Pacura Marcin, Wyłączenie sprawy do odrębnego postępowania
Wyłączenie sprawy do odrębnego postępowania
W orzecznictwie sądów karnych możemy zauważyć rozbieżność poglądów dotyczącą możliwości złożenia zażalenia na postanowienie w przedmiocie wyłączenia do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny.
Powyższy problem wiąże się bardzo często z rozstrzygnięciem (również w formie postanowienia) w przedmiocie właściwości sądu. Nie sposób nie dostrzec, że w takim wypadku rozstrzygnięcie o właściwości jest niejako „zdeterminowane” postanowieniem o wyłączeniu sprawy do odrębnego rozpoznania. W konsekwencji niektóre Sądy przyjmują, że w przedmiocie wyżej wskazanych kwestii możliwym jest wdanie dwóch odrębnych postanowień – inne zaś, że o obu zagadnieniach należy orzec niejako jednym postanowieniem.
O ile fakt możliwości zaskarżenia postanowienia rozstrzygającego o właściwości sądu wydanego w ramach art. 35 k.p.k. nie budzi wątpliwości to przywołany kodeks nie stanowi expresis verbis o możliwości zażalenia na postanowienie o wyłączeniu sprawy do odrębnego rozpoznania, co stanowi istotę omawianej rozbieżności poglądów w orzecznictwie sądowym.
Przedmiotowe zagadnienie mające swoje źródło w interpretacji art. 34 § 3 oraz art. 35 § 3 k.p.k. jest reperkusją analogicznej regulacji w kodeksie postępowania karnego z 1969 r. (art. 24 § 3 i art. 25 § 3).
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX