Rozporządzenie 94/2002 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2826/2000 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2002.17.20

Akt utracił moc

Wersja od: 6 marca 2005 r.

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 94/2002

z dnia 18 stycznia 2002 r.

ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2826/2000 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Tekst niniejszego aktu prawnego nie uwzględnia wszystkich zmian. Niektóre akty zmieniające nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - polskim wydaniu specjalnym, ponieważ instytucje UE uznały zmiany wynikające z nich za pochłonięte przez akty zmieniające opublikowane w kolejnych tomach tego wydawnictwa.

.................................................

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2826/2000 z dnia 19 grudnia 2000 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym⁽¹⁾, w szczególności jego art. 12 i 16,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Należy ustanowić szczegółowe zasady stosowania środków zmierzających do rozpowszechnienia informacji i promowania produktów rolnych oraz środków spożywczych na rynku wewnętrznym.

(2) W interesie dobrego gospodarowania należy określić częstotliwość, z jaką powinny być sporządzane listy tematów i produktów objętych tymi środkami.

(3) W celu wyeliminowania ryzyka zakłócenia konkurencji należy sformułować wytyczne co do sposobu informowania o pochodzeniu produktów objętych kampaniami promocyjnymi i informacyjnymi.

(4) W celu zapewnienia możliwie najszerszej konkurencji i swobodnego przepływu usług należy ustanowić procedurę prezentowania programów i wyboru organów wdrażających.

(5) W celu zapewnienia zgodności z zasadami wspólnotowymi i skuteczności wdrażanych środków, w szczególności w świetle dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi⁽²⁾, zmienionej dyrektywą Komisji 2001/78/WE⁽³⁾, należy ustanowić kryteria wybierania programów przez Państwa Członkowskie i ich kontroli przez Komisję.

(6) W kontekście współpracy z Państwami Członkowskimi Komisja niezwłocznie po skontrolowaniu programów powinna zawiadamiać Komitet Zarządzający o zatwierdzonych programach i ich budżetach.

(7) W celu zarządzania programami, które mają być wdrażane, należy ustanowić ogólne wytyczne dla kampanii. Kampanie powinny mieć charakter informacyjny, zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000. Pierwotnie wytyczne te ustanowiono dla ograniczonej liczby kluczowych sektorów, ale bez stawiania przeszkód włączeniu innych sektorów lub tematów w późniejszym czasie. Należy jeszcze ustanowić wytyczne dla żywych roślin i produktów kwiaciarskich.

(8) W celu zapewnienia skuteczności środków wspólnotowych należy ustanowić kryteria preferencyjne przy wyborze programów, tak by optymalizować ich oddziaływanie.

(9) W przypadku programów obejmujących więcej niż jedno Państwo Członkowskie należy ustanowić przepis dotyczący środków mających na celu zapewnienie współpracy uczestniczących Państw Członkowskich przy przedkładaniu i kontroli programów.

(10) Konsekwencje, które w stosownych przypadkach mogą obejmować także zmniejszenie finansowania przez Wspólnotę, należy określić w przypadkach, gdy odchodzi się od organizacji ze względu na brak częściowego finansowania ze strony Państwa Członkowskiego i nie stosuje się art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

(11) Dla programów zarządzanych bezpośrednio przez Państwa Członkowskie należy określić kontrole przez nie przeprowadzane.

(12) W interesie dobrego gospodarowania finansami należy ustanowić szczegółowe przepisy finansowego udziału Wspólnoty. W szczególności należy ustanowić, że w przypadku programów wieloletnich całkowity udział finansowy Wspólnoty nie może przekroczyć 50 % całkowitych kosztów.

(13) W umowach zawieranych między zainteresowanymi stronami i właściwymi władzami krajowymi, posługując się dostarczonymi przez Komisję standardowymi formularzami umów należy w rozsądnym terminie wprowadzić różne uzgodnienia gwarantujące wypełnienie zaciągniętych zobowiązań.

(14) W celu należytego wykonania takich umów wykonawcy powinni wpłacać na rzecz właściwego organu zabezpieczenie finansowe w wysokości 15 % udziału Wspólnoty. W tym samym celu powinno być wpłacane zabezpieczenie finansowe, tam gdzie wnioskuje się o wypłatę zaliczkową.

(15) Należy zdefiniować wymóg pierwotny w rozumieniu art. 20 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2220/85⁽⁴⁾, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 1932/1999⁽⁵⁾.

(16) W związku z wymaganiami dotyczącymi gospodarowania budżetem należy ustanowić karę za niezłożenie lub zbyt późne złożenie wniosków o transze płatności i za nieterminową płatność Państw Członkowskich.

(17) W interesie dobrego zarządzania finansami i w celu wyeliminowania zagrożenia, że wypłaty zostaną zrealizowane w całości z udziału finansowego Wspólnoty, a nie pozostaną żadne należności do uregulowania, należy ustanowić przepis określający, że wypłaty zaliczkowe i transze nie mogą przekroczyć 80 % udziału Wspólnoty. W tym samym celu wnioski o uregulowanie należności muszą dotrzeć do właściwych władz w określonym terminie.

(18) Państwa Członkowskie powinny monitorować wdrażanie środków objętych niniejszym rozporządzeniem, a Komisja powinna być informowana na bieżąco o wynikach tego monitoringu. W interesie dobrego zarządzania finansami należy ustanowić przepis o współpracy Państw Członkowskich, tam gdzie środki wdraża się w innym Państwie Członkowskim niż to, w którym znajduje się siedziba właściwego organu podpisującego umowę.

(19) Rozporządzenie (WE) nr 2826/2000 harmonizuje środki informowania i promocji produktów rolnych na rynku wewnętrznym i przedstawia je w tekście jednolitym. Tym samym należy także zharmonizować i uprościć szczegółowe przepisy wykonawcze dla różnych sektorów. W tym celu należy uchylić obowiązujące sektorowe przepisy wykonawcze i regulacje dotyczące promocji produktów rolnych.

(20) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią wspólnego posiedzenia Komitetów Zarządzających ds. Promocji Produktów Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

Do celów art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 "program" oznacza spójny zestaw środków o zakresie wystarczającym, aby przyczynić się do lepszego informowania o danych produktach i ich sprzedaży.

Artykuł  2

1. Zgodnie z kryteriami wymienionymi w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 wiadomości promocyjne i/lub informacyjne przekazywane konsumentom i innym grupom adresatów mają zawierać rzeczywiste cechy i/lub charakterystyki danego produktu.

2. Wszelkie odniesienia do pochodzenia produktów są wtórne w stosunku do głównej wiadomości kampanii. Niemniej jednak pochodzenie produktu można wskazać w przypadku oznakowania zgodnego z przepisami wspólnotowymi lub gdy jest to cecha typowego produktu potrzebna do zilustrowania kampanii promocyjnej lub informacyjnej.

3. 1 Każde odniesienie w materiałach promocyjnych i informacyjnych na temat skutków zdrowotnych spożycia takiego produktu muszą być oparte o ogólnie przyjęte dane naukowe. Materiały takie muszą zostać zaakceptowane przez krajowy organ odpowiedzialny za zdrowie publiczne. Federacja handlowa lub organizacja międzybranżowa składająca propozycję powinna posiadać wykaz badań naukowych i opinii upoważnionych instytucji naukowych, na których oparte są odnośne materiały, dostępną do wglądu dla zainteresowanych Państw Członkowskich oraz Komisji.

Artykuł  3 ²

Listy tematów i produktów, o których mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000, są opracowywane co dwa lata w terminie najpóźniej do 31 marca. Początkowe listy zawiera załącznik I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  3a ³

Państwa Członkowskie wyznaczają odpowiedni organ lub organy do stosowania rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

Podają Komisji nazwę lub nazwisko oraz wszystkie dane kontaktowe wyznaczonemu organowi lub organom, a także wszelkie zmiany tych danych. Komisja upublicznia te informacje w odpowiedniej formie.

Artykuł  4

Programy, o których mowa w art. 1, są wdrażane przez okres przynajmniej jednego roku, ale nie dłużej niż przez trzy lata, licząc od daty nabrania mocy przez stosowną umowę.

Artykuł  5

1. 4 W celu wprowadzenia w życie środków w ramach programów określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 zainteresowane Państwo Członkowskie otrzymuje, w odpowiedzi na zaproszenie do składania ofert i nie później niż do dnia 31 stycznia i dnia 31 lipca każdego roku, programy sporządzone przez stowarzyszenia handlowe i międzybranżowe ze Wspólnoty, będące przedstawicielami zainteresowanego sektora lub sektorów.

Jednakże zainteresowane Państwa Członkowskie otrzymają programy, które mają zostać przedstawione w 2003 r.w odniesieniu do oliwy z oliwek, oliwek stołowych i lnu włóknistego w odpowiedzi na zaproszenie do składania ofert nie później niż do dnia 31 maja 2003 r. Zainteresowane Państwo Członkowskie otrzyma pierwszą serię programów dotyczących jaj przeznaczonych do spożycia przez ludzi, które mają zostać przedłożone w 2004 r., nie później niż do dnia 29 lutego 2004 r.

Programy te są zgodne z regułami wspólnotowymi dotyczącymi odnośnych produktów i ich obrotem oraz wytycznymi, o których mowa w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 a także ze specyfikacjami określającymi kryteria wykluczenia, kwalifikacji, a także kryteria wyboru ofert, które są rozpowszechniane w tym celu przez zainteresowane Państwa Członkowskie.

Wytyczne są określone pierwotnie w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

Programy składane są na formularzach opracowanych przez Komisję i dostarczonych do Państw Członkowskich.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zagwarantowania, że w przypadku umów dotyczących ich państwa władze zawierające umowy wykonują dyrektywę 92/50/EWG.

3. W przypadku planowania programu informacyjnego i/lub promocyjnego obejmującego więcej niż jedno Państwo Członkowskie, uczestniczące Państwa Członkowskie współpracują w celu opracowania zgodnych specyfikacji i zaproszeń do składania ofert.

4. W odpowiedzi na takie zaproszenia do składania ofert organizacje określone w ust. 1 opracowują programy informacyjne i promocyjne we współpracy z organem lub organami wdrażającymi wybranymi w konkurencyjnej procedurze, posługując się odpowiednimi środkami zatwierdzonymi przez uczestniczące Państwo Członkowskie.

5. W przypadku programów obejmujących więcej niż jedno Państwo Członkowskie uczestniczące Państwa Członkowskie współpracują przy wyborze programów i zobowiązują się do wniesienia swojego wkładu finansowego, zgodnie z art. 9 ust. 2.

Artykuł  6

W przypadku gdy Państwo Członkowskie nie wnosi udziału finansowego i art. 9 ust. 3 nie stosuje się, federacja handlowa lub organizacja międzybranżowa tego Państwa Członkowskiego jest wykluczona z programu.

Artykuł  7

1. 5 Najpóźniej do dnia 15 marca i 30 września każdego roku Państwa Członkowskie przesyłają Komisji wstępną listę programów i proponowanych organów wdrażających oraz kopię każdego programu, jaki wybrały. W przypadku programów obejmujących więcej niż jedno Państwo Członkowskie informacje takie przekazują zgodnie uczestniczące Państwa Członkowskie.

Jednakże programy przedstawione w 2003 r. w odniesieniu do oliwy z oliwek, oliwek stołowych i lnu włóknistego w odpowiedzi na zaproszenie do składania ofert zostaną przedstawione Komisji najpóźniej dnia 30 czerwca 2003 r. Nie później niż do dnia 31 marca 2004 r. Komisja zostanie powiadomiona o pierwszej serii programów dotyczących jaj przeznaczonych do spożycia przez ludzi, które mają zostać przedłożone w 2004 r.

2. W przypadku gdy okaże się, że program nie jest zgodny ze wspólnotowymi przepisami lub wytycznymi wymienionymi w załączniku III, Komisja zawiadamia zainteresowane Państwo(-a) Członkowskie w terminie 60 dni kalendarzowych od otrzymania tymczasowej listy, na której znajduje się program niekwalifikujący się w całości lub części.

3. 6 Po sprawdzeniu zmienionych programów określonych w art. 6 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (WE) 2826/2000 Komisja podejmuje, nie później niż do dnia 31 maja i 15 grudnia, decyzję o tym, które programy może częściowo finansować w ramach założeń budżetowych wymienionych w załączniku III do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z procedurą określoną w art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

Nie później niż do dnia 31 maja 2004 r. Komisja podejmie decyzję o pierwszej serii programów dotyczących jaj przeznaczonych do spożycia przez ludzi, które mają zostać przedłożone w 2004 r.

Jednakże Komisja podejmie decyzję dotyczącą programów przedstawionych w 2003 r. na temat oliwy z oliwek, oliwek stołowych i lnu włóknistego w odpowiedzi na zaproszenie do składania ofert najpóźniej dnia 15 września 2003 r.

4. Składające oferty federacje handlowe lub organizacje międzybranżowe odpowiadają za należyte wdrożenie wybranych programów.

Artykuł  8 ⁷

W przypadku zastosowania art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 tymczasowy wykaz programów przekazuje się Komisji nie później niż do dnia 15 marca i 30 września każdego roku.

Komisja podejmuje decyzję o tym, które programy częściowo sfinansuje w ramach założeń budżetowych określonych w załączniku III do niniejszego rozporządzenia nie później niż do dnia 31 maja i 15 grudnia tego samego roku, zgodnie z procedurą określoną w art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

Artykuł  9

1. Udział finansowy Wspólnoty w środkach określony w art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 wynosi maksymalnie:

a) 50 % rzeczywistych kosztów środków w przypadku programów trwających jeden rok;

b) 60 % rzeczywistych kosztów środków w pierwszym i 40 % w drugim roku w przypadku programów trwających dwa lata, z tym że łączny udział Wspólnoty nie przekroczy 50 % całego kosztu programu;

c) 60 % rzeczywistych kosztów środków w pierwszym, 50 % w drugim i 40 % w trzecim roku w przypadku programów trwających trzy lata, z tym że łączny udział Wspólnoty nie przekroczy 50 % całego kosztu programu.

Udział finansowy jest wypłacany Państwom Członkowskim, o których mowa w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

2. Wkłady finansowe Państw Członkowskich w środkach, o których mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000, wynosi do 20 % rzeczywistego kosztu środków. Gdy w finansowaniu bierze udział kilka Państw Członkowskich, udział wpłacany przez każde z tych państw jest proporcjonalny do udziału finansowego składającej propozycję organizacji założonej na terytorium tego państwa.

3. 8 Działania informacyjne i promocyjne uzyskujące wsparcie na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999⁽⁶⁾ nie kwalifikują się do wsparcia na mocy rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

Artykuł  10

1. 9 Zaraz po opracowaniu ostatecznej listy programów wybranych przez Państwa Członkowskie, określonej w art. 6 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 2826/2000, Państwa Członkowskie informują organizacje, których to dotyczy, czy ich wnioski zostały przyjęte. Państwa Członkowskie zawierają umowy z wybranymi organizacjami w ciągu 60 dni kalendarzowych od notyfikacji decyzji Komisji.

W wypadku programów przedstawianych łącznie przez kilka organizacji zawodowych lub wielozawodowych w więcej niż jednym Państwie Członkowskim umowy zawierane są w ciągu 90 dni kalendarzowych. Po tym terminie nie można zawierać umów bez wcześniejszego upoważnienia Komisji.

2. 10 Państwa Członkowskie stosują wzory umów dostarczone przez Komisję. Państwa Członkowskie mogą w razie potrzeby różnicować niektóre warunki modeli umów w taki sposób, aby uwzględnić przepisy krajowe, ale tylko w stopniu nieuchybiającym prawu wspólnotowemu.

3. Obu stronom nie wolno zawierać umów, dopóki w celu prawidłowego wykonania nie zostanie wpłacone zabezpieczenie finansowe w wysokości 15 % maksymalnego rocznego udziału finansowego Wspólnoty i zainteresowanego Państwa Członkowskiego (w celu przestrzegania warunków umowy). Zabezpieczenia wpłaca się zgodnie z tytułem III rozporządzenia (EWG) nr 2220/85.

Jednakże jeżeli wykonawcą jest instytucja podlegająca prawu publicznemu lub działająca pod nadzorem takiej instytucji, właściwy organ Państwa Członkowskiego może przyjąć od instytucji nadzorującej pisemnej gwarancji na kwotę równą udziałowi procentowemu określonemu w pierwszym akapicie, z zastrzeżeniem że instytucja nadzorująca zobowiązuje się do zapewnienia:

– należytego wywiązania się z przyjętych zobowiązań, i

– należytego wykorzystania przyjętych kwot do wywiązania się z przyjętych zobowiązań.

Potwierdzenie wniesienia zabezpieczenia finansowego wykonania musi dotrzeć do Państwa Członkowskiego w terminie ustanowionym w ust. 1.

Zabezpieczenia finansowe są znoszone w terminie i na warunkach ustanowionych w art. 12 niniejszego rozporządzenia w celu wypłaty salda.

4. Wymogiem pierwotnym w rozumieniu art. 20 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 jest wdrożenie środków objętych umową.

5. Państwo Członkowskie niezwłocznie wysyła do Komisji egzemplarz umowy i potwierdzenie wniesienia zabezpieczenia. Państwo Członkowskie wysyła także egzemplarz umowy zawartej między wybraną organizacją a organem wdrażającym.

Druga umowa zawiera postanowienie, że organ wdrażający musi podporządkować się kontrolom określonym w art. 13.

Artykuł  11

1. W terminie 30 dni kalendarzowych po podpisaniu umowy wykonawca może złożyć wniosek o wypłatę zaliczki przez uczestniczące Państwo Członkowskie, razem z zabezpieczeniem, o którym mowa w ust. 3. Po tym terminie wniosków o zaliczki składać nie można.

Zaliczka nie może być wyższa niż 30 % rocznego udziału Wspólnoty i uczestniczącego Państwa Członkowskiego.

2. Państwo Członkowskie wypłaca zaliczkę w terminie 30 dni kalendarzowych od złożenia wniosku o jej wypłatę. W przypadku zwłoki stosuje się art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 296/96⁽⁷⁾.

3. Warunkiem wypłaty zaliczki jest złożenie przez wykonawcę zabezpieczenia w wysokości 110 % zaliczki na rzecz Państwa Członkowskiego, zgodnie z tytułem III rozporządzenia (EWG) nr 2220/85.

Jednakże jeżeli wykonawcą jest instytucja podlegająca prawu publicznemu lub działająca pod nadzorem takiej instytucji, właściwy organ Państwa Członkowskiego może przyjąć od instytucji nadzorującej pisemną gwarancję na kwotę równą udziałowi procentowemu określonemu w pierwszym akapicie, z zastrzeżeniem że instytucja nadzorująca zobowiązuje się do zapłacenia kwoty zabezpieczenia, jeżeli nie ma umocowania do wypłaconej zaliczki.

Artykuł  12

1. Wnioski o wypłaty częściowe udziałów Wspólnoty i Państwa Członkowskiego należy składać przed końcem miesiąca kalendarzowego po miesiącu, w którym upływa każdy trzymiesięczny okres obliczany od daty podpisania umowy. Takie wnioski obejmują wydatki poniesione w danym kwartale i załącza się do nich zbiorcze zestawienie finansowe, stosowne związane dokumenty i częściowe sprawozdanie z wdrożenia umowy. W przypadku gdy w danym kwartale nie było wydatków, należy złożyć informujące o tym zestawienie w takim samym terminie jak w przypadku wniosków o wypłaty częściowe.

Z wyjątkiem przypadków siły wyższej w sytuacji złożenia wniosku o wypłatę częściową i odnośnych dokumentów po terminie płatność jest zmniejszana o 3 % za każdy cały miesiąc spóźnienia.

Wypłaty częściowe i zaliczka, o których mowa w art. 11 ust. 1, zsumowane razem nie mogą przekroczyć 80 % całego rocznego udziału finansowego Wspólnoty i uczestniczących Państw Członkowskich. Po osiągnięciu tego progu wnioski o wypłaty częściowe nie mogą być składane.

2. Wnioski o wypłatę salda należy składać w ciągu czterech miesięcy po zakończeniu rocznych środków objętych umową.

Aby wniosek był uznany za prawidłowo złożony, należy do niego dołączyć:

a) zbiorcze zestawienie finansowe wykazujące całość wydatków zaplanowanych i poniesionych oraz wszystkie stosowne dokumenty towarzyszące dotyczące wydatków;

b) zestawienie wykonanych prac (sprawozdanie z działalności);

c) sprawozdanie wewnętrzne sporządzone przez wykonawcę zawierające ocenę uzyskanych wyników według stanu na dzień sporządzenia oraz określające, jaki użytek można zrobić z tych wyników.

Z wyjątkiem przypadków siły wyższej powodującej, że wniosek o wypłatę salda zostanie złożony po terminie, saldo jest pomniejszane o 3 % za każdy miesiąc spóźnienia (złożenia wniosku).

2a. 11 Dla programów wieloletnich sprawozdanie wewnętrzne określone w ust. 2 lit. c) przedkłada się po zakończeniu każdej fazy rocznej, także w przypadkach niewnoszenia wniosku o płatność salda.

3. Saldo nie zostanie wypłacone, dopóki dokumenty określone w ust. 2 nie zostaną sprawdzone.

Jeżeli wymóg pierwotny, określony w art. 10 ust. 4, nie jest w pełni spełniony, saldo jest proporcjonalnie zmniejszane.

4. Zabezpieczenie określone w art. 11 ust. 3 zostaje zwolnione pod warunkiem ostatecznego rozliczenia wypłaconej zaliczki.

5. Państwa Członkowskie wykonują płatności, o których mowa w poprzednich ustępach w terminie 60 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku o wypłatę. Z tym jednak, że okres ten może zostać przerwany w każdym momencie w ciągu 60 dni po pierwszym zarejestrowaniu wniosku o wypłatę, jako otrzymanego poprzez zawiadomienie wykonawcy, że wniosek nie jest zaakceptowany albo z uwagi na to, że kwota nie kwalifikuje się lub nie załączono dokumentów towarzyszących wymaganych dla wszystkich dodatkowych wniosków, albo Państwo Członkowskie widzi potrzebę uzyskania dalszych informacji lub przeprowadzenia dalszych kontroli. Termin płatności zaczyna biec ponownie od daty otrzymania żądanych informacji, które muszą być przekazane w terminie 30 dni kalendarzowych. Z wyjątkiem przypadków siły wyższej w przypadku wykonania powyższych płatności po terminie kwotę zwracaną Państwu Członkowskiemu obniża się, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 296/96.

6. Kaucja zabezpieczająca wykonanie, określona w art. 10 ust. 3, musi pozostać ważna aż do wypłacenia salda, a na jej zwrot zezwala właściwy organ, wystawiając pismo w sprawie zwrotu zabezpieczenia.

7. 12 W ciągu 60 dni od otrzymania dokumentów Państwa Członkowskie przesyłają do Komisji podsumowania określone w ust. 2 lit. a) i lit. b) oraz sprawozdanie z oceny wewnętrznej określone w ust. 2 lit. c).

Dwa razy w roku przesyłają do Komisji kwartalne sprawozdania tymczasowe wymagane zgodnie z ust. 1 do płatności pośrednich: pierwsze i drugie sprawozdanie kwartalne wysyłane jest w ciągu 60 dni kalendarzowych od otrzymania drugiego sprawozdania kwartalnego, a trzecie i czwarte sprawozdanie kwartalne razem z podsumowaniami i sprawozdaniem określonymi w pierwszym akapicie niniejszego ustępu.

8. Po wypłaceniu salda Państwo Członkowskie wysyła do Komisji zestawienie finansowe z wyszczególnieniem wydatków poniesionych w ramach umowy.

Państwo Członkowskie również zaświadcza, że w świetle przeprowadzonych kontroli, wszystkie wydatki można uznać za kwalifikujące się zgodnie z warunkami umowy.

9. Zabezpieczenia, które przepadły, oraz nałożone kary potrąca się z wydatków częściowo finansowanych przez Wspólnotę i zgłasza do Sekcji Gwarancji EFOGR.

Artykuł  13

1. W szczególności przeprowadzając kontrole techniczne, administracyjne i księgowe w siedzibie wykonawcy i organu wdrażającego Państwa Członkowskie podejmują niezbędne kroki w celu sprawdzenia, czy:

a) dostarczane informacje i dokumenty towarzyszące są dokładne, i

b) czy wypełniono wszystkie zobowiązania ustalone w umowie.

Z zastrzeżeniem rozporządzenia Rady (EWG) nr 595/91⁽⁸⁾ Państwa Członkowskie zawiadamiają Komisję przy pierwszej okazji o wszelkich nieprawidłowościach wykrytych w czasie kontroli.

2. Uczestniczące Państwo Członkowskie ustala najbardziej odpowiedni sposób kontroli środków objętych niniejszym rozporządzeniem i zawiadamia o tym Komisję.

3. W przypadku programów, w których uczestniczy więcej niż jedno Państwo Członkowskie, uczestniczące Państwa Członkowskie podejmują niezbędne kroki w celu skoordynowania swoich kontroli i zawiadamiają o tym Komisję.

4. W każdym czasie Komisja może wziąć udział w weryfikacjach i kontrolach, o których mowa w ust. 2 i 3. W tym celu właściwe władze Państw Członkowskich zawiadamiają odpowiednio wcześnie o planowanych weryfikacjach i kontrolach.

Komisja może także przeprowadzić dodatkowe kontrole, jeżeli uzna je za niezbędne.

Artykuł  14

1. 13 W przypadku dokonania nienależnej wypłaty beneficjent zwróci odpowiednie kwoty wraz z odsetkami obliczonymi na podstawie czasu, który upłynął między wypłatą a zwrotem przez beneficjenta.

Wykorzystuje się stopę procentową stosowaną przez Europejski Bank Centralny w głównych operacjach finansowych w euro, opublikowaną w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującą pierwszego dnia kalendarzowego miesiąca, w którym przypada termin, zwiększoną o trzy i pół punktu procentowego.

2. Odzyskane kwoty razem ze stosownymi odsetkami wpłaca się wypłacającym agencjom lub służbom i odlicza je od wydatków finansowanych przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej proporcjonalnie do udziału finansowego Wspólnoty.

Artykuł  15

Artykuły 10, 11, 12, 13 i 14 stosuje się także do programów prezentowanych zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000.

Umowy dla tych programów zawierają uczestniczące Państwa Członkowskie i wybrane organizacje wdrażające.

Artykuł  16

1. Skreśla się następujące artykuły:

a) artykuły 13, 14, 15, 16 i 17 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2159/89 z dnia 18 lipca 1989 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania specjalnych środków w odniesieniu do orzechów oraz chleba świętojańskiego przewidzianych w tytule IIa rozporządzenia Rady (EWG) nr 1035/72⁽⁹⁾;

b) artykuł 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1905/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 399/94 dotyczącego szczególnych środków w odniesieniu do suszonych winogron⁽¹⁰⁾.

2. Następujące rozporządzenia tracą moc:

a) rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1348/81 z dnia 20 maja 1981 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1970/80 ustanawiającego ogólne zasady wdrażania kampanii promocyjnych oliwy z oliwek w krajach Wspólnoty⁽¹¹⁾;

b) rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1164/89 z dnia 28 kwietnia 1989 r. ustanawiające szczegółowe zasady dotyczące pomocy dla lnu włóknistego i konopi⁽¹²⁾;

c) rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2282/90 z dnia 31 lipca 1990 r. ustanawiające szczegółowe zasady zwiększenia spożycia i wykorzystania jabłek oraz spożycia owoców cytrusowych⁽¹³⁾;

d) rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3601/92 z dnia 14 grudnia 1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania specjalnych środków dla oliwek stołowych⁽¹⁴⁾;

e) rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1318/93 z dnia 28 maja 1993 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania rozporządzenia Rady (EWG) 2067/92 w sprawie środków promocji i marketingu wysokiej jakości wołowiny i cielęciny⁽¹⁵⁾;

f) rozporządzenie Komisji (WE) nr 890/1999 z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie organizacji środków reklamowych związanych ze wspólnotowym systemem etykietowania wołowiny i cielęciny⁽¹⁶⁾;

g) rozporządzenie Komisji (WE) nr 3582/93 z dnia 21 grudnia 1993 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2073/92 w sprawie zwiększania spożycia mleka i przetworów mlecznych we Wspólnocie i rozszerzania rynków tych produktów⁽¹⁷⁾;

h) rozporządzenie Komisji (WE) nr 803/98 z dnia 16 kwietnia 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady na rok 1998 stosowania rozporządzenia Rady (UE) nr 2275/96 wprowadzającego specjalne środki dla żywych roślin i produktów kwiaciarskich⁽¹⁸⁾.

3. Rozporządzenia wymienione w ust. 2 nadal obowiązują w odniesieniu do programów informacyjnych i promocyjnych zatwierdzonych przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  17

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 18 stycznia 2002 r.

	W imieniu Komisji
	Franz FISCHLER
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 328 z 21.12.2000, str. 2.

⁽²⁾ Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1.

⁽³⁾ Dz.U. L 285 z 29.10.2001, str. 1.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 205 z 3.8.1985, str. 5.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 240 z 10.9.1999, str. 11.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 80.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 39 z 17.2.1996, str. 5.

⁽⁸⁾ Dz.U. L 67 z 14.3.1991, str. 11.

⁽⁹⁾ Dz.U. L 207 z 19.7.1989, str. 19.

⁽¹⁰⁾ Dz.U. L 194 z 29.7.1994, str. 21.

⁽¹¹⁾ Dz.U. L 134 z 21.5.1981, str. 17.

⁽¹²⁾ Dz.U. L 121 z 29.4.1989, str. 4.

⁽¹³⁾ Dz.U. L 205 z 3.8.1990, str. 8.

⁽¹⁴⁾ Dz.U. L 366 z 15.12.1992, str. 17.

⁽¹⁵⁾ Dz.U. L 132 z 29.5.1993, str. 83.

⁽¹⁶⁾ Dz.U. L 113 z 30.4.1999, str. 5.

⁽¹⁷⁾ Dz.U. L 326 z 28.12.1993, str. 23.

⁽¹⁸⁾ Dz.U. L 115 z 17.4.1998, str. 5.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I ¹⁴

LISTA PRODUKTÓW I TEMATÓW

– świeże owoce i warzywa,

– przetworzone owoce i warzywa,

– włókno lniane,

– żywe rośliny i produkty ogrodnictwa ozdobnego,

– oliwa z oliwek i oliwki deserowe,

– oleje z nasion,

– mleko i produkty mleczne,

– świeże, schłodzone lub mrożone mięso, wyprodukowane zgodnie ze wspólnotowym lub krajowym systemem jakości,

– oznakowanie jaj przeznaczonych do konsumpcji,

– miód i produkty pszczelarskie,

– wysokiej jakości wina psr, wina stołowe ze wskazaniem regionu ich pochodzenia,

– znak graficzny dla najbardziej odległych regionów ustanowiony w prawodawstwie rolnym,

– chroniona nazwa pochodzenia produktu (PDO), chronione oznaczenie geograficzne (PGI) lub gwarantowana tradycyjna specjalność (TSG) zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2081/92⁽¹⁾ lub z rozporządzeniem (EWG) nr 2082/92⁽²⁾ i produkty zarejestrowane w ramach tych systemów,

– rolnictwo ekologiczne zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2092/91⁽³⁾ i produkty zarejestrowane zgodnie z tym rozporządzeniem.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 1.

⁽²⁾ Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 9.

⁽³⁾ Dz.U. L 198 z 22.7.1991, str. 1.

ZAŁĄCZNIK  II ¹⁵

(skreślony)

ZAŁĄCZNIK  III ¹⁶

WYTYCZNE DLA PROMOCJI NA RYNKU WEWNĘTRZNYM

Następujące wytyczne stanowią wskazówki w kwestii przesłań, grup docelowych i kanałów, które powinny zajmować główne miejsce w promocji lub programach informacyjnych dla różnych kategorii produktów.

Nie naruszając priorytetów przedstawionych w art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) 2826/2000, wnioski w sprawie programu powinny być ogólnie przygotowane z uwzględnieniem następujących zasad:

– w przypadku gdy składane są wnioski przez więcej niż jedno Państwo Członkowskie, programy powinny zawierać skoordynowane strategie, akcje i przesłania,

– programy powinny raczej być programami wieloletnimi z wystarczającym zakresem, który pozwoli im na wywarcie znaczącego wpływu na rynki docelowe. Jeśli to stosowne, powinny być realizowane na rynkach więcej niż jednego Państwa Członkowskiego,

– za pomocą swoich przesłań, programy powinny dostarczać obiektywnej informacji na temat istotnej charakterystyki i/lub wartości odżywczej tych produktów, będących częścią zrównoważonej diety, metod ich produkcji lub przyjaznego nastawienia do środowiska naturalnego,

– programy powinny zawierać główne przesłanie, które jest istotne dla tych konsumentów, fachowców i/lub handlu prowadzonego przez kilka Państw Członkowskich.

Świeże owoce i warzywa

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Podczas gdy produkcja owoców i warzyw we Wspólnocie wzrasta, ich konsumpcja utrzymuje się na stałym poziomie.

Zauważa się brak zainteresowania wśród konsumentów poniżej 35 roku życia, tendencja ta jest jeszcze silniejsza wśród dzieci i młodzieży w wieku szkolnym. Nie jest to zgodne z interesami zrównoważonej diety.

2. CELE

Celem jest ulepszenie wizerunku tych produktów jako "świeżych" i "naturalnych" oraz obniżenie średniego wieku konsumentów, głównie przez zachęcanie młodych ludzi do konsumpcji omawianych produktów.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– gospodarstwa domowe prowadzone przez osoby wieku poniżej 35 roku życia,

– dzieci w wieku szkolnym, młodzież i ich rodzice,

– masowi dostawcy środków spożywczych i stołówki szkolne,

– lekarze i dietetycy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– promowanie stylu "5 razy dziennie" (zalecenie spożywania owoców i warzyw co najmniej pięć razy dziennie),

– produkty te są naturalne i świeże,

– wysoka jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metody produkcyjne, ochrona środowiska, powiązanie z pochodzeniem produktu),

– radość spożywania,

– zrównoważona dieta,

– różnorodność i sezonowy charakter dostarczanych świeżych produktów; informacja na temat ich smaku i wykorzystania,

– możliwość odtworzenia historii produktu,

– dostępność i łatwość przygotowania: wiele świeżych owoców i warzyw nie wymaga gotowania.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kanały elektroniczne (strony internetowe przedstawiające dostępne produkty, z uruchamianymi on-line grami dla dzieci),

– telefoniczna linia informacyjna,

– kontakty PR z mediami oraz agencjami reklamowymi (np. wyspecjalizowani dziennikarze, prasa kobieca, czasopisma i pisma dla młodzieży),

– kontakty z lekarzami i dietetykami,

– środki edukacyjne skierowane do dzieci i młodzieży poprzez mobilizowanie nauczycieli i zarządzających szkolnymi stołówkami,

– działania informacyjne skierowane do konsumentów w punktach sprzedaży,

– inne kanały (ulotki i broszury z informacjami o produktach i przepisami kulinarnymi, gry dla dzieci itd.),

– media wizualne (kino, specjalistyczne kanały telewizyjne),

– reklama radiowa,

– uczestnictwo w targach branżowych.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy, z priorytetem dla programów wieloletnich, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Przetworzone owoce i warzywa

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Sektor ten stoi w obliczu rosnącej konkurencji z kilku państw trzecich.

Podczas gdy popyt stopniowo wzrasta, zwłaszcza z powodu łatwości konsumpcji tych produktów, ważne jest, aby przemysł Wspólnoty mógł czerpać korzyści z tego potencjału. Wsparcie działań informacyjnych i promocyjnych jest zatem uzasadnione.

2. CELE

Wizerunek tego produktu powinien zostać unowocześniony i odmłodzony poprzez dostarczanie informacji potrzebnych do zachęcania do konsumpcji.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– gospodarstwa domowe,

– masowi dostawcy środków spożywczych i stołówki szkolne,

– lekarze i dietetycy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metody przygotowania),

– łatwość wykorzystania,

– radość spożywania,

– różnorodność zasobów i dostępność w ciągu całego roku,

– zrównoważona dieta,

– możliwość odtworzenia historii produktu.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kanały elektroniczne (strona internetowa),

– telefoniczna linia informacyjna,

– kontakty PR z mediami oraz agencjami reklamowymi (np. wyspecjalizowani dziennikarze, prasa kobieca, prasa kulinarna i fachowa),

– pokazy w punktach sprzedaży,

– kontakty z lekarzami i dietetykami,

– inne kanały (ulotki i broszury opisujące cechy produktów i podające przepisy kulinarne),

– media wizualne,

– uczestnictwo w targach branżowych.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. ZAŁOŻENIA BUDŻETOWE DLA SEKTORA

2 miliony EUR.

Włókno lnianie

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Liberalizacja międzynarodowego handlu tekstyliami i odzieżą sprawiła, że len pochodzący ze Wspólnoty stanowi silną konkurencję dla lnu spoza rynku wspólnotowego oferowanego po bardzo atrakcyjnych cenach. Stanowi on także konkurencję dla innych włókien. Jednocześnie zużycie tekstyliów utrzymuje się raczej na stałym poziomie.

2. CELE

– wykreowanie wizerunku i opinii na temat włókna pochodzącego ze Wspólnoty oraz podkreślenie wyróżniających go cech,

– zwiększenie konsumpcji tego produktu,

– informowanie konsumentów o charakterystyce nowych produktów, które pojawiają się na rynku.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– główni specjaliści w sektorze (styliści, projektanci, twórcy, redaktorzy),

– dystrybutorzy,

– koła edukacyjne z zakresu przemysłu tekstylnego, mody i projektowania wnętrz (nauczyciele i studenci),

– osoby kształtujące opinię publiczną,

– konsumenci.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– wysoka jakość tego produktu wynika z warunków, w jakich produkowany jest surowiec, wykorzystania odpowiednich odmian oraz wiedzy know-how wykorzystywanej w całym łańcuchu produkcyjnym,

– len pochodzący ze Wspólnoty daje możliwość wytworzenia szerokiej gamy produktów (odzież, elementy dekoracyjne, bielizna pościelowa i stołowa) oraz bogactwa kreatywności i innowacji.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kanały elektroniczne (strony internetowe),

– profesjonalne pokazy i targi,

– działania informacyjne skierowane do dalszych użytkowników (projektanci, twórcy, dystrybutorzy, redaktorzy),

– informacja w punktach sprzedaży,

– kontakty z prasą specjalistyczną,

– działania edukacyjno-informacyjne w szkołach projektowania, kursy inżynierów tekstylnych itd.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

1 milion EUR.

Żywe rośliny i produkty ogrodnictwa ozdobnego

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Podaż w tym sektorze charakteryzuje się zwiększoną konkurencją pomiędzy produktami pochodzącymi z rynku wspólnotowego a produktami pochodzącymi z państw trzecich.

Ocena kampanii promocyjnych przeprowadzonych w latach 1997-2000 sugeruje, że w celu ułatwienia sprzedaży produktów pochodzących ze Wspólnoty na rynku Unii Europejskiej, cały łańcuch od producenta do dystrybutora powinien być lepiej zorganizowany i zracjonalizowany, zaś konsumenci powinni być lepiej poinformowani o naturalnych wartościach i odmianach produktów Wspólnoty.

2. CELE

– zwiększenie wykorzystania kwiatów i roślin pochodzących z rynku wspólnotowego,

– sprzyjanie praktykom, które korzystnie działają na środowisko naturalne i zwiększają wiedzę o metodach przyjaznych dla środowiska,

– umocnienienie współpracy pomiędzy specjalistami z kilku Państw Członkowskich, co umożliwi m.in. dzielenie się najbardziej zaawansowaną wiedzą w sektorze i lepsze informowanie wszystkich uczestników łańcucha produkcyjnego.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– producenci, szkółki roślin, dystrybutorzy i pozostali operatorzy z tego sektora,

– studenci i młodzież szkolna,

– osoby przekazujące informacje: dziennikarze, nauczyciele,

– konsumenci.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– informacje na temat jakości i odmian produktów ze Wspólnoty,

– metody produkcyjne przyjazne dla środowiska,

– techniki skierowane na uzyskanie bardziej trwałych produktów,

– optymalna mieszanka odmian roślin i kwiatów,

– znaczenie roślin i kwiatów dla dobrego samopoczucia i jakości życia.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kontakty z mediami,

– targi i wystawy: stoiska przedstawiające produkty kilku Państw Członkowskich,

– działania szkoleniowe dla specjalistów, konsumentów i studentów,

– działania mające na celu szerzenie wiedzy na temat większej trwałości produktu,

– działania mające na celu informowanie konsumenta poprzez prasę oraz poprzez takie inicjatywy, jak publikowanie katalogów, kalendarzy ogrodniczych i kampanii w stylu "roślina miesiąca"

– większe wykorzystanie mediów elektronicznych (Internet, CD-ROM itd.).

6. CZAS TRWANIA PROGRAMU

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których strategie i stosownie uzasadnione cele są przedstawione dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

Oliwa z oliwek i oliwki deserowe

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Podczas gdy podaż na oliwę z oliwek i oliwki deserowe wzrasta, punkty sprzedaży na rynku wewnętrznym i rynkach międzynarodowych są istotne dla zagwarantowania równowagi rynkowej Wspólnoty. Sytuacja na poziomie popytu na te produkty na rynku wewnętrznym znacznie się różni pomiędzy tradycyjnymi rynkami konsumenckimi i tymi, gdzie są one zjawiskiem stosunkowo nowym.

W "tradycyjnych konsumenckich" Państwach Członkowskich (Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Portugalii) omawiane produkty są ogólnie dobrze znane i ich konsumpcja jest wysoka. Są to rynki dojrzałe, w odniesieniu do których perspektywy na ogólny wzrost popytu są ograniczone, ale biorąc pod uwagę ich obecny udział w konsumpcji oliwy z oliwek nadal cieszą się one dużym zainteresowaniem w tym sektorze.

W "nowych konsumenckich" Państwach Członkowskich, konsumpcja per capita wzrosła, ale nadal jest znacznie niższa (we Wspólnocie, jak ustalono przed 1 maja 2004 r.) lub marginalna (w większości nowych Państw Członkowskich).

Wielu konsumentów nie jest świadomych wysokiej jakości lub wielu możliwości wykorzystania oleju z oliwek i oliwek deserowych. Jest to zatem rynek o dużych możliwościach zwiększenia popytu.

2. CELE

– priorytet: zwiększenie konsumpcji w "nowych konsumenckich" Państwach Członkowskich poprzez większą penetrację rynku i intensyfikacja wykorzystania tych produktów poprzez ich dywersyfikację oraz poprzez dostarczanie koniecznych informacji,

– konsolidowanie i rozwijanie konsumpcji w "tradycyjnych konsumenckich" Państwach Członkowskich poprzez ulepszanie informacji konsumenckiej na temat mniej znanych aspektów oraz wyrabianie u młodych ludzi zwyczaju kupowania tych produktów.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– osoby odpowiedzialne za zakup: w przypadku "tradycyjnych konsumenckich" Państw Członkowskich są to głównie osoby pomiędzy 20 i 40 rokiem życia,

– osoby kształtujące opinię publiczną (smakosze, szefowie kuchni, restauracje, dziennikarze) oraz prasa ogólna i specjalistyczna (gastronomiczna, kobieca, różne style),

– prasa medyczna i paramedyczna,

– dystrybutorzy (w "nowych konsumenckich" Państwach Członkowskich).

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– gastronomiczna jakość i właściwości organoleptyczne oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia (dodatek smakowy, kolor, smak) posiadają rozbieżności związane z różnymi odmianami, obszarami, zbiorami, oznaczeniami PDO/PGI itd. Ta różnorodność oferuje szerokie wachlarz doznań kulinarnych i możliwości,

– różne rodzaje oliwy z oliwek,

– oliwa z oliwek, dzięki swoim wartościom odżywczym, jest ważnym elementem zdrowej i zrównoważonej diety: udaje się jej łączyć przyjemności kulinarne i wymagania zrównoważonej i zdrowej diety,

– informacje na temat zasad dotyczących kontroli, certyfikatów jakości i etykietowania oliwy z oliwek,

– informacje na temat wszystkich oliw z oliwek i/lub oliwek deserowych zarejestrowanych z oznaczeniami PDO/PGI w całej Wspólnocie,

– oliwki deserowe stanowią zdrowy i naturalny produkt, nadający się zarówno do konsumpcji, jak i do przygotowania skomplikowanych potraw,

– urozmaicona charakterystyka oliwek stołowych.

Bardziej szczegółowo w "nowych konsumenckich" Państwach Członkowskich:

– oliwa z oliwek, a zwłaszcza rodzaj oliwy z oliwek z podwójnego pierwszego tłoczenia, jest produktem naturalnym powstałym w wyniku kombinacji tradycji i starożytnej wiedzy specjalistycznej, która jest odpowiednia dla nowoczesnej kuchni pełnej smaków; można ją z powodzeniem łączyć nie tylko z kuchnią śródziemnomorską, ale także z każdą nowoczesną kuchnią,

– rady dotyczące wykorzystania produktu w gotowaniu.

Bardziej szczegółowo w "tradycyjnych konsumenckich" Państwach Członkowskich:

– korzyści z zakupu przetworzonego oleju z oliwek (z etykietą zawierającą informacje przydatne dla konsumenta),

– unowocześnienie wizerunku tego produktu, który posiada długą historię i istotny wymiar kulturowy.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych oliwy z oliwek i oliwek deserowych muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady⁽¹⁾ w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– Internet i inne elektroniczne środki przekazu (CD-ROM, DVD itd.),

– promocja w punktach sprzedaży (degustacja, przepisy kulinarne, informacje),

– kontakty z prasą oraz kontakty public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach konsumenckich itd.),

– reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie (ogólnej, kobiecej, gastronomicznej, typu lifestyle),

– wspólne akcje z przedstawicielami zawodów medycznych i paramedycznych (medyczne public relations),

– media audiowizualne (TV i radio),

– uczestnictwo w targach branżowych.

6. OKRES TRWANIA I ZAKRES PROGRAMÓW

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których prezentowane są strategie i należycie uzasadnione cele dla każdego etapu.

Priorytet będzie przysługiwać programom wprowadzonym przynajmniej w 2 "nowych konsumenckich" Państwach Członkowskich.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Oleje roślinne

W sektorze tym priorytet będzie przysługiwać programom dla oleju rzepakowego lub przedstawiającym charakterystykę różnych olejów roślinnych.

Założenia budżetowe dla sektorze oleju roślinnego:

2 miliony EUR.

A. Olej rzepakowy

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

W wyniku nowej wspólnej polityki rolnej produkcja rzepaku nie otrzymuje żadnego szczególnego wsparcia i musi zostać skierowana na rynek wraz ze zwiększonymi możliwościami produkcji oraz jako alternatywa dla produkcji zbóż, która charakteryzuje się strukturalną nadprodukcją; promocja oleju rzepakowego przyczyni się do równowagi na rynku roślin uprawnych i konsumpcji różnych olejów roślinnych we Wspólnocie. Wspólnota jest obecnie eksporterem netto oleju rzepakowego.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci opracowano odmiany rzepaku o cennych wartościach odżywczych, co zaowocowało poprawą jakości. Stworzono nowe produkty takie jak oleje rzepakowe tłoczone na zimno ze szczególnym posmakiem orzechowym.

Wartość odżywcza oleju rzepakowego była przedmiotem obszernych badań na całym świecie, których wyniki potwierdziły korzystne właściwości dietetyczne i fizjologiczne tego produktu. Lekarze, dietetycy oraz konsumenci powinni zostać poinformowani o najnowszych wynikach tych badań.

2. CELE

– podniesienie świadomości cech charakterystycznych oleju rzepakowego i jego niedawnego rozwoju,

– zwiększenie konsumpcji poprzez informowanie konsumentów, specjalistów z branży medycznej i paramedycznej o wykorzystaniu i wartości odżywczych oleju rzepakowego.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– gospodarstwa domowe, zwłaszcza osoby odpowiedzialne za zakupy,

– osoby kształtujące opinie publiczną (dziennikarze, szefowie kuchni, przedstawiciele branży medycznej i dietetycy),

– dystrybutorzy,

– prasa medyczna i paramedyczna,

– przemysł rolno-spożywczy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– wartość odżywcza oleju rzepakowego sprawia, że staje się on istotnym elementem zrównoważonej i zdrowej diety,

– pożyteczne kwasy tłuszczowe wchodzące w skład oleju rzepakowego,

– rady dotyczące wykorzystania produktu w gotowaniu,

– informacje na temat rozwoju produktu i jego odmian.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych oleju rzepakowego muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– promocja w punktach sprzedaży (degustacja, przepisy kulinarne, informacje),

– reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie ogólnej, kobiecej, gastronomicznej, typu lifestyle,

– public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach konsumenckich),

– wspólne działania z przedstawicielami zawodów medycznych i paramedycznych,

– działania podejmowane wspólnie z restauracjami, przemysłem zaopatrzeniowym i szefami kuchni,

– Internet.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy.

B. Olej słonecznikowy

Priorytet będzie przysługiwać programom koncentrującym się na oleju słonecznikowym tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione warunkami rynkowymi.

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Słonecznik jest uprawiany na ponad 2 milionach hektarów we Wspólnocie, zaś produkcja słonecznika przekracza 3,5 miliona ton rocznie. Olej słonecznikowy konsumowany we Wspólnocie był głównie produkowany z nasion hodowanych we Wspólnocie. Jednakże znaczny spadek tłoczenia spowoduje zmniejszenie produkcji oleju słonecznikowego UE w roku gospodarczym 2004/2005. Ze względu na wzrost cen na świecie i możliwym brakiem zasobów, priorytet nie zostanie przyznany programom koncentrującym się tylko na oleju słonecznikowym. Programy te mogą być jednak przedstawione w ramach programów dotyczących różnych rodzajów olejów roślinnych pochodzących ze Wspólnoty.

Olej słonecznikowy jako produkt nadaje się zwłaszcza do niektórych zastosowań, np. do smażenia. Zawiera on także dużo nienasyconych tłuszczów i jest bogaty w witaminę E. Celem niniejszych kampanii jest dostarczenie konsumentom i handlowcom/dystrybutorom informacji na temat różnych możliwości wykorzystania, typów i charakterystyki oleju słonecznikowego oraz na temat ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego jego jakości.

Przy opracowywaniu tych kampanii należy skupić się na podawaniu obiektywnych informacji.

2. CELE

Informowanie konsumentów i przedsiębiorców handlowych o następujących sprawach:

– różne sposoby wykorzystania oleju słonecznikowego, jego charakterystyka i wartość odżywcza,

– ustawodawstwo i normy wyznaczające jakość, przepisy dotyczące etykietowania.

3. GRUPY DOCELOWE

– gospodarstwa domowe, zwłaszcza osoby odpowiedzialne za zakupy,

– osoby kształtujące opinie publiczną (dziennikarze, szefowie kuchni, przedstawiciele branży medycznej i dietetycy),

– dystrybutorzy,

– przemysł rolno-spożywczy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

Główne przesłania tych programów powinny dostarczać następujących informacji:

– korzyści płynące z odpowiedniego wykorzystania oleju słonecznikowego. Na przykład, olej słonecznikowy produkowany z oleju z ziaren słonecznika zawiera dużo witaminy E w porównaniu z innymi olejami roślinnymi. Olej słonecznikowy jest znany ze swojego delikatnego smaku i przydatności do smażenia,

– ustawodawstwo i normy wyznaczające jakość oleju słonecznikowego,

– kwasy tłuszczowe wchodzące w skład oleju słonecznikowego i jego wartość odżywcza,

– wyniki badań naukowych i rozwoju technicznego oleju słonecznikowego i innych olejów roślinnych.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych oleju słonecznikowego muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– dystrybucja materiałów informacyjnych w punktach sprzedaży (punkty sprzedaży i dla handlu),

– reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie ogólnej, kulinarnej i fachowej,

– public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach żywności),

– Internet.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy.

Mleko i produkty mleczne

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Obserwuje się spadek konsumpcji mleka spożywczego, w szczególności w głównych krajach konsumenckich, przede wszystkim z powodu konkurencji ze strony napojów bezalkoholowych przeznaczonych dla młodych ludzi. Różne substytuty mleka stopniowo zastępują konsumpcję mleka spożywczego. Wzrosło natomiast ogólne spożycie przetworów mlecznych wyrażone w ilościach mleka.

2. CELE

– zwiększenie konsumpcji mleka spożywczego na rynkach, na których istnieje potencjał dla wzrostu i utrzymania poziomów spożycia na rynkach nasyconych,

– zwiększenie ogólnie spożycia przetworów mlecznych,

– pobudzenie spożycia wśród ludzi młodych jako przyszłych dorosłych konsumentów.

3. GŁÓWNI ADRESACI

Konsumenci, a w szczególności:

– dzieci i nastolatki, zwłaszcza dziewczynki w wieku 8 do 13 lat,

– kobiety w różnych grupach wiekowych,

– ludzie starsi.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– mleko i przetwory mleczne są zdrowymi i naturalnymi produktami przystosowanymi do współczesnego życia a ich spożywanie jest przyjemnością,

– mleko i przetwory mleczne mają szczególną wartość odżywczą, która jest korzystna zwłaszcza dla pewnych grup wiekowych,

– przesłania muszą być pozytywne i uwzględniać swoisty charakter spożycia na różnych rynkach,

– istnieje duża różnorodność przetworów mlecznych odpowiednich dla różnych konsumentów w różnych sytuacjach konsumpcyjnych,

– dostępne są mleko i przetwory o niższej zawartości tłuszczu, które mogą bardziej odpowiadać niektórym konsumentom,

– trzeba zapewnić ciągłość przesłań w czasie całego programu w celu przekonania konsumentów do korzyści płynących z regularnego spożycia mleka i przetworów mlecznych.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych mleka i przetworów mlecznych muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kanały elektroniczne,

– telefoniczna linia informacyjna,

– kontakty z mediami i reklama (np. specjalistyczne czasopisma, prasa kobieca, prasa młodzieżowa),

– kontakty z lekarzami i dietetykami,

– kontakty z nauczycielami i szkołami,

– inne kanały (ulotki i broszury, gry dla dzieci itd.),

– prezentacje w punktach sprzedaży,

– media wizualne (kino, specjalistyczne kanały TV),

– reklamy radiowe,

– uczestnictwo w wystawach i targach.

6. CZAS TRWANIA I ZAKRES PROGRAMÓW

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele wyznaczone są dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Świeże, schłodzone lub mrożone mięso, produkowane zgodnie ze wspólnotowym lub krajowym systemem jakości

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Problemy zdrowotne, które wywierają wpływ na wiele głównych produktów zwierzęcych zwiększyły potrzebę wzmocnienia zaufania konsumentów do produktów mięsnych Wspólnoty.

Wymaga to dostarczenia obiektywnych informacji na temat wspólnotowych i krajowych systemów jakości i kontroli, które są dodatkowo wymagane do ogólnego ustawodawstwa dotyczącego kontroli i bezpieczeństwa żywności. Zasady te i kontrole stanowią dodatkowe zabezpieczenie dostarczając specyfikacje produktu i dodatkowe systemy kontroli.

2. CELE

– kampanie informacyjne ograniczone są do produktów wytwarzanych w ramach europejskich systemów jakości (PDO/PGI/TSG i Rolnictwo Ekologiczne) i w ramach systemów jakości uznawanych przez Państwa Członkowskie i wypełniania kryteriów określonych w art. 24b rozporządzenia (WE) 1257/1999. Kampanie informacyjne finansowane w ramach tego rozporządzenia nie powinny być finansowane w ramach rozporządzenia (WE) 1257/1999,

– celem kampanii jest zapewnienie obiektywnych i wyczerpujących informacji na temat wspólnotowych przepisów i krajowych systemów jakości dotyczących produktów mięsnych. Mają one informować konsumentów, osoby kształtujące opinię publiczną i dystrybutorów o specyfikacji produktów i efektywnych kontrolach stosowanych do tych systemów jakości.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– konsumenci i stowarzyszenia konsumenckie,

– osoby odpowiedzialne za zakupy w gospodarstwach domowych,

– instytucje (restauracje, szpitale, szkoły itd.),

– dystrybutorzy i stowarzyszenia dystrybutorów,

– prasa i osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– systemy jakości zapewniają szczególną metodę produkcji i kontroli, które są surowsze niż te wymagane na mocy ustawodawstwa,

– produkty mięsne dobrej jakości mają szczególną charakterystykę lub jakość wyższą od zwyczajowych norm handlowych,

– wspólnotowe i krajowe systemy jakości są przejrzyste i zapewniają całkowitą możliwość odtworzenia historii produktów,

– etykietowanie mięsa pozwala konsumentowi na zidentyfikowanie produktów o wysokiej jakości, ich pochodzenia i charakterystyki.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– Internet,

– kontakty public relations z mediami i reklama (prasa naukowa i specjalistyczna, czasopisma kobiece i kulinarne),

– kontakty ze stowarzyszeniami konsumenckimi,

– media audiowizualne,

– dokumentacja pisemna (broszury, ulotki itd.),

– informacje w punktach sprzedaży,

6. CZAS TRWANIA I ZAKRES PROGRAMÓW

Programy te powinny mieć przynajmniej zasięg krajowy lub obejmować kilka Państw Członkowskich.

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których uzasadnione cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Etykietowanie jaj do konsumpcji

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Z dniem 1 stycznia 2004 r. kod identyfikujący producenta i informacje o systemie stosowanym w hodowli kur niosek będą umieszczone na skorupce wszystkich jaj przeznaczonych do konsumpcji. Kod ten będzie się składał z numeru identyfikującego metodę hodowlaną (0 = naturalna, 1 = na świeżym powietrzu, 2 = kurnik, 3 = klatka), kodu ISO Państwa Członkowskiego, w którym zlokalizowane jest centrum produkcyjne i numer przypisany temu centrum przez odpowiednie władze).

2. CELE

– informowanie konsumentów o nowych normach znakowania jaj i pełne wyjaśnienie znaczenia kodu umieszczonego na jajach,

– dostarczenie informacji na temat systemów produkcji jaj za pomocą kodu umieszczonego na jajach,

– dostarczenie informacji na temat istniejących systemów odtworzenia historii produktu.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– konsumenci i dystrybutorzy,

– osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– rozpowszechnianie i wyjaśnianie nowego kodu umieszczanego na jajach zgodnie z dyrektywą Komisji 2002/4/WE⁽²⁾ i charakterystyki różnych kategorii jaj, do których odnosi się ten kod,

– przesłania te nie powinny faworyzować jednej metody produkcyjnej kosztem drugiej i nie powinny zawierać informacji dotyczących wartości odżywczej i wpływu na zdrowie wynikającego z konsumpcji jaj. Dyskryminacja pomiędzy jajami pochodzącymi z różnych Państw Członkowskich nie jest dozwolona.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kanały elektroniczne (strony internetowe itd.),

– materiały drukowane (broszury, ulotki itd.),

– informacje w punktach sprzedaży,

– reklama w prasie i magazynach poświęconych żywności, czasopismach kobiecych itd.,

– kontakty z mediami.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMU

12-24 miesięcy.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

2 miliony EUR.

Miód i produkty pszczelarskie

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Sektor Wspólnoty odpowiedzialny za wysokiej klasy miód i produkty pszczelarskie, który otrzymuje bardzo niewielkie wsparcie ze strony Wspólnoty stoi w obliczu rosnącej światowej konkurencji. Fakt, że koszty produkcyjne we Wspólnocie są wysokie czyni sytuację jeszcze trudniejszą.

Od 2001 r. sektor ten podlega przepisom dyrektywy nr (WE) 2001/110 w sprawie miodu⁽³⁾ czyniącej obowiązkowym etykietowanie, co łączy jakość i pochodzenie. Programy otrzymujące wsparcie muszą skoncentrować się na miodzie i produktach pszczelarskich pochodzących ze Wspólnoty wraz z uzupełniającym wskazaniem dotyczącym pochodzenia regionalnego, terytorialnego czy topograficznego lub etykiet jakości poświadczonych przez Wspólnotę (PDO, PGI, TSG lub ekologiczne) lub przez Państwo Członkowskie.

2. CELE

– informowanie konsumentów o różnorodności, o właściwościach organoleptycznych i warunkach produkcji wspólnotowych produktów pszczelarskich,

– informowanie konsumentów o cechach niefiltrowanych i niepasteryzowanych miodów Wspólnoty,

– pomaganie konsumentom w zrozumieniu etykiet umieszczonych na miodach Wspólnoty i zachęcanie producentów do pracy nad tym, aby ich etykiety były bardziej czytelne,

– skierowanie konsumpcji miodu na produkty wysokiej klasy poprzez zwrócenie uwagi na możliwość odtworzenia ich historii.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– konsumenci, szczególnie pomiędzy 20 a 40 rokiem życia,

– ludzie starsi i dzieci,

– osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– informacje na temat ustawodawstwa wspólnotowego w sprawie bezpieczeństwa, higieny produkcji, certyfikatu jakości oraz etykietowania,

– miód jest produktem naturalnym produkowanym zgodnie z tradycją i uznaną wiedzą know-how, mającym wiele zastosowań w nowoczesnej kuchni,

– duża różnorodność miodów pochodzących z różnych regionów geograficznych i botanicznych i/lub różnych sezonów,

– rady na temat wykorzystania i wartości odżywczej,

– zapylenie ochronne jest istotne do podtrzymania bioróżnorodności.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– reklamy w prasie ogólnej i specjalistycznej (gastronomiczna - typu lifestyle),

– Internet, kino i inne media audiowizualne (TV, radio),

– punkty sprzedaży,

– uczestnictwo w wystawach i targach,

– public relations dla ogółu społeczeństwa, organizowanie imprez promocyjnych w restauracjach i dla przemysłu dostawczego,

– informacje w szkołach (zalecenia dla nauczycieli oraz dla uczniów szkół hotelarskich i gastronomicznych).

6. CZAS TRWANIA I ZAKRES PROGRAMU

12-36 miesięcy z priorytetem dla programów, w których strategia i należycie uzasadnione cele są przedstawione dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

1 milion EUR.

Wina wysokiej klasy psr, wina stołowe z oznakowaniem geograficznym

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Produkcja wina jest wystarczająca, ale spożycie nie zmienia się, a dla niektórych typów wina, nawet spada, zaś dostawy z państw trzecich rosną.

2. CELE

– zwiększenie konsumpcji wina pochodzącego ze Wspólnoty,

– informowanie konsumentów o wyborze, jakości i warunkach produkcji europejskich win oraz o wynikach badań naukowych.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– dystrybutorzy,

– konsumenci z wyłączeniem ludzi młodych i dorastających, o których mowa w zaleceniu Rady 2001/458/WE⁽⁴⁾,

– osoby kształtujące opinię publiczną: dziennikarze, eksperci gastronomii,

– instytucje edukacyjne w sektorze hotelarskim i gastronomicznym.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– legislacja wspólnotowa ściśle reguluje produkcję, wskaźniki jakości, etykietowanie i wprowadzanie do obrotu, gwarantując konsumentom w ten sposób jakość i możliwość odtworzenia historii oferowanego wina,

– możliwość wyboru z bardzo szerokiej oferty europejskich win pochodzących z różnych miejsc,

– informacje na temat uprawy winorośli we Wspólnocie oraz jego powiązania z warunkami regionalnymi i lokalnymi, kulturą i gustami.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– środki informacyjne i środki PR,

– szkolenia dystrybutorów i dostawców środków spożywczych,

– kontakty z prasą specjalistyczną,

– inne kanały (strona internetowa, ulotki i broszury) pomagające konsumentom przy wyborze i tworzenie sposobności spożywania na imprezach rodzinnych i podczas uroczystości,

– targi i wystawy: stoiska zbierające razem produkty z kilku Państw Członkowskich.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

Produkty posiadające chronioną nazwę pochodzenia (PDO), chronione oznaczenie geograficzne (PGI) lub gwarantowaną tradycyjną specjalność (TSG)

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Wspólnotowy system ochrony nazw produktów ustalony w rozporządzeniach (EWG) nr 2081/92 i (EWG) 2082/92 jest priorytetem w realizacji rozdziału wspólnej polityki rolnej dotyczącego jakości. Jest zatem konieczne, aby kontynuować poprzednie wysiłki organizowania kampanii, poprzez które oznaczenie i produkty opatrzone chronioną nazwą znane są wszystkim potencjalnym uczestnikom łańcucha produkcji, przygotowania, wprowadzenia do obrotu i konsumpcji tych produktów.

2. CELE

Kampanie promocyjne i informacyjne nie powinny skupiać się na jednej lub tylko ograniczonej ilości nazw produktów, ale raczej na grupach nazw wybranych kategorii produktów lub produktów wyprodukowanych w jednym lub kilku regionach w jednym lub kilku Państwach Członkowskich.

Celem tych kampanii powinno być:

– dostarczanie zrozumiałych informacji na temat zawartości, funkcjonowania i natury przepisów Wspólnoty, a zwłaszcza ich wpływu na wartość handlową produktów mających chronione nazwy, które po zarejestrowaniu będą posiadały ochronę wynikającą z tych systemów,

– zwiększenie wiedzy konsumentów, dystrybutorów i specjalistów od żywności na temat znaków graficznych obowiązujących we Wspólnocie dla produktów PDO/PGI i TSG,

– zachęcanie grup producentów/przetwórców, którzy nie stosują jeszcze tych przepisów, aby korzystali z tego systemu poprzez rejestrowanie nazw produktów, które spełniają podstawowe wymagania do uzyskania rejestracji,

– zachęcanie grup producentów/przetwórców z omawianych regionów, ale którzy jeszcze nie stosują tych przepisów, aby wzięli udział w wytwarzaniu tych produktów noszących zarejestrowane nazwy poprzez dostosowanie do zatwierdzonych przepisów i wskazań kontroli ustalonych dla różnych nazw chronionych,

– pobudzanie popytu na produkty, o których mowa, poprzez informowanie konsumentów i dystrybutorów o istnieniu, znaczeniu i korzyściach płynących z tych systemów, jak również przez informowanie ich o znakach graficznych, warunkach przyznawania oznaczeń, odpowiednim sprawdzaniu i kontroli, systemu odtworzenia historii produktu.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– producenci i przetwórcy,

– dystrybutorzy (supermarkety, hurtownicy, detaliści, zaopatrzeniowcy, stołówki, restauracje),

– konsumenci i ich stowarzyszenia konsumenckie,

– osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– produkty posiadające nazwy chronione mają specyficzne cechy charakterystyczne związane z ich pochodzeniem geograficznym; w przypadku produktów ze znakiem PDO, jakość lub cechy charakterystyczne tych produktów są związane głównie lub wyłącznie ze szczególnym środowiskiem geograficznym (z jego nieodłącznymi czynnikami naturalnymi i ludzkimi); w przypadku produktów ze znakiem PGI, posiadają one szczególną jakość lub opinię, które można przypisać do pochodzenia geograficznego, a powiązanie geograficzne musi mieć miejsce przynajmniej na jednym z etapów produkcji, przetwarzania lub przygotowania,

– produkty z oznakowaniem TSG mają specyficzne cechy charakterystyczne związane z ich szczególnymi tradycyjnymi metodami produkcji lub z wykorzystaniem tradycyjnych surowców,

– znaki graficzne PDO, PGI i TSG we Wspólnocie są symbolami, które są zrozumiałe w całej Wspólnocie jako produkty spełniające szczególne warunki produkcji powiązane z ich geograficznym regionem pochodzenia lub z ich tradycją i podlegają kontroli,

– inne aspekty jakości (bezpieczeństwo, wartość odżywcza, smak, odtworzenie historii produktu) omawianych produktów,

– prezentowanie niektórych produktów z oznaczeniem PDO, PGI lub TSG jako przykładów potencjału udanego handlowego rozwoju produktów, których nazwy są zarejestrowane zgodnie z systemami ochronnymi,

– systemy ochronne wspierają kulturalną spuściznę Wspólnoty oraz różnorodność produkcji rolnej, jak również zachowanie w dobrym stanie terenów wiejskich.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– elektroniczne (strony internetowe),

– kontakty PR z mediami (prasa specjalistyczna, kobieca i kulinarną),

– kontakty z organizacjami konsumenckimi,

– punkty sprzedaży i pokazy,

– media audio/wizualne (m.in. tematyczne spoty telewizyjne),

– dokumentacja pisemna (ulotki, broszury itd.),

– uczestnictwo w targach branżowych i wystawach,

– informacje i seminaria/działania szkoleniowe na temat funkcjonowania przepisów Wspólnoty odnośnie PDO, PGI i TSG.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy. Priorytet będzie przysługiwać wieloletnim programom o jasno zdefiniowanych celach i strategii dla każdego etapu.

7. WSKAZANIE BUDŻETU ROCZNEGO DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

Informacje o znaku graficznym dla najbardziej odległych regionów

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Niniejsze wytyczne dotyczą najbardziej odległych regionów Wspólnoty omawianych w art. 299 ust. 2 Traktatu.

Zewnętrzne badanie oceniające pokazuje, że przeprowadzona w latach 1998/99 wspólnotowa kampania informacyjna znaku graficznego dla najbardziej odległych regionów spotkała się z dużym zainteresowaniem części podmiotów działających w tym sektorze.

W jej wyniku, niektórzy producenci i przetwórcy dążyli do zatwierdzenia ich wysokiej jakości produktów po to, aby mogli używać znaku graficznego.

Pierwszym narzucającym się wnioskiem z tej kampanii jest, że nadszedł już czas, by wzmocnić świadomość znaku graficznego w różnych grupach odbiorców poprzez kontynuację stosowania środków nastawionych na informowanie o znaczeniu i korzyściach płynących ze znaku graficznego.

2. CELE

– upowszechnienie istnienia, znaczenia i korzyści płynących ze znaku graficznego,

– zachęcanie producentów i przetwórców w odpowiednich regionach do używania znaku graficznego,

– podniesienie świadomości znaku graficznego wśród dystrybutorów i konsumentów.

3. GŁÓWNI ADRESACIS

– lokalni producenci i przetwórcy,

– dystrybutorzy i konsumenci,

– osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– produkt ten jest typowy i naturalny,

– pochodzi on z regionu Wspólnoty,

– jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metoda produkcji, powiązanie z pochodzeniem),

– egzotyczny charakter produktu,

– zróżnicowanie źródła zaopatrzenia, włącznie z pozasezonowymi,

– możliwość odtworzenia historii produktu.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– kanały elektroniczne (strona internetowa itd.),

– telefoniczna linia informacyjna,

– kontakty PR z mediami (np. prasa specjalistyczna, kobieca, kulinarna),

– degustacje w punktach sprzedaży, na targach i pokazach itd.,

– kontakty z lekarzami i specjalistami od żywienia,

– inne kanały (ulotki, broszury, przepisy kulinarne itd.),

– media wizualne,

– reklama w prasie specjalistycznej i lokalnej.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

1 milion EUR.

Produkty ekologiczne

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Spożycie produktów wyprodukowanych metodami ekologicznymi jest szczególnie popularne w populacjach miejskich, ale udział tych produktów w rynku jest nadal dość ograniczony.

Poziom świadomości wśród konsumentów i innych zainteresowanych grup na temat charakterystyki upraw metodami wzrasta, ale nadal jest dość niski.

We wspólnotowym planie działania związanym z ekologiczną żywnością i uprawami działania promocyjne i informacyjne uważa się za kluczowe instrumenty do dalszego rozwoju popytu na żywność ekologiczną.

2. CELE

Kampanie promocyjne i informacyjne nie powinny skupiać się na jednym lub kilku wybranych produktach, lecz raczej na grupie produktów lub na systemach uprawy ekologicznej, jakie są stosowane w jednym lub większej liczbie Państw Członkowskich.

Celami tych kampanii powinno być:

– sprzyjanie konsumpcji żywności ekologicznej,

– zwiększanie wiedzy konsumentów na temat etykietowania, łącznie ze znakiem graficznym Wspólnoty dla produktów ekologicznych,

– dostarczanie wystarczających informacji i zwiększanie świadomości na temat korzyści płynących z produkcji ekologicznej, zwłaszcza w zakresie ochrony środowiska, dobrego stanu zwierząt, zachowania i rozwoju terenów wiejskich,

– dostarczanie wyczerpujących informacji na temat zawartości i funkcjonowania systemu Wspólnoty w zakresie rolnictwa ekologicznego,

– zachęcanie indywidualnych producentów, przetwórców oraz grup producentów/ przetwórców/detalistów, którzy jeszcze nie wykorzystują rolnictwa ekologicznego do przestawienia się na tę metodę produkcji; zachęcanie sprzedawców, grup detalistów i restauracji do sprzedawania produktów ekologicznych.

3. GŁÓWNI ADRESACI

– ogół konsumentów, stowarzyszenia konsumenckie i konkretne podgrupy konsumentów,

– osoby kształtujące opinię publiczną,

– dystrybutorzy (supermarkety, hurtownicy, wyspecjalizowani detaliści, dostawcy, stołówki, restauracje), osoby zajmujące się przetwarzaniem żywności,

– nauczyciele i szkoły.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

– produkty ekologiczne są produktami naturalnymi, dostosowanymi do współczesnego trybu codziennego życia a ich spożywanie jest przyjemnością; uzyskuje się je stosując metody uprawy w szczególności uwzględniające ochronę środowiska naturalnego i dobro zwierząt; rolnictwo ekologiczne wspiera różnorodność produkcji rolniczej, jak również zachowanie terenów wiejskich,

– produkty te podlegają surowym przepisom produkcji i kontroli, włącznie z pełnym odtworzeniem historii produktu w celu zapewnienia, że produkty pochodzą z gospodarstwa objętego systemem kontroli ekologicznej,

– użycie słów "organiczny", "ekologiczny", i "biologiczny" oraz ich odpowiedników w innych językach w odniesieniu do produktów spożywczych jest prawnie chronione,

– wspólnotowy znak graficzny jest symbolem produktów ekologicznych, który jest zrozumiały w całej Wspólnocie i który oznacza, że produkty te spełniają surowe kryteria produkcyjne Wspólnoty oraz, że zostały poddane surowym kontrolom. Informacja na temat wspólnotowego znaku graficznego może być uzupełniona informacjami o znakach graficznych wprowadzonych przez poszczególne Państwa Członkowskie,

– inne aspekty jakości (bezpieczeństwo, wartość odżywcza, smak) omawianych produktów mogą być podkreślone.

5. GŁÓWNE KANAŁY

– elektroniczne (strony internetowe),

– telefoniczna linia informacyjna,

– kontakty PR z mediami (prasa specjalistyczna, kobieca, magazyny kulinarne, prasa przemysłu żywieniowego),

– kontakty ze stowarzyszeniami konsumenckimi,

– informacje w punktach sprzedaży,

– akcje w szkołach,

– media audiowizualne (m.in. nakierowane spoty telewizyjne),

– dokumenty pisemne (ulotki, broszury itd.),

– uczestnictwo w targach branżowych i pokazach,

– informacje i seminaria/działania szkoleniowe na temat funkcjonowania przepisów Wspólnoty dotyczących żywności ekologicznej i upraw ekologicznych.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12-36 miesięcy. Priorytet będzie przysługiwać wieloletnim programom o jasno zdefiniowanych celach i strategii dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29.

⁽²⁾ Dz.U. L 30 z 31.1.2002, str. 44.

⁽³⁾ Dz.U. L 10 z 12.1.2002, str. 47.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 161 z 16.6.2001, str. 38.

¹ Art. 2 ust. 3 dodany przez art. 1 tiret pierwsze rozporządzenia nr 497/2003 z dnia 18 marca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.74.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 marca 2003 r.

² Art. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

³ Art. 3a dodany przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

⁴ Art. 5 ust. 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 2097/2002 z dnia 27 listopada 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.323.41) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 grudnia 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 tiret drugie rozporządzenia nr 497/2003 z dnia 18 marca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.74.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 marca 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 185/2004 z dnia 2 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.29.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 lutego 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2005 r.

⁵ Art. 7 ust. 1:

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia nr 2097/2002 z dnia 27 listopada 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.323.41) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 grudnia 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 tiret trzecie lit. a) rozporządzenia nr 497/2003 z dnia 18 marca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.74.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 marca 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia nr 185/2004 z dnia 2 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.29.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 lutego 2004 r.

⁶ Art. 7 ust. 3:

- zmieniony przez art. 1 rozporządzenia nr 1186/2002 z dnia 2 lipca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.173.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia nr 2097/2002 z dnia 27 listopada 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.323.41) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 grudnia 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 tiret trzecie lit. b) rozporządzenia nr 497/2003 z dnia 18 marca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.74.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 marca 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia nr 185/2004 z dnia 2 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.29.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 lutego 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 359/2005 z dnia 2 marca 2005 r. (Dz.U.UE.L.05.57.13) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 marca 2005 r.

⁷ Art. 8:

- zmieniony przez art. 2 rozporządzenia nr 1186/2002 z dnia 2 lipca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.173.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia nr 359/2005 z dnia 2 marca 2005 r. (Dz.U.UE.L.05.57.13) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 marca 2005 r.

⁸ Art. 9 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 4 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

⁹ Art. 10 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 5 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

¹⁰ Art. 10 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 5 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

¹¹ Art. 12 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 6 lit. a) rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

¹² Art. 12 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. b) rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

¹³ Art. 14 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 7 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

¹⁴ Załącznik I:

-zmieniony przez art. 1 tiret czwarte rozporządzenia nr 497/2003 z dnia 18 marca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.74.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 marca 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 185/2004 z dnia 2 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.29.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 lutego 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 422/2005 z dnia 14 marca 2005 r. (Dz.U.UE.L.05.68.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 2005 r.

¹⁵ Załącznik II skreślony przez art. 1 pkt 8 rozporządzenia nr 1803/2004 z dnia 15 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.318.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 października 2004 r.

¹⁶ Załącznik III:

-zmieniony przez art. 1 rozporządzenia nr 305/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.47.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 26 lutego 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 2097/2002 z dnia 27 listopada 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.323.41) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 grudnia 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 tiret szóste rozporządzenia nr 497/2003 z dnia 18 marca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.74.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 23 marca 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 4 rozporządzenia nr 185/2004 z dnia 2 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.29.4) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 6 lutego 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia nr 422/2005 z dnia 14 marca 2005 r. (Dz.U.UE.L.05.68.5) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 2005 r.