Przyjęcie "Instrukcji postępowania doradcy podatkowego w trakcie zatrzymania".

Akty korporacyjne

Podat.2008.5.7

Akt nieoceniany

Wersja od: 7 maja 2008 r.

STANOWISKO

KRAJOWEJ RADY DORADCÓW PODATKOWYCH

z dnia 7 maja 2008 r.

w sprawie przyjęcia "Instrukcji postępowania doradcy podatkowego w trakcie zatrzymania"

W związku z pkt. I Ochrona zawodu doradcy podatkowego - Priorytetów Działania Krajowej Izby Doradców Podatkowych, stanowiących załącznik nr 1 do uchwały nr 23/2007 Drugiego Nadzwyczajnego Zjazdu Doradców Podatkowych z dnia 3 czerwca 2007 r. w sprawie wyznaczenia priorytetów działania organów Krajowej Izby Doradców Podatkowych do końca II kadencji w latach 2007-2009 oraz w związku § 26a ust. 1 Regulaminu działania Krajowej Rady Doradców Podatkowych oraz Prezydium Krajowej Rady Doradców Podatkowych, stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały nr 1210/2007 Krajowej Rady Doradców Podatkowych z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie Regulaminu działania Krajowej Rady Doradców Podatkowych oraz Prezydium Krajowej Rady Doradców Podatkowych, Krajowa Rada Doradców Podatkowych postanawia, co następuje:

Krajowa Rada Doradców Podatkowych przyjmuje "Instrukcję postępowania doradcy podatkowego w trakcie zatrzymania" wraz z wzorami dokumentów, stanowiącą załącznik do niniejszego stanowiska.

ZAŁĄCZNIK Nr  1

Zatrzymanie

Art. 243. § 1. Każdy ma prawo ująć osobę na gorącym uczynku przestępstwa lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, jeżeli zachodzi obawa ukrycia się tej osoby lub nie można ustalić jej tożsamości.

§ 2. Osobę ujętą należy niezwłocznie oddać w ręce Policji.

Art. 244. § 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym.

§ 2. Zatrzymanego należy natychmiast poinformować o przyczynach zatrzymania i o przysługujących mu prawach oraz wysłuchać go.

§ 3. Z zatrzymania sporządza się protokół, w którym należy podać imię, nazwisko i funkcję dokonującego tej czynności, imię i nazwisko osoby zatrzymanej, a w razie niemożności ustalenia tożsamości - jej rysopis oraz dzień, godzinę, miejsce i przyczynę zatrzymania z podaniem, o jakie przestępstwo się ją podejrzewa. Należy także wciągnąć do protokołu złożone przez zatrzymanego oświadczenia oraz zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujących prawach. Odpis protokołu doręcza się zatrzymanemu.

§ 4. Niezwłocznie po zatrzymaniu osoby podejrzanej należy przystąpić do zebrania niezbędnych danych, a także o zatrzymaniu zawiadomić prokuratora. W razie istnienia podstaw, o których mowa w art. 258 § 1-3, należy wystąpić do prokuratora w sprawie skierowania do sądu wniosku o tymczasowe aresztowanie.

Art. 245. § 1. Zatrzymanemu na jego żądanie należy niezwłocznie umożliwić nawiązanie w dostępnej formie kontaktu z adwokatem, a także bezpośrednią z nim rozmowę; zatrzymujący może zastrzec, że będzie przy niej obecny.

§ 2. Przepisy art. 261 § 1 i 3 stosuje się odpowiednio, z tym że zawiadomienie następuje na żądanie zatrzymanego.

Art. 246. § 1. Zatrzymanemu przysługuje zażalenie do sądu. W zażaleniu zatrzymany może się domagać zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jego zatrzymania.

§ 2. Zażalenie przekazuje się niezwłocznie sądowi rejonowemu miejsca zatrzymania lub prowadzenia postępowania, który również niezwłocznie je rozpoznaje.

§ 3. W razie uznania bezzasadności lub nielegalności zatrzymania sąd zarządza natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.

§ 4. W wypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub nieprawidłowości zatrzymania sąd zawiadamia o tym prokuratora i organ przełożony nad organem, który dokonał zatrzymania.

§ 5. W razie zbiegu zażaleń na zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie można rozpoznać je łącznie.

Art. 247. § 1. Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej. W tym celu wolno zarządzić przeszukanie. Przepisy art. 220-222 i 224 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246.

§ 3. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej wykonują właściwe organy wojskowe.

Art. 248. § 1. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez uprawniony organ nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania; należy go także zwolnić na polecenie sądu lub prokuratora.

§ 2. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania.

§ 3. Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów i dowodów jest niedopuszczalne.

Środki zapobiegawcze

Art. 249. § 1. Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je stosować tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo.

§ 2. W postępowaniu przygotowawczym można stosować środki zapobiegawcze tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów,

§ 3. Przed zastosowaniem środka zapobiegawczego sąd albo prokurator stosujący środek przesłuchuje oskarżonego, chyba że jest to niemożliwe z powodu jego ukrywania się lub jego nieobecności w kraju. Należy dopuścić do udziału w przesłuchaniu ustanowionego obrońcę, jeżeli się stawi; zawiadomienie obrońcy o terminie przesłuchania nie jest obowiązkowe, chyba że oskarżony o to wnosi, a nie utrudni to przeprowadzenia czynności. O terminie przesłuchania sąd zawiadamia prokuratora.

§ 4. Środki zapobiegawcze mogą być stosowane aż do chwili rozpoczęcia wykonania kary. Przepis niniejszy stosuje się do tymczasowego aresztowania tylko w razie orzeczenia kary pozbawienia wolności.

§ 5. Prokurator i obrońca mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu dotyczącym przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania oraz rozpoznania zażalenia na zastosowanie lub przedłużenie tego środka zapobiegawczego. Niestawiennictwo obrońcy lub prokuratora należycie zawiadomionych o terminie nie tamuje rozpoznania sprawy.

Art. 250. § 1. Tymczasowe aresztowanie może nastąpić tylko na mocy postanowienia sądu.

§ 2. Tymczasowe aresztowanie stosuje w postępowaniu przygotowawczym na wniosek prokuratora sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, a w wypadkach nie cierpiących zwłoki także inny sąd rejonowy. Po wniesieniu aktu oskarżenia tymczasowe aresztowanie stosuje sąd, przed którym sprawa się toczy.

§ 3. Prokurator, przesyłając wraz z aktami sprawy wniosek, o którym mowa w § 2, zarządza jednocześnie doprowadzenie podejrzanego do sądu.

§ 4. Inne środki zapobiegawcze stosuje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym także prokurator.

Art. 257. § 1. Tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli wystarczający jest inny środek zapobiegawczy.

§ 2. Stosując tymczasowe aresztowanie sąd może zastrzec, że środek ten ulegnie zmianie z chwilą złożenia, nie później niż w wyznaczonym terminie, określonego poręczenia majątkowego.

Art. 258. § 1. Tymczasowe aresztowanie może nastąpić, jeżeli:

1) zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu,

2) zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne.

§ 2. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą.

§ 3. Tymczasowe aresztowanie może wyjątkowo nastąpić także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, a zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził.

§ 4. Przepisy § 1-3 stosuje się odpowiednio do pozostałych środków zapobiegawczych.

Art. 259. § 1. Jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należy odstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonego wolności:

1) spowodowałoby dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo,

2) pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej rodziny.

§ 2. Tymczasowego aresztowania nie stosuje się, gdy na podstawie okoliczności sprawy można przewidywać, że sąd orzeknie w stosunku do oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub karę łagodniejszą albo że okres tymczasowego aresztowania przekroczy przewidywany wymiar kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia.

§ 3. Tymczasowe aresztowanie nie może być stosowane, jeżeli przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku, chyba że sprawca został ujęty na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem.

§ 4. Ograniczenia przewidziane w § 2 i 3 nie mają zastosowania, gdy oskarżony ukrywa się, uporczywie nie stawia się na wezwania lub w inny bezprawny sposób utrudnia postępowanie albo nie można ustalić jego tożsamości.

Art. 260. Jeżeli stan zdrowia oskarżonego tego wymaga, tymczasowe aresztowanie może być wykonywane tylko w postaci umieszczenia w odpowiednim zakładzie leczniczym.

Art. 261. § 1. O zastosowaniu tymczasowego aresztowania sąd jest obowiązany bezzwłocznie zawiadomić osobę najbliższą dla oskarżonego; może to być osoba wskazana przez oskarżonego.

§ 2. Na wniosek oskarżonego można również zawiadomić inną osobę zamiast lub obok osoby wskazanej w § 1.

§ 3. O zastosowaniu tymczasowego aresztowania sąd jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę, szkołę lub uczelnię, a w stosunku do żołnierza - jego dowódcę.

Art. 262. § 1. Sąd stosujący tymczasowe aresztowanie ma obowiązek:

1) zawiadomienia o tym sądu opiekuńczego, jeżeli zachodzi potrzeba zapewnienia opieki nad dziećmi aresztowanego,

2) zawiadomienia organu opieki społecznej, jeżeli zachodzi potrzeba roztoczenia opieki nad osobą niedołężną lub chorą, którą aresztowany się opiekował,

3) przedsięwzięcia czynności niezbędnych do ochrony mienia i mieszkania aresztowanego.

§ 2. O poczynionych wystąpieniach i wydanych zarządzeniach należy powiadomić tymczasowo aresztowanego.

Art. 263. § 1. W postępowaniu przygotowawczym sąd, stosując tymczasowe aresztowanie, oznacza jego termin na okres nie dłuższy niż 3 miesiące.

§ 2. Jeżeli ze względu na szczególne okoliczności sprawy nie można było ukończyć postępowania przygotowawczego w terminie określonym w § 1, na wniosek prokuratora, sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, gdy zachodzi tego potrzeba, może przedłużyć tymczasowe aresztowanie na okres, który łącznie nie może przekroczyć 12 miesięcy.

§ 3. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie może przekroczyć 2 lat.

§ 4. Przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania na okres oznaczony, przekraczający terminy określone w § 2 i 3, może dokonać sąd apelacyjny, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, na wniosek sądu, przed którym sprawa się toczy, a w postępowaniu przygotowawczym na wniosek właściwego prokuratora bezpośrednio przełożonego wobec prokuratora prowadzącego lub nadzorującego śledztwo - jeżeli konieczność taka powstaje w związku z zawieszeniem postępowania karnego, czynnościami zmierzającymi do ustalenia lub potwierdzenia tożsamości oskarżonego, przedłużającą się obserwacją psychiatryczną oskarżonego, przedłużającym się opracowywaniem opinii biegłego, wykonywaniem czynności dowodowych w sprawie o szczególnej zawiłości lub poza granicami kraju, a także celowym przewlekaniem postępowania przez oskarżonego.

§ 4a. Sąd apelacyjny, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, na wniosek sądu, przed którym sprawa się toczy, może dokonać przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania na okres oznaczony, przekraczający termin określony w § 3, także z powodu innych istotnych przeszkód, których usunięcie było niemożliwe.

§ 5. Na postanowienia sądu apelacyjnego wydane na podstawie § 4 i 4a przysługuje zażalenie do sądu apelacyjnego orzekającego w składzie trzech sędziów.

§ 6. Z wnioskiem o przedłużenie okresu tymczasowego aresztowania należy wystąpić, z jednoczesnym przesłaniem właściwemu sądowi akt sprawy, nie później niż 14 dni przed upływem dotychczas określonego terminu stosowania tego środka.

§ 7. Jeżeli zachodzi potrzeba stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, każdorazowe jego przedłużenie może następować na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy.

Art. 264. § 1. W razie uniewinnienia oskarżonego, umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania, warunkowego zawieszenia wykonania kary, wymierzenia kary pozbawienia wolności odpowiadającej co najwyżej okresowi tymczasowego aresztowania, skazania na karę łagodniejszą niż pozbawienie wolności albo w razie odstąpienia od wymierzenia kary, zarządza się niezwłoczne zwolnienie tymczasowo aresztowanego, jeżeli nie jest on pozbawiony wolności w innej sprawie.

§ 2. W razie skazania oskarżonego tymczasowo aresztowanego na karę inną niż wymieniona w § 1, sąd, po wysłuchaniu obecnych stron, wydaje postanowienie co do dalszego stosowania aresztu.

§ 3. Jeżeli umorzenie postępowania następuje z powodu niepoczytalności oskarżonego, można utrzymać tymczasowe aresztowanie do czasu rozpoczęcia wykonywania środka zabezpieczającego.

Art. 265. Okres tymczasowego aresztowania liczy się od dnia zatrzymania.

Art. 266. § 1. Poręczenie majątkowe w postaci pieniędzy, papierów wartościowych, zastawu lub hipoteki może złożyć oskarżony albo inna osoba. § 2. Wysokość, rodzaj i warunki poręczenia majątkowego, a w szczególności termin złożenia przedmiotu poręczenia, należy określić w postanowieniu, mając na względzie sytuację materialną oskarżonego i składającego poręczenie majątkowe, wysokość wyrządzonej szkody oraz charakter popełnionego czynu.

Art. 267. Osobę składającą poręczenie majątkowe zawiadamia się o każdorazowym wezwaniu oskarżonego do stawiennictwa; do osoby składającej poręczenie majątkowe za oskarżonego stosuje się odpowiednio art. 138 i 139 § 1.

Art. 268. § 1. Stanowiące przedmiot poręczenia wartości majątkowe lub zobowiązania ulegają przepadkowi albo ściągnięciu w razie ucieczki lub ukrycia się oskarżonego. W wypadku utrudniania w inny sposób postępowania karnego można orzec przepadek lub ściągnięcie tych wartości.

§ 2. O treści § 1 oraz art. 269 należy uprzedzić osobę składającą poręczenie majątkowe.

Art. 271. § 1. Od pracodawcy, u którego oskarżony jest zatrudniony, od kierownictwa szkoły lub uczelni, których oskarżony jest uczniem lub studentem, od zespołu, w którym oskarżony pracuje lub uczy się, albo od organizacji społecznej, której oskarżony jest członkiem, można, na ich wniosek, przyjąć poręczenie, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał postępowania; jeżeli oskarżony jest żołnierzem, można przyjąć poręczenie od zespołu żołnierskiego, zgłoszone za pośrednictwem właściwego dowódcy.

§ 2. Do wniosku o przyjęcie poręczenia zespół lub organizacja społeczna dołącza wyciąg z protokołu zawierającego uchwałę o podjęciu się poręczenia. § 3. We wniosku o przyjęcie poręczenia należy wskazać osobę, która ma wykonywać obowiązki poręczającego; osoba ta składa oświadczenie o przyjęciu tych obowiązków.

Art. 272. Poręczenie, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał postępowania, można także przyjąć od osoby godnej zaufania. Przepis art. 275 § 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 273. § 1. Przy odbieraniu poręczenia zawiadamia się udzielającego poręczenia lub wykonującego obowiązki poręczającego o treści zarzutu stawianego oskarżonemu oraz o obowiązkach wynikających z poręczenia i skutkach ich niedotrzymania.

§ 2. Poręczający jest obowiązany niezwłocznie powiadomić sąd lub prokuratora o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego, zmierzających do uchylenia się od obowiązku stawienia się na wezwanie lub do utrudniania w inny bezprawny sposób postępowania.

Art. 274. Jeżeli mimo poręczenia oskarżony nie stawi się na wezwanie lub w inny bezprawny sposób będzie utrudniał postępowanie, organ stosujący środek zapobiegawczy zawiadomi o tym udzielającego poręczenia, a ponadto może zawiadomić bezpośredniego przełożonego osoby, która złożyła poręczenie, i organizację społeczną, do której należy, a także statutowy organ nadrzędny nad poręczającą organizacją społeczną, jeżeli zostanie stwierdzone zaniedbanie obowiązków wynikających z poręczenia. Przed zawiadomieniem należy osobę, która złożyła poręczenie, wezwać w celu złożenia wyjaśnień.

Art. 275. § 1. Tytułem środka zapobiegawczego można oddać oskarżonego pod dozór Policji, a oskarżonego żołnierza - pod dozór przełożonego wojskowego.

§ 2. Oddany pod dozór ma obowiązek stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu sądu lub prokuratora. Obowiązek ten może polegać na zakazie opuszczania określonego miejsca pobytu, zgłaszaniu się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu, zawiadamianiu go o zamierzonym wyjeździe oraz o terminie powrotu, a także na innych ograniczeniach jego swobody, niezbędnych do wykonywania dozoru.

Art. 276. Tytułem środka zapobiegawczego można zawiesić oskarżonego w czynnościach służbowych lub w wykonywaniu zawodu albo nakazać powstrzymanie się od określonej działalności lub od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów.

Art. 277. § 1. W razie uzasadnionej obawy ucieczki można zastosować w charakterze środka zapobiegawczego zakaz opuszczania przez oskarżonego kraju, który może być połączony z zatrzymaniem mu paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy albo z zakazem wydania takiego dokumentu.

§ 2. Do czasu wydania postanowienia w przedmiocie, o którym mowa w § 1, organ prowadzący postępowanie może zatrzymać dokument, jednakże na czas nie dłuższy niż 7 dni. Do odebrania dokumentów stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 25.

ZAŁĄCZNIK Nr  2

Zarządzenie

Sygn. akt; [...]

Prokuratura Rejonowa

W Koninie

I Wydział karny

Ul. Biała 4

37-400 Konin

o zatrzymaniu

Kazimierz Nowicki, prokurator Prokuratury Rejonowej w Koninie, po zapoznaniu się z materiałami dochodzenia o sygnaturze [...] przeciwko Marcinowi Kurendzie podejrzanemu o przestępstwo skarbowe z art. 55 § 1 k.k.s.

- na podstawie art. 247 7 1 k.p.k. w zw. z art. 122 7 2 k.k.s.

zarządził:

I. zatrzymanie [....]

II. wykonanie zarządzenia powierzyć Komendzie Miejskiej Policji w Katowicach;

III. doręczenie zatrzymanemu odpisu niniejszego zarządzenia.

UZASADNIENIE

[Prokurator musi uzasadnić potrzebę zatrzymania osoby, zgodnie z informacjami zawartymi w instrukcji].

Pouczenie:

Na powyższe zarządzenie zatrzymanemu przysługuje zażalenie do Sądu Rejonowego w Katowicach, właściwego ze względu na miejsce zatrzymania (art. 247 § 2 w zw. z art. 246 § 1 i 2 k.p.k.), w terminie 7 dni od daty zatrzymania.

Wniesienie zażalenia po tym terminie jest bezskuteczne (art. 122 § 1 i 2, art. 460 k.p.k.).

Zażalenie wnosi się za pośrednictwem prokuratora, który wydał zarządzenie.

Uwaga:

Załącznik jest materiałem poglądowym, wszelka zbieżność sytuacji i nazwisk jest przypadkowa. Wypełnienie załącznika jest ukierunkowane na rzetelne oddanie sytuacji dokonywanej czynności oraz wizualne przybliżenie druków procesowych.

ZAŁĄCZNIK Nr  3

Zażalenie na zatrzymanie

Kraków

Ul. Kawiory 88

Sąd Rejonowy

Kraków - Śródmieście

Wydział I Karny

Na podstawie art. 246 § 1 k.p.k. składam zażalenie na zatrzymanie mnie w dniu 17.12.2003 r. o godzinie 8.30 w Krakowie przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji Kraków - Śródmieście.

Proszę o zbadanie zasadności, legalności i prawidłowości zatrzymania.

Uzasadnienie

XXX

(Tutaj należy wskazać okoliczności zatrzymania i stanowisko doradcy podatkowego, według którego zatrzymanie jest bezpodstawne)

Uwaga:

Załącznik jest materiałem poglądowym, wszelka zbieżność sytuacji i nazwisk jest przypadkowa. Wypełnienie załącznika jest ukierunkowane na rzetelne oddanie sytuacji dokonywanej czynności oraz wizualne przybliżenie druków procesowych.

ZAŁĄCZNIK Nr  4

Zarządzenie o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu osoby podejrzanej

Sygn. Akt: Ko 23/06

D-45/2006/KS-07

Prokuratura Rejonowa

W Koninie

I Wydział karny

Ul. Biała 4

37-400 Konin

Kazimierz Nowicki, prokurator Prokuratury Rejonowej w Koninie, po zapoznaniu się z materiałami dochodzenia o sygnaturze D-45/2006/Ks-07 prowadzonego przez Urząd Skarbowy w Koninie przeciwko Marcinowi Kurendzie podejrzanemu o przestępstwo skarbowe z art. 55 § 1 k.k.s. oraz wnioskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Koninie z dnia 14.04.2006 r. zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej,

- na podstawie art. 247 r 1 k.p.k. w zw. z art. 122 7 2 k.k.s.

zarządził:

I. zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie do lokalu Urzędu Skarbowego w Koninie, Plac Sienkiewicza 14, pokój 22, Marcina Kurendy, zamieszkałego w Koninie przy ulicy Ceglanej 24/11 w dniu zatrzymania;

II. wykonanie zarządzenia powierzyć Komendzie Miejskiej Policji w Koninie;

III. doręczenie zatrzymanemu odpisu niniejszego zarządzenia.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy w Koninie prowadzi dochodzenie przeciwko Marcinowi Kurendzie podejrzanemu o przestępstwo skarbowe określone w art. 55 § 1 k.k.

Na obecnym etapie postępowania zachodzi koniecznośc ogłoszenia zarzutów podejrzanemu i wykonania z nim czynności procesowych, a nastepnie podjęcia decyzji co do zastosowania wobec niego środków zapobiegawczych.

Osoba Marcina Kurendy nie zgłasza się na prawidłowo doręczone wezwania, a posiadanych informacji wynika, że ukrywa się przed organami podatkowymi. Wobec powyższego istnieje wysokie prawdopodobieństwo ukrywania się Marcina Kurendy przed organami ścigania bądź w inny bezprawny sposób utrudniania postępowania należy dokonać jego zatrzymania.

Mając na uwadze powyższe, zarządzono jak w sentencji.

Pouczenie:

Na powyższe zarządzenie zatrzymanemu przysługuje zażalenie do Sądu Rejonowego w Koninie, właściwego ze względu na miejsce zatrzymania (art. 247 § 2 w zw. z art. 246 § 1 i 2 k.p.k.), w terminie 7 dni od daty zatrzymania.

Wniesienie zażalenia po tym terminie jest bezskuteczne (art. 122 § 1 i 2, art. 460 k.p.k.).

Zażalenie wnosi się za pośrednictwem prokuratora, który wydał zarządzenie.

Uwaga:

Załącznik jest materiałem poglądowym, wszelka zbieżność sytuacji i nazwisk jest przypadkowa. Wypełnienie załącznika jest ukierunkowane na rzetelne oddanie sytuacji dokonywanej czynności oraz wizualne przybliżenie druków procesowych.

ZAŁĄCZNIK Nr  5

Nakaz doprowadzenia

Sygn. Akt: Ko 23/06

D-45/2006/Ks-07

Komenda Miejska

Policji

w Koninie

Kazimierz Nowicki, prokurator Prokuratury Rejonowej w Koninie,

stosownie do swego zarządzenia z dnia 16.04.2006 r.,

poleca zatrzymać i doprowadzić przymusowo do Urzędu Skarbowego w Koninie, Plac Sienkiewicza 14, pokój 22, w dniu 25 kwietnia 2008r. o godz. 10.00.

Marcina Kurendę, zamieszkałego w Koninie przy ulicy Ceglanej 24/11

jako osobę podejrzaną w sprawie o sygnaturze D-45/2006/Ks-07 o przestępstwo z art. 55 § 1 k.k.s.

Osobie przymusowo doprowadzonej należy okazać niniejszy nakaz.

Nakaz do stawienia został mi okazany w dniu...................................

Uwaga:

Załącznik jest materiałem poglądowym, wszelka zbieżność sytuacji i nazwisk jest przypadkowa. Wypełnienie załącznika jest ukierunkowane na rzetelne oddanie sytuacji dokonywanej czynności oraz wizualne przybliżenie druków procesowych.

Postępowania doradcy podatkowego

w trakcie zatrzymania

I.

 Istota zatrzymania i jego podstawa prawna.

1. Zatrzymanie jest jednym ze środków przymusu procesowego stosowanym w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, które stanowi wkroczenie w konstytucyjnie chronione prawo do wolności i nietykalności osobistej.

2. Instytucja zatrzymania uregulowana jest w Dziale VI Środki przymusu, rozdział 27 Zatrzymanie (art. 243 do 248) kodeksu postępowania karnego.

3. Zatrzymanie osoby - jest czasowym pozbawieniem wolności osobistej, wykonywanym w drodze przymusu. Kodeks postępowania karnego wyróżnia dwa rodzaje zatrzymania: zatrzymanie właściwe (zatrzymanie sensu stricto) uregulowane w art. 244 k.p.k. i zatrzymanie na żądanie prokuratora uregulowane w art. 247 k.p.k.

4. Zatrzymanie polega na pozbawieniu prawa:

a) swobodnego poruszania się;

b) porozumiewania się z innymi osobami bez zezwolenia;

c) przyjmowania lub przekazywania bez zezwolenia jakichkolwiek przedmiotów

Załącznik nr 1 - wyciąg z Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. nr 89 poz. 555 z późn. zm.) Kodeks postępowania karnego:

d) instytucja zatrzymania - art. 243 do art. 248,

e) instytucja tymczasowego aresztowania - art. 249 do art. 265,

f) inne środki zapobiegawcze - art. 266 do art. 277.

g)

Stan prawny na 01.02.2008 r.

II.

 Podmioty uprawnione do zatrzymania.

Podmiotami uprawnionymi do dokonania zatrzymania osoby są:

1. Policja;

2. Organy Straży Granicznej;

3. Organy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

Inne organy przewidziane w przepisach szczególnych jak: Inspektor kontroli skarbowej, organ Inspekcji Handlowej, Państwowa Inspekcja Sanitarna, Żandarmeria Wojskowa, Strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej, Straż Leśna, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

5. Jednocześnie pamiętać należy również, że każdy ma prawo ująć osobę na gorącym uczynku przestępstwa lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, jeżeli zachodzi obawa ukrycia się tej osoby lub nie można ustalić jej tożsamości.

Zob. załącznik nr 4 wzór legitymacji służbowej policjanta zamieszczony w "Instrukcji postępowania doradcy podatkowego w trakcie przeszukania"

III.

 Przebieg zatrzymania

1. Zatrzymania dokonują organy wskazane w punkcie II niniejszej Instrukcji.

2. Podstawowym warunkiem legalizującym zatrzymanie jest istnienie "uzasadnionego przypuszczenia", że określona osoba popełniła przestępstwo. Niestety z przepisu nie wynika wprost co rozumie się pod pojęciem "uzasadnionego przypuszczenia".

3. Funkcjonariusz przeprowadzający zatrzymanie zobowiązany jest natychmiast poinformować zatrzymanego o przyczynach zatrzymania i o przysługujących mu uprawnieniach oraz wysłuchać go.

4. Osobie zatrzymanej wręcza się pouczenie zawierające informację o posiadanych przez zatrzymanego prawach.

5. Podając przyczynę zatrzymania funkcjonariusz wskazuje podstawy faktyczne i prawne, w tym między innymi również przyczynę zatrzymania wraz ze wskazaniem podstawy prawnej, o jakie przestępstwo podejrzewa się zatrzymanego.

6. W związku z faktem, iż zatrzymanie jest ingerencją w wolność osobistą jednostki Funkcjonariusz ma również obowiązek podać przesłankę uzasadniającą zatrzymanie, a to np. obawę ucieczki, ukrycia się czy też zatarcia śladów przestępstwa.

7. Funkcjonariusze mają prawo dokonać zatrzymania w każdym czasie i w każdym miejscu.

8. Przy procedurze zatrzymania, przeciwnie do czynności przeszukania, doradca podatkowy nie ma prawa żądać obecności osoby trzeciej.

9. Zatrzymany ma prawo do:

a) niezwłocznego nawiązania w dostępnej formie kontaktu z adwokatem i bezpośredniej rozmowy z nim,

b) żądania zawiadomienia o zatrzymaniu osoby przez nią wskazanej,

c) złożenia zażalenia na zatrzymanie.

10. Z zatrzymania sporządzony zostaje protokół, którego odpis doręcza się zatrzymanemu. W protokole wskazać należy:

a) imię, nazwisko i funkcję dokonującego czynności;

b) imię i nazwisko osoby zatrzymanej, a w razie niemożności ustalenia tożsamości - rysopis, dzień, godzinę, miejsce oraz przyczynę zatrzymania z podaniem o jakie przestępstwo się ją podejrzewa;

c) złożone przez zatrzymanego oświadczenie w związku z zatrzymaniem;

d) informację o pouczeniu zatrzymanego o przysługujących mu prawach.

Załącznik nr 2 - wzór zarządzenia o zatrzymaniu

IV.

 Zażalenie na zatrzymanie

1. Osobie zatrzymanej przysługuje prawo do złożenia zażalenia na zatrzymanie.

2. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu zarządzenia o zatrzymaniu, za pośrednictwem organu, który zarządził zatrzymanie albo bezpośrednio do właściwego sądu rejonowego.

3. Sądem właściwym miejscowo jest sąd rejonowy właściwy dla miejsca zatrzymania, a gdy prowadzone jest już postępowanie, to sądem właściwym jest sąd rejonowy miejsca prowadzenia tego postępowania.

4. Przekazanie zażalenia zatrzymanego sądowi rejonowemu oraz jego rozpoznanie przez sąd właściwy musi nastąpić niezwłocznie, a więc tak szybko jak to jest możliwe z technicznego punktu widzenia, w okolicznościach konkretnej sprawy.

5. Przedmiotem zażalenia może być zarówno legalność zatrzymania (zgodność zatrzymania z prawem), zasadność zatrzymania (wystarczające podstawy faktyczne podejrzenie popełnienia przestępstwa przez tę osobę i celowość stosowania zatrzymania), jak i jego prawidłowość, od chwili pozbawienia wolności do chwili zwolnienia albo zastosowania tymczasowego aresztowania.

6. Na postanowienie sądu rozpoznającego zażalenie środek odwoławczy nie przysługuje.

Załącznik nr 3 - wzór zażalenia na zatrzymanie

V.

 Kontakt z adwokatem

1. Umożliwienie nawiązania zatrzymanemu kontaktu z adwokatem jest jego prawem, którego nikt nie może mu odebrać.

2. Funkcjonariusz dokonujący zatrzymania umożliwi zatrzymanemu kontakt z nim, jednak tylko w sytuacji jeżeli zatrzymany wskaże chociażby jego nazwisko.

3. Żądanie zatrzymanego skontaktowania go z jakimkolwiek adwokatem nie będzie skuteczne. Nie służy mu bowiem prawo do takiego adwokata z urzędu.

4. W przypadku powzięcia przez funkcjonariusza jakichkolwiek wątpliwości co do tego czy wskazana przez zatrzymanego osoba jest rzeczywiście adwokatem, policja sprawdza prawdziwość danych w tym zakresie, a następnie po ich potwierdzeniu umożliwia zatrzymanemu kontakt z osobą będącą adwokatem w dostępnej formie, z reguły jest to forma telefoniczna lub za pomocą faksu.

5. Zatrzymany może również żądać bezpośredniej rozmowy z adwokatem, jednakże zatrzymujący może zastrzec, że będzie podczas niej obecny. Decyzja w tym zakresie jest niezaskarżalna.

6. Czynność skontaktowania się z adwokatem nie jest jednak równoznaczna z powierzeniem adwokatowi funkcji obrońcy, bowiem obrońcę może posiadać jedynie podejrzany. Dlatego do czasu postawienia ewentualnych zarzutów, adwokat może pełnić rolę pełnomocnika zatrzymanego, co pozwala m.in. adwokatowi na wniesienie zażalenia na zatrzymanie.

V.

 Przymusowe doprowadzenie

1. Ten rodzaj zatrzymania można stosować jedynie w celu przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej do prokuratora i tylko w konkretnym postępowaniu, prowadzonym przez ten organ.

2. Może ono być połączone z przeszukaniem zarządzonym w celu ustalenia miejsca przebywania osoby, która ma być doprowadzona.

3. Na postanowienie prokuratora o zatrzymaniu w tym trybie zatrzymanemu przysługuje zażalenie do sądu (vide pkt IV niniejszej Instrukcji).

Załącznik nr 4 - wzór zarządzenia o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu osoby podejrzanej

Załącznik nr 5 - wzór nakazu doprowadzenia

VI.

 Tajemnica doradcy podatkowego

1. Art. 37 ustawy o doradztwie podatkowym nakłada na doradcę podatkowego obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej. Obowiązek ten ma charakter bezwzględny.

2. Doradca podatkowy jest obowiązany zachować w tajemnicy fakty i informacje, z którymi zapoznał się w związku z wykonywaniem zawodu.

3. Ust. 2 wyżej wskazanego art. 37 ustawy o doradztwie podatkowym wprowadza zakaz przesłuchiwania doradcy podatkowego na temat faktów i informacji na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej.

4. Wyjątkiem od powyższej jest przepis art. 180 k.p.k., w myśl którego sąd ma możliwość zwolnienia doradcy podatkowego z tego obowiązku. Jednakże warunkiem zwolnienia od zachowania tajemnicy jest spełnienie, występujących łącznie, dwóch przesłanek:

a) po pierwsze gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości,

b) po drugie gdy okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu.

5. Powyższą zasadę stosuje się również do osób zatrudnionych przez doradcę oraz do organizacji zawodowych, spółdzielni, stowarzyszeń i izb gospodarczych, które w ramach swojej działalności statutowej świadczą usługi doradcze.

6. W sytuacji zwolnienia doradcy podatkowego z tajemnicy zawodowej może on być przesłuchiwany na okoliczności objęte tą tajemnicą. W takim przypadku mają odpowiednie zastosowanie zakazy i ograniczenia obowiązujące przy przesłuchaniu świadka, a w szczególności:

a) w przypadku zwolnienia z tajemnicy zawodowej, doradca podatkowy może być przesłuchany na rozprawie z wyłączeniem jawności;

b) doradca podatkowy będąc oskarżonym lub podejrzanym, nie ma obowiązku zeznawać, ani tym bardziej dostarczać dowodów na swoją niekorzyść;

c) doradca podatkowy, zeznając może uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielenie jej mogłoby narazić jego lub osoby najbliższe na odpowiedzialność karną za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.

Zob. załącznik nr 6 wzór postanowienia o zwolnieniu z tajemnicy zawodowej zamieszczony w "Instrukcji postępowania doradcy podatkowego w trakcie przeszukania"

VII.

 Zwolnienie zatrzymanego

1. Zatrzymanego należy zwolnić gdy:

a) ustanie przyczyna zatrzymania;

b) jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez uprawniony organ nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania;

c) sąd lub prokurator wyda w tym zakresie polecenie;

d) w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania.

2. Maksymalny łączny termin zatrzymania nie może przekroczyć 72 godzin. Rozdzielenie okresów zatrzymania niesądowego i sądowego oznacza niedopuszczalność przekroczenia 48 godzin przez organ zatrzymujący i 24 godzin przez sąd, chociażby zatrzymanie niesądowe trwało krócej niż 48 godzin.

3. Czas zatrzymania liczy się od chwili faktycznego pozbawienia wolności, nawet w sytuacji jeżeli informacja o tym została przekazana później. Do czasu zatrzymania nie wlicza się tymczasem czasu pozostawania danej osoby przed jej zatrzymaniem do dyspozycji organu procesowego.

VIII.

 Tymczasowe aresztowanie

1. Zatrzymanie stosowane według wyżej opisanych zasad, może doprowadzić do postawienia zatrzymanemu zarzutów i zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania.

2. Tymczasowe aresztowanie uregulowane jest w Dziale VI (Środki przymusu), Rozdziale 28 (Środki zapobiegawcze) kodeksu postępowania karnego.

3. Celem stosowania środków zapobiegawczych, w tym tymczasowego aresztowania, jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, a także możliwość zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego przestępstwa.

4. W trakcie tymczasowego aresztowania podejrzany lub oskarżony mają prawo do korzystania z pomocy obrońcy. W przypadku jeżeli nie są w stanie ponieść kosztów obrony, sąd na ich wniosek przydzieli mi adwokata z urzędu.

5. Środkami zapobiegawczymi są także:

a) poręczenie majątkowe,

b) dozór policji,

c) poręczenie społeczne,

d) zakaz opuszczania.

6. Doradca podatkowy, jako osoba wykonująca zawód zaufania publicznego, w przypadku zastosowania tymczasowego aresztowania, powinna wnioskować o zmianę środka zapobiegawczego na mniej uciążliwy.

Zob. Załącznik nr 1.