Brzozowski Piotr, Skarga na czynność pozostawienia podania bez rozpoznania. Glosa do postanowienia NSA z dnia 2 marca 2011 r., II FSK 2624/10

Czynność pozostawienia podania bez rozpoznania, podjęta w trybie art. 64 § 2 kodeksu postępowania administracyjnego , jest wyłącznie pochodną pozostającego w toku lub dopiero inicjowanego postępowania w indywidualnej sprawie administracyjnej, którego celem jest skonkretyzowanie uprawnień lub obowiązków wynikających z ustawy. Nie może ona stać się zatem jednocześnie sui generis odrębną od tej sprawy administracyjnej czynnością, która będzie generować dodatkowe uprawnienia bądź obowiązki wynikające z przepisów prawa. Skarga na tego typu czynność, w trybie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi , jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na zasadzie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Założeniem ustawodawcy było bowiem poddanie kontroli sądowej innych, niż decyzje czy postanowienia aktów i czynności z zakresu administracji publicznej, ale wydawanych poza tokiem jurysdykcyjnego postępowania administracyjnego, nie zaś takich czynności materialno-technicznych, które są podejmowane w toku tego postępowania i ściśle z nim związane. Nie jest więc dopuszczalne, aby w ramach tego samego stosunku administracyjnoprawnego jednostka mogła skorzystać ze skargi na bezczynność organu w niezałatwianiu sprawy w terminie (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.), jak i ze skargi na czynność pozostawienia podania bez rozpoznania (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.). Konstrukcja taka jest wykluczona nie tylko ze względu na konkurencyjność tychże środków zaskarżania, z uwagi na skutek ich jednoczesnego wniesienia, który może prowadzić do odmiennych rozstrzygnięć sądu, ale przede wszystkim ze względu na niemożliwą do zaakceptowania w państwie prawa konkurencyjność zewnętrznych środków zaskarżenia o charakterze sądowoadministracyjnym w stosunku do wewnątrzadministracyjnych środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym, która to konkurencyjność narusza zasadę subsydiarności.