Rozporządzenie delegowane 528/2014 uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących ryzyka związanego z opcjami innego niż ryzyko delta w ramach standardowego podejścia do ryzyka rynkowego

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2014.148.29

Akt obowiązujący

Wersja od: 2 czerwca 2016 r.

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 528/2014

z dnia 12 marca 2014 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących ryzyka związanego z opcjami innego niż ryzyko delta w ramach standardowego podejścia do ryzyka rynkowego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 ¹ , w szczególności jego art. 329 ust. 3 akapit trzeci, art. 352 ust. 6 akapit trzeci i art. 358 ust. 4 akapit trzeci,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W świetle zawartego w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 upoważnienia do opracowania zakresu metod w celu uwzględniania w wymogach instytucji w zakresie funduszy własnych pozostałych rodzajów ryzyka - innych niż ryzyko delta, "w sposób proporcjonalny do skali i złożoności działań instytucji w obszarze opcji i warrantów", należy opracować podejścia o różnym poziomie złożoności i wrażliwości na ryzyko, które mogą być odpowiednie dla różnych rodzajów instytucji. Należy zatem przewidzieć następujące trzy rodzaje podejścia, o rosnącym stopniu złożoności, w celu pomiaru ryzyka opcji i warrantów innego niż ryzyko delta:

(i) metodę uproszczoną;

(ii) metodę delta plus; oraz

(iii) metodę opierającą się na scenariuszu. Te oparte na trzech metodach ramy w dużej mierze wdrażają ramy Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego (BCBS) dotyczące ryzyka innego niż ryzyko delta, z niezbędnymi zmianami uwzględniającymi rozporządzenie (UE) nr 575/2013. Dodatkową korzyścią w przypadku tego rozwiązania jest zapewnienie spójności między przepisami unijnymi, a uzgodnionymi na arenie międzynarodowej minimalnymi normami.

(2) Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia instytucjom stosującym podejście delta plus możliwości traktowania opcji cechujących się brakiem ciągłości w sposób w większym stopniu uwzględniający kwestię ich wrażliwości na ryzyko, instytucje powinny mieć możliwość łączenia przedstawionych metod pomiaru ryzyka związanego z opcjami i warrantami po spełnieniu określonych warunków nie tylko w ramach grup, ale również w ramach odrębnych podmiotów prawnych. Aby uniknąć możliwości wybiórczego stosowania poszczególnych metod przez instytucje w celu ograniczenia do minimum wymogów w zakresie funduszy własnych mających do nich zastosowanie, łączenie różnych metod na zasadzie indywidualnej powinno być jednak dopuszczalne wyłącznie pod warunkiem, że dane instytucje określą zakres stosowania każdej metody zanim zaczną z niej korzystać, aby zapewnić jej spójne stosowanie w długim okresie.

(3) Ryzyko związane z opcjami i warrantami inne niż ryzyko delta może obejmować, ale nie ogranicza się do, ryzyka wynikającego ze zmian współczynnika gamma danego instrumentu, określanego jako "ryzyko gamma" lub "ryzyko wypukłości", opisanego w art. 4 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, ryzyka wynikającego ze zmian jego współczynnika vega, określanego jako "ryzyko vega" lub "ryzyko zmienności", opisanego w art. 4 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia, ryzyka wynikającego ze zmian stóp procentowych, określanego jako "ryzyko stopy procentowej" lub "ryzyko rho", przypadków nieliniowego charakteru, które nie mogą być ujęte w ramach ryzyka gamma, oraz ryzyka założonych korelacji między opcjami lub warrantami koszykowymi. Spośród wymienionych rodzajów ryzyka jedynie ryzyko gamma i vega jest dostatecznie istotne, aby uzasadnić zastosowanie wymogów w zakresie funduszy własnych, nawet w odniesieniu do instytucji o bardziej złożonej strukturze, dlatego też tylko te rodzaje ryzyka powinny zostać uwzględnione w obliczeniach wymogów w zakresie funduszy własnych. Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 zobowiązuje instytucje do uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwych organów na stosowanie modelu wewnętrznego do obliczania współczynnika delta. Stosowanie metod dotyczących ryzyka związanego z opcjami innego niż ryzyko delta ma być monitorowane i oceniane w ramach przeglądu nadzorczego i procedury oceny instytucji przewidzianych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE ² . Ponadto większa złożoność metody opierającej się na scenariuszu wymaga ściślejszego monitorowania przez właściwe organy, a w związku z tym jej stosowanie przez instytucje powinno podlegać określonym warunkom stosowania, zarówno przed jej pierwszym zastosowaniem, jak i na bieżąco.

(4) Z uwagi na fakt, że przepisy art. 330 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 dotyczącego postępowania ze swapami stałych stóp procentowych przechodzących w zmienne stopy procentowe stosuje się wyłącznie "do celów związanych z ryzykiem stopy procentowej", przepisy te nie powinny być brane pod uwagę w przypadku niektórych instrumentów finansowych, takich jak opcje swapowe.

(5) Przepisy zawarte w niniejszym rozporządzeniu są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ dotyczą pomiaru ryzyka opcji i warrantów związanego z różnymi instrumentami bazowymi innego niż ryzyko delta. Aby zapewnić spójność między tymi przepisami, które powinny wejść w życie w tym samym czasie, oraz aby ułatwić całościowy wgląd w te przepisy i łatwy dostęp do nich osobom podlegającym tym obowiązkom, wskazane jest włączenie do jednego rozporządzenia wszystkich wymaganych na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 regulacyjnych standardów technicznych dotyczących tej kwestii.

(6) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(7) Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 ³ ,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

Ustalenie wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z opcjami i warrantami innego niż ryzyko delta

1. Instytucje obliczają swoje wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego związanego z opcjami i warrantami innego niż ryzyko delta zgodnie z art. 329 ust. 3, art. 352 ust. 6 i art. 358 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, stosując jedną z następujących metod:

a) metodę uproszczoną opisaną w art. 2 i 3 niniejszego rozporządzenia;

b) metodę delta plus opisaną w art. 4, 5 i 6 niniejszego rozporządzenia;

c) metodę opierającą się na scenariuszu opisaną w art. 7, 8 i 9 niniejszego rozporządzenia.

2. Obliczając wymogi w zakresie funduszy własnych na zasadzie skonsolidowanej instytucje mogą łączyć stosowanie różnych metod. Na zasadzie indywidualnej instytucje mogą łączyć jedynie metodę opierającą się na scenariuszu i metodę delta plus, o ile warunki określone w art. 4-9 zostały spełnione.

3. Do celów dokonywania obliczeń, o których mowa w ust. 1, instytucje podejmują następujące działania:

a) rozkładają koszyki opcji i warrantów na ich elementy bazowe;

b) rozkładają górne i dolne limity lub inne opcje, które dotyczą stóp procentowych obowiązujących w różnych okresach, w łańcuch niezależnych opcji dotyczących różnych okresów (górne i dolne limity);

c) przekształcają opcje lub warranty na swapy stałych stóp procentowych przechodzących w zmienne stopy procentowe w opcje lub warranty na pozycję swapu o stałej stopie procentowej;

d) traktują opcje lub warranty dotyczące więcej niż jednego instrumentu bazowego spośród tych opisanych w art. 5 ust. 3 jak koszyki opcji lub warrantów, w ramach których każda opcja posiada jeden określony instrument bazowy.

Artykuł  2  ⁴

Jedynie instytucje, które nabywają wyłącznie opcje i warranty, mogą stosować metodę uproszczoną.

Artykuł  3

Ustalanie wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z metodą uproszczoną

1. Instytucje stosujące metodę uproszczoną ustalają swoje wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu innego niż ryzyko delta ryzyka związanego z opcjami lub gwarancjami kupna i sprzedaży na poziomie odpowiadającym zeru lub różnicy między następującymi wartościami, jeżeli jest wyższa od zera:

a) kwota brutto opisana w ust. 2-5;

b) ważona ryzykiem kwota ekwiwalentu delta, którą oblicza się, mnożąc wartość rynkową instrumentu bazowego przez wartość współczynnika delta, a następnie przez wysokość jednego z następujących wskaźników korygujących:

(i) w odniesieniu do określonego i ogólnego ryzyka związanego z inwestowaniem w akcje lub ryzyka stopy procentowej, wskaźnika określonego zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii) w odniesieniu do ryzyka cen towarów, wskaźnika określonego zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; oraz

(iii) w odniesieniu do ryzyka walutowego, wskaźnika określonego zgodnie z częścią trzecią tytuł IV rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

2. W przypadku opcji i warrantów należących do jednej z następujących dwóch kategorii kwotę brutto, o której mowa w ust. 1, ustala się zgodnie z przepisami ust. 3-4:

a) jeżeli nabywcy przysługuje bezwarunkowe prawo do nabycia składnika aktywów bazowych po wcześniej ustalonej cenie w dniu wygaśnięcia lub w dowolnym terminie przed dniem wygaśnięcia, oraz jeżeli sprzedawca jest zobowiązany do spełnienia żądania nabywcy ("proste opcje lub gwarancje kupna");

b) jeżeli nabywcy przysługuje bezwarunkowe prawo do sprzedaży składnika aktywów bazowych w sposób opisany w lit. a) ("proste opcje lub gwarancje sprzedaży").

3. Wysokość kwoty brutto, o której mowa w ust. 1, oblicza się, mnożąc maksymalną wartość odpowiadającą kwocie od zera do wartości rynkowej składnika aktywów bazowych przez sumę wymogów w zakresie szczególnego i ogólnego ryzyka rynkowego funduszy własnych wyznaczonych dla instrumentu bazowego i odejmując kwotę zysku, o ile występuje, uzyskaną dzięki natychmiastowemu wykonaniu opcji ("wysoka wartość wewnętrzna"), o ile spełniono jeden z następujących warunków:

a) opcja lub warrant obejmuje prawo do sprzedaży składnika aktywów bazowych ("długa opcja sprzedaży") oraz jest powiązana z udziałami w składniku aktywów bazowych ("pozycja długa w instrumencie bazowym");

b) opcja lub warrant obejmuje prawo do nabycia składnika aktywów bazowych ("długa opcja kupna") oraz jest powiązana z obietnicą sprzedaży udziałów w instrumencie bazowym ("pozycja krótka w składniku aktywów bazowych").

4. Jeżeli opcja lub warrant obejmuje prawo do nabycia składnika aktywów bazowych ("długa opcja kupna") lub prawo do sprzedaży składnika aktywów bazowych ("długa opcja sprzedaży"), kwota brutto, o której mowa w ust. 1, odpowiada niższej z następujących dwóch:

a) wartości rynkowej składnika aktywów bazowych pomnożonej przez sumę określonych i ogólnych rynkowych wymogów w zakresie funduszy własnych wyznaczonych dla składnika aktywów bazowych;

b) wartości pozycji wyliczonej za pomocą metodą wyceny według wartości rynkowej lub metodą wyceny według modelu, zgodnie z art. 104 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 ("wartość rynkowa opcji lub warrantu").

5. W przypadku wszystkich rodzajów opcji lub warrantów, które nie wykazują właściwości opisanych w ust. 2, kwota brutto, o której mowa w ust. 1, odpowiada wartości rynkowej danej opcji lub warrantu.

Artykuł  4

Ogólne informacje na temat sposobu ustalania wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z metodą delta plus

1. Jeżeli instytucje zdecydują się stosować metodę delta plus w odniesieniu do opcji i warrantu, których współczynniki gamma są stałą funkcją ceny instrumentu bazowego i których współczynniki vega są stałą funkcją implikowanej zmienności ("stałe opcje i warranty"), wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z opcjami lub warrantami innego niż ryzyko delta oblicza się jako sumę następujących wymogów:

a) wymogów w zakresie funduszy własnych ustanowionych w odniesieniu do częściowych instrumentów pochodnych delta odnoszących się do ceny instrumentów bazowych, które w przypadku opcji lub warrantów na obligacje odpowiadają wymogom ustanowionym w odniesieniu do częściowych instrumentów pochodnych delta odnoszących się do rentowności do wykupu obligacji uprzywilejowanej, a w przypadku opcji swapowych - wymogom ustanowionym w odniesieniu do częściowych instrumentów pochodnych delta odnoszących się do stopy swapu;

b) wymogu ustanowionego w odniesieniu do pierwszego częściowego instrumentu pochodnego wartości opcji lub warrantów w odniesieniu do implikowanej zmienności.

2. Implikowaną zmienność postrzega się jako wartość zmienności w formule cenowej opcji lub warrantu, dla której - przy ustalonym modelu wyceny i przy stałym poziomie wszystkich innych możliwych do zmierzenia parametrów cenowych - teoretyczna cena opcji lub warrantu stanowi równowartość jej wartości rynkowej, przy czym "wartość rynkową" definiuje się zgodnie z przepisami art. 3 ust. 4.

3. Wymogi w zakresie funduszy własnych obowiązujących w odniesieniu do innego niż ryzyko delta ryzyka związanego z opcjami i warrantami, które nie mają ciągłego charakteru, oblicza się w następujący sposób:

a) jeżeli opcje lub warranty zostały nabyte, wymogi w zakresie funduszy własnych odpowiadają zeru lub różnicy między następującymi wartościami, jeżeli jest wyższa od zera:

(i) wartością rynkową opcji lub warrantu w rozumieniu art. 3 ust. 4;

(ii) ważoną ryzykiem kwotą ekwiwalentu delta w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b);

b) jeżeli opcje lub warranty zostały sprzedane, wymogi w zakresie funduszy własnych odpowiadają zeru lub różnicy między następującymi kwotami, jeżeli jest wyższa od zera:

(i) wartością rynkową składnika aktywów bazowych, która odpowiada maksymalnej możliwej kwocie płatności w dniu wygaśnięcia, jeżeli została ona określona w umowie, lub wartości rynkowej składnika aktywów bazowych lub efektywnej wartości referencyjnej, jeżeli możliwa kwota płatności nie została określona w umowie;

(ii) ważoną ryzykiem kwotą ekwiwalentu delta w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b).

4. Wartość współczynników gamma i vega wykorzystywanych w obliczeniach wymogów w zakresie funduszy własnych oblicza się zgodnie z odpowiednim modelem wyceny, o którym mowa w art. 329 ust. 1, art. 352 ust. 1 i art. 358 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W przypadku braku możliwości obliczenia wartości współczynnika gamma lub vega zgodnie z postanowieniami tego ustępu, wysokość wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka innego niż ryzyko delta oblicza się zgodnie z przepisami ust. 3.

Artykuł  5

Ustalanie wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka gamma zgodnie z metodą delta plus

1. Do celów art. 4 ust. 1 lit. a) wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka gamma oblicza się zgodnie z procedurą składającą się z następujących etapów:

a) w odniesieniu do każdej opcji lub warrantu oblicza się wpływ współczynników gamma;

b) wpływ współczynników gamma poszczególnych opcji lub warrantów, które odnoszą się do tego samego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, jest sumowany;

c) wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka gamma odpowiadają bezwzględnej wartości sumy wszystkich ujemnych wartości wynikających z etapu b). Dodatnie wartości wynikające z etapu b) są pomijane.

2. Do celów etapu opisanego w ust. 1 lit. a) wpływ współczynników gamma oblicza się zgodnie ze wzorem opisanym w załączniku I.

3. Do celów etapu opisanego w ust. 1 lit. b) za rodzaj odrębnego instrumentu bazowego uznaje się:

a) w przypadku stóp procentowych w tej samej walucie: każdy przedział zapadalności wskazany w tabeli 2 w art. 339 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) w przypadku akcji i indeksów giełdowych: każdy rynek wskazany w przepisach opracowywanych zgodnie z art. 341 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) w przypadku walut obcych i złota: każdą parę walut i złoto;

d) w przypadku towarów: towary uznane za identyczne zgodnie z art. 357 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Artykuł  6

Ustalanie wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka vega zgodnie z metodą delta plus

Do celów art. 4 ust. 1 lit. b) wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka vega oblicza się zgodnie z procedurą składającą się z następujących etapów:

a) w odniesieniu do każdej opcji ustala się wartość współczynnika vega;

b) w odniesieniu do każdej opcji oblicza się implikowaną zmienność przy założeniu, że przyczyni się ona do przesunięcia wartości o +/- 25 %, przy czym definicja implikowanej zmienności odpowiada definicji przedstawionej w art. 4 ust. 2;

c) w odniesieniu do każdej opcji wartość współczynnika vega wynikającą z etapu opisanego w lit. a) mnoży się przez założoną wartość przesunięcia implikowanej zmienności wyliczoną w lit. b);

d) w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego w rozumieniu art. 5 ust. 3 sumuje się wartości wynikające z etapu opisanego w lit. c);

e) suma wartości bezwzględnych wynikających z etapu opisanego w lit. d) daje łączny wymóg w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka vega.

Artykuł  7  ⁵

Warunki stosowania metody opierającej się na scenariuszu

Instytucje mogą stosować metodę opierającą się na scenariuszu, jeżeli spełniły wszystkie poniższe wymagania:

a) utworzyły jednostkę do spraw kontroli ryzyka, która monitoruje ryzyko związane z portfelem opcji instytucji i przekazuje odpowiednie rezultaty kierownictwu;

b) przekazały właściwym organom informacje o wcześniej ustalonym zakresie ekspozycji, które mają zostać objęte przedmiotową metodą w sposób spójny w długim okresie;

c) uwzględniają wyniki uzyskane dzięki zastosowaniu metody opierającej się na scenariuszu w sprawozdaniach wewnętrznych przekazywanych kadrze kierowniczej wyższego szczebla instytucji.

Do celów lit. b) instytucje wskazują konkretne pozycje, które będą objęte podejściem opartym na scenariuszu, w tym rodzaj produktu lub odpowiednią jednostkę i portfel, specyficzną metodę zarządzania ryzykiem stosowaną w odniesieniu do takich pozycji i specjalną aplikację IT do ich obsługi, a także uzasadnienie przydzielenia do tych pozycji metody opierającej się na scenariuszu w porównaniu z pozycjami przydzielonymi do pozostałych metod.

Artykuł  8

Definicja matrycy scenariusza przewidzianej w podejściu opierającym się na scenariuszu

1. Dla każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3 instytucja sporządza matrycę scenariusza zawierającą zestaw scenariuszy.

2. Pierwszy wymiar matrycy scenariusza obejmuje zmiany cen w instrumentach bazowych skutkujące podwyższeniem lub obniżeniem ich aktualnej wartości. Zakres tych zmian obejmuje:

a) w przypadku opcji lub warrantów na stopy procentowe, zwiększenie/zmniejszenie założonych stóp procentowych wskazanych w kolumnie 5 tabeli 2 w art. 339 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) w przypadku opcji i warrantów na akcje lub indeksy akcyjne, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego przewidzianego w art. 343 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) w przypadku opcji lub warrantów walutowych i na złoto, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego określonego w art. 351 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub, w stosownych przypadkach, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego określonego w art. 354 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

d) w przypadku opcji (warrantów) towarowych, zwiększenie/zmniejszenie wskaźnika korygującego określonego w art. 360 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

3. Scenariusze zmiany cen w instrumencie bazowym opracowuje się na bazie siatki składającej się co najmniej z siedmiu punktów, która uwzględnia wyniki bieżących obserwacji i umożliwia podzielenie zakresu, o którym mowa w ust. 2, na równe części.

4. Drugi wymiar matrycy scenariusza definiuje się w oparciu o zmiany zmienności. Zakres zmian poziomu zmienności utrzymuje się w granicach ± 25 % implikowanej zmienności, przy czym definicja implikowanej zmienności odpowiada definicji przedstawionej w art. 4 ust. 2. Zakres ten dzieli się na równe części na siatce składającej się co najmniej z trzech punktów, które uwzględniają punkt zakładający wprowadzenie zmiany o 0 %.

5. Matryca scenariusza obejmuje wszelkie możliwe kombinacje punktów, o których mowa w ust. 3 i 4. Każda kombinacja stanowi jeden scenariusz.

Artykuł  9

Ustalanie wymogów w zakresie funduszy własnych zgodnie z metodą opierającą się na scenariuszu

Zgodnie z metodą opierającą się na scenariuszu wymogi w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z opcjami i warrantami innego niż ryzyko delta oblicza się zgodnie procedurą składającą się z następujących etapów:

a) w odniesieniu do każdej indywidualnej opcji lub warrantu stosuje się wszystkie scenariusze, o których mowa w art. 8, w celu obliczenia symulowanej straty lub zysku netto dla każdego scenariusza. Wspomnianą symulację przeprowadza się, korzystając z pełnych modeli aktualizacji wyceny, poprzez symulację zmiany cen dzięki stosowaniu modeli wyceny bez korzystania z lokalnych przybliżeń tych modeli;

b) w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3, agreguje się wartości obliczone zgodnie z lit. a), które odnoszą się do poszczególnych scenariuszy;

c) w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3, obliczenia w ramach "odpowiedniego scenariusza" przeprowadza się w taki sam sposób jak obliczenia w przypadku scenariusza, w ramach którego wartości uzyskane na etapie b) prowadzą do powstania największych strat lub najniższych zysków, jeżeli nie doszło do strat;

d) w odniesieniu do każdego rodzaju odrębnego instrumentu bazowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3, wymogi w zakresie funduszy własnych oblicza się zgodnie ze wzorem opisanym w załączniku II;

e) łączny wymóg w zakresie funduszy własnych w przypadku ryzyka związanego z opcjami lub warrantami innego niż ryzyko delta stanowi sumę wymogów w zakresie funduszy własnych obliczonych zgodnie z lit. d) dla wszystkich rodzajów odrębnych instrumentów bazowych, o których mowa w art. 5 ust. 3.

Artykuł  10

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 12 marca 2014 r.

	W imieniu Komisji
	José Manuel BARROSO
	Przewodniczący

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I  ⁶

Wzór stosowany do celów art. 5 ust. 2

Wzór stosowany do celów art. 5 ust. 2:

wpływ gamma = ½ × współczynnik gamma × VU²

gdzie VU:

a) w przypadku opcji lub warrantów na stopy procentowe lub obligacje odpowiada zakładanej zmianie dochodu wskazanej w kolumnie 5 tabeli 2 w art. 339 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b) w przypadku opcji lub warrantów na akcje i indeksów akcyjnych odpowiada wartości rynkowej instrumentu bazowego pomnożonej przez wskaźnik korygujący określony w art. 343 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c) w przypadku opcji lub warrantów walutowych i na złoto odpowiada wartości rynkowej instrumentu bazowego obliczonej w walucie sprawozdawczej i pomnożonej przez wskaźnik korygujący określony w art. 351 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub - w stosownych przypadkach - przez współczynnik korygujący określony w art. 354 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

d) w przypadku opcji lub warrantów na towary odpowiada wartości rynkowej instrumentu bazowego pomnożonej przez wskaźnik korygujący określony w art. 360 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

ZAŁĄCZNIK  II  ⁷

Wzór stosowany do celów art. 9 lit. d)

Wzór stosowany do celów art. 9 lit. d):

wymóg w zakresie funduszy własnych = - min (0,PC-DE)

gdzie:

a) PC ("zmiana ceny") stanowi sumę zmian ceny opcji związanych z tym samym odrębnym rodzajem instrumentu bazowego w rozumieniu art. 5 ust. 3 (znak minus dla strat i znak plus dla zysków) zgodnie z odpowiednim scenariuszem określonym w art. 9 lit. c);

b) DE oznacza "wpływ delta" obliczony w następujący sposób:

DE = ADEV × PPCU

gdzie:

(i) ADEV ("zagregowana wartość ekwiwalentu delta") oznacza sumę ujemnych i dodatnich współczynników delta pomnożoną przez wartość rynkową instrumentu bazowego będącego przedmiotem umowy, którego opcje są powiązane z tym samym odrębnym rodzajem instrumentu bazowego w rozumieniu art. 5 ust. 3;

(ii) PPCU ("procentowa zmiana ceny instrumentu bazowego") stanowi odsetek zmiany ceny instrumentu bazowego w rozumieniu art. 5 ust. 3 zgodnie z odpowiednim scenariuszem określonym w art. 9.

¹ Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1.

² Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

³ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U L 331 z 15.12.2010, s. 12).

⁴ Art. 2 zmieniony przez art. 1 rozporządzenia nr (UE) 2016/861 z dnia 18 lutego 2016 r. (Dz.U.UE.L.2016.144.21) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 2 czerwca 2016 r.

⁵ Art. 7 zmieniony przez sprostowanie z dnia 5 września 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.265.32).

⁶ Załącznik I zmieniony przez sprostowanie z dnia 5 września 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.265.32).

⁷ Załącznik II zmieniony przez sprostowanie z dnia 5 września 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.265.32).