Miąsik Dawid, Omówienie do wyroku SN z dnia 5 marca 2015 r., III UK 136/14

Przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie jest wystarczającą (samodzielną) podstawą do weryfikacji (unieważnienia) decyzji ostatecznej organu (zakładu) rentowego. W tym zakresie decyduje prawo materialne właściwe dla świadczenia. Nie można więc przyjąć, że oprócz decyzji rentowych (emerytalnych) w całości zgodnych albo niezgodnych z prawem istniałaby jeszcze trzecia kategoria takich decyzji, czyli niezgodnych z prawem, ale w stopniu mniejszym niż rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Stan faktyczny:

Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego decyzją z 12 kwietnia 2010 r. unieważnił własną decyzję z 2001 r., na mocy której przyznał wnioskodawczyni rentę rodzinną, ponieważ w chwili wydania decyzji z 2001 r. skarżąca nie miała prawa do renty rodzinnej, a w rezultacie decyzja z 2001 r. została wydana bez podstawy prawnej.

W decyzji z 2010 r. organ rentowy stwierdził, że popełniono błąd przy wydaniu decyzji z 2001 r., gdyż prawo wnioskodawczyni do renty oceniono na podstawie...