Tomaszewska Barbara, Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Komentarz
Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Komentarz
Wstęp
Realizatorami zadań z zakresu działalności socjalnej są pracodawcy, na których nałożone zostały konkretne obowiązki wynikające z przepisów ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 592 ze zm.). Pracodawcy, dostarczając środki do realizacji działalności socjalnej, stali się jednocześnie administratorami funduszu realizującymi konkretne cele i zadania wynikające z komentowanej ustawy.
Komentarz wskazuje sposoby realizacji zadań i obowiązków związanych z działalnością socjalną rozumianą jako usługi świadczone na rzecz wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi, pomocy materialnej i wsparcia na cele mieszkaniowe. W publikacji zawarto przykłady praktyczne i odpowiedzi na pytania najczęściej pojawiające się w trakcie prowadzenia działalności socjalnej w przedsiębiorstwie. Ponadto omówione zostały zagadnienia dotyczące opodatkowania świadczeń wypłacanych z funduszu, a także możliwości zaliczenia odpisów i zwiększeń do kosztów uzyskania przychodów.
Niniejsze opracowanie wyjaśnia sposób postępowania w sytuacji przejęcia pracowników i likwidacji zakładu pracy. W publikacji podkreślono znaczenie współpracy ze związkami zawodowymi i przedstawicielem pracowników oraz wyjaśniono wątpliwości, jakie pojawiają się przy stosowania kryterium socjalnego.
Komentarz skierowany jest do pracodawców, pracowników i innych osób zajmujących się działalnością socjalną w przedsiębiorstwie.
Barbara Tomaszewska
1.
Idea tworzenia funduszu powstała z potrzeby przystosowania najbiedniejszych i najmniej zaradnych grup społecznych do zasad gospodarki wolnorynkowej. Trudności z przystosowaniem się do nowej sytuacji wpływały na pogorszenie się sytuacji finansowej i w konsekwencji na rezygnację z potrzeb kulturalnych, rekreacyjnych i wypoczynkowych na rzecz zaspokajania podstawowych potrzeb materialno-bytowych.
Jedna z podstawowych zasad prawa pracy wyrażona w art. 16 k.p. stanowi, że pracodawca, stosownie do możliwości i warunków, zaspokaja bytowe, socjalne i kulturalne potrzeby pracowników. Zwrot „w miarę możliwości” wskazuje, że zasada wyrażona w tym przepisie nie stanowi o obligatoryjnych obowiązkach pracodawcy, lecz jedynie o powinnościach, warunkując ich realizację od posiadania odpowiednich środków. Chociaż art. 16k.p. nie przyznaje pracownikom żadnych roszczeń, w sytuacji gdy zakład pracy nie realizuje w sposób wystarczający zasad z niego wynikających, to jednak jako jedna z zasad...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX