Partyk Aleksandra, Partyk Tomasz, Notoryjność powszechna jako podstawa ustaleń faktycznych sądu

W orzecznictwie dostrzec można dwa rozbieżne kierunki rozumienia notoryjności powszechnej, a więc tego, jakie fakty mogą być uznane za powszechnie znane i tym samym nie wymagające dowodu. Według pierwszej koncepcji notoryjność powszechna wiąże się z realną możliwością uzyskania wiedzy o pewnych faktach i powinnością ich znajomości, jednakże o charakterze wyłącznie hipotetycznym. Drugi pogląd wskazuje, że powszechnie znane są tylko te fakty, które rzeczywiście są wiadome ogółowi (znacznej części) społeczeństwa, bowiem decydujące znaczenie ma nie powszechność dostępności wiedzy o fakcie, lecz jego faktyczna znajomość. Obok tych dwóch koncepcji w orzecznictwie wyraża się również stanowisko, iż nie mogą być uznane za powszechnie wiadome te okoliczności, co do których strony pozostają w sporze i przedstawiają środki dowodowe dla wykazania ich nieistnienia, jak również okoliczności wymagające wiedzy specjalnej, bowiem z definicji wykracza ona poza wiedzę powszechną.