Art. 7. - Podstawy odrzucenia wniosku o niebieską kartę UE - Dyrektywa 2021/1883 w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji oraz uchylenia dyrektywy Rady 2009/50/WE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2021.382.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 28 października 2021 r.

Artykuł  7

Podstawy odrzucenia wniosku o niebieską kartę UE

1. Państwo członkowskie odrzuca wniosek o niebieską kartę UE, jeżeli:

a) nie są spełnione wymogi art. 5; lub

b) przedłożone dokumenty zostały uzyskane w drodze oszustwa, podrobione lub przerobione;

c) dany obywatel państwa trzeciego został uznany za osobę stanowiącą zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego; lub

d) przedsiębiorstwo pracodawcy zostało założone lub działa głównie w celu ułatwiania wjazdu obywatelom państw trzecich.

2. Państwo członkowskie może odrzucić wniosek o niebieską kartę UE:

a) jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego, po sprawdzeniu sytuacji na rynku pracy, na przykład w przypadku, gdy istnieje wysoki poziom bezrobocia, stwierdzą, że dane wolne stanowisko może zostać objęte przez pracowników krajowych lub unijnych lub przez obywateli państw trzecich, którzy przebywają w tym państwie członkowskim legalnie i są już obecni na jego rynku pracy na mocy prawa Unii lub prawa krajowego, lub przez rezydentów długoterminowych UE, którzy wyrażają chęć przeniesienia się do tego państwa członkowskiego w celu podjęcia zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji zgodnie z rozdziałem III dyrektywy 2003/109/WE;

b) jeżeli pracodawca nie wypełnił swoich obowiązków prawnych dotyczących zabezpieczenia społecznego, podatków, praw pracowniczych lub warunków pracy;

c) jeżeli przedsiębiorstwo pracodawcy jest w trakcie likwidacji lub zostało zlikwidowane na mocy krajowych przepisów o niewypłacalności lub nie jest w nim prowadzona żadna działalność gospodarcza;

d) jeżeli pracodawca był karany za zatrudnianie nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, zgodnie z art. 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/52/WE ²⁴ , lub za pracę nierejestrowaną lub nielegalne zatrudnienie, zgodnie z prawem krajowym; lub

e) aby zapewnić etyczną rekrutację w zawodach, w których występuje niedobór wykwalifikowanych pracowników w krajach pochodzenia, w tym na podstawie umowy obejmującej w tym celu wykaz zawodów, zawartej między Unią i państwami członkowskimi z jednej strony a państwem trzecim lub państwami trzecimi z drugiej strony albo między państwami członkowskimi z jednej strony a państwem trzecim lub państwami trzecimi z drugiej strony.

3. Bez uszczerbku dla ust. 1 w decyzji o odrzuceniu wniosku uwzględnia się szczególne okoliczności danej sprawy i respektuje zasadę proporcjonalności.

²⁴ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/52/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. przewidująca minimalne normy w odniesieniu do kar i środków stosowanych wobec pracodawców zatrudniających nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich (Dz.U. L 168 z 30.6.2009, s. 24).