Tymiński Radosław (red.), Kodeks karny. Przepisy stosowane w sprawach medycznych. Komentarz
Kodeks karny. Przepisy stosowane w sprawach medycznych. Komentarz
Wstęp
Od wielu lat prowadzę sprawy karne medyczne. Wielokrotnie, analizując na kanwie poszczególnych przypadków piśmiennictwo i orzecznictwo, powtarzałem sobie: „Szkoda, że nie ma komentarza do Kodeksu karnego pod kątem spraw medycznych, byłoby o wiele łatwiej mieć wszystko w jednym miejscu”. I tak narodził się pomysł opracowania tego komentarza.
Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska zgodziło się opublikować taki komentarz, dając mi wsparcie w tym przedsięwzięciu, za co serdecznie dziękuję całej Redakcji.
Przede mną jako redaktorem naukowym stanęły dwa trudne zadania: wybrać przepisy Kodeksu karnego do skomentowania oraz skompletować zespół, który reprezentowałby różne punkty widzenia w zakresie ich interpretacji.
Przepisy do skomentowania wybrałem na podstawie analizy 300 orzeczeń sądowych w sprawach karnych medycznych, które znalazłem w Systemie Informacji Prawnej LEX. Jak ustaliłem po tej wstępnej analizie, najczęściej w tych sprawach występowały jako kwalifikacje prawne czynów oskarżonych artykuły: 155–157 oraz 160 k.k. Było też całkiem dużo orzeczeń, w których stawiano zarzuty z artykułów: 228 i 271 k.k. Wyroki dotyczące artykułów: 150–152, 157a, 161–162, 192 i 266 k.k. zdarzały się incydentalnie. Na podstawie powyższej analizy ustaliłem, że komentarz powinien zawierać omówienie właśnie tych przepisów. Oczywiście nie ulega wątpliwości, że niektóre czyny osób wykonujących zawody medyczne lub sprawujących określone funkcje w ochronie zdrowia mogą niekiedy stanowić naruszenie innych przepisów Kodeksu karnego (np. art. 231 k.k.). Niemniej z racji rzadkości takich sytuacji podjąłem decyzję o nieuwzględnianiu ich w tym komentarzu.
Kompletując zespół autorów, od samego początku miałem na celu zaangażować osoby z różnym spojrzeniem na medyczne sprawy karne. Jestem bardzo zadowolony, że udało mi się namówić do podjęcia tego pisarskiego wyzwania: prof. dr. hab. n. praw. Pawła Daniluka, adw. Magdalenę Dmuch, dr n. praw. prok. Annę Jaskułę, prof. dr. hab. n. praw. Rafała Kubiaka, adw. Oskara Lutego, dr n. praw. adw. Annę Malicką-Ochterę oraz dr n. praw. prok. Małgorzatę Szeroczyńską. Dzięki naszej wspólnej pracy mogę dziś oddać do Państwa rąk komentarz, który łączy różne punkty widzenia i w jednym miejscu przedstawia te zagadnienia, na które natyka się każdy praktyk pracujący nad sprawą karną medyczną: dogmatykę, orzecznictwo, przegląd problemów praktycznych wraz z propozycjami ich rozwiązań.
Mam nadzieję, że ten komentarz ułatwi Państwu prowadzenie spraw o błędy medyczne.
Radosław Tymiński
1.Uwagi wprowadzające
1.1.Historia art. 150 k.k.
Zabójstwo eutanatyczne sankcjonowane było zarówno przez Kodeks karny z 1932 r. (art. 227), jak i przez Kodeks karny z 1969 r. (art. 150). We wszystkich trzech kodeksach znamiona przestępstwa ujęte były w ten sam sposób. Podobne było też zagrożenie tego czynu: zgodnie z Kodeksem z 1932 r. groziła za nie kara więzienia do lat 5 lub aresztu, zaś według Kodeksu z 1969 r. – kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 5 lat. W poprzednich stanach prawnych nie istniała natomiast możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary albo odstąpienia od jej wymierzenia.
1.2.Opis treści normatywnej przepisu
Zakazane według polskiego prawa karnego zabójstwo eutanatyczne należy odróżnić od pojęcia eutanazji. Eutanazja (z jęz. greckiego – „dobra śmierć” – prefiks eu wskazuje, że coś jest „dobre, ładne, pomyślne”, a thanatos znaczy „śmierć” ) jest bowiem pojęciem, które tylko częściowo pokrywa się z zakazem wynikającym z art. 150 § 1 k.k.
Współcześnie najczęściej eutanazja definiowana jest jako...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX