Dyrektywa 73/362/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do materialnych miar długości
Dz.U.UE.L.1973.335.56
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY
z dnia 19 listopada 1973 r.
w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do materialnych miar długości
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,
a także mając na uwadze, co następuje:
w Państwach Członkowskich budowa i metody kontroli pomiarów długości materiału są przedmiotem przepisów, które różnią się między jednym a drugim Państwem Członkowskim i wskutek tego stanowią przeszkodę w handlu tymi przyrządami; ze względu na to niezbędne staje się zbliżenie tych przepisów;
dyrektywa Rady z dnia 26 lipca 1971 r.(1) dotycząca zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich, odnoszących się do przepisów zarówno dla przyrządów pomiarowych, jak i metod kontroli metrologicznej, ustanowiła procedury zatwierdzania typu według EWG oraz wstępnej weryfikacji według EWG; zgodnie z niniejszą dyrektywą wymagania techniczne powinny być ustanowione i spełnione przez mierniki długości materiału w celu umożliwienia ich przywozu, oznakowania oraz używania po uprzednim skontrolowaniu i nadaniu ustanowionych znaków oraz symboli w sposób trwały,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Niniejszą dyrektywę stosuje się do mierników długości materiałów wymienionych w Załączniku.
Przyrządy stosowane do pomiaru długości, które mogą posiadać znaki i symbole EWG, opisane są w Załączniku. Mogą one być przedmiotem zatwierdzenia typu według EWG oraz poddawane weryfikacji wstępnej według EWG.
Żadne z Państw Członkowskich nie może odmówić, zabronić lub ograniczyć wprowadzenia na rynek lub wprowadzenia do użytku mierników długości materiałów zaopatrzonych w symbol zatwierdzenia typu według EWG i znak wstępnej weryfikacji według EWG.
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
| W imieniu Rady | |
| Ib FREDERIKSEN | |
| Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. L 202 z 6.9.1971, str. 1.
ZAŁĄCZNIK 1
1.1. Materialne miary długości (mierniki długości materiału) zwane dalej "miernikami długości" są przyrządami zawierającymi wskaźniki podziałki, których odległości są podane w urzędowych jednostkach długości.
1.2. "Długość nominalna" miernika długości jest długością, którą ten miernik jest oznakowany.
1.3. Zasadnicze wskaźniki podziałki są to dwa wskaźniki, których odległość od siebie odpowiada "długości nominalnej" miernika.
1.4. Podziałka miernika długości jest utworzona przez zasadnicze wskaźniki podziałki i inne wskaźniki.
1.5. Miernik długości jest opisany jako:
1.5.1. - miernik krańcowy, kiedy zasadnicze wskaźniki podziałki są utworzone przez dwie powierzchnie,
1.5.2. - miernik liniowy, kiedy zasadnicze wskaźniki podziałki są utworzone przez dwie linie, dwa otwory lub wskaźniki,
1.5.3. - miernik złożony, kiedy jeden z zasadniczych wskaźników podziałki jest powierzchnią, a inny linią, otworem lub wskaźnikiem.
Mierniki długości i ich dodatkowe oprzyrządowanie muszą być wykonywane z materiałów, które są wystarczająco trwałe, stabilne i odporne na wpływy środowiska w warunkach ich normalnego stosowania.
Jakości stosowanych materiałów muszą być następujące:
2.1. Przy normalnym użytkowaniu, w temperaturach różniących się nie więcej niż 8 °C, na plus lub na minus, od temperatury odniesienia, zmiany długości nie są większe niż graniczne błędy dopuszczalne.
2.2. Dla mierników, które mają być stosowane w warunkach wyspecyfikowanej siły pociągowej, 10-procentowe zwiększenie lub zmniejszenie tej siły nie powinno powodować zmiany w długości przekraczającej maksymalny dopuszczalny błąd.
3.1. Mierniki długości i ich dodatkowe oprzyrządowanie muszą być dobrze i w sposób trwały skonstruowane i dokładnie wykończone.
3.2. Pole przekroju poprzecznego mierników długości musi posiadać takie wymiary i kształt, że w normalnych warunkach ich stosowania pozwala to na wykonywanie pomiarów z dokładnością wymaganą dla takiej klasy dokładności, do której dany miernik należy.
3.3. Końcowe powierzchnie krańcowych mierników długości muszą być płaskie. Te końcowe powierzchnie i linie muszą być prostopadłe do wzdłużnej osi miernika.
3.4. Końcowe powierzchnie krańcowych lub złożonych mierników, wykonane z drewna lub innego materiału o takiej samej lub mniejszej niż drewno twardości, muszą być utworzone przez taśmę lub końcówkę, która jest odporna na ścieranie i uderzenie i jest odpowiednio zamocowana do miernika.
3.5. Dodatkowe oprzyrządowanie, takie jak jeden lub więcej zamocowanych na stałe lub ruchomych haków, pierścieni, uchwytów, płytek, sworzni, wypustów, zwijarek lub noniuszy, które upraszczają stosowanie mierników i rozszerzają ich możliwości, są dopuszczalne, pod warunkiem że nie powodują zamieszania. Muszą być one oznaczone i zamocowane na stałe do miernika w taki sposób, że w normalnych warunkach jego stosowania praktycznie nie powodują one zmniejszenia dokładności pomiaru.
3.6. Przymiary wstęgowe powinny być wykonane tak, że kiedy wstęga jest rozciągnięta na płaskiej powierzchni jej krawędzie są praktycznie prostoliniowe i równoległe.
3.7. Przyrządy zwijające mierników taśmowych muszą być wykonane w taki sposób, że nie powodują one żadnego stałego odkształcenia taśmy.
4.1. Podziałka i ocyfrowanie powinny być wyraźne, regularne, nieścieralne i wykonane w sposób pozwalający na pewny, łatwy i jednoznaczny odczyt. Nieocyfrowane znaki podziałki, nieprzekraczające liczby znaków podziałki pomiędzy dwoma sąsiednimi ocyfrowanymi znakami podziałki, mogą wykraczać poza zasadniczy znak podziałki przy końcu przymiaru.
4.2. Wartość odstępów na podziałce musi być w postaci 1 × 10n, 2 × 10n lub 5 × 10n metrów, gdzie potęga "n" jest dodatnią lub ujemną liczbą całkowitą lub zerem.
Musi ona, w większości przypadków, wynosić:
- 1 cm na miernikach o długości nominalnej mniejszej niż lub równej 2 mm,
- 10 cm w przypadku, gdy długość nominalna wynosi powyżej 2 m, a mniej niż 10 m,
- 20 cm w przypadku, gdy długość nominalna wynosi powyżej lub jest równa 10 m, a mniej niż 50 m,
- 50 cm w przypadku, gdy długość nominalna wynosi powyżej lub jest równa 50 m.
Jednakże wartości te mogą być przekroczone dla specyficznych zastosowań podlegających uzasadnieniu w czasie występowania o zatwierdzenie typu i oznaczenie specyficznego zastosowania, dla którego jest on przeznaczony, i powinny być na mierniku.
4.3. W przypadku gdy wskaźniki podziałki są liniami, muszą być one proste, prostopadłe do osi miernika długości i wszystkie muszą być takiej samej grubości, stałej na całej ich długości. Długość linii musi odpowiadać danej jednostce pomiaru. Linie muszą być takie, że utworzą one przejrzystą i jednoznaczną podziałkę, a ich grubość nie spowoduje żadnej niedokładności pomiaru.
4.4. Niektóre odcinki podziałki, szczególnie na końcach, mogą być podzielone na dziesiętne części podwielokrotności odstępów na podziałce przyjęte dla całego miernika. W takim przypadku grubość linii może być mniejsza na powierzchniach o zmniejszonych odstępach podziałki niż na pozostałej części miernika.
4.5. Wskaźniki podziałki mogą być także utworzone w postaci otworów, w przypadku gdy wartość odstępu podziałki wynosi powyżej lub dokładnie 1 centymetr, lub przez inne wskaźniki, w przypadku gdy wartość odstępu podziałki wynosi powyżej lub dokładnie 1 decymetr, pod warunkiem że wskaźniki te zapewnią wystarczająco dokładne odczytywanie i będą uwzględniały klasę dokładności, do której miernik należy.
4.6. Numerowanie może być ciągłe lub powtarzalne. W przypadku odnoszącym się do pozycji 4.4 numerowanie na powierzchniach o zmniejszonym odstępie podziałki może różnić się od tego, które występuje na pozostałej części miernika. Miejsce, rozmiar, kształt, kolor i kontrast numeracji muszą być przystosowane do podziałki i do wskaźników podziałki, do których się odnoszą.
Jakakolwiek jest wartość odstępu podziałki określonej w pozycji 4.2, numerowane wskaźniki podziałki muszą być podane w metrach, w decymetrach, w centymetrach lub w milimetrach bez wskazania odpowiadającego symbolu.
Cyfra numerowanych wskaźników podziałki musi być taka, aby odczyt był jednoznaczny.
W przypadku gdy jednostka numerowania jest inna niż metr, wskaźniki podziałki mogą być oznakowane w metrach. Po cyfrze określającej liczbę metrów musi następować symbol "m".
Dodatkowo, cyfra poprzedzająca liczbę metrów może być powtórzona w taki sam sposób naprzeciw innych podanych wskaźników podziałki pomiarowej.
W przypadku gdy wartość odstępu na podziałce pomiędzy liniami jest w postaci 2 × 10n i nie jest mniejsza niż 2 centymetry, wszystkie wskaźniki podziałki muszą być oznakowane.
4.7. W przypadku gdy miernik posiada więcej niż jedną podziałkę, odstępy podziałki mogą być różne, a oznakowanie może wzrastać w tym samym kierunku lub w kierunku przeciwnym.
5.1. Długość nominalna przymiarów powinna wynosić: 0,5, 1, 1,5, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 m lub wielokrotność 5 m.
5.2. Jednakże inne wartości mogą być zaaprobowane dla specjalnych zastosowań, pod warunkiem że potrzeba stosowania miernika o takiej nominalnej długości jest uzasadniona w czasie wymaganym dla zatwierdzenia typu oraz że specjalne zastosowanie, dla którego jest on przeznaczony, jest oznakowane na mierniku.
5.3. Niektóre nominalne długości wymienione w akapicie 5.1 nie mogą być stosowane dla środków określonych w ust. 9.4.2.
6.1. Następujące napisy muszą znajdować się na miernikach o długości:
6.1.1. Napisy obowiązkowe we wszystkich przypadkach:
6.1.1.1. długość nominalna;
6.1.1.2. znak identyfikacyjny producenta lub jego nazwa handlowa;
6.1.1.3. wskazanie klasy dokładności: I, II lub III;
6.1.1.4. oznakowanie zatwierdzenia typu według EWG;
6.1.2. Napisy obowiązkowe w pewnych przypadkach:
6.1.2.1. temperatura odniesienia, w przypadku gdy jest ona inna niż 20 °C;
6.1.2.2. siła pociągowa;
6.1.2.3. specyficzne zastosowanie, dla których miernik jest przeznaczony, w przypadkach przewidywanych w pkt 4.2 i 5.2.
6.2. Długość nominalna, naprężenie i temperatura muszą być wyrażone w jednostkach pomiarowych, zatwierdzonych przez dyrektywę Rady z dnia 18 października 1971 r.(2) dotyczącą zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do jednostek pomiarowych lub w jednej z ich dziesiętnych wielokrotności lub podwielokrotności i następującym po nich odpowiednim symbolu urzędowym.
6.3. Wszystkie te oznaczenia powinny być widoczne i czytelne od początku przymiaru i w dalszej jego części.
Jednakże w porozumieniu z odnośnymi władzami państwowymi, niektóre oznaczenia mogą znajdować się na integralnych częściach przyrządu. W takim przypadku decyzja zatwierdzenia typu EWG powinna określać miejsce, gdzie niniejsze oznaczenia mają być umieszczone.
Ponadto tam, gdzie szerokość przymiaru nie umożliwia czytelnego umieszczenia znaku zatwierdzenia typu EWG, znak ten może występować, nie zważając na rozporządzenia punktu 3.1 załącznika I do dyrektywy Rady z dnia 26 lipca 1971 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do wspólnych przepisów dotyczących przyrządów pomiarowych oraz metod kontroli metrologicznej, oraz w zgodności z pkt 3.5 niniejszego załącznika, w postaci następujących znaków, rozmieszczonych w kolejności:
- stylizowana litera ε,
- litera (litery) wyróżniające państwo członkowskie, które przyznaje zatwierdzenie typu EWG,
- ostatnie dwie cyfry roku przyznania zatwierdzenia typu EWG,
- numer odniesienia zatwierdzenia typu EWG, (np. ε F 75 5345).
6.4. Na wyłączną odpowiedzialność producenta może być podany współczynnik liniowej rozszerzalności termicznej materiału, z którego miernik jest wykonany, w postaci: α = .........
6.5. Dodatkowo mierniki mogą być zaopatrzone w inne szczegóły natury niemetrologicznej, przewidziane w rozporządzeniu lub zatwierdzone przez właściwe władze państwowe.
6.6. Jeśli napisy nie występują w formie kodowanej, muszą być one wyrażone w językach urzędowych Państw Członkowskich, dla których są przeznaczone.
6.7. Napisy reklamujące mogą występować na miernikach długości, pod warunkiem że ich umiejscowienie spełnia wymagania ustanowione w pkt 6.8.
6.8. Napisy, włączając napisy reklamujące, muszą być rozmieszczone tak, że w żaden sposób nie przeszkadzają podczas używania przyrządu jako miernika. Obowiązkowe napisy, z wyjątkiem znaku zatwierdzenia typu według EWG, oraz umiejscowienie napisów reklamujących muszą występować na modelu, który jest przedmiotem zatwierdzenia typu według EWG.
Przymiary zdefiniowane w niniejszej dyrektywie dzielą się na trzy klasy, oznaczone I, II i III, zgodnie z ich stopniem dokładności.
7.1. Błąd graniczny dopuszczalny dodatni lub ujemny
Podczas legalizacji pierwotnej EWG przymiarów błąd graniczny dopuszczalny, dodatni lub ujemny:
a) długości nominalnej, lub
b) na odległości pomiędzy jakimikolwiek dwoma nie następującymi po sobie wskazami podziałki,
powinien być wyrażony w milimetrach, jako funkcja długości za pomocą wzoru w postaci (a + bL), gdzie:
- L jest wartością długości, zaokrągloną w górę do całkowitej liczby metrów,
- a oraz b są współczynnikami ustalonymi dla każdej klasy dokładności zgodnie z następującą tabelą:
| Klasa dokładności | a | b |
| I | 0,1 | 0,1 |
| II | 0,3 | 0,2 |
| III | 0,6 | 0,4 |
7.2.
7.2.1. Błąd graniczny dopuszczalny, dodatni lub ujemny, na długości i przedziałów nieprzekraczających 1 cm, jest ustalony dla każdej klasy dokładności zgodnie z następującą tabelą:
| Długość odcinka podziałki i | Błąd graniczny dopuszczalny (w mm) dla klasy dokładności | ||
| I | II | III | |
| i ≤ Ü 1 mm | 0,1 | 0,2 | 0,3 |
| 1 mm < i ≤ Ü 1 cm | 0,2 | 0,4 | 0,6 |
W przypadku, gdy długości odcinków podziałki przekraczają 1 cm, graniczny błąd dopuszczalny powinien być wyrażony jako funkcja długości odcinka podziałki za pomocą wzoru (a + bL) mm, gdzie wartości współczynników a oraz b są równe podanym w pkt 7.1, a L jest długością zaokrągloną do następnego całkowitego metra.
7.2.2. Dopuszczalna różnica długości odcinków podziałki i dwóch następujących po sobie odcinków nieprzekraczających 1 cm jest ustalona dla każdej klasy dokładności zgodnie z następującą tabelą:
| Długość odcinka podziałki i | Różnica graniczna dopuszczalna (w mm) dla klasy dokładności | ||
| I | II | III | |
| i ≤ Ü 1 mm | 0,1 | 0,2 | 0,3 |
| 1 mm < i ≤ Ü 1 cm | 0,2 | 0,4 | 0,6 |
W przypadku gdy długości odcinków przekraczają 1 cm, różnica graniczna dopuszczalna długości dwóch następujących po sobie odcinków powinna być wyrażona jako funkcja długości odcinka podziałki za pomocą wzoru (a + bL) mm, tak jak to zdefiniowano w pkt 7.2.1.
7.3. Dla przymiaru końcowego lub mieszanego błąd graniczny dopuszczalny, dodatni lub ujemny, na długości odcinka końcowego ograniczonego przez powierzchnię czołową, powinien być powiększony o:
- 0,1 mm dla przymiarów klasy I,
- 0,2 mm dla przymiarów klasy II,
- 0,3 mm dla przymiarów klasy III.
Ponadto, postanowienia punktów 7.1 oraz 7.2.2 nie mają zastosowania w przypadku:
- gdy jeden z nienastępujących po sobie znaków podziałki, jak to omówiono w punkcie 7.1 lit. b), jest utworzony przez powierzchnię, oraz
- gdy jeden z dwóch następujących po sobie odcinków podziałki, jak to omówiono w pkt 7.2.2, jest końcowym odcinkiem ograniczonym przez powierzchnię.
7.4. Błąd graniczny dopuszczalny dla przymiarów będących w użytkowaniu jest równy podwójnemu błędowi granicznemu dopuszczalnemu dla legalizacji pierwotnej EWG.
7.5. Maksymalnie dopuszczalne błędy powinny być określane w następujących warunkach odniesienia:
7.5.1. Temperatura odniesienia powinna wynosić 20 °C. Jednakże dla pewnych mierników wymienionych poniżej w pozycji 9 inna temperatura odniesienia może być wyjątkowo przyjęta.
7.5.2. Mierniki długości, dla których siła pociągowa jest oznaczona poniżej w pozycji 9, powinny przejść testy sprawdzające, przeprowadzone na całej sprawdzanej długości, w praktyce bez tarcia, na poziomej płaszczyźnie i pod wpływem siły pociągowej oznakowanej na mierniku.
8.1. W celu stworzenia możliwości naniesienia znaku legalizacji pierwotnej EWG musi być przewidziane miejsce na początku przymiaru lub na urządzeniu dodatkowym.
8.2. Znaki muszą być naniesione zgodnie z przepisami ppkt 3.1 załącznika II do dyrektywy Rady 71/316/EWG z dnia 26 lipca 1971 roku, z ostatnimi zmianami wprowadzonymi przez dyrektywę Rady 83/575/EWG z dnia 25 października 1983 roku.
8.3. Jako odstępstwo od ppkt 3.1, znak legalizacji pierwotnej EWG może składać się z małej litery "e" zawartej w sześciokącie, gdzie litera "e" w swojej górnej części zawiera dużą literę lub litery identyfikujące państwo członkowskie, w którym ma miejsce legalizacja pierwotna EWG, a w swojej dolnej części zawiera rok legalizacji. Przykład znaku jest pokazany w pkt 12.
8.4. Wybór takiego lub innego wzoru znaku pozostawia się do uznania przez departament odpowiadający za legalizację pierwotną EWG.
9.1. Końcowe, kreskowe lub mieszane przymiary wstęgowe wykonane z włókna szklanego i plastiku
Długość nominalna zawarta między 0,5 i 100 m.
Siła obciążenia, około 20 N, powinna być podana na przymiarze.
Swobodne powierzchnie czołowe przymiarów końcowych i mieszanych powinny być zaopatrzone w jarzmo lub skuwkę odporne na zużycie.
Przymiary te powinny należeć do I, II lub III klasy dokładności.
9.2. Jednoczęściowe przymiary sztywne lub półsztywne, z metalu lub innego materiału
Długość nominalna zawarta między 0,5 i 5 m.
Temperatura odniesienia może, w pewnych przypadkach, być różna od 20 °C.
Przymiary te obejmują także przymiary używane do pomiaru poziomu cieczy.
Zakończenie sztywnego przymiaru do pomiaru poziomu cieczy powinno być zaopatrzone w grubszy koniec lub końcówkę, odporne na uderzenie i zużycie. Nie powinny one powodować iskrzenia przy uderzeniu.
Przymiary te powinny należeć do I lub II klasy dokładności.
9.3. Mierniki składane wykonane z metalu lub innego materiału.
Długość nominalna pomiędzy 0,5 do 5 metrów.
Części powinny posiadać równe długości pomiędzy połączeniami.
Ich połączenia oraz ich ustawienie w linii, w pozycji rozłożonej, powinny być zapewnione poprzez skuteczny przyrząd tak skonstruowany, że nie powoduje dodatkowego błędu na złączu przekraczającym 0,3 mm dla mierników o klasie dokładności I i II oraz 0,5 mm dla mierników o klasie dokładności III.
Mierniki te powinny należeć do I, II lub III klasy dokładności.
9.4. Stalowe przymiary wstęgowe
9.4.1. Przymiary końcowe kreskowe lub mieszane na nawijaku.
Długość nominalna zawarta między 0,5 i 10 m; wstęgi przymiarów, o długości pomiędzy 5 i 10 m, powinny posiadać łukowy przekrój poprzeczny.
Przymiary te mogą znajdować się w obudowie, której jeden z wymiarów może być zawarty w części przeznaczonej do pomiarów, w szczególności do pomiarów wymiarów wewnętrznych; swobodny koniec tych przymiarów powinien być zaopatrzony w zamocowany na stałe lub przesuwny zaczep albo języczek.
Przymiary te powinny należeć do I lub II klasy dokładności.
9.4.2. Przymiary końcowe lub kreskowe, przeznaczone do pomiarów długości większej niż długość nominalna przymiaru.
Długość nominalna: 5, 10, 20, 50, 100 lub 200 m.
Siła obciążenia, około 50 N, powinna być podana na przymiarze.
Przymiary te powinny być wyposażone na obu końcach w uchwyty lub pierścienie.
W przypadku gdy uchwyty są zawarte w długości nominalnej, powinny być skonstruowane w taki sposób, aby ich połączenie nie powodowało pogorszenia dokładności pomiaru.
Przymiary te powinny należeć do I lub II klasy dokładności.
9.4.3. Przymiary kreskowe lub mieszane na nawijaku nie przeznaczone do pomiaru długości większych niż długość nominalna.
Długość nominalna zawarta między 5 i 200 m.
Temperatura odniesienia może w pewnych przypadkach być różna od 20 °C.
Siła obciążenia, około 50 N, powinna być podana na przymiarze.
Swobodny koniec powinien być zaopatrzony w uchwyt, pierścień lub zaczep, które nie powinny być włączone do długości nominalnej.
Przymiary te powinny należeć do I lub II klasy dokładności.
9.5. Przymiary wstęgowe mieszane wykonane z metalu, z obciążnikami, używane do pomiaru poziomu cieczy
Długość nominalna zawarta między 5 i 50 m.
Temperatura odniesienia może w pewnych przypadkach być różna od 20 °C.
Siła obciążenia, wystarczająca do prawidłowego naprężenia wstęgi, musi być podana na przymiarze.
Siła obciążenia powinna być wywierana na przymiar za pomocą obciążnika, który musi posiadać oznaczenie swojej masy.
Główny wskaz podziałki, stanowiący początek podziałki, powinien być utworzony przez podstawę obciążnika o odpowiednim kształcie, wykonanego z materiału niepodatnego na wytworzenie iskry przy uderzeniu.
Obciążnik powinien być przymocowany do wstęgi na stałe lub z możliwością odłączenia, w taki sposób, aby nie powodowało to pogorszenia dokładności pomiaru.
Wstęga na całej długości powinna mieć podziałkę o wartości działki elementarnej 1 milimetra, przedłużoną na płaską powierzchnię obciążnika.
Drugi koniec przymiaru może być wyposażony w nawijak.
Przymiary te powinny należeć do I lub II klasy dokładności.
Błąd graniczny dopuszczalny przyrządu w pozycji użytkowania z obciążnikiem nie powinien nigdy być mniejszy niż 0,6 mm.
10. Zatwierdzenie typu EWG i legalizacja pierwotna EWG
Zatwierdzenie typu EWG i legalizacja pierwotna EWG materialnych miar długości powinny być przeprowadzane zgodnie z procedurami przedstawionymi w dyrektywie 71/316/EWG.
10.1. Badanie związane z zatwierdzeniem typu EWG
Poza analizą dokumentów, badanie powinno składać się ze sprawdzenia mającego na celu zapewnienie, że dostarczony wzór spełnia wymagania pkt 2, 3, 4, 5, 6 (oprócz ppkt 6.4), 7, 8 i 9.
10.2. Sprawdzenia przy legalizacji pierwotnej EWG
10.2.1. Sprawdzenia przy legalizacji pierwotnej EWG powinny być przeprowadzone dla wszystkich dostarczonych przymiarów albo dla partii przymiarów zgodnie z p.11.
10.2.2. Sprawdzenia przy legalizacji pierwotnej EWG powinny składać się z oględzin zewnętrznych przymiaru w celu zapewnienia jego zgodności z zatwierdzonym typem; dotyczy to w szczególności postanowień wymienionych w ppkt 3.6, 4.1 oraz 4.3.
10.2.3. Powinno się także sprawdzić, czy przymiar jest zgodny z wymaganiami dotyczącymi błędów granicznych dopuszczalnych dla długości nominalnej, z należnym uwzględnieniem, tam gdzie jest to właściwe, postanowień ppkt 9.5.
10.2.4. Dodatkowo, w pięciu różnych, przypadkowo rozmieszczonych punktach na przymiarze, powinno być wykonane sprawdzenie:
- odległości pomiędzy dwoma, nienastępującymi po sobie, znakami podziałki,
- długości przedziału,
- różnicy pomiędzy długością dwóch następujących po sobie przedziałów,
w celu sprawdzenia ich zgodności z postanowieniami ppkt 7.1 lit. b), ppkt 7.2.1 i 7.2.2, z uwzględnieniem, tam gdzie jest to właściwe, postanowień ppkt 7.3 i 9.3.
Tam, gdzie wyniki sprawdzenia to uzasadniają, kompetentny departament może zmniejszyć lub zwiększyć ilość sprawdzeń.
10.2.5. Wszystkie wyżej wymienione sprawdzenia powinny być przeprowadzone w warunkach odniesienia wymienionych w ppkt 7.5.
11. Kontrola statystyczna stosowana jako kontrola przy legalizacji pierwotnej EWG
Jeśli przymiary są produkowane seryjnie, a osoba odpowiedzialna za dostarczenie ich do legalizacji pierwotnej EWG oświadcza, że zostały już one poddane odpowiedniej kontroli, na jej żądanie przedstawione partie powinny przejść kontrolę statystyczną właściwości w następujących warunkach:
11.1. Postanowienia ogólne
11.1.1. Partia
Partie składają się z przymiarów, które:
- są tego samego typu,
- należą do tej samej klasy dokładności,
- są produkowane w tym samym procesie.
Rozmiar partii jest liczbą przymiarów, jaką ta partia zawiera. Maksymalny rozmiar partii, dla celu legalizacji pierwotnej EWG, wynosi 10.000 sztuk.
11.1.2. Próbka
Próbka jest utworzona z przymiarów wybranych przypadkowo z partii. Ilość przymiarów w próbce jest określona rozmiarem próbki.
11.1.3. Kontrola statystyczna poprzez badanie właściwości
Kontrola statystyczna poprzez badanie właściwości jest kontrolą, w której przymiary w próbce są sklasyfikowane jako wadliwe lub niewadliwe, zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy.
11.1.4. Graniczny poziom jakości (LQ 5)
Graniczny poziom jakości jest poziomem jakości partii przedstawionej do badania, który odpowiada w planie pobierania próbek 5 % prawdopodobieństwu akceptacji.
11.1.5. Możliwy do zaakceptowania poziom jakości (SQL)
Standardowy poziom jakości jest poziomem jakości partii przedstawionej do badania, który odpowiada w planie pobierania próbek 95 % prawdopodobieństwu akceptacji.
11.1.6. Liczba akceptowania
W kontroli statystycznej przez badanie właściwości liczba akceptowania jest największą liczbą wadliwych przymiarów znalezionych w kontrolowanej próbce, która - jeśli zostanie osiągnięta - powoduje jeszcze akceptację testowanej partii.
11.1.7. Liczba odrzucenia
W kontroli statystycznej przez badanie właściwości liczba odrzucenia jest liczbą wadliwych przymiarów znalezionych w kontrolowanej próbce, która - jeśli zostanie przekroczona - powoduje odrzucenie testowanej partii.
11.1.8. Plan pojedynczego pobierania próbek
Liczba indywidualnych przymiarów poddawanych kontroli musi być równa rozmiarowi próbki, jaką określa plan. Jeśli liczba wadliwych przymiarów znaleziona w próbce jest mniejsza lub równa liczbie akceptowania, partia musi być zaakceptowana. Jeśli liczba wadliwych przymiarów znaleziona w próbce jest większa lub równa liczbie odrzucenia, partia musi być odrzucona.
11.1.9. Plan podwójnego pobierania próbek
Liczba indywidualnych przymiarów poddanych kontroli musi być równa rozmiarowi pierwszej próbki, jak zostało to określone w planie. Jeśli liczba wadliwych przymiarów znalezionych w pierwszej próbce jest mniejsza lub równa pierwszej liczbie akceptowania, partia musi być zaakceptowana. Jeśli liczba wadliwych przymiarów znaleziona w pierwszej próbce jest równa lub większa od pierwszej liczby odrzucenia, partia musi być odrzucona. Jeśli liczba wadliwych przymiarów znalezionych w pierwszej próbce wypada pomiędzy pierwszą liczbą akceptowania a pierwszą liczbą odrzucenia, musi być poddana kontroli druga próbka, której rozmiar jest określony w planie. Liczby wadliwych przymiarów znalezionych w pierwszej i drugiej próbce muszą być do siebie dodane. W przypadku, gdy całkowita liczba wadliwych przymiarów jest mniejsza lub równa drugiej liczbie akceptowania, partia musi być zaakceptowana. Jeśli całkowita liczba wadliwych przymiarów jest większa lub równa drugiej liczbie odrzucenia, partia musi być odrzucona.
11.2. Procedury kontroli
Pozostawiając wybór odpowiedzialnej jednostce, musi być zastosowana jedna z dwóch opisanych poniżej metod.
Pierwsza metoda, zwana dalej metodą "A", wykorzystuje schemat pojedynczego poddania badaniom, podczas gdy druga metoda "B" wykorzystuje schemat wielokrotnego poddania badaniom. Kontrola polega na zliczeniu liczby wadliwych przymiarów w pobranej próbce.
11.2.1. Jeśli wybrano metodę "A", jednostka odpowiedzialna stosuje do akceptacji lub odrzucenia przedstawionej partii plan pobierania próbek z następującymi wartościami charakterystycznymi:
- standardowy poziom jakości (SQL) - pomiędzy 0,40 a 0,90 %,
- graniczny poziom jakości (LQ 5) - pomiędzy 4,0 a 6, 5 %.
Przykłady planów pobierania próbek:
Plan pojedynczego pobierania próbek
| Rozmiar próbki | Liczba akceptowania | Liczba odrzucenia | LQ5 | SQL | |
| a | 80 | 1 | 2 | 5,8 | 0,44 |
| b | 125 | 2 | 3 | 5,0 | 0,65 |
Plan podwójnego pobierania próbek
| Rozmiar próbki | Całkowity rozmiar | Liczba akceptowania | Liczba odrzucenia | LQ5 | SQL | ||
| a | Pierwsza próbka | 50 | 50 | 0 | 2 | 5,8 | 0,44 |
| Druga próbka | 50 | 100 | 1 | 2 | |||
| b | Pierwsza próbka | 80 | 80 | 0 | 3 | 5,0 | 0,65 |
| Druga próbka | 80 | 160 | 3 | 4 | |||
Jeśli partia jest odrzucona, jednostka odpowiedzialna przeprowadza 100 % kontrolę tej partii lub podejmuje niezbędne środki ostrożności, aby zapobiec przekazaniu do handlu odrzuconej partii.
11.2.2. Jeśli jest użyta metoda "B", jednostka odpowiedzialna stosuje do akceptacji lub odrzucenia przedstawionej partii plany pobierania próbek zgodne z następującą tabelą:
Plany pobierania próbek
| Rodzaj przedstawienia do badania | Rozmiar | Liczba akceptowania | Liczba odrzucenia |
| 1 | 70 | 0 | 1 |
| 2 | 85 | 0 | 1 |
| 3 | 105 | 0 | 1 |
| 4 | 120 | 0 | 1 |
Po zaakceptowaniu danej partii przedstawiona do badania następna partia powinna być przedmiotem kontroli występującej pod numerem 1 w kolumnie rodzaju przedstawienia do badania.
Po odrzuceniu danej partii jednostka odpowiedzialna podejmuje niezbędne środki ostrożności, aby zapobiec przekazaniu do handlu partii odrzuconej, a osoba odpowiedzialna za przedstawienie przymiarów do legalizacji pierwotnej EWG może przedstawić do badania albo tę samą partię, albo inną. Następnie partia poddawana jest kontroli o numerze o jeden większym niż poprzednio wybrany numer w kolumnie rodzaju przedstawienia do badania. Jednakże, jeśli partia nie jest zaakceptowana po kontroli występującej pod numerem 4 w kolumnie rodzaju przedstawienia do badania, jednostka odpowiedzialna musi przeprowadzić 100 % kontrolę partii.
11.3. Konsekwencje częstego odrzucania partii
W przypadku powtarzającego się odrzucania partii, jednostka odpowiedzialna może zawiesić kontrolę statystyczną. Jeśli nie zostanie stwierdzona poprawa poziomu jakości, po niezwłocznym zwróceniu uwagi na występujące wady posiadaczowi zatwierdzenia typu EWG, może zostać rozpoczęta procedura cofnięcia zatwierdzenia typu EWG, zgodnie z art. 7 dyrektywy 71/316/EWG.
12. Przykład znaku legalizacji pierwotnej EWG, opisanego w punkcie 8.3.
______
(1) Dz.U. L 243 z 29.10.1971, str. 29.
-zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 78/629/EWG z dnia 19 czerwca 1978 r. (Dz.U.UE.L.78.206.8) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 czerwca 1978 r.
- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 85/146/EWG z dnia 31 stycznia 1985 r. (Dz.U.UE.L.85.54.29) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 4 lutego 1985 r.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.