Matusiakiewicz Łukasz, Karty paliwowe a VAT

W orzecznictwie można odnotować rozbieżność stanowisk co do tego, czy podmiot będący „emitentem” karty paliwowej, (podmiot finansujący) umożliwiającej bezgotówkowe zaopatrzenie firm w paliwo – dokonuje nabycia i odsprzedaży tegoż paliwa (dostawa towarów), czy jednak w związku z tym, że nie nabywa, ani nie przenosi prawa do rozporządzania paliwem jak właściciel – finansujący świadczy jedynie usługę finansową.

W typowym schemacie transakcji podmiot nr 1 jest wystawcą karty (finansującym), z kolei podmiot nr 2 (zwykle stacja paliw) sprzedaje paliwo podmiotowi nr 3 (np. firma transportowa). Często przedsiębiorcy stosują taką kwalifikację podatkową, że podmiot nr 1 najpierw odkupuje paliwo od podmiotu nr 2 (otrzymując fakturę z podatkiem naliczonym), a następnie odsprzedaje paliwo podmiotowi nr 3, wystawiając fakturę z VAT należnym.

Wprawdzie podmiot nr 1 (finansujący – wystawca karty paliwowej) bezpośrednio, fizycznie nie dysponuje paliwem, to jednak podnosi się w praktyce, że transakcja taka spełnia przesłanki tzw. dostawy łańcuchowej, zachodzącej w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru, w ten sposób. że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Nie zawsze jednak pogląd ten zyskuje aprobatę, co jest źródłem kontrowersji.

Oczywiście każdy przypadek należy oceniać indywidualnie, bowiem końcowa ocena zależy w dużej mierze od postanowień umów zawartych między kontrahentami, mimo to można dopatrywać się pewnych tendencji orzeczniczych i niekiedy rozbieżnych zapatrywań.