Pogoński Mariusz, Przesyłanie faktur w formie elektronicznej, zasady ich przechowywania oraz tryb udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej. Komentarz

Już od momentu akcesji Polski do Unii Europejskiej z formalnego punktu widzenia możliwe było stosowanie faktur elektronicznych (przewidywały to przepisy ówcześnie obowiązującej dyrektywy w sprawie podatku VAT). Jednak dopiero od 2005 r. polskie przepisy wprost przewidują, że – w drodze wyjątku – obok faktur w tradycyjnej formie możliwe jest stosowanie faktur elektronicznych. Regulujące to zagadnienie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) obowiązywało przez niemal 5 lat, aż do końca roku 2010. Z dniem 1 stycznia 2011 r. zostało ono zastąpione nowym rozporządzeniem, którego dotyczy niniejszy komentarz.

Komentowane rozporządzenie z jednej strony zastępuje poprzednio obowiązujące rozporządzenie o fakturach elektronicznych z 2005 r., z drugiej zaś czyni zadość znowelizowanym w 2010 r. przepisom dyrektywy, które zliberalizowały podejście do faktur elektronicznych, czyniąc z nich dokumenty równorzędne i równoprawne fakturom tradycyjnym. Komentowane rozporządzenia jest również bardziej liberalne w porównaniu do poprzednio obowiązującego rozporządzenia o fakturach elektronicznych.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że terminem na dostosowanie przez państwa członkowskie przepisów wewnętrznych dotyczących faktur elektronicznych uregulowanych w dyrektywie jest dzień 31 grudnia 2012 r. Mimo to Minister Finansów zdecydował się na odpowiednią modyfikację przepisów już od dnia 1 stycznia 2011 r.

Warszawa, czerwiec 2012 r.