Partyk Aleksandra, Forma prawna umowy pożyczki

Problematyka formy umowy pożyczki, dla której art. 720 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. literalnie przewidywał wymóg stwierdzenia pismem, gdy wartość jej przenosiłą 500 złotych, w judykaturze znajduje odzwierciedlenie w utrwalonych poglądach, wskazujących z jednej strony na konieczność rozróżniania pojęcia „stwierdzenia pismem” od „formy pisemnej umowy”, a z drugiej strony odwołujących się do zakazów dowodowych określonych w art. 74 § 1 k.c., przewidzianych w przypadku wymaganej prawem formy pisemnej ad probationem. O ile więc powszechnie przyjmuje się, że umowę pożyczki można – bez względu na jej wartość – zawrzeć w dowolnej formie prawnej, również w drodze dorozumianej (byle nie budziło to wątpliwości), o tyle brak stwierdzenia faktu zawarcia umowy na piśmie może prowadzić do niemożliwości dowodzenia na tę okoliczność. Wskazuje się także, że zmiana postanowień już zawartej umowy pożyczki również może zostać dokonana w dowolnej formie. Orzecznictwo w tym zakresie zachowuje aktualność również na gruncie obowiązującego obecnie art. 720 § 2 k.c., który przewiduje obowiązek zachowania formy dokumentowej, jeżeli wartość pożyczki przekracza 1000 złotych.