Prejs Ewa, Import towarów a VAT i podatek od źródła. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 7.09.2023 r., C-461/21, SC Cartrans Preda SRL przeciwko Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Ploieşti – Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Prahova

1) Artykuł 86 ust. 1 lit. b i art. 86 ust. 2 oraz art. 144 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – dalej dyrektywa 2006/112/WE – należy interpretować w ten sposób, że w celu skorzystania ze zwolnienia z podatku od wartości dodanej (VAT) przewidzianego dla usług transportowych związanych z importem towarów, w sytuacji gdy transport towaru przywiezionego do Unii Europejskiej jest dokonywany przez podatnika pomiędzy państwem członkowskim, na którego terytorium znajduje się miejsce wprowadzenia tego towaru do Unii, a miejscem przeznaczenia znajdującym się w innym państwie członkowskim, rejestracja transakcji importu nie oznacza, z samego tego względu i w sposób systematyczny, włączenia kosztów tego transportu do podstawy opodatkowania VAT przywiezionego towaru.

2) Artykuł 86 ust. 1 lit. b i art. 86 ust. 2 oraz art. 144 dyrektywy 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce podatkowej państwa członkowskiego polegającej na automatycznej odmowie przyznania zwolnienia z podatku od wartości dodanej (VAT) przewidzianego dla usług transportowych związanych z importem towarów ze względu na to, że podatnik nie przedstawił szczególnych dokumentów wymaganych przez przepisy krajowe, podczas gdy przedstawia on inne dokumenty, których autentyczność i wiarygodność nie budzą wątpliwości, mogące wykazać, że zostały spełnione przesłanki, od których przepisy te uzależniają prawo do zwolnienia z VAT.

3) Artykuły 56 i 57 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – dalej TFUE – należy interpretować w ten sposób, po pierwsze, że świadczenie polegające na odzyskaniu podatku od wartości dodanej (VAT) i podatku akcyzowego od organów administracji finansowej kilku państw członkowskich stanowi świadczenie usług w rozumieniu tych artykułów, a po drugie, że zastosowanie poboru podatku u źródła od dochodów uzyskanych z tytułu świadczenia usług przez usługodawcę niebędącego rezydentem, podczas gdy nie podlega mu równoważne świadczenie wykonane przez usługodawcę będącego rezydentem, stanowi ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług. Ograniczenie to może być uzasadnione koniecznością zapewnienia skutecznego poboru podatku w zakresie, w jakim jest ono odpowiednie do osiągnięcia tego celu i nie wykracza poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia.

4) Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, na mocy których usługodawcy niebędący rezydentami co do zasady podlegają opodatkowaniu u źródła podatkiem od dochodów wynikających z wynagrodzenia za świadczone usługi, bez przyznania im możliwości odliczenia kosztów uzyskania przychodu bezpośrednio związanych z tą działalnością, podczas gdy taka możliwość przysługuje usługodawcom będącym rezydentami, chyba że ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług, jakie zawierają te przepisy, odpowiada uzasadnionemu celowi zgodnemu z TFUE i jest uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego.