Dyrektywa 2021/1233 w sprawie zmiany dyrektywy (UE) 2017/2397 w odniesieniu do środków przejściowych dotyczących uznawania świadectw wydanych przez państwa trzecie
Dz.U.UE.L.2021.274.52
Akt jednorazowyDYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2021/1233
z dnia 14 lipca 2021 r.
w sprawie zmiany dyrektywy (UE) 2017/2397 w odniesieniu do środków przejściowych dotyczących uznawania świadectw wydanych przez państwa trzecie
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 2 ,
(1) W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 3 określono środki przejściowe w celu zapewnienia utrzymania ważności świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy i dzienników pokładowych wydanych przed upływem okresu transpozycji tej dyrektywy oraz w celu zapewnienia wykwalifikowanym członkom załogi rozsądnego terminu na złożenie wniosku o unijne świadectwo kwalifikacji lub inne świadectwo uznawane za równoważne. Z wyjątkiem licencji na żeglugę na Renie, o których mowa w art. 1 ust. 5 dyrektywy Rady 96/50/WE 4 , te środki przejściowe nie mają jednak zastosowania do wydanych przez państwa trzecie świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy i dzienników pokładowych, które są obecnie uznawane przez państwa członkowskie na podstawie ich wymogów krajowych lub umów międzynarodowych mających zastosowanie przed wejściem w życie dyrektywy (UE) 2017/2397.
(2) W art. 10 ust. 3, 4 i 5 dyrektywy (UE) 2017/2397 określono procedurę i warunki uznawania świadectw, żeglarskich książeczek pracy lub dzienników pokładowych wydanych przez organy państwa trzeciego.
(3) Biorąc pod uwagę, że procedura uznawania dokumentów wydanych przez państwa trzecie opiera się na ocenie systemów uzyskiwania świadectwa we wnioskującym państwie trzecim w celu ustalenia, czy wydawanie świadectw, żeglarskich książeczek pracy lub dzienników pokładowych określonych we wniosku podlega wymogom identycznym jak wymogi określone w dyrektywie (UE) 2017/2397, mało prawdopodobne jest, aby procedura uznawania została zakończona przed dniem 17 stycznia 2022 r.
(4) By zapewnić płynne przejście do przewidzianego w art. 10 dyrektywy (UE) 2017/2397 systemu uznawania dokumentów wydanych przez państwa trzecie, należy przewidzieć środki przejściowe, które zapewnią czas niezbędny do umożliwienia państwom trzecim dostosowania ich wymogów do wymogów określonych w tej dyrektywie, a także do umożliwienia Komisji dokonania oceny ich systemów uzyskiwania świadectw oraz, w stosownych przypadkach, przyjęcia aktu wykonawczego na podstawie art. 10 ust. 5 tej dyrektywy. Środki te zapewniłyby również pewność prawa osobom fizycznym i podmiotom gospodarczym działającym w sektorze żeglugi śródlądowej. W związku z tym stosowne jest, by data graniczna dla wydanych przez państwa trzecie dokumentów, które objęte są zakresem tych środków przejściowych, przypadała dwa lata po terminie transpozycji tej dyrektywy.
(5) Aby zapewnić spójność ze środkami przejściowymi mającymi zastosowanie do państw członkowskich na podstawie art. 38 dyrektywy (UE) 2017/2397, środki przejściowe mające zastosowanie do świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy i dzienników pokładowych wydanych przez państwa trzecie i uznanych przez państwa członkowskie nie powinny mieć zastosowania po dniu 17 stycznia 2032 r. Ponadto uznawanie takich świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy i dzienników pokładowych powinno być ograniczone do unijnych śródlądowych dróg wodnych znajdujących się w danym państwie członkowskim.
(6) W celu zapewnienia spójności ze środkami przejściowymi mającymi zastosowanie do świadectw kwalifikacji wydawanych przez państwa członkowskie należy wyjaśnić, że w odniesieniu do świadectw wydanych przez państwa trzecie wymogi, o których mowa w art. 10 ust. 3 dyrektywy (UE) 2017/2397, obejmują także wymogi dotyczące wymiany istniejących świadectw określone w art. 38 ust. 1 i 3 tej dyrektywy.
(7) W związku z tym, aby zapewnić przedsiębiorstwom i pracownikom sektora żeglugi śródlądowej jasność i pewność prawa, należy odpowiednio zmienić dyrektywę (UE) 2017/2397.
(8) Zgodnie z art. 39 ust. 4 dyrektywy (UE) 2017/2397 państwa członkowskie, na których terytorium żegluga na śródlądowych drogach wodnych nie jest technicznie możliwa, nie są zobowiązane do transpozycji tej dyrektywy. Odstępstwo to powinno mieć odpowiednie zastosowanie do niniejszej dyrektywy.
(9) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie określenie środków przejściowych dotyczących uznawania świadectw wydanych przez państwa trzecie, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(10) Aby umożliwić państwom członkowskim niezwłoczne dokonanie transpozycji środków przewidzianych w niniejszej dyrektywie, powinna ona wejść w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
| W imieniu Rady | W imieniu Parlamentu Europejskiego |
| D. M. SASSOLI | A. LOGAR |
| Przewodniczący | Przewodniczący |