Przyjęcie dokumentu Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego 2010-2020 - projekt środowiskowy.
KRASP.2010.5.6
Akt nieocenianyUCHWAŁA ZGROMADZENIA PLENARNEGO KRASP
KONFERENCJI REKTORÓW AKADEMICKICH SZKÓŁ POLSKICH
z dnia 6 maja 2010 r.
w sprawie przyjęcia dokumentu Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego 2010-2020 - projekt środowiskowy
Zgromadzenie Plenarne Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (KRASP), obradując wspólnie z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodowych (KRePSZ), będącą zbiorowym członkiem stowarzyszonym KRASP, nawiązując do treści wcześniejszych dokumentów przyjętych w bieżącej kadencji, a zwłaszcza:
z satysfakcją stwierdza, że zainicjowany przez KRASP proces opracowania i poddania debacie publicznej środowiskowego projektu takiej Strategii został zakończony.
Zgromadzenie wysoko ocenia sposób zrealizowania tego przedsięwzięcia,
odnotowując, że:
prace nad projektem były prowadzone w imieniu konsorcjum składającego się z Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (w tym Konferencji Rektorów Publicznych Szkół Zawodowych), Fundacji Rektorów Polskich oraz Konferencji Rektorów Zawodowych Szkół Polskich, reprezentującego ogromną większość polskich uczelni publicznych i niepublicznych; Komitet Sterujący, nadzorujący działania mające na celu przygotowanie projektu Strategii, w dn. 16 listopada 2009 r. przyjął opracowanie Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego 2010-2020 - projekt środowiskowy oraz towarzyszące mu wydawnictwo Polskie szkolnictwo wyższe - stan, uwarunkowania, perspektywy jako opracowania spełniające wymagania i kryteria metodologiczne, merytoryczne i profesjonalne; podczas nadzwyczajnego posiedzenia Zgromadzenia Plenarnego KRASP w dn. 2 grudnia 2009 r. ww. opracowania zostały przedstawione publicznie, a następnie przekazane Prezesowi Rady Ministrów;
opracowany projekt Strategii został poddany szerokim konsultacjom środowiskowym, prowadzonym z udziałem interesariuszy zewnętrznych, obejmującym ponad 40 prezentacji i debat publicznych, które odbyły się w ciągu kilku ostatnich miesięcy w kilkunastu ośrodkach akademickich; sformułowane w trakcie konsultacji projektu Strategii różnorodne opinie i oceny - w tym także krytyczne, wynikające m.in. ze zróżnicowanych interesów różnych typów uczelni i różnych grup osób w środowisku akademickim - znalazły odzwierciedlenie w zbiorze protokołów i opinii, stanowiącym suplement do wcześniej przedstawionych dokumentów, który powinien zostać wykorzystany w dalszych pracach nad Strategią.
Projekt środowiskowy Strategii zachowuje właściwą równowagę między nowoczesnością w sferze zarządczej a przywiązaniem do cenionych przez środowisko akademickie tradycyjnych wartości uniwersyteckich. W odniesieniu do uczelni oznacza to autonomię ale i odpowiedzialność, samorządność a zarazem zdolność do adaptacji, decentralizację i samoregulację, misyjność a zarazem kreatywność. Takie podejście, uwzględniające zakorzenione w tradycji akademickiej wartości, harmonizowane z wymogami efektywności działania uczelni, powinno stanowić podstawę kształtowania systemu szkolnictwa wyższego, obecnie i w przyszłości.
Zgromadzenie Plenarne KRASP z udziałem KRePSZ, po zapoznaniu się z uchwałą Komitetu Sterującego z dnia 30 kwietnia br., zawierającą wysoką ocenę sposobu przeprowadzenia debaty publicznej, przyjmuje projekt środowiskowy Strategii wraz z suplementem podsumowującym wyniki konsultacji społecznych, z uwzględnieniem uchwały Konferencji Rektorów Uczelni Artystycznych z dn. 26 kwietnia 2010 r.
Zgromadzenie uznaje, że projekt środowiskowy stanowi właściwą podstawę do przygotowania projektu narodowej strategii rozwoju szkolnictwa wyższego w Polsce oraz zwraca się do Rządu RP o niezwłoczne podjęcie prac nad taką strategią.
Nawiązując do uchwały Komitetu Sterującego, Zgromadzenie Plenarne KRASP z udziałem KRePSZ postuluje, aby projekt środowiskowy Strategii został przedłożony, w celu nadania mu ostatecznego kształtu, Rządowi oraz przedstawicielom wszystkich głównych podmiotów życia społecznego i politycznego kraju. Doprowadziłoby to do traktowania wdrożenia strategii rozwoju szkolnictwa wyższego jako zadania stojącego przed całym narodem.
Zgromadzenie wyraża podziękowanie Fundacji Rektorów Polskich, a także autorom projektu środowiskowego Strategii: członkom zespołu wykonawców, autorom ekspertyz, autorom raportów szczegółowych, recenzentom i konsultantom indywidualnym oraz konsultantom społecznym, za ich wkład w realizację przedsięwzięcia. Szczególne podziękowania Zgromadzenie składa prof. Jerzemu Woźnickiemu za zaangażowanie i wkład autorski oraz wysiłek włożony w kierowanie pracami nad przygotowaniem projektu Strategii, a także w jego konsultowanie w środowisku akademickim.
Uchwała nr 3/2010 z dnia 26 kwietnia 2010 roku.
w sprawie: opracowania Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego 2010 - 2020. Projekt środowiskowy
Działając na podstawie art. 1 ust. 3 pkt. 2 i 3 Regulaminu KRUA, Konferencja podjęła wspólne stanowisko o następującej treści:
1. Konferencja Rektorów Uczelni Artystycznych wysoko ocenia wartość Strategii..., z uznaniem i akceptacją odnosi się do wielu zawartych w niej diagnoz oraz propozycji rozwiązań
2. Konferencja Rektorów Uczelni Artystycznych w sposób szczególnie dogłębny dokonała analizy miejsca, jakie Strategia wyznacza szkolnictwu artystycznemu w przyszłym systemie szkolnictwa wyższego. Konferencja z ubolewaniem stwierdza, że rozwiązanie tego problemu jest sprzeczne z oczekiwaniami naszego środowiska, bowiem przyjęto je bez uwzględnienia jego opinii, racji i potrzeb. W tym stanie rzeczy, Konferencja jednomyślnie stwierdza, że warunkiem jej pełnego poparcia jest dokonanie korekty, której wynikiem będzie zachowanie dotychczasowego nadzoru ministra właściwego dla spraw kultury i dziedzictwa narodowego nad szkolnictwem artystycznym.
Uzasadnienie
W zespole pracującym nad przygotowaniem Strategii, nie uczestniczył przedstawiciel szkolnictwa artystycznego. Uważamy to za decyzję błędną, niewytłumaczalną i owocującą złymi skutkami. Stanowimy część systemu szkolnictwa wyższego w Polsce, nasi reprezentanci wchodzą w skład wszystkich jego organów przedstawicielskich. Jesteśmy wprawdzie częścią liczbowo niewielką, gdy brać pod uwagę liczbę studentów i nauczycieli, jednak 18 uczelni, prowadzących ponad 20 kierunków kształcenia, to poważny element systemu. Nasza nieobecność w zespole zrodziła fałszywe rozpoznania, wynikające z niepełnej wiedzy o rzeczywistych problemach i potrzebach.
Strategia zmienia dotychczasową zasadę nadzoru nad szkolnictwem artystycznym, podporządkowuje je ministrowi właściwemu ds. szkolnictwa wyższego, który jedynie w sprawach "branżowych" działałby w porozumieniu z ministrem resortowym (s. 99 i 100). To rozwiązanie pozbawione jest jakichkolwiek podstaw i argumentów, oparte zostało na gołosłownych, za to sformułowanych w sposób kategoryczny, niby-uzasadnieniach Zdaniem autorów obecny podział nadzoru - 1) nie ma uzasadnienia merytorycznego; 2) prowadzi do sytuacji systemowo nielogicznych. Prawda jest inna.
Budując nową logikę systemu, Strategia pomija, a przez to unicestwia, wypracowaną logikę systemu kultury polskiej oraz całości szkolnictwa artystycznego w państwie. To szkolnictwo kształci dla sfery kultury i sztuki, z tej sfery rekrutują się pedagodzy (w lwiej części - artyści), do niej wchodzą i znajdują miejsca pracy absolwenci. Ten obieg był i jest systematycznie weryfikowany, przynosi dobre rezultaty, umożliwia prowadzenie spójnej - bo pozostającej pod konstytucyjnie właściwym nadzorem - polityki kulturalnej państwa. Całość szkolnictwa artystycznego jest również ukształtowanym ładem systemowym: składa się ze szkolnictwa podstawowego, średniego i wyższego. Nie ma żadnych racjonalnych przyczyn, by z tego ładu oderwać jedną, istotną (przygotowanie kadr) część, po to by budować inny ład.
Uzasadnieniem merytorycznym obecnego rozwiązania jest stan wyższego szkolnictwa artystycznego i osiągnięty poziom. W okresie minionego piętnastolecia jego baza zwiększyła się o 100%. Szkoły pracują w obiektach nowych bądź specjalnie przystosowanych. Każda uczelnia teatralna ma profesjonalną scenę, uczelnie muzyczne - sale koncertowe, plastyczne - pracownie tradycyjne, medialne, nowych mediów. Powstały centra nauki i sztuki, dydaktyki nowych mediów, sztuk użytkowych. Wyposażenie z reguły nie odbiega od europejskich standardów. Mogło tak stać się dzięki panowaniu ministra nad jednorodną, niezbyt rozbudowaną całością, bowiem to umożliwia politykę inwestycyjną - zwłaszcza okresowe kumulowanie środków na wybrane zadania, pozornie "kosztem" części uczelni. Pozornie, gdyż w istocie są to długofalowe plany rozwoju, w których każdy element całości ma swoje miejsce i kolejność oraz - co ważne - ma poczucie bycia w spójnym, kierowanym wspólnym interesem, zbiorze. Podkreślić trzeba, że tak sterowany rozwój dokonuje się od kilkunastu lat - zanim jeszcze zrodziła się możliwość korzystania ze środków europejskich. Poziom uczelni artystycznych znajduje miarę w wynikach kontroli zewnętrznych - to one uzyskują największą liczbę wyróżnień PKA, to one są najlepiej oceniane za stworzenie i wdrożenie
krajowych ram kwalifikacji. O sprawności zarządzania i prawidłowej gospodarce świadczą wyniki postępowań NIK (niejednokrotnie finalizowanych wyróżnieniem) oraz izb skarbowych.
Przywołane tu wybrane fakty układają się w rozumną całość. Ona jest najważniejszym argumentem - każe dostrzec logiczne i merytoryczne uzasadnienie dla utrzymania dotychczasowej zasady nadzoru, a w konsekwencji potwierdzić rzeczywiste podstawy stanowiska KRUA, wyłożonego na wstępie.