Sprawa C-480/18: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. -postępowanie wszczęte przez AS PrivatBank.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.230.4

Akt nienormatywny

Wersja od: 13 lipca 2020 r.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa - Łotwa) -postępowanie wszczęte przez AS "PrivatBank"

(Sprawa C-480/18) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Usługi płatnicze w ramach rynku wewnętrznego - Dyrektywa 2007/64/WE - Przedmiotowy i podmiotowy zakres stosowania - Usługi płatnicze świadczone w walucie innej niż euro lub oficjalna waluta państwa członkowskiego spoza obszaru euro - Usługi płatnicze świadczone przez instytucję kredytową - Niewykonanie lub wadliwe wykonanie zlecenia płatniczego - Podmiot odpowiedzialny - Procedura nadzoru ostrożnościowego - Procedury wnoszenia skarg - Odszkodowanie pozasądowe - 'Właściwe organy]

Język postępowania: łotewski

(2020/C 230/04)

(Dz.U.UE C z dnia 13 lipca 2020 r.)

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AS "PrivatBank"

przy udziale: Finanšu un kapitāla tirgus komisija

Sentencja

1) Artykuł 2 ust. 2 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE, zmienionej dyrektywą 2009/111/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowań krajowych, zgodnie z którymi organ, o którym mowa w art. 82 tej dyrektywy, jest uprawniony do badania skarg i nakładania sankcji w przypadku usług płatniczych świadczonych w oficjalnej walucie państwa trzeciego.

2) Artykuły 20 i 21 dyrektywy 2007/64/WE, zmienionej dyrektywą 2009/111, nie znajdują zastosowania ratione personae do instytucji kredytowych.

3) Artykuły 80-82 dyrektywy 2007/64, zmienionej dyrektywą 2009/111, należy interpretować w ten sposób, że nie upoważniają one właściwego organu w rozumieniu tych przepisów do rozstrzygania, na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 75 tej dyrektywy, sporów wynikających z niewykonania lub wadliwego wykonania transakcji płatniczej powstałych między użytkownikami a dostawcami usług płatniczych, w sytuacji gdy organ ten wykonuje swoje uprawnienie w celu badania skarg użytkowników usług płatniczych oraz nakładania sankcji na dostawców usług płatniczych w przypadku naruszenia obowiązujących przepisów. Spory te powinny być rozstrzygane w ramach pozasądowych procedur odszkodowawczych, o których mowa w art. 83 dyrektywy 2007/64, zmienionej dyrektywą 2009/111, bez uszczerbku dla prawa do wszczęcia postępowania przed sądem zgodnie z krajowym prawem proceduralnym. Jeżeli ustawodawca krajowy zdecydował się na połączenie uprawnień wynikających, po pierwsze, z rzeczonych art. 80-82, a po drugie, ze wskazanego art. 83, w rękach jednego i tego samego organu, organ ten musi wykonywać każdą z tych kategorii uprawnień w sposób niezależny, wyłącznie w ramach procedur, które są z nimi odpowiednio związane.

4) Zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej państw członkowskich ustawodawca krajowy może upoważnić właściwy organ w ramach procedur dotyczących skarg i sankcji, o których mowa w art. 80-82 dyrektywy 2007/64, zmienionej dyrektywą 2009/111, do uwzględnienia istnienia i treści orzeczenia sądu arbitrażowego rozstrzygającego spór między użytkownikiem a dostawcą usług płatniczych, których dotyczą te procedury, pod warunkiem że moc dowodowa, jaka została przypisana temu orzeczeniu w ramach rzeczonych procedur, nie będzie wpływać na ich szczególny przedmiot i cele, prawo do obrony zainteresowanych podmiotów lub niezależne wykonywanie uprawnień i kompetencji powierzonych temu organowi, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

¹ Dz.U. C 381 z 22.10.2018.