Dyrektywa 2009/156/WE w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich (wersja ujednolicona)
Dz.U.UE.L.2010.192.1
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY 2009/156/WE
z dnia 30 listopada 2009 r.
w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE L z dnia 23 lipca 2010 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego 1 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/426/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich 2 została kilkakrotnie znacząco zmieniona 3 . Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości dyrektywa ta powinna zostać ujednolicona.
(2) Koniowate jako zwierzęta żywe są ujęte w wykazie produktów w załączniku I Traktatu.
(3) W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju hodowli koniowatych, zwiększając tym samym produkcyjność w tym sektorze, na poziomie wspólnotowym należy ustalić przepisy ustalające przemieszczanie koniowatych między państwami członkowskimi.
(4) Rozród i hodowla koniowatych, a zwłaszcza koni, są ogólnie zaliczane do sektora gospodarki rolnej. Stanowią one źródło dochodów części ludności rolniczej.
(5) W celu promocji handlu wewnątrzwspólnotowego koniowatymi należy usunąć różnice dotyczące warunków zdrowotnych zwierząt w państwach członkowskich.
(6) W celu zapewnienia harmonijnego rozwoju handlu wewnątrzwspólnotowego należy ustanowić system Wspólnoty regulujący przywóz z państw trzecich.
(7) Należy również uregulować warunki przemieszczania na terytorium danego kraju zarejestrowanych koniowatych posiadających dokument identyfikacyjny.
(8) Aby stać się przedmiotem handlu, koniowate powinny spełniać niektóre wymagania zdrowotne celem uniknięcia rozprzestrzeniania się chorób zaraźliwych lub zakaźnych. Wydaje się to szczególnie odpowiednie dla zapewnienia możliwej regionalizacji środków ograniczających.
(9) Z tych samych powodów należy ustalić warunki transportu zwierząt, z uwzględnieniem warunków dobrostanu zwierząt określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań 4 .
(10) Aby zapewnić spełnienie wymagań, należy ustalić środki, na mocy których urzędowy lekarz weterynarii wystawi świadectwa zdrowia, towarzyszące koniowatym aż do ich miejsca przeznaczenia.
(11) Organizacja kontroli oraz dalsze działania prowadzone przez państwo członkowskie będące państwem przeznaczenia oraz środki zabezpieczające, które mają zostać wprowadzone, zostały określone w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego 5 .
(12) Należy ustanowić przepisy umożliwiające Komisji kontrolę. Kontrole te powinny być przeprowadzane we współpracy z właściwymi organami krajowymi.
(13) Określenie przepisów wspólnotowych stosujących się do przywozu z państw trzecich wymaga ustalenia wykazu państw trzecich lub ich części, z których koniowate mogą być przywożone.
(14) Dobór tych państw powinien być oparty na kryteriach natury ogólnej, takich jak: stan zdrowia zwierząt domowych, organizacja i kompetencje służb weterynaryjnych oraz obowiązujące przepisy zdrowotne.
(15) Ponadto nie należy zezwalać na przywóz koniowatych z krajów dotkniętych zwierzęcymi chorobami zaraźliwymi lub zakaźnymi, które stanowią ryzyko dla zwierząt domowych Wspólnoty, lub które były wolne od tych infekcji przez zbyt krótki czas. Okoliczności te obowiązują również odnośnie do przywozu z państw trzecich, w których wykonuje się szczepienia przeciwko tym chorobom.
(16) Warunki ogólne mające zastosowanie w wypadku przywozu z państw trzecich powinny być uzupełnione warunkami specjalnymi, określonymi na podstawie sytuacji zdrowotnej w każdym z nich. Stanowiące ich podstawę kryteria techniczne oraz inne wymagają dla ich określenia ustalenia elastycznej przystosowującej się i szybkiej procedury wspólnotowej, w ramach której Komisja i państwa członkowskie ściśle współpracują.
(17) Przedstawienie wspólnej, standardowej formy świadectwa przywozowego stanowi efektywny środek potwierdzenia, że zasady wspólnotowe są stosowane. Przepisy takie mogą zawierać warunki specjalne, mogące się różnić w zależności od państwa trzeciego, którego dotyczą, co należy uwzględnić przy sporządzaniu standardowych form świadectw.
(18) Eksperci weterynaryjni Komisji i państw członkowskich, wyznaczeni przez Komisję powinni być odpowiedzialni za sprawdzanie, czy wymagania niniejszej dyrektywy są przestrzegane, zwłaszcza w państwach trzecich.
(19) Kontrole przy przywozie powinny obejmować pochodzenie i stan zdrowia koniowatych.
(20) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 6 .
(21) Niniejsza dyrektywa nie narusza zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku V, część B,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Niniejsza dyrektywa określa warunki sanitarne zwierząt w przemieszczaniu pomiędzy państwami członkowskimi oraz przywóz żywych koniowatych z państw trzecich.
Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
ROZDZIAŁ II
PRZEPISY DOTYCZĄCE PRZEMIESZCZANIA KONIOWATYCH POMIĘDZY PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI
PRZEPISY DOTYCZĄCE PRZEMIESZCZANIA KONIOWATYCH POMIĘDZY PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI
Państwa członkowskie zatwierdzają przemieszczanie zarejestrowanych koniowatych na ich terytorium lub wysyłają koniowate do innego państwa członkowskiego, tylko wówczas, gdy spełniają one warunki ustanowione w art. 4 i 5.
Jednakże właściwe organy państw członkowskich przeznaczenia mogą przyznawać ogólne lub ograniczone zwolnienia dotyczące przemieszczania koniowatych, które:
Państwa członkowskie korzystające z takich uprawnień informują Komisję o zakresie udzielonych zezwoleń.
Urzędowy lekarz weterynarii musi wstrzymać ważność dokumentu identyfikacyjnego na okres zakazów uwzględnionych w ust. 5 niniejszego artykułu lub w art. 5 niniejszej dyrektywy. Po uboju zarejestrowanego konia dokument identyfikacyjny musi wrócić do organu, który go wydał. Procedura wprowadzenia tego punktu zostaje przyjęta zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2;
Właściwe organy mogą odstąpić od tych zakazów w stosunku do hipodromów i torów wyścigów konnych, powiadomiwszy Komisję o istocie każdego przyznanego odstępstwa.
Komisja bada programy przedstawione przez państwa członkowskie. Jeżeli są one właściwe, wówczas zatwierdza je zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2. Zgodnie z tą samą procedurą można określić wszelkie ogólne lub uzupełniające gwarancje, które mogą być wymagane w handlu wewnątrzwspólnotowym. Gwarancje takie nie mogą wykraczać poza wymagane przez państwo członkowskie na swoim własnym terytorium.
Programy dostarczone przez państwa członkowskie mogą być poprawione lub uzupełnione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 3. Zgodnie z tą samą procedurą zatwierdzone mogą zostać zmiany lub uzupełnienia do wcześniej zatwierdzonych programów oraz do gwarancji określonych zgodnie z akapitem drugim.
Część terytorium państwa członkowskiego, którą uznaje się za zakażoną afrykańskim pomorem koni, obejmuje co najmniej:
Dokument identyfikacyjny lub świadectwo zdrowia wyraźnie wykazują przeprowadzenie takiego szczepienia.
Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2, i w oparciu o opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności inne metody monitorowania mogą zostać uznane;
Państwa członkowskie, które wprowadzą alternatywny system kontroli dostarczający gwarancji równoważnych tym ustanowionym w art. 4 ust. 5 odnośnie do przemieszczania koniowatych w obrębie ich terytoriów, mogą wzajemnie udzielić sobie odstępstwa od przepisów art. 4 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 8 ust. 1 lit. b).
Państwa członkowskie powiadamiają o tym Komisję.
W przypadku udzielenia takiego odstępstwa koniowate przeznaczone na ubój muszą być przetransportowane bezpośrednio do wyznaczonej rzeźni oraz muszą zostać ubite w ciągu pięciu dni od ich przybycia do rzeźni.
Zasady ustanowione w dyrektywie 90/425/EWG stosuje się w szczególności do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i czynności podejmowanych po przeprowadzeniu kontroli przez państwo członkowskie przeznaczenia oraz do środków ochronnych, jakie mają zostać wdrożone.
Eksperci weterynaryjni Komisji mogą, w zakresie niezbędnym dla zapewnienia jednakowego stosowania niniejszej dyrektywy i we współdziałaniu z właściwymi organami krajowymi, przeprowadzać inspekcje na miejscu. Komisja informuje państwa członkowskie o wynikach takich inspekcji.
Państwa członkowskie, na terytorium których przeprowadzane są inspekcje, zapewniają ekspertom wszelką niezbędną pomoc przy wykonywaniu ich zadań.
Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
ROZDZIAŁ III
PRZEPISY DLA PRZYWOZU KONIOWATYCH Z PAŃSTW TRZECICH
PRZEPISY DLA PRZYWOZU KONIOWATYCH Z PAŃSTW TRZECICH
Koniowate przywożone do Wspólnoty muszą spełniać warunki określone w artykułach od 12 do 16.
Biorąc pod uwagę sytuację zdrowotną oraz gwarancje przewidziane przez państwo trzecie dla zwierząt z rodziny koniowatych, można postanowić zgodnie z procedurą określoną w art. 21 ust. 2, że zezwolenie przewidziane w akapicie pierwszym niniejszego ustępu ma zastosowanie do całego terytorium państwa trzeciego lub wyłącznie do części jego terytorium.
W tym celu oraz na podstawie międzynarodowych norm, uwzględnia się jak państwo trzecie stosuje i wprowadza w życie te normy, w szczególności zasadę regionalizacji, w ramach własnego terytorium oraz w odniesieniu do swoich wymogów sanitarnych przy przywozie z innych państw trzecich oraz ze Wspólnoty.
Wykaz ten może być łączony z innymi wykazami sporządzonymi dla celów zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz może zawierać wzory świadectw zdrowia.
W przypadku gdy wymagania dotyczące afrykańskiego pomoru koni stosuje się na podstawie podziału na regiony, wówczas muszą być spełnione co najmniej środki przewidziane w art. 5 ust. 2 i 5;
Przed dniem załadunku do transportu do państwa członkowskiego przeznaczenia koniowate muszą przebywać na terytorium lub części terytorium państwa trzeciego albo, w przypadku podziału na regiony, na części terytorium określonego stosownie do art. 13 ust. 2 lit. a), bez przerwy, przez okres ustalony w decyzjach, które zostaną przyjęte zgodnie z art. 15.
Muszą one pochodzić z gospodarstwa umieszczonego pod nadzorem weterynaryjnym.
Przywóz koniowatych z terytorium państwa trzeciego lub jego części określonego zgodnie z art. 13 ust. 2 lit. a), znajdujących się na wykazie ustanowionym zgodnie z art. 12 ust. 1, zostaje zatwierdzony tylko wówczas, jeżeli koniowate są poza wymaganiami art. 13:
Podstawą dla ustalenia powyższych wymogów sanitarnych zwierząt będą normy ustanowione w art. 4 i 5; oraz
Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2 oraz po uzyskaniu opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności kategorie samców koniowatych, do których ten wymóg będzie się odnosił mogą zostać określone.
Państwa członkowskie informują Komisję o korzystaniu z tej opcji.
W celu sprawdzenia, czy przepisy niniejszej dyrektywy, w szczególności art. 12 ust. 2, są stosowane w praktyce, eksperci weterynaryjni państw członkowskich oraz Komisja przeprowadzają kontrole na miejscu.
Jeśli kontrole przeprowadzone w granicach przepisów niniejszego artykułu ujawnią poważne fakty świadczące przeciwko zatwierdzonemu gospodarstwu, wówczas Komisja natychmiast informuje państwa członkowskie i niezwłocznie podejmuje decyzje tymczasowo zawieszające uprawnienia. Decyzja końcowa zostaje podjęta zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 3.
Eksperci z państw członkowskich, którym zostaną powierzone powyższe kontrole, są zatrudnieni przez Komisję działającą na podstawie propozycji z państw członkowskich.
Kontrole te są dokonywane w imieniu Wspólnoty, która ponosi koszty wszelkich wydatków z tym związanych.
Częstotliwość i szczegóły tych kontroli zostają określone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
Stanowiąc zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 2:
ROZDZIAŁ IV
PRZEPISY KOŃCOWE
PRZEPISY KOŃCOWE
Załączniki I do IV są zmieniane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 21 ust. 3.
Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.
Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
Dyrektywa 90/426/EWG, zmieniona aktami wymienionymi w załączniku V, część A zostaje uchylona, bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku V, część B.
Odesłania do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VI.
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
W imieniu Rady | |
S. O. LITTORIN | |
Przewodniczący |
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
CHOROBY PODLEGAJĄCE OBOWIĄZKOWI ZGŁASZANIA
CHOROBY PODLEGAJĄCE OBOWIĄZKOWI ZGŁASZANIA
ZAŁĄCZNIK IV 12
AFRYKAŃSKI POMÓR KONI DIAGNOZOWANIE
AFRYKAŃSKI POMÓR KONI DIAGNOZOWANIE
CZĘŚĆ A
Badania serologiczne
Badania serologiczne
Białko wirusowe VP7 jest głównym antygenem immunogennym wirusa afrykańskiego pomoru koni (AHSV) i występuje w dziewięciu serotypach wirusa AHSV. Rekombinowane białka AHSV-VP7 okazały się stabilne, nieszkodliwe i zdatne do wykorzystania jako antygeny w badaniach ELISA służących wykrywaniu przeciwciał AHSV, dzięki wysokiemu poziomowi czułości i swoistości (Laviada i in., 1992b 13 ; Maree i Pawęska, 2005). Pośredni test ELISA oraz blokujący test ELISA to dwa testy ELISA z wykorzystaniem AHS-VP7 odpowiednie do serologicznego diagnozowania afrykańskiego pomoru koni.
1. Pośredni test ELISA na obecność przeciwciał wirusa afrykańskiego pomoru koni (AHSV)
Koniugat wykorzystywany w tej metodzie to znakowana peroksydazą chrzanową antykońska IgG gammaglobulina reagująca z surowicą koni, mułów i osłów. W metodzie opisanej przez Maree i Pawęskę (2005) 14 jako koniugat wykorzystuje się białko G, które reaguje też z surowicą zebry.
Centro de Investigación en Sanidad Animal (CISA), Hiszpania, może dostarczyć antygeny w ciągu 4-6 miesięcy od złożenia wniosku.
1.1. Procedura badania
1.1.1. Faza stała
1.1.1.1. Pokryć płytki do testu ELISE rekombinowanym AHSV-4 VP7 rozpuszczonym w węglanowo-dwuwęglanowym buforze, pH 9,6. Płytki inkubować przez całą noc w temperaturze 4 °C.
1.1.1.2. Umyć płytki pięć razy wodą destylowaną zawierającą 0,01 % (v/v) Tween 20 (roztwór do mycia). Delikatnie postukać o materiał absorpcyjny w celu usunięcia pozostałości po myciu.
1.1.1.3. Zblokować płytki roztworem chlorku sodu buforowanym fosforanami (PBS) pH 7,2 + 5 % (w/v) odtłuszczonego mleka (Nestlé Dry Skim MilkTM), 200 μl/basenik przez 1 godzinę, w temperaturze 37 °C.
1.1.1.4. Usunąć roztwór blokujący i delikatnie postukać płytkami o materiał absorpcyjny.
1.1.2. Próbki testowe
1.1.2.1. Próbki surowicy przeznaczone do testowania oraz dodatnią i ujemną surowicę kontrolną rozpuścić w stosunku 1 do 25 w PBS + 5 % (w/v) odtłuszczonego mleka + 0,05 % (v/v) Tween 20, 100 μl/basenik. Inkubować przez 1 godzinę w temperaturze 37 °C.
Do miareczkowania przygotować podwójne serie roztworów, począwszy od stosunku 1 do 25 (100 μl/basenik), jedna płytka z surowicą na kolumnę, te same czynności należy wykonać w przypadku kontroli dodatnich i ujemnych. Inkubować przez 1 godzinę w temperaturze 37 °C.
1.1.2.2. Umyć płytki pięć razy destylowaną wodą zawierającą 0,01 % (v/v) Tween 20 (roztwór do mycia). Delikatnie postukać o materiał absorpcyjny w celu usunięcia pozostałości po myciu.
1.1.3. Koniugat
1.1.3.1. Sporządzić 100 μl/basenik peroksydazę chrzanową (HRP) znakowaną antykońską IgG gammaglobuliną rozpuszczoną w PBS + 5 % mleka + 0,05 % Tween 20, pH 7,2. Inkubować przez 1 godzinę w temperaturze 37 °C.
1.1.3.2. Umyć płytki pięć razy destylowaną wodą zawierającą 0,01 % (v/v) Tween 20 (roztwór do mycia). Delikatnie postukać o materiał absorpcyjny w celu usunięcia pozostałości po myciu.
1.1.4. Chromogen/substrat
1.1.4.1. Dodać 200 μl/basenik roztworu chromogenu/substratu (10 ml z 80,6 mM DMAB (dimetyloaminoben-zaldehyd) + 10 ml w 1,56 mM MBTH (chlorowodorek hydrazonu 3-methylo-2-benzo-tiazoliny) + 5 μl H2O2).
Rozwój koloru zostanie powstrzymany poprzez dodanie po około 5-10 minutach (zanim kontrola ujemna zacznie nabierać koloru) 50 μl 3N H2SO4.
Można stosować również inne chromogeny, takie jak: ABTS (kwas 2,2'-azynobis-3-etylobenzotiazolin-6-sulfonowy), TMB (tetrametylobenzydyna) lub OPD (ortofenylodiamina).
1.1.4.2. Odczytu płytek dokonywać na 600 nm (lub 620 nm).
1.2. Interpretacja wyników
1.2.1. Ustalić wartość graniczną, dodając do wartości kontroli ujemnej 0,06 (0,06 to odchylenie standardowe obliczone na 30-elementowej grupie próbek surowicy ujemnej).
1.2.2. Próbki, których wartości absorpcji są niższe od wartości granicznej, uznaje się za ujemne.
1.2.3. Próbki, których wartości absorpcji są wyższe od wartości granicznej powiększonej o + 0,15, uznaje się za dodatnie.
1.2.4. Próbki, których wartości absorpcji są umiarkowane, uznaje się za niejednoznaczne i w celu potwierdzenia wyników należy zastosować drugą technikę.
2. Blokujący test ELISA na obecność przeciwciał wirusa afrykańskiego pomoru koni (AHSV)
Kompetycyjny blokujący test ELISA zaprojektowano do wykrywania określonych przeciwciał AHSV w surowicy zwierząt dowolnego gatunku koniowatych, tj. koni, osłów, zebr i ich krzyżówek oraz zapobieżenia problemowi swoistości doświadczanemu sporadycznie przy stosowaniu pośrednich testów ELISA.
Test opiera się na zablokowaniu reakcji między rekombinowanym białkiem VP7 wchłoniętym w płytkę do testu ELISA a zespolonym przeciwciałem monoklonalnym właściwym dla AHS-VP7. Przeciwciała w surowicy testowej zablokują reakcję między antygenem a przeciwciałem monoklonalnym, powodując redukcję intensywności koloru. Przeciwciało monoklonalne skierowane jest także przeciwko VP7, dlatego badanie charakteryzuje się wysokim poziomem czułości i swoistości.
Kompetycyjny blokujący test ELISA jest dostępny na rynku.
2.1. Procedura badania 2.1.1. Faza stała
2.1.1.1. Pokryć płytki do testu ELISA 50-100 ng rekombinowanego AHSV-4 VP7 rozpuszczonego w węglanowo-dwuwęglanowym buforze, pH 9,6. Inkubować przez całą noc w temperaturze 4 °C.
2.1.1.2. Umyć płytki trzykrotnie roztworem chlorku sodu buforowanym fosforanami (PBS) 0,1× zawierającym 0,135 M NaCl i 0,05 % (v/v) Tween 20 (PBST). Delikatnie postukać o materiał absorpcyjny w celu usunięcia pozostałości po myciu.
2.1.2. Próbki testowe i kontrole
2.1.2.1. Próbki surowicy przeznaczone do testowania oraz dodatnią i ujemną surowicę kontrolną rozpuszcza się w stosunku 1:5 w rozcieńczalniku zawierającym 0,35 M NaCl, 0,05 % (v/v) Tween 20 i 0,1 % Kathon, 100 μl/basenik. Inkubować przez 1 godzinę w temperaturze 37 °C.
Do miareczkowania przygotować podwójne serie roztworów surowicy testowej, począwszy od stosunku 1:10 do 1:280 w ośmiu basenikach (100 μl/basenik), jedna płytka z surowicą na kolumnę, przy czym te same czynności należy wykonać w przypadku kontroli dodatnich i ujemnych. Inkubować przez 1 godzinę w temperaturze 37 °C.
2.1.2.2. Umyć płytki pięciokrotnie roztworem chlorku sodu buforowanym fosforanami (PBS) 0,1× zawierającym 0,135 M NaCl i 0,05 % (v/v) Tween 20 (PBST). Delikatnie postukać o materiał absorpcyjny w celu usunięcia pozostałości po myciu.
2.1.3. Koniugat
2.1.3.1. Sporządzić 100 μl/basenik przeciwciała monoklonalnego anty-VP7 sprzężonego z peroksydazą chrzanową. Wcześniej to przeciwciało monoklonalne rozcieńczono w proporcji 1/5 000-1/15 000 w roztworze 1:1 StabiliZyme Select® Stabilizer (SurModics. Ref. SZ03) i wody destylowanej. Inkubować przez 30 minut w temperaturze 37 °C.
2.1.3.2. Umyć płytki pięciokrotnie roztworem chlorku sodu buforowanym fosforanami (PBS) 0,1× zawierającym 0,135 M NaCl i 0,05 % (v/v) Tween 20 (PBST). Delikatnie postukać o materiał absorpcyjny w celu usunięcia pozostałości po myciu.
2.1.4. Chromogen/substrat
Dodać 100 μl/basenik roztworu choromogenu/substratu, tj. 1 ml ABTS (kwasu 2,2'-azynobis-3-etylobenzo-tiazolin-6-sulfonowego) 5 mg/ml + 9 ml buforu substratowego (0,1 M buforu cytrynianu fosforanu o pH 4, zawierającego 0,03 % H2O2), i inkubować przez 10 minut w temperaturze pokojowej. Rozwój koloru zatrzymuje się przez dodanie 100 μl/basenik 2 % (w/v) SDS (dodecylosiarczanu sodu).
2.1.5. Odczyt
Odczytywać przy pomocy czytnika ELISA na 405 nm.
2.2. Interpretacja wyników
2.2.1. Określić współczynnik blokowania każdej próbki za pomocą następującego wzoru, gdzie "Abs" oznacza przeciwciała:
Abs(wzorcowe -) - Abs(próbki)
współczynnik blokowania = ------------------------------------------------------------------ x 100
Abs (wzorcowe) - Abs(wzorcowe+)
2.2.2. Dla próbek wykazujących wartość współczynnika blokowania wyższą niż 50 % wynik wykrywania przeciwciał AHSV uznaje się za dodatni.
2.2.3. Dla próbek wykazujących wartość współczynnika blokowania niższą niż 45 % wynik wykrywania przeciwciał AHSV uznaje się za ujemny.
2.2.4. Dla próbek wykazujących wartość współczynnika blokowania między 45 % a 50 % wynik uznaje się za niejednoznaczny i należy zbadać je ponownie. Jeżeli wynik ponownie jest niejednoznaczny, zwierzęta należy ponownie poddać testom na podstawie próbek pobranych nie wcześniej niż dwa tygodnie po pobraniu próbek, które okazały się niejednoznaczne.
CZĘŚĆ B
Identyfikacja czynnika chorobotwórczego
Identyfikacja czynnika chorobotwórczego
Test na obecność czynnika chorobotwórczego w oparciu o metody wykrywania kwasów nukleinowych musi wykazać szczepy referencyjne z dziewięciu serotypów wirusa AHSV.
Metoda opisana w pkt 2.1 opiera się na pkt 1.2 sekcji B rozdziału 2.5.1 Podręcznika testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych, przyjętego przez Światowe Zgromadzenie Delegatów OIE w maju 2012 r. (wydanie z 2016 r.).
Wszelkie metody wykrywania RT-PCR stosowane do badania próbek krwi lub śledziony w kontekście dyrektywy 2009/156/WE należy wykonywać z dokładnością odpowiadającą co najmniej dokładności metody opisanej w pkt 2 lub większą.
Inaktywowane referencyjne szczepy serotypów 1-9 wirusa można otrzymać z laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej lub z laboratorium referencyjnego OIE w Algete, Hiszpania, zajmującego się afrykańskim pomorem koni.
1. Izolacja RNA wirusa
W celu zapewnienia odpowiedniej reakcji ekstrakt należy pobrać z próby RNA ASHV wysokiej jakości. Izolację kwasów nukleinowych z próbek klinicznych można przeprowadzać za pomocą różnych metod własnych i metod dostępnych na rynku.
Zestawy dostępne w sprzedaży wykorzystują inne podejście do izolacji RNA. Większość z nich oparta jest na jednej z następujących procedur:
- izolacja kwasów nukleinowych fenolem i chloroformem,
- adsorpcja kwasów nukleinowych na system filtrów,
- adsorpcja kwasów nukleinowych na kulki magnetyczne. Niżej podano przykład metody własnej izolacji RNA:
1.1. 1 g próbki tkanki homogenizuje się w 1 ml roztworu czynnika denaturującego (4 M tiocyjanianu guanidyny, 25 mM cytrynianu sodu, 0,1 M 2-merkaptoetanolu, 0,5 % sarkozynianu laurylosiarczanu sodowego).
1.2. Po odwirowaniu do supernatantu dodaje się 1 μg RNA drożdży; 0,1 ml 2 M octanu sodu, pH 4,1; 1 ml fenolu i 0,2 ml mieszaniny alkoholowej chloroformu/alkoholu izoamylowego (49/1).
1.3. Zawiesinę wstrząsa się energicznie, a następnie schładza na lodzie przez 15 minut.
1.4. Po odwirowaniu RNA obecny w fazie wodnej jest ponownie zawieszony w sterylnej wodzie, wolny od fenolu, a etanol jest wytrącony.
2. Procedura RT-PCR w czasie rzeczywistym
2.1. Swoisty grupowo RT-PCR w czasie rzeczywistym, Agüero i in., 2008 15
Ten swoisty grupowo RT-PCR w czasie rzeczywistym ukierunkowany jest na VP7 AHSV i umożliwia wykrywanie wszystkich znanych krążących obecnie serotypów i szczepów AHSV. Był on stosowany z bardzo dobrymi wynikami przez krajowe laboratoria referencyjne państw członkowskich Unii Europejskiej uczestniczących corocznie w badaniach biegłości organizowanych przez laboratorium referencyjne Unii Europejskiej w latach 2009-2015. Protokół ten znalazł się ponadto pośród najlepiej ocenionych w międzynarodowym porównaniu międzylaboratoryjnym zorganizowanym w 2015 r. w ramach sieci laboratoriów referencyjnych OIE.
Sekwencje startera i sondy na potrzeby wykrywania wirusów gatunku AHSV:
- starter sensowny 5'-CCA-GTA-GGC-CAG-ATC-AAC-AG-3'
- starter antysensowny 5'-CTA-ATG-AAA-GCG-GTG-ACC-GT-3'
- sonda TaqMan® MGB 5'-FAM-GCT-AGC-AGC-CTA-CCA-CTA-MGB-3'
2.1.1. Wyjściowe stężenie startera rozcieńcza się do stężenia roboczego 8 µM ("zapas roboczy startera 8 µM"), natomiast sondę rozcieńcza się do stężenia roboczego 50 µM ("zapas roboczy sondy 50 µM"). Forma płytki do badań winna być odpowiednio zaprojektowana i wprowadzona do oprogramowania urządzenia do PCR w czasie rzeczywistym. Stosując formę jako wskaźnik, 2,5 µl każdego startera z zapasu roboczego 8 µM dodaje się do każdego basenika zawierającego próbki RNA, kontrole dodatnie lub ujemne (końcowe stężenie startera w 20 µl RT-PCR mix wynosić będzie 1 µM). Płytkę trzyma się na lodzie.
2.1.2. 2 μl wyizolowanego RNA (próbki do testów i kontrola dodatnia) lub 2 μl wody wolnej od RNaz, której wynik badań był ujemny, miesza się ze starterem sensownym i antysensownym. Mieszanina ta poddawana jest denaturacji przez ogrzewanie w temperaturze 95 °C przez 5 minut, a następnie szybkie schłodzenie na lodzie przez co najmniej 5 minut.
2.1.3. Właściwą objętość Master Mix do jednoetapowego RT-PCR w czasie rzeczywistym na liczbę próbek do badania przygotowuje się według instrukcji producenta. 0,1 µl z 50 µM zapasu roboczego sondy dodaje się do każdego basenika zawierającego próbki RNA (w każdym baseniku zawierającym próbki RNA końcowe stężenie sondy wynosić będzie 0,25 µM). 13 µl Master Mix do jednoetapowego RT-PCR w czasie rzeczywistym rozdziela się do każdego basenika płytki PCR, zawierającego zdenaturowane startery i RNA.
2.1.4. Płytkę umieszcza się termocyklerze do analizy PCR w czasie rzeczywistym zaprogramowanym na odwrotną transkrypcję i amplifikację cDNA/detekcję fluorescencyjną. Warunki amplifikacji polegają na tym, że pierwszy etap odwrotnej transkrypcji odbywa się w temperaturze 48 °C przez 25 minut, następnie 10 minut przy 95 °C ("hot start") i 40 cykli po 15 sekund w temperaturze 95 °C, 35 sekund w temperaturze 55 °C i 30 sekund w temperaturze 72 °C (lub 40 cykli w temperaturze 97 °C przez 2 sekundy i 55 °C przez 30 sekund, jeżeli odczynniki i termocykler umożliwiają stosowanie szybkich reakcji). Fluorescencja cząsteczek pojawia się na koniec etapu 55 °C.
2.1.5 Jeżeli uzyskane krzywe amplifikacji są nietypowe, badanie uznaje się za nieważne i należy je powtórzyć.
Próbki uznaje się za dodatnie, jeżeli wartości Ct (numer cyklu, pod którym fluorescencja wytworzona w reakcji przekracza próg fluorescencji) nie przekraczają określonego progu Ct (35) w ciągu 40 cykli PCR (Ct ≤ 35).
Próbki uznaje się za niejednoznaczne, jeżeli w 40 cyklach PCR wartość Ct jest wyższa od określonego progu Ct (35) (Ct ≥ 35).
Próbki uznaje się za ujemne, jeżeli uzyskana krzywa amplifikacji jest horyzontalna i nie przekracza progu w ciągu 40 cykli PCR.
2.2. Swoisty grupowo RT-PCR w czasie rzeczywistym, Guthrie i in., 2013 16
RT-PCR w czasie rzeczywistym z wykorzystaniem sond FRET (ang.: Förster Resonance Energy Transfer) do wykrywania kwasu nukleinowego AHSV.
Test RT-PCR na obecność AHSV zaprojektowano z zastosowaniem sekwencji wielu krążących obecnie szczepów AHSV (Quan i in., 2010 17 ). Obejmuje on także syntetyczny test kontroli zewnętrznej przeprowadzony przez producenta, aby sprawdzić prawidłowy przebieg oznaczania składników.
Zestawy do jednoetapowego RT-PCR w czasie rzeczywistym są dostępne w handlu. Poniżej kilka podstawowych kroków wg opisu Guthriego i in. (2013), które można modyfikować w zależności od wymogów lokalnych lub wymogów dla konkretnego przypadku, dostępnych zestawów i urządzeń.
Sekwencje startera i sondy na potrzeby wykrywania wirusów gatunku AHSV:
- starter sensowny 5'-AGA-GCT-CTT-GTG-CTA-GCA-GCC-T-3'
- starter antysensowny 5'-GAA-CCG-ACG-CGA-CAC-TAA-TGA-3'
- sonda TaqMan® MGB 5'-FAM-TGC-ACG-GTC-ACC-GCT-MGB-3'
2.2.1. Roztwory podstawowe mieszaniny startera i sondy przygotowuje się w stężeniu o 25-krotnej wartości stężenia dla 5 μΜ starterów sensownych i antysensownych oraz 3 μΜ dla sondy. Forma płytki do badań winna być odpowiednio zaprojektowana i wprowadzona do oprogramowania urządzenia do PCR w czasie rzeczywistym. Stosując formę jako wskazówkę, 5 μl próbek RNA, w tym próbki do testów oraz kontrole dodatnie i ujemne, dodaje się do odpowiednich baseników płytki, w zależności od formy.
2.2.2. RNA poddaje się denaturacji przez ogrzewanie w temperaturze 95 °C przez 5 minut, a następnie szybkie schłodzenie na lodzie przez co najmniej 3 minuty.
2.2.3. Właściwą objętość Master Mix do jednoetapowego RT-PCR w czasie rzeczywistym na liczbę próbek do badania przygotowuje się według instrukcji producenta. 1 μl 25-krotnej wartości roztworu podstawowego startera i sondy (z pkt 2.2.1 powyżej) dodaje się do Master Mix w celu uzyskania w każdym baseniku końcowego stężenia 200 nM dla każdego startera i 120 nM dla sondy. 20 µl Master Mix rozdziela się do każdego basenika płytki PCR, zawierającego zdenaturowany RNA.
2.2.4. Płytkę umieszcza się w termocyklerze do analizy PCR w czasie rzeczywistym zaprogramowanym na odwrotną transkrypcję i amplifikację cDNA/detekcję fluorescencyjną, zgodnie z zaleceniami producentów. Warunki amplifikacji polegają np. na tym, że pierwszy etap odwrotnej transkrypcji odbywa się w temperaturze 48 °C przez 10 minut, a następnie przez 10 minut w temperaturze 95 °C i 40 cykli po 15 sekund w temperaturze 95 °C i 45 sekund w temperaturze 60 °C.
2.2.5. Próbki uznaje się za dodatnie, jeśli znormalizowana fluorescencja w teście RT-PCR na obecność AHSV przekracza próg 0,1 w ciągu 36 cykli PCR we wszystkich kontrpróbach.
Próbki uznaje się za niejednoznaczne, jeśli znormalizowana fluorescencja w teście RT-PCR na obecność AHSV przekracza próg 0,1 w ciągu 36-40 cykli PCR w jakiejkolwiek kontrpróbie.
Próbki uznaje się za ujemne, jeżeli znormalizowana fluorescencja w teście RT-PCR na obecność AHSV nie przekracza progu 0,1 w ciągu 40 cykli PCR we wszystkich kontrpróbach oraz jeżeli znormalizowana fluorescencja w syntetycznym teście kontroli zewnętrznej przeprowadzonym przez producenta przekroczyła próg 0,1 w ciągu 33 cykli PCR.
ZAŁĄCZNIK V
CZĘŚĆ A
Uchylona dyrektywa i wykaz jej kolejnych zmian
Uchylona dyrektywa i wykaz jej kolejnych zmian
Dyrektywa Rady 90/426/EWG | |
(Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 42) | |
Dyrektywa Rady 90/425/EWG | tylko art. 15 ust. 3 |
(Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 29) | |
Dyrektywa Rady 91/496/EWG (Dz.U. L 268 z 24.9.1991, s. 56) | tylko art. 26 ust. 2, w odniesieniu do dyrektywy 90/426/EEC |
Decyzja Komisji (EWG) nr 92/130 | |
(Dz.U. L 47 z 22.2.1992, s. 26) | |
Dyrektywa Rady 92/36/EWG | tylko art. 1 |
(Dz.U. L 157 z 10.6.1992, s. 28) | |
Akt przystąpienia z 1994 r., załącznik I pkt V.E.I.A.3 | |
(Dz.U. C 241 z 29.8.1994, s. 132) | |
Decyzja Komisji 2001/298/WE (Dz.U. L 102 z 12.4.2001, s. 63) | tylko art. 1 ust. 1 oraz załącznik I pkt 2, w odniesieniu do dyrektywy 90/426/EEC |
Decyzja Komisji 2002/160/WE | |
(Dz.U. L 53 z 23.2.2002, s. 37) | |
Rozporządzenie Rady 806/2003/WE | tylko załącznik III, pkt 10 |
(Dz.U. L 122 z 16.5.2003, s. 1) | |
Akt przystąpienia z 2003 r., załącznik II pkt 6.B.I.16 (Dz.U. L 236 z 23.9.2003, s. 381) | |
Dyrektywa Rady 2004/68/WE | tylko art. 15 |
(Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 321) | |
Dyrektywa Rady 2006/104/WE | tylko załącznik, pkt I.2 |
(Dz.U. L 363 z 20.12.2006, s. 352) | |
Dyrektywa Rady2008/73/WE | tylko art. 7 |
(Dz.U. L 219 z 14.8.2008, s. 40) |
CZĘŚĆ B
Lista terminów transpozycji do prawa krajowego
Lista terminów transpozycji do prawa krajowego
Dyrektywa | Termin transpozycji |
90/426/EWG | 1 stycznia 1992 r. |
90/425/EWG | 1 lipca 1992 r. |
91/496/EWG | 1 lipca 1992 r. |
92/36/EWG | 31 grudnia 1992 r. |
2004/68/WE | 19 listopada 2005 r. |
2006/104/WE | 1 stycznia 2007 r. |
2008/73/WE | 1 stycznia 2010 r. |
ZAŁĄCZNIK VI
Tabela korelacji
Tabela korelacji
Dyrektywa 90/426/EWG | Niniejsza dyrektywa |
art. 1 | art. 1 |
art. 2 lit. a) i b) | art. 2 lit. a) i b) |
art. 2 lit. c) | art. 2 lit. c) ppkt (i) oraz (ii) |
art. 2 lit. od d) do i) | art. 2 lit. od d) do i) |
art. 3 | art. 3 |
art. 4 ust. 1, 2 i 3 | art. 4 ust. 1,2 i 3 |
art. 4 ust. 4 ppkt (i) oraz (ii) | art. 4 ust. 4 lit. a) i b) |
art. 4 ust. 5 lit. a), tiret od pierwszego do szóstego | art. 4 ust. 5 lit. a), ppkt od (i) do (vi) |
art. 4 ust. 5 lit. b) | art. 4 ust. 5 lit. b) |
art. 4 ust. 6, akapit pierwszy, tiret od pierwszego do ósmego | art. 4 ust. 6, akapit pierwszy, lit. od a) do h) |
art. 4 ust. 6, akapit drugi i trzeci | art. 4 ust. 6, akapit drugi i trzeci |
art. 5 ust. 1 | art. 5 ust. 1 |
art. 5 ust. 2 lit. a) | art. 5 ust. 2, akapit pierwszy lit. a) i b) |
art. 5 ust. 2 lit. b) | art. 5 ust. 2, akapit drugi lit. a) i b) |
art. 5 ust. 2 lit. c) | art. 5 ust. 3 |
art. 5 ust. 2 lit. d) | art. 5 ust. 4 |
art. 5 ust. 3 lit. a) i b) | art. 5 ust. 5 lit. a) i b) |
art. 5 ust. 3 lit. c), tiret pierwsze i drugie | art. 5 ust. 5 lit. c), akapit pierwszy, ppkt (i) oraz (ii) |
art. 5 ust. 3 lit. c), tiret drugie, ostatnie zdanie | art. 5 ust. 5 lit. c), akapit drugi |
art. 5 ust. 3 lit. d) i e) | art. 5 ust. 5 lit. d) i e) |
art. 6 | art. 6 |
art. 7 | art. 7 |
art. 8 ust. 1, akapit pierwszy, tiret pierwsze i drugie | art. 8 ust. 1 lit. a) i b) |
art. 8 ust. 1, akapit drugi | art. 8 ust. 2 |
art. 8 ust. 2 | art. 8 ust. 3 |
art. 9 | art. 9 |
art. 10 | art. 10 |
art. 11 ust. 1 | art. 11 |
art. 11 ust. 2 | - |
art. 12 | art. 12 |
art. 13 | art. 13 |
art. 14 | art. 14 |
art. 15 | art. 15 |
art. 16 ust. 1 lit. od a) do f) | art. 16 ust. 1 lit. od a) do f) |
art. 16 ust. 1, ostatnie zdanie | - |
art. 16 ust. 2 | art. 16 ust. 2 |
art. 17 | art. 18 |
art. 18 | art. 17 |
art. 19 ppkt od (i) do (iv) | art. 19 lit. od a) do d) |
art. 22 | - |
art. 23 | art. 20 |
art. 24 ust. 1 i 2 | art. 21 ust. 1 i 2 |
art. 24 ust. 3 | - |
art. 25 ust. 1 i 2 | art. 21 ust. 1 i 3 |
art. 26 | - |
art. 27 | - |
- | art. 22 |
- | art. 23 |
art. 28 | art. 24 |
załącznik A | załącznik I |
załącznik B | załącznik II |
załącznik C | załącznik III |
załącznik D | załącznik IV |
- | załącznik V |
- | załącznik VI |
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.