Cybula Piotr, Umowa o imprezę turystyczną

Umowa o imprezę turystyczną odgrywa ogromną rolę w praktyce biur podróży. Mimo tak dużego znaczenia publikacji poświęconych tej umowie, zwłaszcza o charakterze poradników, nie jest wiele . Niniejsza praca ma służyć wypełnieniu tej luki na rynku wydawniczym. Przeznaczona jest przede wszystkim dla praktyków niemających wykształcenia prawniczego, takich jak pracownicy biur podróży, piloci wycieczek, ale także dla prawników mających do czynienia w praktyce z prawem turystycznym, organizacji konsumenckich, studentów kierunków, na których jest wykładane prawo turystyczne. Takie przeznaczenie determinuje kształt i treść książki, konieczność dokonywania pewnych uproszczeń. Analizując zagadnienia praktyczne, w wielu miejscach nie można było nie przedstawić - przynajmniej ogólnie - tła teoretycznego poruszanej problematyki.

W praktyce organizatorzy turystyki mają problemy z właściwym stosowaniem przepisów dotyczących tej umowy [zob. np. raporty Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 2003 i 2004 r.]. Przyczyn takiego stanu rzeczy jest wiele. Nie bez znaczenia są też częste nowelizacje ustawy o usługach turystycznych (kolejne są zapowiadane), nie zawsze do końca przemyślane. Można tu jedynie wskazać na kilka takich przypadków. Po pierwsze, według art. 3 pkt 7 u.t. agent turystyczny to przedsiębiorca, którego działalność polega na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów turystyki mających zezwolenia w kraju lub na rzecz innych usługodawców mających siedzibę w kraju. Tymczasem według obecnego brzmienia ustawy aby prowadzić działalność gospodarczą polegającą na organizowaniu imprez turystycznych, konieczne jest uzyskanie wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, a nie zezwolenia. Po drugie, art. 2 u.t. odsyła do ustawy, o której mowa w art. 1. Tymczasem de lege lata w art. 1 brak jakiegokolwiek odesłania do innej ustawy. Te dwa przykłady są skutkiem ostatniej nowelizacji ustawy o usługach turystycznych, związanej z wejściem w życie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Trzeci przykład dotyczy wcześniejszej nowelizacji ustawy o usługach turystycznych. Wówczas wprowadzono m.in. przepisy o skutku braku ustosunkowania się organizatora turystyki do reklamacji klienta w terminie 30 dni od jej złożenia. Ustawa zawiera odrębny rozdział o ochronie klienta (rozdział 3), a przepis ten znalazł się w rozdziale dotyczącym przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (rozdział 4).

Książka zawiera ogólne omówienie umowy o imprezę turystyczną, klauzule do wyróżnionych części umowy o imprezę turystyczną oraz wzór warunków uczestnictwa w imprezach turystycznych.

Wskazane zostały także postanowienia umowne, które nie powinny być stosowane w praktyce. Zamiast nich proponuje się te, które są zgodne z ustawą o usługach turystycznych i innymi ustawami chroniącymi konsumentów.