Uchwalenie "Dobrych praktyk radcy prawnego wyznaczonego z urzędu w postępowaniu dotyczącym skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi konstytucyjnej".

Akty korporacyjne

Radc.2008.9.27

Akt nieoceniany

Wersja od: 27 września 2008 r.

UCHWAŁA Nr 36/VII/2008

KRAJOWEJ RADY RADCÓW PRAWNYCH

z dnia 27 września 2008 r.

o uchwaleniu "Dobrych praktyk radcy prawnego wyznaczonego z urzędu w postępowaniu dotyczącym skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi konstytucyjnej"

Na podstawie art. 41 pkt. 1 i 3 oraz art. 60 pkt. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.), w związku z Uchwałą Nr 499/V/2002 Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 14 września 2002 r. w sprawie wyznaczania radców prawnych do prowadzenia spraw z urzędu, Krajowa Rada Radców Prawnych uchwala, co następuje:

§ 1. Krajowa Rada Radców Prawnych działając w imieniu ogółu radców prawnych w ramach podejmowanych przedsięwzięć na rzecz ochrony i umacniania porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej oraz promując sumienne wypełnianie obowiązków zawodowych oparciu o zasady postępowania stanowiące przejaw zawodowej samoregulacji uchwala niniejszym "Dobre praktyki radcy prawnego wyznaczonego z urzędu w postępowaniu dotyczącym skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi konstytucyjnej" stanowiące Załącznik do niniejszej uchwały.

§ 2. Krajowa Rada Radców Prawnych podejmuje powyższą uchwałę w przekonaniu, że stanowi ona zespół zasad i wskazówek, których stosowanie w praktyce wykonywania zawodu radcy prawnego ma charakter całkowicie dobrowolny, bez uszczerbku dla zasad wykonywania zawodu wynikających z obowiązujących przepisów prawa oraz Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.

§ 3. Krajowa Rada Radców Prawnych zobowiązuje Prezydium KRRP do przeglądu co dwa lata uchwalonych niniejszym "Dobrych praktyk radcy prawnego wyznaczonego z urzędu w postępowaniu dotyczącym skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi konstytucyjnej" w celu ich aktualizacji.

§ 4. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

ZAŁĄCZNIK 

DOBRE PRAKTYKI RADCY PRAWNEGO WYZNACZONEGO Z URZĘDU W POSTĘPOWANIU DOTYCZĄCYM SKARGI KASACYJNEJ, SKARGI O STWIERDZENIE NIEZGODNOŚCI Z PRAWEM PRAWOMOCNEGO ORZECZENIA I SKARGI KONSTYTUCYJNEJ

Niniejsze dobre praktyki nie mają wiążącej mocy prawnej. Stanowią one zalecenia jak postępować w razie wyznaczenia z urzędu w postępowaniu dotyczącym skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi konstytucyjnej, aby podnieść poziom świadczonej klientowi pomocy prawnej.

Dokument ten ma być przewodnikiem i pomocą dla radców prawnych w rozwiewaniu się praktycznych problemów pojawiających się przy wykonywaniu zawodu.

Krajowa Rada Radców Prawnych prosi o zgłaszanie jej wszelkich komentarzy dotyczących niniejszych Dobrych Praktyk i materii, którą regulują, w celu przygotowania w przyszłości uzupełnionej wersji niniejszego dokumentu.

1. Niniejsze dobre praktyki stosuje się do radcy prawnego wyznaczonego z urzędu ("Wyznaczony Radca Prawny") przez właściwy organ ("Organ Wyznaczający") do sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia lub skargi konstytucyjnej ("Skarga") oraz uczestnictwa w rozprawie wywołanej skargą przed Sądem Najwyższym, Naczelnym Sądem Administracyjnym lub Trybunałem Konstytucyjnym ("Sprawa").

2. Prowadzenie przez Wyznaczonego Radcę Prawnego Sprawy jest jego obowiązkiem zawodowym i korporacyjnym.

3. Wyznaczony Radca Prawny winien wykonywać swoje czynności zgodnie z prawem, uczciwie, rzeczowo i z należytą starannością, dbając o interesy klienta i godność zawodu. Nie może też czynić niczego co godziłoby w interes klienta, w szczególności składać wniosków o cofnięcie klientowi przyznanego zwolnienia od kosztów sądowych lub ustanowienia pełnomocnika z urzędu.

4. Stosunki pomiędzy Wyznaczonym Radcą Prawnym a klientem winny być oparte na wzajemnym zaufaniu i lojalności, współpracy i życzliwości.

5. W sytuacjach trudnych, w szczególności w przypadku podawania przez klienta nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji, nadużywania zaufania lub życzliwości, wykorzystywania przyznanej z urzędu pomocy prawnej w celach sprzecznych z jej warunkami i zasadami, naruszania podstawowych wartości zawodowych, Wyznaczony Radca Prawny winien zachować godność zawodową, rozsądek i umiar w demonstrowaniu swego stosunku do klienta.

6. Wyznaczony Radca Prawny może zwrócić klientowi uwagę na jego niestosowne zachowanie.

7. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, zwłaszcza jeżeli zachowanie klienta uniemożliwia należyte wykonanie obowiązków nałożonych na Wyznaczonego Radcę Prawnego w związku ze Sprawą, może on wystąpić do Organu Wyznaczającego o zwolnienie z prowadzenia Sprawy.

8. Wyznaczony Radca Prawny poinformuje klienta o nadzwyczajnym charakterze Skargi oraz o możliwości nieprzyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Forma i sposób informowania winny być przejrzyste i zrozumiałe dla klienta.

9. Czynności podejmowane przez Wyznaczonego Radcę Prawnego powinny być dokumentowane pisemnie lub przynajmniej rejestrowane w formie notatek.

10. Po otrzymaniu pisemnego ustanowienia w Sprawie Wyznaczony Radca Prawny powinien niezwłocznie zapoznać się z aktami Sprawy, w szczególności sprawdzić kiedy upływa termin do wniesienia Skargi. Powinien także rozstrzygnąć czy nie zachodzą okoliczności uzasadniające złożenie wniosku o zwolnienie z obowiązku prowadzenia Sprawy, w szczególności z powodu:

a) zaistnienia przesłanek wyłączenia się Wyznaczonego Radcy Prawnego ze Sprawy,

b) powstania obowiązku powstrzymania się przez - Wyznaczonego Radcy Prawnego od prowadzenia Sprawy w świetle przepisów prawa lub Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, na przykład wskutek konfliktu interesów,

c) choroby lub wypadku losowego uniemożliwiającego prowadzenie Sprawy, lub

d) okoliczności wskazujących, że prowadzenie Sprawy wymaga specjalistycznej wiedzy lub doświadczenia odpowiedniego do jej prowadzenia, których Wyznaczony Radca Prawny nie posiada.

11. W razie zaistnienia przesłanek uzasadniających złożenie wniosku o zwolnienie Wyznaczonego Radcę Prawnego z obowiązku prowadzenia Sprawy, Wyznaczony Radca Prawny niezwłocznie złoży taki wniosek do Organu Wyznaczającego, w miarę możliwości w terminie umożliwiającym wyznaczenie z urzędu innego radcy prawnego przed upływem terminu do wniesienia Skargi. W razie zwolnienia Wyznaczonego Radcy Prawnego z obowiązku prowadzenia Sprawy, Wyznaczony Radca Prawny poinformuje także sąd, przed którym tyczyć się miała Sprawa ("Sąd").

12. Wyznaczony Radca Prawny zobowiązany jest do podjęcia czynności procesowych nie cierpiących zwłoki (czynności, które muszą być wykonane w terminie pod rygorem niekorzystnych skutków materialnoprawnych lub procesowych dla klienta). W razie zwolnienia z obowiązku prowadzenia Sprawy powinien niezwłocznie przekazać innemu wyznaczonemu z urzędu radcy prawnemu akta podręczne i informacje o podjętych czynnościach oraz wyznaczonych terminach.

13. Postanowienia pkt. 11 powyżej stosuje się także w przypadku, gdy przesłanki określone w pkt. 10 ujawnią się w trakcie prowadzenia Sprawy, a nadto, gdy Wyznaczony Radca Prawny wystąpi w trakcie prowadzenia Sprawy z ważnych przyczyn, z wnioskiem o zwolnienie go przez Organ Wyznaczający z obowiązku prowadzenia Sprawy, w szczególności jeżeli:

a) odmawia sporządzenia i wniesienia Skargi zgodnie z pkt. 25, a klient nie zgadza się z jego stanowiskiem,

b) klient utracił zaufanie do wyznaczonego radcy prawnego lub rażąco nadużył jego zaufania, lub

c) klient wypowiedział mu pełnomocnictwo.

14. W przypadku wystąpienia okoliczności określonych w pkt. 13 a)-b) powyżej Wyznaczony Radca Prawny winien przy podejmowaniu czynności nie cierpiących zwłoki kierować się także dbałością o podstawowe wartości zawodowe (niezależność, unikanie konfliktu interesów i zachowanie tajemnicy zawodowej). W razie potrzeby Wyznaczony Radca Prawny powinien również zawiadomić Sąd o wystąpieniu okoliczności uzasadniających przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej bez ujemnych skutków procesowych dla klienta.

15. W przypadku, gdy klient wypowiada Wyznaczonemu Radcy Prawnemu pełnomocnictwo do prowadzenia Sprawy w celu ustanowienia go pełnomocnikiem procesowym z wyboru, Wyznaczony Radca Prawny powinien niezwłocznie o tym zawiadomić Organ Wyznaczający i Sąd.

16. Jeżeli nie zachodzą przesłanki upoważniające Wyznaczonego Radcę Prawnego do złożenia wniosku o zwolnienie go z ważnych przyczyn przez Organ Wyznaczający z obowiązku prowadzenia Sprawy, Wyznaczony Radca Prawny powinien niezwłocznie:

a) zawiadomić o swoim ustanowieniu klienta i skontaktować się z nim, w miarę możliwości osobiście,

b) uzyskać od klienta pełnomocnictwo procesowe i przedłożyć je właściwemu Sądowi, jeżeli ustanowienie nie jest równoznacznie z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego, oraz

c) ustalić z Organem Wyznaczającym zakres swojego pełnomocnictwa, jeżeli istnieją w tym względzie uzasadnione wątpliwości.

17. Jeżeli Wyznaczony Radca Prawny otrzyma zawiadomienie o wyznaczeniu go do prowadzenia Sprawy po upływie terminu do wniesienia Skargi, powinien złożyć wniosek o przywrócenie terminu w przepisanym terminie od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, to jest rzeczywistej możliwości wniesienia Skargi. Rzeczywistą możliwość wniesienia Skargi należy oceniać przy uwzględnieniu charakteru, rodzaju i stopnia zawiłości, skomplikowania pod względem prawnym lub faktycznym oraz nietypowości, Sprawy, wymaganego nakładu pracy, możliwości zapoznania się z aktami Sprawy oraz osobistego kontaktu i porozumienia z klientem, a także posiadania specjalistycznej wiedzy lub doświadczenia odpowiedniego do prowadzenia Sprawy. Postanowienie to stosuje się także w przypadku, gdy termin do wniesienia Skargi jeszcze nie upłynął, ale jego zachowanie nie jest rzeczywiście możliwe z powyższych powodów. W razie konieczności Wyznaczony Radca Prawny winien wykazywać przed Sądem, że uchybienie terminowi do wniesienia Skargi nastąpiło bez winy klienta i jego pełnomocnika procesowego.

18. Dbałość o interesy klienta wymaga osobistego kontaktu z klientem. Jeżeli osobisty kontakt z klientem napotyka na przeszkody niemożliwe lub trudne do przezwyciężenia, zwłaszcza, jeżeli klient jest pozbawiony wolności lub też jego wolność jego ograniczona, Wyznaczony Radca Prawny powinien złożyć wniosek w trybie pkt. 19 poniżej lub w miarę możliwości skontaktować się z innymi osobami, które mogą pomóc w nawiązaniu osobistego kontaktu z klientem lub udzielić informacji o Sprawie.

19. Jeżeli Wyznaczany Radca Prawny ma podjąć czynności poza siedzibą Sądu orzekającego, ma on prawo do złożenia do Organu Wyznaczającego wniosku o wyznaczenie radcy prawnego z innej miejscowości.

20. Wyznaczony Radcy Prawnego powinien ustalić z klientem sposób informowania klienta o przebiegu Sprawy i jej wyniku, chyba że klient zwolni Wyznaczonego Radcę Prawnego z tego obowiązku lub gdy zajdą trudne do przezwyciężenia przeszkody w kontaktach z klientem.

21. Dbałość o interesy klienta wymaga wysłuchania jego uwag lub skarg dotyczących prowadzenia Sprawy lub stosunków z Wyznaczonym Radcą Prawnym oraz ustosunkowania się do nich. Zgłoszone uwagi lub skargi powinny zostać uwzględnione, jeżeli są zasadne i nie naruszają prawa, dobrych obyczajów ani Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. W przeciwnym razie należy wytłumaczyć klientowi w zrozumiały dla niego sposób powody, dla których jego uwagi lub skargi nie zostały uwzględnione. O ile takie uwagi lub skargi klienta zostały złożone na piśmie, odpowiedź Wyznaczonego Radcy Prawnego powinna zostać udzielona w formie pisemnej. Jeśli Wyznaczony Radca Prawny odmawia uwzględnienia uwag lub skarg klienta, powinien przesłać kopię swojej odpowiedzi Dziekanowi właściwej Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych ("Dziekan").

22. Dbałość o interesy klienta nie oznacza obowiązku:

a) spełniania wszelkich poleceń klienta, jego wskazówek, życzeń lub próśb,

b) ponoszenia przez Wyznaczonego Radcę Prawnego wydatków za lub w interesie klienta, lub

c) sporządzania i wnoszenia przez Wyznaczonego Radcę Prawnego Skarg, jeżeli są one oczywiście bezzasadne lub brak jest podstaw do ich sporządzania i/lub wniesienia, lub naruszałoby to ustawowe wymogi do ich wnoszenia.

23. W razie przemijającej przeszkody Wyznaczony Radca Prawny powinien zapewnić zastępstwo, tak aby interes klienta nie doznał uszczerbku. W miarę możliwości Wyznaczony Radca Prawny powinien zawiadomić klienta o zastępstwie i osobie zastępcy.

24. Jeżeli Wyznaczony Radca Prawny uznaje wniesienie Skargi za bezzasadne, powinien w miarę możliwości uzyskać pisemną zgodę klienta na zaniechanie sporządzania lub wniesienia Skargi. Jeżeli uzyskanie zgody klienta o której mowa w zdaniu poprzedzającym nie jest możliwe, Wyznaczony Radca Prawny pozostawia na piśmie adnotację opisującą okoliczności odmówienia zgody, np, "pismo zostało wysłane listem poleconym do klienta dnia ...; odpowiedzi brak" lub "klient odmówił złożenia podpisu".

25. W razie stwierdzenia oczywistej bezzasadności lub braku podstaw do wniesienia Skargi lub jeżeli naruszałoby to wymogi ustawowe w tym zakresie Wyznaczony Radca Prawny winien niezwłocznie sporządzić i przedstawić klientowi pisemną opinię prawną w tym przedmiocie. Opinia powinna być napisana w sposób też zrozumiały dla klienta. Opinia powinna zawierać co najmniej:

a) przedstawienie stanu faktycznego Sprawy,

b) wyjaśnienie podstaw prawnych odmowy złożenia Skargi,

c) prośbę o podpisanie i przesłanie w terminie 7 dni od dnia otrzymania przez klienta opinii pisemnej zgody na zaniechanie sporządzania lub wniesienia Skargi, oraz

d) pouczenie, że jeżeli klient nie zgadza się ze stanowiskiem Wyznaczonego Radcy Prawnego może wypowiedzieć pełnomocnictwo lub wnosić o wyznaczenie innego radcy prawnego z urzędu.

26. Wyznaczony Radca Prawny powinien niezwłocznie zawiadomić Dziekana o przesłaniu klientowi opinii o której mowa w pkt. 25.

27. Wyznaczony Radca Prawny może na wyraźne pisemne życzenie klienta sporządzić i wnieść Skargę także wtedy, gdy wydał opinię, o której mowa w pkt. 25.

28. Wyznaczony Radca Prawny nie powinien wnosić Skargi jeżeli byłoby to sprzeczne z prawem lub Kodeksem Etyki Radcy Prawnego.

29. Jeżeli klient nie zgadza się z odmową sporządzenia lub wniesienia Skargi przez Wyznaczonego Radcy Prawnego, w szczególności jeżeli nie przesyła w terminie określonym w pkt. 25 zgody na zaniechanie sporządzania lub wniesienia Skargi lub takiej zgody odmawia, Wyznaczony Radca Prawny może wnieść do Organu Wyznaczającego wniosek o zwolnienie go z obowiązku prowadzenia Sprawy w terminie umożliwiającym wyznaczenie z urzędu innego radcy prawnego, powołując się na przesłaną klientowi opinię, o której mowa w pkt. 25.

30. Wyznaczony Radca Prawny nie powinien bez zgody klienta przesyłać Sądowi opinii, o której mowa w pkt. 25, gdyż ujawnienie jej treści Sądowi lub stronie przeciwnej naruszyłoby interes klienta. W razie wezwania przez Sąd do przedstawienia tej opinii Wyznaczony Radca Prawny przedstawi Sądowi zaświadczenie Dziekana, że opinia ta została mu złożona.

31. W razie wniesienia Skargi Wyznaczony Radca Prawny powinien, po otrzymaniu zawiadomienia z Sądu, poinformować klienta o terminie rozprawy wywołanej Skargą.

32. Po zakończeniu Sprawy Wyznaczony Radca Prawny powinien na wniosek klienta wydać mu wszystkie otrzymane dokumenty oraz pisma otrzymane od klienta lub z Sądu. Może jednak zachować kopie wydanych dokumentów.

33. W przypadku powstania sporu Wyznaczonego Radcy Prawnego z klientem należy poinformować klienta o możliwości podjęcia próby ugodowej lub skierowania sprawy do mediacji. Wyznaczony Radca Prawny powinien dołożyć starań, aby spór został rozwiązany - bez konieczności wszczynania postępowania sądowego lub innego o podobnym charakterze - zawarciem porozumienia (ugody).