Bladowski Bogdan, Zażalenie w postępowaniu cywilnym

Rozpoznawanie spraw cywilnych, jak każda rozumna działalność ludzka, nie jest wolne od uchybień, błędów i omyłek, których nie da się uniknąć przy najwyższym nawet poziomie wiedzy i sumienności sędziów; tym bardziej zaś możliwa jest różnorodność wykładni i stosowania prawa. Suma ewentualnych błędów sądu znajduje swój wyraz w rozstrzygnięciu sprawy, czyli w orzeczeniu końcowym, które jest aktem finalnym postępowania, a zarazem celem, do którego dążą zarówno strony, jak i sąd orzekający, mający za zadanie zlikwidowanie stanu niepewności prawnej. Idea wydania słusznego orzeczenia (sententia iusta) przyświecała zawsze prawu procesowemu, stanowiąc pryncypialny przedmiot i troskę jego norm, zmierzających do jak najpełniejszej realizacji tego właśnie celu.

W zakresie błędów, jakie przypisać można sądowi pierwszej instancji, rzutujących niekorzystnie na legalność i zasadność rozstrzygnięcia (które to zagadnienie łączy się z kolei ściśle z podstawami zaskarżenia) nauka przyjmuje tradycyjny...