Art. 8. - Krajowa ocena ryzyka - Dyrektywa 2024/1640 w sprawie mechanizmów, które państwa członkowskie powinny wprowadzić w celu zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniająca dyrektywę (UE) 2019/1937 oraz zmieniająca i uchylająca dyrektywę (UE) 2015/849Tekst mający znaczenie dla EOG

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1640

Akt obowiązujący

Wersja od: 19 czerwca 2024 r.

Artykuł  8

Krajowa ocena ryzyka

1. Każde państwo członkowskie przeprowadza krajową ocenę ryzyka w celu zidentyfikowania, ocenienia, zrozumienia i ograniczenia ryzyk prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz ryzyk niewykonania ukierunkowanych sankcji finansowych i uchylania się od nich, które to ryzyka mają wpływ na to państwo członkowskie. Państwo członkowskie aktualizuje tę ocenę ryzyka i dokonuje jej przeglądu co najmniej raz na 4 lata.

Jeżeli państwa członkowskie uznają, że wymaga tego sytuacja w zakresie ryzyka, mogą częściej dokonywać przeglądu krajowej oceny ryzyka lub przeprowadzać sektorowe oceny ryzyka ad hoc.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza organ lub ustanawia mechanizm w celu koordynowania działań podejmowanych na poziomie krajowym w odpowiedzi na ryzyka, o których mowa w ust. 1. Nazwę tego organu lub opis mechanizmu przekazuje się Komisji. Komisja publikuje wykaz wyznaczonych organów lub ustanowionych mechanizmów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Przeprowadzając krajowe oceny ryzyka, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie biorą pod uwagę sprawozdanie, o którym mowa w art. 7 ust. 2, w tym sektory i produkty nim objęte oraz ustalenia tego sprawozdania.

4. Państwa członkowskie wykorzystują krajową ocenę ryzyka do:

a) poprawy swoich systemów przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, w szczególności poprzez identyfikowanie wszelkich obszarów, w których podmioty zobowiązane mają obowiązek zastosowania wzmocnionych środków zgodnie z podejściem opartym na analizie ryzyka oraz, w stosownych przypadkach, poprzez precyzowanie, jakie środki należy zastosować;

b) identyfikacji, w stosownych przypadkach, sektorów lub obszarów, dla których ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu jest niższe lub wyższe;

c) oceny ryzyk prania pieniędzy i finansowania terroryzmu związanych z każdym rodzajem osób prawnych mających siedzibę na ich terytorium oraz z każdym rodzajem porozumień prawnych, które są regulowane na mocy prawa krajowego lub które są zarządzane na ich terytorium lub których powiernicy lub osoby zajmujące równoważne stanowiska w podobnych porozumieniach prawnych mają miejsce zamieszkania na ich terytorium; oraz do zrozumienia narażenia na ryzyka, których źródłem są zagraniczne osoby prawne i zagraniczne porozumienia prawne;

d) podejmowania decyzji w sprawie przydziału zasobów i ustalania priorytetów w odniesieniu do zasobów przeznaczonych na zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz przypadków niewykonania ukierunkowanych sankcji finansowych i uchylania się od nich;

e) zapewnienia sporządzenia stosownych zasad dla każdego sektora lub obszaru, odpowiednio do ryzyk prania pieniędzy i finansowania terroryzmu;

f) niezwłocznego udostępnienia właściwym organom i podmiotom zobowiązanym odpowiednich informacji, aby ułatwić im przeprowadzanie własnych ocen ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, a także oceny ryzyk niewdrożenia i uchylania się od ukierunkowanych sankcji finansowych, o której to ocenie mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) 2024/1624.

W krajowej ocenie ryzyka państwa członkowskie opisują strukturę instytucjonalną i szeroko zakrojone procedury w ramach swojego systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, co obejmuje FIU, organy podatkowe i prokuratury, mechanizmy współpracy z odpowiednikami w ramach Unii lub w państwach trzecich, a także przeznaczone na ten cel zasoby ludzkie i finansowe w zakresie, w jakim informacje te są dostępne.

5. Państwa członkowskie zapewniają odpowiedni udział właściwych organów i odpowiednich zainteresowanych stron w przeprowadzaniu swojej krajowej oceny ryzyka.

6. Państwa członkowskie udostępniają wyniki swoich krajowych ocen ryzyka, łącznie z ich aktualizacjami i przeglądami, Komisji, AMLA oraz pozostałym państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może w stosownych przypadkach przekazywać państwu członkowskiemu przeprowadzającemu krajową ocenę ryzyka odpowiednie dodatkowe informacje. Streszczenie ustaleń oceny podaje się do publicznej wiadomości. Streszczenie to nie może zawierać informacji niejawnych. Jakikolwiek dokument rozpowszechniany lub podany do wiadomości publicznej zgodnie z niniejszym ustępem nie może zawierać żadnej informacji, która umożliwia identyfikację jakiejkolwiek osoby fizycznej ani nazwy jakiejkolwiek osoby prawnej.