Litwińska Marta, Skutki niestawiennictwa wierzycieli na zgromadzenie wierzycieli art. 52 Prawa o Postępowaniu Nakładowym. Glosa do postanowienia SN z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 1349/00

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r. dotyczy dość prostego i zdawałoby się oczywistego zagadnienia z zakresu postępowania układowego. Meritum kontrowersji, jaka stanowiła przedmiot kasacji, była odpowiedź na pytanie, czy sąd prowadzący postępowanie układowe ma obowiązek zbadania przyczyn niestawiennictwa wierzycieli układającego się w terminach zgromadzenia wyznaczonych przez sędziego komisarza. Chodzi tu o taką liczbę wierzycieli, jaka jest niezbędna dla skuteczności uchwał zgromadzenia, czyli tzw. quorum. Ujmując całość zagadnienia od innej strony, można stwierdzić, że chodziło tu, w istocie rzeczy, o określenie skutków prawnych tego niestawiennictwa.

Prima facie wydaje się, że skutki te wynikają wprost z art. 52 § 2 prawa o postępowaniu układowym i cały problem nie wymaga szerszego komentarza. Ponieważ jednak zagadnienie jest ważne z punktu widzenia praktyki obrotu, warto poświęcić mu kilka słów.

Wstępnie można uznać, że rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego nie budzi...