Mozgawa Marek (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. II

Przepis określa podstawowe zasady odpowiedzialności za wykroczenie jako kategorii czynu zabronionego pod groźbą kary. Wykroczenia stanowią drobne czyny karalne, oddzielone od przestępstw i poddane odrębnej normatywnej regulacji. Z treści art. 1 k.w. można wywieść ogólną definicję wykroczenia jako czynu społecznie szkodliwego, zabronionego przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000 zł lub nagany, bezprawnego i zawinionego (por. Marek, Prawo, s. 34; Bojarski, s. 58).

Z formalnego punktu widzenia wystarczające jest, aby czyn stanowiący wykroczenie był zabroniony pod groźbą kary przez ustawę, która obowiązuje w czasie jego popełnienia. W ten sposób realizuje się funkcja gwarancyjna prawa wykroczeń (nullum crimen [ściślej - nulla contraventio] sine lege poenali anteriori). Czyn jest zabroniony przez ustawę, jeśli dyspozycja normy prawa wykroczeń zawiera opis takiego czynu, za który grozi określona w sankcji kara....