Rozdział 2 - Obowiązek uiszczenia podatku przy pozbyciu wina konsumentowi. Obowiązek uiszczenia podatku przy pozbywaniu przez wytwórcę lub sprzedawcę. Pojęcie pozbywania. - Wykonanie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 1921 r. w przedmiocie ujednostajnienia opodatkowania wina na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.10.73

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1922 r.

II.

Obowiązek uiszczenia podatku przy pozbyciu wina konsumentowi.

Obowiązek uiszczenia podatku przy pozbywaniu przez wytwórcę lub sprzedawcę. Pojęcie pozbywania.

§ 14. Do uiszczenia podatku od wina pozbywanego przez wytwórców lub sprzedawców konsumentowi, jest obowiązany pozbywający. Pojęcie pozbywania ma być rozumiane w najszerszem znaczeniu. Obejmuje ono każdy sposób pozbycia.

Obowiązek powtórnego opodatkowania.

§ 15. Przy pozbyciu wina przez wytwórcą lub sprzedawcę, konsumentowi nie czyni się różnicy między winem już opodatkowanem lub nieopodatkowanem. Wskutek tego wszelkie wino, pozbywane przez wytwórców lub sprzedawców konsumentowi podlega podatkowi. Wino kupione przez wytwórcę lub sprzedawcę od konsumenta, przy dalszej sprzedaży tegoż konsumentowi musi być przez wytwórcę lub sprzedawcę jeszcze raz opodatkowane i to, bez względu na to, czy wytwórca lub sprzedawca to już raz opodatkowane wino pozbywa dalej w niezmienionym stanie, albo też po zmieszaniu go z nieopodatkowanem winem.

Opłata przez konsumentów.

§ 16. (1) Właściciele gospód i drobni sprzedawcy, których w myśl przepisów § 13 uważa się za konsumentów, są obowiązani do uiszczenia podatku od wina, lub moszczu winnego wyrobionego z własnych winogron i od wyrobionych przez nich napojów, podobnych do wina, szynkowanych z beczki, winni takie wina i napoje w myśl postanowień obowiązujących dla wytwórców i sprzedawców zgłosić urzędowi poborowemu celem opodatkowania ich.

(2) Od żądania miesięcznego zgłoszenia do opodatkowania wyszynku lub drobnej sprzedaży w myśl niniejszych postanowień można na skutek prośby właścicieli gospód lub drobnych sprzedawców odstąpić, o ile oni zobowiążą się cały zapas przez siebie uzyskanego, albo wyrobionego wina i t. p. najpóźniej do ośmiu dni po wytłoczeniu wina w całości zgłosić i podług ilości i wartości z tegoż czasu opodatkować; jak również zgłosić urzędowi poborowemu zaszłą po uskutecznionem już opodatkowaniu wskutek ocukrzenia albo innego przyrządzania wina zmianę, tak co do powiększenia ilości, jak i co do podwyższenia wartości, a to najpóźniej do ośmiu dni po zaszłej zmianie celem opodatkowania. Kto zaniedba dodatkowego zgłoszenia do opodatkowania, nie może być więcej dopuszczony do korzystania z powyższej ulgi. Izby skarbowe mogą zezwalać, aby dla wyrównania za wolne od podatku (§ 50) ilości wina, przeznaczone dla własnego użytku domowego, tudzież dla robotników rolnych własnego przedsiębiorstwa, ta część ilości wina zgłoszonej do opodatkowania, która odpowiada liczbie członków rodziny i robotników rolnych, została zwolniona od podatku.

(3) Jeżeli konsument pozbywa wyjątkowo drugiemu kosumentowi wino nieopodatkowane, w takim razie ma on tę ilość w myśl postanowień obowiązujących dla wytwórców i sprzedawców zgłosić do opodatkowania; jeżeli zaś pozbywa wino już opodatkowane, to przez to pozbycie nie powstaje obowiązek do ponownego uiszczenia podatku.

W obu wypadkach nie traci on charakteru konsumenta.

Pozbywanie przez członków Stowarzyszenia winiarzy stowarzyszeniu.

§ 17. Pozbywanie przez członków Stowarzyszenia winiarzy zebranych ilości moszczu winnego i wina gronowego stowarzyszeniu, nie jest pozbyciem podlegającem opodatkowaniu, o ile stowarzyszenie zajmuje się dalszem pielęgnowaniem i przechowaniem dostarczonych mu wytworów jako też sprzedażą tychże konsumentom. Stowarzyszenie winiarzy nie będzie wówczas uważane za konsumenta, lecz za sprzedawcę, o ile nie będą zachodziły warunki, przewidziane w § 13 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Chwila nastania obowiązku uiszczenia podatku.

§ 18. Obowiązek uiszczenia podatku następuje z chwilą wysłania albo jeżeli wysłanie nie ma miejsca z chwilą wydania wina konsumentowi.

Przymus w wydawaniu rachunku.

§ 19. W rachunku, który w myśl § 4, ust. 2 ustawy konsumentowi wystawić musi ten, który mu wino pozbywa za opłatą w kraju, można wartość, podlegającą opodatkowaniu, tudzież kwotę podatku w jednej sumie podać, jeżeli przytem się zaznaczy, że wartość podlegająca opodatkowaniu wynosi piąć szóstych części całej sumy.

Wyjątki od przymusu wydawania rachunków.

§ 20. (1) Przy sprzedaży wina w drobnej sprzedaży w ilościach nie wyżej, jak 5 litrów lub 5 całych butelek, jak również przy pozbywaniu wina do niezwłocznego wypicia w lokalu szynkarskim nie potrzeba wystawiać rachunków, jeżeli w lokalu sprzedaży znajdować się będą cenniki lub tablice z cenami wina, umieszczone tak, by były każdemu łatwo dostępne. Cenniki lub tablice z cenami muszą zawierać oznaczenie wina i ceną sprzedażna, jako też objaśnienie, czy cena sprzedażna obejmuje w sobie podatek lub nie. Na beczkach składowych i na półkach na butelki, z których wino do sprzedaży się wydaje, należy umieścić napisy z oznaczeniem wina i ceny sprzedażnej, zgodnej z cennikami lub tablicami cennikowemi. Jeżeli sprzedaje się wino z naczyniem, to w tych wypadkach należy w cennikach lub tablicach cennikowych uwidocznić kwotą, przypadającą za naczynie.

(2) Izba skarbowa może zarządzić, aby w rubryce uwaga książki podatkowej (§ 89) albo też w osobnych wykazach uwidaczniano, po jakich cenach poszczególne gatunki bez wystawiania rachunków są wydawane, tudzież od którego dnia począwszy poszczególne ceny są ważne.

Wypośrodkowanie wartości: a) przy pozbyciu za opłatą.

§ 21. (1) Jako wartość, podlegającą opodatkowaniu przy winie, które pozbywa się za opłatą konsumentowi, przyjmuje się ceną uwidocznioną w wystawionym temuż rachunku, przyczem rabaty, potrącenia procentowe lub opusty i t. p. zostają nieuwzględnione.

(2) Jeżeli cena sprzedażna jest obliczona łącznie z podatkiem, to w takim razie za podstawą do opodatkowania należy przyjąć cenę sprzedażną wina po potrąceniu podatku.

(3) Zapłata jest to każde wzajemne świadczenie, które posiada pewną wartość majątkową. Pozbycie opłatne ma zatem miejsce także wówczas, gdy, wino wydaje się zamiast zapłaty, albo gdy się je pozbywa w drodze zamiany.

(4) Do wartości, podlegającej opodatkowaniu nie wlicza się wartości bezpośredniego naczynia, o ile ona osobno i za umiarkowaną kwotą w rachunku wstawioną została, jak również wartości zewnętrznego opakowania.

(5) Jeśli wino pozbyte zostaje za opłatą bez wystawiania rachunku (§ 20), to wartości bezpośredniego naczynia nie należy wliczać do wartości, podlegającej opodatkowaniu, jeżeli naczynia wcale nie wliczono, albo tylko policzono je po umiarkowanej cenie,

(6) Narosłe do czasu dostawy uboczne koszta za magazynowanie, pielęgnowanie, ściąganie do naczyń, etykietowanie, koszta przewozu, ubezpieczenia, komisowe i t. p. należy wliczać do wartości, podlegającej opodatkowaniu, nawet wówczas, gdy je odbiorcy osobno w rachunku wykazano.

(7) Do ubocznych kosztów za ściąganie wina do butelek wlicza się także wydatki na korki,

b) przy pozbyciu bez zapłaty,

§ 22. (1) Wino, odstąpione konsumentowi bezpłatnie ma być opodatkowane według wartości, jakaby w czasie odstąpienia przyjęta, była za podstawą opodatkowania w myśl § 21 takiego samego lub podobnego wina pozbytego za opłatą. Wartości bezpośredniego naczynia nie wlicza się do wartości, podlegającej opodatkowaniu.

(2) W razie pozbycia win tych samych lub podobnych gatunków po różnych cenach, przyjmuje się jako wartość wina podlegającą opodatkowaniu - najniższą w tym czasie osiągnięta cenę sprzedażną.

Termin płatności i uiszczenie podatku.

§ 23. Podatek od ilości winą, jakie w ciągu jednego miesiąca podległy opodatkowaniu, to znaczy od ilości, które w ciągu jednego miesiąca wysłano lub wydano konsumentowi, jest płatny w ostatnim dniu tego miesiąca i ma być zapłacony W urzędzie poborowym najpóźniej 15 dnia bezpośrednio, następującego miesiąca, a jeżeli w tym dniu wypada niedziela lub święto w następnym dniu roboczym.