Jaśkowski Kazimierz, Maniewska Eliza, Kodeks pracy. Tom II. Komentarz. Ustawy towarzyszące z orzecznictwem. Europejskie prawo pracy z orzecznictwem, wyd. IX

W drugim tomie Komentarza zamieściliśmy przepisy, które – za Ludwikiem Florkiem – określiliśmy jako europejskie prawo pracy. Są one podane w dwóch wersjach językowych – polskiej i angielskiej, w brzmieniu ustalonym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (do dnia 1 lutego 2003 r. Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich) oraz Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – polskim wydaniu specjalnym. W przypadku zmian tych aktów zamieszczamy tekst przez nas ujednolicony („skonsolidowany”), co jest zaznaczone w tekście. Za tekstami w wersji urzędowo ujednoliconej – określonymi jako skonsolidowane lub przeredagowane – zamieszczone są tabele zgodności (korelacji). Wskazują one, które jednostki redakcyjne nowej wersji (ujednoliconej) odpowiadają jednostkom redakcyjnym poprzednich regulacji. Jest to pomocne przede wszystkim przy korzystaniu z orzecznictwa TS wydanego na podstawie uchylonych przepisów.

Tłumaczenia na język polski są dalekie od doskonałości, a w niektórych przypadkach wręcz niefrasobliwe, co w szczególności odnosi się do dyrektywy 89/391 dotyczącej bezpieczeństwa i zdrowia pracowników. W notkach zamieszczamy właściwe – naszym zdaniem – rozumienie danego przepisu. Zrobiliśmy to na podstawie tekstu angielskiego i francuskiego (bo są to główne języki robocze Unii, zwłaszcza francuski). Kierując się zasadą, że w tłumaczeniu nie chodzi o dosłowne brzmienie poszczególnych wyrazów, lecz o przekazanie sensu przepisów i wyroków TS, swoje uwagi ograniczyliśmy do niezbędnego minimum. Trzeba przy tym wyjaśnić, że używane w wyrokach TS określenia „sprawa główna” lub „postępowanie główne” oznaczają postępowanie przed sądem krajowym.

Ogłoszenie przepisu prawa unijnego w polskiej edycji Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej nie oznacza, że obowiązuje on tylko w tym brzmieniu. Ustalone orzecznictwo TS przyjmuje, że: „Jednolita interpretacja przepisów prawa wspólnotowego wymaga, aby były one interpretowane i stosowane z uwzględnieniem wersji w innych językach Wspólnoty” (tak wyroki z 5 grudnia 1967 r. w sprawie 19/67, Bestuur der Sociale Verzekeringsbank przeciwko J.H. van der Vecht, ECR 1967, s. 345, pkt 8 i z 6 października 1982 r. w sprawie 283/81, CILFIT przeciwko Ministry of Health, ECR 1982, s. 3415, pkt 18, z 17 lipca 1997 r. w sprawie C-219/95, Ferriere Nord przeciwko Commission of the European Communities, ECR 1997, s. I-4411, pkt 15. Analogicznie wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z 17 grudnia 1998 r. w sprawie C-36/97, Skatteministeriet przeciwko Aktieselskabet Forsikrinsselskabet Codan, ECR 1998, s. I-8679, stwierdzając że: „Interpretacja przepisu prawa wspólnotowego wymaga porównania różnych wersji językowych (pkt 25). Jednolita interpretacja wersji językowych wymaga, w przypadku rozbieżności między innymi, by przepis ten interpretować z uwzględnieniem jego celu oraz miejsca w akcie prawnym, w którym został zamieszczony (pkt 26)”, a także Sąd Pierwszej Instancji w wyroku z 6 października 2005 r. w sprawie T-22/02, Sumitomo Chemical przeciwko Commission (pkt 42): „W celu językowej interpretacji przepisu należy pamiętać, iż prawo wspólnotowe jest opracowywane w wielu różnych językach oraz że poszczególne wersje językowe są jednakowo autentyczne. Interpretacja przepisu prawa wspólnotowego wymaga zatem porównania różnych wersji językowych”.

Analogiczny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 9 czerwca 2006 r., III PK 30/06 (OSNP 2007, nr 11–12, poz. 160) stwierdzając, że przepisy prawa unijnego muszą być interpretowane z uwzględnieniem wszystkich wersji językowych, a nie tylko w brzmieniu podanym w języku polskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Wyroki TS w znacznej większości są podane w brzmieniu wynikającym z oficjalnych publikacji. Tłumaczenia własne są oznaczone „tłum. autorów”.

Przy zamieszczonych przepisach Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wskazana jest numeracja przepisów traktatowych obowiązująca pierwotnie na mocy Traktatu Rzymskiego, następnie numeracja obowiązująca po Traktacie Amsterdamskim, po obecną numerację obowiązującą na mocy Traktatu Lizbońskiego.

Ogólnie co do europejskiego prawa pracy zob. uw. 13 do art. 9 k.p.

Tekst jest prezentowany w odczycie dwustronicowym w układzie zsynchronizowanym, po lewej stronie tekst angielski, po prawej stronie odpowiadający mu tekst polski.

Kazimierz Jaśkowski, Eliza Maniewska

Warszawa, styczeń 2014 r.