od brucelozy, nadal spełniane są wymagania ustanowione w dziale B.

B. Utrzymanie statusu

W każdym gospodarstwie muszą być przeprowadzane coroczne testy na reprezentatywnej liczbie owiec i kóz. Gospodarstwo może utrzymać swój status tylko wówczas, gdy wyniki testów są negatywne.

Reprezentatywna liczba badanych zwierząt musi, w przypadku każdego z gospodarstw, obejmować:

– wszystkie niekastrowane zwierzęta płci męskiej w wieku powyżej sześciu miesięcy, które nie zostały poddane szczepieniu,

– wszystkie niekastrowane zwierzęta płci męskiej w wieku powyżej 18 miesięcy, które zostały poddane szczepieniu,

– wszystkie zwierzęta sprowadzone do gospodarstwa od czasu ostatniego testu,

– 25 % samic, które osiągnęły wiek rozrodczy (dojrzałe płciowo) lub są mleczne, przy minimalnej ilości 50 sztuk na gospodarstwo - z wyjątkiem gospodarstw liczących poniżej 50 sztuk samic, w którym to przypadku wszystkie samice muszą być poddane testom.

C. Podejrzenie lub rzeczywiste wystąpienie przypadków brucelozy

1. Status gospodarstwa hodowli owiec lub kóz wolnego od brucelozy musi zostać wycofany, jeżeli w gospodarstwie jest jedno lub więcej zwierząt podejrzewanych o zachorowanie na brucelozę (B. melitensis). Status ten może jednakże zostać tymczasowo zawieszony, jeżeli zwierzę lub zwierzęta zostaną natychmiast zniszczone lub odizolowane do czasu urzędowego potwierdzenia choroby lub urzędowego zwolnienia z podejrzeń o wystąpienie tej choroby.

2. Jeżeli przypadek brucelozy (B. melitensis) został potwierdzony, zawieszenie może zostać cofnięte tylko wówczas, gdy wszystkie zarażone zwierzęta, lub wszystkie zwierzęta należące do gatunku podatnego na infekcję, zostaną ubite, a dwa testy, przeprowadzone w terminach oddzielonych od siebie przerwą wynoszącą, co najmniej trzy miesiące, zgodnie z załącznikiem C, na,

– wszystkich szczepionych zwierzętach w wieku powyżej 18 miesięcy,

– wszystkich nieszczepionych zwierzętach w wieku powyżej sześciu miesięcy,

dadzą wynik negatywny.

D. Wprowadzanie zwierząt do gospodarstwa hodowli owiec lub kóz wolnego od brucelozy (B. melitensis)

Do gospodarstwa hodowli owiec lub kóz wolnego od brucelozy mogą być wprowadzane tylko następujące zwierzęta:

1. owce lub kozy, które przybywają z gospodarstw hodowli owiec lub kóz wolnych lub urzędowo uznanych za wolne od brucelozy (B. melitensis);

2. do terminu ustanowionego dla gospodarstw dla zakwalifikowania jako wolne od brucelozy, zgodnie z planami likwidowania choroby przyjętymi zgodnie z decyzją 90/242/EWG ³²  , owce lub kozy z gospodarstw innych niż określone w pkt 1, pod warunkiem że spełniają one następujące wymagania:

a) muszą być indywidualnie zidentyfikowane zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) niniejszej dyrektywy;

b) muszą pochodzić z gospodarstwa, w którym żadne ze zwierząt należących do gatunków podatnych na brucelozę (B. melitensis) nie wykazywało klinicznych ani innych objawów brucelozy (B. melitensis) przez okres co najmniej 12 miesięcy;

c)

i) - nie były szczepione przez okres poprzednich dwóch lat;

- były trzymane w izolacji pod nadzorem weterynaryjnym w gospodarstwie, z którego pochodzą i, w ciągu tego okresu, były poddane, z wynikiem negatywnym, dwóm testom w terminach oddzielonych od siebie przerwą wynoszącą, co najmniej sześć tygodni, zgodnie z załącznikiem C; lub

ii) były szczepione szczepionką Rev. 1 lub jakąkolwiek inną szczepionką zatwierdzoną zgodnie z art. 15 niniejszej dyrektywy przed osiągnięciem wieku siedmiu miesięcy i nie później niż 15 dni przed wprowadzeniem ich do gospodarstwa przeznaczenia.

E. Zmiana statusu

A. Gospodarstwo hodowli owiec lub kóz może kwalifikować się jako stado urzędowo uznane za wolne od brucelozy (B. melitensis) po upływie co najmniej dwóch lat, jeżeli:

a) nie ma w nim żadnych zwierząt szczepionych przeciwko brucelozie (B. melitensis) w okresie co najmniej dwóch ostatnich lat;

b) w okresie tym spełnione były warunki ustanowione w ppkt D.2;

c) test przeprowadzony na koniec drugiego roku, zgodnie z załącznikiem C, na wszystkich zwierzętach w wieku powyżej sześciu miesięcy, dał w każdym przypadku negatywny wynik.

ZAŁĄCZNIK  B  ³³

I ³⁴

– Pryszczyca

– Bruceloza (B. melitensis)

– Bruceloza (B. ovis)

– Wąglik

– Wścieklizna

II ³⁵

^(skreślona)

III

– Zakaźna bezmleczność owiec

– Paratuberkuloza

– Serowaciejące zapalenie węzłów chłonnych

– Gruczolakowatość płuc

– Choroba Maedi Visna

– Wirusowe zapalenie stawów i mózgu kóz (Caprine viral arthritis/encephalitis)

ZAŁĄCZNIK  C 

Test na brucelozę (B. melitensis)

Do zakwalifikowania gospodarstwa jako wolnego od brucelozy stosowany jest test w kierunku brucelozy (B. melitensis) różem bengalskim lub odczynem wiązania dopełniacza, które to środki opisane są w Załączniku do decyzji 90/242/EWG bądź jakąkolwiek inną metodą uznaną zgodnie z procedurą określoną w art. 15 niniejszej dyrektywy. Metoda odczynu wiązania dopełniacza jest używana do testów na indywidualnych zwierzętach.

W przypadku gdy wynik testu różem bengalskim wypada pozytywnie u więcej niż 5 % zwierząt w gospodarstwie, następne testy są przeprowadzane na każdym zwierzęciu w gospodarstwie przy użyciu odczynu wiązania dopełniacza.

W przypadku testu odczynem wiązania dopełniacza surowica zawierająca 20 lub więcej jednostek ICFT jednostek/ml musi być uważana za pozytywną.

Stosowane antygeny muszą być zatwierdzone przez laboratorium krajowe i muszą być standaryzowane w odniesieniu do drugiej międzynarodowej normy surowicy anti-brucella abortus.

ZAŁĄCZNIK  D 

Urzędowy test na brucelozę (Brucella ovis)

Test odczynem wiązania dopełniacza:

Stosowany do przeprowadzania testu antygen musi być zatwierdzony przez krajowe laboratorium i musi być standaryzowany w odniesieniu do międzynarodowej normy surowicy przeciwko brucella ovis.

Surowica robocza musi być standaryzowana w odniesieniu do zgodnej z międzynarodową normą surowicy a ntibrucella ovis, przygotowaną przez Centralne Laboratorium Weterynaryjne w Weybridge, Surrey, Zjednoczone Królestwo.

Surowica zawierająca 50 lub więcej Jednostek Międzynarodowych w 1 ml musi być uznana za pozytywną.

ZAŁĄCZNIK  E  ³⁶

WZÓR I

grafika

WZÓR II

grafika

WZÓR III

grafika

¹ Dz.U. C 48 z 27.2.1989, str. 21.

² Dz.U. C 96 z 17.4.1989, str. 187.

³ Dz.U. C 194 z 31.7.1989, str. 9.

⁴ Dz.U. 121 z 29.7.1964, str. 1977/64.

⁵ Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 29.

⁶ Art. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

⁷ Dz.U. L 340 z 11.12.1991, str. 17. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 95/29/WE (Dz.U. L 148 z 30.6.1995, str. 52).

⁸ Art. 2 lit. b) pkt 14:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/104/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.352) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2013/20/UE z dnia 13 maja 2013 r. (Dz.U.UE.L.13.158.234) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2013 r.

⁹ Art. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

¹⁰ Art. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

¹¹ Art. 4a dodany przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

¹² Art. 4b dodany przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

¹³ Art. 4c dodany przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

¹⁴ Art. 6 lit. b) skreślona przez art. 1 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/10/WE z dnia 22 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.147.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 20 czerwca 2001 r.

¹⁵ Art. 7 ust. 1 skreślony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/10/WE z dnia 22 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.147.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 20 czerwca 2001 r.

¹⁶ Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 19.

¹⁷ Art. 8 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/10/WE z dnia 22 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.147.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 20 czerwca 2001 r.

¹⁸ Art. 8 ust. 4 dodany przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

¹⁹ Art. 8a:

- dodany przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

²⁰ Art. 8a ust. 3 zmieniony przez art. 12 pkt 1 dyrektywy nr 2008/73/WE z dnia 15 lipca 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.219.40) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2010 r.

²¹ Art. 8b dodany przez art. 1 pkt 6 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

²² Art. 8b ust. 5 dodany przez art. 12 pkt 2 dyrektywy nr 2008/73/WE z dnia 15 lipca 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.219.40) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2010 r.

²³ Art. 8c dodany przez art. 1 pkt 6 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

²⁴ Art. 9 zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

²⁵ Art. 13 skreślony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

²⁶ Art. 14 zmieniony przez art. 1 pkt 9 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

²⁷ Art. 15 zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.122.1) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 5 czerwca 2003 r.

²⁸ Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

²⁹ Dz.U L 184 z 17.7.1999, str. 23.

³⁰ Art. 16 skreślony przez art. 1 pkt 10 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

³¹ Załącznik A:

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 94/953/WE z dnia 20 grudnia 1994 r. (Dz.U.UE.L.94.371.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 1995 r.

- zmieniony przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.04.90.864/29) z dniem 1 stycznia 1995 r.

³² Dz.U. L 140 z 1.6.1990, str. 123.

³³ Załącznik B zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/10/WE z dnia 22 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.147.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 20 czerwca 2001 r.

³⁴ Choroby podlegające obowiązkowi zglaszania

³⁵ Choroby podlegające obowiązkowi zglaszania

³⁶ Załącznik E:

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 94/164/WE z dnia 18 lutego 1994 r. (Dz.U.UE.L.94.74.42) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 2 maja 1994 r.

- zmieniony przez art. 1 ust. 2 decyzji Komisji nr 2001/298/WE z dnia 30 marca 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.102.63) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 2 decyzji Komisji nr 2002/261/WE z dnia 25 marca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.91.31) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 6 maja 2002 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 2003/50/WE z dnia 11 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.169.51) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2003/708/WE z dnia 7 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.258.11) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 13 października 2003 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2004/554/WE z dnia 9 lipca 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.248.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 czerwca 2004 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2005/932/WE z dnia 21 grudnia 2005 r. (Dz.U.UE.L.05.340.68) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 15 lutego 2006 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 7 ust 4 i art. 8 ust. 6 rozporządzenia Komisji nr 1266/2007 z dnia 26 października 2007 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących dyrektywy Rady 2000/75/WE w odniesieniu do kontroli, monitorowania, nadzoru i ograniczeń przemieszczeń niektórych zwierząt należących do gatunków podatnych na zarażenie chorobą niebieskiego języka (Dz.U.UE.L.07.283.37) z dniem 1 listopada 2007 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 decyzji nr 2013/445/UE z dnia 29 sierpnia 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.233.48) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 sierpnia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 decyzji nr 2013/784/UE z dnia 18 grudnia 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.346.75) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 20 grudnia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 decyzji nr (UE) 2016/2002 z dnia 8 listopada 2016 r. (Dz.U.UE.L.2016.308.29) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.