Rozporządzenie 362/1999 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Meksyku, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy i akceptujące zobowiązania złożone przez niektórych eksporterów z Węgier i Polski
Dz.U.UE.L.1999.45.8
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 362/1999
z dnia 18 lutego 1999 r.
nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Meksyku, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy i akceptujące zobowiązania złożone przez niektórych eksporterów z Węgier i Polski
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (1), ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 905/98 (2), w szczególności jego art. 7 i 8,
po konsultacjach z Komitetem Doradczym,
a także mając na uwadze, co następuje:
A. PROCEDURA
(1) W dniu 20 maja 1998 r. Komisja ogłosiła, w formie obwieszczenia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich (3), wszczęcie postępowania antydumpingowego w sprawie przywozu do Wspólnoty stalowych lin i kabli pochodzących z: Chińskiej Republiki Ludowej (zwanej dalej "ChRL"), Indii, Republiki Korei (zwanej dalej "Koreą"), RPA i Ukrainy.
Podobnie, w dniu 30 lipca 1998 r. Komisja ogłosiła wszczęcie postępowania antydumpingowego w sprawie przywozu tego samego produktu pochodzącego z Węgier, Meksyku i Polski (4).
(2) Postępowania te wszczęto w związku z dwiema skargami złożonymi w kwietniu i czerwcu 1998 r. przez Komitet Łącznikowy Przemysłu Produkcji Lin z Drutu w Unii Europejskiej (EWRIS) w imieniu wspólnotowych producentów reprezentujących znaczną część produkcji stalowych lin i kabli we Wspólnocie. Skargi zawierały dowody potwierdzające dumping wspomnianego produktu i powstałe w związku z nim straty materialne, które po konsultacjach uznano za dowody w wystarczającym stopniu uzasadniające wszczęcie postępowania.
Następnie za zasadne uznano połączenie tych dwóch postępowań do celów analizy zarówno dumpingu, jak i strat (patrz motyw 6).
(3) Komisja oficjalnie poinformowała wspólnotowych producentów wnoszących skargę, eksportujących producentów i importerów, dostawców i użytkowników uważanych za zainteresowanych, jak również zainteresowane stowarzyszenia i przedstawicieli krajów eksportujących. Zainteresowanym stronom stworzono możliwość przedstawienia stanowiska na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie ustalonym w obwieszczeniach o wszczęciu postępowania. Wszystkim stronom, które zgłosiły taki wniosek, zapewniono możliwość przesłuchania.
(4) Komisja przesłała kwestionariusze wszystkim stronom uważanym za strony zainteresowane. Ze względu na dużą liczbę wspólnotowych producentów wnoszących skargi i na terminy ustalone w art. 6 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (zwanego dalej "podstawowym rozporządzeniem"), Komisja postanowiła ocenić straty na podstawie kontroli wyrywkowej producentów wspólnotowych wnoszących skargę, zgodnie z art. 17 podstawowego rozporządzenia. Komisja otrzymała odpowiedzi od 21 eksportujących producentów z zainteresowanych krajów, trzech importerów i trzech dostawców przemysłu będącego kolejnym ogniwem produkcji danego towaru. Od przemysłu, w którym dane produkty są wykorzystywane, nie otrzymano odpowiedzi..
(5) Komisja zebrała i sprawdziła wszystkie informacje, które uważała za niezbędne do celów wstępnego określenia dumpingu, strat i interesu Wspólnoty oraz odbyła wizyty sprawdzające w obiektach następujących firm:
A. Producenci wspólnotowi wnoszący skargę
a) Dania
Randers Rebslageri
b) Francja
Trefileurope
c) Niemcy
BTS Drahtseile GmbH
d) Włochy
Redaelli Tecnacordati SpA
e) Hiszpania
Trenzas y Cables SL
f) Zjednoczone Królestwo
Bridon International Limited
B. Eksportujący producenci
a) Węgry
Drótáru és Drótkötél Ipari és Kereskedelmi Rt, Miszkolc
b) Indie
Usha Martin Industries & Usha Beltron Ltd, Kalkuta
Mohatta & Heckel, Mumbai
c) Korea
Kiswire Ltd, Seul i Pusan
Manho Rope & Wire Ltd, Pusan
Chung Woo Rope Co., Ltd, Pusan
Chun Kee Steel i Wire Rope Co., Ltd, Suncheon
d) Meksyk
Aceros Camesa SA de CV, Meksyk
Cablesa SA de CV, Queretaro
W przypadku drugiej firmy nie stwierdzono wywozu właściwego produktu w okresie, którego dotyczy postępowanie, w związku z czym nie jest ona objęta postępowaniem antydumpingowym.
e) Polska
Drumet SA, Włocławek
Grupa "Linodrut" (5)
f) RPA
Haggie Rand Limited, Cleveland
C. Powiązani importerzy wspólnotowi
a) Indie: Usha Martin Europe Limited
(Zjednoczone Królestwo)
Usha Martin Scandinavia (Dania)
b) Korea: Kiswire Europe BV (Niderlandy)
c) RPA: Haggie Rand Europe (Belgia)
Le Lis (Belgia)
(6) Jeżeli chodzi o oba postępowania, postępowanie dumpingowe objęło okres od 1 stycznia 1997 r. do 31 marca 1998 r. (zwany dalej "okresem, którego dotyczyło postępowanie" lub "OP").
Ocena strat dotyczyła okresu od 1 stycznia 1994 r. do 31 marca 1998 r. (zwanego dalej "badanym okresem").
B. PRODUKT WŁAŚCIWY I PRODUKT PODOBNY
1. Produkt właściwy
(7) Produktem właściwym są stalowe liny i kable, w tym liny stalowe zamknięte, oprócz lin i kabli ze stali nierdzewnej, o wymiarze przekroju poprzecznego przekraczającym 3 mm (zwane dalej, używając terminologii przemysłowej, linami z drutu stalowego albo "LS"). Obecnie klasyfikuje się je za pomocą kodów CN 7312 10 82, 7312 10 84, 7312 10 86, 7312 10 88 i 7312 10 99.
LS składają się z trzech podstawowych komponentów: drutu stalowego, który tworzy żyłę, żył, które oplatają rdzeń i samego rdzenia. Konstrukcja tych komponentów różni w zależności od fizycznego wymogu dotyczącego przewidywanego zastosowania LS. W niektórych przypadkach jako LS można używać pojedynczej żyły.
Jakość drutu stalowego jest różna w zależności od wytrzymałości na rozciąganie i średnicy. Drut stalowy może być ocynkowany (tzn. pokryty warstwą cynku) lub połyskujący.
Żyła powstaje w wyniku ścisłego skręcenia kilku drutów ułożonych w różne wzory lub kształty geometryczne (np. "standard", typu "seal", "filler" i "warrington"). O właściwościach każdego typu LS decydują: ilość, rozmiar i jakość drutu stalowego oraz jego konkretna budowa.
Żyły zazwyczaj łączy się i splata wokół rdzenia, który może być wykonany z włókna (naturalnego lub syntetycznego), stali albo i z tego włókna i stali.
LS posiadają jeszcze inne właściwości, takie jak: kierunek skręcenia, kształtowanie wstępne lub inne szczególne właściwości (np. prasowane, splot kabli, odporność na ruch wirowy). Przekrój poprzeczny LS jest ogół kolisty, może jednak być również prostokątny. LS można przycinać na długość lub mocować (haki, pierścienie), można też je pokrywać tworzywem sztucznym.
LS mają różne zastosowania, w tym ogólne, w rybołówstwie, przemyśle morskim/żegludze morskiej, przemyśle naftowo-gazowym, górnictwie, leśnictwie, transporcie lotniczym, inżynierii lądowej i wodnej, w budownictwie i jako liny dźwigowe. Pomimo różnych zastosowań i nieznacznych różnic w ich charakterystykach fizycznych, produkty te uważa się za ten sam produkt.
2. Produkt podobny
(8) Pomimo tego, iż niektórzy eksportujący producenci dowodzili, że nie wszystkie właściwe produkty z różnych krajów eksportujących są identyczne, Komisja uznała, że nie ma istotnych różnic w podstawowych charakterystykach fizycznych i technicznych różnych typów LS (patrz: powyższy opis). Jeżeli chodzi o zastosowanie i wykorzystanie LS, to mimo iż jest wiele sektorów przemysłu, które je wykorzystują, stwierdzono, że wszystkie LS mają zasadniczo takie samo zastosowanie.
Uznano, że LS produkowane i sprzedawane na rynku wewnętrznym na Węgrzech, w Indiach, Korei, Meksyku, Polsce i RPA, a także LS produkowane i sprzedawane przez przemysł Wspólnoty, mają taką samą charakterystykę fizyczną i techniczną oraz zastosowania, jak LS eksportowane do Wspólnoty z zainteresowanych krajów. Ponadto w odniesieniu do każdego typu produktów stwierdzono, że LS importowane do Wspólnoty z zainteresowanych krajów były wymienne z LS produkowanymi we Wspólnocie. Uznano zatem, że wszystkie LS są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 podstawowego rozporządzenia.
C. DUMPING
1. Wartość normalna
a) Metoda ogólna (ChRL, Węgry, Indie, Korea, Meksyk, Polska, RPA i Ukraina)
(9) W celu określenia wartości normalnej, w pierwszej kolejności, w odniesieniu do każdego współpracującego producenta eksportującego krajów, których dotyczyło postępowanie, ustalono, czy ogólna wielkość sprzedaży na rynku krajowym właściwego produktu jest reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 podstawowego rozporządzenia, tzn. czy sprzedaż ta stanowi więcej niż 5 % wielkości sprzedaży właściwego produktu eksportowanego do Wspólnoty.
W dalszej kolejności oceniono, czy łączna sprzedaż każdego typu produktu na rynku krajowym stanowi co najmniej 5 % wielkości sprzedaży tego samego typu eksportowanego do Wspólnoty.
W odniesieniu do tych produktów, które spełniają kryterium 5 %, zbadano, czy, zgodnie z art. 2 ust. 4 podstawowego rozporządzenia, sprzedaż w ramach zwykłego obrotu osiągnęła wystarczający poziom.
W przypadku gdy dla typu produktu wielkość sprzedaży krajowej powyżej kosztów jednostkowych stanowiła przynajmniej 80 % sprzedaży, wartość normalną ustalono na podstawie średnich cen ważonych faktycznie płaconych w sprzedaży na rynku wewnętrznym. W przypadku gdy dla typu produktu, odsetek opłacalnych transakcji był niższy niż 80 %, lecz nie niższy niż 10 % sprzedaży, wartość normalną ustalano na podstawie średnich cen ważonych faktycznie płaconych w pozostałej sprzedaży na rynku wewnętrznym.
(10) Dla tych typów produktów, dla których wielkość sprzedaży na rynku wewnętrznym była niższa niż 5 % wielkości wywozu do Wspólnoty lub gdy udział procentowy rentownej sprzedaży na rynku wewnętrznym był mniejszy niż 10 %, sprzedaż tych typów produktów na rynku krajowym uznano za niewystarczającą w rozumieniu art. 2 ust. 2 i 4 podstawowego rozporządzenia i nie wzięto pod uwagę. W takich przypadkach wartość normalną uzyskano na podstawie średniej ważonej cen stosowanych przez innych producentów w zainteresowanym kraju w reprezentatywnej sprzedaży na rynku wewnętrznym odpowiedniego typu produktu, realizowanej w ramach zwykłego obrotu, zgodnie z art. 2 ust. 1 podstawowego rozporządzenia.
(11) W przypadku gdy sprzedaż produktu danego typu była niewystarczająca lub taka reprezentatywna sprzedaż na rynku wewnętrznym przez innych producentów w zainteresowanym kraju w ogóle nie miała miejsca, wartość normalną określono na podstawie kosztów wytworzenia poniesionych przez zainteresowanego producenta eksportującego, dla właściwego typu eksportowanego produktu, powiększonych o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne (KOiA) i zyski zgodnie z art. 2 ust. 3 i ust. 6 podstawowego rozporządzenia. Koszty sprzedaży, ogólne i administracyjne powiązano z reprezentatywną sprzedażą na rynku wewnętrznym, zaś margines zysku z reprezentatywną sprzedażą realizowaną w ramach zwykłego obrotu.
b) Wykorzystanie dostępnych informacji (Indie i Polska)
(12) Jeden indyjski i jeden polski producent eksportujący nie przedstawili odpowiednich informacji dotyczących wartości normalnej; w szczególności niewystarczające były informacje na temat kosztów produkcji. W tych okolicznościach, na podstawie art. 18 ust. 1 i 5 podstawowego rozporządzenia, wartość normalna tych spółek musiała być ustalona na podstawie znanych faktów. Wstępnie zdecydowano, że najwłaściwszą podstawę będą stanowiły informacje na temat wartości normalnej innego współpracującego producenta eksportującego w danym kraju.
c) Kraj analogiczny dla krajów o gospodarce nierynkowej (ChRL i Ukraina)
(13) Z uwagi na to, że ChRL i Ukrainę uważa się za kraje o gospodarce nierynkowej, zgodnie z art. 2 ust. 7 podstawowego rozporządzenia, konieczne było ustalenie wartości normalnej w odniesieniu do kraju trzeciego o gospodarce rynkowej. Wnoszący skargę zaproponowali Norwegię, którą wskazano w obwieszczeniu o wszczęciu postępowania. W terminie podanym w tym obwieszczeniu jeden eksportujący producent chiński wyraził sprzeciw wobec tej propozycji i jako alternatywę zaproponował Indie. Jeden producent ukraiński również wyraził sprzeciw i zaproponował Turcję.
Badając zasadność sprzeciwu, uznano, że Norwegia nie jest właściwym krajem analogicznym, ponieważ na jej rynku jest obecny tylko jeden producent, a przywóz do Norwegii jest ograniczony, a zatem konkurencja na tym rynku jest bardzo ograniczona; ponadto jej rynek krajowy jest niewielki.
Dokonano oceny możliwości stosowania wartości normalnej w Stanach Zjednoczonych, których rynek obejmuje wiele produktów i jest konkurencyjny. Tylko jedna z firm w Stanach Zjednoczonych, z którą nawiązano kontakt, zgodziła się na współpracę. Jednakże w trakcie oceny okazało się, że współpraca z tym producentem nie była niewystarczająca, by umożliwić Komisji w stopniu zadowalającym weryfikację poziomu cen płaconych na rynku Stanów Zjednoczonych oraz kosztów produkcji dla produktów każdego typu.
Jednocześnie Komisja oceniła, czy wybór Tajlandii lub Turcji byłby właściwy. Nawiązano kontakt z szeregiem firm, lecz pomimo znacznych wysiłków ze strony Komisji, odmówiły one współpracy.
W tych okolicznościach zdecydowano się wybrać jeden z krajów o gospodarce rynkowej, którego dotyczy postępowanie. Za najbardziej właściwy kraj analogiczny uznano Indie, zgodnie z art. 2 ust. 7 podstawowego rozporządzenia. Po pierwsze, indyjski rynek wewnętrzny jest największy, charakteryzuje się znaczną liczbą konkurujących lokalnych producentów; po drugie, sprzedaż właściwego produktu na rynku wewnętrznym Indii jest najbardziej reprezentatywna, w porównaniu z chińskim i ukraińskim wywozem do Wspólnoty.
Z powyższych powodów wartość normalna dla chińskiego i ukraińskiego wywozu do Wspólnoty została ustalona na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych do zapłaty przez niezależnych klientów na rynku indyjskim.
2. Cena eksportowanych towarów
a) Metoda ogólna
(14) W przypadku sprzedaży towarów eksportowanych do Wspólnoty bezpośrednio niezależnym klientom, ceny eksportowanych towarów zostały ustalone na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych do zapłaty przez tych klientów, zgodnie z art. 2 ust. 8 podstawowego rozporządzenia.
(15) W Indiach, Korei i RPA ceny eksportowanych towarów określono na podstawie cen pierwszej odsprzedaży importowanych produktów niezależnym klientom we Wspólnocie, zgodnie z art. 2 ust. 9 podstawowego rozporządzenia.
Dokonano korekt uwzględniających wszystkie koszty poniesione między przywozem a odsprzedażą, w tym koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne plus zysk. Poziom zysku został określony na podstawie informacji o zyskach przedstawionych przez współpracujących niezwiązanych importerów właściwego produktu we Wspólnocie, jeśli informacje takie uznano zarówno za wiarygodne, jak i reprezentatywne.
b) Indywidualne traktowanie (ChRL)
(16) Czterech eksportujących chińskich producentów wnioskowało o indywidualne traktowanie, tzn. ustalenie oddzielnych cen eksportowanych towarów i, co za tym idzie, obliczenie marginesu dumpingowego dla każdego z nich.
Komisja sprawdziła, czy te cztery firmy są faktycznie i w świetle prawa w takim samym stopniu niezależne od państwa chińskiego, jak firmy w kraju o gospodarce rynkowej. W tym celu firmom zadano szczegółowe pytania dotyczące własności, zarządzania, kontroli i pytania, które umożliwiłyby ustalenie ich polityki handlowej i gospodarczej.
Cztery zainteresowane firmy nie zdołały przekonać Komisji, że są dostatecznie niezależne od władz chińskich. W szczególności, kapitał tych spółek jest w posiadaniu Państwa, które jest również właścicielem urządzeń produkcyjnych.
Tylko jedna firma, w przypadku której jasno wynikało ze statutu, że uprawnienia decyzyjne w odniesieniu do wszystkich istotnych czynności posiada Państwo, przekazała egzemplarz swojego statutu, natomiast pozostałe trzy statutów nie przekazały.
Nie było więc możliwe ustalenie, czy firmy te działają niezależnie od władz chińskich, czy bez przeszkód podejmują decyzje w sprawie płac, poziomu produkcji i polityki cenowej, a w szczególności ilości sprzedawanych na rynku wewnętrznym lub na rynkach wywozu.
Postanowiono zatem, że indywidualne traktowanie tych czterech firm nie jest zasadne.
3. Porównanie
(17) Do celów rzetelnego porównania, w formie korekt, odpowiednio uwzględniono różnice zgłoszone na podstawie art. 2 ust. 10 podstawowego rozporządzenia: w podatkach pośrednich, opłatach za transport, ubezpieczeniach, kosztach obsługi, załadunku, kosztach dodatkowych, pakowaniu, kredytach, kosztach posprzedażowych i prowizji.
(18) Trzy firmy w Korei, firma węgierska i jedna firma z Indii wnioskowały o uwzględnienie opłat przywozowych. Przychylono się do wniosku firmy węgierskiej i firm koreańskich z wyjątkiem jednej firmy, która nie potrafiła wykazać, że istnieje bezpośredni związek między importowanymi surowcami użytymi do wytworzenia właściwego produktu, sprzedawanego na rynku wewnętrznym, a uwzględnieniem opłat importowych. Odrzucono wniosek firmy indyjskiej, która nie udowodniła, że niektóre surowce, zwłaszcza cynk, zostały sprowadzone z opłaceniem ceł i fizycznie stanowią część właściwego produktu sprzedawanego na rynku wewnętrznym.
(19) Firma z RPA i jedna firma polska wnioskowały o korektę z tytułu różnic w poziomie wymiany handlowej. Uzasadnieniem wniosku RPA był fakt, że na rynku wewnętrznym produkty są sprzedawane bezpośrednio niezależnym klientom lub poprzez oddziały, podczas gdy towary eksportowane są sprzedawane wielkim firmom dystrybucyjnym odsprzedającym produkt. Jeżeli chodzi o sprzedaż za pośrednictwem oddziałów, firma twierdziła, że pełnione przez nie funkcje mają szerszy zakres, a naliczane przez nie ceny są wyższe niż ceny stosowane w sprzedaży bezpośrednio z zakładu. Wniosek odrzucono, ponieważ firma nie wykazała, że istnieje stała różnica w cenach na rynku wewnętrznym między sprzedażą niezależnym klientom a sprzedażą za pośrednictwem oddziałów.
(20) Polska firma twierdziła, że towary eksportowane są sprzedawane we Wspólnocie dystrybutorom i hurtownikom, którzy kupują je w dużych ilościach, podczas gdy towary na rynku wewnętrznym są sprzedawane dystrybutorom i użytkownikom końcowym, którzy kupują niewielkie ilości. Firma ta jednak nie wykazała, że istnieje różnica w funkcjach różnych kategorii ww. klientów, ani że istnieje stała i wyraźna różnica między poszczególnymi poziomami wymiany handlowej na rynku wewnętrznym kraju eksportującego. W związku z tym uznano, że korekta byłaby nieuzasadniona.
(21) Jedna firma z Indii dowodziła, że Komisja, obliczając koszty kredytu, powinna brać pod uwagę datę faktycznej płatności, a nie warunki płatności podane na fakturze. Postulat ten został odrzucony, ponieważ uznano, że czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu naliczanych cen, nie powinna być data faktycznej płatności, lecz warunki płatności podane na fakturze.
(22) Firma z RPA wnioskowała o uwzględnienie wymiany walut na podstawie art. 2 ust. 10 lit. j) podstawowego rozporządzenia z uwagi na to, że w związku z wzrostem wartości południowoafrykańskiego randa w stosunku do walut europejskich w OP ceny eksportowanych towarów należy skorygować. Wniosek został odrzucony, ponieważ wahania w kursach wymiany nie wskazywały, aby była to stała tendencja.
(23) Ww. polska firma wnioskowała o korektę jej wartości normalnej, argumentując, że na rynku krajowym są sprzedawane głównie zapasy, w związku z czym firma pokrywa koszty utrzymania tych zapasów, podczas gdy dostawy na rynek wywozu są realizowane na zamówienie. O korektę tę wnioskowano na mocy art. 2 ust. 10 lit. k). Ponieważ firma nie wykazała, że różnica w kosztach wynikająca z utrzymania zapasów wpływa na porównywalność cen, i wobec braku dowodu wykazującego, że ceny na rynku wewnętrznym dla klientów są z tego powodu różne, wniosek ten odrzucono.
4. Marginesy dumpingowe
a) Metodologia
(24) Średnią ważoną wartość normalną dla typu produktu porównano ze średnią ważoną ceną wywozu loco fabryka i przy tym samym poziomie wymiany handlowej, zgodnie z art. 2 ust. 11 podstawowego rozporządzenia. Porównanie to wskazało na dumping ze strony wszystkich zainteresowanych krajów, z wyjątkiem Korei.
(25) Dla tych niewspółpracujących firm, których dotyczy postępowanie, a które nie odpowiedziały na ankietę Komisji, nie zgłosiły się lub nie przekazały potrzebnych informacji w trakcie postępowania, margines dumpingowy ustalono na podstawie znanych faktów, zgodnie z przepisami art. 18 ust. 1 podstawowego rozporządzenia.
W celu wyznaczenia poziomu współpracy w bieżącym postępowaniu, porównano dane liczbowe Eurostatu z danymi dotyczącymi wielkości wywozu do Wspólnoty, przekazanymi przez współpracujących eksportujących producentów. W odniesieniu do wszystkich krajów objętych postępowaniem stwierdzono, że ogólnie współpraca jest dobra. W związku z tym Komisja uznała za wskazane ustalenie marginesu dumpingowego w odniesieniu do firm niewspółpracujących na poziomie najwyższego lub jedynego marginesu dumpingowego ustalonego dla współpracującego producenta eksportującego w zainteresowanym kraju, ponieważ nie było powodów, by sądzić, iż niewspółpracujący producent eksportujący stosował dumping na poziomie niższym niż najwyższy stwierdzony poziom.
Powyższe podejście uznano również za konieczne dla uniknięcia sprzyjania braku współpracy i stwarzania możliwości obchodzenia ustalonych zasad.
b) Poziom marginesów dumpingowych
(26) Wstępnie ustalony margines dumpingowy, wyrażony jako wielkość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty, wynosi:
ChRL: 74,8 %.
(27) Węgry:
- Dótarú és Drótkötél Ipari és Kereskedelmi Rt: 33,9 %,
- Niewspółpracujący producenci eksportujący: 33,9 %.
(28) Indie:
- Usha Martin Industries & Usha Beltron Ltd: 39,8 %,
- Mohatta & Heckel: 40,2 %,
- Niewspółpracujący producenci eksportujący: 40,2 %.
(29) Korea:
- Kiswire Ltd: 1,2 %,
- Manho Rope & Wire Ltd: 0,1 %,
- Chung Woo Rope Co., Ltd: 0,2 %,
- Chun Kee Steel i Wire Rope Co., Ltd: 0,4 %.
Różnice te są de minimis.
(30) Meksyk:
- Camesa SA de CV: 95,6 %,
- Niewspółpracujący producenci eksportujący: 95,6 %.
(31) Polska:
- Drumet SA: 35,0 %,
- "Linodrut" Group: 56,1 %,
- Niewspółpracujący producenci eksportujący: 56,1 %.
(32) RPA:
- Haggie Rand Limited: 132 %,
- Niewspółpracujący producenci eksportujący: 132 %.
(33) Ukraina: 54,8 %.
D. PRZEMYSŁ WSPÓLNOTOWY
1. Produkcja we Wspólnocie
(34) Wielu eksportujących producentów twierdziło, że jeden ze wspólnotowych producentów wnoszących skargę nie jest producentem w rozumieniu definicji przemysłu wspólnotowego, ponieważ jest związany z importerem i łańcuchem firm dystrybucyjnych/handlowych, które sprowadziły właściwy produkt do Wspólnoty z krajów, których dotyczy postępowanie, w analizowanym okresie, na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) i ust. 2 podstawowego rozporządzenia.
Należy podkreślić, że ww. wspólnotowy producent wnoszący skargę sam nie dokonywał przywozu w analizowanym okresie.
Jeżeli chodzi o przywóz dokonywany przez firmy handlowe w ww. grupie, Komisja ustaliła, że wspólnotowy producent wnoszący skargę faktycznie należy do grupy firm, do której należą importer i firmy dystrybucyjne i że importowały one LS z zainteresowanych krajów w okresie, którego dotyczy postępowanie. Stwierdzono, że struktura grupy od 1994 r. do początku tego okresu uległa zmianie. Jednakże przez cały okres, którego dotyczy postępowanie, wspólnotowy producent wnoszący skargę oraz zarówno importerzy, jak i firmy dystrybucyjne tworzyły te same spółki holdingowe, w związku z czym uznano je za firmy powiązane ze sobą.
Komisja przeanalizowała charakter struktury grupy i stwierdziła, że nie można wykluczyć, że nad powiązanymi firmami w pewnym zakresie była zachowana kontrola w formie bezpośredniej albo poprzez wspólną spółkę holdingową. Komisja ustaliła, że towary sprowadzone w przywozie dumpingowym przez firmy powiązane w OP stanowiły 2 % towarów konsumowanych we Wspólnocie, 6 % wszystkich towarów sprowadzonych z krajów trzecich i zaledwie 11 % wielkości produkcji producenta wspólnotowego wnoszącego skargę. Zasadniczą działalnością tego producenta wspólnotowego wnoszącego skargę była zatem produkcja LS.
W odniesieniu do działań na rynku Wspólnoty ze strony zainteresowanego wspólnotowego producenta wnoszącego skargę, Komisja stwierdziła, że pomimo możliwości istnienia takiej kontroli zainteresowany wspólnotowy producent wnoszący skargę odczuwa takie same negatywne skutki przywozu dumpingowego, jak inni wspólnotowi producenci wnoszący skargę, których dotyczy bieżące postępowanie. Należy podkreślić, że działania zainteresowanej firmy na rynku Wspólnoty nie były działaniami o charakterze komercyjnym, które w znacznym stopniu różniłyby się od działań innych wspólnotowych producentów wnoszących skargę, podejmowanych w związku z danym przywozem. Stwierdzono, że zainteresowany wspólnotowy producent wnoszący skargę poniósł straty w związku ze stałym i znaczącym zaniżaniem cen w przywozie produktów pochodzących z zainteresowanych krajów w OP (ustalono, że średnie ważone zaniżenie cen wyniosło 75,8 %). Uznano zatem, że zainteresowany wspólnotowy producent wnoszący skargę nie odniósł nienależnych korzyści z przywozu danych produktów i że nie był chroniony przed szkodliwymi skutkami dumpingu. W związku z powyższym Komisja uznała, że nie ma podstaw do nie uwzględnienia produktów wytworzonych przez zainteresowanego wspólnotowego producenta wnoszącego skargę w łącznej produkcji we Wspólnocie.
(35) Komisja stwierdziła, że w okresie, którego dotyczy postępowanie, wspólnotowi producenci wnoszący skargę kupowali LS z różnych źródeł poza Wspólnotą, również z zainteresowanych krajów. Jednakże udział tego przywozu w łącznej produkcji był śladowy (tzn. mniejszy niż 1 % ogólnej produkcji LS przez wspólnotowych producentów wnoszących skargę). W związku z tym Komisja uznała, że zakupy te były zgodne ze standardową praktyką handlową producentów, którzy byli zmuszeni w niewielkiej części uzupełnić swój asortyment produktów o towary importowane. Przywóz tych towarów był konieczny w celu zapewnienia oferty pełnego asortymentu produktów i konkurencji na rynku Wspólnoty.
(36) Biorąc powyższe pod uwagę, Komisja uznała, że, w produkcji wspólnotowej uczestniczą wszystkie firmy produkujące LS we Wspólnocie w okresie postępowania. Firmy te są zwane dalej "producentami wspólnotowymi".
2. Przemysł wspólnotowy
(37) Wielu drobnych producentów, którzy poparli skargę, nie nadesłało odpowiedzi na kwestionariusze Komisji. Zgodnie z art. 4 ust. 1, do producentów przemysłu Wspólnoty zaliczono pozostałych producentów współpracujących.
(38) Przyjmując powyższe, do "przemysłu wspólnotowego" zaliczono niżej wymienionych 20 wspólnotowych producentów wnoszących skargę: Bremer Drahtseilerei Lüling GmbH (Niemcy), Bridon International Limited (Zjednoczone Królestwo), BTS Drahtseile GmbH (Niemcy), Cables y Alambres Especiales Sa. (Hiszpania), Casar Drahtseilwerk Saar GmbH (Niemcy), Cordoaria Oliveira SA (Portugalia), Drahtseilerei Gustav Kocks GmbH (Niemcy), Holding Ficadi (Francja), Iscar Funi Metalliche (Włochy), D. Koronakis SA (Grecja), Metalcalvi Wire Ropes (Włochy), Midland Wire Cordage Co., Ltd (Zjednoczone Królestwo), Randers Rebslageri (Dania), Redaelli Tecnacordati SpA (Włochy), Trefileurope (Francja), Trenzas y Cables SL (Hiszpania), Vereinigte Drahtseilwerke GmbH (Niemcy), Voest- Alpine Austria Draht GmbH (Austria), Vornbäumen-Stahlseile GmbH i Wadra GmbH (w obu przypadkach Niemcy).
(39) Przemysł Wspólnoty stanowił 97 % ogólnej szacunkowej produkcji we Wspólnocie i, zgodnie z art. 5 ust. 4 podstawowego rozporządzenia, stanowił większą część produkcji Wspólnoty.
E. STRATY
1. Uwagi wstępne
(40) Jak wskazano powyżej, do celów ustalenia strat w obecnym postępowaniu, Komisja dokonała analizy danych odnoszących się do badanego okresu. Należy jednak zwrócić uwagę, że jeżeli chodzi o opracowanie wskaźników strat w badanym okresie, Komisja wykorzystała do celów porównania dla poszczególnych lat dane liczbowe odnoszące się do wszystkich 15 miesięcy okresu, którego dotyczyło postępowanie (1997 r. i trzy miesiące 1998 r.), jako podstawę do ekstrapolacji danych liczbowych dla 12-miesięcznego OP.
2. Gromadzenie danych dotyczących strat
(41) Komisja poprosiła przemysł Wspólnoty o udostępnienie informacji dotyczących produkcji, mocy przerobowych i ich wykorzystania, sprzedaży, zapasów i zatrudnienia ("globalne informacje"). W związku z tym, że przemysł Wspólnoty tworzy wielu producentów i zgodnie z art. 17 podstawowego rozporządzenia, aby uzyskać wyniki dotyczące pozostałych wskaźników strat, Komisja zastosowała kontrolę wyrywkową firm stanowiących przemysł Wspólnoty, tzn. wzięła pod uwagę: ceny, opłacalność, koszty produkcji i inwestycji ("informacje wykorzystane w kontroli wyrywkowej").
(42) W kontroli wyrywkowej uwzględniono położenie geograficzne i wielkość firm ustaloną na podstawie jej produkcji. Kontrola objęła zarówno duże, jak i małe firmy. Ponadto należy zwrócić uwagę, że kontrola wyrywkowa przeprowadzona przez Komisję dotyczyła sześciu producentów z sześciu Państw Członkowskich.
Firmy, których kontrola dotyczyła, wytwarzały 61 % produkcji właściwego produktu wytworzonego przez przemysł Wspólnoty w OP.
3. Konsumpcja we Wspólnocie
(43) Za podstawę ustalenia wielkości konsumpcji wspólnotowej przyjęto odpowiedzi na ankietę (wielkość sprzedaży przemysłu Wspólnoty), informacje Eurostatu (wielkość przywozu) i wnoszącego skargę (poziom obrotów producentów wspólnotowych niewnoszących skargi).
Na tej podstawie stwierdzono, że konsumpcja we Wspólnocie w tym okresie nieznacznie wzrosła z 141.000 ton w 1994 r. do 147.500 ton w OP, co stanowi ogólny wzrost o 5 %. Należy podkreślić, że w latach 1994-1995 konsumpcja wzrosła (7 %), a w latach 1995-1996 zmalała (7 %). W 1997 r., w porównaniu z 1996 r., konsumpcja nieznacznie wzrosła.
4. Przywóz do Wspólnoty z zainteresowanych krajów
a) Przywóz z Korei
(44) Z uwagi na to, że marginesy dumpingowe w przywozie LS z Korei uznano za marginesy de minimis, kolejna analiza strat nie obejmuje oceny wpływu przywozu z Korei.
b) Przywóz z Meksyku
(45) Wnoszący skargę dowodzili, że wielkość przywozu wynikająca z danych statystycznych Eurostatu dotyczących przywozu z Meksyku jest znacznie niższa niż faktyczna wielkość przywozu w badanym okresie. Jako przyczynę podano to, że LS były sprowadzane jako druty stalowe, dla których podano nieprawidłowe kody CN.
Komisja nawiązała kontakt z urzędnikami celnymi w zainteresowanym Państwie Członkowskim, którzy po rozpoznaniu sprawy potwierdzili, że podane kody CN sprowadzanych LS są takie, jak wskazane przez wnoszących skargę. W związku z tym Komisja postanowiła uwzględnić dostępne dane statystyczne Eurostatu dla dwóch kodów CN podanych w przywozie LS z Meksyku.
c) Kumulacja
(46) Komisja zbadała, czy import LS z ChRL, Węgier, Indii, Meksyku, Polski, RPA i Ukrainy należy oceniać łącznie, zgodnie z art. 3 ust. 4 podstawowego rozporządzenia.
(47) Jeden z eksportujących producentów wysuwał argumenty przeciwko włączaniu przywozu z Węgier, twierdząc, że ewolucji wielkości przywozu z Węgier nie można porównywać z ewolucją przywozu z innych zainteresowanych krajów.
Komisja odniosła się do tych argumentów i stwierdziła, że wielkość przywozu z Węgier był znacząca przez cały czas i że zwiększył się on z 1.407 ton w 1994 r. do 2.121 ton w OP. Należy zaznaczyć, że sama ewolucja przywozu z poszczególnych krajów nie jest powodem nie łączenia.
Niezależnie od okoliczności ewolucję przywozu z Węgier uznano za zgodną z tendencjami przywozu z zainteresowanych krajów rozpatrywanego łącznie. W związku z tym Komisja uznała, że przywóz z Węgier powinien być łączony.
(48) Drugi producent eksportujący argumentował, że przywóz z Meksyku był de minimis, a zatem Meksyku nie należy brać pod uwagę w postępowaniu i że w żadnym przypadku przywóz z Meksyku nie powinien być łączony z przywozem z innych zainteresowanych krajów.
W odniesieniu do przywozu z Meksyku, Komisja uznała, że był on więcej niż de minimis (patrz: przywóz z Meksyku powyżej), ponieważ stanowił 3 % konsumpcji we Wspólnocie w OP.
(49) Jak stwierdzono powyżej, marginesy dumpingowe dla wszystkich zainteresowanych krajów wahały się od 34 % do 132 %, a zatem były powyżej poziomu de minimis. Wielkości przywozu z zainteresowanych krajów są porównywalne zarówno w liczbach bezwzględnych, jak i w ujęciu relatywnym. Ponadto wielkości przywozu z siedmiu zainteresowanych krajów nie można uznać za śladową.
(50) Jeżeli chodzi o warunki konkurencji, badanie pozwoliło na stwierdzenie, że LS importowane z zainteresowanych krajów, rozpatrywane według typów, były podobne pod względem wszystkich swych podstawowych cech fizycznych i technicznych. Ponadto te typy LS były wymienne z innymi typami importowanymi z zainteresowanych krajów i produkowanymi we Wspólnocie oraz zostały wprowadzone na rynek Wspólnoty w tym samym okresie, porównywalnymi kanałami sprzedaży i w podobnych warunkach handlowych. Importowane LS uznano zatem za konkurencyjne względem siebie i dla LS produkowanych we Wspólnocie.
(51) W związku z powyższym Komisja uznała, że wszystkie kryteria podane w art. 3 ust. 4 Podstawowego rozporządzenia są spełnione, tzn. margines dumpingowy w każdym kraju eksportującym jest większy niż de minimis, wielkość przywozu z każdego kraju nie jest śladowa, a warunki konkurencji między importowanymi produktami, jak również między importowanymi produktami a podobnymi produktami wspólnotowymi są porównywalne. W związku z tym przywóz z siedmiu zainteresowanych krajów oceniono łącznie.
d) Wielkość przywozu dumpingowego i jego udział w rynku
(52) Wielkość przywozu dumpingowego do Wspólnoty z zainteresowanych krajów wzrosła z 17.429 ton w 1994 r. do 33.668 ton w OP, co stanowi wzrost ogółem o 93 %.
(53) Udział tych krajów w rynku zwiększył się z 12 % w 1994 r. do 23 % w OP, co stanowi wzrost o 11 punktów procentowych w badanym okresie. W okresie, którego dotyczy postępowanie, udział każdego zainteresowanego kraju w rynku wahał się od 1,4 % do 7,8 %.
e) Ceny towarów w przywozie dumpingowym
(54) Dla każdego typu LS, dokonano analizy zaniżania cen. W odniesieniu do każdego typu Komisja porównała średnie ważone ceny sprzedaży bez rabatów i podatków, stosowane przez eksportujących producentów i producentów ze Wspólnoty wnoszących skargę, obliczone na podstawie sprzedaży pierwszemu niezwiązanemu klientowi. Średnia cena sprzedaży stosowana przez producentów wspólnotowych wnoszących skargę została zważona w odniesieniu do wielkości sprzedaży każdego typu LS. Następnie porównano ją z odpowiednią wielkością właściwą dla każdego zainteresowanego producenta eksportującego, w oparciu o stosowane przez nich ceny odsprzedaży we Wspólnocie, i zważono w odniesieniu do wielkości sprzedaży.
(55) W celu osiągnięcia poziomu wymiany handlowej porównywalnego ze sprzedażą realizowaną przez wnoszących skargę producentów wspólnotowych, ceny towarów w przywozie z zainteresowanych krajów skorygowano w ten sposób, że uwzględniono koszty obsługi i cło należne do zapłaty. Dokonując korekty wykorzystano informacje uzyskane od importerów.
(56) W wyniku tego porównania ustalono następujące średnie ważone ceny zaniżone, wyrażone jako wielkości procentowe cen producentów wspólnotowych:
- ChRL: 60,1 %,
- Węgry: 47,3 %,
- Indie: 40,1-41,2 %,
- Meksyk: 31,9 %,
- Polska: 38,7-43,7 %,
- RPA: 21,6 %,
- Ukraina: 54,0 %.
(57) Należy podkreślić, że ceny towarów w przywozie z zainteresowanych krajów były stale i znacznie niższe niż ceny w przemyśle Wspólnoty w okresie od 1994 r. do OP.
5. Sytuacja przemysłu Wspólnoty
a) Produkcja, moce przerobowe i wskaźniki efektywności
(58) Wielkość produkcji właściwego produktu wytwarzanego przez przemysł Wspólnoty pozostała stabilna w całym badanym okresie i wynosiła od 144.484 ton w 1994 r. do 145.192 ton w OP, co stanowi wzrost ogółem poniżej 1 %.
(59) Moce przerobowe przemysłu Wspólnoty wzrosły o 11 %. Jeżeli chodzi o zwiększenie mocy przerobowych, należy podkreślić, że urządzenia do produkcji lin charakteryzują się długim efektywnym cyklem użytkowania (w niektórych przypadkach powyżej 20 lat), dlatego też uznano, że w związku z tym, iż nowoczesne urządzenia mają wyższą wydajność, wymiana starych urządzeń w sposób nieunikniony prowadzi do zwiększenia mocy przerobowych. Znaczące inwestycje w 1995 r. można w dużej mierze przypisać jednemu producentowi wspólnotowemu, który wymienił przestarzałe urządzenia. W tym samym okresie poziomy wykorzystania mocy przerobowych spadły z 64 % w 1994 r. do 58 % w OP.
b) Zapasy
(60) Zapasy przemysłu Wspólnoty w tym okresie znacznie się zwiększyły, wzrastając z 30.607 ton w 1994 r. do 39.780 ton w OP, co stanowi wzrost o 30 %. Zapasy zwiększyły się w szczególności w latach 1994-1995 (24 %).
c) Wielkość sprzedaży i udział w rynku
(61) Obroty przemysłu Wspólnoty na rynku Wspólnoty spadły z 106.042 ton w 1994 r. do 96.776 ton w OP, co stanowi spadek o 9.266 ton (9 %).
(62) Zmiany wielkości sprzedaży w porównaniu z konsumpcją wskazują, że udział przemysłu Wspólnoty w rynku w badanym okresie spadł. Udział przemysłu Wspólnoty w rynku zmienił się z 75 % w 1994 r. do 66 % w OP, co stanowi spadek o 9 punktów procentowych w badanym okresie.
d) Ceny
(63) Średnia ważona cena sprzedaży LS przez przemysł Wspólnoty na rynku Wspólnoty między 1994 r. a OP ogólnie nieznacznie wzrosła (zmieniając się z 1,34 ECU do 1,46 ECU za kilogram).
Należy podkreślić, że ceny właściwych importowanych produktów zawsze pozostawały na znacznie niższym poziomie niż ceny w przemyśle Wspólnoty.
e) Opłacalność
(64) Należy podkreślić, że informacje na temat opłacalności obrotu LS nie były dostępne dla wszystkich firm poddanych kontroli wyrywkowej (wyodrębnienie LS w systemie ewidencjonowania kosztów niektórych firm nie było możliwe). W związku z tym, zgodnie z art. 3 ust. 8 Podstawowego rozporządzenia, dla przedstawienia sytuacji w przemyśle Wspólnoty, Komisja wykorzystała dostępne dane dotyczące opłacalności najbardziej zbliżonego do niego sektora. Opłacalność na poziomie firm ogółem uznano za reprezentatywną dla LS, zważywszy że LS stanowiły dla wszystkich zainteresowanych firm znaczącą część ich łącznego obrotu.
Średnia opłacalność poddanych kontroli wyrywkowej producentów wspólnotowych wnoszących skargę zmieniła się z +1,3 % w 1994 r. do -0,6 % w roku 1997. Postępowanie wykazało, że pomimo umiarkowanego wzrostu średnich cen sprzedaży i wielkości produkcji, obroty przemysłu Wspólnoty i, co za tym idzie, jego udział w rynku zmalały (odpowiednio o 9 % i 9 punktów procentowych).
f) Inwestycje
(65) Inwestycje zwiększyły się łącznie o 24 %, wzrastając z 7.094.000 ECU w 1994 r. do 8.826.000 ECU w OP. Inwestowano głównie w wymianę maszyn.
g) Zatrudnienie
(66) Liczba zatrudnionych w przemyśle Wspólnoty zmalała w badanym okresie z 2.710 zatrudnionych w 1994 r. do 2.559 w OP (co stanowi spadek o 6 %).
h) Wydajność
(67) Wydajność (wielkość produkcji na jednego pracownika) w przemyśle Wspólnoty wzrosła w badanym okresie (między 1994 r. i OP odnotowano wzrost o 6 %).
6. Wnioski dotyczące strat
(68) Komisja uznała, że przemysł Wspólnoty w badanym okresie doświadczył znaczącej presji cenowej w związku z przywozem towarów z zainteresowanych krajów, których produkty wprowadzano na rynek Wspólnoty w coraz większych ilościach i które uznano za towary stanowiące konkurencję cenową dla przemysłu Wspólnoty, której nie mógł on sprostać w okresie, którego dotyczy postępowanie. Udział przemysłu Wspólnoty w rynku znacząco zmalał, podczas gdy konsumpcja na rynku nieznacznie się zwiększyła (wzrost o 5 %). Należy również podkreślić, że pomimo tego, że poziom produkcji był stabilny, sprzedaż w tym okresie spadła, natomiast poziomy zapasów wykazywały ciągły i znaczny wzrost.
Ponadto sytuacja finansowa przemysłu Wspólnoty pogorszyła się w tym okresie, z 1,3 % zysku w 1994 r. do strat w 1997 r. (-0,6 %).
Biorąc powyższe pod uwagę, Komisja wstępnie uznała, że przemysł Wspólnoty poniósł straty materialne w rozumieniu art. 3 ust. 2 Podstawowego rozporządzenia.
F. PRZYCZYNY STRAT
(69) Komisja zbadała, czy straty materialne, jakie poniósł przemysł Wspólnoty, zostały spowodowane przywozem dumpingowym z ChRL, Węgier, Indii, Meksyku, Polski, RPA i Ukrainy i uwzględniła inne czynniki w celu upewnienia się, czy straty spowodowane innymi czynnikami można przypisać przywozowi dumpingowemu zgodnie z art. 3 ust. 7 podstawowego rozporządzenia.
a) Skutki przywozu dumpingowego
(70) Istnieje ścisły związek między, z jednej strony, znacznym zaniżaniem cen i wzrostem wielkości przywozu oraz udziału przywozu dumpingowego w rynku, stwierdzonymi w badanym okresie, a pogarszaniem się sytuacji przemysłu Wspólnoty z drugiej strony. Na powyższe wskazuje w szczególności mniejszy udział przemysłu Wspólnoty w rynku i pogorszenie się opłacalności jego produkcji w analizowanym okresie.
Ujmując powyższe w sposób bardziej konkretny, jeżeli chodzi o udział w rynku, należy podkreślić, że od 1994 r. do OP przywóz z zainteresowanych krajów zwiększył się w większym stopniu niż wskaźnik konsumpcji (wzrost ogółem o 93 %). Stanowi to wzrost ogółem ich udziału w rynku o 11 punktów procentowych, podczas gdy udział producentów wspólnotowych w rynku zmniejszył się o 9 punktów procentowych. W szczególności, znacznemu wzrostowi wielkości przywozu w latach 1994-1995 (wzrost o 73 %) towarzyszyła utrata udziału w rynku przez przemysł Wspólnoty (10 punktów procentowych).
W związku z tym Komisja uznała, że utracie udziału w rynku przez przemysł Wspólnoty towarzyszy wzrost udziału w rynku ze strony zainteresowanych krajów.
(71) Ponadto w badanym okresie sytuacja finansowa przemysłu Wspólnoty znacznie się pogorszyła, od zysku do strat na rynku, na którym w badanym okresie zwiększał się popyt. Szczególne pogorszenie sytuacji finansowej przemysłu Wspólnoty nastąpiło w latach 1994-1995 (z +1,3 % do -0,3 %), co miało miejsce w czasie, gdy przemysł ten znacząco utracił udział w rynku (10 punktów procentowych).
(72) Należy wreszcie podkreślić, że przemysł Wspólnoty w latach 1994-1995 podniósł ceny sprzedaży. Temu wzrostowi cen towarzyszył wzrost cen surowców. Jednak z powodu presji wywołanej gwałtownym zwiększeniem w 1995 r. przywozu towarów o znacznie niższych cenach od cen w przemyśle Wspólnoty (wzrost o 73 %), ten ostatni nie był w stanie pokryć swych kosztów pomimo wzrostu cen.
Usiłując odzyskać swą pozycję rynkową w 1996 r., przemysł Wspólnoty obniżył ceny i częściowo odzyskał udział w rynku. Jednakże opłacalność nadal spadała. W 1997 r. przemysł Wspólnoty zdołał utrzymać swą pozycję na rynku, podnosząc wydajność i ceny, jednakże jego sytuacja finansowa pozostała niekorzystna (-0,6 %).
b) Skutki wywołane innymi czynnikami
(73) Komisja zbadała, czy straty, jakie poniósł przemysł Wspólnoty, mogły być spowodowane czynnikami innymi niż przywóz dumpingowy. W szczególności, Komisja oceniła zmiany w konsumpcji, ewolucję i skutki wywołane przywozem z pozostałych krajów trzecich, wpływ wzrostu cen surowców i zbadała, czy poniesione straty mogły mieć związek z przywozem realizowanym przez przemysł Wspólnoty.
i) Konsumpcja
(74) Komisja rozważyła, czy zmiany konsumpcji wpłynęły na sytuację przemysłu Wspólnoty. Należy podkreślić, że pomimo spadku konsumpcji w latach 1995-1996 (8 %), jej ogólny poziom w badanym okresie wzrósł o 5 %. Jest zatem mało prawdopodobne, by straty można było przypisać rozwojowi konsumpcji.
ii) Przywóz z pozostałych krajów trzecich
(75) Jeżeli chodzi o przywóz z pozostałych krajów trzecich, których nie dotyczy niniejsze postępowanie, Komisja stwierdziła, że chociaż udział towarów pochodzących z tego przywozu w rynku Wspólnoty był znaczny (9 % w okresie, którego dotyczyło postępowanie), w badanym okresie udział ten zmalał z 10 % w 1994 r. do 9 % w OP.
W związku z tym Komisja, opierając się na danych statystycznych Eurostatu, oceniła w szczególności tendencje zmian wielkości przywozu i cen towarów sprowadzanych z Korei, jak również tendencje w odniesieniu do przywozu z Czech, Rumunii, Rosji i Turcji.
Korea
(76) Przywóz z Korei oceniono w związku z postępowaniem i stwierdzono istnienie marginesów dumpingowych na poziomie de minimis. Komisja oceniła wielkość przywozu w badanym okresie i stwierdziła, że był on stabilny. Ceny towarów importowanych z Korei uznano za porównywalne z cenami w przemyśle Wspólnoty, w związku z czym za przyczynę strat poniesionych przez przemysł Wspólnoty nie można było uznać przywozu z Korei.
Czechy
77) Jeżeli chodzi o towary importowane z Czech, to, o ile ich koszt jednostkowy był niższy niż koszt w przemyśle Wspólnoty w OP, to wielkość przywozu z tego kraju zmniejszyła się w tym okresie.
Rumunia
(78) Pomimo znacznego zwiększenia ilości towaru importowanego z Rumunii, na początku badanego okresu była ona na bardzo niskim poziomie (zaledwie 217 ton w 1994 r.), a pod koniec tego okresu ilość ta pozostawała na bardzo niskim poziomie (0,9 % w OP).
Rosja
(79) Jeżeli chodzi o przywóz z Rosji, to pomimo wahań w badanym okresie udział Rosji w rynku w OP stanowił zaledwie 0,3 %.
Turcja
(80) Jeżeli chodzi o przywóz z Turcji, postępowanie wykazało, że pomimo zwiększenia ilości towarów importowanych z Turcji w tym okresie, i związanym z nim wzroście udziału w rynku (1,7 % w OP), ceny jednostkowe były znacznie wyższe niż ceny w krajach objętych postępowaniem, dla których ustalono marginesy strat i marginesy dumpingowe.
Wnioski
(81) Komisja uznała, że przywóz z ww. krajów trzecich, których nie dotyczy niniejsze postępowanie, w szczególności z Czech i Turcji, mógł się przyczynić do powstania strat. Jednakże nie stwierdzono, by sam ten przywóz mógł spowodować zerwanie stwierdzonego związku przyczynowego między przywozem dumpingowym a materialnymi stratami poniesionymi przemysł Wspólnoty, w szczególności w związku z udziałem tych krajów trzecich w rynku i zmianami tego udziału w rynku w badanym okresie (z 5,9 % w 1994 r. do 6,7 % w OP).
Pozostałe kraje trzecie
(82) Komisja stwierdziła, że łączny udział w rynku pozostałych krajów trzecich zmniejszył się w badanym okresie (z 4 % w 1994 r. do 2,7 % w OP) i że ceny towarów importowanych były znacznie wyższe niż ceny produktów w przywozie dumpingowym.
iii) Surowce
(83) Komisja rozważyła również, czy straty, jakie poniósł przemysł Wspólnoty, mogły być spowodowane wzrostem cen surowców w badanym okresie.
W związku z tym Komisja uznała, że biorąc pod uwagę ograniczoną możliwość zastąpienia LS innymi produktami, przemysł Wspólnoty powinien był uwzględnić wzrost kosztów surowców. W związku z tym Komisja stwierdziła, że podwyżki cen wprowadzone przez przemysł Wspólnoty w latach 1994/1995, wymuszone zwiększeniem ilości importowanych tanich towarów, były niewystarczające, by pokryć wzrost cen surowców.
iv) Straty spowodowane przywozem własnym przemysłu Wspólnoty
(84) Wielu eksporterów dowodziło, że sam przemysł Wspólnoty, importując w badanym okresie właściwy produkt z krajów, których dotyczyło postępowanie, przyczynił się do powstania strat.
W związku z tym, jak wyjaśniono w powyższej sekcji, w której zdefiniowano produkcję we Wspólnocie, Komisja stwierdziła, że zakupy te stanowiły w ogólnym rozumieniu standardową praktyką handlową producentów, którzy byli zmuszeni uzupełniać asortyment swoich produktów w niewielkiej części o produkty importowane. Przywóz tych towarów był konieczny, aby oferta produktów była pełna i aby móc konkurować na rynku Wspólnoty. Jeżeli chodzi o stosunki jednego z producentów wspólnotowych wnoszącego skargę z importerem i niektórymi dystrybutorami, to zostały one szczegółowo zbadane i stwierdzono, że firma ta nie zachowywała się inaczej w stosunku do innych producentów wspólnotowych. W związku z tym skutkami przywozu realizowanego przez te firmy nie można obciążać producentów wspólnotowych.
W związku z tym Komisja doszła do wniosku, że przyczyną strat nie był przywóz LS na potrzeby przemysłu Wspólnoty.
c) Wnioski dotyczące przyczyn
(85) Pomimo że nie można wykluczyć, że przywóz części towarów z pozostałych krajów trzecich mógł przyczynić się do powstania strat przemysłu wspólnotowego, postępowanie wykazało, że czynniki te same w sobie nie mogły spowodować zerwania związku przyczynowego między przywozem, którego dotyczy postępowanie, a materialnymi stratami poniesionymi przemysł Wspólnoty.
W świetle powyższego Komisja uznała, że łączny przywóz z siedmiu omawianych krajów spowodował znaczne straty dla przemysłu Wspólnoty.
G. INTERES WSPÓLNOTY
1. Uwagi wstępne
(86) Komisja wstępnie zbadała, na podstawie przekazanych informacji, czy, wbrew ustaleniom dotyczącym dumpingu i strat, istnieją istotne powody, które mogłyby prowadzić do uznania, że w obecnym przypadku zastosowanie środków zaradczych nie leży w interesie Wspólnoty.
W tym celu Komisja rozważyła wpływ zastosowania i niezastosowania środków zaradczych w odniesieniu do wszystkich stron, których dotyczy postępowanie.
2. Gromadzenie danych dotyczących interesu Wspólnoty
(87) W celu umożliwienia oceny skutków zastosowania środków zaradczych, Komisja poprosiła o informacje wszystkie znane zainteresowane strony, w tym strony w przemyśle będącym kolejnym ogniwem w produkcji, wspólnotowych producentów wnoszących skargę, importerów/hurtowników i użytkowników. Należy podkreślić, że nie otrzymano odpowiedzi od przemysłu, w którym właściwe produkty są wykorzystywane. Na podstawie informacji otrzymanych od stron współpracujących, Komisja doszła do następujących wniosków.
3. Skutki dla przemysłu będący będącym kolejnym ogniwem w produkcji
(88) Podstawowym surowcem stosowanym w produkcji LS jest przemysłowy drut stalowy, w szczególności drut ze stali wysokowęglowej, który może być ocynkowany lub pokryty inną powłoką. Należy pokreślić, że istnieją inne ważne surowce wykorzystywane w produkcji LS, w tym włókna syntetyczne, smary i opakowania (w szczególności bębny/szpule). Drut stalowy wykorzystywany przez przemysł Wspólnoty jest produkowany głównie przez najważniejszych producentów stali w Europie. W tym typie produkcji można wykorzystywać drut stalowy o różnej jakości i przekroju, przy czym, producenci drutu stalowego we Wspólnocie wytwarzają drut stalowy w pełnym asortymencie niezbędnym do produkcji LS.
(89) W ramach postępowania z Komisją współpracowały dwie firmy produkujące surowce. Te dwie firmy w 1997 r. zatrudniały 1.417 osób. Obrót ogółem w 1997 r. wyniósł 312 mln ECU, z czego 54 mln ECU miało związek z produkcją tych surowców (co stanowi około 17 % obrotów ogółem). Rentowność tych firm wyniosła w 1997 r. ok. 5 %.
4. Skutki dla przemysłu Wspólnoty
a) Charakter i struktura przemysłu Wspólnoty
(90) Przemysł Wspólnoty składa się z małych i średnich przedsiębiorstw działających w dziewięciu Państwach Członkowskich (Austria, Dania, Francja, Niemcy, Grecja, Włochy, Portugalia, Hiszpania i Zjednoczone Królestwo). Należy podkreślić, że produkcja LS jest kapitałochłonna i że w celu dalszego zwiększenia asortymentu produktów, w szczególności specjalnych LS wykorzystywanych dla potrzeb projektów (patrz: dalej), należy przeprowadzić prace badawczo-rozwojowe na szeroką skalę. LS są często poddawane dalszej transformacji w przemyśle Wspólnoty i/lub w powiązanych z nim firmach (tzn. cięciu, splataniu i montażowi osprzętu lub przerobieniu w inne artykuły, takie jak zawiesia itp.). Jest oczywiste, że wszelki negatywny wpływ na LS znacząco utrudniłby tę działalność.
(91) W całym przemyśle Wspólnoty jest zatrudnionych ok. 2.600 osób (OP).
(92) Oprócz produkcji standardowych LS, przemysł Wspólnoty produkuje dla potrzeb projektu również LS o szerokim asortymencie, np. LS używane do budowy mostów wiszących lub dachów zawieszanych. W ramach takiego projektu towar jest na ogół produkowany w określonej ilości i w ustalonym terminie (tzn. wielkości potrzebnej dla realizacji projektu i na czas jego trwania). Należy podkreślić, że z czasem prace w ramach projektu stały się ważnym źródłem przychodów przemysłu Wspólnoty. Ponieważ zamówienia związane z projektem na ogół wymagają ścisłej współpracy technicznej z klientami (często wymagają zastosowania zaawansowanej technologii i nowoczesnych maszyn) i dodatkowych usług (nie tylko w instalacji LS, lecz również w długookresowych pracach naprawczych i konserwatorskich), należy podkreślić, że przemysł Wspólnoty jest podstawowym dostawcą LS produkowanych dla potrzeb projektu na rynku Wspólnoty.
(93) Stwierdzono, że LS wytwarzane dla potrzeb projektów mogą być produkowane przy zastosowaniu tych samych urządzeń i przez ten sam zespół ludzi, co standardowe LS o równoważnych wymiarach i że, w związku z tym, produkcja LS dla potrzeb projektu jest w dużej mierze uzależniona od produkcji standardowych LS, np. w celu rozłożenia kosztów ogólnych.
b) Możliwość konkurowania przemysłu Wspólnoty na rynku
(94) Należy podkreślić, że sytuacja przemysłu LS we Wspólnocie w ostatnim dziesięcioleciu uległa pogorszeniu, głównie na skutek zamykania zakładów w przemyśle, w którym te produkty są wykorzystywane, takim jak górnictwo, i w związku z ograniczeniami floty rybackiej po wprowadzeniu kontyngentów. W rezultacie przemysł ten musiał zostać poddany poważnej restrukturyzacji i konsolidacji. W badanym okresie, w aktualnym postępowaniu, w przemyśle nastąpiła konsolidacja, a popyt na towary przez niego produkowane stale rósł, jak podano w akapicie 43.
(95) Tym niemniej, w ww. okresie przemysł Wspólnoty z branży przynoszącej zyski stał się dziedziną generującą straty, przy czym największą utratę zysków zanotowano w 1995 r., w czasie gdy w ogromnych ilościach na rynek Wspólnoty importowano wyroby z zainteresowanych krajów. Ponadto związku z tym, że ceny towarów sprowadzonych w ramach tego przywozu dumpingowego były niskie, przemysł Wspólnoty nie mógł podnieść cen, które zrekompensowałyby wzrost kosztów, ponosząc w ten sposób straty zarówno z powodu wielkości przywozu, jak i niskiej wartości sprowadzonych towarów.
(96) Komisja uznała, że biorąc pod uwagę poprzednią restrukturyzację i poprawę wydajności, przemysł Wspólnoty mógłby konkurować na rynku, pod warunkiem że na rynku Wspólnoty zostałyby przywrócone warunki uczciwej konkurencji.
c) Skutki zastosowania lub niezastosowania środków zaradczych
(97) Oczekuje się, że po wprowadzeniu środków zaradczych ceny LS na rynku Wspólnoty wzrosną. Ten wzrost cen umożliwiłby przemysłowi Wspólnoty odzyskanie opłacalności produkcji i do pewnego stopnia zwiększenie wielkości sprzedaży.
(98) Gdyby środki zaradcze nie zostały zastosowane, negatywna tendencja w przemyśle Wspólnoty prawdopodobnie utrzymywałaby się, prowadząc w dłuższym czasie do zamykania firm. Stwierdzono, że wiele zakładów produkcyjnych przemysłu Wspólnoty działa na granicy opłacalności. Jest bardzo prawdopodobne, że zakłady te zostałyby w krótkim czasie zamknięte, czemu towarzyszyłaby natychmiastowa utrata miejsc pracy. W szczególności, przemysł Wspólnoty może nadal tracić udział w rynku, spodziewane jest też dalsze pogorszenie sytuacji finansowej. Jak już wyjaśniano, gdyby ta negatywna tendencja utrzymywała się, wpłynęłaby ona nie tylko na produkcję standardowych LS, lecz także na produkcję LS dla potrzeb projektu, które nie są eksportowane w znacznych ilościach przez zainteresowane kraje.
(99) Podsumowując, oczekuje się, że środki zaradcze umożliwią przemysłowi Wspólnoty po okresie, w którym ponosił straty, odzyskanie utraconego rynku. Zakłada się zatem, że zastosowanie środków zaradczych leży w interesie przemysłu Wspólnoty.
5. Wpływ na importerów/hurtowników
(100) Czterech importerów/hurtowników ze Wspólnoty, niezwiązanych z eksporterami, współpracowało w ramach postępowania. Byli oni zdania, że zastosowanie środków zaradczych w bieżącym postępowaniu miałoby niekorzystne skutki dla importerów/hurtowników właściwego produktu we Wspólnocie.
(101) Postępowanie wykazało, że, w odniesieniu do dwóch niezwiązanych importerów, działalność związana z LS stanowiła znaczącą część ich działalności, biorą pod uwagę obrót (między 40 % a 80 %) i zyski (zyski ogółem wahały się od 3 % do 18 %). Należy jednakże zauważyć, że wszyscy importerzy/hurtownicy (z wyjątkiem jednego) działają również jako podmioty prowadzące wymianę handlową innym asortymentem produktów, w tym linami włókiennnymi, drutem, kablami, łańcuchami, drobnymi wyrobami metalowymi i osprzętem. Istotną część działalności gospodarczej stanowi przetwarzanie LS (tzn. cięcie, splatanie, montaż osprzętu lub przerabianie ich w inne artykuły, takie jak zawiesia itp.). Stwierdzono również, że importerzy/hurtownicy pełnili rolę podmiotów prowadzących wymianę handlową LS produkowanych we Wspólnocie.
(102) Pomimo założenia, że zastosowanie środków zaradczych powinno mieć określone skutki dla importerów/hurtowników, biorąc pod uwagę działalność związaną z przerabianiem LS, zakres działalności handlowej w odniesieniu do innych produktów oraz fakt, że prowadzą oni również wymianę handlową towarami wytwarzanymi we Wspólnocie, Komisja uznała, że skutki zastosowania środków zaradczych w niniejszym postępowaniu nie byłyby znaczące.
6. Skutki dla użytkowników
(103) W związku z tym, że LS mają różne zastosowania, postępowanie ma skutki dla wielu sektorów przemysłu, w których są one wykorzystywane. Komisja stwierdziła, że LS były stosowane głównie przez następujące sektory przemysłu (nie jest to lista wyczerpująca): przemysł ogólnego zastosowania, rybołówstwo, przemysł morski/żegluga morska, przemysł naftowo-gazowy, górnictwo (górnictwo głębinowe i odkrywkowe), leśnictwo, transport lotniczy (w tym wyciągi narciarskie i kolejki linowe), inżynieria lądowa i wodna (mosty wiszące, wieże, maszty z odciągami, konstrukcje krytych dachów), budownictwo (dźwigi), windy.
(104) Analiza Komisji wskazuje na dużą liczbę zainteresowanych sektorów przemysłu, w których te produkty są wykorzystywane i szeroki zakres zastosowań w każdym sektorze. Na podstawie dostępnych informacji Komisja stwierdziła, że łączne koszty w tych sektorach wahają się od 50.000 ECU do 18 mln ECU, co świadczy o ogromnych różnicach w wielkości danych firm. Ponadto udział kosztów związanych z właściwym produktem wahał się od 0,01 do zaledwie 3 %, co świadczy o tym, że LS nie są dla tych firm przedmiotem większego zainteresowania.
(105) Badając skutek ewentualnego zastosowania środków zaradczych dla użytkowników, Komisja doszła do wniosku, że wobec marginalnego znaczenia kosztów LS dla sektorów przemysłu, w których są one wykorzystywane, skutki wzrostu tych kosztów raczej nie byłyby znaczące. Ponadto należy podkreślić, że istnieje szereg alternatywnych źródeł, z których można pozyskać LS, nieobjętych środkami antydumpingowymi, które pozostaną dostępne dla zainteresowanych sektorów przemysłu, w którym produkty te są wykorzystywane.
7. Wnioski dotyczący interesów Wspólnoty
(106) Biorąc pod uwagę wskaźnik wzrostu przywozu z zainteresowanych krajów w badanym okresie i działania eksportera na rynku Wspólnoty, które cechuje ciągła i niemożliwa do sprostania konkurencja cenowa wobec przemysłu Wspólnoty, jest prawdopodobne, że w przypadku niezastosowania środków zaradczych tendencja ta będzie się utrzymywała i przyczyniała się do coraz większych strat producentów wspólnotowych wnoszących skargę.
(107) Można oczekiwać, że zastosowane środki zaradcze pomogą przemysłowi Wspólnoty zwiększyć rentowność, a co za tym idzie, będą miały pozytywny wpływ na warunki konkurencji na rynku Wspólnoty i zmniejszą ryzyko upadłości przedsiębiorstw, a w konsekwencji ograniczenia liczby zatrudnionych. Komisja zwróciła szczególną uwagę na fakt, że przemysł Wspólnoty mógłby zostać zmuszony do zamknięcia szeregu zakładów produkcyjnych, gdyby nie podjęto działań w związku z nieuczciwymi praktykami handlowymi stosowanymi przez eksportujących producentów, które mogłoby spowodować utratę średniookresowych korzyści dla przemysłu, w którym właściwe produkty są wykorzystywane, wynikające z zaopatrzenia po niższych cenach.
(108) Jeżeli chodzi o sektory przemysłu, w których właściwe produkty są wykorzystywane, oczekiwany wzrost cen miałby tylko marginalny wpływ.
(109) Komisja uznała, że w tych okolicznościach nie ma żadnych istotnych powodów, aby nie stosować środków zaradczych.
H. TYMCZASOWE ŚRODKI ZARADCZE
1. Środki zapobiegające stratom
(110) Po założeniu, że rozpatrywany przywóz dumpingowy spowodował straty materialne dla przemysłu Wspólnoty i że nie istnieją żadne istotne powody, by nie podejmować działań, należy przewidzieć zastosowanie środków zaradczych, które pozwoliłyby na zapobiegnięcie stratom spowodowanym tym przywozem, nie przekraczając ustalonych marginesów dumpingowych.
Zapobiegnięcie takim stratom wymaga, by przemysłu mógł podnosić cen dumpingowe właściwych towarów sprowadzanych z zainteresowanych krajów do poziomu niepowodującego strat.
Do celów obliczenia niezbędnego wzrostu cen, tzn. marginesu strat, Komisja uznała, że dumpingowe ceny sprowadzanych towarów należy porównać z cenami sprzedaży w przemyśle Wspólnoty, powiększonymi o zysk, którego przemysł mógłby się spodziewać, gdyby kraje, których dotyczy postępowanie, nie stosowały szkodliwego dumpingu.
Na tej podstawie porównano średnie ważone ceny w wywozie dla tych typów produktów, zastosowane przy ustaleniu poziomu zaniżenia, dla OP, na poziomie cen cif na granicy Wspólnoty, skorygowane tak, aby obejmowały zapłacone cło i koszty obsługi, z faktycznymi średnimi ważonymi cenami sprzedaży stosowanymi przez poddanych kontroli wyrywkowej wspólnotowych producentów wnoszących skargę, zwiększonymi w celu uwzględnienia niewystarczającego zysku i 5 % marginesu zysku. Dla celów wstępnego ustalenia, ten margines zysku przyjęto jako zysk minimalny niezbędny, aby by sektor mógł sprostać konkurencji.
2. Cła tymczasowe
(111) Zgodnie z art. 7 ust. 2 podstawowego rozporządzenia, kwota tymczasowego cła antydumpingowego powinna być równa ustalonemu marginesowi dumpingowemu lub kwocie niezbędnej dla zapobiegnięcia stratom, w zależności od tego, która z nich jest niższa.
W odniesieniu do wszystkich firm w ChRL, na Węgrzech, w Indiach, Polsce i Ukrainie marginesy strat były we wszystkich przypadkach wyższe niż marginesy dumpingowe.
W związku z tym, stawki tymczasowego cła dla firm z ww. krajów określono w oparciu o ustalone marginesy dumpingowe. W odniesieniu do firm meksykańskich i firm z RPA, margines strat był mniejszy niż marginesy dumpingowe. W związku z tym cła tymczasowe dla firm z tych dwóch krajów zostały ustalone na poziomie marginesu strat.
3. Zobowiązania
(112) Eksportujący producenci na Węgrzech i w Polsce złożyli zobowiązania cenowe zgodnie z art. 8 ust. 1 podstawowego rozporządzenia. Komisja uważa, że zobowiązania złożone przez zainteresowanych eksportujących producentów mogą zostać przyjęte.
Warunkiem przyjęcia zobowiązań cenowych powinno być przedstawienie służbom celnym Państw Członkowskich ważnej faktury zawierającej zobowiązanie, wyraźnie wskazujące producenta i zawierające informacje wymienione w Załączniku. W przypadku gdy taka faktura nie zostanie przedstawiona, będzie musiało zostać zapłacone odpowiednie cło antydumpingowe.
(113) Należy podkreślić, że w razie niewypełnienia zobowiązania lub odstąpienia od niego, może zostać nałożone cło antydumpingowe na mocy art. 8 ust. 9 i ust. 10 podstawowego rozporządzenia.
(114) Ponadto należy podkreślić, że, zgodnie z art. 8 ust. 6 Podstawowego rozporządzenia, postępowanie dotyczące dumpingu, strat i interesu Wspólnoty zostanie doprowadzone do końca, niezależnie od tego, czy zobowiązania zostaną przyjęte w trakcie postępowania.
I. PRZEPISY KOŃCOWE
(115) W interesie właściwego zarządzania należy ustalić okres, w którym zainteresowane strony mogłyby przedstawić swe stanowisko na piśmie oraz zgłosić wniosek o przesłuchanie. Ponadto należy zaznaczyć, że wszystkie ustalenia poczynione do celów niniejszego rozporządzenia są tymczasowe i może zaistnieć konieczność ich ponownego rozważenia w celu ostatecznego zastosowania środków zaradczych, które Komisja może zaproponować,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Sporządzono w Brukseli, dnia 18 lutego 1999 r.
| W imieniu Komisji | |
| Leon BRITTAN | |
| Wiceprzewodniczący |
______
(1) Dz.U. L 56, z 6.3.1996, str. 1.
(2) Dz.U. L 128, z 30.4.1998, str. 18.
(3) Dz.U. C 155, z 20.5.1998, str. 11.
(4) Dz.U. C 239, z 30.7.1998, str. 3.
(5) Postępowanie antydumpingowe dotyczy następujących spółek grupy:
- Śląskie Zakłady Lin i Drutu "Linodrut", spółka akcyjna,
- Fabryka Lin i Drutów "Linodrut" Zabrze, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością,
- Fabryka Lin i Drutów "Falind", spółka z ograniczoną odpowiedzialnością,
- Górnośląska Fabryka Lin i Drutu "Linodrut" Bytom, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością,
- Dolnośląska Fabryka Lin i Drutu "Linodrut Linmet", spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.