Rozporządzenie 1192/69 w sprawie wspólnych zasad normalizujących rachunkowość przedsiębiorstw kolejowych
Dz.U.UE.L.1969.156.8
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE RADY (EWG) NR 1192/69
z dnia 26 czerwca 1969 r.
w sprawie wspólnych zasad normalizujących rachunkowość przedsiębiorstw kolejowych *
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 75 i 94,
uwzględniając decyzję Rady z dnia 13 maja 1965 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów wpływających na konkurencję w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej (1),
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Zgromadzenia (2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (3),
jednym z celów wspólnej polityki transportowej jest zniesienie różnic występujących na skutek nakładania na przedsiębiorstwa kolejowe, bądź to obciążeń finansowych, bądź przyznawania im korzyści, które w konsekwencji mogą powodować znaczne zniekształcenia warunków konkurencji;
aby osiągnąć ten cel, należy podjąć takie działania, które zapewnią zniesienie efektów tych obciążeń lub korzyści finansowych, uwzględniając osiągnięcie równowagi w traktowaniu wszystkich gałęzi transportu; dla określonych kategorii tych obciążeń i korzyści finansowych, takie działanie może polegać na ich wcześniejszym zniesieniu; ze względu na inne kategorie działanie takie musi być prowadzone jako część procesu normalizacji rachunkowości przedsiębiorstw kolejowych, cechą takiej normalizacji jest rekompensata finansowa efektów wywołanych przez te obciążenia lub korzyści finansowe;
ostateczne uzgodnienie stanowiska w odniesieniu do poszczególnych kategorii obciążeń lub korzyści finansowych mających podlegać normalizacji będzie musiało być dokonane w połączeniu ze stopniową harmonizacją zasad dotyczących finansowych stosunków między przedsiębiorstwami kolejowymi a państwami, stosownie do art. 8 decyzji Rady z dnia 13 maja 1965 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów wpływających na konkurencję w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej; dla tych kategorii obciążeń lub korzyści, właściwe jest, do czasu przyjęcia ostatecznego uzgodnienia, pozostawienie każdemu z państw prawa decydowania w każdym poszczególnym przypadku, czy normalizacja ma mieć miejsce; po podjęciu decyzji o normalizacji, powinno być ono prowadzone zgodnie ze wspólnymi regułami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, w szczególności w zakresie metod dotyczących obliczania rekompensat finansowych;
przed podjęciem jakichkolwiek kroków zmierzających do normalizacji zasad rachunkowości aby wypłacić rekompensaty będące wynikiem tej normalizacji, konieczne jest określenie obciążeń lub korzyści finansowych występujących w przedsiębiorstwach kolejowych poprzez porównanie ich sytuacji z tą, jaka miałyby miejsce w przypadku, gdyby działały na takich samych warunkach jak inne przedsiębiorstwa transportowe;
w celu dokonania takiego określenia należy zdefiniować przypadki, w których normalizacja byłaby przeprowadzona; wszystkie takie przypadki w Państwach Członkowskich musiałyby być objęte, z wyłączeniem, z jednej strony, zobowiązania z tytułu wykonywania usług publicznych, rozumianego zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej (4), a z drugiej strony różnic w infrastrukturze i obciążeniach podatkowych zgodnych z zasadami regulującymi trzy gałęzie transportu, które będą zniesione na podstawie środków zaproponowanych z uwzględnieniem obciążenia infrastruktury i w połączeniu z dostosowaniem ogólnego i specjalnego systemu podatkowego stosowanego w transporcie;
każdy przypadek normalizacja ma swoje własne odróżniające go cechy, właściwe jest zdefiniowanie zasięgu każdego z tych przypadków i ustanowienie zasad obliczania do określenia bądź to obciążeń, bądź korzyści finansowych w przedsiębiorstwach kolejowych;
w celu określenia kwoty tych obciążeń czy korzyści konieczne jest porównanie systemu stosowanego w przedsiębiorstwach kolejowych ze stosowanym w przypadku prywatnych przedsiębiorstw transportowych świadczących usługi w innych sektorach transportu;
obciążenia finansowe ponoszone przez przedsiębiorstwa kolejowe są zazwyczaj większe niż ich korzyści oraz dodatkowo, takie przedsiębiorstwa mogą łatwo dostarczyć dane dotyczące rachunkowości potrzebne do określenia kwoty tych obciążeń i korzyści; dlatego należy pozostawić inicjatywę w tej kwestii tym przedsiębiorstwom, pozostawiając właściwym władzom Państw Członkowskich sprawdzenie, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, i przed ustaleniem kwoty rekompensaty, danych liczbowych przedstawionych przez przedsiębiorstwo w jego wniosku; pożądane jest określenie terminu, w jakim władze te muszą wydać decyzję;
wypłata rekompensaty jest połączona ze sporządzaniem budżetów, zarówno państwa czy właściwych władz, jak i przedsiębiorstw kolejowych, należy ustanowić przepisy szczególne określające zasady płatności na podstawie szacunków i ustalenie salda należnego;
w celu osiągnięcia jasności i by szeroko rozpowszechnić zasady normalizacji rachunkowości, pożądane jest przedstawienie kwoty rekompensat udzielonych w wyniku normalizacji rachunkowości w tabeli załączanej do rocznego bilansu przedsiębiorstw kolejowych;
pożądane jest zapewnienie dostępności odpowiednich środków finansowych Państw Członkowskich dla przedsiębiorstw transportowych w celu umożliwienia tym drugim składania zażaleń dotyczących ich interesów w przypadku indywidualnych decyzji podejmowanych przez Państwa Członkowskie podczas wykonywania niniejszego rozporządzenia;
Komisja musi otrzymywać od Państw Członkowskich wszystkie istotne informacje dotyczące wykonywania niniejszego rozporządzenia;
ponieważ rekompensaty wypłacone stosownie do niniejszego rozporządzenia przyznawane są przez Państwa Członkowskie zgodnie ze wspólnymi regułami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu, takie rekompensaty powinny być zwolnione od wstępnej procedury przygotowawczej ustanowionej w art. 93 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą;
realizacja wspólnej polityki transportowej wymaga natychmiastowego zastosowania przepisów niniejszego rozporządzenia w sześciu krajowych przedsiębiorstwach kolejowych; z powodu stanowiska zajmowanego przez inne przedsiębiorstwa kolejowe, uwzględniając w szczególności warunki konkurencji w sektorze transportu, oraz z powodu konieczności stopniowej realizacji wspomnianej wcześniej wspólnej polityki transportowej badanie warunków rozszerzenia stosowania niniejszego rozporządzenia na inne przedsiębiorstwa kolejowe może być odłożone na kilka lat;
proces normalizacji nie zwalnia Państw Członkowskich z odpowiedzialności za likwidowanie, tak daleko jak to możliwe, przyczyn istniejących różnic; ponadto nie wolno im poprzez takie działania powodować pogorszenia, w sensie prawnym lub faktycznym, sytuacji pracowników kolei lub hamować czy opóźniać poprawę ich warunków życia i pracy,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: