Decyzja 2014/544/UE,Euratom w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2014.266.30

Akt nienormatywny

Wersja od: 5 września 2014 r.

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

(2014/544/UE, Euratom)

(Dz.U.UE L z dnia 5 września 2014 r.)

PARLAMENT EUROPEJSKI,

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji oraz rezolucji stanowiącej jej integralną część rządom i parlamentom państw członkowskich, ministrom finansów i rolnictwa państw członkowskich, krajowym trybunałom obrachunkowym, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu oraz do zarządzenia ich publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

Martin SCHULZ	Klaus WELLE

Przewodniczący	Sekretarz Generalny

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

zawierająca uwagi stanowiące nieodłączną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

PARLAMENT EUROPEJSKI,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 15 ,

mając na uwadze, że w przyszłości Komisja Kontroli Budżetowej musi zostać w jeszcze większym stopniu włączona w monitorowanie wydatków Komisji; oczekując poprawy współpracy z Trybunałem Obrachunkowym w celu opracowania kompleksowych wniosków dotyczących usprawnienia skuteczności procedur kontroli;

Polityka rolna i polityka regionalna: niedociągnięcia w zarządzaniu Komisji i państw członkowskich

Pismo sprawozdawcy i kontrsprawozdawców do przewodniczącego Komisji z dnia 5 listopada 2013 r. oraz jego odpowiedź

jest zdania, że ryzyko błędu w obszarach polityki Unii, zwłaszcza w obszarze zarządzania dzielonego, jest wyższe, gdy odnośne strategie polityczne są szczególnie złożone, a państwa członkowskie niechętnie wdrażają odpowiednie systemy kontroli i sprawozdawczości; apeluje do wszystkich odnośnych podmiotów zaangażowanych w unijny proces decyzyjny o dalsze uproszczenia, zwłaszcza poprzez opracowanie prostych i sprawdzalnych zasad kwalifikowalności, zmniejszenie formalności administracyjnych oraz przygotowanie właściwych i skutecznych kontroli;

zauważa, że przewodniczący Komisji w udzielonej odpowiedzi zapowiedział:

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie ochrony budżetu Unii, w którym po raz pierwszy przedstawiono zarys sytuacji w zakresie korekt finansowych w poszczególnych państwach członkowskich, wzywa jednak do sporządzania co roku bardziej dogłębnej analizy sytuacji w poszczególnych państwach członkowskich z podaniem informacji o tym, ile pieniędzy udało się faktycznie zwrócić do budżetu Unii;

Komunikat Komisji w sprawie stosowania korekt finansowych netto wobec państw członkowskich w polityce rolnictwa i polityce spójności 18

10.

z zadowoleniem przyjmuje nowe przepisy na okres programowania 2014-2020, przyjęte w zwykłej procedurze ustawodawczej, w tym środki takie, jak wyznaczenie instytucji audytowych i certyfikujących, akredytacje instytucji audytowych, badanie audytowe i zatwierdzenie sprawozdań rachunkowych, korekty finansowe i korekty finansowe netto, proporcjonalna kontrola, warunki ex ante zmierzające do dalszego przyczynienia się do obniżenia poziomu błędu; wspiera w tym względzie coraz większe zorientowanie na wyniki i koncentrację tematyczną polityki spójności, która powinna zapewniać wysoką wartość dodaną operacji współfinansowanych; z zadowoleniem przyjmuje definicję poważnego uchybienia i przewidywany wzrost poziomu korekt w przypadku powtarzających się uchybień;

12.

uważa, że szybko i właściwie stosowane korekty finansowe netto są skutecznym narzędziem ochrony budżetu Unii, i jest zdania, że odzyskiwanie należności i korekty finansowe muszą być uwzględniane w każdej wszechstronnej ocenie ogólnego systemu kontroli wewnętrznej; zwraca się zatem do Trybunału Obrachunkowego o dojście do porozumienia z Komisją na temat tego, jak uwzględnić wpływ tych działań naprawczych na ochronę budżetu Unii;

Ocena komunikatu

13.

zauważa, że wszystkie korekty finansowe w obszarze rolnictwa to korekty netto; podkreśla, że stosowanie korekt finansowych netto w obszarze rolnictwa nie oznacza jeszcze oczekiwanego postępu, ponieważ

tzw. "nowe" kryteria i metody określania proporcjonalności korekt finansowych, które mają być zastosowane, wymienione w załączniku I do komunikatu, odnoszą się wyraźnie do wytycznych, które będą się opierać na istniejących wytycznych wydanych przez Komisję dnia 23 grudnia 1997 r.; jest zaskoczony tym, że przez blisko 20 lat Komisja nie była w stanie skrócić czasu trwania procedur rozrachunkowych poniżej poziomów odniesienia, które sama wyznaczyła; uważa jednak za konieczne, by w celu zapewnienia pełnego skutku procedury zgodności przyspieszyć procedurę i jeszcze ulepszyć kryteria i metody stosowania korekt finansowych, wychodząc poza nowe przewidziane wytyczne; oraz

14.

zwraca uwagę, że od wielu czynników zależeć będzie, czy nowy instrument prowadzić będzie do liczniejszych korekt netto, a tym samym do niższego poziomu błędu w polityce spójności; uważa ponadto za problematyczne, że państwa członkowskie mają możliwość uniknięcia korekt finansowych netto (brak ograniczenia przy zastępowaniu projektów do 15 lutego roku "n+1", nieograniczone czasowo możliwości powiadamiania przez państwa członkowskie o własnych błędach, przewlekłe procedury zgłaszania sprzeciwu);

17.

zwraca ponadto uwagę na fakt, że niektóre sprawozdania audytowe szeregu państw członkowskich, będące jednym z elementów, na których opiera się poświadczenie wiarygodności Komisji, są często obarczone błędami, poziom ryzyka i błędu jest w nich niedoszacowany i dlatego są one częściowo niewiarygodne 19 ; zwraca również uwagę, że Trybunał Obrachunkowy dopiero niedawno potwierdził, iż "[...] Komisja Europejska napotyka trudności, jeśli chodzi o poleganie przez nią na wynikach kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie w zakresie wydatków w ramach polityki regionalnej Unii" 20 ;

Zastrzeżenia Komisji, powody wiążących zobowiązań

28.

zauważa, że Służba Audytu Wewnętrznego Komisji (IAS) stwierdziła, iż strategia audytu DG AGRI nie była wystarczająco sformalizowana, a mianowicie odnotowano w niej braki w zakresie definicji otoczenia audytowego, określania jakościowych i wymiernych celów (np. zasięg audytu) oraz odnośnej analizy zdolności; jest zaniepokojony ustaleniem IAS, że plany audytu nie były wystarczająco poparte ocenami ryzyka oraz że odnotowano znaczne zaległości audytowe (13 % zobowiązań z okresu 2007-2010 pozostaje otwartych) pomimo starań DG AGRI na rzecz ich ograniczenia;

29.

zauważa, że Komisja zgłasza błędy w systemach identyfikacji działek rolnych (LPIS) we Francji i Portugalii od 2006 r.; zwraca uwagę, że do 2010 r. nie zainicjowano w tych państwach żadnego planu działania z własnej inicjatywy; krytykuje fakt, że plany działania zainicjowane przez Komisję rozpoczęły się dopiero w 2010 w Portugalii, a w 2013 r. we Francji; jest zdania, że nawet jeżeli sposób postępowania Komisji w przypadku uchybień stwierdzonych w systemach identyfikacji działek rolnych w celu obliczenia korekt finansowych skutkuje długotrwałymi procedurami kontroli zgodności oraz spóźnionym przyjmowaniem planów działania i zastrzeżeń w rocznych sprawozdaniach z działalności, pozwala on jednak uzyskać faktyczne korekty finansowe, tak jak domagał się tego Parlament Europejski oraz Trybunał Obrachunkowy, zamiast korekt ryczałtowych kwestionowanych przez państwa członkowskie i beneficjentów; popiera podejście przyjęte przez Komisję i oczekuje, że systemy zostaną ulepszone za pomocą wszelkich dostępnych środków, a mianowicie poprzez szkolenie personelu w celu uzyskania lepszej skuteczności i większej szybkości;

31.

zwraca uwagę w szczególności na to, że błędy wykryte we Francji i Portugalii w 2006 r. przez Trybunał Obrachunkowy i potwierdzone w 2008 r. przez Komisję nie zostały w 2012 r. nadal całkowicie usunięte przez te państwa członkowskie mimo decyzji o stosowaniu korekt ryczałtowych; podkreśla, że w latach 2006-2013 dokonywano płatności bezpośrednich, których legalność i prawidłowość nie była w pełni zagwarantowana; niepokoi się o budżet Unii, ponieważ nie przeprowadzono jeszcze korekt finansowych w przypadku środków niesłusznie wypłaconych w latach 2008-2013 we Francji i w latach 2010-2013 w Portugalii, do których wypłacenia doszło w wyniku nieusuniętych błędów w LPIS, wykrytych w 2006 r.; przyjmuje jednak do wiadomości, że Komisja zastosowała korekty finansowe netto w przypadku obu państw: Francji już w 2008 r. i Portugalii w 2010 r.; apeluje do Komisji, aby zabezpieczyła budżet Unii przed całym ryzykiem finansowym wystąpienia takich błędów za pomocą korekt netto;

39.

popiera zastrzeżenie zgłoszone przez dyrektora generalnego DG REGIO dotyczące systemów zarządzania i kontroli EFRR/Funduszu Spójności/IPA na okres programowania 2007-2013 w 17 państwach członkowskich (72 programy) i 12 programach europejskiej współpracy terytorialnej; ponadto popiera zastrzeżenie dotyczące systemów zarządzania i kontroli EFRR/Funduszu Spójności/IPA na okres programowania 2000-2006 w 5 państwach członkowskich (11 programów); w związku z tym zwraca szczególną uwagę na następujące kwestie:

48.

wzywa Komisję do tego, by w jej sprawozdaniach z działalności zaznaczała, jaki wpływ miały własne analizy ryzyka na wykorzystanie własnych zdolności kontrolnych, jakich krajów to dotyczyło i czy błędy zostały wyeliminowane; domaga się większej liczby bezpośrednich kontroli opartych na doborze próby wśród organów udzielających zezwolenia i beneficjentów końcowych; zauważa, że mogłoby to być możliwe dzięki przeniesieniu pracowników i/lub zmniejszeniu liczby kontroli w państwach członkowskich o niskim poziomie błędu;

49.

podkreśla, że wytyczne dotyczące przeprowadzanych przez Komisję kontroli powinny stanowić dobrowolne zobowiązanie Komisji; wzywa Komisję do przedstawienia tych wytycznych w ramach procedury udzielania absolutorium za 2013 r.; domaga się jasnych wskazówek, w jakim stopniu w przeszłości poddawano szczególnym kontrolom państwa członkowskie i programy, na które zwrócono uwagę, oraz jak można przyspieszyć korekty finansowe netto; podkreśla, że to podejście powinno znaleźć odzwierciedlenie w przyszłych aktach delegowanych i aktach wykonawczych;

51.

zdaje sobie sprawę, że w odniesieniu do przyszłych korekt finansowych netto według kryteriów państwa prawa niedopuszczalny jest "automatyzm karania"; dlatego domaga się, by Komisja dołożyła wszelkich starań w celu skrócenia postępowań kontradyktoryjnych, które poprzedzają wprowadzenie korekt netto lub wstrzymanie płatności; wzywa Komisję do przedstawienia sprawozdania i wniosku w tej kwestii; informuje już teraz, że Parlament udzieli Komisji wsparcia w tej sprawie, jeśli państwa członkowskie wyrażą obiekcje;

56.

domaga się realizacji poniższych punktów:

roczne sprawozdania z działalności dyrekcji generalnych powinny zawierać informacje dotyczące zastrzeżeń w odniesieniu do ryzyka dla budżetu Unii, przy czym zastrzeżenia te powinny zostać uchylone dopiero wtedy, gdy uchybienia zostaną usunięte poprzez działania państw członkowskich i korektę nieprawidłowych wydatków; roczne sprawozdania z działalności powinny zawierać również poziom błędu i szacowane ryzyko resztowe, szczególnie gdy państwa członkowskie przeprowadziły działania naprawcze,

57.

zwraca się do nowo wybranego przewodniczącego Parlamentu o przekazanie powyższych zobowiązań wszystkim kandydatom na urząd przewodniczącego Komisji i zaapelowanie o wiążące zapewnienie, że zostaną one zrealizowane po wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 r.; zwraca się ponadto do nowego Parlamentu, aby włączył powyższe zobowiązania do procedury pisemnej podczas przesłuchań kandydatów na członków nowej Komisji i zażądał podjęcia odpowiednich zobowiązań w celu zapewnienia lepszej ochrony budżetu Unii;

60.

zwraca się do państw członkowskich, które jeszcze nie wprowadziły dobrowolnej deklaracji państwa członkowskiego, o uczynienie tego w oparciu o deklarację zarządczą przewidzianą w art. 59 rozporządzenia finansowego (UE, Euratom) nr 966/2012; nalega, aby Komisja jak najszybciej przygotowała wzór deklaracji zarządczej; w tym względzie przypomina o pracach realizowanych obecnie przez międzyinstytucjonalną grupę roboczą ds. deklaracji państw członkowskich, której wyniki zależą w dużym stopniu od nowej treści deklaracji zarządczych;

70.

uważa za nieprawidłowe, aby roczne sprawozdania finansowe były przedstawiane z ujemnym kapitałem własnym w wysokości 40,4 mld EUR i zastanawia się, czy kwoty należne od państw członkowskich z tytułu emerytur dla personelu, szacowane na 42,5 mld EUR, nie powinny figurować po stronie aktywów ze względu na pewność zobowiązania; przyjmuje do wiadomości wyjaśnienia księgowego Komisji, zgodnie z którymi zastosowano międzynarodowe standardy księgowości stosowane w sektorze publicznym; domaga się, aby Trybunał Obrachunkowy zajął wyraźne stanowisko w tej sprawie; domaga się, aby wyrazić w cyfrach ryzyko nieodzyskania zobowiązania w zależności od sytuacji finansowej państw członkowskich; proponuje, aby zbadano utworzenie wspólnotowego funduszu emerytalnego w celu zlecania instytucji zewnętrznej zadań związanych z wywiązywaniem się ze zobowiązań finansowych wobec pracowników;

Legalność i prawidłowość dochodów - opinia pozytywna

86.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2012 r. Trybunał Obrachunkowy postanowił traktować poważne błędy w zakresie zamówień publicznych popełnione przez instytucje i organy Unii jako kwantyfikowane, tak jak to uczynił już w odniesieniu do państw członkowskich i organizacji międzynarodowych; zauważa, że Trybunał Obrachunkowy nie zastosował z mocą wsteczną swojego podejścia, tak by objąć nim działalność unijnych instytucji i organów związaną z udzielaniem zamówień, która miała miejsce przed 2011 r.;

90.

podkreśla, że błędy kwalifikowalności składają się na ponad dwie trzecie ogólnego szacowanego poziomu błędu i obejmują przypadki poważnego nieprzestrzegania przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych (1,4 punktu procentowego), całkowicie niekwalifikowalne projekty/działania lub beneficjentów (1,1 punktu procentowego), niekwalifikowalne koszty uwzględnione we wnioskach o płatność (1,0 punktu procentowego) oraz niepoprawne deklaracje w dziedzinie rolnictwa (0,8 punktu procentowego);

93.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisji udało się szybko dokonać niektórych korekt finansowych w 2012 r., choć wiele korekt finansowych dokonywanych jest w zasadzie wiele lat po pierwotnym udostępnieniu środków; poddaje krytyce fakt, że z powodu nadmiernie długich procedur budżet UE boryka się z dodatkowymi kosztami administracyjnymi, a także utratą dochodów i odsetek, i że przez to dochodzi do blokowania środków budżetowych; uważa skuteczne kontrole ex ante za lepszy sposób ochrony budżetu Unii niż korekty finansowe ex post;

94.

z zadowoleniem przyjmuje uwagi dotyczące poszczególnych państw zawarte w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego w sprawie ochrony budżetu Unii Europejskiej do końca 2012 r. 24 ; krytycznie odnosi się jednak do tego, że komunikat nie zapewnia wiarygodnych informacji dotyczących kwot wycofanych, odzyskanych i pozostających do odzyskania w ramach funduszy strukturalnych od państw członkowskich; wzywa Komisję do udostępnienia dogłębnych i opierających się na konkretnych szeregach czasowych informacji dotyczących poszczególnych państw;

103.

podkreśla, że choć Komisja skwantyfikowała kwotę obarczoną ryzykiem w przedziale miedzy 1,9 % (2,6 mld EUR) a 2,6 % (3,5 mld EUR) wszystkich płatności za rok, przyznaje ona, że poziom błędu w wydatkach może być istotny, zwłaszcza iż sama Komisja twierdzi, że kwota obarczona ryzykiem w szeregu obszarów, szczególnie w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich, jest prawdopodobnie niedoszacowana; podkreśla jednak, że kwoty te nie obejmują przyszłych korekt finansowych, które są z nimi związane, i dzięki którym ryzyko końcowe jest znacznie mniejsze; nalega, aby Komisja odpowiednio chroniła budżet Unii, i uważa średni poziom korekt finansowych oraz odzyskiwania należności w przeszłości za zachęcający;

106.

zwraca uwagę na cięcia w płatnościach wprowadzone przez Radę, które doprowadziły do obniżenia środków na płatności w porównaniu z przyjętymi budżetami; podkreśla, że Rada kontynuuje realizację swojej strategii sztucznego obcinania poziomu płatności, bez uwzględniania rzeczywistych potrzeb, oraz zauważa z zaniepokojeniem, że pokaźna różnica pomiędzy środkami na zobowiązania i płatności, w połączeniu z dużym zakresem niepełnego wykorzystania środków na początku okresu programowania 2007-2013 doprowadziła do nawarstwienia odpowiadającego niewykorzystanym zobowiązaniom w okresie dwóch lat i trzech miesięcy;

107.

podkreśla, że powtarzający się niedobór środków na płatności był główną przyczyną niespotykanie do tej pory wysokiego poziomu zobowiązań pozostających do realizacji, zwłaszcza w ostatnich latach WRF 2007-2013; zauważa z głębokim zaniepokojeniem, że Komisji coraz trudniej zrealizować wszystkie wnioski o płatność w danym roku w ramach zabudżetowanych środków na płatności i że suma skumulowanych środków dostępnych w okresie 2007-2013 przekroczyła sumę skumulowanych środków na płatności w tym samym czasie o 114 mld EUR; zauważa, że jest to o 64 mld EUR więcej niż różnica 50 mld EUR między wszystkimi środkami na zobowiązania i środkami na płatności przewidzianymi w ramach finansowych;

108.

wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, iż zobowiązania budżetowe pozostające do spłaty przez Komisję, w odniesieniu do których nie dokonano jeszcze płatności lub umorzeń, wzrosły o 10 mld EUR do 217 mld EUR, i że na koniec 2012 r. do spłaty pozostawało 16,2 mld EUR wynikających z wniosków o płatność (10,7 mld EUR na koniec 2011 r. i 6,4 mld EUR na koniec 2010 r.); jest ponadto zaniepokojony tym, że 52 % środków na płatności, o które wnioskowano w projekcie budżetu na 2014 r., przeznaczone jest na ukończenie programów WRF 2007-2013;

109.

ubolewa nad tym, że DG ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności Komisji nie była w stanie wypełnić na czas zobowiązań płatniczych na kwotę 60 mln EUR w 2012 r. (a na kwotę 160 mln EUR w 2013 r.), co ma poważne konsekwencje zarówno dla osób znajdujących się w trudnej sytuacji, jak i dla organizacji pozarządowych próbujących je wesprzeć; biorąc pod uwagę pilną potrzebę ratowania życia, szybki cykl projektu i skromny budżet (2 EUR rocznie na obywatela) unijnych działań w sytuacjach wyjątkowych, wzywa Komisję i władzę budżetową do uznania wyjątkowego i szczególnego charakteru tych działań, zapewniając w rocznym cyklu budżetowym dostosowanie poziomów środków na zobowiązania i płatności w zakresie pomocy humanitarnej;

110.

zwraca uwagę, że zaliczki brutto, począwszy od dnia 30 czerwca 2013 r., wyniosły 81 mld EUR, z czego 75 % (około 61 mld EUR) to zaliczki sprzed ponad 18 miesięcy, a 20 % (16 mld EUR) sprzed sześciu lat; zauważa, że niepotrzebnie wydłużone okresy prefinansowania mogą prowadzić do większego ryzyka błędu lub straty, i jest zdania, że prefinansowanie nie może i nie powinno przekraczać 50 mld EUR; zauważa, że w ramach zarządzania dzielonego płatności zaliczkowe nie są warunkowane istnieniem gwarancji; proponuje zatem, by Komisja przedstawiała w sprawozdaniach księgowego płatności zaliczkowe w podziale na rok ich rozliczenia i państwa członkowskie;

113.

wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że w obszarze rozwoju i współpracy Komisja otrzymała gwarancje jedynie w odniesieniu do całkowitej kwoty 700 mln EUR, podczas gdy wypłacono już zaliczki w wysokości 10,1 mld EUR; oczekuje, że Komisja podejmie kroki konieczne do ograniczenia do minimum ryzyka kredytowego; jest przekonany, że organizacje pozarządowe, organizacje międzynarodowe i inni beneficjenci dotacji lub strony umowy powinny podlegać wymogom gwarancyjnym w odniesieniu do kwot zaliczki;

116.

podkreśla, że w odniesieniu do większości transakcji w obszarach zarządzania dzielonego, w których wystąpiły błędy (np. rolnictwo i spójność), organy państw członkowskich dysponowały wystarczającymi informacjami do wykrywania i korygowania błędów; zatem jeszcze raz wzywa państwa członkowskie, aby pilnie umocniły podstawowe kontrole, aby zaradzić temu wysokiemu poziomowi nieodpowiedniego zarządzania, który jest nie do zaakceptowania; ponadto apeluje do Komisji, by chroniła budżet Unii przed wynikającym z tego ryzykiem nieregularnych płatności poprzez stosowanie korekt finansowych w przypadku stwierdzenia słabych punktów w systemach zarządzania i kontroli państw członkowskich; z tego względu ponownie wzywa państwa członkowskie i Komisję do niezwłocznego zwiększenia kontroli pierwszego szczebla w celu uporania się z tym niedopuszczalnie wysokim poziomem niegospodarności;

118.

odnotowuje, że brak wiarygodności kontroli pierwszego szczebla dokonywanych przez niektóre państwa członkowskie podważa wiarygodność rocznych sprawozdań z działalności sporządzanych przez służby Komisji oraz sprawozdania podsumowującego przyjętego przez Komisję, ponieważ opierają się one częściowo na wynikach kontroli przeprowadzanych przez organy krajowe; w związku z tym ponawia swój wcześniejszy apel do Komisji o ustanowienie wiarygodnych i obiektywnych rocznych sprawozdań z działalności;

121.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zgodnie z art. 59 ust. 3, 4 i 5 rozporządzenia finansowego (UE, Euratom) nr 966/2012 organy zarządzające państw członkowskich muszą corocznie przedkładać Komisji swe sprawozdania finansowe wraz z oświadczeniem dotyczącym zarządzania, roczne podsumowanie ich końcowych sprawozdań z audytu i kontroli oraz opinię niezależnego organu kontrolnego, a ponadto zwraca uwagę, że państwa członkowskie mogą przedstawiać dobrowolne krajowe oświadczenia w sprawie zarządzania podpisane na odpowiednim szczeblu i oparte na wymienionych powyżej elementach rozporządzenia finansowego;

122.

domaga się, aby Komisja co roku przekazywała Parlamentowi roczne podsumowania końcowych sprawozdań z audytu i podsumowania kontroli przeprowadzonych przez państwa członkowskie zgodnie w art. 59 ust. 5 lit. b) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 najpóźniej dwa miesiące po ich otrzymaniu w ramach koniecznych zabezpieczeń określonych w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 2 grudnia 2013 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami 26 ; zwraca uwagę, że właściwa komisja Parlamentu otrzymała te roczne podsumowania dotyczące roku 2012 dopiero w dniu 19 lutego 2014 r.;

125.

apeluje o bardziej krytyczne stanowisko Rady w sprawie absolutorium z wykonania budżetu i ostatecznego wykorzystania unijnych dochodów z podatków w państwach członkowskich, w tym kontekście zwraca uwagę na krytyczne stanowisko Szwecji, Zjednoczonego Królestwa i Niderlandów w sprawie absolutorium z wykonania budżetu na 2012 r.; wyraża nadzieję, że w okresach sprawowania przewodnictwa w Radzie kraje te, stosownie do wniosku Parlamentu, przedstawią niezbędne informacje na temat wykonania budżetu Rady, dzięki czemu uniknie się po raz kolejny odmowy Parlamentu w sprawie udzielenia absolutorium; przyłącza się ponadto do postulatu, by wprowadzić krajowe oświadczenia kierownictwa;

131.

jest zaniepokojony niedociągnięciami w systemie podatku od wartości dodanej (VAT) państw członkowskich; zwraca w związku z tym uwagę na wyniki badania 27 oszacowującego straty dochodów budżetów publicznych w państwach członkowskich związanych z VAT w 2011 r. powstałe w wyniku naruszeń lub braku poboru podatku na 193 mld EUR; odpowiada to 18 % teoretycznych dochodów z VAT lub 1,5 % PKB (0,5 % więcej niż obecny budżet Unii na lata 2014-2020); dlatego chce być informowany o tym, jakie działania podjęła Komisja w celu rozwiania istniejących zastrzeżeń wobec systemów VAT państw członkowskich, które mogą sięgać wstecz nawet lat dziewięćdziesiątych;

132.

zwraca uwagę, że według wyżej wspomnianego badania Włochy (36 mld EUR), Francja (32 mld EUR), Niemcy (26,9 mld EUR) i Zjednoczone Królestwo (19 mld EUR) przyczyniły się do ponad połowy całkowitego ubytku podatku VAT w wartościach ilościowych, głównie dlatego, że są to największe gospodarki Unii; zauważa również, że pod względem części PKB Rumunia (10 mld EUR), Grecja (9,7 mld EUR), Litwa (4,4 mld EUR) i Łotwa (0,9 mld EUR) były państwami członkowskimi odnotowującymi w 2001 r. największy ubytek podatku VAT; odnotowuje, że w badaniu wskazano również wyraźną tendencję zwyżkową w zakresie ubytku podatku VAT w wielu państwach członkowskich od 2008 r., w konsekwencji kryzysu gospodarczego (zwłaszcza w przypadku Hiszpanii, Grecji, Łotwy, Irlandii, Portugalii i Słowacji); zauważa, że średnio w Unii ubytek podatku VAT wzrósł o 5 punktów procentowych od początku kryzysu;

133.

w związku z tym przyjmuje do wiadomości odpowiedź Komisji, że ze 108 obecnie istniejących zastrzeżeń 21 zostało zgłoszonych przez same państwa członkowskie; zwraca uwagę, że dalsze 27 zastrzeżeń opiera się na fakcie, że krajowe ustawodawstwo nie jest zgodne z dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 28 ; przyjmuje z zadowoleniem, że udało się usunąć 12 z 16 utrzymujących się od dawna zastrzeżeń;

140.

uważa, że oszustwo związane z VAT, a zwłaszcza tak zwane oszustwo karuzelowe lub oszustwo typu "znikający podmiot gospodarczy", zakłóca konkurencję, pozbawia budżety krajowe istotnych zasobów i szkodzi budżetowi Unii; zwraca się do Komisji o użycie wszelkich środków w celu wyegzekwowania od państw członkowskich wypełniania obowiązku terminowego dostarczania informacji Komisji; z zadowoleniem przyjmuje w tym względzie obietnicę komisarza dotyczącą przedstawienia Parlamentowi do dnia 1 maja 2014 r. przeglądu realizacji inicjatyw podjętych z myślą o zwalczaniu uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania, które to praktyki mają miejsce w Unii i w stosunkach w państwami trzecimi;

Rolnictwo

Wsparcie rynku i płatności bezpośrednie

143.

wyraża głębokie zaniepokojenie, że krytyczne uwagi Trybunału Obrachunkowego zawarte w sprawozdaniu rocznym za rok budżetowy 2012 oraz wykryte przez niego uchybienia systemowe, szczególnie w odniesieniu do kwalifikowalności trwałych użytków zielonych, już od 2007 r. były przedmiotem wcześniejszych sprawozdań Trybunału Obrachunkowego; zauważa wyjaśnienia Komisji i wnioskuje, by w ramach dialogu spornego Komisja i Trybunał Obrachunkowy uzgodniły właściwą ocenę kryteriów kwalifikowalności trwałych użytków zielonych;

144.

zwraca szczególną uwagę na fakt, że najczęściej występujące błędy poprawności odnoszą się do zawyżonych deklaracji powierzchni i błędów administracyjnych, a poważniejsze błędy poprawności odnoszą się głównie do zawyżonych płatności za trwałe użytki zielone; ubolewa nad tym, że w niektórych państwach członkowskich nie wykryto zawyżonych deklaracji w kontrolach krzyżowych zadeklarowanych działek na podstawie LPIS, ponieważ na bazie danych LPIS można polegać tylko częściowo;

153.

popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, że kwalifikowalność gruntów, w szczególności trwałych użytków rolnych, powinna być poprawnie zarejestrowana w systemie identyfikacji działek rolnych (zob. pkt 3.13, 3.25 i ramka 3.3 sprawozdania rocznego za 2012 r.); nalega, aby Komisja we współpracy z państwami członkowskimi rozwiązała problemy dotyczące trwałych użytków rolnych i zapewniła ich poprawne rejestrowanie w systemie identyfikacji działek rolnych; nalega, aby Komisja co sześć miesięcy informowała Parlament o czynionych postępach;

157.

odnotowuje z głębokim zaniepokojeniem, że w latach 2008, 2009 i 2010 w skontrolowanych we Włoszech i Hiszpanii systemach identyfikacji działek rolnych Trybunał Obrachunkowy stwierdził uchybienia systemowe i że od 2007 r. uchybienia w systemach identyfikacji rolnych stwierdzone zostały w dwunastu państwach członkowskich 32 ; przyjmuje do wiadomości odpowiedź Komisji i władz hiszpańskich, w której stwierdzono, że w Hiszpanii, mimo ograniczonych skutków uchybień, wprowadzono system ich korekty za pomocą współczynnika kwalifikowalności, który włączono do warunków obowiązujących w następnym okresie;

158.

podziela zaniepokojenie Trybunału Obrachunkowego z powodu powolności procedur zgodności powodujących korekty finansowe (pkt 4.31 sprawozdania rocznego za rok 2012) i ubolewa nad tym, że przy objęciu próbą procedur zgodności okazało się, że w roku 2012 rzeczywisty czas trwania (ponad cztery lata) był dwukrotnie dłuższy niż czas ustalony w wewnętrznych wskaźnikach referencyjnych Komisji, co ostatecznie doprowadziło do znacznych zaległości; zauważa fakt, że postępowanie kontradyktoryjne, mechanizm procedury pojednawczej oraz obliczenie korekt sprawiają, że trudno jest wykonać procedury rozliczania zgodności w terminie; oczekuje, że Komisja dołoży wszelkich starań, by skrócić czas trwania procedur zgodności w standardowych przypadkach do maksymalnie dwóch lat 33 ;

163.

wskazuje, że podobnie jak w 2011 r., znaczna część (65 %) najbardziej prawdopodobnego poziomu błędu stwierdzonego przez Trybunał Obrachunkowy dotyczyła działań innych niż obszarowe, i podkreśla, że większość błędów kwantyfikowalnych wynikała z niespełnienia przez beneficjentów warunków kwalifikowalności, zwłaszcza w zakresie zobowiązań rolnośrodowiskowych, specjalnych wymogów obowiązujących w projektach inwestycyjnych oraz przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych;

165.

ponownie ubolewa nad stosowaniem przez Komisję w 2012 r. odmiennych metodologii kwantyfikacji błędów w dziedzinie udzielania zamówień publicznych w obszarach polityki rolnictwa i polityki spójności, przy czym obie z nich nie są zgodne z metodologią Trybunału Obrachunkowego; wzywa Komisję i Trybunał Obrachunkowy do niezwłocznego ujednolicenia trybu postępowania w przypadku błędów w dziedzinie udzielania zamówień publicznych w ramach zarządzania dzielonego oraz do zdania sprawozdania z tych zmian organowi udzielającemu absolutorium;

171.

ubolewa, że z powodu różnicy w podejściach Trybunału Obrachunkowego i Komisji do kwestii finansowego rozliczenia rachunków Parlament nie może precyzyjnie ocenić wpływu na legalność i prawidłowość operacji leżących u ich podstaw; przyjmuje do wiadomości, że według Trybunału Obrachunkowego wyniki kontroli zgodności nie zostały w wystarczający sposób uwzględnione w decyzji w sprawie finansowego rozliczenia rachunków; domaga się, by w ramach dialogu spornego Komisja i Trybunał Obrachunkowy uzgodniły procedurę finansowego rozliczenia rachunków;

174.

podziela jednak zaniepokojenie Trybunału Obrachunkowego, że podczas stosowania korekt ryczałtowych nie uwzględnia się w wystarczający sposób charakteru i wagi danego naruszenia oraz że w przypadku decyzji dotyczącej zgodności problemem pozostaje długotrwałość procedury wydawania tych decyzji; uważa jednak, że korekty ryczałtowe są niezbędnym narzędziem w sytuacjach, gdy bardziej precyzyjne obliczenia są niewykonalne; domaga się w związku z tym, by Komisja określiła kryteria obliczania korekt ryczałtowych, które zapewnią należyte uwzględnienie charakteru i wagi uchybienia;

180.

wzywa Komisję do zapewnienia w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich jednakowego stosowania i przestrzegania jednolitych norm i procedur zarówno przez organy zatwierdzające, jak i organy kontroli; podkreśla, że stosowanie różnych norm przez organy zatwierdzające i organy kontroli doprowadziło w przeszłości do nieporozumień na szczeblu krajowych agencji płatniczych i wnioskodawców projektów, powodując opóźnienia i ograniczenia w zakresie wnioskowania o projekty; podkreśla, że wszelkie zmiany w procedurze składania i zatwierdzania wniosków o wsparcie z EFRROW mogą być wiążące wyłącznie w przyszłości i w związku z tym nie mają zastosowania do jakichkolwiek uprzednio zatwierdzonych projektów;

184.

stwierdza, że - jak donosi Komisja - kwoty uznane na niemożliwe do odzyskania z EFRG z powodu niewypłacalności beneficjenta wynoszą 351,6 mln EUR od roku 2007; zauważa też, że od 2007 r. nie odzyskano kolejnych 6 mln EUR, ponieważ stwierdzono, że koszty odzyskania należności przekraczałyby odzyskaną kwotę; oczekuje corocznego przedstawiania tych kwot przez Komisję w jej rocznym sprawozdaniu z działalności oraz opracowania sposobów na zmniejszenie przez państwa członkowskie ryzyka finansowania beneficjentów zagrożonych niewypłacalnością;

185.

zauważa, że zgodnie z art. 33 ust. 7 (EFRROW) rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 35 państwo członkowskie może podjąć decyzję o zatrzymaniu procedury odzyskiwania środków w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 32 ust. 6 tego rozporządzenia wyłącznie po zakończeniu danego programu; zauważa, że wszystkie kwoty związane z długami EFRROW uznanymi za niemożliwe do odzyskania w latach budżetowych 2007-2012, tj. 0,9 mln EUR długu, nie zostały należycie uzasadnione; zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, co zamierza w związku z tym uczynić;

186.

zauważa, że niektóre państwa członkowskie prowadziły w ramach WRF na lata 2007-2013 programy wieloletnie, a niektóre agencje płatnicze były zobowiązane do odzyskiwania środków od beneficjentów nawet w przypadku drobnych kwot wynoszących kilka centów (ponieważ art. 33 ust. 7 w połączeniu z art. 32 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 miał zastosowanie dopiero po zakończeniu programu rozwoju obszarów wiejskich); jest zaniepokojony, że w przypadku tych drobnych kwot koszt ich odzyskania stanowczo przewyższał wysokość odzyskanych środków; stwierdza, że dla roku budżetowego 2013 i 2014 nie przewidziano zmian w odniesieniu do zainteresowanych państw członkowskich; zauważa, że Komisja została poinformowana o tym problemie na wczesnym etapie; dziwi się, że Komisja nie zareagowała szybciej, by zapobiec tak kłopotliwej dla Unii sytuacji; wzywa Komisję do przyjęcia bardziej proaktywnego podejścia do rozwiązywania takich trudności w nadchodzących WRF, jeżeli zostanie ona o nich zawiadomiona;

Zalecenia dotyczące płatności bezpośrednich i rozwoju obszarów wiejskich

187.

popiera następujące zalecenia Trybunału Obrachunkowego: Komisja powinna zapewnić odpowiednie działania następcze we wszystkich przypadkach, w których Trybunał wykrył błędy, zaradzić uchybieniom występującym w prowadzonych przez nią kontrolach zgodności i rozwiązać problem utrzymujących się dużych opóźnień w procedurze rozliczania zgodności rachunków jako całości, udoskonalić swoją metodę ustalania korekt finansowych, tak aby lepiej uwzględniała ona naturę i wagę wykrytych naruszeń, a także zaradzić uchybieniom stwierdzonym w systemach związanych z udzielaniem zamówień i umowami o dotację;

188.

popiera zalecenia i dobre praktyki służące zmniejszeniu liczby błędów poprzez unikanie nadmiernie rygorystycznego wdrażania przepisów, jak sugeruje analiza Parlamentu zatytułowana "Nadmiernie rygorystyczne wdrażanie w ramach EFRROW: w jakim stopniu przepisy krajowe niepotrzebnie komplikują procedury i w konsekwencji zwiększają ryzyko popełnienia błędów?"; zauważa, że istnieją takie rodzaje nadmiernie rygorystycznego wdrażania, w których korzyści przeważają nad kosztami i regulacje są uzasadnione ("dobre" nadmiernie rygorystyczne wdrażanie) w przeciwieństwie do szeregu innych praktyk, w których nadmiernie rygorystyczne wdrażanie wydaje się nieproporcjonalne, a koszty przewyższają korzyści ("złe" nadmiernie rygorystyczne wdrażanie); wzywa do zajęcia się problemem różnych rodzajów nadmiernie rygorystycznego wdrażania przepisów;

190.

wnosi też o zmiany strukturalne prowadzące do rozwiązań długoterminowych, takich jak stała platforma wymiany wiedzy między instytucjami zarządzającymi a agencjami płatniczymi w całej Unii, aby konkretne organy EFRROW mogły uczyć się dzięki przykładom i najlepszym wzorcom podczas omawiania niejednoznacznych obszarów oraz nadmiernie skomplikowanych wymogów i kontroli; domaga się w związku z tym, by zapewnić dostęp do tej platformy we wszystkich państwach członkowskich;

Wnioski dotyczące wspólnej polityki rolnej

191.

jest zdania, że sposób postępowania Komisji w przypadku uchybień stwierdzonych w systemie identyfikacji działek rolnych (zbyt długi czas trwania procedur kontroli zgodności, które pociągają za sobą korekty ryczałtowe, oraz spóźnione uwzględnianie planów działania i zastrzeżeń w rocznych sprawozdaniach z działalności) oznacza ryzyko finansowe dla budżetu Unii; apeluje o to, by w celu naprawienia uchybień w odniesieniu do systemu identyfikacji działek rolnych plany działań realizowano szybko; w przypadku niedotrzymania terminów wzywa do proporcjonalnego zmniejszenia lub zawieszenia płatności miesięcznych bądź płatności pośrednich na rzecz zainteresowanych państw członkowskich, w celu uniknięcia tworzenia ryzyka finansowego dla budżetu Unii;

192.

zwraca uwagę w szczególności na to, że błędy wykryte we Francji i Portugalii w 2006 r. przez Trybunał Obrachunkowy i potwierdzone w 2008 r. przez Komisję nie zostały w 2012 r. nadal całkowicie usunięte przez te państwa członkowskie mimo decyzji o stosowaniu korekt ryczałtowych; podkreśla, że w latach 2006-2013 dokonywano płatności bezpośrednich, których legalność i prawidłowość nie była w pełni zagwarantowana; niepokoi się o budżet Unii, ponieważ nie przeprowadzono jeszcze korekt finansowych w przypadku środków niesłusznie wypłaconych w latach 2008-2013 we Francji i w latach 2010-2013 w Portugalii, do których wypłacenia doszło w wyniku nieusuniętych błędów w systemie identyfikacji działek rolnych, wykrytych w 2006 r.; odnotowuje jednak, że Komisja zastosowała korekty finansowe netto w odniesieniu do lat budżetowych przed 2008 r. w przypadku Francji i przed 2010 r. w przypadku Portugalii; apeluje do Komisji, aby zabezpieczyła budżet Unii przed całym ryzykiem finansowym wystąpienia takich błędów za pomocą korekt netto;

193.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania korekt finansowych netto wobec państw członkowskich w rolnictwie i polityce spójności (COM(2013) 934), w którym Komisja zobowiązała się nie tylko do przyspieszenia procedury kontroli zgodności, tak aby w standardowych sprawach decyzje o korektach finansowych zapadały dwa lata po przeprowadzeniu pierwszej kontroli, ale także zapowiedziała dostosowanie zasad wstrzymywania i zawieszania płatności w ramach wspólnej polityki rolnej do zasad stosowanych w przypadku funduszy w ramach polityki spójności; zwraca uwagę, że Parlament od wielu lat domagał się podjęcia tych dwóch zobowiązań, szczególnie w swojej rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2011 36 ;

196.

popiera zastrzeżenia zgłoszone przez dyrektora generalnego DG AGRI:

199.

podkreśla, że wyniki kontroli Trybunału Obrachunkowego wskazują na uchybienia podczas kontroli wydatków na pierwszym poziomie; zwraca uwagę, że w przypadku 56 % transakcji w ramach polityki regionalnej, w których wystąpiły błędy (kwantyfikowalne i/lub niekwantyfikowalne), organy państw członkowskich dysponowały według Trybunału Obrachunkowego informacjami, które umożliwiały wykrycie i korektę przynajmniej niektórych błędów przed poświadczeniem wydatków Komisji; ponadto zwraca uwagę, że głównym źródłem błędów jest finansowanie projektów, które są niezgodne z unijnymi i/lub krajowymi przepisami dotyczącymi udzielania zamówień publicznych lub nie spełniają warunków kwalifikowalności, a także rozliczanie kosztów niekwalifikowalnych;

201.

uważa za niedopuszczalne, że od lat wciąż stwierdza się ten sam rodzaj błędów, i to często w tych samych państwach członkowskich; zauważa, że zawieszanie i wstrzymywanie płatności przez Komisję gwarantuje wykonywanie działań naprawczych w przypadkach wykrycia uchybień; zwraca się do Komisji, aby na podstawie tego stwierdzenia zaostrzyła inspekcje krajowych i regionalnych systemów zarządzania i kontroli oraz złagodziła je w przypadku państw, w których systemy zarządzania i kontroli okazały się niezawodne;

204.

z zadowoleniem przyjmuje, że od 2009 r. Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej oraz Dyrekcja Generalna ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego skontrolowały 62 ze 112 organów kontroli; zauważa, że te organy kontroli są odpowiedzialne za 257 z 317 programów operacyjnych realizowanych ze środków EFRR/FS oraz 48 ze 117 programów operacyjnych realizowanych ze środków EFS; ponadto zwraca uwagę, że 95 % środków z EFRR/FS na okres programowania 2007-2013 przypada na organy kontroli zbadane w ciągu tych czterech lat;

209.

uważa, że Komisja powinna zobowiązać się do opracowania wytycznych dotyczących przeprowadzania własnych kontroli; wzywa Komisję do przedstawienia tych wytycznych przed rozpoczęciem procedury udzielania absolutorium za 2013 r.; w tym celu domaga się jasnych wskazówek, w jakim stopniu poddawano szczególnym kontrolom w przeszłości państwa członkowskie i programy, w przypadku których wykryto błędy, oraz jak można przyspieszyć korekty finansowe netto; podejście to powinno także znaleźć odzwierciedlenie w planowanym akcie delegowanym;

212.

podkreśla, że według danych przedstawionych w sprawozdaniu z działalności Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej za 2012 r. płatności obarczone ryzykiem mieściły się w przedziale od 775,8 mln EUR (minimum) do 1 706,8 mln EUR (maksimum); zwraca uwagę, że w związku z tym Komisja zgłosiła 61 zastrzeżeń do programów lub ich części oraz 25 zastrzeżeń dotyczących reputacji, które odnoszą się głównie do Hiszpanii, Szwecji, europejskiej współpracy terytorialnej oraz Republiki Czeskiej; domaga się od Komisji dalszego dążenia do jak największego uproszczenia przepisów, aby jak najskuteczniej unikać błędów;

213.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowe rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 38 ustanawiające wspólne przepisy wprowadza szereg ulepszeń: pierwsza wypłata zaliczkowa dopiero po przyjęciu programu operacyjnego; anulowanie zobowiązania budżetowego trzy lata po wygaśnięciu programu ("n+3"); obniżenie zaliczek; płatność 10 % obliczonej kwoty rachunku wstrzymuje się do momentu zatwierdzenia rozliczenia; umowy o partnerstwie mogą obejmować zalecenia dla poszczególnych krajów;

214.

z zadowoleniem przyjmuje nowe przepisy na okres programowania 2014-2020, przyjęte w zwykłej procedurze ustawodawczej, w tym środki takie, jak wyznaczenie instytucji audytowych i certyfikujących, akredytacje instytucji audytowych, badanie audytowe i zatwierdzenie sprawozdań rachunkowych, korekty finansowe i korekty finansowe netto, proporcjonalna kontrola, warunki ex ante zmierzające do dalszego przyczynienia się do obniżenia poziomu błędu; w związku z tym popiera rosnące nastawienie na wyniki oraz tematyczną koncentrację polityki spójności, które powinny zapewnić wysoką wartość dodaną współfinansowanych operacji; z zadowoleniem przyjmuje definicję poważnego uchybienia i przewidywany wzrost poziomu korekt w przypadku powtarzających się uchybień;

217.

stwierdza, że w trakcie trwania procedury udzielania absolutorium odbył się szereg spotkań dwustronnych między sprawozdawcą a Komisją, dotyczących kwestii horyzontalnych w akcie delegowanym, precyzujących, jak jaśniej zdefiniować "poważne uchybienia" oraz jak zaostrzyć korekty finansowe w przypadku utrzymujących się poważnych uchybień; ubolewa nad tym, że propozycje Komisji Kontroli Budżetowej dotyczące poziomu korekt finansowych (dodatkowe stopy w wysokości 50 % i 75 %) nie zostały uwzględnione; ubolewa nad faktem, że w ostatnim projekcie aktu delegowanego (z dnia 4 lutego 2014 r.) pierwotny mechanizm automatycznego nakładania korekt finansowych wyższego szczebla - w przypadku gdy w kolejnym roku rozliczeniowym zidentyfikowano to samo poważne uchybienie - stał się mechanizmem opcjonalnym, wskutek czego osłabiony został wymóg ustanowienia przez państwa członkowskie systemów nadzoru i kontroli gwarantujących należyte zarządzanie finansami;

219.

w kontekście wysokiego poziomu błędu w zamówieniach publicznych w ramach polityki spójności oraz uwzględniając seminarium Trybunału Obrachunkowego ze stycznia 2014 r. dotyczące zamówień publicznych, wzywa do bardziej rygorystycznego i natychmiastowego wdrożenia istniejących odnośnych przepisów w państwach członkowskich; oczekuje też lepszej koordynacji przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych na szczeblu wszystkich zainteresowanych stron oraz uproszczenia i harmonizacji zasad i korekt finansowych;

221.

zwraca się do Komisji o coroczne włączanie Parlamentu w odpowiednim czasie w prace dotyczące wspófinansowania w ramach TEN-T/instrumentu "Łącząc Europę", poprzez przekazywanie mu informacji o wybranych przedsięwzięciach dotyczących infrastruktury transportowej i kwotach na nie przeznaczonych; zwraca się do Komisji o coroczne przekazywanie Parlamentowi wykazu przedsięwzięć w dziedzinie transportu wraz z kwotami współfinansowania w ramach funduszy regionalnych i Funduszu Spójności;

223.

Komisja musi odpowiednio wcześnie przed procedurą udzielania absolutorium za 2013 r. zdać sprawozdanie z operacyjnej możliwości stosowania terminu "poważne uchybienia" w akcie delegowanym oraz z wynikających stąd korekt finansowych netto,

zwraca się do nowo wybranego Parlamentu, aby domagał się od nowego komisarza zdecydowanego zobowiązania do zaradzenia tej sytuacji, w tym do przygotowania szczególnych uzgodnień z najbardziej narażonymi państwami członkowskimi z myślą o lepszej ochronie budżetu Unii;

224.

podkreśla, że rozporządzenie (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 40 oznacza, iż przedsiębiorstwa nie mogą otrzymywać środków wspólnotowych na inwestycje, które prowadzą do likwidowania miejsc pracy w tym samym przedsiębiorstwie w innym regionie UE; dlatego też z zadowoleniem odnosi się do faktu, że Komisja rozpoczęła analizę ewentualnych relokalizacji w przypadku realizacji dużych przedsięwzięć na ponad 50 mln EUR podlegających bezpośredniej kontroli przez Komisję; oczekuje, że Komisja zbada zasięg tego rodzaju nadużyć środków UE w związku z realizacją przedsięwzięć na kwoty poniżej 50 mln EUR oraz przedsięwzięć objętych zarządzaniem dzielonym; oczekuje również, że Komisja dołoży starań, aby środki unijne wypłacone niezgodnie z zasadami zostały zwrócone;

229.

docenia prace grupy zadaniowej ds. Grecji; zauważa, że ze 181 projektów priorytetowych zidentyfikowanych przez grupę następujące projekty - na kwotę 415,7 mln EUR - narażone są na ryzyko:

232.

stwierdza, że na 180 transakcji skontrolowanych przez Trybunał 63 (tj. 35 %) zawierało błędy; zwraca uwagę, że na podstawie skwantyfikowanych błędów w 31 transakcjach Trybunał Obrachunkowy szacuje, że prawdopodobny poziom błędu wynosi 3,2 %, co w porównaniu do poprzedniego roku oznacza wzrost o 1 %; zauważa, że Komisja zaznacza, iż gdyby Trybunał uwzględnił finansowe korekty ryczałtowe wdrożone w 2012 r. - które w jednym państwie członkowskim były szczególnie wysokie (ryczałt 25 %) - poziom błędu pozostałby niezmieniony, czyli bliski progu istotności;

233.

podkreśla, że wyniki kontroli Trybunału Obrachunkowego wskazują na uchybienia podczas kontroli wydatków na pierwszym poziomie; zwraca uwagę, że podobnie jak w ubiegłych latach Trybunał Obrachunkowy uważa, że w przypadku 67 % transakcji, w których wystąpiły błędy (zarówno kwantyfikowalne, jak i niekwantyfikowalne), organy państw członkowskich dysponowały informacjami, które umożliwiały wykrycie i korektę przynajmniej niektórych błędów przed poświadczeniem wydatków Komisji; ponadto zwraca uwagę, że głównym źródłem błędów jest rozliczanie kosztów niekwalifikowalnych oraz naruszenia przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych;

238.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawienie ogólnego sprawozdania na temat wyników tematycznej kontroli weryfikacji zarządzania przeprowadzonych przez państwa członkowskie; zwraca uwagę, że sprawozdanie to wskazuje na znaczne uchybienia organów kontroli: struktura raportowania organów zarządzających i organów pośredniczących wykazuje niedociągnięcia, kontrole często mają czysto formalny charakter, dochodzi do naruszeń przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych, powierzaniu zadań nie towarzyszą szkolenia i nadzór, a także brakuje zdolności administracyjnych i instrukcji, i przyjmuje z zadowoleniem zawarte w tym sprawozdaniu zalecenia, w tym wdrażanie uproszczonych opcji kosztów wraz z seminariami na temat uproszczenia we wszystkich państwach członkowskich, lepsze zarządzanie za sprawą wyspecjalizowanych zespołów ds. weryfikacji kosztów, większą liczbę kontroli beneficjentów na miejscu, lepszy nadzór nad organami delegowanymi oraz dostosowanie przez organy zarządzające liczby pozwoleń do faktycznych możliwości zarządzania, a także plany działania w razie stwierdzenia uchybień;

239.

jest poważnie zaniepokojony, że Dyrekcja Generalna ds. Zatrudnienia dostosowała zgłoszony przez państwa członkowskie poziom błędu lub uznała go za niewiarygodny w przypadku 13 ze 117 rocznych sprawozdań z kontroli (w roku 2011 miało to miejsce w przypadku 42 ze 117 rocznych sprawozdań z kontroli); jest to szczególnie niepokojące, ponieważ Komisja wykorzystuje opinie z audytu, roczne sprawozdania z kontroli i deklaracje zarządcze państw członkowskich jako podstawę swojej analizy ryzyka oraz własnych kontroli,

245.

domaga się prowadzenia polityki ograniczenia bezrobocia wśród młodych ludzi, przynoszącej unijną wartość dodaną; dostrzega rolę Unii szczególnie we wzmacnianiu infrastruktury szkolenia i doskonalenia zawodowego; w tym kontekście domaga się "uczciwej" europejskiej polityki wsparcia, która w dużo większym stopniu skoncentruje się na transferze wiedzy z państw członkowskich o niskiej stopie bezrobocia wśród młodych ludzi do państw członkowskich o wysokiej stopie bezrobocia wśród młodzieży, nie wzbudzając jednak złudnych oczekiwań i nie składając dalszych obietnic w kwestiach, za które Unia nie jest w pierwszej kolejności odpowiedzialna;

247.

stwierdza, że niemożliwe jest pokazanie unijnym obywatelom i podatnikom, co osiągnięto dzięki miliardowym płatnościom z EFS i funduszy strukturalnych na zwalczanie bezrobocia wśród ludzi młodych; zwraca uwagę na fakt, że podmioty wdrażające instrumenty rynku pracy w terenie zaprzeczają, jakoby nie prowadzono statystyk na ten temat; w tym kontekście zauważa istotną rolę państw członkowskich w dostarczaniu statystyk i regularnych sprawozdań w oparciu o wskaźniki wpływu środków unijnych wykorzystywanych na zwalczanie bezrobocia wśród młodych ludzi; przypomina Komisji o jej obowiązku rozliczenia się z wykorzystania pieniędzy unijnych podatników na zwalczanie bezrobocia wśród ludzi młodych; uznaje za niewystarczające wyniki unijnej polityki wsparcia, zwłaszcza wobec rozbudzonych oczekiwań obniżenia bezrobocia wśród młodzieży;

248.

zauważa potrzebę zintegrowanego podejścia i komplementarności środków zwalczania bezrobocia wśród młodych ludzi na szczeblu unijnym i krajowym, w tym również z innymi programami i instrumentami finansowanymi przez Unię, które mogłyby pomóc zmniejszyć poziom bezrobocia wśród młodych ludzi, takimi jak "Horyzont 2020", "Erasmus+" i "Erasmus dla młodych przedsiębiorców"; uważa, że zapewni to wydajne i skuteczne wykorzystywanie unijnych środków oraz wartość dodaną krajowej polityki wobec starań na szczeblu Unii;

249.

domaga się na przykład wyjaśnienia w sprawie ogromnego nadużycia finansowego związanego z EFS w Hiszpanii; przyjmuje do wiadomości, że nadużycie to polegało na organizowaniu przedsięwzięć w zakresie kształcenia i szkolenia, które miały się odbywać czysto fikcyjnie w internecie z udziałem nieistniejących uczestników, przy czym wysokość dotacji zależała w tym przypadku od liczby zapisanych uczestników; jest zaniepokojony, ponieważ chodzi tu o wiele milionów euro; oczekuje od Komisji informacji na temat tego, dlaczego żaden z organów kontrolnych hierarchii obowiązków w zakresie kontroli, przewidzianej w rozporządzeniu w sprawie funduszu (Trybunał Obrachunkowy w Madrycie, Trybunał Obrachunkowy Hiszpanii, Komisja UE-DG EMPL, Trybunał Obrachunkowy UE), nie zwrócił uwagi na tę sprawę, i czy był w nią włączony OLAF; domaga się wyjaśnienia, czy Trybunał Obrachunkowy UE wiedział o sprawie; żąda informacji na temat tego, ile podobnych przypadków miało miejsce w przeszłości (np. w Niderlandach i innych państwach członkowskich);

262.

popiera zalecenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi Komisja powinna zapewnić terminowe rozliczanie wydatków, działać na rzecz lepszego zarządzania dokumentami przez partnerów zaangażowanych w realizację działań i beneficjentów, usprawnić zarządzanie procedurami udzielania zamówień poprzez określanie jasnych kryteriów wyboru i lepsze dokumentowanie procesu oceny, podnieść jakość kontroli wydatków przeprowadzanych przez kontrolerów zewnętrznych oraz przyjąć spójną i solidną metodykę wyliczania poziomów błędu resztowego na potrzeby dyrekcji generalnych odpowiedzialnych za stosunki zewnętrzne;

263.

z zadowoleniem przyjmuje kontrole wykonania zadań prowadzone przez Trybunał Obrachunkowy zwłaszcza w ramach sprawozdań specjalnych dotyczących pomocy Unii Europejskiej dla Demokratycznej Republiki Konga, Egiptu i Palestyny, gdyż umożliwiają one ocenę, czy zarządzanie przez Komisję odbywa się zgodnie z zasadami oszczędności, wydajności i skuteczności; w świetle tych sprawozdań sugeruje, aby Komisja i Trybunał Obrachunkowy ściśle współpracowały w celu dalszego opracowania zarówno wymiernych wskaźników, jak i metodologii kontroli wykonania zadań w odniesieniu do finansowanych przez Unię projektów o wysoce politycznym charakterze, takich jak te zorientowane na lepsze przestrzeganie praw człowieka, praworządności i demokracji, gdy decyzja o kontynuacji lub przerwaniu projektu nie zależy tylko od faktycznych wyników w danych ramach czasowych;

264.

popiera ciągłe wysiłki Komisji zmierzające do zmiany podejścia opartego na nakładach na podejście zorientowane na wyniki i skutki oraz domaga się przyjęcia określonych, wymiernych, realistycznych, odpowiednich i umiejscowionych w czasie wartości odniesienia dla wszystkich programów w dziale 4, zgodnie z zaleceniem Trybunału Obrachunkowego; wyraża nadzieję, że programy te nie będą się charakteryzowały tymi samymi uchybieniami, na które wskazano w tegorocznym sprawozdaniu z kontroli;

271.

wyraża jednak zaniepokojenie poziomem błędu resztowego, szacowanym na 3,6 % w przypadku EuropeAid/DG DEVCO, oraz wzywa Komisję do zintensyfikowania wysiłków w celu lepszej analizy i dokumentacji oraz lepszego wyjaśniania głównych rodzajów błędów, a także do podjęcia odpowiednich środków, w tym do prowadzenia konsultacji z zaineresowanymi stronami, z myślą o ograniczeniu błędów w przyszłości, zwłaszcza w odniesieniu do płatności na rzecz organizacji międzynarodowych, które stanowiły 38 % łącznej liczby przypadków występowania błędu resztowego 45 ;

Badania naukowe i inne polityki wewnętrzne

273.

stwierdza, że na 150 transakcji skontrolowanych przez Trybunał Obrachunkowy 73 (tj. 49 %) zawierało błędy; stwierdza, że na podstawie skwantyfikowanych błędów Trybunał Obrachunkowy szacuje, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu wynosi 3,9 %, przy czym rozliczenie zaliczek, które stanowi nowy element doboru próby w 2012 r. (zob. pkt 1.6, 1.7 i 1.15 sprawozdania rocznego), wynosi według danych Trybunału 2,1 %; tym samym obszar kontroli (badania naukowe i inne polityki wewnętrzne) jest zbliżony do progu istotności;

277.

uważa za niezrozumiałe, że Trybunał Obrachunkowy stwierdza znaczny poziom błędu w zestawieniach poniesionych wydatków, poświadczonych przez niezależnych audytorów; dlatego jest zdania, że Komisja i państwa członkowskie muszą udostępnić audytorom wszelkie niezbędne materiały towarzyszące i szkoleniowe, które umożliwią prawidłową kontrolę zestawień poniesionych wydatków; podkreśla, że poświadczone zestawienia poniesionych wydatków mają sens jedynie wtedy, jeżeli Komisja może na nich polegać;

280.

odnotowuje na podstawie sprawozdania z działalności za 2012 r. w odniesieniu do badań i innowacji, że zasadniczy cel zarządzania w dziedzinie badań polega na znalezieniu akceptowalnej równowagi między atrakcyjnością programu dla uczestników a uzasadnionymi wymogami kontroli finansowej; w związku z powyższym dyrektor generalny zwrócił uwagę na fakt, że podejście, w ramach którego niezależnie od okoliczności dąży się do osiągnięcia 2 % poziomu błędu resztowego, nie jest wykonalne 48 ;

281.

jest zaniepokojony, że podobnie jak w przypadku roku budżetowego 2011 Trybunał Obrachunkowy wykrył istotne błędy kwantyfikowalne przy projektach w ramach programu wsparcia technologii informacyjno-komunikacyjnych; odnotowuje, że Komisja opracowała specjalną strategię audytu dla projektów niebadawczych, w ramach której do 2017 r. skontrolowanych zostanie 215 projektów niebadawczych; wzywa Komisję do poinformowania, czy niesłusznie wypłacona kwota w wysokości 470 000 EUR została odzyskana;

286.

wskazuje na odwrócenie ciężaru dowodowego w tym przypadku, w którym nie udowadnia się winy oskarżonego, tylko sam oskarżony musi udowodnić swoją niewinność przed licznymi sądami; wskazuje na fakt, że J. Dalli zakwestionował dobrowolny charakter i zgodność z prawem swojej rezygnacji przed Sądem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, co może skutkować przyznaniem odszkodowania na niekorzyść podatników, a także wszczął przed władzami belgijskimi postępowanie o zniesławienie przeciwko przedsiębiorstwu Swedish Match;

288.

jest zaniepokojony wysokimi wskaźnikami finansowymi w zakresie wszczęcia dochodzenia ujętego w celach polityki dochodzeniowej OLAF na lata 2012 i 2013, które to wskaźniki wynoszą w sektorze celnym: 1 mln EUR, w sektorze rolnictwa: 100 000 EUR w przypadku SAPARD i ponad 250 000 dla rolnictwa; w przypadku funduszy strukturalnych: 500 000 EUR dla Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności oraz 1 mln EUR dla EFRR, w sektorach pomocy zewnętrznej i wydatków scentralizowanych: 50 000 EUR, a w sektorze personelu Unii: 10 000 EUR; wyraża krytykę w związku z tym, że to zarządzające dyrekcje generalne są odpowiedzialne za ewentualne przypadki nadużyć poniżej tych wskaźników finansowych, ale nie dysponują one wykwalifikowanym personelem; uważa, że pieniądze podatników i interesy finansowe Unii są zagrożone;

292.

uznaje za niedopuszczalny bezpośredni udział dyrektora generalnego OLAF w niektórych działaniach dochodzeniowych, m.in. w przesłuchaniach świadków; podkreśla, że w ten sposób dyrektor generalny może stanąć w obliczu konfliktu interesów, ponieważ - zgodnie z art. 90a regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej oraz art. 23 ust. 1 instrukcji dla pracowników OLAF w sprawie procedur dochodzeniowych - jest on organem przyjmującym skargi na dochodzenia OLAF i podejmującym decyzje o odpowiednich działaniach w sprawie ewentualnych zaniedbań dotyczących przestrzegania gwarancji procesowych;

293.

z zaniepokojeniem odnotowuje wysoką liczbę przypadków domniemanych nadużyć finansowych zgłaszanych OLAF przez służby Komisji, a następnie odrzucanych przez OLAF i przekazywanych z powrotem Komisji; stwierdza, że nie prowadzi się dokumentacji na temat działań następczych podejmowanych przez służby Komisji; oczekuje, że OLAF będzie przynajmniej rejestrował działania następcze podejmowane w tych przypadkach; domaga się przeanalizowania przypadków domniemanych nadużyć finansowych, które odrzucono i przekazano z powrotem Komisji w 2012 i 2013 r.;

297.

domaga się przeglądu obowiązujących umów z czterema koncernami tytoniowymi (Philip Morris International Cooperation Inc. (PMI), Japan Tobacco International Cooperation, British American Tobacco Cooperation i Imperial Tobacco Cooperation) przy uwzględnieniu nowej dyrektywy o wyrobach tytoniowych 50 oraz ratyfikacji Protokołu do konwencji o ograniczeniu użycia tytoniu (FCTC) 51 , a także opinii Parlamentu na temat tego, czy i ewentualnie jak przedłużyć umowę o współpracy w sektorze tytoniowym z PMI;

300.

z zadowoleniem przyjmuje czytelną opinię Komisji na temat sytuacji w Bułgarii, wyrażoną w sprawozdaniu z postępów z dnia 22 stycznia 2014 r.; jest poważnie zaniepokojony brakiem postępów w ramach siedmioletniego już mechanizmu współpracy i weryfikacji, wciąż powszechną korupcją, oraz ogólną stwierdzoną trudnością w nakładaniu obowiązków i korygowaniu błędów; oczekuje od Komisji zdecydowanej postawy wobec Bułgarii oraz rzetelnej kontroli, czy w takich warunkach fundusze unijne w ogóle mogą być wydatkowane zgodnie z prawem;

Nieznaczne postępy w Rumunii

301.

z zadowoleniem przyjmuje uwagi Komisji na temat sytuacji w Rumunii, zawarte w sprawozdaniu z postępów z dnia 22 stycznia 2014 r.; jest poważnie zaniepokojony nikłymi postępami Rumunii w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji; zwraca uwagę na propozycje zmiany kodeksu karnego w kwestiach dotyczących konfliktu interesów w przypadku lokalnie wybieranych urzędników, a także na amnestię dla członków parlamentu winnych korupcji; w obliczu tej sytuacji uważa, że w takich warunkach wydatkowanie funduszy unijnych zgodnie z prawem jest prawie niemożliwe;

Romowie

302.

stwierdza, że Komisja zasadniczo nie jest w stanie wyjaśnić sposobu wydatkowania środków z budżetu UE przeznaczonych na integrację Romów w ich krajach pochodzenia; krytykuje fakt, że mimo strategii dotyczącej Romów, przyjętej w 2010 r., Komisja nie znalazła sposobu na wykazanie działań podejmowanych na rzecz Romów; krytykuje fakt, że Komisja nie zbiera wystarczających danych w EFS, a w rezultacie nie jest w stanie pokazać unijnym obywatelom i podatnikom, co dzięki środkom z EFS i funduszy strukturalnych zrobiono dla integracji Romów; przypomina Komisji o jej obowiązku rozliczenia się z wykorzystania pieniędzy unijnych podatników na rzecz Romów;

304.

wzywa Komisję, aby zbadała ogólnodostępne i odpowiednio przeanalizowane rozwiązania w zakresie poczty elektronicznej i kalendarzy, włączając w to oprogramowanie dla użytkowników końcowych; przypomina Komisji, że dla innych elementów stosu (ang. stack), zwykle niewidocznych dla użytkowników końcowych - np. zapór sieciowych, serwerów WWW itp. - można rozważyć bezpieczną perspektywę "open source", jeżeli publiczna procedura przetargowa będzie oparta na funkcjonalnych specyfikacjach, nie zaś na marce produktów;

308.

zauważa, że Komisja nie była w stanie dostarczyć Parlamentowi ze swojego systemu ABAC - w formacie możliwym do odczytu maszynowego, takim jak tabela Excel lub plik CSV - jasnego, zwięzłego wykazu tematów wszystkich analiz, a także szczególnej kwestii zewnętrznego doradztwa/konsultacji świadczonych na rzecz Komisji przez podmioty zewnętrzne, z podaniem nazw tych podmiotów oraz kraju, w którym każdy podmiot ma siedzibę, a także ze wskazaniem daty przeznaczenia środków budżetowych przez urzędników zatwierdzających na analizy lub zewnętrzne doradztwo, w rozbiciu na lata, począwszy od 2009 r. aż do 2013 r.; oczekuje przedłożenia tego wykazu Komisji Kontroli Budżetowej do dnia 1 maja 2014 r.;

Budżet UE a uzyskiwane rezultaty

Plany zarządzania i roczne sprawozdania z działalności

313.

ubolewa, że oceny nie stanowiły użytecznego źródła dowodów, którymi można by się posiłkować w sprawozdawczości na temat osiągnięć polityki w rocznych sprawozdaniach z działalności oraz że głównym powodem tej sytuacji był fakt, że w ocenach kładzie się nacisk raczej na kwestie operacyjne, a nie na osiąganie wyników, i że Komisja ma wątpliwości co do jakości informacji przekazywanych przez organy państw członkowskich;

Sprawozdanie oceniające przewidziane w art. 318 TFUE

317.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, by opracować i podzielić sprawozdanie oceniające w oparciu o nową podstawę oceny wykonania, wprowadzoną w wieloletnich ramach finansowych na lata 2014-2020; ponownie podkreśla, że taka podstawa oceny wykonania powinna obejmować następujące trzy główne elementy: osiągnięcie celów programu (wyniki), należyte zarządzanie programem przez Komisję i państwa członkowskie oraz sposób, w jaki wyniki programu i należyte zarządzanie finansami przyczyniają się do realizacji najważniejszych celów Unii;

318.

przypomina, że aby zapewnić należyte zarządzanie finansami Unii, Komisja administruje centralną bazą danych o wykluczeniach - bazą danych o podmiotach wykluczonych z finansowania unijnego z takich powodów, jak niewypłacalność, prawomocne wyroki sądowe za oszustwo, korupcja, decyzje instytucji zamawiających w przypadku poważnego uchybienia zawodowego i konflikty interesów; ubolewa, że centralna baza danych o wykluczeniach administrowana przez Komisję nie jest dostępna opinii publicznej lub posłom do Parlamentu; przypomina, że podobna baza danych wykluczonych firm administrowana przez Bank Światowy jest publiczna; zwraca się do Komisji o upublicznienie centralnej bazy danych o wykluczeniach.

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok 2012

PARLAMENT EUROPEJSKI,

przypomina, że kwota szczególnego działania 121, w ramach którego dofinansowuje się projekty inwestycyjne mające na celu modernizację gospodarstw rolnych, wynosi w sumie 11,1 mld EUR i jest finansowana z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (dane finansowe pochodzą ze stycznia 2012 r.; w tym 630 mln EUR z oceny funkcjonowania reformy WPR oraz Europejskiego planu naprawy gospodarczej (EPNG)), co w całym okresie programowania stanowi około 11 % wszystkich planowanych wydatków UE na rozwój obszarów wiejskich w UE; zauważa, że z działania 121 skorzystały wszystkie państwa członkowskie;

wzywa Komisję do poprawy wspólnych ram monitorowania i oceny, tak aby zaoferować państwom członkowskim i Komisji skuteczne narzędzie, które umożliwi generowanie odpowiednich danych celem ich wykorzystania do monitorowania wyników uzyskanych dzięki środkom przeznaczonym na działanie 121; podkreśla potrzebę opracowania wiarygodnych wskaźników, które umożliwią dokonywanie porównań między państwami członkowskimi (lub regionami) oraz monitorowanie stanu realizacji priorytetów Unii;

podkreśla znaczenie wzmacniania skuteczności działań strukturalnych dotyczących gospodarstw rolnych, w szczególności działań, których celem jest modernizacja i które są niezbędne w celu zwiększenia wydajności i konkurencyjności; zauważa, że w związku z powyższym na działania te należy zapewnić w budżecie wystarczające środki, biorąc pod uwagę obecny znaczący deficyt oraz uwzględniając warunki silnej konkurencyjności w sektorze unijnego rolnictwa i postępującą liberalizację światowych rynków i handlu;

odnotowuje, że dwa z dziesięciu zbadanych programów rozwoju obszarów wiejskich (PROW) zawierały wyraźny dowód na dobre ukierunkowanie działania 121 [Włochy (Wenecja Euganejska) i Węgry]; zauważa, że sześć innych PROW zawierało znikome dowody na tego rodzaju ukierunkowanie [Belgia (Walonia), Niemcy (BadeniaWirtembergia), Hiszpania (Katalonia), Francja, Rumunia (14) i Portugalia]; zauważa, że dwa PROW (Luksemburg i Polska) nie zawierały wystarczających dowodów na ukierunkowanie działania 121; zauważa, że Komisja zatwierdziła jednak wszystkie dziesięć PROW;

12.

zobowiązuje Komisję, by wraz z państwami członkowskimi sprecyzowała, które rodzaje szczególnej działalności rolniczej są najodpowiedniejsze do utrzymania produkcji rolnej i działalności gospodarczej w regionach o niewielu alternatywach gospodarczych oraz do zapewnienia korzyści środowiskowych, a także by skoncentrowała wsparcie na gospodarstwach rolnych i szczególnej działalności rolniczej w regionach o niekorzystnych warunkach gospodarowania i zagrożonych pod względem środowiskowym, społecznym i gospodarczym;

13.

zwraca się do Komisji o określenie wymogów i zasad monitorowania, których powinny przestrzegać państwa członkowskie w przypadku systemów pomocy dla sektorów zwierzęcych, oraz o uwzględnienie ich w instrumencie prawnym, zobowiązującym państwa członkowskie do stosowania odpowiednich wskaźników wyników i aktualnych danych, które byłyby dobrze powiązane z przewidywanymi rezultatami systemów pomocy dla sektorów zwierzęcych; jest zdania, że Komisja powinna wdrożyć stałe ramy monitorowania, które określałyby całą pomoc bezpośrednią wypłacaną w celu wsparcia sektorów zwierzęcych w państwach członkowskich, w tym pomoc krajową i wsparcie w ramach filaru II;

14.

zobowiązuje Komisję, by wraz z państwami członkowskimi przeprowadziła kompleksową ocenę skuteczności poszczególnych systemów wsparcia, a tam gdzie to stosowne, przeprowadziła ocenę oddziaływania alternatywnych środków wsparcia mających na celu poprawę jakości produkcji i zwiększenie konkurencyjności, np. poprzez zachęcenie do ulepszania stad;

Część III Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 13/2012 pt. "Pomoc rozwojowa Unii Europejskiej na rzecz dostępu do wody pitnej i podstawowej infrastruktury sanitarnej w krajach Afryki Subsaharyjskiej"

17.

popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym w celu maksymalizacji korzyści z wydatków Unii na rozwój w tym obszarze i sektorze Komisja powinna zapewnić odpowiednie stosowanie wprowadzonych przez siebie procedur, w szczególności procedur dotyczących następujących kwestii na etapie oceny projektu:

Uchybienia wykryte przez Trybunał

	Komisja	P.cz.		Zakłady
	Komisja	Liczba	% Liczba		%
Nadzór
Wdrożenie prawodawstwa	Częściowy przegląd
MANCP		3/5	60 %
Kontrole weterynaryjne		4/5	80 %
W ubojniach
Wymogi dotyczące wdrożenia		3/5	60 %	9/25	36 %
HACCP				5/25	20 %
Własny program kontroli przedsiębiorstw sektora spożywczego		3/5	60 %	5/25	20 %
Identyfikowalność				6/25	24 %
Szkolenie
BTSF	Ramy i monitorowanie
Wytyczne i dobre praktyki		3/5	60 %
Przekazywanie funduszy UE
Minimalny pięcioletni okres		5/5	100 %	2/25	8 %
Kryteria zatwierdzania projektów		1/5	20 %	2/25	8 %

30.

wyraża ubolewanie, że z powodu zdecentralizowanej struktury zarządzania nie są dostępne informacje na temat liczby ani udziału procentowego działalności ubojowej ubojni zgodnej z prawodawstwem Unii dotyczącym higieny sprzed finansowania w ramach programu SAPARD oraz działalności ubojowej ubojni po realizacji projektów finansowanych w ramach programu SAPARD, przez co nie jest możliwe dokonanie pełnej oceny skuteczności projektów oraz rzeczywistego wkładu i rzeczywistych wyników;

31.

zauważa, że badanie kompleksowe ocen ex post programu SAPARD sfinansowane przez Komisję i przeprowadzone przez KPMG (Węgry) wskazuje, że w odniesieniu do wparcia przyznanego w celu spełnienia norm i dostosowania się do dorobku prawnego Unii "najważniejsze wyniki osiągnięto w dziedzinie higieny, warunków sanitarnych i weterynaryjnych oraz środowiska"; zauważa również jednak, że powyższe badanie zostało oparte na ankiecie wypełnionej przez beneficjentów, a skuteczność wsparcia przyznanego z programu SAPARD w ramach działania II (Poprawa przetwórstwa i marketingu artykułów rolnych i rybnych) uważa się za znacząco większą w odniesieniu do pomocy w osiągnięciu zgodności z normami środowiskowymi Unii (97 % beneficjentów odnotowało "pewną skuteczność"), w porównaniu ze skutecznością na poziomie jedynie 46 % w odniesieniu do pomocy w osiągnięciu pełnej zgodności z (wszelkimi) właściwymi normami UE, w tym normami dotyczącymi higieny;

32.

wyraża ubolewanie, że wybrany przez Komisję sposób oceny programów SAPARD w państwach członkowskich nie umożliwił przeprowadzenia ocen jakościowych ani ilościowych skuteczności funduszy unijnych oraz ograniczył opcje oceny na poziomie programu wyłącznie do oceny jakościowej; wyraża ubolewanie z powodu braku jasnych i szczegółowych kryteriów w rozporządzeniu w sprawie programu SAPARD dotyczących wsparcia dla ubojni; wzywa Komisję do przestrzegania metod pozwalających na określenie wymiernych celów zarówno na poziomie programu, jak i działania;

Część V Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 15/2012 pt. "Zarządzanie konfliktami interesów w wybranych agencjach UE"

33.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące czterech wybranych agencji, ponieważ ich bezstronność jest w największym stopniu narażona na ryzyko ze względu na ich szerokie uprawnienia decyzyjne w obszarach o istotnym znaczeniu dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów; zauważa, że sprawozdanie to powstało na wniosek Parlamentu, który zwrócił się Trybunału Obrachunkowego o kompleksową analizę przyjętych przez agencje metod zarządzania sytuacjami potencjalnego konfliktu interesów; popiera wszystkie zalecenia Trybunału Obrachunkowego;

39.

uznaje użyteczność wytycznych OECD dotyczących zarządzania konfliktami interesów, które to wytyczne stanowią międzynarodowe ramy odniesienia w tej dziedzinie; podkreśla jednak, że chociaż wytyczne OECD stanowią międzynarodowe ramy odniesienia, to dotyczą one głównie konfliktów interesów pojawiających się wśród pracowników sektora publicznego i w związku z tym nie można ich skutecznie stosować w przypadku ewentualnych konfliktów interesów między organami kierowniczymi lub innymi organami biorącymi udział w pracach agencji, takimi jak zarządy i panele ekspertów; niemniej jednak uznaje użyteczność "zestawu narzędzi" OECD, a zwłaszcza listy kontrolnej dotyczącej prezentów, korzyści itd., jak również zalecenia dotyczące sankcji, konieczności weryfikacji kompletności i zawartości deklaracji o braku konfliktu interesów oraz wymogu wykorzystywania wiedzy i wykrywania ryzyka konfliktu interesów;

40.

przypomina, że po trzech latach analiz i negocjacji Komisja, Rada i Parlament przyjęły ostatecznie w lipcu 2012 r. tzw. wspólne podejście, czyli umowę polityczną na temat przyszłości i reformy agencji zdecentralizowanych; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja niewiele później przyjęła plan działania dotyczący stosowania tego wspólnego podejścia; zauważa, że zarządzanie konfliktami interesów w agencjach i zapobieganie im było jednym z priorytetowych działań Komisji na 2013 r., ubolewa jednak, że zamierzała ona wziąć na siebie cały ciężar realizacji i uruchomienia tych działań;

42.

wzywa Komisję, by pamiętała o potrzebie zachowania równowagi między ryzykiem a korzyściami, zwłaszcza między zarządzaniem konfliktami interesów z jednej strony a celem uzyskania najlepszego możliwego doradztwa naukowego z drugiej strony; z zaniepokojeniem zauważa ponadto, że przyjmowanie norm etycznych, kodeksów i wytycznych nie gwarantuje, że nie wystąpi konflikt interesów; zauważa, że będzie to raczej wymagało wdrożenia prostych i możliwych do zastosowania norm w połączeniu z regularną i skuteczną kontrolą ex ante i ex post ich stosowania oraz jasno określonymi sankcjami, co wpisuje się w kulturę rzetelności, uczciwości i przejrzystości;

43.

stwierdza, że Trybunał Obrachunkowy zidentyfikował wiele znacznych niedociągnięć, które dotyczą problemów pojawiających się po zakończeniu pełnienia obowiązków (zjawiska "drzwi obrotowych" i wykorzystywania poufnych informacji); podkreśla, że problem ten nie ogranicza się wyłącznie do agencji; zauważa, że ze względu wpływ tego problemu na wizerunek Komisji i na zaufanie obywateli europejskich Komisja musi niezwłocznie zająć się tymi kwestiami w drodze działań, które powinny podjąć zarówno agencje, jak i wszystkie unijne instytucje;

44.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie przeprowadzenia dochodzenia z własnej inicjatywy dotyczącego występowania konfliktu interesów w postaci zjawiska "drzwi obrotowych" w związku z kilkoma przypadkami, które wystąpiły w Komisji w ostatnim czasie; zgadza się z ostrzeżeniem rzecznika, że choć odpowiednie zarządzanie konfliktami interesów jest kluczowe z punktu widzenia dobrego zarządzania i etycznego postępowania, to nie wszystkie problemy w zarządzaniu i problemy etyczne są faktycznie spowodowane konfliktem interesów, stąd potrzeba zajęcia się problemem konfliktu interesów w ścisłym rozumieniu tego terminu i promowania strategii szkoleniowych i zapobiegających takim konfliktom w unijnych instytucjach;

46.

uważa, że główna wartość dodana sprawozdania specjalnego nr 15/2012 Trybunału Obrachunkowego polega na regularnym monitorowaniu postępów agencji pod względem zarządzania konfliktami interesów i zapobiegania im; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w związku z kontrolami przeprowadzonymi przez Trybunał oraz dzięki przeprowadzonym przez Parlament procedurom przeglądu i zatwierdzania na potrzeby udzielania absolutorium za lata 2010 i 2011, znaczne ulepszenia zostały już dokonane w objętych nimi agencjach;

54.

uważa, że w przyszłości wsparcie dochodów należy kierować do czynnych zawodowo rolników, którzy prowadzą działalność rolniczą; uważa w szczególności, że należy wykluczyć możliwość korzystania ze wsparcia dochodów w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej (SAPS) w przypadku podmiotów publicznych, które zarządzają gruntami państwowymi i nie zajmują się w żaden inny sposób działalnością rolniczą; odnotowuje, mając na uwadze nową WPR, że państwa członkowskie powinny dopilnować, by pomoc finansowa była wypłacana, bez żadnych wyjątków, jedynie rolnikom czynnym zawodowo; jest zdania, że Komisja powinna zapewnić spójne wdrażanie tych zasad w państwach członkowskich, aby zagwarantować na przykład wykluczenie tych samych rodzajów beneficjentów we wszystkich państwach członkowskich;

55.

podkreśla, że należy jasno zdefiniować kryteria kwalifikowalności gruntów do przyznania pomocy i ograniczyć ją do działek, na których zasady dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska wymagają prowadzenia działalności rolniczej; odnotowuje, mając na uwadze nową WPR, że należy jasno określić kryteria kwalifikowalności gruntów, aby wykluczyć z programu pomocy te grunty, które nie przyczyniają się do zwiększenia produktywności rolniczej ani do aktywnego wspierania wartości ekologicznej gruntów; jest ponadto zdania, że pomoc powinna być wypłacana tylko w przypadku gruntów, na których prowadzona jest regularnie ściśle określona działalność;

59.

wyraża ubolewanie, że nowa WPR, zwłaszcza w zakresie płatności bezpośrednich, nie uwzględnia szczegółowych celów ani oczekiwanych wyników; zauważa, że oznacza to, iż środki z największej pozycji budżetu unijnego są wypłacane bez wyznaczenia jasnych celów ani oczekiwanych wyników;

Część VII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 17/2012 pt. "Wkład finansowy z Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) na rzecz budowy trwałej sieci dróg w Afryce Subsaharyjskiej"

62.

zauważa, że działania podejmowane przez kraje partnerskie w celu zapewnienia trwałości infrastruktury drogowej są niewystarczające, a drogi w różnym stopniu ulegają przedwczesnemu zniszczeniu; przyznaje, że większość krajów partnerskich poczyniła znaczne postępy w zakresie utrzymania dróg, jednak zauważa, że działania podejmowane w tej dziedzinie są niewystarczające i są często realizowane z opóźnieniem lub w niepełny sposób; zauważa także, że w większości krajów partnerskich nie osiągnięto dostatecznych postępów w ograniczeniu nadmiernego obciążenia pojazdów, które ma istotny wpływ na przewidywany okres użytkowania dróg i koszty ich utrzymania;

64.

wzywa Komisję, aby opierała realizowane przez nią wsparcie finansowe na obowiązkowych warunkach oraz podejmowała odpowiednie działania w przypadku nieprzestrzegania przez kraje partnerskie podjętych zobowiązań; zachęca Komisję do pełnego wykorzystywania możliwości dialogu politycznego; zauważa, że dialog ten odegrał znaczącą rolę we wspieraniu postępu w niektórych obszarach, w szczególności w odniesieniu do ram instytucjonalnych oraz finansowania utrzymania dróg; jest zdania, że finansowane projekty można zatwierdzać wyłącznie, jeżeli sprzęt techniczny konieczny do utrzymania drogi jest dostępny z wyprzedzeniem lub dostęp do niego w razie potrzeby może zostać zapewniony;

65.

zgadza się z zaleceniem Trybunału Obrachunkowego, że Komisja powinna koncentrować finansowanie z EFR na obszarach sektora drogowego, gdzie finansowanie to będzie miało największy wpływ, poprzez:

67.

zwraca się do Komisji o przedstawienie w terminie sześciu miesięcy sprawozdania w sprawie zakresu, w jakim polityka Komisji w dziedzinie infrastruktury drogowej uwzględnia ochronę środowiska oraz promowanie bezpieczeństwa ruchu drogowego; zauważa w związku z tym, że sieć dróg w Afryce Subsaharyjskiej jest wykorzystywana do wszelkiego rodzaju działalności tranzytowej, w ramach której ruch wolny miesza się z ruchem szybkim (np. dzieci chodzące pieszo do szkoły wzdłuż drogi), zatem bardzo duże znaczenie ma kwestia bezpieczeństwa; zwraca się także o przekazanie Parlamentowi informacji o sposobie koordynacji projektów finansowanych przez Unię w ramach współpracy z innymi darczyńcami i organizacjami, nie tylko w dziedzinie budowy dróg, lecz także w obszarze planowania i utrzymania;

69.

popiera wniosek Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym Komisja powinna dążyć do zapewnienia wiarygodnego zaangażowania rządu w planowane działania, zwracać większą uwagę na źródła problemu nadmiernego obciążenia pojazdów oraz do zapewnienia krajom partnerskim wsparcia w przeprowadzeniu rzetelnej analizy ekonomicznej, stanowiącej podstawę do podejmowania decyzji w sprawie zachowania właściwych proporcji między utrzymaniem a rozbudową ich sieci drogowej, przy uwzględnieniu wszystkich mających zastosowanie kryteriów gospodarczych, społecznych, środowiskowych, finansowych, technicznych i operacyjnych;

Część VIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2012 pt. "Pomoc Unii Europejskiej dla Kosowa w zakresie praworządności"

72.

z zadowoleniem przyjmuje ustalenia Trybunału Obrachunkowego dotyczące tego, że pomoc Unii przyczyniła się do osiągnięcia postępu w obszarze tworzenia zdolności kosowskiej służby celnej; jednak z zaniepokojeniem odnotowuje, że należy wciąż poczynić znaczne postępy w zakresie zwalczania przestępczości zorganizowanej, zwiększenia zdolności kosowskiej policji i wykorzenienia korupcji; wzywa w związku z tym władze Kosowa do dalszego inwestowania unijnej pomocy przedakcesyjnej w programy i projekty mające na celu nasilenie reformy sądownictwa i zwalczania korupcji oraz zagwarantowanie praworządności;

80.

zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że z uwagi na brak wspólnego stanowiska Unii w sprawie uznania Kosowa znaczenie ważnej zachęty, jaką jest możliwość przystąpienia do Unii, jest ograniczone; odnosi się w tym kontekście do rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 18 kwietnia 2013 r. 64 w sprawie procesu integracji Kosowa z Unią Europejską, w której zachęca się pozostałe pięć państw członkowskich do poczynienia kroków w celu uznania Kosowa oraz do dołożenia wszelkich starań, by ułatwić stosunki gospodarcze, społeczne i polityczne między ich obywatelami a obywatelami Kosowa;

81.

podziela zdanie Trybunału Obrachunkowego, że zachęty i warunki wykorzystywane przez Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) okazały się jak dotąd w ograniczonym stopniu przydatne we wspieraniu postępów w zakresie praworządności w Kosowie; dlatego wzywa Komisję, ESDZ i państwa członkowskie do dopilnowania, by ich dialogi polityczne z Kosowem, zwłaszcza te dotyczące umacniania praworządności, były powiązane z zachętami i priorytetowymi warunkami;

Część IX Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 20/2012 pt. "Czy finansowanie w ramach działań strukturalnych projektów dotyczących infrastruktury gospodarowania odpadami komunalnymi skutecznie pomaga państwom członkowskim osiągać cele polityki UE w zakresie gospodarowania odpadami?"

83.

podkreśla, że ustalenia Trybunału Obrachunkowego świadczą o zróżnicowanych, a nawet słabych wynikach projektów, które korzystały ze wsparcia finansowego Unii na cele infrastruktury w dziedzinie gospodarowania odpadami komunalnymi ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Funduszu Spójności, w szczególności:

86.

uważa, że wsparcie finansowe Unii powinno być powiązane z osiągnięciem celów polityki Unii w zakresie gospodarowania odpadami; wzywa państwa członkowskie do utworzenia wiarygodnych baz danych na temat gospodarowania odpadami, aby monitorować postępy w realizacji celów unijnej polityki w zakresie gospodarowania odpadami, jak również na poparcie sprawozdań przedstawianych Komisji; wzywa Komisję, aby oceniała dane otrzymywane od państw członkowskich pod kątem ich wiarygodności;

88.

podkreśla znaczenie selektywnego zbierania odpadów, w tym odpadów ulegających biodegradacji, aby zmaksymalizować efekty funkcjonowania infrastruktur gospodarowania odpadami oraz czynić postępy w realizacji celów polityki Unii w zakresie gospodarowania odpadami; zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia bodźców ekonomicznych w dziedzinie gospodarowania odpadami, aby propagować zapobieganie powstawaniu odpadów i recykling, zwłaszcza za pomocą podatku od unieszkodliwiania odpadów, systemów opłat proporcjonalnych do ilości wyrzucanych odpadów oraz wprowadzania innych zachęt do systemów poboru opłat od gospodarstw domowych;

89.

zachęca państwa członkowskie, aby skoncentrowały się na infrastrukturze gospodarowania odpadami przetwarzającej odpady uprzednio posegregowane u źródła oraz czuwały nad tym, by odpady komunalne były przetwarzane przed kierowaniem ich na składowiska; podkreśla, że składowiska powinny posiadać wystarczające zabezpieczenie finansowe na pokrycie kosztów zamknięcia i nadzoru poeksploatacyjnego w okresie co najmniej 30 lat oraz że metoda wyliczania tych kosztów powinna być właściwa;

90.

zachęca państwa członkowskie, aby przywiązywały większą wagę do podnoszenia świadomości opinii publicznej oraz do zwiększenia uczestnictwa mieszkańców w realizacji programów gospodarowania odpadami, zwłaszcza w odniesieniu do segregowania odpadów u źródła w gospodarstwach domowych, oraz aby regularnie mierzyły wyniki, jakie przyniosły kampanie podnoszące świadomość i strategie edukacyjne;

Część X Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2012 pt. "Opłacalność inwestycji w efektywność energetyczną realizowanych w ramach polityki spójności"

93.

zauważa, że kontrolę tę przeprowadzono w Republice Czeskiej, we Włoszech i na Litwie, czyli w krajach, które otrzymały najwięcej środków - w wartościach bezwzględnych - z Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego z przeznaczeniem na działania na rzecz efektywności energetycznej w okresie programowania 2007-2013 i które do 2009 r. przeznaczyły również największe kwoty na projekty; zauważa, że w ramach kontroli zbadano cztery programy operacyjne oraz próbę 24 projektów inwestycyjnych dotyczących efektywności energetycznej w budynkach publicznych; uznaje, że środki przeznaczone na efektywność energetyczną w ramach tych programów stanowiły około 28 % funduszy, które miały zostać przeznaczone na efektywność energetyczną w latach 2000-2013;

96.

popiera pomysł, że udzielanie pomocy finansowej Unii powinno opierać się na wskaźnikach wykonania, takich jak koszt jednostki zaoszczędzonej energii, planowany i faktyczny okres zwrotu nakładów w danym programie operacyjnym i osiągnięta oszczędność energii; wskaźniki te byłyby regularnie monitorowane; popiera pomysł, że wskaźniki wykonania powinny zapewnić pewien stopień porównywalności między państwami członkowskimi, m.in. dzięki użyciu ujednoliconej jednostki miary i metodyki;

101.

poza zaproponowanymi powyżej wskaźnikami wykonania, które są niezbędne do zmierzenia opłacalności inwestycji w efektywność energetyczną, popiera wnioski Komisji w sprawie wspólnych wskaźników produktu w odniesieniu do priorytetów w zakresie inwestycji związanych z energią i zmianą klimatu wprowadzonych do rozporządzeń ramowych 65 i sektorowych na najbliższy okres programowania 2014-2020; jest zdania, że środki te wzmocnią zasadę oszczędności w kontekście zintegrowanego podejścia w ramach polityki spójności;

106.

apeluje do państw członkowskich o zapewnienie przejrzystości kryteriów wyboru projektów oraz o dostosowanie ich do wymogów w zakresie efektywności energetycznej; podkreśla znaczenie zamówień publicznych, zwłaszcza zamówień elektronicznych, zapewnienia przejrzystości kryteriów wyboru projektów i opłacalności projektów;

Część XI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 22/2012 pt. "Czy Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich i Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców skutecznie przyczyniają się do integracji obywateli państw trzecich?"

109.

jest zaniepokojony dużą liczbą niedociągnięć stwierdzonych przez Trybunał Obrachunkowy podczas kontroli, w szczególności:

137.

ubolewa, że chociaż władze znają zasadę "zanieczyszczający płaci", to w żadnym skontrolowanym przypadku zanieczyszczający nie poniósł pełnych kosztów oczyszczania; uznaje, że zastosowanie zasady "zanieczyszczający płaci" to w praktyce trudne zadanie; niemniej jednak zachęca państwa członkowskie do podejmowania działań w celu przezwyciężenia wszelkich trudności w identyfikacji podmiotów zanieczyszczających, a także apeluje do Komisji, by wymagała stosowania zasady "zanieczyszczający płaci" jako warunku przyznania środków unijnych;

138.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący dyrektywy ustanawiającej ramy dla ochrony gleby (COM(2006) 232), który zawiera przepisy odnoszące się do szeregu kwestii poruszonych przez Trybunał Obrachunkowy i do jego zaleceń, oraz apeluje do Rady o wsparcie wniosku Komisji;

Część XIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2012 pt. "Pomoc z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej udzielona w związku z trzęsieniem ziemi w Abruzji z 2009 r. -adekwatność i koszt działań"

141.

w pełni zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, który dokonał następujących ustaleń: "Około 30 % sumy przekazanej przez FSUE (144 mln euro) zostało przeznaczonych na cele w pełni kwalifikujące się do finansowania na mocy rozporządzenia w sprawie FSUE. Jednak projekt CASE (skrót z wł. Complessi Antisismici Sostenibili Ecocompatibili, tj. ekologicznego budownictwa mieszkaniowego wyposażonego w izolację sejsmiczną), choć odpowiadający rzeczywistym potrzebom, nie spełniał wymogów wyszczególnionych w przepisach rozporządzenia w sprawie FSUE. Spowodowane było to faktem, że zakładał on budowę nowych stałych budynków, a nie tymczasowych budynków mieszkalnych. Na projekt CASE przeznaczono 70 % przyznanych środków (350 mln euro). Projekt CASE miał być odpowiedzią na potrzeby mieszkaniowe 15 000 osób z terenów dotkniętych trzęsieniem ziemi, lecz nie był w stanie zaspokoić ich rzeczywistych potrzeb w wymaganym czasie i wymiarze. Domy budowane w ramach projektu CASE były znacznie droższe od tradycyjnych." 74 ; stwierdza, że było to spowodowane nadzwyczajnymi warunkami;

153.

zachęca państwa członkowskie do projektowania własnych programów operacyjnych w taki sposób, żeby można było zmierzyć wyniki EFS, a w szczególności do ustanawiania określonych ilościowo celów operacyjnych i wskaźników służących do pomiaru produktów, rezultatów i oddziaływania szczegółowego oraz do ustanawiania celów cząstkowych, a także ustalania hierarchii wartości docelowych oraz włączania rezultatu i celów w zakresie oddziaływania szczegółowego programu operacyjnego na poziomie projektu, co umożliwi tym samym powiązanie płatności z wynikami;

154.

zachęca państwa członkowskie do projektowania własnych programów monitorowania i oceny w taki sposób, żeby można było mierzyć postępy w osiąganiu wszystkich określonych wartości docelowych w sposób terminowy i zrozumiały oraz w odpowiednich odstępach czasowych, umożliwiając tym samym podejmowanie działań naprawczych oraz wyciąganie wniosków przydatnych przy podejmowaniu decyzji w przyszłości, a także wzywa państwa członkowskie do zapewnienia terminowego gromadzenia stosownych i możliwych do sprawdzenia danych, do prowadzenia ciągłych ocen oraz pomiarów, jaki wpływ netto na zatrudnienie mają działania EFS służące zwiększaniu zatrudnienia;

155.

wzywa Komisję do propagowania tych zaleceń podczas negocjowania programów operacyjnych; wzywa Komisję do dostarczenia odpowiednich danych dotyczących uruchomionych środków i rezultatów osiągniętych w ramach EFS - między innymi poprzez opublikowanie wspólnych wskaźników do uwzględnienia przez państwa członkowskie w ich programach operacyjnych - w celu dopilnowania, by państwa członkowskie przedłożyły spójne i wiarygodne dane; wzywa Komisję, by podczas oceniania systemów zarządzania i kontroli szczegółowo analizowała kwestie uzyskiwanych wyników;

Część XV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2013 pt. "Czy wsparcie UE dla przemysłu przetwórstwa spożywczego w sposób skuteczny i wydajny zwiększało wartość dodaną produktów rolnych?"

157.

wyraża zaniepokojenie dużą liczbą uchybień stwierdzonych przez Trybunał Obrachunkowy podczas kontroli, w szczególności tym, że koncepcja i programowanie działania utrudniają państwom członkowskim unikanie ryzyka oraz zapewnianie skuteczności i wydajności przy wyborze poszczególnych projektów, które otrzymają wsparcie, i że w procesie monitorowania i oceny nie gromadzi się informacji na temat wartości dodanej czy skutków dla konkurencyjności rolnictwa, w związku z czym nie istnieje zadowalająca podstawa monitorowania i oceny oraz rozliczalności; zauważa w związku z tym, że nie istnieje zadowalająca podstawa monitorowania i oceny oraz rozliczalności;

161.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich (PROW) jasno wskazać - wraz z podaniem uzasadnienia - obszary, w których interwencja ze środków publicznych jest konieczna, aby zwiększyć wartość dodaną produktów rolnych, a tym samym poprawić konkurencyjność rolnictwa; uważa, że w PROW należy ustanowić szczegółowe i wymierne cele w odniesieniu do tych potrzeb; apeluje do Komisji o zatwierdzanie jedynie takich PROW, które zawierają uzasadnione i kompleksowe strategie, jasno wykazujące, w jaki sposób wsparcie finansowe dla przemysłu spożywczego poprawi konkurencyjność rolnictwa;

163.

ponawia swoją opinię, że Komisja i państwa członkowskie powinny promować przyjmowanie najlepszych praktyk służących ograniczaniu ryzyka wystąpienia efektu deadweight i efektu przesunięcia; wzywa państwa członkowskie do rozważania ryzyka wystąpienia efektu deadweight i efektu przesunięcia zarówno podczas przygotowywania swoich PROW, jak i przy wyborze projektów oraz do ukierunkowania pomocy na projekty, co do których można wykazać, że potrzebują wsparcia ze środków publicznych, i które zapewniają wartość dodaną; zwraca się do Komisji o przedstawienie organowi udzielającemu absolutorium sprawozdania z postępów w zakresie wymiany z państwami członkowskimi najlepszych praktyk służących ograniczaniu ryzyka wystąpienia efektu deadweight i efektu przesunięcia;

165.

z zadowoleniem przyjmuje propozycje Komisji w zakresie systemu monitorowania i oceny na okres 2014-2020, zgodnie z którymi wymóg oceny śródokresowej zostanie zastąpiony rozszerzonymi rocznymi sprawozdaniami z realizacji (w 2017 i 2019 r.) oceniającymi postępy w osiąganiu celów programu, zaś państwa członkowskie będą przeprowadzały w trakcie okresu programowania oceny według planu oceny; przypomina Komisji, że niezbędne jest gromadzenie szczegółowych danych na poziomie działania, tak aby ramy CMEF mogły dostarczać szczegółowych informacji na temat powodzenia działań.

Część XVI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 2/2013 pt. "Czy Komisja zapewniła wydajną realizację siódmego programu ramowego w zakresie badań?"

Uproszczenie

166.

zgadza się z ogólną oceną Trybunału Obrachunkowego, że Komisja "podjęła szereg kroków w celu uproszczenia zasad uczestnictwa" poprzez wprowadzenie licznych uproszczeń administracyjnych i finansowych do zasad uczestnictwa w 7PR, dzięki którym ograniczono obciążenie administracyjne beneficjentów i ułatwiono im dostęp do programu; niemniej jednak uważa, że można by jeszcze bardziej skrócić okresy oczekiwania dzięki poprawieniu komunikacji wewnętrznej, wymianie najlepszych praktyk między dyrekcjami generalnymi, a także szybkiemu wprowadzeniu skutecznych narzędzi informatycznych;

168.

wyraża zaniepokojenie z powodu nieudanej próby ustanowienia mechanizmu certyfikacji służącego do zatwierdzania metodyki wyliczania kosztów w celu wydawania beneficjentom poświadczeń ich metodyki; uważa, że wdrożenie na szeroką skalę stawek zryczałtowanych w przypadku kosztów pośrednich w programie "Horyzont 2020" jeszcze bardziej przyczyni się do zapobiegania potencjalnym nadużyciom finansowym i do zmniejszenia liczby błędów, co będzie korzystne dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) i ułatwi udział potencjalnych beneficjentów z 12 nowych państw członkowskich;

169.

zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że Komisja wprowadziła nowe skuteczne narzędzia informatyczne po stronie użytkownika, które znacząco poprawiły interakcję z beneficjentami, zmniejszyły obciążenie administracyjne obu stron i umożliwiły uniknięcie ryzyka zdublowania finansowania. jest jednak zaniepokojony tym, że pozostaje istotne wyzwanie, tj. optymalizacja narzędzi informatycznych po stronie administracyjnej, dzięki której powinno udać się jeszcze bardziej ograniczyć obciążenie administracyjne i zapewnić efektywne powiązania między modułami wykorzystywanymi przez różne dyrekcje generalne; przyjmuje do wiadomości prace nad wspólnym narzędziem informatycznym po stronie administracyjnej (SYGMA) i wspólnym elektronicznym narzędziem do zarządzania obiegiem zadań (Compass), które rozpoczęto z dużym wyprzedzeniem, dzięki czemu narzędzia te powinny być dostępne w programie "Horyzont 2020";

Kontrola finansowa

170.

podkreśla konieczność odpowiedniego wyważenia mniejszego obciążenia administracyjnego i skutecznej kontroli finansowej; zauważa, że ze względu na specyfikę działalności badawczej należy zachęcać do stosowania podejścia zakładającego tolerancję wobec ryzyka i podejścia naukowego, aby osiągnąć doskonałość badawczą i zapewnić większy efekt realizacji projektów; uważa, że dzięki temu podejściu Komisja będzie w stanie zachować równowagę między zaufaniem a kontrolą;

172.

uważa, że konieczne jest położenie większego nacisku na wydajność, która ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia tego, aby w Europie prowadzono badania wysokiej jakości, jednocześnie nie zaniedbując kwestii optymalizacji praktyk i procedur administracyjnych i finansowych, które są niezbędne do efektywnego wdrożenia 7PR; jest zdania, że stworzenie europejskiej przestrzeni badawczej jest kluczowym elementem zapewniania długoterminowej koniunktury gospodarczej i konkurencyjności Unii i jest powiązane z osiągnięciem założonych celów i oczekiwanych wyników w 7PR; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie w programie "Horyzont 2020" wskaźników efektywności, które będą służyć do pomiaru wdrożenia programu, tj. wyników, rezultatów i konkretnego wpływu, przy jednoczesnym uwzględnieniu celów programu;

173.

zachęca do ukierunkowywania wyników badań na inicjatywy przynoszące odczuwalne korzyści obywatelom w ich życiu codziennym, np. na takie, które wpisują się w koncepcję inteligentnych miast, i do unikania prowadzenia badań dla samych badań; uważa, że potencjalnym obszarem innowacji i rozwoju bazy technologicznej i przemysłowej jest bezpieczeństwo i obrona; dlatego zachęca do dalszego rozwijania działalności badawczej na tym polu z myślą o wykorzystaniu technologii podwójnego zastosowania i przeniesieniu wiedzy praktycznej do sektora cywilnego, aby lepiej rozwiązywać problemy społeczne;

178.

uważa, że ostrożniejsze podejście przyjęte przez Komisję w pierwszych latach wdrażania RSFF było uzasadnione i zgodne z warunkami gospodarczymi w Europie; niemniej jednak zaleca, aby ponad wszelką wątpliwość ustalono, że ten instrument jest wykorzystywany jako wydajne narzędzie do realizacji bardziej ryzykownych projektów badawczych, które w przeciwnym wypadku nie uzyskałyby wsparcia od banków komercyjnych, a mogą prowadzić do znaczących przełomów w zakresie innowacyjności; jest zdania, że krokiem we właściwym kierunku jest stworzenie instrumentu podziału ryzyka (RSI), który jest uzupełnieniem istniejącego RSFF, przez co zapewnia uczestnictwo MŚP zajmujących się badaniami;

Synergia

179.

zauważa, że konieczne są dalsze wysiłki, aby umożliwić Komisji skuteczne identyfikowanie odmiennych praktyk we wdrażaniu projektów oraz zapewnienie tego, aby wszyscy beneficjenci byli traktowani w konsekwentny i jednolity sposób przez różne dyrekcje generalne Komisji i inne podmioty wdrożeniowe, aby zmniejszyć ich obciążenie administracyjne; odnotowuje potrzebę zapewnienia, że już istniejące serwis informacji o badaniach i komitet ds. rozliczania badań spełniają zadania pierwotnie przewidywanej jednej instytucji koordynującej;

180.

docenia złożoność promowania większej synergii między 7PR a funduszami strukturalnymi; uważa, że Komisja mogłaby zintensyfikować swoją komunikację z państwami członkowskimi poprzez przedstawienie określonych dobrych praktyk w celu zapewnienia tego, by fundusze strukturalne były efektywnie wykorzystywane do ułatwiania zarówno podejścia zakładającego synergię w fazie wstępnej (przygotowania projektu, tworzenia zdolności), jak i w fazie końcowej (pełna demonstracja, wprowadzenie na rynek); uważa, że w związku z tym regionalny wymiar badań i innowacji można pogłębić poprzez propagowanie innowacji badań kształcenia (tzw. trójkąta wiedzy) oraz tworzenie ognisk doskonałości i regionalnych skupisk i rozszerzanie w ten sposób zasięgu geograficznego 7PR z zamiarem efektywnej i skutecznej dystrybucji projektów we wszystkich państwach członkowskich; dostrzega konieczność większej koordynacji przydziałów z funduszy strukturalnych na rozwój infrastruktury badawczej i późniejszego finansowania działalności badawczej z programów ramowych;

Część XVII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2013 pt. "Czy programy Marco Polo w sposób efektywny ograniczają transport drogowy?"

184.

jest zdania, że wyniki muszą być również postrzegane w świetle zmian na rynku oraz wyzwań wynikających z kryzysu gospodarczego; uważa jednak, że pogorszenie koniunktury gospodarczej nie może służyć za usprawiedliwienie gorszych od zakładanych rezultatów programu; w tym względzie wzywa Komisję do wyciągnięcia wniosków z wyników (bieżących) programów Marco Polo, wykorzystania najlepszych praktyk, a także uczenia się na błędach w celu opracowania i wdrożenia przyszłego programowania;

187.

przypomina, że w kwestii infrastruktury biała księga Komisji pt. "Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu - dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu" ma na celu utworzenie do 2030 r. w pełni funkcjonującej, interoperacyjnej, ogólnounijnej multimodalnej "sieci bazowej" TEN-T, a także optymalizację skuteczności działania multimodalnych łańcuchów logistycznych, m.in. poprzez większe wykorzystanie bardziej energooszczędnych rodzajów transportu;

196.

jest zdania, że istnienie ograniczonej liczby podmiotów multimodalnych (główny cel beneficjentów) mogło być przyczyną niewielkiej liczby projektów zgłoszonych w ramach zaproszeń do składania wniosków; uważa, że może być to skutek zachowania podmiotów z sektora transportu, które dążą do prowadzenia działalności z wykorzystaniem jednego środka transportu; wzywa Komisję, aby dążyła do poprawy udziału przewoźników wykorzystujących jeden środek transportu, którzy mogliby również skorzystać z przyszłych inicjatyw; odnotowuje jednak uwagę Trybunału Obrachunkowego na temat złożoności programu, na co wskazali beneficjenci i co mogło zniechęcić potencjalne inne zainteresowane podmioty;

204.

uważa jednak, że brak popytu na rynku nie może być postrzegany jako przeszkoda dla działania politycznego, skoro jednym z celów unijnej polityki transportowej jest próba rozwiązania problemu niewyważonego podziału zadań przewozowych i stworzenie zachęt do podjęcia działań rynkowych; wzywa Komisję do uwzględnienia większego ryzyka oraz do wyciągnięcia wniosków z niepowodzeń, a także do połączenia zachęt finansowych, ewentualnie również z pomocą finansową na infrastrukturę, co wskazał Trybunał Obrachunkowy, a także z innymi środkami regulacyjnymi;

205.

wyraża zaniepokojenie uwagą Trybunału Obrachunkowego o możliwości wystąpienia zjawiska "odwrotnego przesunięcia modalnego" jako pośredniego skutku przyjęcia nowych przepisów w obszarze środowiska (np. przepisów dotyczących siarki); wzywa Komisję do przeanalizowania tendencji ku ewentualnemu odwrotnemu przesunięciu modalnemu, zajęcia się tym problemem i podjęcia ścisłej współpracy z odpowiednimi dyrekcjami w celu wypracowania systemowego podejścia przy tworzeniu prawodawstwa i opracowywaniu nowych programów wsparcia finansowego;

206.

wyraża ubolewanie w związku z tym, że państwa członkowskie z Europy Wschodniej nie zostały zaangażowane w projekty od samego początku, i podkreśla brak zachęt w tych krajach, jako że zazwyczaj kraje te wolą stosować fundusz rozwoju regionalnego/Fundusz Spójności z większymi stawkami finansowania i mniejszym obciążeniem administracyjnym; w tym względzie pochwala porozumienie między prawodawcami w sprawie instrumentu "Łącząc Europę", w wyniku którego państwa objęte Funduszem Spójności będą mogły ubiegać się o finansowanie unijne dla usług transportu towarowego na takich samych zasadach jak w przypadku Funduszu Spójności;

Część XVIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 4/2013 pt. "Współpraca UE i Egiptu w zakresie sprawowania rządów"

208.

zauważa, że jeśli chodzi o reformy w zakresie zarządzania finansami publicznymi wprowadzono w życie finansowany przez UE, Francję i Rumunię program wsparcia o wartości 4 mln EUR, który ma na celu zwalczanie korupcji, prania pieniędzy oraz wspieranie odzyskiwania mienia w Egipcie. zauważa, że program ten wszedł w fazę realizacji w lipcu 2011 r. i będzie funkcjonował do lipca 2014 r., natomiast po tym terminie do UE jako głównego darczyńcy zostanie złożony wniosek o jego przedłużenie; zauważa, że w kompleksowym szkoleniu wzięło udział 166 prokuratorów, pracowników organów ścigania i pracowników jednostek analityki finansowej; odnotowuje, że w grudniu 2012 r. w niezależnym sprawozdaniu monitorującym programowi temu przyznano pozytywną ocenę;

209.

stwierdza, że w latach 2007-2013 Egipt otrzymał ok. 1 mld EUR pomocy z Unii: 60 % w postaci sektorowego wsparcia budżetowego dla egipskiego rządu i resztę za pośrednictwem projektów uzgodnionych z egipskimi władzami; stwierdza, że wsparcie budżetowe to główny mechanizm stosowany przez Komisję w udzielaniu pomocy Egiptowi; stwierdza jednak, że w sumie ESDZ i Komisja nie były w stanie skutecznie zarządzać unijną pomocą przeznaczoną na poprawę zarządzania w Egipcie, ani jej kontrolować;

210.

zauważa, że podczas rządów Morsiego odzyskiwanie mienia stało się kwestią priorytetową, co doprowadziło do istotnych postępów; zauważa, że odzyskiwanie mienia wymaga sprawnej realizacji działań wymiaru sprawiedliwości zgodnie z międzynarodowymi standardami, co prowadzi do ulepszenia procedur i skuteczniejszego zarządzania finansami; zauważa, że Egipt nadal zajmuje słabą pozycję na liście państw, w których panuje korupcja, jednak starania w tym zakresie nie poszły na marne i obecnie widoczne są postępy; przyjmuje do wiadomości, że dzięki pomocy UE niedawno ukończono projekt ustawy w sprawie ochrony świadków, który to projekt jest gotowy do przyjęcia; podobnie jest w przypadku dwóch innych ustaw dotyczących konfliktów interesów i dostępu do dokumentów;

212.

jest przekonany, że monitorowane programów w ramach sektorowego wsparcia budżetowego jest istotne, przy czym równie istotne jest ciągłe wywieranie nacisku na poprawę, jeśli chodzi o rozliczalność w zakresie dialogu z władzami egipskimi oraz jego przejrzystość w ramach międzynarodowych ram rozliczalności finansowej wydatków publicznych; uważa, że możliwość zawieszenia programów sektorowego wsparcia budżetowego stanowi narzędzie przydatne i niezbędne do realizacji tego celu;

Wniosek

218.

odnotowuje różnice pomiędzy państwami członkowskimi będącymi przedmiotem audytu w zakresie postępowania o udzielenie zamówienia; jest zdania, że we wszystkich państwach członkowskich należy stosować dyrektywę w sprawie europejskich zamówień publicznych w celu osiągnięcia najwyższego poziomu opłacalności i wydajności; ponadto uważa, że przyszłe współfinansowanie projektów drogowych powinno być uzależnione od działań podjętych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia konkurencji na rynku budowlanym, koncentrując system zamówień publicznych na zapewnianiu najkorzystniejszego wykorzystania środków przy unikaniu barier wejścia;

222.

zwraca się do Komisji i Trybunału Obrachunkowego o udostępnienie większej ilości informacji na temat ewentualnego utworzenia unijnej bazy danych zawierającej informacje o jednostkowych kosztach środków produkcji, przeznaczone dla inżynierów przygotowujących kosztorysy nowych projektów, co pomogłoby beneficjentom w uzyskiwaniu niższych cen zamówień;

Część XX Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2013 pt. "Czy państwa członkowskie oraz Komisja zapewniły optymalne wykorzystanie środków przy realizacji działań w zakresie różnicowania gospodarki wiejskiej?"

Uwagi ogólne

227.

wskazuje, że stosowne projekty w zakresie różnicowania powinny mieć na celu rozwój infrastruktury lokalnej i lokalnych usług podstawowych na obszarach wiejskich, aby zapobiegać tendencjom do wyludniania się obszarów wiejskich; uważa, że projekty powinny mieć na celu również to, aby uczynić obszary wiejskie bardziej atrakcyjnymi dla młodych ludzi, oraz powinny prowadzić do powstawania nowych możliwości w zakresie zadowalających, dobrze płatnych miejsc pracy;

Odnośnie do stanowiska Trybunału Obrachunkowego

230.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że na następny okres programowania Komisja zaproponowała szereg udoskonaleń w zakresie tych kwestii, które wzbudziły obawy wyrażone przez Trybunał Obrachunkowy, w szczególności:

231.

wzywa państwa członkowskie, aby jasno określiły w swoich PROW przypadki, w których publiczna interwencja związana z inwestycjami w działania nierolnicze pomoże zaradzić na przykład niedoskonałościom rynku tworzącym utrudnienia dla wzrostu i zatrudnienia; uważa, że państwa członkowskie powinny ustanowić szczegółowe i wymierne cele w odniesieniu do tych potrzeb, a Komisja powinna zatwierdzić tylko te PROW, które zawierają uzasadnione i kompleksowe strategie i które w sposób jednoznaczny wykazują, jak interwencja przyczyni się do strategicznych celów, jakimi są tworzenie warunków dla wzrostu i zwiększenie zatrudnienia oraz przeciwdziałanie wyludnianiu się obszarów wiejskich;

237.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby w zbliżającym się okresie programowania 2014-2020 pozyskiwane były właściwe i wiarygodne informacje, co ułatwi zarządzanie działaniem i jego monitorowanie oraz pomoże wykazać, w jakim stopniu przyznana pomoc przyczynia się do osiągnięcia nadrzędnych priorytetowych celów Unii; uważa, że wartości docelowe dotyczące tworzenia miejsc pracy powinny być realistyczne, a liczba utworzonych miejsc pracy odpowiednio monitorowana; uważa, że działania powinny być lepiej zarządzane przez cały okres programowania, w szczególności w sytuacji, gdy staje się widoczne, że wartości docelowe nie zostaną osiągnięte;

Część XXI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2013 pt. "Czy Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji zapewnił wartość dodaną UE dzięki wsparciu reintegracji zawodowej zwalnianych pracowników?"

242.

odnotowuje przedstawione przez państwa członkowskie czynniki, które zniechęciły je do wykorzystywania środków EFG; zauważa, że były one następujące:

244.

podkreśla, że możliwość wiarygodnego zweryfikowania, czy bezrobotni zreintegrowali się z rynkiem pracy po skorzystaniu ze środków EFG, sprzyja należytemu zarządzaniu finansami; uważa, że dlatego w rozporządzeniu EFG (rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 80 ) należałoby zachęcić państwa członkowskie do pomiaru reintegracji po zakończeniu okresu wdrażania, a ponadto dane te powinny być porównywalne oraz w miarę możliwości powiązane z celami ilościowymi;

247.

podkreśla, że wsparcie finansowe Unii powinno generować europejską wartość dodaną; dlatego zwraca się o analizowanie w rocznej procedurze udzielania absolutorium unijnej wartości dodanej środków EFG poprzez porównanie jej z unijną wartością dodaną środków EFS pod względem ilościowymi i jakościowym w celu zapewnienia najefektywniejszego pomiaru skuteczności polityki lub o podawanie przyczyn nieuwzględniania takich danych; podziela pogląd Trybunału Obrachunkowego, że okres 41 tygodni między złożeniem wniosku o wsparcie EFG a wypłatami jest niedopuszczalnie długi oraz że tak długi okres oczekiwania zniechęca kraje wnioskujące znajdujące się w trudnej sytuacji i z tego powodu potrzebujące solidarności Unii; zauważa jednak informacje podane przez Komisję w odpowiedziach; przypomina wszystkim zainteresowanym stronom o decyzji władz budżetowych Unii o niewłączeniu EFG w wieloletnie ramy finansowe, co oznacza, że wszystkie wnioski muszą przechodzić specjalną procedurę budżetową oraz niezależnie od powyższych wyjaśnień wzywa wszystkie zainteresowane strony do przejścia na wnioski elektroniczne i do ograniczenia dodatkowych informacji po złożeniu pierwotnego wniosku do wyjątkowych przypadków, a w każdym razie nie później niż trzy miesiące po złożeniu pierwotnego wniosku;

251.

uważa, że państwa członkowskie powinny:

252.

zauważa, że Komisja powinna ulepszyć monitorowanie działania w celu zapewnienia zgodności jego realizacji przez państwa członkowskie z wyznaczonymi celami szczegółowymi oraz z myślą o uzyskaniu krótko- i długoterminowej zrównoważoności; zauważa, że państwa członkowskie powinny wymagać od beneficjentów przedstawienia szczegółowych informacji na temat wartości obszarów leśnych zarówno przed przeprowadzeniem inwestycji, na które przyznano pomoc, jak i po ich przeprowadzeniu, a organy zarządzające powinny być zobowiązane do sprawdzenia tych wartości;

Część XXIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2013 pt. "Wsparcie UE na rzecz sprawowania rządów w Demokratycznej Republice Konga"

253.

w sposób ściśle skoordynowany z władzami krajowymi i innymi partnerami na rzecz rozwoju, w szczególności państwami członkowskimi UE, Komisja i ESDZ powinny:

mając na uwadze programowanie 11. EFR i tworzenie programów UE w przyszłości:

254.

Komisja Europejska powinna:

w początkowej fazie programów, jak i regularnie w trakcie ich wdrażania, oceniać prawdopodobieństwo wystąpienia głównych zagrożeń i ich potencjalny wpływ na osiągnięcie celów programu; zauważa, że będzie to obejmowało

256.

Komisja i ESDZ powinny:

wzmocnić zorganizowany dialog polityczny z tym krajem; zauważa, że będzie on obejmował, przy pełnym poszanowaniu postanowień porozumienia z Kotonu (a mianowicie art. 96):

257.

Komisja Europejska powinna:

do czerwca 2014 r. przedstawić Parlamentowi Europejskiemu podsumowanie wszystkich realizowanych projektów w DR Konga oraz informację na temat wysokości środków pieniężnych, które będą nadal dostępne oraz funduszy, z jakich środki te będą pochodzić.

Część XXIV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 10/2013 pt. "Wspólna polityka rolna: czy wsparcie specjalne przewidziane w art. 68 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 zostało dobrze opracowane i odpowiednio wdrożone?"

258.

wsparcie specjalne dla określonych rodzajów działalności rolnej powinno opierać się na rygorystycznej interpretacji przepisów zawartych w art. 68, a nowe akty delegowane powinny wymagać, by udzielenie takiego wsparcia związanego z produkcją powinno być zawsze odpowiednio uzasadnione wobec Komisji i przez nią zweryfikowane; zauważa, że aby móc wziąć na siebie ostateczną odpowiedzialność w systemie zarządzania dzielonego, Komisja powinna odgrywać aktywniejszą rolę w ustanawianiu kryteriów wdrażania tych środków, a także w porównawczej ocenie środków, tak aby uniknąć niewyjaśnionych i skrajnych wahań cen, takich jak te podane w sprawozdaniu specjalnym w przykładzie dotyczącym kóz; zauważa, że stosowne narzędzia prawne powinny być ustanowione w nowych aktach delegowanych; zauważa, że od państw członkowskich należy wymagać w nowych aktach delegowanych wykazania, że w każdym konkretnym przypadku wsparcie jest niezbędne (tj. że podejście oparte na odstępstwach jest niezbędne i że przynosi wartość dodaną), istotne (jeśli chodzi o warunki jego stosowania, kryteria jego udzielania i poziomy pomocy) oraz że spełnia kryteria należytego zarządzania finansami; w szczególności i w odpowiedzi na opinię Trybunału Obrachunkowego, że "jasno określone przypadki" nie były jasno określone, wdrażanie nowego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 82 powinno przezwyciężyć stwierdzone problemy, w ten sposób, że państwa członkowskie:

260.

wprowadziwszy środki wsparcia, państwa członkowskie powinny utworzyć odpowiednie i kompleksowe systemy zarządzania i kontroli w celu zapewnienia zgodności stosowania wsparcia specjalnego ze wszystkimi wymogami rozporządzenia (UE) nr 1307/2013; zauważa, że aby uniknąć generowania kosztów niewspółmiernych do ograniczonej skali poszczególnych przypadków wsparcia specjalnego, wymóg zapewnienia odpowiedniej kontroli należy uwzględnić już na etapie projektowania danego środka (łatwość wdrożenia, możliwość kontrolowania kryteriów itp.) lub, jeśli to możliwe, już na etapie decyzji o wprowadzeniu danego środka;

Część XXV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2013 pt. "Czy Komisja i państwa członkowskie mogą wykazać, że budżet UE przeznaczony na politykę rozwoju obszarów wiejskich jest wydawany rozsądnie?"

263.

wskazuje, że programy rozwoju obszarów wiejskich są ważnymi instrumentami przyczyniającymi się do tworzenia miejsc pracy i promowania rozwoju, większej konkurencyjności rolnictwa oraz poprawy środowiska; ze względu na fakt, iż wydatki na rozwój obszarów wiejskich obejmują środki wspierające gospodarstwa rolne i małe przedsiębiorstwa oraz wspólnoty w obszarach wiejskich; uważa, że konieczne jest, aby środki te odpowiadały potrzebom różnorodnych odbiorców, a tym samym umożliwiły osiągnięcie różnorodnych celów; wskazuje, że monitorowanie i ocena są w tym kontekście kluczowe i uważa, że ważne jest, aby Parlament Europejski oraz opinia publiczna wiedzieli, czy fundusze Unii są wydawane rozsądnie;

264.

zachęca państwa członkowskie do określenia konkretnych wymiernych założeń w ramach PROW przy uwzględnieniu celów, jakim mają służyć wydatki na rozwój obszarów wiejskich; uważa, że Komisja powinna zapewnić - przed ich zatwierdzeniem - aby PROW państw członkowskich zawierały jasne cele i plany dotyczące oceny, które określają informacje na temat rezultatów osiąganych poprzez planowane działania zgodnie z uzgodnionymi celami oraz w stosownym czasie, aby udzielić informacji o decyzjach dotyczących polityki na następny okres programowania;

266.

odnośnie do wysokiej kwoty, wynoszącej prawie 100 mld EUR, przeznaczonej na osiąganie celów związanych z rozwojem obszarów wiejskich na okres finansowy 2007-2013, jak również 58 mld EUR środków własnych państw członkowskich, zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że usprawnienia w zakresie monitorowania i oceny powinny być dokonywane w stosunku do pozostałej części bieżącego okresu wydatkowania (koniec 2015 r.) w celu zapewnienia, aby budżet UE był wydawany rozsądnie;

268.

wzywa Komisję do poprawy wspólnych ram monitorowania i oceny na lata 2014-2020, która pozwoliłaby na uzyskanie wydajnego narzędzia dla państw członkowskich i Komisji generującego stosowne dane wykorzystywane do celów monitorowania i oceny; wskazuje na potrzebę opracowania wiarygodnych wskaźników pozwalających na dokonanie porównania między państwami członkowskimi (lub regionami) oraz monitorowanie rezultatów zastosowania różnych środków rozwoju obszarów wiejskich i ich przyczyniania się do osiągania priorytetów Unii;

269.

jest zdania, że państwa członkowskie muszą mieć wspólny system monitorowania i oceny w celu zapewnienia Komisji możliwości analizy zakresu postępów i realizacji określonych celów oraz ich wpływu i skuteczności na szczeblu UE; z zadowoleniem przyjmuje prace podejmowane obecnie przez Komisję i państwa członkowskie zmierzające do zdefiniowania obowiązkowych wspólnych wskaźników dla ram monitorowania i oceny na lata 2014-2020 dla wspólnej polityki rolnej oraz programów rozwoju obszarów wiejskich; wzywa, aby zapewniły sporządzanie programów rozwoju obszarów wiejskich wraz z wyraźnymi wymogami dotyczącymi korzystania z tych wskaźników;

272.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne, w którym zbadano bezpośrednie wsparcie finansowe Unii na rzecz Narodowej Władzy Palestyńskiej, stanowiące istotny wkład w szeroko zakrojoną debatę polityczną i finansową na temat zaangażowania Unii na rzecz Narodowej Władzy Palestyńskiej dla wsparcia postępu w kierunku rozwiązania dwupaństwowego w pełni przestrzegając zasady poszanowania suwerenności i integralności terytorialnej zarówno terytorium administrowanego przez Narodową Władzę Palestyńską, jak i przez państwo Izrael; uwzględnia ustalenia, wnioski i zalecenia oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

273.

z zadowoleniem przyjmuje ustalenia wskazane w sprawozdaniu, które potwierdzają niektóre istotne osiągnięcia, jak i konieczność ulepszenia aktualnego mechanizmu PEGASE (palestyńsko-europejski mechanizm na rzecz zarządzania pomocą socjalno-ekonomiczną), w szczególności stwierdzając, że:

274.

żywi poważne obawy, że pewne niedociągnięcia Komisji w zarządzaniu mechanizmem PEGASE utrzymają się, między innymi to, że:

276.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja odniosła się do obaw Trybunału Obrachunkowego co do stosowania bezpośrednich procedur negocjacyjnych oraz stosowania bardziej konkurencyjnych procedur przetargowych; podziela opinię Trybunału Obrachunkowego, który uważa, że zastosowanie procedury przetargowej byłoby bardziej korzystne w przypadku umów o usługi zarządzania i audyt; zachęca Komisję do ustanowienia obowiązku stosowania procedur przetargowych obowiązkowym, w celu osiągnięcia najkorzystniejszych ekonomicznie efektów i zapewnienia równych szans wszystkim uczestnikom rynku, przy jednoczesnym dopuszczeniu odstępstw w sytuacjach kryzysowych;

277.

jest zaniepokojony zmniejszającą się wysokością kwot przekazywanych na rzecz Narodowej Władzy Palestyńskiej przez darczyńców zarówno z państw członkowskich, jak i z państw trzecich; ponadto z zaniepokojeniem odnotowuje ustalenia Trybunału Obrachunkowego, z których wynika, że Komisja i ESDZ nie opracowały jasnej strategii dotyczącej tego, jak ograniczać zależność NWP od wsparcia finansowego z Unii; zauważa polityczne ograniczenia, które utrudniają skuteczne zmniejszenie zależności Palestyńczyków od pomocy zewnętrznej; zachęca Komisję i ESDZ do podejmowania dalszych starań w zakresie zwiększania niezależności finansowej NWP od źródeł zewnętrznych;

278.

wzywa Komisję i ESDZ do pełnego uwzględnienia ustaleń Trybunału Obrachunkowego odnośnie do braku warunkowości bezpośredniego wsparcia finansowego Unii dla NWP, który ogranicza potencjalny efekt dźwigni Komisji i ESDZ na rzecz przeprowadzenia większej liczby reform; stwierdza, że brak warunkowości to polityczny wybór Komisji, ESDZ i państw członkowskich odpowiadający ich celom politycznym w bliskowschodnim procesie pokojowym, ale uważa, że być może należałoby przemyśleć ponownie ten wybór w związku z rosnącą skutecznością wdrażania pomocy unijnej w tym regionie;

281.

ubolewa, że zgodnie z ustaleniami Trybunału Obrachunkowego Komisja i ESDZ nie zwróciły wystarczającej uwagi na zamienność finansowania z PEGASE; wyraża obawy, że istnieje ryzyko, o którym wspomina też Trybunał Obrachunkowy, iż DFS PEGASE może być wykorzystywane przez Narodową Władzę Palestyńską jako substytut jej własnego budżetu na wsparcie komponentu CSP (wsparcie dla urzędników służby cywilnej i emerytów) swych polityk, w tym ewentualnie na finansowanie policji i pracowników ochrony, które to wydatki nie kwalifikują się do pomocy z DFS PEGASE; zwraca się do Komisji o zapewnienie, by finansowanie było udostępniane wyłącznie na podstawie kryterium beneficjentów końcowych z uzgodnionego wykazu osób;

282.

występuje z wnioskiem, aby do końca 2014 r. dokonano audytu śledczego wypłat z DFS PEGASE, w celu zagwarantowania, że żadne środki z niego nie są nielegalnie wypłacane lub kierowane do niekwalifikujących się grup, oraz nalega, aby Komisja i ESDZ zabiegały o pełną współpracę z Narodową Władzą Palestyńską w celu zapobiegania ewentualnemu przekierowywaniu środków z PEGASE w 2014 r.; wzywa Trybunał Obrachunkowy do zapewnienia pomocy w zakresie stosowania prawidłowej metodologii audytu;

285.

uznaje ograniczenia nałożone na NWP przez rząd Izraela, między innymi poprzez:

289.

ESDZ i Komisja powinny ulepszyć programowanie przyszłego DFS PEGASE, w szczególności poprzez:

1 Dz.U. L 56 z 29.2.2012.

2 Dz.U. C 334 z 15.11.2013, s. 1.

3 Dz.U. C 331 z 14.11.2013, s. 1.

4 Dz.U. C 331 z 14.11.2013, s. 10.

5 Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

6 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

7 Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0288 (zob. s. 69 niniejszego Dziennika Urzędowego)..

8 Dz.U. L 56 z 29.2.2012.

9 Dz.U. C 334 z 15.11.2013, s. 1.

10 Dz.U. C 331 z 14.11.2013, s. 1.

11 Dz.U. C 331 z 14.11.2013, s. 10.

12 Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

13 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

14 Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1.

15 Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320.

16 Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014-2020 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884).

17 COM(2013) 682 z dnia 26 września 2013 r.

18 COM(2013) 934 z dnia 13 grudnia 2013 r.

19 Dokument roboczy służb Komisji - Streszczenie streszczeń ocen skutków - Działania w ramach audytu wewnętrznego zakończone przez Służby Audytu Wewnętrznego (IAS) w 2012 r. (SWD(2013) 314), s. 22 i następne, jak również roczne sprawozdanie z działalności sporządzone przez Dyrekcję Generalną ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, s. 6.

20 Komunikat prasowy ECA/13/47 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego do sprawozdania specjalnego nr 16/2013 w sprawie stosowania modelu jednorazowej kontroli, z dnia 18 grudnia 2013 r.

21 COM(2005) 12 z dnia 26 stycznia 2005 r., s. 6.

22 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie przyszłej roli Trybunału Obrachunkowego. Procedura powoływania członków Trybunału Obrachunkowego: konsultacja z Parlamentem Europejskim (teksty przyjęte, P7_TA(2014)0060).

23 W dniu 26 stycznia 2005 r. przewodniczący Barroso przedstawił Parlamentowi strategiczne cele jego Komisji na lata 2005-2009. Jednym z priorytetów na okres pięciu lat było wedle Komisji "wzmocnić odpowiedzialność [...] poprzez wysiłki na rzecz uzyskiwania ze strony Europejskiego Trybunału Obrachunkowego pozytywnego oświadczenia o wiarygodności rachunków" (COM(2005) 12, s. 6).

24 COM(2013) 682/2 z dnia 30 września 2013 r.

25 Zob. pkt 4 i 5 komunikatu (COM(2013) 682/2).

26 Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

27 Badanie mające na celu liczbowe określenie i analizę ubytku podatku VAT w 27 państwach członkowskich UE - sprawozdanie końcowe (TAXUD/2012//EN/316) http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/vat/key_documents/reports_published/index_de.htm

28 Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

29 ARES(2013) 684754.

30 Przypis 15, pkt 3.9 sprawozdania rocznego za rok 2012.

31 Wymogi podstawowe w zakresie zarządzania oraz utrzymania dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska (GAEC).

32 Litwa, Słowacja, Cypr, Malta, Włochy, Hiszpania, Zjednoczone Królestwo, Francja, Grecja, Portugalia, Austria, Szwecja (zob. sprawozdania roczne od 2007 r.).

33 Zob. odpowiedź na skierowane przez komisarza Cioloș a zapytanie pisemne nr 12, wysłuchanie z dnia 17 grudnia 2013 r.: przeciętny czas trwania kontroli z korektami finansowymi po procedurze po postępowaniu pojednawczym to 1 124 dni.

34 Wykryto głównie następujące uchybienia: niedociągnięcia w kontrolach administracyjnych dotyczących warunków kwalifikowalności i zobowiązań, np. niewykrycie niekwalifikowalnego podatku VAT lub podwójnego finansowania, niewystarczająco kompleksowa ocena racjonalności kosztów (Niemcy - Brandenburgia i Berlin, Polska, Rumunia i Szwecja), uchybienia w stosowaniu zmniejszeń lub odzyskiwaniu środków, niedociągnięcia w koncepcji i wdrażaniu systemu kontroli przestrzegania wzajemnej zgodności: niewystarczające krajowe standardy DKK lub niepoprawne wdrożenie dyrektywy w sprawie azotanów.

35 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 1).

36 Dz.U. L 308 z 16.11.2013, s. 27.

37 Wytyczne Komisji, które opierają się na istniejących wytycznych, powinny zawierać dokładny opis kontroli głównych i dodatkowych w odniesieniu do poszczególnych środków w ramach WPR oraz określać stawki korekt ryczałtowych mających zastosowanie w poszczególnych przypadkach na podstawie kryteriów określonych w załączniku. Wytyczne te są dobrze ugruntowane i w większości przypadków zaskarżanych przez państwa członkowskie pomogły Komisji w uzyskaniu pozytywnych decyzji Trybunału Sprawiedliwości.

38 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320).

39 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i przepisów szczególnych dotyczących celu "Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia" oraz w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 289).

40 Rozporządzenie (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 1).

41 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 470).

42 EMPL H1/JJ/DV vgk (2013), 13 listopada 2013 r.

43 Dokument roboczy służb Komisji SWD(2013) 307 dołączony do sprawozdania rocznego za 2013 rok na temat polityki Unii Europejskiej w zakresie rozwoju i pomocy zewnętrznej oraz jej realizacji w roku 2012, por. s. 161.

44 https://tr-aid.jrc.ec.europa.eu

45 http://ec.europa.eu/atwork/synthesis/aar/doc/devco_aar_2012.pdf

46 Ares(2013) 2634919.

47 Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0288 (zob. s. 69 niniejszego Dziennika Urzędowego), zalecenia w rozdziale XVI.

48 Sprawozdanie z działalności Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji za 2012 r., s. 45 i nast.

49 Teksty przyjęte w dniu 3 lipca 2013 r., P7_TA(2013)0318.

50 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylająca dyrektywę 2001/37/WE (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 1).

51 Ramowa konwencja Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu.

52 Ustęp 1 lit. af) rezolucji z dnia 17 kwietnia 2013 r. (Dz.U. L 308 z 16.11.2013, s. 27).

53 Dz.U. L 56 z 29.2.2012.

54 Dz.U. C 334 z 15.11.2013, s. 1.

55 Dz.U. C 331 z 14.11.2013, s. 1.

56 Dz.U. C 334 z 15.11.2013, s. 122.

57 Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0287 (zob. s. 30 niniejszego Dziennika Urzędowego).

58 Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

59 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

60 Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ocenia, że 6,3 % zgonów na świecie (8 % w przypadku krajów rozwijających się) można zapobiec dzięki poprawie dostępu do wody pitnej, infrastruktury sanitarnej i higieny. Większość zgonów, którym można by zapobiec, to zgony dzieci w krajach rozwijających się.

61 Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1).

62 Dz.U. L 286 z 17.10.2012, s. 376.

63 Dz.U. L 286 z 17.10.2012, s. 387.

64 Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0187.

65 COM(2013) 246 z dnia 22 kwietnia 2013 r.

66 Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 64.

67 Dz.U. C 169 E z 15.6.2012, s. 66.

68 Dz.U. L 315 z 14.11.2012, s. 1.

69 COM(2011) 751 z dnia 15 listopada 2011 r.

70 COM(2011) 752 z dnia 15 listopada 2011 r.

71 COM(2011) 752, art. 50 ust. 6.

72 Pismo prezesa Europejskiego Trybunału Obrachunkowego Vítora Caldeiry z dnia 10 grudnia 2010 r. - CPT11656EN01-10PP-OR.doc.

73 Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3.

74 Komunikat prasowy Europejskiego Trybunału Obrachunkowego ECA/13/05.

75 Art. I. I moduli abitativi destinati ad una durevole utilizzazione di cui all'articolo 2 del decreto legge 28 aprile 2009, n. 39, convertito con modificazione alla legge 24 giugno 2009, 11.77, identificati dalle corrispondenti unita immobiliari riepilogate nell'allegato n. 1, che costituisce parte integrante e sostanziale del presente decreto, sono assegnati in proprietà a titolo gratuito al Comune di L'Aquila. Komisja jest zdania, że "stały" jest nieprawidłowym tłumaczeniem włoskiego słowa "durabile"; powinno ono zostać przełożone jako "długotrwały".

76 COM(2013) 623 z dnia 10 września 2013 r.

77 Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 72.

78 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej i uchylające decyzję nr 661/2010/UE (Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 1).

79 http://ec.europa.eu/public_opinion/flash/fl_377_en.pdf

80 Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

81 Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855.

82 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 608).

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Decyzja 2014/544/UE,Euratom w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

Dz.U.UE.L.2014.266.30

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO z dnia 3 kwietnia 2014 r.

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO z dnia 3 kwietnia 2014 r.

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 3 kwietnia 2014 r.