Partyk Aleksandra, Zadośćuczynienie z tytułu śmierci wnuka lub wnuczki wskutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi osoba trzecia

Jest w judykaturze w zasadzie niespornym, że wnukowie są osobami najbliższymi dla dziadków, jeżeli istnieją pomiędzy nimi rzeczywiste relacje rodzinne. W przypadku śmierci wnuka lub wnuczki, za którą odpowiedzialność ponosi osoba trzecia, powszechnie przyjmuje się zasadność powództw dziadków (babci) o przyznanie zadośćuczynienia za krzywdą z tym związaną. Za dominującą praktykę orzeczniczą uznać należy przyznawanie w takich przypadkach znaczącego zadośćuczynienia. Wskazuje się przy tym na szczególną (wyjątkową) wieź dziadków i wnuków, którzy niejednokrotnie pozostają w bardzo zażyłych relacjach. Podkreśla się przy tym, iż dla przyznania zadośćuczynienia za krzywdę dziadków po śmierci wnuków nie ma znaczenia to czy wspólnie zamieszkiwali, bowiem okoliczność ta nie przesądza o istnieniu silnej i trwałej relacji emocjonalnej. W orzecznictwie dostrzec można również pogląd, zgodnie z którym śmierć wnuka lub wnuczki uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia jedynie w symbolicznym wymiarze. Spotykane jest też stanowisko odmawiające dziadkom (babciom) przyznania zadośćuczynienia po śmierci wnuka lub wnuczki, wynikłej z działania osoby trzeciej, w razie gdy przed śmiercią nie zamieszkiwali oni wspólnie.