Partyk Tomasz, Podstawy ingerencji sądu odwoławczego w wymiar orzeczonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

W orzecznictwie ukształtowały się dwa zasadnicze poglądy dotyczące podstaw ingerencji sądu odwoławczego w rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji w przedmiocie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powszechnie przyjmuje się bowiem, że wymiar zadośćuczynienia przynależy do tzw. dyskrecjonalnej władzy sądu orzekającego. Według pierwszego stanowiska judykatury zmiana takiego rozstrzygnięcia jest uzasadniona wtedy, gdy z obiektywnego punktu widzenia, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przypadku wysokość zasądzonego świadczenia jest rażąco nieadekwatna do rozmiarów doznanej przez poszkodowanego krzywdy, a więc wtedy, gdy przyznane zadośćuczynienie jest ewidentnie zawyżone lub zaniżone. Drugi pogląd orzeczniczy odwołuje się natomiast do prawidłowości podejmowania przez sąd pierwszej instancji procesu decyzyjnego; w tym ujęciu zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia może być uwzględniony wówczas, gdy sąd meriti nie uwzględnił wszystkich okoliczności i czynników rzutujących na wysokość świadczenia (błąd "braku") albo niewłaściwie ocenił całokształt tych, należycie ustalonych i istotnych okoliczności (błąd "dowolności").