Szwarc-Kuczer Monika, Zasada bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego - wprowadzenie i wyrok ETS z 26.02.1986 r. w sprawie 152/84 M. H. Marshall przeciwko Southampton and South-West Hampshire Area Health Autority (Teaching)

Wyrok w sprawie Marshall dotyczy istotnego w kontekście bezpośredniej skuteczności przepisów dyrektyw rozróżnienia, na bezpośredni skutek w relacjach państwo-jednostka (układ wertykalny) i na bezpośredni skutek w relacjach jednostka-jednostka (układ horyzontalny). Przyznanie bezpośredniej skuteczności przepisom dyrektyw w wyroku w sprawie Van Duyn (opublikowanym w kwietniowym numerze EPS) i późniejszym orzecznictwie narażało Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej jako ETS lub Trybunał) na zarzuty, że próbuje zrównać skutki prawne dyrektyw ze skutkami prawnymi rozporządzeń, wbrew wyraźnym postanowieniom Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej jako TWE). W prezentowanym wyroku Trybunał rozróżnia skutki tych dwóch aktów prawnych, odmawiając przepisom dyrektyw bezpośredniej skuteczności w stosunkach między jednostkami (w układzie horyzontalnym). Ograniczając możliwość powołania się jednostki na bezpośrednio skuteczny przepis dyrektywy jedynie do sytuacji, w których stroną jest państwo członkowskie, jednocześnie traktuje pojęcie "państwa" szeroko, stwarzając jednostce możliwość powołania się na bezpośrednio skuteczny przepis dyrektywy przeciwko państwu nie tylko działającemu jako organ władzy publicznej, lecz również działającemu w charakterze pracodawcy. Skutkiem ubocznym takiego działania ETS jest postawienie w gorszej sytuacji pracowników pracodawcy prywatnego w porównaniu z pracownikami pracodawcy publicznego.