Naruszenie niezależności prokuratora.

Akty korporacyjne

Prok.2013.10.28

Akt nieoceniany

Wersja od: 28 października 2013 r.

UCHWAŁA Nr 391/2013

KRAJOWEJ RADY PROKURATURY

z dnia 28 października 2013 roku

w przedmiocie naruszenia niezależności prokuratora

Krajowa Rada Prokuratury, po rozpoznaniu sprawy w przedmiocie naruszenia niezależności prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie Henryka Stawickiego uznaje, że zarządzenie Zastępcy Prokuratora Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 maja 2013 roku, sygn. akt Ap V 021/1/13 w sprawie kontroli efektywności jego pracy na okres 2 miesięcy, tj. do dnia 7 lipca 2013 roku, niezależności tego prokuratora nie naruszyło.

Krajowa Rada _Prokuratury uważa jednak, że tego rodzaju decyzje prokuratorów przełożonych mogą prowadzić w określonych sytuacjach do naruszenia niezależności prokuratorów.

Krajowa Rada Prokuratury stoi na stanowisku, że niezależność prokuratora należy rozumieć jako brak możliwości ingerencji w treść oraz zakres wykonywanych samodzielnie przez prokuratorów czynności i podejmowanych przez nich decyzji, z wyłączeniem określonych w tym przedmiocie ograniczeń ustawowych.

Wydanie zarządzenia o treści i w formie przedstawionej do oceny Krajowej Rady Prokuratury można oceniać w kategoriach naruszenia § 14 pkt 1 Zbioru zasad etyki zawodowej prokuratorów w brzmieniu: "Prokurator utrzymuje relacje służbowe z innymi prokuratorami oraz pozostałymi współpracownikami w duchu wzajemnego poszanowania; dotyczy to również stosunków pomiędzy prokuratorami przełożonymi i prokuratorami podległymi.".

Krajowa Rada Prokuratury uważa, że kierowanie bezpośrednio do niej przez prokuratora pism w sprawach dotyczących naruszenia jego niezależności, nie stanowi zwracania się do "instytucji postronnej" w rozumieniu art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze (tj. Dz.U. z 2011 r., Nr 270, poz. 1599 z późn. zm.).