Strzelczyk Ryszard, Podatki i opłaty dotyczące nieruchomości

Już w prawie rzymskim pod pojęciem nieruchomości rozumiano grunt oraz wszystko to, co jest z nim trwale związane. Według tej koncepcji własność gruntu rozciągała się na posadowione na nim budynki oraz wyrosłe drzewa, co oznaczało, że nabywca gruntu stawał się automatycznie ich właścicielem. Własność owych budynków i drzew, a także innych obiektów trwale z gruntem związanych, niejako „podążała” za własnością gruntu – w prawie rzymskim nazywano to zasadą superficies solo cedit.

Rzymską koncepcję nieruchomości recypowała większość ustawodawstw europejskich, w tym także prawo polskie, początkowo w art. 3 dekretu z dnia 11 października 1946 r. – Prawo rzeczowe , a następnie w art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny .

Według art. 46k.c. nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności, określane mianem gruntów, jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków (lokale), jeżeli na mocy przepisów szczególnych...